Հենց այստեղ Պաթը զգաց, որ իսկապես սիրում է Սյու Ուիլքինզին․ նա չերկյուղեց իր կյանքի համար, այլ մի տեսակ ափսոսանք ու կսկիծ պատեց նրա սիրտը․ Սյուն, որ այդքան դիմացավ, այժմ, երբ փրկությունը արդեն մոտ է, պետք է մահանա․․․
==Գլուխ տասնութերորդ==
Արթնանալով անծանոթ սենյակում, Թոմ Լոուսոնը մի պահ ոչ միայն չկարողացավ հասկանալ, թե որտեղ է ինքը, այլև՝ թե ով է ինքը։ Սեփական ծանրության զգացմունքը նրան հուշեց, որ ինքը «Լագրանժի» վրա չէ, ձգողականությունը շատ թույլ է։ Ուրեմն, երազ չէ․ նա Լուսնի վրա է։ Ու արդեն եղել է այդ կորած֊մոլորած Ծարավի ծովում․․․
Եվ օգնել է գտնելու «Սելենը»․ շնորհիվ նրա խելքի ու ձեռքերի՝ քսաներկու հոգի այլևս մահվան չեն դատապարտված։
Ինչքան վիրավորանք ու դառնություն քաշեց, բայց այժմ վերջապես իրականանում է իր երազած փառքը։ Աշխարհը երկար ժամանակ արհամարհեց իրեն, այժմ արդեն բոլորը կհատուցի։
Առանձնապես ոչինչ չկա նրանում, որ հասարակությունը Թոմին տվել է գիտելիքներ, որոնք մի հարյուր տարի առաջ քչերին էին մատչելի։ Վաղուց արդեն սովորական բան է դարձել՝ յուրաքանչյուր երեխա կրթություն է ստանում իր ձիրքերին ու հակումներին համապատասխան։ Բոլոր ընդունակությունները խրախուսելն ու զարգացնելը անհրաժեշտություն է դարձել քաղաքակրթության համար, ամեն մի այլ մոտեցում համազոր կլիներ ինքնասպանության։ Ու Թոմի մտքով անգամ չանցավ շնորհակալություն հայտնել հասարակությանը դոկտորի աստիճանի համար․ դա հասարակության օգտի համար է։
Այնուամենայնիվ, այդ առավոտ Թոմ Լոուսոնը առանց նախկին դառնության ու զինիզմի մտածում էր կյանքի ու մարդկանց մասին։ Հաջողությունն ու ճանաչումը՝ հոգեկան մեծ ամոքիչներ են, և նա կարող է հույսը դնել և՛ մեկի, և՛ մյուսի վրա։ Բայց նրա համար շատ ավելի կարևոր եղավ մի այլ բան․ «Փոշեսահնակ 2֊ի» վրա, երբ վախն ու կասկածը համարյա ընկճում էին իրեն, նա շփում ունեցավ և համագործակցեց մի այնպիսի մեկի հետ, որին հարգեց նրա խելքի ու քաջության համար։
Ճիշտ է, երկար չտևեց այդ և, թերևս, թելը շուտ կտրվի, ինչպես քանիցս պատահել է անցյալում։ Մասամբ Թոմը նույնիսկ ուզում էր մեկ անգամ ևս համոզվել, որ բոլոր մարդիկ ստոր ու չարամիտ եսասերներ են։ Նա չէր կարողանում մոռանալ իր մանկությունը, ճիշտ ինչպես Չարլզ Դիկենսը, որի հոգում ոչ հաջողությունները, ոչ փառքը չկարողացան ջնջել գուտալինի ֆաբրիկայի հետ կապված հիշողությունները, որոնք բառիս իսկական ու փոխաբերական իմաստով մթագնել էին գրողի պատանեկան տարիները։ Ու թեև Թոմ Լուոսոնը այժմ կարծես նոր էր սկսում իր կյանքի ուղին, նա դեռ շատ բան պետք է աներ, որպեսզի իրեն զգար մարդկային հասարակության լիիրավ ու լիարժեք անդամ։
