Changes

<FONT SIZE="-2">Ծովափնյա ճանապարհ դեպի Կոկիմբո.— Հանքագործների շալակած մեծ բեռները.— Կոկիմբո.— Երկրաշարժ.— Աստիճանաձև տերրասներ.— Ժամանակակից նստվածքների բացակայությունը.— Երրորդական ֆորմացիաների միաժամանակությունը.— Էքսկուրսիա հովտով դեպի վեր.— Գուասկո տանող ճանապարհը.— Անապատներ.— Կոպիապոյի հովիտը.— Անձրև և երկրաշարժներ.— Հիդրոֆոբիա.— Դեսպոբլադո.— Հնդկական ավերակներ.— Կլիմայի հավանական փոփոխությունը.— Գետի հունը՝ երկրաշարժից բարձրացած.— Սառը քամինրքամիներ.— Մի բլրից լսվող աղմուկը— Իկիկե.— Աղային ալուվիում.—Նատրիում նիտրատ.— Լիմա.— Վատառողջ շրջան.— Կալաոյի ավերակները՝ երկրաշարժից կործանված.— Վերջին նստեցումներ.— Սան Լորենցոյի բարձրացած խեցիները, նրանց քայքայումը.— Թաղված խեցիներով և կավե ամանների բեկորներով հովիտներ.— Հնդկական ցեղի հնությունը։</FONT>

'''Ապրիլի 27.'''— Ուղևորվեցի դեպի Կոկիմբո և այնտեղից Գուասկոյի միջով Կոպիապո, որտեղ կապիտան Ֆից Ռոյն ինձ բարեսրտաբար առաջարկեց նորից մտնել «Բիգլ»։ Ափի երկայնքով ուղիղ դծով դեպի հյուսիս՝ այս հեռավորությունը 420 մղոն է. բայց իմ ճանապարհորդելու֊ ճանապարհորդելու եղանակը շատ դանդաղ էր։ Ես գնեցի չորս ձի և երկու ջորի. վերջիններս փոխեփոխ տանելու էին բեռները։ Այս վեց կենդանին միասին արժեց քսանհինգ ֆունտ ստերլինգ, և Կոպիապոյում այդ կենդանիները ես նորից ծախեցի քսաներեք ֆունտ ստերլինգով։ Մենք ճանապարհորդում էինք այնպես անկախ, ինչպես առաջ, ինքներս եփելով մեր կերակուրը և քնելով բաց երկնքի տակ։ Երբ մենք գնում էինք Վինյո դել Մար ուղղությամբ, վերջին անգամ մի հրաժեշտի հայացք գցեցի Վալպարայսոյի վրա՝ սքանչանալով նրա գեղանկար տեսքով։ Երկրաբանական նպատակների համար ես մի դարձք կատարեցի գլխավոր ճանապարհից մինչև Քիլոտայի Զանգակալեռան ստորոտը։ Ոսկով հարուստ ալուվիալ շրջանով անցնելով՝ երեկոյան հասանք Լիմաչեի մոտերը, որտեղ և գիշերեցինք։ Յուրաքանչյուր գետակի երկու կողմերում ցրված բազմաթիվ խրճիթների բնակիչներն իրենց ապրուստը ճարում էին ոսկի լվանալով, բայց նման այն մարդկանց, որոնց եկամուտն անորոշ է, սրանք իրենց սովորություններով չափազանց անտնտեսող են, հետևաբար և աղքատ։

'''Մայիսի 3.'''— Կիլիմարիից մինչև Կոնչալի երկիրը հետզհետե ավելի չորանում, անբերրիանում էր։ Հովիտներում հազիվ թե այնքան ջուր լիներ, որ բավական լիներ որևէ ոռոգում կատարելու համար, իսկ միջանկյալ տարածությունը բոլորովին մերկ էր, չէր կարելի մինչև անգամ այծ պահել։ Գարնանը, ձմեռային տեղումներից հետո, արագ դուրս է գալիս շատ նոսր խոտ, և այդ ժամանակ Կորդիլյերներից անասուններին բերում են ներքև՝ կարճ ժամանակով արածացնելու համար: համար։ Հետաքրքրական է դիտել, թե ինչպես կանաչի և այլ բույսերի սերմերը կարծես ձեռք բերած մի հատկությամբ հարմարվում են այս ափերի տարբեր մասերում տեղացող անձրևի քանակությանը։ Հեռվում, Կոպիապոյից հյուսիս, բուսականության համար մի տեղատարափն այն էֆեկտն է ունենում, որքան երկուսը՝ Գուաuակոյում Գուասակոյում և երեքը կամ չորսը՝ այս շրջանում։ Մի չոր ձմեռ Վալպարայսոյում մեծ վնասներ կպատճառի արոտատեղերին, մինչդեռ Գուասկոյում նույն ձմեռն անսովոր առատություն կառաջացնի։ Ընթանալով հյուսիս, անձրևի քանակության նվազումը լայնության փոփոխությունից ավելի արագ է տեղի ունենում. Կոնչալիում, որը Վալպարայսոյից միայն 67 մղոն է հեռու, անձրև չի գալիս մինչև մայիսի վերջը. մինչդեռ Վալպարայսոյում սովորաբար որոշ չափով տեղում է ապրիլի սկզբներին։ Տարեկան տեղումը նույնպես, համեմատած անձրևային սեզոնի ուշացման հետ, փոքր է։

Շարժվեցինք դեպի Լոս Հոռնոս, մի այլ հանքային շրջան, որտեղ գլխավոր բլուրը ծակված էր բազմաթիվ ծակերով, ինչպես մրջյունների մեծ բներն են լինում։ Չիլիի հանքագործներն իրենց սովորություններով առանձնահատուկ մարդիկ են։ Շաբաթներով ապրում են ամենաամայի վայրերում, իսկ երբ տոնական օրերին գյուղերն են իջնում, չի մնում և ոչ մի չափազանցություն, որի սահմաններից դուրս չգան։ Երբեմն նրանք աշխատում են մի զգալի գումար և ապա փորձում են, թե ո՛րքան շուտ կարող են վատնել, վերջացնել այն, ճիշտ այնպես, ինչպես նավաստիներն են ծախսում իրենց ստացած մրցանակը։<ref>Թշնամու նավը խորտակելուց հետո ձեռք բերած ավարի բաժանումը նավաստիների վրա։ ''Ծ. Թ.''</ref> Խմում են չափազանց շատ, գնում են շորեր և մի քանի օրից հետո առանց մի պեննիի վերադառնում են իրենց ողորմելի բնակարանները, այնտեղ ավելի ծանր աշխատելու, քան բեռնատար կենդանիները։ Այս անհոգությունը նավաստիների և սրանց մոտ բխում է կյանքի միօրինակ եղանակից։ Նրանց օրական ապրուստը արվում տրվում է նրանց և այդ պատճառով հոգատարության սովորություն ձեռք չեն բերում, բացի այդ, գայթակղումները և այդ գայթակղումներին անձնատուր լինելու միջոցները միաժամանակ գտնվում են նրանց տրամադրության տակ։ Մինչդեռ Կոռնվալում և Անգլիայի մի քանի այլ մասերում, որտեղ հետևում են հանքի երակի մասերի վաճառքի սիստեմին, հանքագործներն ստիպված լինելով գործել և մտածել իրենց մասին՝ եզակիորեն խոհեմ են և լավ վարքի մարդիկ։

Չիլիեցի հանքագործի հագուստը շատ յուրահատուկ է և գեղանկար։ Նա հագնում է շատ երկար շապիկ և մութ գույնի բրդե պաստառ, կաշվե գոգնոցով. այս բոլորն իր մեջքին կապողը պայծառ գույնի մի գոտի է։ Նրա շալվարը շատ լայն է, իսկ նրա ծիրանի փոքրիկ գլխարկն այնպես է պատրաստված, որ սերտ կպած է լինում գլխին։ Մենք հանդիպեցինք այս հանքագործների մի խմբի, լրիվ տարազով, որոնք իրենց ընկերներից մեկի դիակը տանում էին թաղելու։ Նրանք քայլում էին շատ արագ. չորս մարդ տանում էին մարմինը։ Մարմինը տանողների մի խումբը, արագ քայլելով մինչև երկու հարյուր յարդ, հերթափոխվում էր չորս այլ մարդկանցով, որոնք նախօրոք ձիերով առաջ էին գնացած լինում։ Այսպես նրանք շարժվում էին առաջ և իրար մխիթաըում մխիթարում վայրի աղաղակներով. տեսարանն ամբողջությամբ ներկայացնում էր մի վերին աստիճանի տարօրինակ հուղարկավորություն։

Այս մարդիկ, եթե չհաչվենք չհաշվենք պատահարները, առողջ են և արտաքուստ ուրախ են երևում։ Նրանց մարմինը մկանուտ չէ։ Քիչ դեպքերում են միայն նրանք շաբաթը մեկ անգամ միս ուտում, իսկ ավելի հաճախ երբեք չեն ուտում. նրանց գործածած միսը միայն պինդ ու չոր չարկին (արևով չորացրած միս) է։ Թեև գիտեի, որ աշխատանքը կամավոր է, այնուամենայնիվ վրդովեցուցիչ էր տեսնել, թե ինչ վիճակում էին նրանք հասնում հանքահորերի բերանը։ Նրանց մարմինը թեքվում էր առաջ, ձեռքերով հենվում էին աստիճաններին, սրունքները ծռվում էին, մկանները դողդողում, քրտինքը դեմքներից հոսում կրծքների վրա, ռունգները լայնանում, բերանների ծայրերը ուժեղ ձգվում էին դեպի ետ, իսկ արտաշնչումը չափազանց դժվարանում էր։ Յուրաքանչյուր անգամ շունչ քաշելիս արձակում էին պարզահնչյուն մի աղաղակ՝ «ա՛յ, ա՛յ», որը վերջանում էր խորը կրծքից բարձրացող սուր ձայնով, ինչպես սուլիչի նոտան։ Երերալով հանածոյի դեզի մոտ հասնելուց հետո դատարկում էին իրենց «կարպաչոն», երկու-երեք րոպե շունչ էին քաշում, սրբում քրտինքը հոնքերից և, առերևույթ հանգստացած, արագ քայլերով նորից իջնում հանքահորը։ Այդ ինձ թվում էր աշխատանքի քանակի մի զարմանալի դեպք, որին տոկալ ի վիճակի է դարձնում մարդուն միայն սովորությունը, և ոչ մի այլ բան։ Երեկոյան այս հանքերի մայոր-դոմոյի հետ երկրի բոլոր կողմերում տարածված օտարականների թվի մասին խոսելիս նա ինձ պատմեց, որ իր երիտասարդ ժամանակը, երբ ինքը Կոկիմբոյում աշակերտ է եղել, մի օր դպրոցն արձակում են մի անգլիացի նավապետի տեսնելու համարի որը քաղաք էր բերված նահանգապետի հետ խոսելու նպատակով։ Նա հավատացած էր, որ ոչ մի բան չէր կարող ստիպել տղաներին, ներառյալ նաև իրեն, որ մոտենան անգլիացուն. ո՜րքան խորն է եղել նրանց մեջ այն միտքը, որ այդպիսի մարդկանց հետ շփվելիս արդյունքը լինում է հերետիկոսություն, ապականություն և չարիք։ Մինչև այժմ նրանք պատմում են բուկանյերների<ref>Բուկանյերները 17 և 18-րդ դարերի թափառաշրջիկ ծովահեններ էին, որոնք սպանական Ամերիկայի ափերին կողոպտում էին սպանացիներին։ ''Ծ. Թ.''</ref> սոսկալի գործողությունները, մասնավորապես մեկինը, որը թռցնում է կույս Մարիամի պատկերը և մի տարի հետո վերադառնում է սուրբ Հովսեփի պատկերի համար, ասելով, թե մեղք է, որ տիկինը առանց ամուսնու մնա։ Ինձ պատմում էին նաև մի ծեր տիկնոջ մասին, որը Կոկիմբոյում ճաշի ժամանակ նկատում է, թև որչափ զարմանալի է և տարօրինակ, որ իր կյանքի ընթացքում իրեն վիճակվել է ճաշել այնպիսի մի սենյակում, սրտեղ անգլիացի կա, որովհետև նա հիշելիս է լինում, որ աղջիկ ժամանակը երկու անգամ սոսկ „Los Ingleses” բացագանչելիս ամեն մեկը ինչ արժեքավոր բան որ կարողանում էր վերցնել, առնում էր և սարերը փախչում։

