― Թո՛ղ գնա, ― ասաց Մարիան։ ― Թո՛ղ գնա։
==Գլուխ տասներեքերորդ==
Նրանք քայլում էին լեռնային արոտով, և Ռոբերտ Ջորդանը զգում էր սրունքներին կառչող ցախիների ծակոցները, զգում էր ազդրի վրա պատյանով կախված ատրճանակի ծանրությունը, գլխին զգում էր արևի տաքությունը, մեջքին՝ լեռների կատարների ձյան սառնությունը բերող քամու շոյանքը, ափի մեջ՝ աղջկա ձեռքը՝ ամուր, ուժեղ, զգում էր իր մատներին պլլված նրա մատները։ Եվ ափերի այդ սեղմումից, մատների այդ պլլումից, դաստակների հպումից, նրան համակել էր ինչ֊որ բոլորովին նոր, թարմ զգացողություն, որը նման էր ծովի խաղաղ հայելին խորշոմող քամու առաջին քնքուշ շոյանքին, նման էր շրթունքների վրայով սահեցվող փետուրի թեթև հպումին, նման էր ծառից պոկված տերևի անկումին, այն պահին, երբ շուրջը համատարած անդորր է։ Այնքան մեղմ զգացողություն էր դա։ Բայց մատների ամուր պլլումից, ափերի ու դաստակների պինդ սեղմումից այդ զգացողությունն հետզհետե այնպես ուժգնացավ, սաստկացավ, տանջալից, տառապալից դարձավ, որ թվաց, թե էլեկտրական հոսանք անցավ թևի միջով, տարածվեց ամբողջ մարմնում, վերածվեց ցավագին, ամենակուլ մի ցանկության։ Արևն ընկել էր աղջկա ցորենագույն փայլփլող մազերին, ոսկյա, շագանակագույն անուշիկ դեմքին, պարանոցի կորության վրա, և Ռոբերտ Ջորդանը ետ տարավ նրա գլուխը, գրկեց ու համբուրեց։ Աղջիկը դողում էր իր գրկում։ Ավելի ամուր սեղմեց, խակի գույնի զույգ շապիկի տակից զգաց աղջկա փոքրիկ ու ձիգ կրծքերն իր կրծքավանդակին, ձեռքը տարավ, քանդեց շապկի կոճակները, կռացավ, համբուրեց, աղջիկը կանգնել էր դողով բռնված, գլուխը ետ գցած, ձեռքերը՝ կախ։ Հետո աղջկա կզակը հպվեց իր գլխին, նա ափերի մեջ առավ իր գլուխն ու ձգեց իրեն։ Ռոբերտ Ջորդանն ուղղվեց, երկու թևերով ամուր գրկեց աղջկան, պոկեց գետնից, զգաց դողդողացող աղջկա շրթունքներն իր վզին, հետո դրեց գետնին ու ասաց․
― Մարի՛ա, օ՜ իմ Մարիա։
Հետո ասաց․
― Ո՞ւր ենք գնալու։
Աղջիկը լուռ ձեռքը տարավ և սկսեց քանդել Ռոբերտ Ջորդանի վերնաշապկի կոճակներն ու ասաց․
― Ես էլ քեզ։ Ես էլ քեզ եմ ուզում համբուրել։
― Ոչ, փոքրիկ նապաստակ։
― Այո՛։ Այո՛։ Ամեն ինչ, ճիշտ այնպես, ինչպես դու։
― Չի լինի։ Դա հնարավոր չէ։
― Լավ, եթե այդպես է։ Հետո։ Հետո։
Հետո տրորված ցախիկի բույրը եղավ, եղան աղջկա գլխատակին ջարդոտված ցողունների ծակծկոցները, եղան արևի ճառագայթները նրա փակ կոպերի վրա, և Ռոբերտ Ջորդանն ամբողջ կյանքում հիշելու է աղջկա պարանոցի աղեղը, ցախիների մեջ ետ գցած նրա գլուխը, թեթևակի, իրենք իրենց շարժվող շրթները և արևի դեմ, ամեն ինչի դեմ փակված աչքերի վրա թրթռացող թարթիչները։ Աղջկա կոպերի տակ հիմա ամեն ինչ կարմիր էր, նարնջագույն, ոսկեկարմիր, ամեն ինչ՝ և՛ լիանալը, և՛ տիրանալը, և՛ ունենալը, ամեն ինչ այդ գույնն ուներ, այդ կուրացնող գույնը։ Իր համար դա մի մթին անցուղի էր, որը տանում էր դեպի ոչ ուր, հետո դարձյալ ոչ ուր, ու նորից ոչ ուր, և կրկին ու դարձյալ ոչ ուր, միշտ ու անվերջ ոչ ուր, արմունկները խրված հողի մեջ նա գնում էր ոչ ուր, և այդ երթը վախճան չուներ, հավերժական էր, ուժերից վեր, վեր, և շարունակում էր նա գնալ ոչ ուր, ու հանկարծ այդ այրող, լիովին նրան գերած դեպի ոչ ուր տանող այդ խավարը ցրվեց, և ժամանակը կանգ առավ, ու հիմա երկուսով էին, միայնակ, այդ կանգ առած ժամանակի մեջ, ու Ռոբերտ Ջորդանն զգաց, որ երկիրը շարժվեց, ճոճվեց իրենց տակ։
Հետո նա պառկեց կողքի վրա, գլուխը ցախիների մեջ, ռունգերը լցված ցախու, արմատների ու հողի բույրով, իսկ արևն ընկել էր չոր ցողուններից քերծված նրա մերկ ուսերին ու լանջերին, աղջիկը պառկել էր դիմացը, նրա աչքերը տակավին փակ էին, հետո նա բարձրացրեց կոպերն ու ժպտաց։ Հոգնած ու հեռվից եկող, բայց քնքուշ ձայնով Ռոբերտ Ջորդանն ասաց․
― Ողջո՛ւյն, նապաստակ։
Աղջիկը ժպտաց և շատ մոտիկից եկող ձայնով ասաց․
― Ողջո՛ւյն, իմ Ingles:
― Ես Ingles չեմ, ― ասաց նա ծույլ֊ծույլ։
― Ingles ես, Ingles, ― ասաց աղջիկը։ ― Դու իմ Ingles֊ն ես, ― և ձեռքերը տարավ, բռնեց նրա զույգ ականջներն ու համբուրեց ճակատը։ ― Ահա այսպես, ― ասաց նա։ ― Ո՞նց է։ Արդեն ավելի լավ եմ համբուրում, չէ՞։
Հետո կողք֊կողքի քայլեցին առվի եզերքով։
― Մարիա՛, ես քեզ սիրում եմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը, ― դու այնքան անուշիկ ես, այնքան հիանալի, այնքան գեղեցիկ, ինձ թվում է, թե կմեռնեմ քեզ սիրելիս։
― Օ՜, ― ասաց աղջիկը։ ― Ես ամեն անգամ մեռնում եմ։ Դու չե՞ս մեռնում։