Ջրցող ընդունելով ու հագնվելով, երիտասարդ ասղագետը սեղանի վրա նկատեց Սպենսերի երկտողը։
«Ձեզ զգացեք, ինչպես ձեր տանը։ Ես ստիպված եմ անհապաղ մեկնել։ Ինձ այստեղ կփոխարինի Մայք Գրեհեմը։ Հենց որ արթնանաք, զանգահարեցեք նրան 34―43 համարով»։
«Կարծես ես մինչև արթնանալս կարող էի զանգահարել», ― ինքն իրեն ասաց Թոմը․ նրա չափից ավելի տրամաբանական միտքը սիրում էր կառչել նման լեզվական անփութություններից։ Այնուամենայնիվ, նա կատարեց Սպենսերի ցանկությունը, քաջաբար խեղդելով սկզբից նախաճաշ պատվիրելու ցանկությունը։
Մայք Գրեհեմից Թոմն իմացավ, որ ինքը քնել է Պորտ֊Ռորիսի պատմության մեջ ամենաբուռն վեց ժամերին, որ Սպենսերը «Աուրիգայով» մեկնել է Ծարավի ծովի շրջանը, և որ բնակավայրը վխտում է ռեպորտյորներով, որոնց մեծ մասը փնտրում է դոկտոր Լոուսոնին։
― Տեղում մնացեք, ― ասաց Գրեհեմը (նրա անունն ու ձայնը ծանոթ թվացին Թոմին․ հավանաբար, ինքը նրան տեսել էր այն հազվադեպ պահերին, երբ միացրել է լուսնային հեռուստատեսությունը)։ ― Ես արդեն կլինեմ հինգ րոպեից։
― Բայց ես սովից մեռնում եմ, ― բողոքեց Թոմը։
― Զանգահարեք սպասարկման բյուրո և պատվիրեք ինչ ուզում եք, ― մենք ենք վճարում, ― միայն թե դուրս չգաք համարից։
Թոմը չվիրավորվեց այդ անպատկառ ճնշումից, որը մի ավելորդ անգամ հաստատում էր, որ նա այժմ կարևոր դեմք է։ Նրան շատ ավելի վրդովեց այն, որ Մայք Գրեհեմը շատ ավելի շուտ հասավ, քան Թոմի պատվիրած նախաճաշը (Պորտ֊Ռորիսի ամեն մի բնակիչ կարող էր կանխագուշակել այդ բանը նրան)։ Ու աստղագետը ստիպված էր Մայքի փոքրիկ հեռուստախցիկի առջև՝ սոված փորով, երկու հարյուր (առայժմ դեռ երկու հարյուր) միլիոն դիտողների պարզաբանել, թե ինչպես նա կարողացավ հայտնաբերել «Սելենը»
Նա գերազանց գլուխ բերեց, ու դրա պատճառը վերջին իրադարձություններն ու սովն էր։ Դեռ մի քանի օր առաջ ամեն մի ինտերվյուեր, եթե նրան ընդհանրապես հաջողվեր համոզել Լոուսոնին հեռուստախցիկի առջև շարադրել ինֆրա֊կարմիր որոնման սկզբունքները, կխեղդվեր վերամբարձ գիտական ֆրազների հեղեղից։ Թոմը գնդացրի արագությամբ վրա կտար «քվանտային արգասիք», «սև մարմինների ճառագայթում», «սպեկտրալ զգայունություն» և նման այլ տերմիններով առատ մի դասախոսություն, համոզելով լսարանին, որ խոսքը խիստ բարդ մի նյութի մասին է (ու սա միանգամայն ճիշտ է), որը չի հասկանա ոչ մասնագետը (որը ամենևին չի համապատսխանում իրականությանը)։
