Սեւ բիբերով արահետը քարքարոտ կայծեր է արձակում։ <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Ծովափ===
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Ակնթարթ===
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i><br>
===Մաշվածը===
<br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Դառը===
<br>
Ես կարող էի ապրել քո հոգում, <br>
Ինչպես հեռավոր երկնքում աստղը ճերմակ, <br>
Սակայն խաբված է երազն իմ. քնքուշ, <br>
Դու չունես հոգի: <br>
<br>
Ես կարող էի ապրել նաև քո սրտում, <br>
Ինչպես ժայռի վրա շուշանը ձյուների: <br>
Չհաջողվեց, չստացվեց սերս, <br>
Դու չունես սիրտ: <br>
<br>
Ես երկինք խնդրեցի,դու տվեցիր ինձ հող, <br>
Ինձ տվեցիր համբույրներ` աստղերի փոխարեն, <br>
Դու հարուստ ես,սակայն, մտածողությամբ` աղքատ. <br>
Դու տվեցիր ինձ հող: <br>
<br>
Սերն արշալույսով կարող էր ծաղկել, <br>
Սակայն դարձավ ամպոտ մայրամուտ,<br>
Չես փոխի ու ետ չես դարձնի. <br>
Չեն երևում արշալույսները: <br>
<br>
Մի հարցրու` ինչու է ճակատագրին հակառակ, <br>
Պսակ եմ հյուսում խաղողի շիվերից: <br>
Անցել է ժամնակը աղերսանքների ու արցունքների, <br>
Ահա` ինչպիսին է ճակատագիրը: <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Իմ «ես»-ը===
<br>
Ինչպես բացատրել. ինձ թվում է երբեմն, <br>
թե իմ հոգին նման է քաոսի: <br>
Տեղավորվում են իմ մեջ տիեզերքը համայն <br>
և ողջ շրջապտույտը լինելության: <br>
<br>
Ես տիեզերքն եմ: Էլեկտրական հոսանքները <br>
Ինձ տեղափոխում են այլ աշխարհ, <br>
իսկ այստեղ իմ ճամփաները միայնակ են, <br>
այստեղ միայն մենակությունն է ինձ հետ: <br>
<br>
Եվ եթե կյանքն ինձ մոտենա ժպտալով` <br>
Ես առաջվա պես օտար կդառնամ, <br>
Կփնտրեմ այլը, անհայտը, հոսողը, <br>
Որին երբեք չեմ հանդիպել: <br>
<br>
Օ՜ կյանք իմ. դեպի անկուշտ անսահմանն է <br>
թռչում իմ ճիչը`այրվելով ցանկություններից: <br>
Իմ արյան մեջ տրոփում են աստղաբույլերը, <br>
և ծովերը, ձուլվելով իրար, դառնում են օվկիանոս: <br>
<br>
Քանի դեռ ապրում եմ աշխարհում <br>
իմ հոգին ապակե լար է <br>
արծաթե կիթառի:Մի թեթև քամի <br>
հավերժությունից` և կզրնգա նա: <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===CAMP-FIRE===
<br>
Հունվարյան <br>
գիշերում <br>
բոց <br>
դարձավ բունը ծառի: <br>
<br>
Մարդկային <br>
հարյուր գլուխներ, <br>
կարմիր լեզուներով կրակի, <br>
շրջապատեցին <br>
խարույկը: <br>
<br>
Ինչ-որ մեկի <br>
բաց բերանից <br>
ձգվեց <br>
թելը երգի: <br>
<br>
Նրան շարունակելով <br>
մյուս շրթունքները, <br>
քանդեցին <br>
մետաքսը <br>
հանգերի: <br>
<br>
Լուսինը <br>
ուղղահայաց <br>
լուսավորում էր <br>
դեմքերը: <br>
<br>
Սև շրջագիծը լեռնաշղթայի <br>