Երեկոյան կապիտան Ֆից Ռոյը և ես ընթրում էինք մր. Էդվարդսի հետ, մի անգլիացի բնակչի, որի հյուրասիրությունը լավ հայտնի է բոլոր նրանց, ովքեր եղել են ԿոկիմբոյւււմԿոկիմբոյում, երբ մի ուժեղ երկրաշարժ տեղի ունեցավ։ Ես լսեցի նախորդող որոտը, բայց կանանց ճիչերից, ծառաների այս ու այն կողմ վազվզելուց և մի քանի տղամարդկանց դեպի դուռը շտապելուց — այս բոլոր աղմուկի պատճառով ես չկարողացա հարվածի ուղղությունը որոշել։ Կանանցից մի քանիսը հետագայում դողում էին ահաբեկված, իսկ մի մարդ ասում էր, որ ինքն ամբողջ գիշերը չպիտի կարողանար քնել, իսկ եթե քնի, երազում միայն խորտակվող տներ պիտի տեսնի։ Այս մարդու հայրը վերջերս իր ամբողջ կարողությունը կորցրել էր Տալկահուանոյում, իսկ ինքը հազիվ էր ազատվել 1822 թվին Վալպարայսոյում խորտակվող մի տան միջից դուրս փախչելով։ Նա հիշատակում էր մի հետաքրքրական զուգադիպություն, որը պատահել էր այդ ժամանակ. նա կարտ է խաղալիս լինում, երբ մի գերմանացի, խմբի անդամներից մեկը վեր է կենում և ասում, որ ինքն այս երկրներում երբեք չի նստի այնպիսի օթյակում, որի դռները փակ են, որովհետև այդպես վարվելու պատճառով քիչ էր մնում, որ նա Կոպիապոյում կորցներ իր կյանքը։ Ուստի նա բացում է դուռը. նույն վայրկյանին գոռում է՝ «Ահա նորի՜ց է սկսվում»,— և սկսվում է հռչակավոր ցնցումը։ Ամբողջ խումբը փախչում է։ Երկրաշարժի ժամանակ վտանգը դուռը բանալու համար կորցրած ժամանակից չի առաջանում, այլ կարող է պատահել, որ նա պատերի շարժումից սեղմվի և այլևս չբացվի։

Հնարավոր չէ ներկայացնել, թե ինչպես են սարսափահար լինում տեղացիները և երկար ժամանակ այնտեղ ապրած օտարականները երկրաշարժի ժամանակ, թեև նրանցից շատերը հայտնի են որպես ինքնիշխող մարդիկ։ Կարծում եմ, որ խուճապային այս ծայրահեղությունները կարելի է մասամբ վերագրել իրենց երկյուղը կառավարելու սովորության բացակայությանը, և այդ արդյունք է այն բանի, որ վախենալուց և իրար անցնելուց չեն ամաչում։ Պետք է ավելացնել և այն, որ այս տեղացիները չեն սիրում մեկին անտարբեր տեսնել։ Ինձ պատմում էին, որ երկու անգլիացի մի թեթև երկրաշարժի ժամանակ պառկած են լինում դրսում և գիտենալով, որ մի վտանգ չկա, չեն վեր կենում։ Տեղացիները զայրացած գոռում են, . «Այս հերետիկոսներին մեկ նայեցեք, մինչև անգամ չեն ուզում վեր կենալ իրենց անկողնից»։

Կոկիմբոյի հին ներքնագիր երրորդական ֆորմացիան ըստ երևույթին պատկանում է մոտավորապես այն ժամանակաշրջանին, որին պատկանում են և Չիլիի ափին գտնվող մի քանի նստվածքներ (որոնցից ամենագլխավորը Նավեդադում եղածն է) և Պատագոնիայի մեծ ֆորմացիան։ Ե՛վ Նավեդադում, և՛ Պատագոնիայում կան ապացույցներ, որ այնտեղ թաղված խեցիների (որոնց մի մասն ուսումնասիրել է պրոֆ. Է. Ֆորբսը) ապրելու ժամանակաշրջանից հետո տեղի է ունեցել մի քանի հարյուր ոտնաչափի իջեցում, ինչպես և հետագա բարձրացում։ Մեկր Մեկը կարող է րնա-կանորեն բնականորեն հարցնել, թե ինչպես է լինում, որ թեև ամրոդ9 ամրողջ մայր ցամաքի երկու, կողմերում էլ չեն պահպանվել ոչ այժմյան և ոչ էլ հին երրորդական և արդի ժամանակաշրջանի միջև ընկած պերիոդներից որևէ մեկին պատկանող ընդարձակ բրածոյաբեր նստվածքներ, սակայն այս հին երրորդական էպոխայում բրածո մնացորդներ պարունակող սեդիմենտային նյութերը կուտակված և պահպանված են հյուսիսից հարավ ընկնող գծի տարբեր կետերում՝ 1100 մղոն Խաղաղ օվկիանոսի ափին, ավելի քան 1350 մղոն Ատլանտյան օվկիանոսի ափին և առնվազն 700 մղոն՝ արևելք — -արևմուտք ուղղությամբ մայր ցամաքի ամենալայն մասում։ Կարծում եմ, որ այս բացատրությունը դժվար չէ, և նույն բացատրությունը կարելի է կիրառել բոլոր այլ նման փաստերի համար, որոնք նկատվում են աշխարհի զանազան մասերում։ Նկատի ունենալով ծովի ահռելի մաշող, մերկացնող ուժը, որն ապացուցված է բազմաթիվ փաստերով, ապա չի կարելի հավանական համարել, որ սեդիմենտային նստվածքը վեր բարձրանալիս կարողանար այնպես ապահով ազատ մնալ ծովեզերյա մաշումից, որ կարողանար պահպանել այնպիսի մեծ զանգված, որ տևեր մինչև հետագա հեռավոր պերիոդները. այդ կլիներ միայն այն դեպքում, եթե զանգվածն սկզբում բռներ մեծ տարածություն և ունենար զգալի հաստություն. բայց որովհետև բոլորովին հնարավոր չէ, որ բավականին ծանծաղ ջրի հատակին, որը միայն նպաստավոր է կենդանի էակների մեծ մասին ապրելու համար, չգոյանա նստվածքի հաստ և լայնատարած ծածկոց, ուստի այդ կարող է տեղի ունենալ միայն այն դեպքում, եթե հատակն իջնի ներքև, որպեսզի կարողանա ընդունել հաջորդական շերտեր։ Թվում է, թե այս իրապես տեղի է ունեցել միաժամանակ և՛ Պատագոնիայում, և՛ Չիլիում, թեև այս երկու վայրերն իրարից բաժանված են 1000 մղոնով։ Ուստի եթե մոտավորապես միևնույն ժամանակի իջեցումների երկարատև շարժումներն ընդհանրապես մեծ տարածում ունեն, ինչպես ես ուժեղ կերպով հակամետ եմ հավատալու, մեծ օվկիանոսների կորալային ռիֆերի վրա կատարած իմ հետազոտությունների վրա հիմնվելով կամ, եթե (սահմանափակելով մեր տեսակետը Հարավային Ամերիկայով) իջեցման շարժումները եղել են նույնչափ ընդարձակ, որչափ բարձրացման շարժումները, որոնց միջոցով ժամանակակից խեցիների միևնույն պերիոդի ընթացքում բարձրացել են Պերուի, Չիլիի, Հրո Երկրի Պատագոնիայի և Լա Պլատայի ափերը, այդ դեպքում միևնույն ժամանակում իրարից հեռու կետերում մեծ տարածում և նկատելի հաստություն ունեցող բրածոյաբեր նստվածքների առաջացման պայմանները նպաստավոր կլինեին, հետևաբար և այսպիսի նստվածքները կկարողանային դիմադրել իրար հետևող ծովեզերքների մաշումներին և կհասնեին մինչև հետագա մի էպոխա։

'''Մայիսի 21.'''— Դոն Խոսե Էդվարդսի ընկերակցությամբ ուղևորվեցի Արկերոսի արծաթի հանքերը և այնտեղից էլ Կոկիմբոյի հովիտը։ Անցնելով մի լեռնոտ շրջանի միջով՝ երեկոյան մութն ընկնելիս հասանք մր. Էդվարդսին պատկանող հանքերը։ Այստեղ ես կատարելապես վայելեցի իմ գիշերային հանգիստը շնորհիվ մի բանի, որ Անգլիայում երբեք լրիվ հաշվի չեն առնում, այն է՝ լվերի բացակայության։ Կոկիմբոյի սենյակներում վխտում են լվերը, իսկ այստեղ, միայն երեք կամ չորս հազար ոտնաչափ բարձրության վրա, նրանք չեն կարող ապրել։ Իհարկե, չի կարելի այս վերագրել ջերմաստիճանի չնչին փոփոխության. պետք է որ գոյություն ունենա մի այլ պատճառ, որը ոչնչացնում է այս անհանգստացնող միջատներին այս բարձրության վրա։ Հանքահորերն այժմ գտնվում են վատ վիճակում, չնայած որ անցյալներում նրանք տարեկան ավել են 2000 ֆունտ (907 կիլո) արծաթ։ Գոյություն ունի այսպիսի մի ասացվածք, թե՝ «պղնձի հանք ունեցողը շահում է, արծաթի հանք ունեցողը կարող է շահել, իսկ ոսկու դեպքում՝ անկասկած կորցնում է»։ Այս ճիշտ չէ. Չիլիի մեծ հարստություններն ստացվել են թանկարժեք մետաղների հանքերից։ Ոչ շատ առաջ մի անգլիացի բժիշկ վերադառնալով Անգլիա՝ իր հետ բերում է մի արծաթի հանքի եկամուտի իր բաժինը՝ մոտ 24000 ֆունտ ստերլինգ։ Կասկած չկա, որ պղնձի հանքի հոգատար շահագործումն անպայման օգուտ կբերի, մինչդեռ մյուսինը բախտախաղ է կամ ավելի շուտ՝ վիճակախաղի տոմս։ Հանքատերերը կորցնում են մեծ քանակությամբ հարուստ հանածոներ, որովհետև ոչ մի զգուշացում կամ հսկողություն չի կարող կասեցնել կողոպուտը։ Ես լսել եմ, թե ինչպես մի պարոն գրազ է գալիս մի ուրիշի հետ, որ իր հանքափորերից մեկը կարող է իր աչքի առաջ իրեն կողոպտել։ Հանքահորից դուրս բերելիս հանածոն ջարդում մանրացնում են, իսկ անպետք քարերը նետում մի կողմ։ Երկու հանքափոր, որոնք աշխատելիս են լինում, միաժամանակ կարծեք թե պատահմամբ նետում են երկու քար և ապա կատակի համար գոռում. «Տեսնենք, թե ումն է ավելի հեռու գլորվում»։ Հանքի տերը, որն այնտեղ կանգնած է լինում, այս բանի առթիվ իր ընկերոջ հետ մի սիգարի վրա գրազ է գալիս, որը տրվելու էր հեռու քցողին։ Հանքափորը դիտում է մնացորդների մեջ այն կետը, որտեղ ընկնում է քարը ե և երեկոյան վերցնելով այն՝ տանում է իր տիրոջ մոտ, ցույց է տալիս նրան արծաթով հարուստ զանգվածը՝ ասելով. «Այս այն քարն է, որի հեռու գլորվելուց մի սիգար շահեցիք»։

'''Հունիսի 2.'''— Ճանապարհ ընկանք դեպի Գոլասկոյի Գուասկոյի հովիտը՝ հետևելով ծովափնյա ճանապարհին, որը համարվում էր համեմատաբար ոչ այնքան անապատային, որքան մյուսը։ Առաջին օրը հասանք մի մենավոր տուն, որի շրջակայքում մեր ձիերի համար արոտատեղ կար։ Այն անձրևը, որի մասին խոսեցինք, որը եկել էր երկու շաբաթ առաջ, հասել էր Գուասկոյի ճանապարհի կեսը միայն, ուստի մեր ճանապարհորդության առաջին կեսին գետինը ծածկված էր մի շատ թույլ կանաչ երանգով, որը շուտով բոլորովին անհետացավ։ Մինչև անգամ ամենալավ բուսած տեղում այդ կանաչը հազիվ թե այնքան լիներ, որ հիշեցներ մեզ այլ երկրների գարնան փթթող ծաղիկները և մարգերը։ Այս անապատներով ճանապարհորդելիս մարդ զգում է իրեն ինչպես մի բանտարկյալ՝ փակված մի մռայլ պալատում, և տենչում է տեսնել կանաչ դաշտեր ու շնչել նրանց խոնավ օդը։