Իսկ այժմ երիտասարդ գիտնականը, չնայած ստամոքսի պահանջին, հանգամանալից ու նույնիսկ համբերատար կեպով պատասխանեց Մայք Գրեհեմի հարցերին, ընտրելով մեծամասնության համար հասկանալի բառեր։ Աստղագիտական գիտության շատ ներկայացուցիչների համար, որոնք երբևիցե իրենց մաշկի վրա զգացել են Թոմի խայթոցները, դա մի իսկական հայտնություն էր։ Նստած իր մոտ «Լարգրանժ 2-ում»՝ պրոֆեսոր Կոտելնիկովը, երբ ավարտվեց հաղորդումը, մի նախադասությամբ արտահայտեց պաշտոնակիցների զգացմունքները․
― Ազնիվ խոսք, ես նրան չեմ ճանաչում։
Փոքր սխրագործություն չէ՝ յոթ հոգով խցկվել «Սելենի» անցման խցիկը, բայց, ինչպես արդեն Պաթի փորձն էր ցույց տվել, այլևս տեղ չկար գաղտնի խորհրդակցության համար։ Մյուս ուղևորները, իհարկե, վարանում էին, թե բանն ինչումն է։ Շուտով կիմանան․․․
Հանստենի հաղորդումը անհանգստացրեց խորհրդի մասնակիցներին, իսկ ընդհանուր առմամբ, այնքան էլ չզարմացրեց։ Նրանք բոլորն էլ խելացի մարդիկ էին ու իրենք արդեն որոշ բան կռահում էին։
― Մենք նավապետ Հարրիսի հետ որոշեցինք նախ ձեզ հետ զրուցել, ― բացատրեց Կոմոդորը։ ― Դուք ուղևորների մեջ ամենատոկունն եք ու բավականին ուժեղ՝ հարկ եղած դեպքում մեզ օգնելու համար։ Ի սրտե հավատում եմ, որ բանը դրան չի հասնի, բայց կարող են բարդություններ ծագել, երբ հայտարարեմ բոլորին։
― Ու այն ժամանա՞կ․․․ ― հարցրեց Հարդինգը։
― Եթե որևէ մեկը անխոհեմ քայլի դիմի, զսպեք նրան, ― վճռաբար պատասխանեց կոմոդորը։ ― Երբ խուց վերադառնանք, աշխատեցեք հանգիստ երևալ։ Ցույց չտաք, որ ընդհարման եք սպասում, թե չէ կդրդեք նրանց։ Ձեր խնդիրն է անմիջապես կանխել խուճապը, որպեսզի այն չհամակի բոլորին․
― Ի՞նչ եք կարծում, ճի՞շտ կլինի, որպեսզի ոչ ոք նույնիսկ չկարողանա․․․ հըմ, ոչինչ հաղորդել հարազատներին հրաժեշտ տալիս, ― ասաց դոկտոր Մըքենզին։
― Մենք այդ մասին մտածել ենք, իսկ չէ որ դրա համար շատ ժամանակ կպահանջվի ու բոլորն էլ վերջնականապես կվհատվեն։ Իսկ մեզ ձգել չի կարելի։ Որքան արագ գործենք մենք, այնքան շանսերը մեծ կլինեն։
― Դուք հավատո՞ւմ եք, որ մենք փրկության հույս ունենք, ― հարցրեց Բարրետը։
― Այո, ― պատասխանեց Հանստենը, ― թեև չեմ համարձակվում ճիշտն ասել, թե որքան է մեծ այն։ Հարցեր չկա՞ն այլևս։ Բրայե՞ն։ Յուխանսո՞ն․․․ այդ դեպքում գնացինք։
Նրանք վերադարձան խուց ու նստեցին իրենց տեղերում։ Մնացածները նրանց էին նայում հետաքրքրությամբ ու աճող անհանգստությամբ։ Հանստենը չուշացրեց։