գոտևորում էր աշխարհը: <br>
<br>
Եվ ինչ-որ մեկի աջը <br>
կանչում էր, <br>
<br>
ոչ թե քո, <br>
այլ Աստծո, <br>
<br>
կողք- կողքի գնալ <br>
գիշերվա կեսի <br>
սառցե <br>
շեղբերի վրայով: <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Կապեր===
<br>
Դատարկ երազանք. դու ապրում ես իմ հոգում` <br>
ջերմացնելով քիչ-քիչ: <br>
Դողում ես շեմին` <br>
Խղճուկ մուրացկանի պես: <br>
<br>
Թե հեռանայի քեզնից` <br>
ազատության տենչով, <br>
սիրտս միայնակ <br>
կմեռներ ցավից: <br>
<br>
Դու թաքնվել ես իմ հոգում <br>
և հսկում ես ձայնն իմ: <br>
Այս ձանձրալի կյանքին ինձ կապել է <br>
բարակ թելն այդ: <br>
<br>
Ես անդադար մերժում էի քեզ. <br>
(խաբիր ուրիշին), <br>
Բայց դեպի ինձ էիր դառնում կրկին` <br>
Կպչուն բոռի նման:<br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Աչք===
<br>
Հանգստանում է: <br>
Մթնշաղը մեռնում է <br>
խորքում, որտեղ թռչունն է <br>
անշարժ նստած: <br>
<br>
Տխուր ծովերը, <br>
շրջապատված, <br>
նրա մեջ <br>
գլորում են <br>
ալիքներն իրենց: <br>
<br>
Ցերակային <br>
տեսարանները <br>
դանդաղ <br>
հալվում են նրա մեջ: <br>
<br>
Առաջին <br>
երկչոտ աստղերը <br>
սգում են <br>
խուլ հորձանուտը <br>
անշարժ բիբի: <br>
<br>
Նրա մութ <br>
խորքում <br>
մարդկանց շարքերը անվերջ <br>
հոսում են <br>
ու հոսում: <br>
<br>
Հակառակ <br>
կողմեր են <br>
գնում, <br>
խաչվում են, <br>
նահանջում, <br>
միաձուլվում են, <br>
հպվում <br>
առաջին <br>
շարքերին: <br>
<br>
Հառաչում են, քանի որ արևն է ծնվում: <br>
Հառաչում են, քանի որ արևը մեռնում է: <br>
<br>
Ամեն ինչ այնտեղ, խորքում, <br>
աչքի շրջանակի մեջ, <br>
ուր <br>
նստած է թռչունն <br>
<br>
անշարժ: <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Դասերը===
<br>
Եթե մեր սրտերը արձագանքել կարողանային, <br>
նրանցում կհառնեին ձայները մեռած մարկանց, <br>
և հնարավոր է, նրանց մեջ հնչեին դայլայլները <br>
երգող թռչունների, անտառները լուսավորող: <br>
<br>
Չէ որ ըմբռնելով բարությունը օրորոցից <br>
սիրտը սերտում է կյանքն, միաժամանակ <br>
փորձելով մահը, փորձելով ողբերգությունը, <br>
որը սովորել չհասցրինք, <br>
որը մենության մեջ կխաղանք ու կդիտենք: <br>
<br>
Քանի անգամ է նա արտասվել, բաբախել ու երգել, <br>
պոկվել ու ընկել է,որ դեպի երկնակամարը թռչի... <br>
Մահը սովորելը համարյա անհույս գործ է` <br>
մենք մահանում ենք ամեն ակնթարթ, <br>
որ հետո մեկ անգամ <br>
մեռնենք:<br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Աղոթք===
<br>
Աստվա'ծ իմ, տեսա երազում այնպիսի՜ սեր, <br>
որ աշխարհում ոչ մեկը դեռ չի տեսել, <br>
միայն անմահության հետ գուցե համեմատվեր <br>
և պոեզիայի հետ` առանց խոսքերի` հոգու մեջ լցվող: <br>