'''Հունիսի 3.'''— Իերբա Բուենայից շարժվեցինք դեպի Կարիսալ։ Օրվա առաջին կեսին անցանք լեռնոտ ապառաժուտ մի անապատ և ապա մի երկար և ավազոտ հարթավայր, որի վրա ցրված էին ջարդոտված ծովախեցիներ։ Շատ քիչ ջուր կար և եղածն էլ՝ քիչ աղի։ Ամբողջ շրջանը, Կորդիլյերներից մինչև ծովափն անմարդաբնակ անապատ է։ Ես նկատեցի միայն մի ապրող կենդանու հետքեր՝ մեծ առատությամբ, այն է՝ Bulimus-ի պատյաններ, որոնք հավաքված էին միասին չափազանց մեծ քանակություններով, այն էլ ամենաչոր կետերում։ Գարնանը մի համեստ փոքր բույս տարածում է իր տերևները, և այս տերևներով սնվում են խխունջները։ Որովհետև նրանք երևում են միայն վաղ առավոտյան, երբ գետինը քիչ խոնավ է լինում ցողից, գուասոները կարծում են, որ սրանք ծնվում են ցողից։ Այլ տեղերում ևս ես նկատել եմ, որ ծայրահեղ չոր և անբերրի շրջանները, սրտեղ որտեղ գետինը կրային է, արտակարգ կերպով նպաստավոր են ցամաքային խեցիների համար։ Կարիսալում կային գյուղական մի քանի տնակներ, քիչ աղի ջուր և մի փոքր մշակված տարածության, բայց մեծ դժվարությամբ մենք կարողացանք գնել մեր ձիերի համար քիչ վարսակ և հայդ։հարդ։

'''Հունիսի 4.'''— Կարիսալից մինչև Սաուս մենք շարունակեցինք ճանապարհն անապատային հարթավայրերի վրայով, որտեղ ապրում են գուանակոների մեծ երամներ։ Անցանք նաև Չանյերալի հովիտը, որը թեև ամենաարգավանդն է Գուասկոյի և Կոկիմբոյի միջև գտնվածների մեջ, բայց շատ նեղ է և այնքան քիչ արոտատեղ ունի, որ չէինք կարող մեր ձիերի համար արոտատեղ գնել։ Սաուսում հանդիպեցինք մի շատ քաղաքավարի ծերունի ջենտլմենի, որը ղեկավարում էր մի մեծ պղնձահալ հնոց։ Որպես բացառություն նա թույլ տվեց ինձ բարձր գնով գնել մի խուրձ կեղտոտ ծղնոտ, որը միակ կերն էր կազմում ամբողջ երկար օրվա ճանապարհորդությունից հետո հոգնած ձիերի համար։ Գործող հալոցների թիվը Չիլիի որևէ մասում շատ փոքր է. վառելափայտի խիստ սակավության և ռեդուկցելու չիլիական վատ մեթոդների շնորհիվ ավելի շահավետ է հանածոն նավերով տանել Սուենսի (Անգլիա)։ Հաջորդ օրն անցնելով մի քանի լեռներ՝ հասանք Ֆրեյրինա, որը գտնվում է Գուասկոյի հովտում։ Յուրաքանչյուր օր հետզհետե շարժվելով դեպի հյուսիս՝ բուսականությանը բուսականությունը հետզհետե սակավանում էր. մինչև անգամ աշտանականման կակտուսին փոխարինում էր մի տարբեր և շատ ավելի փոքր տեսակ։ Ձմեռային ամիսներին և՛ հյուսիսային Չիլիում, և՛ Խաղաղ օվկիանոսի վրա ոչ շատ բարձրից կախվում են ամպերի միաձև կույտեր։ Լեռներից մեր առջև բացվում էր սպիտակ և պայծառ օդային դաշտի մի հետաքրքրական տեսարան, որն իր թևերը պարզում էր հովիտների վրա, առաջացնելով կղզիներ և հրվանդաններ, ճիշտ այնպես, ինչպես ծովն է առաջացնում Չոնոսի արշիպելագում և Հրո Երկրում։ Ֆրեյրինայում մնացինք երկու օր։ Գուասկոյի հովտում չորս փոքր քաղաք կա։ Մուտքի մոտ գտնվում է նավահանգիստը, մի կետ, որը կատարյալ անապատ է, և անմիջական շրջակայքում էլ բոլորովին ջուր չկա։ Հինգ փարսախ վերև գտնվում է Ֆրեյրինան՝ մի երկար և ցրված գյուղ, սպիտակացրած վայելուչ տներով։ Իսկ տասը փարսախ հեռու գտնվում է Բալենարը և նրանից վերև՝ Գուասկո Ալտոն, որը այգեգործական գյուղ է և հայտնի է իր չորացրած մրգերով։ Պարզ օրերին հովտի տեսարանը շատ գեղեցիկ է երևում, այդ ուղիղ բացվածքը վերջանում է հեռվում՝ ձյունապատ Կորդիլյերներով. յուրաքանչյուր կողմից իրար կտրող անսահման գծեր խառնվում են իրար հետ գեղեցիկ մշուշի մեջ։ Տեսարանի առաջամասը եզակի է իր աստիճանաձև ու զուգահեռ տերրասների թվով, և ներառած կանաչ հովտի շերտը, իր ուռենու թփերով, հակապատկեր է ներկայացնում երկու կողմերի մերկ բլուրների հետ համեմատած։ Որ շրջապատում գտնվող տարածությունները վերին աստիճանի չոր էին, այդ մասին կասկած չէր կարող լինեի լինել, որովհետև հայտնի էր, որ վերջին տասներեք ամսում անձրև բոլորովին չէր եկել։ Այդ վայրի բնակիչները մեծ նախանձով էին լսում Կոկիմբոյի անձրևի մասին. երկնքի ընդհանուր տեսքից նրանք հույս ունեին, որ միևնույն բախտը կվիճակվեր և իրենց, որ իրոք երկու շաբաթ հետո իրականացավ։ Այդ ժամանակ ես գտնվում էի Կոպիապոյում, և այնտեղ բնակիչները հավասար նախանձով խոսում էին Գուասկոյում տեղացող առատ անձրևի մասին։ Երկու-երեք խիստ չորային տարիներից հետո, որոնց ընթացքում թերևս մի անգամից ավելի անձրև չի տեղում, սովորաբար հաջորդում է մի անձրևոտ տարի, և այս անձրևն ավելի մեծ վնասներ է հասցնում, քան մինչև անգամ երաշտը։ Այս անձրևներից գետերը վարարում են և խճով ու ավազով ծածկում գետնի այն նեղ շերտերը, որոնք հարմար են մշակման համար։ Հեղեղները վնասում են նաև ոռոգման առուները։ Երեք տարի առաջ այսպիսով տեղի էին ունեցել մեծ ավերումներ։

'''Հունիսի 8.'''— Շարունակեցինք մեր ճանապարհը մինչև Բալենար։ Այդ վայրն իր անունն ստացել է Իռլանդիայի Բալենարից, որը Օ’Հիդգինս ընտանիքի ծննդավայրն է։ Այս ընտանիքի ներկայացուցիչներն սպանական կառավարության ժամանակ եղել են Չիլիի նախագահները և գեներալները։ Որովհետև յուրաքանչյուր կողմում ժայռոտ լեռները ծածկված էին ամպերով, տերրասանման հարթավայրերը հովտին այնպիսի տեսք էին տվել, ինչպես Սանտա Կրուսում, Պատագոնիայում տեսանք։ Բալենարում մեկ օր անցկացնելուց հետո ամսի 10-ին ես դուրս եկա Կոպիապոյի հովտի վերին մասն ուսումնասիրելու համար։ Ամբողջ օրն անցնում էինք անհետաքրքրական տարածություններով։ Ձանձրացել եմ «չոր» և «անբերրի» բառերի կրկնումից։ Որչափ էլ այս բառերի գործածությունն ընդհանուր լինի, այնուամենայնիվ հարաբերական է. ես միշտ այդ բառերով եմ որակել Պատագոնիայի հարթավայրերը, որոնք սակայն կարող են պարծենալ իրենց փշոտ մացառներով և տեղ-տեղ փունջ-փունջ ցցված կանաչով. իսկ այո այս հյուսիսային Չիլիի հետ համեմատած՝ բացարձակ բերրիություն կարելի է համարել։ Պետք է ասել նաև, որ այստեղ երկու հարյուր քառակուսի յարդ մակերես ունեցող տարածությունների թիվը մեծ չէ, որտեղ զգուշությամբ դիտողը կհայտնաբերի մացառներ, կակտուս, կամ քարաքոս, իսկ հողում քնած սպասում են սերմի հատիկներ, որոնք պատրաստ են առաջին անձրևին ձմռանը ծլելու համար։ Պերուում կարելի է պատահել մեծ տարածություններ բռնող իսկական անապատների։ Երեկոյան հասանք մի հովիտ, որտեղ առվակի հունը դեռ թաց էր. հետևելով նրա հետքին՝ հասանք բավականին լավ ջրի։ Որովհետև գիշերն առվակն այնպես արագ չէր ծծվում և գոլորշիանում, այդ պատճառով էլ նա մի փարսախ ավելի հեռու է հոսում, քան ցերեկը։ Վառելու համար այստեղ առատ մացառ կար, այնպես որ այստեղ մեզ համար շատ հարմար էր գիշերելու, բայց խեղճ կենդանիների համար մինչև անգամ մի բերան խոտ չկար։

Ես մի հանձնարարական նամակ ունեի՝ ուղղված մր. Բինգլիին, որը Պոտրերո Սեկոյի հասիենդայում ինձ ընդունեց շատ սիրալիր կերպով։ Այս կալվածքն ունի քսանից երեսուն մղոն երկարություն, բայց շատ նեղ է. լայնությունն ընդհանրապես երկու արտից ավելի չէր լինի, տարածվելով գետի երկու կողմերում։ Որոշ տեղերում կալվածքը զրկված է որևէ լայնությունից, այլ կերպ ասած՝ հնարավոր չի լինում ոռոգել, և գետինն անպետքանում է, ինչպես շրջապատող ժայռոտ անապատը։ Հովտի ամբողջ երկայնքով մշակվող տարածության փոքրությունն այնքան կախված չէ մակերեսի անհավասարությունից, հետևաբար և ոռոգման անհարմարություններից, որքան ջրի սակավությունից։ Այս տարի գետն զգալիորեն մեծ էր. այստեղ՝ հովտի վերևը նա հասնում էր ձիու փորին, լայնությունը տասնհինգ յարդ էր և հոսում էր արագ գնալով ներքև՝ նա հետզհետե փոքրանում է և ընդհանրապես բոլորովին կորչում, ինչպես պատահել է մի անգամ, երբ երեսուն տարի ոչ մի կաթիլ ջուր ծովը չի մտել։ Բնակիչները մեծ հետաքրքրությամբ դիտում են Կորդիլյերների վրա կատարվող փոթորիկները, որովհետև եթե մի անգամ լավ ձյուն գա, կապահովի նրանց ջրով մի ամբողջ տարի։ Այս շատ ավելի մեծ նշանակություն ունի նրանց համար, քան ներքևում տեղացող անձրևը։ Անձրևը, որը տեղում է երկու կամ երեք տարին մեկ անգամ, որչափ շուտ-շուտ տեղա, այնքան մեծ նշանակություն ունի անասունների համար, որովհետև անասունները և ջորիներն անձրևից հետո որոշ ժամանակ լեռների վրա արոտատեղ են գտնում, բայց եթե Անդերում ձյուն չգա, ամբողջ հովտում տիրապետող դրությունն ամայությունը կլինի։ Արձանագրված է, որ գրեթե բոլոր բնակիչները երեք անգամ ստիպված են եղել գաղթել դեպի հարավ։ Այս տարի ջուրն առատ էր, և յուրաքանչյուր մարդ իր արտը ջրում էր այնքան, ինչքան ինքը ցանկանում էր. բայց սովորաբար հաճախ անհրաժեշտ է եղել ջրարգելակների վրա զինվոր կանգնեցնել, որպեսզի նա հսկի, որ յուրաքանչյուր կալվածք շաբաթվա մեջ իրեն համար նախատեսած չափից ավելի ջուր չստանա։ Ասում են, որ հովիտն ունի 12000 բնակիչ. բայց նրա պրոդուկտները կարող են բավարարել այդ բնակչությանը տարվա մեջ երեք ամիս միայն. սննդանյութի պակասը լրացնում են Վալպարայսոյից և հարավից. նախքան Չանունսիլյոյի հռչակավոր արծաթի հանքերի հայտնագործումը՝ Կոպիապոն գտնվում էր արագ անկման վիճակում, սակայն այժմ նա չափազանց բարգավաճ է, և քաղաքը, որը կատարելապես կործանվել էր երկրաշարժից, նորից վերաշինվել է։