― Ո՛չ։ Համարյա ոչ։ Իսկ դու զգացի՞ր, թե ինչպես երկիրը շարժվեց, ճոճվեց։
― Այո՛։ Երբ ես մեռնում էի։ Գրկի՛ր ինձ, խնդրում եմ։
― Ո՛չ։ Ձեռքդ բռնել եմ՝ բավական է։
Նա նայեց աղջկան, հետո մարգագետնից դենը՝ որսի դուրս եկած ուրուրին, լեռներից շարժվող իրիկնային թանձր ամպերին։
― Ուրիշների հետ այդպիսի բան չե՞ս զգում, ― հարցրեց Մարիան։ Նրանք հիմա իրար ձեռք բռնած քայլում էին։
― Ոչ։ Իսկապես։
― Շատերի՞ն ես սիրել։
― Եղել են։ Բայց ոչ մեկին այնպես չեմ սիրել, ինչպես քեզ։
― Եվ այսպես չի՞ եղել։ Ճիշտն ասա։
― Հաճելի է եղել, բայց այսպես չի եղել։
― Եվ հետո երկիրը շարժվեց, ճոճվեց։ Իսկ առա՞ջ, երբեք չի՞ շարժվել, չի՞ ճոճվել։
― Ո՛չ։ Իսկապես, երբեք։
― Այո՛, ― ասաց աղջիկը։ ― Եվ մենք ընդամենը մի օր ենք ունեցել։
Ռոբերտ Ջորդանը լուռ էր։
― Բայց ունեցել ենք, եղել է այդ օրը, ― ասաց Մարիան։ ― Իսկ ես դուր գալի՞ս եմ քեզ։ Դուր գալի՞ս եմ։ Ես հետագայում կսիրունանամ։
― Դու հիմա էլ շատ գեղեցիկ ես։
― Ո՛չ, ― ասաց նա։ ― Ձեռքդ դիր գլխիս։
Նա ձեռքը դրեց աղջկա գլխին, սկսեց շոյել և զգաց, թե ինչպես նրա կարճ, փափուկ ու սահուն մազերը դուրս էին թռչում մատների արանքներից, հետո մյուս ձեռքն էլ տարավ գլխին, դեմքը շրջեց իրեն ու համբուրեց։
― Համբուրել շատ եմ սիրում, ― ասաց աղջիկը։ ― Բայց չեմ կարողանում լավ համբուրել։
― Դրա կարիքը դու չունես։
― Ո՛չ, ունեմ։ Եթե ես քո կինն եմ լինելու, պետք է կարողանամ ամեն կերպ քեզ դուր գալ։
― Դու ինձ ինչքան որ պետք է դուր ես գալիս։ Ավելի շատ դուր գաս որ ի՞նչ։
― Դու դեռ կտեսնես, ― ուրախ ասաց աղջիկը։ ― Հիմա քեզ համար զվարճալի է, որ մազերս այսպես կարճ են։ Շուտով այնքա՜ն կերկարեն, ու ես այլևս այսպիսի տգեղ տեսք չեմ ունենա, և դու ինձ թերևս շատ սիրես։
― Դու հրաշալի մարմին ունես, ― ասաց նա։ ― Աշխարհի ամենահրաշալի մարմինը։
― Ոնց որ երեխա աղջկա մարմին լինի, լղար։
― Ո՛չ։ Գեղեցիկ մարմնի մեջ ինչ֊որ կախարդող բան կա։ Չգիտեմ ինչից է, որ մեկի մոտ այդ բանը կա, իսկ մի ուրիշի՝ ոչ։ Բայց դու ունես։
― Քեզ համար է այդպես, ― ասաց աղջիկը։
― Ո՛չ։
― Այո՛։ Քեզ համար, և միշտ էլ քեզ համար, միայն քեզ համար։ Բայց դա դեռ շատ քիչ է քեզ համար։ Ես դեռ կսովորեմ շատ ավելի լավ սիրել քեզ։ Բայց ճիշտն ասա։ Առաջ էլ զգացե՞լ էիր երկրի շարժումը։
― Երբեք, ― ասաց նա։ Եվ նա ճիշտ էր ասում։
― Հիմա ես երջանիկ եմ, ― ասաց աղջիկը։ ― Հիմա ես իսկապես երջանիկ եմ։ Իսկ դու ինչ֊որ ուրիշ բանի մասին ես մտածում հիմա։
― Այո՛։ Գործիս։
― Ես կուզեի, որ հիմա ձիեր լինեին, ― ասաց Մարիան, ― և ես, այսպես երջանիկ, հեծած լինեի մի ձիու ու սլանայի, և դու լինեիր կողքիս, սլանայիր արագ, շատ արագ, քառատրոփ, որպեսզի երջանկությունս երբեք ինձնից առաջ չանցներ։
― Կարող ենք օդանավ նստել, որպեսզի երջանկությունդ քեզնից առաջ չանցնի, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանն արդեն խորասուզված իր խոհերի մեջ։
― Եվ թռչել երկնքում, դեպի վեր, միշտ դեպի վեր, փոքրիկ արևի տակ փայլփլող հետապնդիչ ինքնաթիռների նման, և պտույտներ տալ, թավալ գալ օդում։ Que bueno,<ref>Ինչ լավ է (իսպ․)</ref> ― ասաց աղջիկն ու ծիծաղեց։ ― Երջանկությունս չի էլ նկատի այդ ամենը։
― Լավ պինդն է այդ երջանկությունդ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանն՝ արդեն համարյա չլսելով աղջկան։ Որովհետև նա հիմա այդտեղ չէր։ Քայլում էր աղջկա կողքով, բայց միտքը կամրջով էր զբաղված, հիմա այնպես հստակ, որոշակի ու ցայտուն էր նրան երևում ամեն ինչ, ասես լուսանկարչական ապարատի ֆոկուսի մեջ ընկած պատկեր։ Նա տեսնում էր երկու պահակակետերը, տեսնում էր Անսելմոյին ու գնչուին, որոնք հետևում էին ճանապարհի անցուդարձին։ Տեսնում էր ճանապարհը, զորքերի շարժումը։ Տեսնում էր այն ամենահարմար կետը, որտեղ տեղադրելու էր գնդացիրները, որպեսզի կրակի տակ առնի թշնամուն։ Իսկ ո՞վ է կրակելու դրանցից, մտածեց նա։ Վերջում՝ ես, իսկ սկզբո՞ւմ։ Նա մտովի տեղադրեց դինամիտները, ամրացրեց, կապեց իրար, հրապատիճները դրեց իրենց տեղերը, քաշեց լարերը, ծայրերը միացրեց ու եկավ դետոնատորի մաշված արկղի մոտ և սկսեց մտածել հնարավոր պատահականությունների մասին, որոնք կարող են փչացնել ամբողջ գործը։ Վերջացրո՛ւ, ասաց ինքն իրեն։ Հենց նոր սեր արեցիր այս աղջկա հետ, հիմա ուղեղդ պայծառ֊պայծառ է, և սկսում ես տագնապել։ Մի բան է մտածելը, թե ինչ պետք է անես, բոլորովին այլ բան է տագնապելը։ Մի՛ տագնապիր։ Դու պետք չէ տագնապես։ Դու գիտես, թե ինչ ես անելու, գիտես նաև, թե ինչ կարող է պատահել։ Անշուշտ, կարող է պատահել։
