|վերնագիր = Կամերային երաժշտություն
|հեղինակ = [[Ջեյմս Ջոյս]]
|թարգմանիչ = Մուշեղ Բադալյան(անգլերենից)|աղբյուր =Chamber Music, 1907
}}
Հնչում են մեղմ, ներդաշնակ –
Լարեր՝ գետում, այնտեղ ուր հեզ
Ուռիներն են գլխահակ։
Մեղեդի կա գետի ծոցին –
Սերն է այնտեղ մոլորվել,
Բաց ծաղիկներ իր թիկնոցին,
Մազերին մուգ տերևներ։
Նվագում են՝ համահնչուն,
Տրված ելևէջներին,
Մուգ կապույտի է անցնում,
Լապտերը վառ մութ ծառուղին
Բաց կանաչով է լցնում։
Նվագն ուրախ դաշնակի հին
Հնչում է մեղմ ու կամաց –
Նա հակվել է ստեղներին՝
Գլուխը վար խոնարհած։
Երկչոտ մտքեր, խոհուն աչքեր,
Ձեռք, որ էջերն է բացում․․․
Ականջալու՞ր ես դու հառաչանքին
Տավղի ու քամու, զուգերգին նրանց,
Մինչև այգաբաց։
Երբ ամենուրեք հանգչած են ու սուս,
Արդյո՞ք մեն-մենակ արթուն ես դու դեռ
Ու հետն էլ քամու երգը սիրահույզ
Ողջ գիշերն ի լույս։
Այն ժամին, երբ մութ երկնքի ֆոնին
Վառվում է Սիրո ճամփան լուսագես,
Լսի՛ր, այդ ուշ քնկոտ պահին
Մեկն երգում է դարպասիդ մոտ։
Երգը նրա – նուրբ ցողի պես,
Նա եկել է տեսնելու քեզ։
Մի ընկրկիր երկմտանքով
Երբ նա մթնից կանչում է հեզ,
Ո՛չ էլ խոկա, թե ու՞մ երգն է,
Որ դիպչում է սրտիդ այդպես։
Ա՛յ ոսկեմազիկ,
Լսեցի երգդ -
Զվարթ մի հովիկ։
Գիրքս գոցել եմ․
Ես էլ չեմ կարդում,
Կրակի պարն եմ
Հատակին դիտում։
Թողել եմ գիրքս,
Դուրս եկել տանից՝
Լսելով երգդ
Խավարի միջից։
Երգելով երգդ -
Զվարթ մի հովիկ-
Ուր չէր գտնի ինձ ոչ մի բուք։
Ասկետության թախծոտ ցրտից
Լինեի այն ծոցում տաքուկ։
Լինեի այն սրտում մի օր
(Մեղմ թակեի, որ ներս առնի)
Այգու մեջ է խնձորի,
Ուր հովերը զվարթ ու զով
Վազվզում են խմբովի։
Որտեղ հովը սեր է մանում
Ջահել ու նուրբ թփերին,
Այնտեղ սերս ծանր է գնում
Խոնարհված իր ստվերին։
Իսկ ուր հողը ծիծաղում է
Երկնի մովով հմայված,
Ո՞վ է զվարթ պուրակի մեջ՝
Այն իրենով զարդարում։
Ո՞վ է քայլում շողերի մեջ
Այնպես թեթև, աղջկական։
Ո՞վ է պայծառ շողերի մեջ
Քայլում դեմքով կուսական։
Ծառուղիները պուրակի
Ոսկեփայլով են վառված –
Ու՞մ համար է այս պուրակը
Այսքան շքեղ զարդարված։
Օ՜հ, իհարկե իմ սիրուհու
Համար է այն պճնվել,
Վերջ աղջկական քո հովերին՝
Համարումիդ անբիծ կույսի,
Ու ծամկապին քո շեկ հյուսի։
Երբ քերովբեն շեփոր փչի
Եվ անունը լսես նրա
Դառնացրի մեկին,
Որովհետև իմ ձեռքի մեջ պահված
Քո ձեռքն էր կրկին։
Ոչ բառ կա ոչ էլ որևէ հնար
Ինչ որ բան ուղղել—
Խոսքին քո յարի –
Տխուր է կորուստն
Հին ընկերների։
Հասկացել է նա
Ընկերներին կեղծ
Ու հոգում հիմա
Մոխիր է ու եղծ։
Բայց դու գգվելով
Մոտեցիր նրան,
Սիրուդ թովչանքը
Թող իջնի վրան։
Երբ ձեռքը լինի
Կլոր կրծքիդ տակ,
Վաղանցիկ սիրո երգը թախծալի,
Թո՛ղ տխրությունդ, երգի՛ր, թե ինչպես
Անցնող սերը միշտ բավ է լիուլի։
Երգի՛ր, թե մեռած սիրահարների
Քունը երկար ու խորունկ է որքան,
Արի՛ մեր թաց ծառուղին,
Մեր հուշերն են այնտեղ թաղված
Տերևների տակ դեղին։
Անցնենք ճամփով մեր հուշերի
Մինչ բաժանվելն առհավետ։
Քնի՛ր, ո՜վ սիրտ անդադրում։
Մի ձայն անվերջ “Դե, քու՛ն մտիր”
Աղերսում է իմ սրտում։
Դռնից այն կողմ բուքն է ձմռան
“Էլ ո՛չ մի քու՜ն” աղմկում։
Բայց դու քնի՛ր, բուքը ձմռան
Երբեք էլ աչք չի փակում։
Համբույրս առ ու քու՛ն մտիր,
Անդորր լինի քո սրտում –
Քրտնած նժույգների դոփյունը երկնահաս,
Ու սև զրահ հագած գոռոզ հեծելակի
Մտրակների շառաչն ու սուլոցն եմ լսում։
Մարտակոչ են նետում նրանք գիշերին զով,
Քրքջում են անզուսպ խավարի մեջ, հեռվում,
Անուրջներս են կտրում կուրացուցիչ բոցով,
Որ զնդանի նման զնգում է իմ սրտում։
Գալիս են՝ անհամար, գիսակներով կանաչ,
Ճիչ ու բղավոցով դուրս են վազում ծովից...