― Ես պետք է անախորժ նորություն հայտնեմ, ― հուսահատ արտասանեց նա։ ― Հավանաբար, բոլորդ արդեն նկատել եք, որ շնչելը դժվարացել է, ձեզնից շատերը գանգատվում են գլխացավից։ Օդից է։ Մենք դեռևս թթվածնի բավարար պաշար ունենք, բայց բանը նրանումն է, որ մեր արտաշնչած ածխաթթու գազը մնում է ներսում։ Իսկ թե ինչու՝ հայտնի չէ։ Ես կարծում եմ, շոգը շարքից հանել է քիմիական կլանիչները։ Բայց եթե նույնիսկ մեզ հաջողվի էլ գտնել պատճառը, ոչինչ չենք կարող շտկել։
Նա լռեց, որպեսզի շունչ առնի։
― Ահա թե ինչ է սպասում մեզ․ շնչելը ավելի ու ավելի դժվար կլինի, գլխացավը կուժեղանա։ Ես չեմ ուզում ձեզ խաբել։ Փրկարարները որքան էլ ջանք թափեն, վեց ժամից շուտ չեն կարող մեզ հասնել։ Իսկ մենք չենք կարող այդչափ սպասել։
Ինչ֊որ մեկը ախ քաշեց։ Հանստենը գիտակցաբար նրա կողմը չնայեց։ Ու հանկարծ լսվեց մի երկար խռմփոց՝ շվոցն էլ հետը։ Այլ պարագայում այդ ձայնը, ըստ երևույթին, ընդհանուր ծիծաղ կառաջացներ․․․ Երջանիկ միսս Շաստեր, նա խաղաղ, թեպետ ոչ շատ լուռ, քնած էր։
Կոմոդորը խոր շունչ քաշեց։ Ավելի ու ավեի դժվար էր դառնում խոսելը։
― Եթե մեր վիճակը բոլորովին անհուսալի լիներ, ― շարունակեց նա, ― ես պարզապես կլռեի։ Բայց մենք դեռևս հնարավորություն ունենք, և պետք է օգտվենք դրանից։ Դա շատ հաճելի չէ, սակայն այլ ընտրություն չունենք։ Միսս Ուիլքինզ, տվեք ինձ, խնդրեմ, քնաբեր ամպուլա։
Մեռելային լռության մեջ (նույնիսկ միսս Շաստերը դադարել էր խռմփալուց) ստուարդուհին կոմոդորին հանձնեց մետաղե փոքրիկ արկղը։ Հանստենը բաց արեց այն ու վերցրեց սիգարետ հիշեցնող սպիտակ փոքրիկ գլանը։
― Երևի ձեզ հայտնի է, ― ասաց նա, ― որ ըստ կանոնադրության բոլոր տիեզերանավերի դեղարկղերում այս բուժամիջոցը կա։ Դեղը անցավ է ու քնեցնում է տասը ժամ։ Դա մեզ կարող է փրկել, քանի որ քնած ժամանակ շնչառությունը կիսով չափ դանդաղում է։ Մենք երկու անգամ կպակասեցնենք օդի պաշարի ծախսումը։ Հուսանք, որ այդ ժամանակամիջոցում փրկարարները մեզ կհասնեն։ Սակայն մեկն ու մեկը արթուն պետք է մնա, կապ պահպանի նրանց հետ։ Ավելի լավ է նույնիսկ երկուսը։ Նախ, նավապետ Հարրիսը․ կարծում եմ ոչ ոք չի առարկի։
― Իսկ երկրորդը, հավանաբար դո՞ւք, ― լսվեց բավականին ծանոթ մի ձայն։
― Ցավում եմ, որ պետք է վշտացնեմ ձեզ, միսս Մոռլի, ― ասաց կոմոդոր Հանստենը, ամենևին չզայրանալով (ում է պետք վիճաբանությունը, երբ ամեն ինչ որոշված է), ― բայց որպեսզի թյուրիմացություններ չլինեն․․․
Ու մինչ որևէ մեկը կհասկանար, թե ինչ է կատարվում, նա ամպուլան սեղմեց ձեռքին, արմունկից ցած։
― Ցտեսություն տասը ժամ հետո, ― զատ֊զատ արտասանեց Հանստենը, նստեց մոտակա բազկաթոռին ու նիրհեց։