Դու սա հանձն առար, լավ իմանալով, թե հանուն ինչի ես մարտնչում։ Դու մարտնչում ես հենց այն բանի դեմ, ինչ ինքդ ես անում և ստիպված ես անելու, որպեսզի հաղթանակը հնարավոր դառնա։ Քեզ համար սիրելի այս մարդկանց դու հիմա օգտագործելու ես ճիշտ այնպես, ինչպես զինվորներին, որոնց նկատմամբ ոչ մի զգացմունք չեն տածում, նրանք պետք են միայն ու միայն հաջողության հասնելու համար։ Պաբլոն, այո, բոլորից խելացի է։ Նա անմիջապես կռահեց, թե ինչպիսի վատ հետևանքներ կարող են լինել։ Կինն ամբողջ էությամբ կանգնած էր այս գործի կողմը, հիմա էլ տակավին շարունակում է այդպես մնալ, բայց հետզհետե սկսում է պատկերացնել, թե ինչն ինչոց է։ Սորդոն տեղնուտեղն հասկացավ բանի էությունը, բայց կմասնակցի, թեև դա նրան, ինչպես որ Ռոբերտ Ջորդանին, առանձնապես դուր չի գալիս։
Ուրեմն ասում ես, որ դու ոչ թե քո մասին ես մտածում, այլ կնոջ, աղջկա և մյուսների։ Դե լավ։ Իսկ ի՞նչ կպատահեր նրանց, եթե դու չգայիր։ Ինչե՞ր են պատահել նրանց և ինչե՞ր են տեղի ունեցել այստեղ մինչև քո գալը։ Ո՛չ, պետք չէ այդ ձևով մտածել։ Դու նրանց համար պատասխանատու չես կամ պատասխանատու ես միայն այնքանով, որ մասնակցում են այս գործին։ Հրամանը դու չես արձակել։ Հրամանն արձակել է Գոլցը։ Իսկ ո՞վ է Գոլցը։ Լավ զորավար։ Լավագույնն այն բոլորի մեջ, որոնց հրամանատարության տակ դու ծառայել ես։ Բայց արդյո՞ք պիտի կատարել այն հրամանները, որոնց իրականացումը անհնար է, և գիտես, թե ինչի են հասցնելու, թեկուզ եթե այդ հրամանն արձակողը Գոլցը լինի, որը ոչ միայն բանակի հրամանատարության, այլ նաև կուսակցության ներկայացուցիչն է։ Այո՛։ Պետք է կատարել, որովհետև միայն կատարելով կարելի է ապացուցել, որ դա անհնար է։ Եվ ի՞նչ տեղի կունենար, եթե յուրաքանչյուր ոք հրաման ստանալիս ասեր, թե իրագործումն անհնար է։ Ո՞ւր կհասնեինք, եթե ամենքս մի բերան ամեն մի հրամանի առթիվ «ահնար է» ասեինք։
Այնքա՜ն հրամանատարների էր հանդիպել արդեն, որոնց համար բոլոր հրամանների իրագործումը անհնար էր։ Դիցուք այդ խոզ Գոմեսը, Էսթրեմադուրայում։ Այնքան հարձակումների էր մասնակցել, երբ թևերն անշարժ մնացել էին իրենց տեղերում, որովհետև մտածել էին, թե առաջ շարժվելն անհնար է։ Ո՛չ, ինքը կանի, ինչ հրամայված է, թեև, ի դժբախտություն իրեն, սիրում է այն մարդկանց, որոնք իր հետ միասին կատարելու են այդ հրամանը։
Պարտիզաններն իրենց գործողություններով միշտ նորանոր վտանգներ ու դժբախտություններ են բերել այն մարդկանց գլխին, որոնք պատսպարել ու գործակցել են նրանց։ Հանուն ինչի՞։ Հանուն այն բանի, անշուշտ, որ այլևս վտանգներ չլինեն, որ բոլորի համար էլ լավ լինի այս երկրում ապրելը։ Ինչքան էր ծեծված, հանրահայտ խոսքեր լինեն սրանք, միևնույն է, ճշմարիտ են։
Եթե Հանրապետությունը պարտվի, բոլոր այն մարդկանց համար, ովքեր հավատացել են նրան, անհնար է դառնալու Իսպանիայում ապրելը։ Բայց իրո՞ք։ Այո՛, անհնար է դառնալու, նա տեսել էր, թե ինչեր են կատարվել երկրի այն շրջաններում, որոնք ընկել էին ֆաշիստների տիրապետության տակ։
Պաբլոն խոզ է, բայց մնացածները հիանալի մարդիկ են, և մի՞թե դավաճանություն չէ նրանց այս գործի մեջ ներքաշելը։ Թերևս այո, բայց եթե չանեն էլ այս գործը, միևնույն է, մի շաբաթից հետո երկու հեծելավաշտ գալու է ու ոչնչացնելու նրանց։
Չէ՛։ Ոչ մի բան չես շահի նրանց հանգիստ թողնելով։ Գուցե միայն այն, որ կպահպանվի սկզբունքը՝ ամեն մի մարդ իր գլխի տերն է և ոչ ոք չպետք է միջամտի նրա գործերին։ Ուրեմն այդպես է կարծում, հա՞։ Այո՛, այդպես է կարծում։ Հապա պլանավորված հասարակությո՞ւնը, մնացա՞ծը։ Դա իր բանը չէ, թող ուրիշները դրա մասին հոգան։ Պատերազմից հետո ինքը ուրիշ գործով է զբաղվելու։ Հիմա եկել ու կռվում է այստեղ, որովհետև այս պատերազմը տեղի է ունենում այն երկրում, որն իրեն սիրելի է, որովհետև ինքը հավատում է Հանրապետությանը, և եթե խորտակվի, կյանքն անտանելի է դառնալու այն մարդկանց համար, ովքեր հավատացել են Հանրապետությանը։ Պատերազմի ընթացքում ինքնակամ ենթարկվեց կոմուսնիստական կարգապահության։ Այստեղ, Իսպանիայում, կոմունիստները ցույց տվեցին, որ լավագույն կարգապահությունը, ամենաառողջ և ամենաողջախոհ ռազմավարական արվեստը իրենցն է։ Պատերազմի ժամանակաշրջանի համար ընդունել էր նրանց կարգապահությունը, որովհետև ռազմական գործում դա միակ կուսակցությունն էր, որի ծրագրին ու կարգապահությանը կարող էր հարգանքով վերաբերվել։