նշանակություն ունի անասունների համարԿոպիապոյի հովիտը, որովհետև անասունները որն անապատի մեջ ներկայացնում է մի կանաչ ժապավեն, անցնում է ուղիղ դեպի հարավ և ջորիներն անձրևից հետո որոշ ժամանակ լեռների վրա արոտատեղ են գտնումմինչև Կորդիլյերների ստորոտը, բայց եթե Անդերում ձյուն չգաորտեղից սկիզբ է առնում նա, ամբողջ հովտում տիրապետող դրությունն ամայությունը կլինի։ Արձանագրված կազմում էզգալի երկարություն։ Գուասկոյի և Կոպիապոյի հովիտները պետք է նկատել որպես երկար, որ գրեթե բոլոր բնակիչները երեք անգամ ստիպված նեղ կղզիներ, որոնք Չիլիի մնացած մասերից բաժանված են եղել գաղթել դեպի հարավ։ Այս տարի ջուրն առատ էրաղի ջրի փոխարեն ժայռերի անապատներով։ Սրանցից հյուսիս կա մի այլ չափազանց ողորմելի հովիտ, որը կոչվում է Պապոսո և յուրաքանչյուր մարդ իր արտը ջրում էր այնքանորն ունի երկու հարյուր բնակիչ, ինչքան ինքը ցանկանում էր. բայց սովորաբար հաճախ անհրաժեշտ իսկ նրանից այն կողմ սկսվում է եղել ջրարգելակների վրա զինվոր կանգնեցնելԱտակամայի իսկական անապատը — կազմելով մի թումբ, որպեսզի նա հսկիմի անջրպետ, որ յուրաքանչյուր կալվածք շաբաթվա մեջ իրեն համար նախատեսած չափից որը շատ ավելի ջուր չստանա։ Ասում ենվատ է, որ հովիտն ունի 12000 բնակիչքան ամենափոթորկալի օվկիանոսը։ Մի քանի օր Պոտրերո Սեկոյում մնալուց հետո բարձրանալով հովտով՝ հասա դոն Բենիտո Կրուսի տունը. բայց նրա պրոդուկտները կարող են բավարարել այդ բնակչությանը տարվա մեջ երեք ամիս միայննրան ուղղված հանձնարարական նամակ ունեի։ Նա ինձ ցույց տվեց վերին աստիճանի հյուրընկալ վերաբերմունք. սննդանյութի պակասը լրացնում են Վալպարայսոյից և հարավից. նախքան Չանունսիլյոյի հռչակավոր արծաթի հանքերի հայտնագործումը՝ Կոպիապոն գտնվում էր արագ անկման վիճակումիսկապես, սակայն այժմ նա չափազանց բարգավաճ պետք էխոստովանել, և քաղաքը, որը կատարելապես կործանվել որ ընդհանրապես հարավային Ամերիկայի բոլոր մասերում ճանապարհորդը հանդիպում է ամենասիրալիր վերաբերմունքի։ Հաջորդ օրը վարձեցի մի քանի ջորի՝ Խոլկերայի կիրճով կենտրոնական Կորդիլյերները գնալու համար։ Երկրորդ գիշերը կարծեք թե նախազգացվում էր երկրաշարժիցձյան կամ անձրևի փոթորիկ, և մինչ պառկած էինք մեր անկողիններում, նորից վերաշինվել է։զգացինք երկրաշարժի թեթև ցնցումներ։

Կոպիապոյի հովիտը, որն անապատի մեջ ներկայացնում է մի կանաչ ժապավեն, անցնում է ուղիղ դեպի հարավ և մինչև Կորդիլյերների ստորոտը, որտեղից սկիզբ է առնում նա, կազմում է զգալի երկարություն։ Գուասկոյի և Կոպիապոյի հովիտները պետք է նկատել որպես երկար, նեղ կղզիներ, որոնք Չիլիի մնացած մասերից բաժանված են աղի ջրի փոխարեն ժայռերի անապատներով։ Սրանցից հյուսիս կա մի այլ չափազանց ողորմելի հովիտ, որը կոչվում է Պապոսո և որն ունի երկու հարյուր բնակիչ, իսկ նրանից այն կողմ սկսվում է Ատակամայի իսկական անապատը — կազմելով մի թումբ, մի անջրպետ, որը շատ ավելի վատ է, քան ամենափոթորկալի օվկիանոսը։ Մի քանի օր Պոտրերո Սեկոյում մնալուց հետո բարձրանալով հովտով՝ հասա դոն Բենիտո Կրուսի տունը, նրան ուղղված հանձնարարական նամակ ունեի։ Նա ինձ ցույց տվեց վերին աստիճանի հյուրընկալ վերաբերմունք. իսկապես, պետք է խոստովանել, որ ընդհանրապես հարավային Ամերիկայի բոլոր մասերում ճանապարհորդը հանդիպում է ամենասիրալիր վերաբերմունքի։ Հաջորդ օրը վարձեցի մի քանի ջորի՝ Խոլկերայի կիրճով կենտրոնական Կորդիլյերները գնալու համար։ Երկրորդ գիշերը կարծեք թե նախազգացվում էր ձյան կամ անձրևի փոթորիկ, և մինչ պառկած էինք մեր անկողիններում, զգացինք երկրաշարժի թեթև ցնցումներ։ Հաճախ վիճում են եղանակի և երկրաշարժի միջև գոյություն ունեցող կապի մասին. թվում է, թե այս շատ հետաքրքրական հարց է, որը քիչ է. պարզաբանված։ Հումբոլտը „Personal Narrative”-ի<ref>Vol. IV, p. 11 և vol. II, p. 217. Գուայակիլի մասին արած դիտողությունների համար տես Սիլիմանի „Journal”, vol. XXIV, p. 384. Տակնայի համար մր. Համիլտոնի հոդվածը „Transactions of British Association”-ում, 1840։ Կոսեդվինայի մասին տես մր. Կալդկյուի „«Philosophical Transaction”-ում, 1835 թ.։ Առաջին հրատարակության մեջ ես հավաքել էի մի քանի ակնարկություններ երկրաշարժի և բարոմետրի հանկարծակի անկման, ինչպես և ասուպների և երկրաշարժի զուգադիպման մասին։</ref> մի բաժնում նշում է, որ երկար ժամանակ ապրել է Նյու Անդալուզիայում կամ ստորին Պերուում, նա չի կարող ժխտել այս երևույթների միջև գոյություն ունեցող կապը. սակայն մի այլ տեղ նա, ըստ երևույթին, կասի, թե այդ կապը սոսկ երևակայական է։ Գուայակիլում ասում են, որ չոր եղանակին երկրաշարժին անպայման հաջորդում է ուժեղ անձրև։ Որովհետև հյուսիսային Չիլիում անձրև կամ անձրևի նշաններ նկատելը խիստ հազվադեպ է, ուստի պատահական զուգադիպումների հավանականությունը շատ փոքր է, բայց և այնպես բնակիչներն այստեղ հաստատ համոզված են օդի վիճակի և գետնի երերալու միջև գոյություն ունեցող որոշ կապի մասին։

Այս պատահել է 1822 թվի նոյեմբերի և 1820 թվի երկրաշարժներից հետո, որոնք տեղի են ունեցել Վալպարայսոյում, ինտպես ինչպես և Տակնայի ցնցումից հետո, 1833 թվի սեպտեմբերին։ Մարդ պետք է այս երկրների կլիմային վարժված լինի, որպեսզի ըմբռնի այս սեզոնների ժամանակ անձրև գալու ծայր աստիճան անհավանականությունը. մնում է միայն ենթադրել, որ այդ հանդիսանում է որպես հետևանք մի որևէ օրենքի, որը բոլորովին կապ չունի եղանակի սովորական ընթացքի հետ։ Մեծ հրաբխային ժայթքումների դեպքերում, ինչպես, օրինակ, Կոսեգուինայինը, երբ հորդառատ անձրևներն սկսեցին տեղալ տարվա այնպիսի ամիսներին, որ բոլորովին անսովոր էր այդ վայրի համար և «գրեթե աննախընթաց՝ Կենտրոնական Ամերիկայում», դժվար չէ հասկանալ, որ գոլորշու և մոխրի ամպերը կարող են խանգարել մթնոլորտային հավասարակշռությունը։ Հումբոլտն այս տեսակետը տարածում է նաև այնպիսի երկրաշարժների վրա, որոնք տեղի են ունենում առանց ժայթքման, բայց ես չեմ կարող հավատալ, որ մի փոքր քանակությամբ աերոֆորմ (օդանման) հեղուկ, որը դուրս է փախչում գետնի ճեղքվածքներից, կարող է այդպիսի նշանակալի էֆեկտ առաջացնել։ Ամենից հավանականն առաջին անգամ մր. Պ. Սկրոպի առաջադրած տեսակետն է, այն է՝ երբ բարոմետրը ցածրանում է, և երբ բնականորեն անձրև է սպառվում, մթնոլորտի ճնշման նվազումը բավականին լայն տարածության վրա կարող է ճշգրիտ կերպով որոշել այն օրը, երբ երկիրը,— որն արդեն ստորերկրյա ուժերի ճնշման տակ ծայր աստիճան լարվում է,— ճեղքվում է և հետևաբար դողդողում։ Սակայն դեռ չի պարզվում, թե այս տեսակետը որչափ է բացատրում չոր եղանակներին մի քանի օր տևող տեղատարափի պատճառները, տեղատարափ, որ տեղի է ունենում առանց հրաբուխին երկրաշարժից հետո։ Թվում է թե այս դեպքերը խոսում են մթնոլորտային և ստորերկրյա գոտիների միջև գոյություն ունեցող սերտ կապերի օգտին։

Հովտի այս մասում շատ հետաքրքրական բաներ չգտնելով՝ ետ դարձանք դոն Բենիտոյի տունը, որտեղ ես մնացի երկու օր՝ բրածո ծառեր և խեցիներ հավաքելով։ Ծառերի սիլիկացած գետնատարած մեծ բները, որոնք թաղված էին կոնգլոմերատի մեջ, չափազանց շատ էին։ Ես չափեցի մեկuմեկը, որի շրջապատը հասնում էր տասնհինգ ոտնաչափի։ Որչափ զարմանալի է, որ այս մեծ գլանի փայտյա նյութի յուրաքանչյուր ատոմ հեռանալով՝ փոխարինված լինի կայծքարով այնպես կատարյալ, որ պահպանված լինի ամեն մի անոթ կամ ծակոտի։ Այս ծառերը բարգավաճել են մոտավորապես մեր ստորին կավճային պերիոդում. նրանք բոլորն էլ պատկանում էին եղևնու ցեղին։ Հետաքրքրական էր լսել այդ տեղի բնակիչների կարծիքն իմ հավաքած բրածո խեցիների էության մասին։ Նրանք խոսում էին գրեթե նույն այն բառերով, ինչ մեկ դար առաջ՝ Եվրոպայում, այն է՝ արդյոք սրանք այդպես «չե՞ն ծնվել բնության կողմից»։ Իմ երկրաբանական ուսումնասիրություններն այդ շրջաններում մեծ զարմանք էին առաջացրել բնակիչների մեջ. շատ ուշ կարողացան նրանք համոզվել, որ ես հանք չէի որոնում։ Այնքան էլ հեշտ չէր այդ նրանց հասկացնել։ Ամենակարճ ճանապարհով իմ նպատակը բացատրելու համար ես հարցնում էի նրանց, թե ի՛նչպես է, որ իրենք չէին հետաքրքրվում երկրաշարժներով կամ հրաբուխներով — ինչո՞ւ մի շարք աղբյուրներ տաք են, իսկ մյուսները սառն — ինչո՞ւ լեռներն այդքան շատ են Չիլիում, և ոչ մի բլուր չկա Լա Պլատայում։ Այս չոր ու ցամաք հարցերն անմիջապես բավարարում և լռեցնում էին շատերին, բայց կային և այնպիսիները (ինչպես և Անգլիայում մեկ դար առաջ), որոնք կարծում էին, որ բոլոր նման հարցերը և հետաքրքրություններն անօգուտ են և ամբարիշտ, և բավական էր ասել, որ աստված լեռներն այսպես է ստեղծել։

