Փաստն այն է, որ ես իրոք կարիք էի զգում որևէ մեկի վրա կռթնելու։ Իմ ասպետները չէին կարող հասնել ժամանակին։ Նրանք կուշանան առնվազն երեք ժամով։ Աշխարհիս երեսին այլևս ոչինչ չէր կարող փրկել Անգլիայի թագավորին, և ոչ էլ ինձ, որ ավելի կարևոր էր։ Ավելի կարևոր ոչ ինձ համար, այլ ազգի, աշխարհիս միակ ազգի համար, որը կանգնած էր քաղաքակրթության շեմքին։ Գլուխս պտտվում էր։ Այլևս չխոսեցի, այլևս խոսելու բան չկար։ Ես գիտեի, թե մարդը ինչ նկատի ուներ․ եթե փախստական ստրուկը գտնվեր, ժամկետը փոխվելու էր, մահապատիժը ի կատար պետք է ածվեր այսօր։ Դե, փախստական ստրուկը արդեն գտնվել էր․․․
==Գլուխ XXXIII==
Սըր Լանսելոտն ու ասպետները օգնության են հասնում
Ցերեկվա ժամը չորսին մոտ է։ Գործողությունը տեղի է ունենում Լոնդոնի պատերից դուրս։ Զով, հաճելի, սքանչելի օր է՝ արևով լեցուն․ այնպիսի մի օր, երբ մարդ ուզում է ապրել, ապրել ու երբեք չմեռնել։ Շուրջը վիթխարի ամբոխ է, անսահման զանգված, բայց մենք, տասնհինգ թշվառականներս, ոչ մի բարեկամ չունենք նրանց մեջ։ Ինչպես ուզում եք, բայց ինձ սուր ցավ էր պատճառում այդ միտքը։ Բոլոր այդ մարդիկ մեր թշնամիներն էին, և մենք, որ նստած էինք բարձր հարթակի վրա, նրանց չարամիտ ծաղրանքի թիրախ էինք։ Մենք պարզապես պարապ հաճույքի առարկա էինք, թատերական ներկայացում։ Ազնվականների և ավագանու համար օթյակների նման բաներ էին կառուցել, և նրանք արդեն իրենց տիկինների հետ այնտեղ էին։ Նրանցից շատերին մենք ճանաչեցինք։
Թագավորը անսպասելի զվարճություն պատճառեց ամբոխին։ Այն պահին, երբ մեր վրայից հանեցին շղթաները, նա՝ իր ֆանտաստիկ ցնցոտիների մեջ, դեմքը կապտուկներից անճանաչելի դարձած, հանկարծ առաջ ցատկեց ու ազդարարեց, թե ինքը Արթուրն է, Բրիտանիայի թագավորը և սպառնաց բոլոր ներկա գտնվողներին դավաճանության համար ամենաահավոր պատիժներով, եթե իր սրբազան գլխից գեթ մի մազ ընկնի։ Տեսնել էր պետք, թե ինչպես էր զարմանք կտրել նա, երբ իր խոսքերին ի պատասխան քրքիջ պայթեց։ Դա վիրավորեց նրա արժանապատվությունը, և նա անմիջապես լռեց, թեպետ ամբոխը խնդրում էր նրան շարունակել, ջանում էր կատաղեցնել նրան կատվի ձայներ հանելով, սուլոցներով ու գոռում֊գոչյունով։
― Թող նա խոսի։ Թագավո՜րը։ Թագավո՜րը։ Քո հլու֊հնազանդ հպատակները ծարավի են ձերդ ցնցոտիապատ մեծության իմաստուն խոսքերին։
Բայց ապարդյուն։ Վեհ տեսքով, նա անշարժ նստել էր ծաղր ու ծանակի և վիրավորանքների կրակի տակ։ Նա իրոք որ յուրովի վեհ էր։ Ես, ցրված, դեմքիցս հանեցի իմ սպիտակ լաթը և փաթաթեցի աջ թևքիս։ Նկատելով այդ, ամբոխը դեպի ինձ դարձավ։ Նրանք գոռում էին․
― Իսկ այդ նավաստին, անկասկած, նրա մինիստրն է։ Տեսեք, թե ինչ փաթաթան ունի ուսից վար։
Ես չխանգարեցի նրանց ծաղր ու ծանակին, մինչև որ հոգնեցին, և ապա ասացի․
― Այո, ես նրա մինիստրն եմ, ես Տնօրենն եմ, և վաղը դուք այդ կլսեք Քամելոտից, որտեղ․․․