Իսկ իր քաղաքական համոզմունքնե՞րը։ Առայժմ ոչ մի համոզմունք չունի, ասաց ինքն իրեն։ Բայց այդ մասին պետք չէ ոչ ոքի ասել, մտածեց նա։ Առհասարակ այդ միտքը ուղեղիցդ հանիր֊գցիր։ Իսկ ի՞նչ ես հետագայում անելու։ Գնալու եմ և նախկինի նման իսպաներեն դասավանդելով վաստակելու եմ օրվա ապրուստս ու գրելու եմ ճշմարտապատում մի գիրք։ Անպայման գրելու եմ, ասաց նա։ Գրազ կգամ, շատ հեշտ կգրեմ այդ գիրքը։
Արժեր Պաբլոյի հետ մի քիչ քաղաքականությունից զրուցել։ Հետաքրքիր է, թե ինչ ուղղությամբ է ընթացել նրա քաղաքական հայացքների զարգացումը։ Հավանաբար ձախից աջ, դասական տեղաշարժի կանոններով, ինչպես ծերուկ Լեռուինը։ Պաբլոն շատ է նման Լեռուին։ Նույնքան վստահ էր նաև Պրիետոն։ Ե՛վ Պաբլոն, և՛ Պրիետոն հավասարապես հավատում են վերջնական հաղթանակին։ Դրանց բոլորի քաղաքական հայացքներն էլ ձիագողի են։ Հանրապետական կառավարման ձևին ես կողմ եմ, բայց պետք է ազատվել ձիագողերի այս հրոսակախմբից, որը խռովության նախօրյակին երկիրը բերեց ու կանգնեցրեց անդունդի եզրին։ Եղե՞լ է արդյոք ուրիշ մի երկիր ևս, որի առաջնորդները, ինչպես սրանք, իրենց ժողովրդի ոխերիմ թշնամիները լինեին։
Ժողովրդի թշնամիներ։ Կարելի է խուսափել այդ արտահայտությունից։ Մաշված արտահայտություն է, ավելի լավ է թռչես վրայից։ Ահա և Մարիայի հետ պառկելու արդյունքը։ Դարձել է անհանդուրժող, քաղաքական նեղմիտ հայացքների տեր մարդ, ոնց որ հաստակող բապտիստ և «ժողովրդի թշնամի» կամ նման արտահայտություններն սկսել են իրենք իրենց, անքննադատ խուժել ուղեղը։ Ինչ֊որ cliche֊ներ՝ հեղափոխական, հայրենասիրական։ Գործածում է, ոչ մի քննադատական վերաբերմունք։ Բանն այն չէ, որ դրանք ճիշտ չեն, այլ այն, որ շատ հեշտ են դուրս թռչում բերանից։ Բայց անցյալ գիշերվանից ու քիչ առաջ տեղի ունեցածից հետո այս հարցերն ավելի պայծառ ու հստակ է սկսել պատկերացնել։ Տարօրինակ բան է մոլեռանդությունը։ Մոլեռանդ լինելու համար պետք է բացարձակապես համոզված լինես, որ դու իրավացի ես, իսկ ոչ մի բան այնպես չի ամրացնում համոզվածության և իրավացիության այդ զգացումը, ինչպես ժուժկալությունը։ Ժուժկալությունն է հերձվածողության հակադիր ուժը։
Տեսնես այս դրույթը քննության կդիմանա՞։ Հավանաբար սա է պատճառը, որ կոմունիստները մարտնչում են բոհեմականության դեմ։ Անկցի բոհեմականությունը՝ Մայակովսկու մեղքը։
Բայց Մայակովսկին նորից է սրբերի շարքն անցել։ Դե որովհետև անվտանգ ննջեցյալ է արդեն։ Ինքդ էլ շուտով անվտանգ ննջեցյալ կդառնաս, ասաց ինքն իրեն։ Վերջ տուր նման մտքերին։ Մտածիր Մարիայի մասին։
Մարիան շատ ծանր փորձություն էր իր մոլեռանդության համար։ Առայժմ աղջիկը չէր սասանել իր վճռականությունը, բայց արդեն գերադասում էր չմեռնել։ Հիմա ուրախությամբ կհրաժարվեր հերոսի կամ նահատակի վախճանից։ Հիմա ո՛չ Թերմոփիլեսի հերոս է ուզում դառնալ, ո՛չ Հորացիոս ինչ֊որ կամրջի վրա, ո՛չ էլ ամբարտակի բացվածքը մատով խցանած հոլանդացի մանչուկ։ Ո՛չ։ Նա գերադասում էր ինչքան կարելի է երկար լինել Մարիայի հետ։ Պարզապես այսքան մի բան։ Ուզում էր երկար, երկար ժամանակ լինել նրա հետ։
Նա չէր հավատում, որ այդպիսի երկար ժամանակ կլինի, բայց եթե երբևիցե լիներ, նա պիտի ուզեր անցկացնել այն Մարիայի հետ։ Կգնայինք պանդոկ և կգրանցվեինք, դիցուկ, որպես դոկտոր և տիկին Լիվինգստոններ, մտածեց նա։
Իսկ ինչո՞ւ չամուսնանալ նրա հետ։ Իսկապես, ինչո՞ւ, մտածեց նա։ Կամուսնանամ։ Կդառնանք տեր ու տիկին Ռոբերտ Ջորդան Սան֊Վելիից, Այդահոյի նահանգ։ Կամ Կորպուս Քրիստիից, Տեխասի նահանգ, կամ Բյուտից, Մոնտանայի նահանգ։
Իսպանուհիները հիանալի կին են լինում։ Ես դա գիտեմ, թեև երբեք չեմ ունեցել։ Եվ երբ նորից անցնեմ իմ պաշտոնին, նա կդառնա համալսարանի դասատուի կին, և չորրորդ տարվա ուսանողները կայցելեն մեզ երեկոյան՝ ծխամորճ ծխելու և ոչ պաշտոնական հանգամանքներում դատողություններ անելու Քևեդոյի, Լոպե դե Վեգայի, Գալդոսի և մյուս հրաշալի ննջեցյալների մասին, այն ժամանակ Մարիան կարող է նրանց պատմել, թե ինչպես ճշմարիտ հավատի կապույտ֊շապկավոր խաչակիրներից մեկը նստեց իր գլխին, մյուսները ոլորեցին թևերը, փեշերը բարձրացրին ու խցկեցին բերանը։
Տեսնես ինչպե՞ս կընդունեն Մարիային Միսուլայում, Մոնտանայի նահանգում։ Եթե, անշուշտ, կարողանամ վերստին աշխատանքի անցնել Միսուլայում։ Կարծում եմ, որ հիմա ինձ վերջնականապես սև ցուցակում են գրանցել որպես կարմիր։ Բայց թե ի՞նչ իմանաս։ Երբեք չես կարող ասել։ Ախր նրանք ոչ մի փաստ չունեն այստեղի քո գործունեության մասին և եթե պատմես էլ, միևնույն է, չեն հավատա, բացի այդ՝ դու Իսպանիա մեկնելու վիզա ստացել ես մինչև սահմանափակումները։
