— Դուն վառե ճիկառադ, ես կվառեմ ետքեն,— պնդեց Ծուռվիզին տղան։
Մեկ-երկու Մեկ֊երկու վայրկյան լռեցին, հետո վերսկսան։
— Գևորգը ադ ըսածիդ համր նայած է,— հարեց Սևին տղան։
— Քու ճիվերդ է կերեր,- — ձայնը բարձրացնելով, պատասխանեց խոսակիցը։ — Դուն անոր պարծենալո՞ւն կնայիս։ Բան մըն ալ չգար ձեռքեն: Կարճը ըսես, նայե, կհավատամ… քյոսնուկ - — քյոսնուկ կպտտի անկե կհուսացվի:
Քանի մը վայրկյաններ նորեն անցան։
— Իրա՞վ կըսես,— պատասխանեց Սևին տղան։
— Շատոնց կընե՝ թուքս կուլ կուտայի, մտքես կանցընեի, Երեկ մերինին, մեր կնիկին հետ էգին գացինք, ճամբան ես բաժնվեցա:Խոռչտակի ձորով երթամ՝ ըսի, Ճերմակ-Քարտակ Ճերմակ֊Քարտակ իջա որ՝ աս մեկը Փլիկին կնիկը, եկեր, ջուր առեր աղբյուրեն, կդառնա։ Ետևեն հասա, մեկտեղ խոսելով քալեցինք։ Միտքը հասկնալու համար քանի մը խոսք նետեցի, նայեցա՝ կխնդա, ձեռքը բռնեցի, սեղմեցի, նայեցա՝ թող տվավ, ձայն չհանեց։ Էգին մինա՞կ ես ասօր՝ հարցուցի, մինակ եմ՝ ըսավ։ Ձեր թութը աղվոր է, պիտի գամ թութ ուտելու, եկուր՝ ըսավ։Փիլիկի սիրտը արագ-արագարագ֊արագ, ուժով-ուժով ուժով֊ուժով տրոփել սկսավ։
— Չէ՜ ճանըմ…— պատասխանեց Սևին տղան, անակընկալ ու ուրախ լուր մը լսողի շեշտովը։
Քրտինք մը ծածկեր էր ճակատը։ Խռովված էր իր լսածներեն։ Այդպե՜ս։ Ըսել է՝ իր կինը կթՈղու, որ էրիկմարդ մը սեղմե, շոշափե ձեոքը:
անուշ-անուշ անուշ֊անուշ խոսի հետը… Ալ ինք ո՞ր օրվան համար կայներ էր:
Չգիտցավ,թե ինչպես անցավ ցորենի արտերուն մեջեն: Տուն մտավ որ՝ կինը առիքներեն կախ խնոցիով մածուն կհարեր:
Կինը զարմացավ։
— Ըսե, ո՞ւր էիր երեկ, - — կրկնեց Փիլիկ ավելի խիստ,
— Չգիտե՞ս ուր էի,– պատասխանեց կինը մեղմ ձայնով մը, անտեղյակ՝ անցուդարձեն։
Կնոջ լացի ձայները իմանալով, մոտակա տուներեն վազեցին, հավաքվեցան։
— Խենթեցա՞ր, Փիլիկ, ամոթ է, ալ հերիք է, տղա, կբավե, պիտի մեռցնես հիմա էքսյուկ-էթեկը էքսյուկ֊էթեկը կըսեին այս ու այն կողմեն, աշխատելով ազատելու կինը ամուսնույն ձեռքեն։
— Պիտի մեռցնեմ, հա.. պիտի սատկեցնեմ,— կգոչեր Փիլիկ այ֊լայլած, ինքն իրմեն ելած, - — ձգե, ձգեցեք… ձգե, Ելպակ հարսիկ, ձգե, Խանպակ հորքուր, թող տուր, աղա ամու…
— Բայց ի՞նչ կա, ի՞նչ եղավ, - — կհարցնեին միաբերան, - — ի՞նչ ըրավ որ: Բան մը ըսիր՝ չկատարե՞ց, խոսքիդ մտիկ չըրա՞վ, քեզի գեշ պատասխա՞ն տվավ:
Փիլիկ չուզելով, որ ուրիշները իմանան պատճառը, գիտնան եղելությունը, կշարունակեր զարնել՝ առանց գոհացնելու անոնց հետաքրքրությունը:
Փիլիկ ինքն ալ նստավ։
Անցան, վայրկյաններ։ Փիլիկ, թեև, աչքին ծայրովը ատեն-ատեն ատեն֊ատեն նայելով կնոջը՝ կատեր զայն, չէր ուզեր խոսիլ հետը, բայց նորեն չհամբերեց ու ըսավ․
— Բան չես գիտեր, հա՞… չգիտես… Աղբյուրը գացիր, ջուր առիր ու դարձար… այդքան… հա՞։