Վերջին ժամանակները հրաման էր տրված բոլոր թափառական և անտեր շներին սպանելու, և մենք տեսնում էինք նրանցից շատերին սպանված, ճանապարհի վրա գցած։ Վերջին ժամանակները բազմաթիվ շներ կատաղել էին և կծել մի քանի մարդու, որոնք հետո մեռել էին։ Մի քանի անգամ հիդրոֆոբիան (կատաղության) գերիշխել է այս հովտում։ Հետաքրքրական է գտնել այսպիսի մի տարօրինակ և սոսկալի հիվանդություն՝ ժամանակ առ ժամանակ միևնույն մեկուսացած վայրում երևալիս։ Նկատված է, որ անգլիական որոշ գյուղեր ավելի հաճախակի են ենթակա այս հիվանդության այցելությանt այցելության, քան մյուսները։ Դոկտոր Ունանուեն ասում է, որ հիդրոֆոբիան Հարավային Ամերիկայում առաջին անգամ հայտնի է եղել 1803 թվին. այս բանը հաստատել են Ազարան և ՈւլլսանՈւլլոան, որոնք իրենց օրով այդ հիվանդության մասին ոչինչ լսած չեն լինում։ Դոկտոր Ունանուեն ասում է, որ այդ առաջին անգամ երևացել է Կենտրոնական Ամերիկայում և դանդաղ շարժվել դեպի հարավ։ Արեկիպա է հասել 1807 թվին։ Ասում են, որ այնտեղ մի քանի մարդ վարակվում են առանց շան կծոցի, ինչպես մի քանի նեգրեր, որոնք հիդրոֆոբիայից մեռած եզան միս էին կերել։ Իկայում քառասուներկու մարդ այսպես թշվառ կերպով ոչնչանում են։ Հիվանդությունը երևան էր գալիս կծելուց հետո տասներկուերորդ և ինսուներորդ օրերի միջև, և այդ դեպքում, երբ երևում էր հիվանդությունը, հինգ օրվա ընթացքում անխուսափելիորեն հետևում էր մահը։ 1808-ից հետո հաջորդում է մի ընդմիջում, որի ժամանակ ոչ մի դեպք չի պատահում։ Վանդիմենի երկրում և Ավստրալիայում ես հետաքրքրվեցի այս հիվանդությամբ (հիդրոֆոբիա) և ոչինչ չիմացա, իսկ Բըրչելն ասում է, որ ինքը հինգ տարի ապրելով Բարեհուսո հրվանդանում՝ այդ հիվանդության ոչ մի դեպքի մասին չի լսել։ Ուեբստերը պնդում է, որ Ազորյան կղզիներում հիդրոֆոբիա երբեք չի պատահել. միևնույն հայտարարությունը եղել է նաև Մավրիկիայի և. սուրբ Հեղինե կղզու մասին։<ref>Observa sobre el clima de Lima, էջ 67. Azara’s Travels, հատոր I, էջ 381. Ulloa’s Voyage, հատոր II, էջ 28։ Burchell’s Travels, հատոր II, էջ 584։ Webster’s Description of the Azores, էջ 124։ Voyage à l’Isle de France, par un officier du roi, հատոր I, էջ 248: Description of St. Helena, էջ 123։</ref> Այսպիսի մի տարօրինակ հիվանդության մասին գուցե կարելի է ձեռք բերել որոշ տեղեկություն, եթե նկատի ունենանք այն պայմանները, որոնց շնորհիվ նա սկիզբ է առնում տարբեր կլիմաներում, որովհետև անհավանական է, որ մի շուն, որին արդեն կծել են, կարողանա այդ հիվանդությունը այս հեռավոր երկրները բերել։

Գիշերը մի օտարական եկավ դոն Բենիտոյի տունը և թույլտվություն խնդրեց գիշերն այնտեղ անցկացնելու։ Նա ասում էր, որ ինքը տասնյոթ օր թափառել է լեռներում՝ ճանապարհը կորցրած լինելու պատճառով։ Նա դուրս էր եկել Գուասկոյից և լավ ծանոթ լինելով Կորդիլյերներին՝ երբեք չէր մտածել, որ մինչև Կոպիապո գնալու համար Ճանապարհը ճանապարհը որոշելու դժվարությունների կհանդիպի, բայց ճանապարհ ընկնելուց քիչ հետո մոլորվում է լեռնային մի լաբիրինթոսի մեջ, որտեղից չի կարողանում դուրս գալ։ Նրա ջորիներից մի քանիսը գլորվել էին անդունդները, և ինքն այսպիսով ընկել էր մեծ թշվառության մեջ։ Նրա գլխավոր դժվարությունն առաջացել էր այն բանից, որ չէր իմացել, թե որտեղ ջուր գտնի ցածրադիր վայրերում, և նա ստիպված էր եղել կենտրոնական բարձրությունների սահմաններում մնալ։

'''Հունիսի 26.'''— Մի ուղեկցող և ութ ջորի վարձեցի, որպեսզի վերջին էքսկուրսիայից բոլորովին տարբեր ճանապարհով տաներ ինձ Կորդիլյեբներըր։ Որովհետև այդ շրջանն ըստ ամենայնի անապատ էր, ուստի մեզ հետ վերցրինք մեգ անհրաժեշտ ուտելեղեն, ինչպես և հարդախառն գարի՝ ջորիների համար։ Քաղաքից մոտ երկու փարսախ վերև մի լայն հովիտ, որը կոչվում է „Despoblado” կամ անմարդաբնակ, ճյուղավորվելով մեր բարձրացած հովտից՝ տարածվում է հեռուները։ Թեև այս մի շատ լայն հովիտ է և տանում է դեպի կտրող մի լեռնանցք, այնուամենայնիվ բոլորովին չոր է, բացառությամբ գուցե խիստ անձրևային ձմեռվա մի քանի օրերի։ Փշրվող լեռների կոդերին կողերին չկար և ոչ մի ակոսող հեղեղատ, իսկ գլխավոր հովտի հատակը, լցված մանրախճերով, ողորկ էր և գրեթե բոլորովին հարթ։ Հավանորեն ոչ մի զգալի մեծության հեղեղ չէր հոսել այս մանրախճի շերտի վրայով ներքև. այլապես անկասկած կկազմվեր երկու կողմից բարձրացող գահավանդներով պատած մի մեծ և խոր անցք, ինչպես տեսնում ենք բոլոր հարավային հովիտներում։ Քիչ կասկած կա, որ այս հովիտը, ինչպես և Պերուում մի շարք հովիտներ, որ հիշատակել են ճանապարհորդները, ցամաքն աստիճանաբար բարձրանալու ժամանակ ծովի ալիքները նրանց թողել են այն վիճակում, ինչ վիճակում տեսնում ենք այժմ։

Մի տեղ, որտեղ Դեսպոբադոյին Դեսպոբլադոյին միանում է մի կիրճ (որը որևէ այլ լեռնաշղթայում կարող էր համարվել մեծ հովիտ), ես նկատեցի, որ հատակը, թեև ավազից և խճից կազմված, ավելի բարձր էր, քան իր ճյուղինը. մինչդեռ մի փոքրիկ գետակ կամ հեղեղ մի ժամ հոսելով իր համար կարող էր առու բաց անել։ Պարզ էր, որ դարեր էին եկել գնացել, և այս հովտով չէր անցել և ոչ մի գետակ։ Հետաքրքրական էր տեսնել ոռոգման այդ ամբողջ մեխանիզմը (եթե կարելի է այն մեխանիզմ անվանել). ամեն ինչ, նկատի չունենալով վերջին փոքրիկ բացառությունը, կատարյալ էր. բայց և այնպես չէին երևում գործունեության ամենափոքր նշաններն անգամ։ Ամեն ոք նկատած կլինի, թե ինչպես տեղատվության ժամանակ ափին մնացած ավազի թմբերը ներկայացնում են մինիատյուրային ձևով՝ բլուրներով և հովիտներով մի երկիր, իսկ այստեղ մենք ունենք սկզբնական մոդելն ապառային ձևով, որը կազմվել է ցամաքի բարձրացման հետևանքով օվկիանոսի դարավոր նահանջից, և ոչ թե մակընթացությունից և տեղատվությունից։ Եթե ավազաթմբի վրա անձրև տեղա, երբ թումբը չորացել է, նա կխորացնի արդեն կազմված ակոսները։ Նույն բանն անում է անձրևը դարերի ընթացքում ապառից և հողից կազմված այն թմբի վրա, որին մայր ցամաք ենք ասում։

Երբ մութն ընկավ, մենք դեռ շարունակում էինք մեր ճանապարհը, մինչև հասանք մի երկրորդական ձոր, որտեղ մի փոքր ջրհոր կար. այդ ջրհորը կոչվում էր „Agua amarga”։ Նրա ջուրն արժանի էր այդ կոչումին, որովհետև, բացի աղի լինելուց, նա ծայր աստիճան հոտած էր և դառն, այնպես որ չէինք կարողանում ստիպել մեզ ոչ թեյ խմելու և ոչ էլ մաթե։ Կարծում եմ, որ Կոպիապո գետից մինչև այստեղ հեռավորությունն առնվազն քսանհնգից երեսուն անգլիական մղոն կլինի։ Այդ ամբողջ տարածության վրա չկար և ոչ մի կաթիլ ջուր, այնպես որ շրջանն ըստ ամենայնի արժանի էր անապատ կոչվելու։ Չնայած այդ բոլորին՝ կես ճանապարհին Պունտա Գորդայի մոտ հանդիպեցինք հնդկական մի քանի հին ավերակների։ Ես նկատել եմ նաև Դեսպոբլադոյից ճյուղավորվող մի քանի հովիտների դիմաց, ճանապարհից մի փոքր դուրս, քարերի երկու կույտ, որոնք այնպես էին ուղղված, որ կարծեք թե ուզում էին այս փոքր հովիտնևրի հովիտների մուտքերը ցույց տալ։ Իմ ընկերները այդ մասին ոչինչ չէին կարող ասել, և իմ հարցերին պատասխանում էին միայն իրենց անխռով „quien sabe?”-ով։

Հնդկական ավերակներ նկատել եմ նաև Կորդիլյերների բազմաթիվ կետերում. ամենալավ պահպանվածը Ruinas de Tambillos-ի ավերակներն էին, որոնք գտնվում էին Ուսսպլատայի Ուսպալատայի լեռնանցքում։ Այնտեղ կարելի էր տեսնել առանձին խմբերով քառակուսի փոքրիկ սենյակների խռնված իրար հետ. դռնանցքերից մի քանիսը դեռ կանգուն էին մնացել։ Այդ դռնանցքերը ներկայացնում էին քարի նեղ սալեր՝ մոտ երեք ոտնաչափ բարձրության։ Ուլլոան արդեն նկատել է, որ հին Պերուի բնակարանների դռները ցածր են եղել։ Այս տները բոլորովին կատարյալ վիճակում պետք է որ զգալի թվով մարդիկ տանեին։ Ավանդությունն ասում է, որ սրանք ինկերի<ref>Պերուի թագավորները, սպանացիներն այնտեղ գնալուց առաջ։ ''Ծ. Թ.''</ref> իջևանելու կետեր են եղել, երբ վերջիններս անցնելիս են եղել լեռներով։ Հնդկական բնակավայրերի հետքեր գտնվել են և այլ բազմաթիվ տեղերում, որտեղ, թվում է թե, սոսկ հանգիստ առնելու կայաններ չեն եղել, չնայած որ հողը նույնչափ անպետք է որևէ տեսակի մշակույթի համար, որչափ Տամբիլյոյի կամ Ինկերի Կամուրջի շրջակայքում կամ Պորտիլյոյի լեռնանցքում, որտեղ ամենուրեք ես ավերակներ տեսա։ Խախուելի կիրճում, Ակոնկագուայի մոտ, որտեղ լեռնանցք չկա, ես լսել եմ բավականին բարձր դիրքի վրա գտնվող տների մնացորդների մասին, որտեղ ծայր աստիճան ցուրտ է և անբերրի։ Սկզբում ես այնպես էի կարծում, որ այս շենքերն ապաստարաններ են եղել, որ կառուցել են հնդիկները՝ սպանացիների առաջին անգամ երևալու ժամանակ, բայց հետագայում ես հակամետ եմ եղել ենթադրելու, որ հավանորեն տեղի է ունեցել կլիմայի մի փոքր փոփոխություն։