Վիզայիս ժամկետը լրանում է երեսունյոթի աշնանը։ Եկել եմ երեսունվեցի ամռանը։ Արձակուդս մեկ տարով է, բայց աշխատանքի պարտավոր եմ ներկայանալ ուսումնական նոր տարվա սկզբին։ Դեռ երկար ժամանակ կա մինչև աշուն։ Ասենք եթե գործը դրան հասավ, այսօրվա և վաղը չէ մյուս օրվա համար մտահոգվելու կարիք չկա։ Աշնանը կվերադառնա, և ամեն ինչ կկարգավորվի։ Միայն թե չուշանա։
Բայց, այնուամենայնիվ, շատ երկար ժամանակ է արդեն, որ տարօրինակ կյանք ես վարում։ Մեռնեմ թե տարօրինակ չէ։ Իսպանիան քո մասնագիտությունն է, քո գործը, այնպես որ Իսպանիայում քո գտնվելը և՛ բնական էր, և՛ բանական։ Ամառային արձակուրդներին աշխատել ես ինժեներական նախագծերի, անտառային ճանապարհների շինարարության վրա, հրետանային պարկում, վառոդի հետ ես գործ ունեցել, այնպես որ, եթե այսօր պայթեցումներով ես զբաղվում, դա էլ է բնական ու բանական։ Միայն թե այս գործում պետք է միշտ աճապարես, այլապես լավ գործ է։
Եթե պայթեցումն ընդունես որպես սոսկ տեխնիկական խնդիր, ապա այդտեղ ոչ մի արտակարգ բան չկա։ Բայց կա խնդրի մյուս երեսը, և, աստված իմ, այդ ինչքան հեշտ ու հանգիստ ստանձնեցիր դու այդ գործը։ Ամեն մի պայթեցում նախագծելիս, դու սպանության լավագույն տարբերակ ես որոնում, որովհետև սպանությունը պարտադիր հանգամանք է այդ գործում։ Եվ արդյո՞ք մեծ֊մեծ բառերը կարող են արդարացում լինել։ Մի՞թե այդ խոսքերից սպանության տեսքն ավելի հաճելի կդառնա։ Եթե անկեղծ լինենք, դու ինչ֊որ շատ պատրաստակամորեն հանձն առաջ այս գործը։ Իսկ ինչի՞ նման կլինես, կամ, ավելի ճիշտ, ի՞նչ բանի պետք կգաս, երբ ծառայությունդ ավարտես Հանրապետությունում։ Դժվար է կռահել, մտածեց նա։ Բայց կարծում եմ մի միջոց կա այս ամենից ազատվելու, դա այս ամենի մասին գրելն է, ասաց ինքն իրեն։ Երբ գրես֊վերջացնես, ամեն ինչ կանցնի֊կգնա։ Եթե կարողանաս գրել, լավ գիրք կլինի։ Շատ ավելի լավ, քան այն մեկը։
Իսկ առայժմ դու ապրում ես ու ապրելու ես այսօրով, այս գիշերով և վաղվա օրով․ այսօրով, այս գիշերով ու վաղվա օրով․ և դարձյալ ու դարձյալ (հուսով եմ), մտածեց նա, այնպես որ՝ լավ կանես ինչ կարող ես, այն էլ վերցնես քեզ վիճակված կյանքի այս ժամանակից ու շնորհակալ լինես դրա համար։ Իսկ եթե կամրջի գործը վատ վախճան ունենա՞։ Առայժմ չի երևում, որ այնքան էլ լավ վախճան կունենա։
Բայց Մարիան լավն էր։ Լա՞վն էր որ։ Ո՞նց թե, դա խո՞սք է, մտածեց նա։ Գուցե միայն դա է մնացել, որ ես վերցնեմ կյանքից։ Գուցե հենց սա է իմ կյանքը՝ յոթանասուն տարվա փոխարեն քառասունութ ժամ, կամ յոթանասուն, ավելի ճիշտ, յոթանասուներկու։ Երեք օր քսանչորսով կանի յոթանասուներկու ժամ։
Կարծում եմ, որ հնարավոր է յոթանասուն ժամում այնպիսի լեցուն կյանք ապրել, ինչ յոթանասուն տարում, եթե, իհարկե, մինչև այդ յոթանասուն ժամը լեցուն կյանք ես ապրել և որոշակի տարիքի հասել։
Այ թե անհեթեթություններ եմ դուրս տալիս, մտածեց նա։ Ինչի ասես կարող ես հասնել քեզ ու քեզ այսպես տալով֊առնելով։ Իսկական անհեթեթություն։ Բայց ինչո՞ւ է անհեթեթություն։ Դե լավ, դեռ կտեսնենք։ Վերջին անգամ Մադրիդում էր, որ մի աղջկա հետ պառկեցի։ Չէ, Մադրիդում չէր, Էսկորիալում էր, և բավական հաճելի էր, եթե մի կողմ դնենք այն, որ գիշերվա կեսին արթնացել էի ու գրգռված տակնուվրա էի անում հիշողությանս մոխիրները իմանալու համար, թե ով է պառկած կողքիս։ Դրանից առաջ էլ Մադրիդում էր, և եթե ճիշտն ասենք, ամեն անգամ էլ նույնն է եղել, նույնիսկ ավելի վատ։ Ասածս այն է, որ ես իսպանացի կանանց գովքը անող ռոմանտիկներից չեմ և ավելի մեծ արժեք չեմ տալիս այս երկրում ունեցած իմ պատահական հանդիպումներին մի ուրիշ երկրում ունեցածներից։ Բայց ահա Մարիային այլ կերպ եմ սիրում, այնպես եմ սիրում, որ երբ հետն եմ լինում, թվում է, թե ուզում եմ այդպես էլ, տառացիորեն, մեռնել։ Երբեք չէի հավատա կամ մտածի, որ կարող է ինձ նման բան պատահել։
