<poem>
Թրոլը մեն-մենակ չարացած ժայռի գլխին նստածնստել
Մի հին ոսկոր էր փնթփնթալով ծամում,
Արդեն քանի՜ տարի նա միս չէր կերել,
Քանի որ տարածքն ամայի ամայացել էր.:Դե արի՛ գնա՛ ու բռնիր, արի՛ գնա՛ ու գտիր:Եվ Իսկ առանց մսի շատ տխուր էր:
Մի Ու մի օր հանկարծ չգիտես որտեղից
Թրոլի մոտ եկավ Թոմը.
«Ի՞նչ ես կրծոտում այդպես ագահաբար:
Վայ, մի՞թե հորեղբայր քեռի Թիմի ոտքն ոտքին էնման, Որ պառկած է գերեզմանումէ պառկած հավիտյան:
Ա՛յ դու չարագործ, ագա՛հի մեկը,
Որտեղի՞ց քեզ նրա ոտքը:»
Թրոլը մռլտացմռնչաց. «Գողացե՛լ եմ»եմ,Բայց գործածս մեծ մեղք չէ,Մեկ է, քո մեռած քեռունԱյս ոսկորն էլ պետք չէ:Դե հիմա ասա, իմանալով այդքանըԿմերժե՞ր խեղճ թրոլին ծեր հանգուցյալը»: «Չհասկացա, ա՛յ քեզ հիմար,Որ մեռել է, ուրեմն՝ ինչ,Գերեզմանը պիտի քանդես,Որ չմնա նրանից ոչի՞նչ:Վերադարձրու ոսկորը, գո՛ղ,Ու գերեզմանները հանգիստ թո՛ղ»: Թրոլը բարկացած ասաց.«Վաղուց է միս չեմ կերել,Իսկ թարմ հյուրը տեղով միս է,Կարող եմ և քեզ ուտել:Իսկ ինչու՞ ոչ, այո՛, ուտե՛լ,Համեղ ճաշի ժամն է եկել»: Բայց մեր Թոմը հիմար չէր, Տարավ ու բերեց,Ու մինչ թրոլն ուշքի կգար, Հո՛ հետույքին չխփեց:Հարվածն ուժեղ էր, բայց նաև՝ տեղինԱնհրաժեշտ էր պատժել հիմար թրոլին:
</poem>