Լիմայում եղած ժամանակ ես այս խնդիրների<ref>Տեմպլն իր ճանապարհորդությունների մեջ, որ կատարել է վերին Պերուում կամ Բոլիվիայում, Պոտոսիից Օրուրո գնալիս, ասում է, որ «ես տեսա բազմաթիվ հնդկական գյուղերի կամ տների ավերակներ՝ մինչև անգամ լեռների անմիջական գագաթին։ Այդ վկայում է, որ այնտեղ, որտեղ այժմ ամայի է, մի ժամանակ բնակված է եղել մարդկանցով»։ Նման դիտողություններ նա անում է և մի այլ տեղի համար, բայց ես չեմ կարող ասել, թե այս ամայության պատճառը բնակություն հաստատողների րացակայությո՞ւնն է եղել, թե ցամաքի պայմանների փոփոխությունը։</ref> մասին խոսում էի մր. Ջիլի հետ։ Նա կառուցող ինժեներ էր և բավականին ճանապարհորդել էր երկրի խորքերը։ Նա ինձ ասում էր, որ հաճախ իր մտքով անցնում կլիմայի փոփոխության վերաբերյալ մի ենթադրություն, բայց և այնպես նա ենթադրում էր, որ հնդկական ավերակներով ծածկված ցամաքի մեծ մասը, որն այժմ հնարավոր չէ մշակել, այս վիճակին է ենթարկվել ջրի փողրակների ոչնչացումից, որ հնդիկները հին ժամանակներում կառուցելիս են եղել մեծ չափերով, և ոչնչացումը տեղի է ունեցել ստորերկրյա շարժումներից և անհոգությունից։ Այստեղ կարող եմ հիշատակել այն, որ պերուցիներն իրապես իրենց ոռոգող առուները տանում էին բլուրների և պինդ ապառների տակով, տոնելների միջոցով։ Մր. Ջիլն ասում էր, որ ինքը մի անգամ որպես պարտականություն զբաղված է եղել այս տոնելներից մեկի ուսումնասիրությամբ. նա գտել է, որ տոնելը ցածր է եղել, նեղ, ծուռումուռ և ոչ հավասար լայնությամբ, բայց զգալի երկարությամբ։ Արդյոք զարմանալի չէ՞, որ մարդիկ փորձեն նման ձեռնարկումներ առանց երկաթի կամ վառոդի օգնության։ Մր. Ջիլը, բացի այդ, հիշատակեց նաև մի շատ հետաքրքրական և, ինչքան ինձ հայտնի է, բոլորովին, անզուգական դեպք, այն է՝ ստորերկրյա ցնցումից մի շրջանի ոռոգման սիստեմում առաջացած փոփոխության մասին։ Կասմայից Հուարաս ճանապարհորդելիս (ոչ այնքան հեռու Լիմայից) նա գտնում է մի հարթավայր՝ ծածկված հին քաղաքակրթության ավերակներով և նշաններով, իսկ այժմ՝ բոլորովին չոր։ Այդ հարթավայրի մոտ նա նկատել է զգալի մեծության մի չորացած գետի հունը, որտեղից հին ժամանակ տարել են ոռոգման առուներ։ Ոչ մի նշան չի եղել ջրի ընթացքի վրա, որը ցույց տար, թե մի քանի տարի առաջ այդ գետը չի հոսել այնտեղով. որոշ մասերում ցրված տեսել է ավազի և խճի շերտեր, այլ մասերում պինդ, ապառը մաշվելով կազմել է մի լայն կանալ (ջրանցք), որը մի տեղ ունեցել է քառասուն յարդ լայնություն և ութ ոտնաչափ խորություն։ Ինքնըստինքյան հասկանալի է, որ մեկը հետևելով գետի հունին՝ միշտ կբարձրանա դեպի վեր, ավելի կամ պակաս թեքությամբ. այս պատճառով էլ մր. Ջիլը շատ է զարմանում, երբ այս երբեմնի գետի հունով վեր բարձրանալիս հանկարծ նկատում է, որ բլրից ներքև է իջնում։ Նա մոտավորապես հաշվում է, որ իջնող լանջի անկումը հասնում է մոտ քառասուն վերտիկալ ոտնաչափի։ Այստեղ մենք ունենք աներկդիմի ապացույցներ, որ հին գետի հունի մեջտեղից բարձրացել է մի բլրագոտի։ Այդ մոմենտից սկսած գետի հունն ստացել է կամարի ձև, և ջուրն անհրաժեշտաբար ետ է քաշվել ու կազմել մի նոր հուն։ Իսկ շրջակա հարթավայրերը կորցնելով ոռոգող առուն՝ պետք է որ անապատներ դառնային։

'''Հունիսի 29.'''— Ուրախությամբ վերադարձանք հովտով ներքև մեր նախորդ գիշերվա օթևանը, իսկ այնտեղից՝ դեպի Ագուա Ամարգայի մոտերքը։ Հուլիսի մեկին հասանք Կոպիապոյի հովիտը։ Թարմ առվույտի հոտը չոր և անբերրի Դեսպոբլադոյի բուրմունքից զուրկ օդից հետո կատարյալ բերկրանք էր առաջացնում։ Քաղաքում եղած ժամանակ բնակիչներից մի քանիսը խոսում էին մոտակայքում գտնվող մի բլրի մասին, որը նրանք անվանում էին „El Bramador” (մռնչող կամ բառաչող)։ Ժամանակին ես հարկ եղած ուշադրությունը չդարձրի այս խնդրի վրա, բայց, որքան ես կարող եմ հասկանալ, այդ բլուրը պետք է ծածկված լին լինի ավազով, և աղմուկն առաջացած պիտի լինի մարդկանց բարձրանալու ժամանակ ավազը շարժման մեջ դնելուց։ Զեետցենը և Էրենբերգը<ref>Edinburgh Philosophical Journal, Jan. 1830. p. 74 և April. 1830, p. 258. նաև Daubeny, „On Volcanoes”, p. 438. ինչպես և Bengal Journal, vol. VII, p. 324.</ref> նույնպես մանրամասնորեն նկարագրել են նույն հանգամանքները որպես պատճառներ ձայներ առաջացնելու, որ լսել են բազմաթիվ ճանապարհորդներ Կարմիր ծովի մոտ Սինայի լեռան վրա։ Մի մարդ, սրի որի հետ ես խոսում էի, անձամբ լսել էր այդ ձայները. նա նկարագրում էր այն որպես վերին աստիճանի զարմանալի բան, և պարզ կերպով նշում, որ թեև ինքը չի կարողացել հասկանալ, թև ինչպես է առաջանում այդ, բայց ձայնն առաջանալու համար անհրաժեշտ է եղել թողնել, որ ավազը գլորվի զառիվայր։ Երբ ձին քայլում է չոր և կոշտ ավազի վրայով, մասնիկների շփումից առաջանում է մի յուրահատուկ ճռռոց, մի հանգամանք, որ մի քանի անգամ ես նկատել եմ Բրազիլիայի ափերին։ Երեք օր հետո ես լսեցի, որ «Բիգլ»-ը ժամանել է պորտ, որը քաղաքից գտնվում է տասնութ փարսախ հեռավորության վրա։ Հովտով իջնելիս շատ քիչ մշակված հողի հանդիպեցինք. այդ ընդարձակ տարածության վրա երևում էր միայն վտիտ թելավոր կանաչ, որ մինչև անգամ էշերը չեն կարող ուտել։ Բուսականության այս աղքատությունը հետևանք է աղային նյութերի մեծ քանակությանդ որով հողը հագեցած է։ Պորտը ներկայացնում է ողորմելի փոքրիկ խրճիթների մի հավաքույթ՝ տեղավորված մի անբերրի հարթավայրի ծայրին։

Բնակիչներն ապրում են այնպես, ինչպես նավի վրա եղողները. բոլոր կենսական անհրաժեշտ բաները ուրիշ տեղից են բերում. ջուրը նավակներով բերում են Պիսագուայից, որը գտնվում է քառասուն մղոն հյուսիսում, և տասնութ գալոնանոց (մեկ գալոնը մոտ 4 կիլոգրամ ջուր է) տակառն արժե իննը ռեալ (մոտ 1 ռ. 50 կ.)։ Մեկ գինու շիշ ջրի համար վճարեցի երեք պենս։ Միևնույն ձևով ներմուծվում է վառելափայտ և, իհարկե, ամեն տեսակի սննդանյութ։ Այսպիսի մի վայրում շատ քիչ կենդանիներ կարելի է պահել։ Հաջորդ առավոտը մեծ դժվարությամբ կարողացա վարձել երկու ջորի և մի մարդ, վճարելով չորս ֆունտ ստերլինգի ինձ նատրիում նիտրատի հանքերը տանելու համար։ Ներկայումս այս հանքերը կազմում են Իկիկեի ամբողջ հարստությունը։ Առաջին անգամ այս աղն արտահանվել է 1830 թվին։ Մի տարում Անգլիա և Ֆրանսիա է արտահանվել հարյուր հագար հազար ֆունտ ստերլինգի արժողությամբ նիտրատ։ Նա գլխավորապես գործածվում է որպես պարարտանյութ և ազոտաթթու պատրաստելու հումույթ. շնորհիվ իր խոնավալույծ հատկության նա վառողի համար հարմար չէ։ Առաջ այս շրջանում երկու վերին աստիճանի հարուստ արծաթի հանք է եղել, բայց այժմ նրանց հասույթը շատ փոքր է։

Գիշերը ես քնեցի սալպետրի հանքատերերից մեկի տանը։ Այստեղ երկիրն այնքան անպտուղ է, որքան ծովափի մոտերքը, . բայց ջուր կարելի է գտնել հորեր փորելով, թեև այդ ջուրն ունի դառն և աղի համ։ Այս տան ջրհորն ուներ երեսունվեց յարդ խորություն. որովհետև անձրև շատ հազվադեպ է գալիս, հասկանալի է, որ ջուրն այս միջոցով չի գոյանում, . իսկապես, եթե այդ այդպես լիներ, ջուրը բոլորովին աղի կլիներ և խմելն անհնարին, որովհետև ամբողջ շրջապատի տարածությունը ծածկված է զանազան աղային նյութերով։ Ուստի պետք է եզրակացնել, որ ջուրը ծծվում է Կորդիլյերներից գետնի տակով, չնայած որ այդ հեռավորությունը հասնում է մի քանի տասնյակ փարսախների։ Այդ ուղղության վրա կան մի քանի փոքր գյուղեր, որտեղ բնակիչներն ունենալով համեմատաբար առատ ջուր՝ կարողանում են ոռոգել փոքր տարածություններ և խոտ ցանել, որով կերակրում են սալպետը փոխադրելու համար պահվող ջորիներին և էշերին։ Նատրիում նիտրատը նավի կողքին ծախվում էր հարյուր ֆունտը տասնևչորս շիլինգ. նրա գլխավոր ծախսը ծովափ փոխադրելն է։ Հանքը ներկայացնում է մի պինդ շերտ, երկուսից-երեք ոտնաչափ հաստությամբ. նրա հետ խառն կա նաև քիչ քանակությամբ նատրիում սուլֆատ և բավականին հասարակ աղ։ Նա գտնվում է հենց մակերեսի տակ և մեծ ավազանի կամ հարթավայրի եզերքներով ձգվում է հարյուր հիսուն մղոն երկարությամբ։ Ուրվագծից ելնելով պետք է որ այս հարթավայրը մի ժամանակ լիճ եղած լինի, կամ ավելի հավանական է՝ ծովի մի թևը առաջացած ցամաքի մեջ, ինչպես կարելի է հետևցնել աղային շերտում յոդի աղեր գտնվելու փաստից։ Հարթավայրի մակերեսը Խաղաղ օվկիանոսի մակերևույթից 3300 ոտնաչափ բարձր է։