Այնպես որ, եթե հարկ լինի, յոթանասուն տարիս յոթանասուն ժամով փոխարինելու, ես հիմա արդեն փոխանակային արժեք ունեմ և երջանիկ եմ, որ գիտեմ, թե դա ինչն է։ Եվ եթե ինձ համար արդեն գոյություն չունեն այսպես կոչված երկար տարիներ, խոր ծերություն, հավիտյանս հավիտենից հասկացությունները, այլ կա միայն հիման, այս պահը, ուրեմն պետք է գնահատել հիման, և ես երջանիկ եմ հիմա, այս պահով։ Հիմա, ahora, maintenant, heute: Հիմա, տարօրինակ բան, այս հասկացության մեջ ամբողջ աշխարհն է ամփոփված, և կյանքդ։ Esta noche, այս գիշեր, ce soir, heute abend: Կյանք ու կին, vie և mari: Չեղավ, ֆրանսերենում կնոջ փոխարեն դուրս եկավ ամուսին։ Հիմա գանք Frau֊ին։ Բայց սրան առավել ևս դժվար է համահունչ բառ ճարելը։ Վերցնենք «մահացածը», mort, muerto և todt: Այս բոլորի մեջ ամենամահացածը todt֊ն է։ Պատերազմ, guerre, guerra և Krieg: Krieg֊ը ամենից ավելի է պատերազմ հիշեցնում։ Այդպե՞ս է։ Թե՞ թվում է, որովհետև գերմաներեն ավելի վատ գիտի։ Սիրելի, cherie, prenda և schatz: Այդ բոլորի փոխարեն կարող է ասել Մարիա։ Ա՛յ, անուն է։
Այդ այդպես, իսկ հիմա պիտի հանձնարարություն արվի, և դա պիտի անեն բոլորը միասին, շատ քիչ ժամանակ է մնացել։ Ինչքան պահը մոտենում է, այնքան ավելի ակնհայտ է դառնում, որ այս գործը գլուխ բերելը հեշտ չէ։ Առավոտյան պայթեցնել նշանակում է մինչև մութն ընկնելը դիմադրել, որպեսզի կարողանա քաշվել ճամբար։ Խելքի մոտ բան չէ։ Իսկ եթե փորձենք, այնուամենայնիվ, ցերեկով նահանջել։ Ի՞նչ ես կարծում, հը՞։ Խեղճ Սորդո, նա նույնիսկ մի կողմ էր դրել կցկտուր, պոչատ իսպաներենն ու սկսել էր հանգամանորեն քեզ բացատրել, թե ինչն ինչոց է։ Բայց մի՞թե Գոլցից բաժանվելուց հետո անընդհատ դա չի եղել քո ուղեղում, երբ մեն֊մենակ ես մնացել քո չարագուշակ խոհերի հետ։ Մի՞թե դա չէ, որ երեկ չէ առաջին օրվանից տանջում է քեզ կոկորդում մնացած պատառի նման։
Տարօրինակ է։ Ամբողջ կյանքիդ ընթացքում ամեն մի նոր գործ ձեռնարկելիս թվացել է, թե այս մեկն ինչ֊որ նշանակություն ունի, բայց հասել ես ավարտին ու տեսել, որ սա էլ նույնն է, ոչ մի իմաստ։ Իսկ այս անգամ ոչ մի նման ակնկալություն չունեիր։ Դու արդեն մտածում էիր, որ նման բան երբեք չի լինի։ Եվ ահա, մի հիմար ներկայացման ժամանակ, երբ պարտիզանական երկու խեղճուկրակ խմբի օժանդակությամբ, հաջողության ոչ մի հույս չներշնչող հանգամանքներում պատրաստվում էիր պայթեցնելու մի կամուրջ, որպեսզի թշնամին հնարավորություն չունենա հակագրոհի, որը, ամենայն հավանականությամբ արդեն սկսվել էր, հանդիպեցիր մի աղջկա՝ Մարիային։ Դե ի՞նչ։ Դա չէ՞ր սպասածդ։ Միայն թե ուշ հանդիպեցիր նրան։
Աղջկան փաստորեն Պիլարը հրեց֊դրեց ննջապարկդ։ Ասենք թե, իսկ դրանից հետո ի՞նչ պատահեց։ Այո՛, ի՞նչ պատահեց։ Ասա՛, խնդրում եմ, ի՞նչ պատահեց։ Այո՛։ Պատահեց հենց այն։ Ճիշտ և ճիշտ այն, ինչ պատահեց։
Դե էլ մի՛ խաբիր ինքդ քեզ, թե այս ամենն իբր Պիլարի հրել֊գցելն էր։ Մի՛ խաբիր, ոչ էլ ասա, թե դատարկ կամ էլ զզվելի բան է։ Դու, ախր, հենց առաջին րոպեից, որ տեսել էիր աղջկան, արդեն կորցրել էիր գլուխդ։ Երբ աղջիկն առաջին անգամ բացել էր բերանն ու խոսել, դու հալվել էիր, և դու շատ լավ գիտես դա։ Հիմա, որ այդ բանը տեղի է ունեցել, թեև քո մտքով երբեք չէր անցնում, որ տեղի կունենա, իմաստ չունի դրա վրա ցեխ շպրտելը, մանավանդ որ գիտես, թե դա ինչ է նշանակում քեզ համար, գիտես հենց այն րոպեից, երբ եկաթյա տապակը ձեռքին աղջիկը դուրս եկավ քարայրից։
Այդ պահից դու խոցված էիր, և դու գիտես․ էլ ինչո՞ւ ուրեմն ստել։ Ներսդ ամբողջ տակնուվրա էր լինում ամեն անգամ, երբ նայում էիր աղջկան, կամ էլ երբ նա էր քեզ նայում։ Ինչո՞ւ չես ուզում ընդունել։ Լավ։ Ընդունում եմ։ Իսկ ինչ վերաբերում է Պիլարի հրել֊գցելուն, դա խելացի կնոջ արարք էր։ Նա ուշի֊ուշով հետևում էր աղջկան, և նրա համար ամեն ինչ պարզ էր դարձել, երբ աղջիկը տապակը ձեռքին վերադարձել էր քարայր։
Պիլարը դյուրացրեց գործը։ Նա գործը դյուրացրեց, և արդյունքն եղավ երեկվա գիշերը, եղավ այսօրվա հետմիջօրեն։ Ահավոր բանիմաց կին է, շատ ավելի, քան դու։ Նա գիտի ժամանակի արժեքը։ Այո, պետք է ընդունել, որ նա բավական լավ գիտի ժամանակի արժեքը։ Նա տառապել է, կորցրել է, և հիմա չի ուզում, որ ուրիշներն էլ կորցնեն, բայց միաժամանակ շատ դժվար է նրա համար կորցրած լինելու գաղափարի հետ հաշտվելը։ Նա շատ է տառապել այս սարերում, իսկ մենք չեմ կարծում, որ ինչ֊որ չափով թեթևացրինք նրա տառապանքը։
Եվ այսպես, պատահեց այն, ինչ պատահելու էր, իսկ մենք՝ Մարիան ու ես, նույնիսկ երկու լրիվ գիշեր չունենք մեր տրամադրության տակ։ Ոչ թե մի ողջ կյանք, ոչ թե համատեղ կյանքի երկարատև մի շրջան, որ մարդիկ որպես մաղթանք ասում են իրար, ո՛չ, բոլորովին։ Մի գիշերն արդեն անցել է, անցել է և այսօրվա հետմիջօրեն, մնացել է այս գիշերը, որը կարող է և չլինել։ Այո՛ տեր իմ։