«Այժմ ես պետք է կարգադրեմ», ― մտածեց Պաթը, վեր կենալով։ Նա այնպես կուզեր մի քանի «ջերմ» խոսքեր ասել միսս Մոռլիին, բայց իսկույն գլխի ընկավ, որ կփչացնի կոմոդորի խելացի վարմունքի տպավորությունը։
― Ես այս նավի նավապետն եմ, ― ասաց նա հաստատորեն։ ― Այս րոպեից ես եմ հրամայում։
― Միայն ոչ ինձ, ― հանդուգն պատասխանեց անսաստելի միսս Մոռլին։ ― Ես վճարել եմ տոմսի համար, ես իրավունքներ ունեմ։ Ու ես կտրականապես հրաժարվում եմ օգտագործել այդ բաները։
Այ թե բնավորություն է, հա, սատանան տանի։ Պաթը սոսկումով պատկերացրեց, թե ինչ կլինի, եթե միսս Մոռլին պնդի իր ասածի վրա։ Տասը ժամ մեն֊մենակ միսս Մոռլիի հետ մնաս, ու այլևս ոչ ոքի հետ խոսք անգամ չփոխանակես․․․
Նա մի հայացք գցեց հինգ «կարգի պահապանների» կողմը։ Միսս Մոռլիին բոլորից մոտ նստած էր ջամայկացի ինժեներ Ռոբերտ Բրայենը։ Նա միայն նշանի էր սպասում, որպեսզի գործի անցնի, բայց Պաթը դեռ հույս ուներ խուսափել լուրջ բախումներից։
― Ձեր իրավունքների դեմ ես առարկություն չունեմ, ― ասաց նա, ― բայց եթե դուք կարդաք այն, ինչ մանր տառերով գրված է ձեր տոմսերի վրա, ապա կհամոզվեք, որ վթարային դեպքերում ես կարող եմ պահանջել, որպեսզի անխոս ենթարկվեք։ Ու չէ որ դա միայն ձեր օգտին է։ Անձամբ ես կգերադասեի քնել, սպասելով փրկարարներին։
― Ես նույնպես, ― անսպասելիորեն միջամտեց պրոֆեսոր Ջայավարդենը։ ― Կոմոդորը իրավացի է, դա մեզ կօգնի օդը խնայել։ Պարզապես, այլ ելք չկա։ Միսս Ուիլքինզ, ինձ ամպուլա տվեք, խնդրեմ։
Նրա ասածի հանգիստ տրամաբանությունը օգնեց չափավորելու կրքերը, նամանավանդ որ պրոֆեսորը հեշտ ու արագ քնեց։ «Երկուսն՝ արդեն, մնացին տասնութը», ― մտովի նշեց Պաթը։
― Ժամանակ չկորցնենք, ― ասաց նա բարձրաձայն։ ― Ինքներդ համոզվեցիք, ոչ մի ցավ չեն պատճառում դրանք։ Նրանք ենթամաշկային փոքրիկ ներարկիչներ ունեն, այնպես որ դուք ամենա թեթև ծակոց նույնիսկ չեք զգա։
Սյուն արդեն սկսել էր բաժանել արտաքուստ անշառ գլանակները, ու որոշ ուղևորներ առանց հապաղելու օգտագործեցին դրանք, ― Իրվինգ Շաստերը (նա սրտառուչ զգուշությամբ ամպուլան սեղմեց քնած կնոջ ձեռքին), նրան հետևեց խորհրդավոր միստր Ռեդլին։ Մնում են տասնհինգը․․․ Ո՞վ է հաջորդը։
Սյուն մոտեցավ միսս Մոռլիիին։ «Զգույշ, ― ինքն իրեն ասաց Պաթը, ― եթե նա դեռ տրամադիր է աղմկելու․․․»
Այդպես էլ եղավ։
― Մի՞թե ես բավականին պարզ չասացի, որ քնաբեր ոչինչ չեմ ընդունի։ Դեն տարեք այդ բանը։
Ռոբերտ Բրայենը փոքր֊ինչ տեղից վեր կացավ, բայց այստեղ լսվեց Դեվիդ Բարրետի ծաղրալի ձայնը։
― Ես ձեզ կբացատրեմ, նավապետ, թե բանն ինչումն է, ― ասաց նա կծելու անսքող հաճույքով։ ― Պատվելի լեդին վախենում է, թե կօգտվեք դուք նրա անաճարակությունից։