'''Հուլիսի 19.'''— Խարիսխ գցեցինք Կալաոյի ծոցում։ Այս քաղաքը Պերուի մայրաքաղաք Լիմայի նավահանգիստն է։ Այստեղ մնացինք վեց շաբաթ, բայց երկրի խառնակ լինելու պատճառով շատ քիչ բան կարողացա տեսնել։ Մեր ամբողջ այցելության ընթացքում կլիման այստեղ այնքան գեղեցիկ չէր, ինչպես սովորաբար ներկայացնում են։ Երկրի վրա շարունակ կախված էին լինում ամպերի մռայլ կույտեր, այնպես որ առաջին տասնվեց օրվա ընթացքում ես մի անգամ կարողացա Կորդիլյերները տեսնել Լիմայի հետևում։ Այս լեռները, որոնք երևում են մեկը մյուսին աստիճանաձև, ամպերի ճեղքերի միջից ցույց էին տալիս իրենց վեհ կերպարանքը։ Համարյա թե առակ է դարձել այս խոսքը, թե Պերուի ստորին մասում երբեք անձրև չի գալիս, բայց հազիվ թե այս ճիշտ լինի, որովհետև մեր այցելության գրեթե յուրաքանչյուր օր գոյություն ուներ թանձր, մանր անձրևող մառախուղ, որը բավական էր, որ փողոցները ցեխոտեր և մարդկանց շորերը խոնավացներ։ Այսպիսի անձրևը պերուցիները սիրում են անվանել պերուի ցող։ Որ շատ անձրև չի գալիս — ալդ այդ ճիշտ է, որովհետև տները ծածկված են ցեխից պատրաստած հարթ տանիքներով, իսկ նավահանգստում ամեն շաբաթ առանց որևէ ծածկոցի կուտակված էին լինում ցորենի շեղջեր։

Ես չեմ կարող ասել, որ Պերուում իմ տեսած մի քանի, բաներն ինձ դուր էին գալիս, բայց ասում են, որ ամառն այնտեղի կլիման շատ ավելի հաճելի է։ Տարվա բոլոր եղանակներին և՛ տեղացիները, և՛ օտարականները տառապում են ուժեղ տենդից։ Այս հիվանդությունը տարածված է Պերուի ամբողջ ափի վրա, բայց երկրի ներսում բնակչությանն այդ անհայտ է։ Հիվանդությունը, որն առաջանում է միազմից, միշտ երևան է գալիս շատ խորհրդավոր ձևով։ Դժվար է այն վերագրել երկրի արտաքին տեսքին. այնքան դժվար է երկրի արտաքին տեսքից ելնելով դատել առողջարար կամ վատառողջ լինելու մասին, որ եթե մեկին հարցնեն, թե ո՞րն է ամենաառողջարար վայրն արևադարձային բոլոր երկրների մեջ, նա ամենայն հավանականությամբ կասի, թե՝ այս ափը։ Կալաոյի շրջակայքում հարթավայրը շատ նոսր ծածկված է կոշտ կանաչով, իսկ որոշ մասերում տեղ-տեղ երևում են կանգնած ջրի շատ փոքր լճեր։ Ամենայն հավանականությամբ միազմն առաջանա.մ առաջանում է սրանցից. որովհետև նույն վիճակն ուներ և Արիկա քաղաքը, և այդ փոքրիկ լճերի ցամաքեցումից բնակչության առողջապահական դրությունը բավականին փոխվեց դեպի լավը։ Միազմը միշտ չի առաջանում տաք կլիմայից և փարթամ բուսականությունից, որովհետև Բրազիլիայի շատ մասեր, մինչև անգամ այնտեղ, որտեղ կան ճահիճներ և շքեղ բուսականություն, շատ ավելի առողջարար են, քան Պերուի այս չոր և անբերրի ափը։ Բարեխառն գոտու ամենախիտ անտառները, ինչպես տեսնում ենք Չիլոեում, թվում է թե ամենափոքր չափով չեն ազդում մթնոլորտի առողջարար հատկությունների վրա։

Կանաչ Հրվանդանի Սանտ Յագո կղզին այս տեսակետից կարող է լինել մի այլ հետաքրքրական օրինակ. որևէ մեկը կկարծեր, որ նա շատ առողջարար կլիմա ունի, մինչդեռ բոլորովին հակառակն է։ Առաջին գլխում ես նկարագրել եմ նրա մերկ և բաց դաշտերը, որոնք անձրևային եղանակից հետո մի քանի շաբաթ ծածկվում են շատ նոսր բուսականությամբ, որն անմիջապես խորշոմում և չորանում է։ Այս շրջանում օդն ըստ երևույթին ամբողջովին թունավոր է դառնում, և բնակիչները, ինչպես և օտարականները, հաճախ բռնվում են ուժեղ տենդով։ Մյուս կողմից՝ խաղաղ օվկիանոսի Գալապագոսի արշիպելագը, որն ունի նույն հողը և պարբերաբար ենթակա է բուսական միևնույն պրոցեսին, միանգամայն առողջարար է։ Հումբոլտը նկատել է, որ «այրեցյալ գոտում ամենափոքր ճահիճներն ամենավտանգավորներն են, որովհետև շրջապատող չոր և ավազային հողը, ինչպես Վերա Կրուսում և Կարթագենում, բարձրացնում է շրջապատող օդի ջերմաստիճանը»։<ref>Political Essays on the Kingdom of New Spain, vol. IV, p. 199.</ref> Պետք է ասել, որ Պերուի ափին ջերմաստիճանը չի բարձրանում արտակարգ աստիճանի, հետևաբար և, գուցե այս է պատճառը, որ ընդմիջվող ջերմերն ամենավատ տեսակներից չեն։ Բոլոր վատառողջ երկրներում ամենամեծ վտանգը ծովափին քնելուց է լինում։ Արդյոք այս հետևանք է քնելու ժամանակ մարմնի վիճակի փոփոխությա՞ն, թե այսպիսի ժամանակներում միազմի չափազանց շատության։ Այնպես է երևում, որ նքանք, ովքեր գտնվում են նավում, թեկուզ այդ նավն ափից շատ քիչ հեռու լինի, սովորաբար ավելի քիչ են տառապում, քան ափին եղողները։ Մյուս կողմից՝ ես լսել եմ մի հետաքրքրական դեպքի մասին։ Աֆրիկայի ափերից մի քանի հարյուր մղոն հեռու գտնվող մի ռազմանավի ամբողջ անձնակազմը բռնվում է տենդով, և այղ նույն ժամանակում ահռելի մահվան պերիոդներից<ref>Այդպիսի մի հետաքրքրական դեպք արձանագրված է Madras Medical Quarterly Journal, 1839, p. 340-ում։ Դոկտոր Ֆերգյուսոնն իր սքանչելի զեկուցագրում (տես „Edinburgh Royal Transactions”-ի 9-րդ հատորը) պարզ ցույց է տալիս, որ թույնն առաջանում է չորացման պրոցեսում, ուստի և չոր ու տաք երկրները հաճախ ամենահակաառողջապահականներն են։</ref> մեկն սկսվել է Սիերա Լեոնում։  Հարավային Ամերիկայում անկախություն հայտարարելուց մինչև այժմ ոչ մի պետություն այնքան չի տառապել անարխիզմից, որքան Պերուն։ Մեր այցելության ժամանակ կային չորս զինված առաջնորդներ, որոնք մաքառում էին իրար դեմ՝ կառավարության մեջ գերիշխանություն ձեռք բերելու համար։ Եթե մեկին հաջողվում էր մի ժամանակ շատ ուժեղ և ազդեցիկ դառնալ, մյուսները միանում էին նրա դեմ, բայց հենց որ նրանք հաղթական էին դուրս գալիս, այս անդամ անգամ իրար դեմ էին զինվում։ Հաջորդ օրը, անկախության տարեդարձին, տեղի ունեցավ հանդիսավոր պատարագ. նախագահն ևս մասնակցեց հաղորդությանը։ Te Deum laudamus-ի (ընդհանուր մաղթանք) ժամանակ յուրաքանչյուր գունդ Պերուի դրոշակը պարզելու փոխարեն բացում է մի սև դրոշակ՝ մահի գանգը վրան։ Պատկերացրեք մի կառավարություն, որի տիրապետության տակ կարելի էր ներկայացնել նման սցենա և այն էլ նման պարագաներում, որպես արտահայտություն մինչև վերջին շունչը կռվելու նրանց մտադրության։ Այս բոլորը կատարվում էր այնպիսի մի ժամանակ, որն ինձ համար շատ վատ էր. ես փակված էի քաղաքում և նրա սահմաններից շատ հեռու գնալ չէի կարող։ Գրեթե միակ տեղը, ուր մեկն ապահով կարող էր այցելել, այդ չոր ու ցամաք Սան Լորենցո կղզին էր, որը կազմում է նավահանգիստը։ Վերին մասը, որն ունի 1000 ոտնաչափ բարձրություն, տարվա այս եղանակին, (ձմեռ) հասնում է ամպերի ներքին սահմանին. շնորհիվ այս բանի՝ այդ բարձունքի գագաթը ծածկվում է առատ կրիպտոգամային բուսականությամբ և մի քանի ծաղիկներով։ Բլուրների վրա, Լիմայի մոտ, քիչ ավելի բարձր տեղերում գետինը ծածկված է մամուռի գորգով և գեղեցիկ դեղին շուշանների մարգերով, որոնք կոչվում են Amancaes։ Այս ցույց է տալիս, որ այստեղ խոնավության աստիճանը շատ ավելի բարձր է, քան Իկիկեի համապատասխան բարձրություններում։ Շարժվելով Լիմայից հյուսիս՝ կլիման հետզհետե խոնավանում է, մինչև որ Գուայակիլի ափերին, որը գտնվում է մոտավորապես հասարակածի վրտվրա, հանդիպում ենք ամենափարթամ անտառների։ Սակայն այս փոփոխությունը Պերուի չոր ափերից սկսած մինչև արգավանդ տարածությունները տեղի է ունենում ոչ աստիճանաբար, այդ կատարվում է գրեթե միանգամից — Կապա Բլանկայի լայնությունից, Գուայակիլից երկու աստիճան հարավ։

Մի օր մի քանի վաճառականների հետ գնացի քաղաքի շրջակայքը որսի։ Մեր որսը շատ աղքատ էր, բայց այդ առիթ եղավ ինձ տեսնելու հին հնդկական գյուղերից մեկի ավերակները՝ հողաթմբի հետ միասին. այդ նման էր կենտրոնում ցցված մի բնական բլրի։ Տների, պատնեշների, ոռոգող առուների և գերեզմանաթմբերի մնացորդները, որոնք ցրված էին այս հարթավայրի վրա, հին ժամանակներում այդ գյուղերի բնակչության մեծ թվի և նրանց բարձր կուլտուրայի աներկբայելի ապացույցներն են։ Երբ մեկը տեսնում է նրանց կավե ամանեղենները, բրդյա շորերը, ամենակարծր քարից փորված նրբագեղ անոթները, պղնձե գործիքները, թանկարժեք քարերից պատրաստած զարդերը, պալատները և ջրաբաշխական աշխատանքները, նա չի կարող չհարգել այն մեծ առաջադիմությու.նըառաջադիմությունը, որ նրանք կատարել են քաղաքակրթության մեջ։ Գերեզմանաթմբերը, որոնց հուակաս են ասում, ապշեցուցիչ բաներ են. թեև նրանք որոշ տեղերում կարծեք թե բնական բլուրներ են՝ ծածկված ու կաղապարված։