Ո՛չ կյանք, ո՛չ երջանկություն, ո՛չ զվարճություն, ո՛չ երեխաներ, ո՛չ տուն, ո՛չ լոգարան, ո՛չ իսկ մի ձեռք մաքուր պիժամա, ո՛չ առավոտյան լրագրեր, չենք արթնանա նույն անկողնում, առավոտյան զարթնելիս չես տեսնի Մարիային քո կողքին։ Ոչ մի նման բան չի լինի։ Բայց ինչո՞ւ, ինչո՞ւ, եթե սա է ընդամենը, ինչ ուզում ես դու կյանքից։ Ինչո՞ւ չպիտի կարողանաս գոնե մի գիշեր անցկացնել սավանով անկողնի մեջ։
Անհնարին բան ես ուզում։ Բացարձակ անհնարին։ Բայց եթե դու այս աղջկան, ինչպես ասում են, իսկապես շատ ես սիրում, ուրեմն այնքան ուժգին պիտի սիրես, որ սիրույդ ուժգնությունը լրացնի ժամանակի պակասը։ Լսո՞ւմ ես։ Հին ժամանակ մարդիկ այդ մի պահի համար ողջ կյանքն են նվիրաբերել։ Իսկ քո բախտը բերել է, առջևում դեռ երկու գիշեր ունես։ Երկու գիշեր։ Երկու գիշեր կարող ես սիրել, պատվել, փայփայել։ Դժբախտության ժամանակ և երջանկության։ Հիվանդության ժամանակ ու մահվան։ Չէ՛, այդպես չէր։ Հիվանդության ժամանակ ու առողջության։ Մինչ ի մահ։ Երկու գիշեր։ Ավելի քան հավանական է։ Ավելի քան հավանական։ Իսկ հիմա մի կողմ դիր այդ մտքերը։ Կանգ առ։ Դա կարող է քեզ վնասել։ Մի՛ արա այնպիսի բաներ, որոնք կարող են վնասել քեզ։ Իսկ դա կարող է, անպայման։
Սա նկատի ուներ Գոլցը։ Քանի գնում, Գոլցն այնքան ավելի խելացի էր թվում։ Իհարկե սա նկատի ուներ նա, երբ խոսում էր անկանոն ծառայության մասին։ Նրան էլ, հավանաբար, այսպիսի բան պատահել է, երևի սա բնական է նման հապճեպ կյանքի պայմաններում, երբ ժամանակը ուղղակի թռչում է։ Երևի նման հանգամանքներում բոլորի հետ էլ այս բանը տեղի է ունենում։ Մինչդեռ իրեն թվում է, թե դա ինչ֊որ յուրահատուկ բան է, որ միայն իրեն է պատահել։ Արդյո՞ք Գոլցն էլ այսպիսի արտորանքով պառկել ու վեր է կացել աղջիկների հետ, երբ կարմիր բանակի անկանոն հեծելազորի հրամանատար է եղել, և հանգամանքների ու մնացած բաների զուգակցումից արդյո՞ք այդ աղջիկները նրան էլ այնպես են թվացել, ինչպես Մարիան է հիմա իրեն թվում։
Գոլցն այս ամենը հավանաբար գիտեր և քեզ ուզում էր ասել, որ պետք է կարողանաս ողջ կյանքդ ապրել քեզ վիճակված այս երկու գիշերվա ընթացքում։ Ամբողջ կյանքդ, այն ամենը, ինչ կարող էիր երբևէ ունենալ, պիտի խտացնես, ամփոփես ժամանակի այս կարճ, քեզ բաժին մնացած հատվածում։
Լավ ուսմունք է, եթե հավատաս։ Բայց նա չէր հավատում, որ միայն հանգամանքներն են ստեղծել Մարիային։ Երևի որոշ հանգամանքներ, կապված և՛ Մարիայի հետ, և՛ իր, ինչ֊որ դեր խաղացին այստեղ։ Մարիայի հետ կապված այն մի հանգամանքը բոլորովին բանի նման չէ, մտածեց նա։ Չէ՛, բոլորովին բանի նման չէ։
Դե ի՞նչ արած, եթե այդպես է, թող լինի այդպես։ Բայց ինձ դուր չի գալիս, և այնպիսի օրենք չկա, որ պարտադրի ասելու, թե դա ինձ դուր է գալիս։ Ես չգիտեի, թե ընդունակ եմ զգալու այնպիսի բան, ինչ զգացի, մտածեց նա։ Որ նման բան կարող է պատահել ինձ։ Կուզեի, որ այդպես լիներ ամբողջ կյանքիս ընթացքում։ Այդպես էլ կլինի, ասաց իր երկրորդ կեսը։ Այդպես էլ կլինի։ Դու հիմա այդպես ես զգում, իսկ հիման քո ամբողջ կյանքն է։ Երեկվա օրը գոյություն չունի, չի լինի և ոչ մի վաղվա օր։ Ե՞րբ ես հասկանալու դա։ Կա միայն հիման, և այդ հիման միայն երկու օր է, միայն ու միայն, ուրեմն և կյանքդ է երկու օր, ու ամեն ինչ պետք է համապատասխանեցնես այդ երկու օրվան։ Ահա այդպես կարող ես երկու օրվա ընթացքում մի ամբողջ կյանք ապրել։ Եթե նվնվոցներիդ վերջ տաս ու չձգտես նրան, ինչը երբեք ձեռքդ չի ընկնելու, լավ կյանք կլինի ապրած կյանքդ։ Լավ կյանքը պարտադիր չէ, որ համապատասխանի կյանքի տևողության աստվծաշնչյան չափերին։
Դրա համար էլ վերջ տուր տագնապներիդ, գոհացիր քեզ վիճակվածով, գործը արա, ու կյանքդ կլինի և՛ շատ երկար, և՛ շատ ուրախ։ Ի՞նչ է, վերջին շրջանում ուրախ չէ՞ր։ Էլ ո՞ւր ես նվնվոցդ դրել։ Սա էլ այդպիսի աշխատանք է, ասաց ինքն իրեն, և այս միտքը նրան զվարճացրեց, շատ բան չես սովորում, շատ մարդկանց ես հանդիպում։ Ուրախացավ, որ կարողանում է կատակել և դարձավ աղջկան։
― Ես քեզ սիրում եմ, նապաստակ, ― ասաց նրան։ ― Դու ի՞նչ էիր ասում։
― Ասում էի, ― պատասխանեց աղջիկը, ― որ չմտահոգվես գործիդ կապակցությամբ, ես ոչ կխառնվեմ, ոչ էլ կձանձրանամ։ Իսկ եթե կարող եմ մի բան անել, ասա՛։
― Չէ, դու անելիք չունես, ― ասաց նա։ ― Ճիշտ եմ ասում, իսկապես շատ պարզ գործ է։
