==Գլուխս հիսունչորսերորդ==
'''Բեյքրսֆիլդցի Ջո Ֆոքսհոլը կատարում է սանֆրանցիսկոցի Վեսլի Ջեքսոնի և գլոսթերցի Ջիլ Մուրի պսակադրությունը, իսկ Վիկտոր Տոսկան ու գրողը հանդես են գալիս որպես վկաներ'''
Գնացքում՝ Լոնդոն վերդառնալու ճանապարհին, ինձ համարում էի արդեն ամուսնացած, գիտեի, որ կին ունեմ ու մի օր էլ որդի կունենամ, որովհետև գրպանումս հարսնացուիս մոր տված թուղթն էր, իսկ կողքիս՝ ա՜յ քեզ հրաշք, նստած էր իմ հարազատ հրեշտակը։ Սիրտս հալվում էր նրա ամեն հպումից, վրայից եկող անուշ բուրմունքից, նրա քնքուշ հեզությունից։ Էնքան երջանիկ էի՝ քիչ էր մնում փառք տամ աստծուն, որ պատերազմ է, ու ինձ բերել են բանակ, որ նրա կամքով օվկիանոսը կտրեցի անցա, եկա Լոնդոն ու գնացի Փիքադիլի հրապարակում ման գալու․ ախր եթե էս բոլորը չլիներ, ես չէի գտնի սրտիս ուզածին։ Աստծուց ներում էի խնդրում, որ ատել եմ աչքիս ատելի մարդկանց։ Էլ չէի ատում նրանց, որովհետև նրա՛նք ինձ ուղարկեցին Լոնդոն, ու ես էստեղ իմ կնոջը գտա։
Շուտով նորից տանն էինք։ Գրողը նստել էր հյուրասենյակում, իր առաջադրանքով գրածս պատմվածքն էր կարդում, ես էլ հարսնացուիս մոր տված թուղթը մեկնեցի նրան։ Կարդաց թե չէ, ասի․
― Ուզում ենք միանգամից էս իրիկուն էլ ամուսնանալ։
― Իհարկե,― ասաց գրողը։
Հենց էդ րոպեին Ջո Ֆոքսհոլը մտավ, թուղթը նրան էլ ցույց տվի, իսկ գրողն ասաց․
― Ջո, դու պսակի արարողություններից գլո՞ւխ ես հանում։
― Ի՞նչ կա գլուխ հանելու որ,― ասաց Ջոն։
― Դե ուրեմն,― ասաց գրողը,― Ջիլին ու Վեսլիին պիտի պսակել ամենաընտիր ծեսով։
Ջիլը գիտեր, թե բանակում ոնց է, կայազորի հրամանատարից թույլտվություն ստանալն ինչ քաշքշուկի ու գլխացավանքի հետ է կապված, դրա համար էլ որոշել էինք պսակի ծեսը մեր ուզածով անել։ Ձեռքներիս տակ Աստվածաշունչ չունեինք, Ջոն զանգեց սպասավորներին ու հարցրեց, թե իրենց Աստվածաշունչը փոխարինաբար չե՞ն տա։ Ծերուկ Դենը, որ հոլի պես պտտվում էր, ամբողջ տունը սպասարկում, բերեց Աստվածաշունչը, ու Ջոն սկսեց աչքի անցկացնել մի հարմար կտոր կարդալու համար։ Հետո Վիկտոր Տոսկան եկավ, մոտիս թուղթը նրան էլ ցույց տվի, ու արդեն բոլորս պատրաստ էինք պսակադրությանը։ Առավոտը մատանի էի առել՝ գրպանումս էր։ Հուզմունքից ամբողջ մարմնով դողում էի․ դե, կյանքիս ամենակարևոր օրն էր, էնքան երկար էի սպասել էս օրվան, ու վերջապես կանգնած էի իմ սիրուն Ջիլի կողքին, իսկ նա գունատ, աչքերը լայն բացած սպասում էր, թե երբ է պսակի ծեսի մեջ իր դերը կատարելու։ Վիկտորն էնպես էր ուրախացել, ասաց՝ մի րոպե համբերեք, ու դուրս թռավ։ Տասը րոպեից երկու շիշ շամպայնով հետ եկավ։ Ծերուկ Դենը մի թաս սառույց բերեց ու շամպայնի բաժակները։ Ջիլին առաջին անգամ էր տեսնում ու գլուխ տվեց։ Հարցրի, թե տանն ազատ սենյակ չկա՞ իմ ու հարսնացուիս համար։ Նա Ջիլին ու ինձ շնորհավորեց, ասաց՝ մի փոքրիկ սենյակ կա, վեց֊յոթ օրով կարող է մեզ զիջել, բայց հետո պիտի հանձնենք սենյակի նախօրոք պատվիրած մարդկանց, ես էլ երեք ֆունտ տվի նրան ու խնդրեցի, որ ծաղիկներ ճարի, դնի սենյակում, ասի՝ կարմիր վարդեր։
