Թրոլը մեն-մենակ ժայռի գլխին նստած
Մի հին ոսկոր էր փնթփնթալով ծամում,
Արդեն քանի՜ տարի նա միս չէր կարելկերել,Քանի որ տարածքն ամայի էր՝էր.
Դե արի՛ ու բռնիր, արի՛ ու գտիր:
Եվ առանց մսի շատ տխուր էր:
Մի օր հանկարծ չգիտես որտեղից
Թրոլի մոտ եկավ Թոմը.
«Ի՞նչ ես կրծոտում այդպես ագահաբար:
Վայ, մի՞թե հորեղբայր Թիմի ոտքն է,
Որ պառկած է գերեզմանում:
Ա՛յ դու չարագործ, ագա՛հի մեկը,
Որտեղի՞ց քեզ նրա ոտքը:»
Թրոլը մռլտաց. «Գողացե՛լ եմ»
</poem>