Մի պահ միսս Մոռլին պապանձվեց կատաղությունից, նրա այտերը կաս֊կարմիր գույն ստացան։
― Երբեք դեռ ինձ այսպես չէին վիրավորել․․․ ― ասաց նա վերջապես։
― Ինձ նույնպես, տիկին, ― ավելացրեց Պաթը։
Նա մի հայացք գցեց շուրջը։ Ուղևորների մի մասը լուրջ էին, բայց ոմանց դեմքին խայթող ժպիտ կար։ Ու միսս Մոռլին հասկացավ՝ մի բան է մնում անելու։
Նա գլուխը կախեց ու նստեց տեղը։ Պաթը թեթևացած շունչ քաշեց։ Մնացածների բանը հեշտ է․․․
Հանկարծ նա նկատեց, որ միսիս Ուիլյամսը, որի ծնունդը համեստաբար նշեցին մի քանի ժամ առաջ, քար կտրած նայում է ձեռքում սեղմած ամպուլային։ Վախը կաշկանդում էր նրան։ Ամուսինը, որ նստած էր կողքին, արդեն քնել էր։ Այնքան քաղաքավարի չէ կյանքի ընկերուհուն ճակատագրի քմահաճույքին թողնելը, մտածեց Պաթը։
Մինչ նա կհասցներ մի որևէ բան հնարել, միջամտեց Սյուն։
― Ներեցեք ինձ, միսսիս Ուիլյաս, ես սխալմամբ ձեզ դատարկ ամպուլա եմ տվել։ Թույլ տվեք ետ վերցնել․․․
Ամեն ինչ արվեց պարզ ու մաքուր, ինչպես աճապարարը բեմի վրա։ Սյուն վերցրեց, կամ ձևացրեց, թե վերցնում է ամպուլան միսսիս Ուիլյամսի ուժասպառ ձեռքից, աննկատելիորեն դիպավ վախվորած կնոջ ենթադաստակին, ու նա քուն մտավ։
Ուղևորների կեսը քնած է։ Անկեղծ ասած, Պաթը չէր սպասում, որ ամեն ինչ այդպես հարթ կընթանա։ Կոմոդորը իզուր էր անհանգստանում, «պատժիչ ջոկատը» պետք չեկավ։
Նույն պահին նավապետ Հարրիսը հասկացավ, որ շտապել էր ուրախանալ։ Այո, կոմոդորը գիտեր, ինչ էր անում։ Միսս Մոռլին միակը չէր։
Մոտ երկու տարի էր անցել այն օրից, երբ Լոուրենսը վերջին անգամ մտավ իգլուի մեջ։ Այն ժամանակ նա սկսնակ ինժեներ էր, աշխատում էր շինարարության վրա ու շաբաթներով ապրում էր իգլույում, մոռանալով, թե ինչպիսին են իսկական տան պատերը։ Իհարկե, այն ժամանակվանից ի վեր շատ բան է կատարելագործվել։ Այժմ մի ճամպրուկում պարունակվող կացարանում կարելի էր շատ հարմար տեղավորվել։
Նրանց առաջ էր «Գյոդեր 20-ի» վերջին նմուշներից մեկը, վեց հոգանոց։ Իգլուում մնալու ժամանակը չի սահմանափակվում։ Միայն թե մատակարարվի էլեկտրականություն, ջուր, պարենամթերք և օդ, մնացածը կոմպլեկտի մեջ է մտնում։ Կոնստրուկտորները հոգ էին տարել նույնիսկ զվարճանալու մասին․ միկրոգրադարան, ռադիո և հեռուստաապարատուրա։ Ու դրանք ամենևին էլ ավելորդ շքեղություն չէին, ինչպես վերաքննիչներն էին պնդում։ Տիեզերքում ձանձրույթը կարող է բառիս ամենաիսկական իմաստով մահացու դառնալ։ Նա մեռցնում է ոչ այնքան արագ, ինչպես, ասենք, անսարքին օդամուղը, բայց նույնքան անվրեպ, ու մահը շատ ավելի սարսափելի կարող է լինել․․․