Ես չշարունակեցի։ Նրանք խեղդեցին իմ բառերը իրենց քրքիջի մեջ։ Բայց հանկարծ լռություն տիրեց․ հայտնվեցին Լոնդոնի շերիֆները իրենց պաշտոնական հագուստներով, ստորադրյալների ուղեկցությամբ․ դա նշանակում էր, որ մահապատիժը հիմա պետք է սկսվեր։ Լռության մեջ ազդարարվեց, թե որն էր մեր մեղքը, հրապարակվեց մահավճիռը, ապա բոլորը հանեցին գլխարկները, և քահանան աղոթք մրմնջաց։
Հետո ստրուկներից մեկի աչքերը կապեցին․ դահիճը նրա պարանոցին նետեց պարանը։ Մեր ու ժողովրդի միջև ազատ ճանապարհ կար, որը լավագույնս պահպանվում էր ոստիկանության կողմից․ ա՜խ, ինչ լավ կլիներ տեսնեի իմ հինգ հարյուր ասպետներին այդ ճանապարհով սլանալիս։ Բայց ոչ, դա անիրականալի էր։ Հայացքս ճանապարհով դեպի հեռուները գնաց, ոչ մի հեծյալ։
Ցնցում, և ստրուկը արդեն ճոճվում էր պարանից կախ, ճոճվում էր ու ահասարսուռ գալարվում, որովհետև նրա ձեռքերն ու ոտքերը կապված չէին։
Նորից մի պարան նետվեց, և հաջորդ պահին երկրորդ ստրուկը ճոճվեց։
Մի րոպե անց օդում գալարվում էր արդեն երրորդ ստրուկը։ Դա սոսկալի էր։ Ես շրջեցի գլուխս մի րոպեով, և երբ նորից նայեցի, թագավորը արդեն չկար։ Տեսա, որ կապում են նրա աչքերը։ Ես կարծես անդամալույծ էի եղել, ես չէի կարողանում շարժվել, ինչ֊որ բան էր խեղդում կոկորդս, լեզուս չէր պտտվում բերանիս մեջ։ Նրա աչքերը կապեցին և մոտեցրին օղակին։ Իսկ ես դեռ չէի կարողանում թոթափել քարացածությունս։ Բայց, երբ տեսա, որ օղակը արդեն վիզն են հագցնում, ամեն ինչ տակնուվրա եղավ ներսս, ես նրան օգնության նետվեցի ու այդ պահին, հանկարծ, պատահմամբ հայացքս ձգեցի ճանապարհի վրա։ Օ՜, սուրբ Գևորգ, ճանապարհով սլանում էին իմ հինգ հարյուր զինված ասպետները․․․ հեծանիվների վրա։
Դեռ երբեք կյանքումս այդպիսի վեհ տեսարան չէի տեսել։ Աստված իմ, ինչպես էին փողփողում նրանց փետուրները, ինչպես էր շողշողում արևը նրանց անիվների պողպատյա ճաղերի վրա։
Ես թափահարեցի աջ ձեռքս, Լանսելոտը ճանաչեց ինձ։ Թագավորի պարանոցից պոկեցի օղակը և դեմքից՝ աչքակապը ու գոռացի․
― Ծունկի՛, սրիկանե՛ր, և ողջունեցեք թագավորին։ Իսկ ով հրաժարվի, այսօր իսկ ընթրիքը կանի դժոխքում։
Ես միշտ էլ օգտագործում եմ այդ բարձր ոճը, երբ տպավորություն թողնել եմ ուզում։ Եվ, այնուամենայնիվ, հաճելի էր տեսնել, թե ինչպես Լանսելոտն ու տղաները խուժեցին հարթակի վրա ու դուրս թափեցին շերիֆներին ու նրանց օգնականներին։ Հաճելի էր տեսնել, թե ինչպես զարմանք կտրած ամբոխը փլվեց գետին, ծունկի իջավ և գթություն հայցեց թագավորից, որին քիչ առաջ ծաղր ու ծանակի թիրախ էր դարձրել։ Իսկ նա կանգնած էր առանձին, նույնիսկ իր ծվենների մեջ վեհ տեսքով, և ես ակամայից մտածեցի, թե թագավորական կեցվածքը, համենայն դեպս, ինչ֊որ բան արժե։
Ես անասելի գոհ էի։ Եթե նկատի առնենք բոլոր պարագաները, ինձ երբեք չէր հաջողվել հասնել այդպիսի փայլուն արդյունքի։
Եվ հանկարծ ինձ մոտեցավ Քլարենսը, ինքն իր անձով։ Նա աչքով արեց ինձ ու ասաց, կարծես առանձին ոչինչ չէր պատահել․
― Վատ անակնկալ չէր, հը՞։ Ես գիտեի, որ քեզ դուր կգար։ Ես վաղուց արդեն, գաղտնաբար, սովորեցնում էի տղաներին հեծանիվ քշել ու միշտ առիթի էի սպասում ցուցադրելու նրանց վարպետությունը։