Սան Լորենցո կղզու վրա կան բավարար ապացույցներ վերջին ժամանակներում ցամաքը բարձրանալու վերաբերյալ, իհարկե այս չի հակասում այն կարծիքին, որ հետագայում տեղի է ունեցել ցամաքի մի փոքր իջեցում։ Կալաո նայող կղզու այս մասը մաշվելով՝ վերածվել է երեք աննշմարելի տերրասների, որոնցից ստորինը ծածկված է մի մղոն երկարությամբ շերտով, որը գրեթե ամբողջովին կազմված է տասնութ տեսակի խեցիներից, որոնք այժմ ապրում են մոտակա ծովում։ Այս շերտի բարձրությունն ութսունհինգ ոտնաչափ է։ Խեցիներից շատերը գտնվում են բավականին մաշված վիճակում և ավելի հին ու քայքայված տեսք ունեն, քան Չիլիի ափին 300 500 կամ 600 ոտնաչափ բարձրության վրա գտնվածները։ Այս խեցիների հետ գտնվում է բավականին մեծ քանակությամբ սովորական աղ, կալցիում սուլֆատ (հավանորեն երկուսն էլ մնացել են ծովի փրփուրի գոլորշիացումից, երբ ցամաքն աստիճանաբար բարձրացել է), ինչպես և նատրիում սուլֆատ և կալցիում քլորիդ։ Սրանք գտնվում են ավազաքարերի բեկորների վրա և ծածկված են մի քանի մատնաչափ հաստությամբ երկրաբանական մնացորդներով։ Վերև, այս տերրասի վրա խեցիները կեղևվում էին թփի նման ու վերածվում անշոշափելի փոշու, իսկ ավելի վերև գտնվող տերրասում, 170 ոտնաչափ բարձրության վրա, ինչպես և զգալի բարձր մի քանի կետերում ես գտա աղային փոշու մի շերտ, որն ուներ ճիշտ միևնույն տեսքը և ընկած էր միևնույն հարաբերական դիրքում։ Կասկած չկա, որ այս վերին շերտն սկզբում գոյություն է ունեցել որպես խեցիների խավ, ինչպես ութսունհինգ ոտնաչափ բարձրության տերրասի վրայինը, բայց նա այժմ չի պարունակում օրգանական կառուցվածքի և ոչ մի հետք։ Փոշին ինձ համար անալիզի է ենթարկել մր. Տ. Ռիքսը. նա ներկայացնում է կալցիումի և նատրիումի և՛ սուլֆատները, և՛ քլորիդները, ինչպես և շատ քիչ քանակությամբ կալցիում կարբոնատ։ Հայտնի է, որ հասարակ աղը և կալցիում կարբոնատը զանգվածներով իրար կողքի մնալով՝ մասամբ քայքայում են իրար, թեև այդ տեղի չի ունենում, երբ լուծույթում փոքր քանակությամբ են լինում։ Որովհետև ստորին մասի կիսաքայքայված խեցիների հետ գտնվում է մեծ քանակությամբ հասարակ աղ, որի հետ կան նաև վերևի աղային շերտը կազմող մի քանի աղային նյութեր, և որովհետև այս խեցիները մաշվել և քայքայվել են նշանակալի ձևով, ուստի ես խիստ հակամետ եմ ենթադրելու, որ տեղի է ունեցել այս կրանակի կրկնակի քայքայումը։ Ստացված աղերը պետք է լինեն նատրիում կարբոնատ և կալցիում քլորիդ. կալցիում քլորիդ կա այնտեղ, իսկ նատրիում կարբոնատ՝ ոչ։ Այստեղից էլ ես ստիպված եմ ենթադրելու, որ անբացատրելի միջոցներով նատրիում կարբոնատը փոխարկվում է սուլֆատի։ Ակներև է, որ աղային շերտը չէր կարող պահպանված լինել մի վայրում, որտեղ երբեմն տեղում են առատ անձրևներ. մյուս կողմից՝ այս նույն հանգամանքը, որն աոաջին հայացքից թվում է թե խիստ նպաստավոր է բացված խեցիների պահպանման համար, հավանորեն հանդիսացել է նրանց քայքայման անուղղակի միջոցը, հասարակ աղի չլվացվելու և չհեռանալու պատճառով։ Չափազանց հետաքրքրական էր այն, որ ութսունհինգ ոտնաչափ բարձրության տերրասի վրա ես գտա խեցիների և ծովի բերած ու կիտած մնացորդների մեջ թ աղված բամբակի թելերի կտորներ, եղեգից գործած խսիրներ և եգիպտացորենի կոթ։ Ես այս մնացորդները համեմատեցի հուակասի կամ հին Պերուի դամբարաններից դուրս եկած նման իրերի հետ և գտա, որ սրանք արտաքին տեսքով իրար շատ նման են։ Բուն ցամաքում, Սան Լորենցոյի դիմաց, Բելավիստայի մոտ կա մի լայնատարած և տափակ հարթավայր, մոտ հարյուր ոտնաչափ բարձրությամբ, որի ստորին մասը կազմված է ավազի և անմաքուր կավի փոփոխվող շերտերից և քիչ խճից, իսկ մակերեսը երեքից վեց ոտնաչափ խորությամբ՝ կարմրավուն ավազա-կավից, որի մեջ ցրված են ծովախեցիներ և բազմաթիվ կարմիր կավե կոշտ ամանեղենների բեկորներ, որոշ տեղերում շատ, որոշ տեղերում քիչ։ Սկզբում ես հակամետ էի հավատալու, որ այս մակերեսի շերտը, նկատի ունենալով նրա լայնատարած և հարթ լինելը, պետք է նստած լինի ծովի հատակին. բայց հետո ես մի կետում գտա, որ նա (այդ շերտը) նստել էր կլոր քարերի արհեստականորեն պատրաստված հատակի վրա։ Ուստի ավելի հավանական է թվում, որ մի ժամանակ, երբ ցամաքն ավելի ցածր է եղել, գոյություն է ունեցել Կալաոյի շրջապատում գտնվող հարթավայրին խիստ նման մի հարթավայր, որը պաշտպանված լինելով մանրախճից, կազմված ծովափով՝ շատ քիչ է բարձրացել ծովի մակարդակից։ Այնպես է թվում, որ այս հարթավայրի վրա, նրա տակին գտնվող կարմիր կավից հնդիկները պատրաստել են իրենց հողե ամանները, և ուժեղ երկրաշարժի ժամանակ ծովը խուժելով ափի վրա, հարթավայրը վերածել է ժամանակավոր լճի, ինչպես այդ պատահել է Կալաոյի շրջակայքում 1713 և 1740 տարիներին։ Այնուհետև ջուրը նստեցրել է տիղմ, որը պարունակում էր որոշ տեղերում շատ և որոշ տեղերում քիչ թրծված ամանեղենի կտորներ և ծովից բերված խեցիներ։ Այս հողե ամանների բրածոներ պարունակող շերտը խեցիների հետ միասին այն բարձրությունն ունի, ինչ որ Սան Լորենցոյի ստորին տերրասը, որի մեջ թաղված են բամբակե թելեր և այլ մնացորդներ։ Այստեղից էլ վստահ կարելի է ասել, որ հնդիկների գոյության պերիոդում տեղի է ունեցել, ինչպես առաջ ակնարկել ենք, ավելի քան ութսունհինգ ոտնաչափ բարձրացում, որովհետև բարձրության մի փոքր մասը պետք է կորած լինի հին ժամանակներում քարտեզահանումից հետո ափն իջնելու պատճառով։ Թեև Վալպարայսոյում 220 տարվա ընթացքում, մեր այցելու-

թյունից Չափազանց հետաքրքրական էր այն, որ ութսունհինգ ոտնաչափ բարձրության տերրասի վրա ես գտա խեցիների և ծովի բերած ու կիտած մնացորդների մեջ թաղված բամբակի թելերի կտորներ, եղեգից գործած խսիրներ և եգիպտացորենի կոթ։ Ես այս մնացորդները համեմատեցի հուակասի կամ հին Պերուի դամբարաններից դուրս եկած նման իրերի հետ և գտա, որ սրանք արտաքին տեսքով իրար շատ նման են։ Բուն ցամաքում, Սան Լորենցոյի դիմաց, Բելավիստայի մոտ կա մի լայնատարած և տափակ հարթավայր, մոտ հարյուր ոտնաչափ բարձրությամբ, որի ստորին մասը կազմված է ավազի և անմաքուր կավի փոփոխվող շերտերից և քիչ խճից, իսկ մակերեսը երեքից վեց ոտնաչափ խորությամբ՝ կարմրավուն ավազա-կավից, որի մեջ ցրված են ծովախեցիներ և բազմաթիվ կարմիր կավե կոշտ ամանեղենների բեկորներ, որոշ տեղերում շատ, որոշ տեղերում քիչ։ Սկզբում ես հակամետ էի հավատալու, որ այս մակերեսի շերտը, նկատի ունենալով նրա լայնատարած և հարթ լինելը, պետք է նստած լինի ծովի հատակին. բայց հետո ես մի կետում գտա, որ նա (այդ շերտը) նստել էր կլոր քարերի արհեստականորեն պատրաստված հատակի վրա։ Ուստի ավելի հավանական է թվում, որ մի ժամանակ, երբ ցամաքն ավելի ցածր է եղել, գոյություն է ունեցել Կալաոյի շրջապատում գտնվող հարթավայրին խիստ նման մի հարթավայր, որը պաշտպանված լինելով մանրախճից, կազմված ծովափով՝ շատ քիչ է բարձրացել ծովի մակարդակից։ Այնպես է թվում, որ այս հարթավայրի վրա, նրա տակին գտնվող կարմիր կավից հնդիկները պատրաստել են իրենց հողե ամանները, և ուժեղ երկրաշարժի ժամանակ ծովը խուժելով ափի վրա, հարթավայրը վերածել է ժամանակավոր լճի, ինչպես այդ պատահել է Կալաոյի շրջակայքում 1713 և 1740 տարիներին։ Այնուհետև ջուրը նստեցրել է տիղմ, որը պարունակում էր որոշ տեղերում շատ և որոշ տեղերում քիչ թրծված ամանեղենի կտորներ և ծովից բերված խեցիներ։ Այս հողե ամանների բրածոներ պարունակող շերտը խեցիների հետ միասին այն բարձրությունն ունի, ինչ որ Սան Լորենցոյի ստորին տերրասը, որի մեջ թաղված են բամբակե թելեր և այլ մնացորդներ։ Այստեղից էլ վստահ կարելի է ասել, որ հնդիկների գոյության պերիոդում տեղի է ունեցել, ինչպես առաջ ակնարկել ենք, ավելի քան ութսունհինգ ոտնաչափ բարձրացում, որովհետև բարձրության մի փոքր մասը պետք է կորած լինի հին ժամանակներում քարտեզահանումից հետո ափն իջնելու պատճառով։ Թեև Վալպարայսոյում 220 տարվա ընթացքում, մեր այցելությունից առաջ՝ բարձրացումը տասնինն ոտնաչափից չի անցնում, մինչ 1817 թվից հետո բարձրացել է,, մասամբ աստիճանաբար և մասամբ 1822 թվի երկրաշարժից, տասը կամ տասնմեկ ոտնաչափ։ Հնդկական ցեղի հնությունն այստեղ, դատելով մնացորդները թաղվելուց հետո ցամաքը ութսունհինգ ոտնաչափ բարձրանալուց, ավելի նշանակալի է դառնում, որովհետև Պատագոնիայի ափին, երբ ցամաքը նույնքան ոտնաչափով ցածր է եղել, Macrauchenia-ն եղել է ապրող կենդանի, բայց քանի որ պատագոնյան ափը Կորդիլյերներից բավականին հեռու է, ուստի այնտեղ բարձրացումը կարող է ավելի դանդաղ տեղի ունեցած լինել, քան այստեղ։ Բահիա Բլանկայում բարձրացումը, բազմաթիվ վիթխարի չորքոտանիներն այնտեղ թաղվելուց հետո, մի քանի ոտնաչափ է եղել միայն և, ընդհանուր ընդունելություն գտած տեսակետի համաձայն, երբ ապրելիս են եղել այս անհետացած կենդանիները, մարդը գոյություն չի ունեցել։ Բայց Պատագոնիայի ափի այդ մասի բարձրացումը գուցե բոլորովին կապված չէ Կորդիլյերների հետ, ավելի շուտ այդ կապված է Բանդա Օրիենտալի հին հրաբխային ապառների մի հին շարքի հետ, այնպես որ բարձրացումն այստեղ շատ ավելի դանդաղ է տեղի ունեցել, քան Պերուի ափերին։ Բոլոր այս ենթադրությունները թաղված են մշուշի մեջ, որովհետև ո՞վ կարող է պնդել, որ գոյություն չեն ունեցել իջեցման պերիոդներ, որոնք միջադրվել են բարձրացման շարժումների միջև, որովհետև մենք գիտենք, որ Պատագոնիայի ամբողջ ափի երկայնքով բարձրացնող ուժերի դեպի վեր գործունեության ընթացքում անկասկած շատ անգամ և երկար դադարներ են տեղի ունեցել։