Լոուրենսը կռացավ, մտավ օդասահանքի խցիկը։ Հիշեց հին իգլուները, որի մեջ պարզապես չորեքթաթ էին մտնում։ Սպասելով մինչև «ճնշումը հավասար է» ազդանշանը վառվեց, նա մտավ գլխավոր կիսագունդը։
Միևնույն է թե ընկնես օդապարիկի մեջ՝ իսկ չէ որ ըստ էության այդպես էլ է հենց։ Նա տեսնում էր ներսի միայն մի մասը, կացարանը միջնորմ֊վարագույրներով բաժանված էր հատվածների։ (Նույնպես կատարելագործում․ առաջ միայն մի վարագույր առանձնացնում էր զուգարանը)։ Գլխավերևում, երեք մետր բարձրության վրա ճկուն էլեկտրաքուղերով կախված էին լույսերն ու արհեստական կլիմայի սարքերը։ Սահունորեն կորացող պատերի երկայնքով շարված էին մետաղե դարակներ։ Դեռևս լրիվ չեն ուղղված․․․ Մոտակա վարագույրի հետևում ինչ֊որ մեկը առանց շտապելու կարդում էր գույքի ցուցակը, մեկ ուրիշը մի քանի վայրկյան հետո պատասխանում էր՝ «կա»։
Լոուրենսը բարձրացրեց վարագույրը ու հայտնվեց ննջարանում։ Երկհարկանի մահճակալները նույնպես դրված չեն ինչպես հարկն է։ Ասենք պետք էլ չէր․ այժմ ստուգում են, թե ամեն ինչ կա՞։ Ապա իգլուն կծալեն ու անմիջապես կտեղափոխեն փրկարար աշխատանքի վայրը։
Լոուրենսը չխանգարեց։ Տաղտկալի զբաղմունք է, բայց անհրաժեշտ է (ի դեպ, Լուսնի վրա շատ այդպիսի գործեր կան)։ Ամենափոքր սխալը կարող է մարդու կենաց ու մահու հարց դառնալ։
Երբ ստուգումն ավարտվեց, գլխավոր ինժեները հարցրեց․
― Սա պահեստում եղած ամենամեծ իգլո՞ւն է։
― Ամենամեծը, որից կարելի է օգտվել, ― հաջորդեց պատասխանը։ ― Կա նաև «Գյուդեր 19» տասներկու հոգու համար, բայց արտաքին թաղանթի պատռվածքով, որը պետք է նորոգել։
― Ինչքա՞ն ժամանակ կպահանջի նորոգումը։
― Մի քանի րոպե։ Բայց պահեստից դուրս տալու համար, մենք այն պետք է տասներկու ժամ փորձարկենք ինչպես հարկն է։
Երբեմն կանոնները սահմանողը ինքն է ստիպված լինում խախտել դրանք։
― Մենք չենք կարող այդքան սպասել։ Կրկնակի կարկատան փակցրեք ու արագ ստուգեցեք, թե օդ բաց չի՞ թողնում։ Եթե օդի կորուստը թույլատրելի սահմաններում է, բաց թողեք իգլուն։ Փաստաթղթերը ես կստորագրեմ։
Մեծ ռիսկի չենք դիմում, բայց մեծ իգլուն կարող է պետք գալ։ Նա պետք է ցրտից ու վակուումից պաշտպանի քսաներկու մարդու, երբ նրանք մակերես դուրս գան։ Հո չի կարելի մինչև Պորտ֊Ռորիս նրանց սկաֆանդրում պահել։
«Բիպ֊բիպ»՝ լսվեց Լոուրենսի ձախ ականջի վերևում։ Նա սեղմեց գոտու վրայի կոճակը։
― Ըրթսայդի գլխավոր ինժեները լսում է։
― Հաղորդում «Սելենից», ― զեկուցեց թույլ, բայց հստակ մի ձայն։ ― Հույժ շտապ, նրանց վիճակը բարդանում է։