Ո՜նց էի խառնվել։ Չգիտեի՝ ծիծաղեմ, թե լաց լինեմ, էնպես էի խառնվել։ Քիչ հետո Ջոն ասաց՝ ինքը պատրաստ է, էս էլ որ լսեցի՝ ինձ լրիվ կորցրի։ Ջոն գրողին կանգնեցրեց իմ կողքին, Վիկտորին էլ՝ գրողի կողքին, իսկ ինքը կանգնեց մեր դիմաց ու արարողությունն սկսեց։ Դա իմ տեսած ամենահոյակապ պսակադրությունն էր։ Չգիտեմ ինչն էր էդտեղ Աստվածաշնչից, ինչ էր Ջոն ուղղակի հնարում, բայց նրա ասածները հենց իսկն էին, որ կային։ Չէի կարողանում արցունքներս զսպել, որովհետև ուզածդ աղջկան գտնելն ու նրա հե ամուսնանալը աշխարհում ամենադժվար ու ամենահրաշալի բանն է, իսկ ես վերջապես գտել էի ուզածս աղջկան ու հետն ամուսնանում էի։
Վրա հասավ ամուսնական մատանին հարսնացուիս մատը դնելու պահը, ես էդպես էլ արի, ու Ջոն ասաց․
― Աստծո առաջ ու մեկդ մյուսի առաջ, դու՝ սանֆրանցիսկոցի Վեսլի Ջեքսոն և դու՝ գլոսթերցի Ջիլ Մուր, այժմ և այսուհետ՝ հավիտյանս հավիտենից, այր ու կին եք, իսկ ապագայում՝ հայր և մայր։
Ջոն փակեց Աստվածաշունչը, ես Ջիլին գիրկս առա ու համբուրեցի, հետո էլ գրողը, Ջոն ու Վիկտորը հերթով համբուրեցին նրան, բայց Ջիլի լացն եկավ, դե, իմն էլ՝ հետը։ Չնայած մյուսներն էնպես էին հրճվել մեզ համար, որ նրանց նայելիս՝ ծիծաղում էինք արցունքների միջից։ Վիկտորը բացեց շամպայնի շիշը, բաժակները լցրեց, և բոլորն իմ ու Ջիլի կենացը խմեցին։ Ես էլ ամեն մեկի կենացը խմեցի, երկար ու երջանիկ կյանք մաղթեցի Վիկտոր Տոսկային, Ջո Ֆոքսհոլին ու գրողին։ Հետո նորահարսի կենացը խմեցի, նա էլ իմ կենացը խմեց։ Շատ չանցած ծերուկ Դենը եկավ՝ մեր նոր բնակարանի բանակլին ձեռքին, տղերքն էլ ինձ ասին, որ կնոջս տանեմ տուն ու ձեռքերիս վրա շեմքը անցկացնեմ։
==Գլուխ հիսունհինգերորդ==
'''Վեսլին ու Ջինը դառնում են այր ու կին՝ մի մարմին որ եթե աստված տա, որդի ունենան'''
Բռնեցի Ջիլի ձեռքը, ու մենք դուրս եկանք, բայց տուն չգնացինք, որովհետև ուզում էի նորահարսիս հետ թափառել Լոնդոնի փողոցներում։ Ռիջընթ փողոցով հասանք Փիքադիլի հրապարակ, ուր հանդիպել էինք առաջին անգամ։ Կանգնեցինք հենց էնտեղ, ուր էն իրիկուն կանգնած էինք։ Գնացինք Սեյնթ Ջեյմսի զբոսայգի ու նստեցինք հենց նույն նստարանին, ուր նստել, խոսում էինք։ Հետո գնացինք էնտեղ, ուր են կինն էր ապրում, ու ես զանգը տվի։ Նա դուռը բացեց թե չէ, ասի․