Ձմեռը անցավ, բայց առաջվա պես սառում էր <br>
արյունը, <br>
և նորից,համբերատար, գարունով փոխարինվեց ձմեռը, <br>
Ես հուսով էի` ամռանն ինձ կայցելի սերը, <br>
Բայց նույնիսկ աշնանը իզուր տանջվում էի <br>
սպասումով: <br>
<br>
Տե'ր Աստված, մեջքն իմ մերկացած է, <br>
և քո մտրակը խիստ անշշուկ կընդունի նա, <br>
որպես անիծված մեղսագործ` ես լսում եմ քո <br>
ահեղ նախատինքը, <br>
չէ որ իմ կյանքի առջև հառնում է հրդեհը <br>
մայրամուտի: <br>
Եվ չիրագործված կրքի մեջ միայն ես եմ մեղավոր, <br>
պոեզիայով տարված` նրան չտեսա, Սինյո'ր: <br>
<br>
Նա, ով հասկանում է <br>
<br>
Սև, փայլուն վարսերով գլուխը խոնարհելով, <br>
Ոչ երտասարդ գեղեցիկ կինը <br>
Ծնկեց,և խաչված Քրիստոսը <br>
Բարձրից խաչի <br>
Նայեց նրան` ցավակցելով: <br>
Իսկ սրտի տակ` երեխան էր. նա շուտով զավակ էր ունենալու: <br>
Եվ այնպիսի՜ մեծ թախիծ կար նրա աչքերի խորքում: <br>
<br>
Եվ արտասվելով` հպվեց նա <br>
Արյունոտված ոտքերին Քրիստոսի. <br>
―Օ՜, Տե'ր Աստված, միայն աղջիկ ծնվի... <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Հանդիպում===
<br>
Տեսադաշտիցս կորցնելով քեզ` <br>
նորից քեզ հանդիպեցի <br>
Ֆլորիդայի մայրուղու անկյունում <br>
և, ձեռնոցներս տրորելով ձեռքումս, <br>
դիմեցի քմծիծաղով. <br>
(որքան ցրված,որքան մռայլ էիր դու) <br>
և հարցրեցի.«Ասացե'ք ինձ խնդրեմ, <br>
ինչու՞ են ձեր ատամները դեղին»: <br>
<br>
Դու նայեցիր լուռ կշտամբանքով, <br>
և շրջվեցիր` ձեռքով պատահաբար <br>
անծանոթ կնոջ դիպչելով... <br>
<br>
Իսկ հետո քաղաքի թոհուբոհում <br>
ես ճանապարհեցի քո վերարկուն, <br>
գլխարկը...հետքը...կետը...ոչինչ... <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Ես ուզում եմ===
<br>
Ետ գալ դեպի այն, ինչ նախաստեղծ է, <br>
լինել խոտի, նորահաս ծաղիկների պես, չխորհել, <br>
բայց հասնելով գեղեցկության ակունքներին` <br>
խմել հյութը և չկոտրել զրնգացող գավաթը: <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
===Մի անգամ գարնանը===
<br>
Որտե՞ղ ես, իմ ընկեր. <br>
որ ասացիր ինձ` <br>
ճերմակ մորուքդ շոյելով. <br>
«Զգու'յշ եղիր, փոքրի'կս, նայի'ր, <br>
Սիրտդ պահպանիր: <br>
<br>
Գարուններն անցնում են, և միայն անձրևներն են <br>
սպասում աշնան ճանապարհին... <br>
Զգու'յշ եղիր. տե'ս, որ քեզ <br>
չայրի հրդեհը»: <br>
<br>
Ես վախվորած լսում էի նրան` <br>
անսովոր տագնապից դողալով, <br>
«Թռչունները երգում են- պատասխանեցի.- <br>
Գետը զրնգում է,-ասացի»: <br>
Ճակատիս վրա, փոթորիկների հայելում, <br>
հիշում եմ նրա ափերը: <br>
Նա խոնարհվեց դեպի ինձ` շշնջալով, <br>
«Խեղճ աղջիկ...» <br>
<br>
<br>
<i>թ․ Ն․ Համբարձումյան </i>
<br>
[[Category: Պոեզիա]]