― Ես Պիլարին կխնդրեմ, որպեսզի ինձ սովորեցնի, թե ինչպես պետք է վերաբերվել, հոգ տանել տղամարդուն, և ինչպես որ ասի, այնպես էլ կանեմ, ― ասաց Մարիան։ ― Հետագայում արդեն ինքս կնկատեմ, թե ինչի կարիք կա, որոշ բաներ էլ դու կասես։
― Ոչ մի բան էլ չկա անելու։
― Que va, սիրելիս, ո՞նց թե չկա։ Այս առավոտ, օրինակ, ննջապարկդ պիտի թափ տայի, կախեի արևին, որպեսզի օդափոխվեր, հետո երեկոյան, մինչև ցողն իջնելը, հավաքեի ու դնեի ծածկի տակ։
― Հետո՞, էլ ուրիշ ի՞նչ, նապաստակ։
― Գուլպաներդ պետք է լվանալ, չորացնել։ Պետք է հետևել, որպեսզի միշտ երկու զույգ մաքուր գուլպա ունենաս։
― Ուրի՞շ։
― Եթե սովորեցնես, ատրճանակդ կմաքրեմ ու կյուղեմ։
― Համբուրիր ինձ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Չէ, ես լուրջ բան եմ ասում։ Չե՞ս սովորեցնի ատրճանակդ մաքրել։ Պիլարը լաթի կտորներ ունի, յուղ էլ։ Քարայրում հրացան մաքրելու շամփուր էլ ունենք, դրանով կարելի է մաքրել։
― Անպայման ցույց կտամ։
― Եվ հետո, ― ասաց Մարիան, ― եթե սովորեցնես ինձ կրակել, ես էլ, ինչպես դու, կարող եմ խփել ինքս ինձ, կամ մեկս մյուսիս, որպեսզի գերի չընկնենք։
― Շատ հետաքրքրական է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Եվ նման մտքեր շա՞տ ունես գլխումդ։
― Ոչ այնքան էլ շատ, ― ասաց Մարիան։ ― Բայց դա լավն է։ Տես Պիլարն ինձ ինչ է տվել և սովորեցրել, թե ինչպես գործածեմ, ― ասաց աղջիկն ու կրծքագրպանից դուրս քաշեց կաշվե մի քսակ, որը նման էր գրպանի սանրի պատյանի, քանդեց բերանի ռետինե կապը և միջից ածիլվելու մի միսայրանի «Գեմ» ֆիրմայի մի շեղբ հանեց։ ― Սա միշտ մոտս է, ― ասաց որպես բացատրություն։ ― Պիլարն ասում է, որ սա պետք է դնեմ ականջիս տակը ու քաշեմ։ ― Մատով ցույց տվեց տեղը։ ― Ասում է, որ այստեղ մեծ զարկերակն է, և եթե շեղբն այսպես քաշեմ, չեմ վրիպի։ Ասում է նաև, որ ոչ մի ցավ չես զգա, պետք է միայն մի թեթև սեղմել շեղբը ու ցած քաշել։ Ասում է դատարկ բան է, բացի այդ՝ արյունը չեն կարող կտրել։
― Ճիշտ է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Դա քներակն է։
Ուրեմն դա միշտ հետն է, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ Վերջնականապես որոշել է ու միշտ պատրաստ է դիմելու այդ քայլին, եթե հանգամանքները թելադրեն։
― Բայց կգերադասեի, որ դու սպանեիր ինձ, ― ասաց Մարիան։ ― Խոստացիր, որ եթե կարիք լինի, կսպանես ինձ։
― Անշուշտ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը, ― խոստանում եմ։
― Շնորհակալ եմ, ― ասաց Մարիան։ ― Գիտեմ, որ հեշտ չէ այդ բանն անելը։
― Ոչինչ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
Դու մոռանում ես այս ամենը, մտածեց նա։ Մոռանում ես քաղաքացիական պատերազմի հմայիչ կողմերը, երբ ուղեղդ գործում է միայն հանձնարարությունների կատարման ուղղությամբ։ Դու մոռցել էիր սա։ Կաշկինը չէր կարողանում մոռանալ, դա էլ փչացնում էր գործը։ Խեղճը երևի նախազգում էր։ Տարօրինակ է, քանիցս հիշել է, թե ինչպես է կրակել Կաշկինի վրա, և ոչ մի անգամ ոչ մի խռովահույզ ապրում չի ունեցել։ Երևի մի օր կսկսի ունենալ։ Բայց առայժմ ոչ մի բան չի զգում։
― Ես դեռ ուրիշ շատ բաներ էլ կարող եմ անել քեզ համար, ― ասաց Մարիան, շատ լուրջ ու կանացի նազանքով քայլելով նրա կողքից։
― Բացի այն, որ կարող ես կրակե՞լ ինձ վրա։
― Այո։ Կարող եմ սիգարետներ փաթաթել, երբ այդ գլանակավորներդ վերջանան։ Պիլարը սովորեցրել է, բարակ ու հավասար սիգարետ եմ փաթաթում, ծխախոտն էլ չի թափվում։
― Հիանալի է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ինքդ էլ կպցնո՞ւմ ես։
― Այո, ― ասաց աղջիկը, ― իսկ եթե վիրավորվես, կխնամեմ քեզ, վիրակապերդ կփոխեմ, կլվացվեցնեմ, կկերակրեմ։
― Իսկ եթե չվիրավորվե՞մ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Եթե հիվանդանաս, կխնամեմ, ապուր կեփեմ, կմաքրեմ, ամեն ինչ կանեմ քեզ համար։ Բարձրաձայն կկարդամ։
― Իսկ եթե չհիվանդանա՞մ։
― Ուրեմն սուրճ կմատուցեմ առավոտյան, երբ արթնանաս։
― Իսկ եթե ես սուրճ չեմ սիրո՞ւմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Բայց ես գիտեմ, որ սիրում ես, ― ուրախ֊ուրախ ասաց աղջիկը։ ― Այս առավոտ երկու բաժակ խմեցիր։
― Ենթադրենք, որ ես ձանձրացել եմ սուրճից, որ իմ վրա կրակելու անհրաժեշտություն չի ծագում, որ ես ոչ վիրավորվում եմ, ոչ էլ հիվանդանում, ծխելն էլ թողնում եմ, ունեցածս մի զույգ գուլպա է, ննջապարկս էլ ինքս եմ թափ տալիս։ Ի՞նչ ես այն ժամանակ անելու, դե ասա, նապաստակ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը, ձեռքը դնելով աղջկա ուսին։ ― Ասա, ի՞նչ։
― Ի՞նչ, ― ասաց Մարիան։ ― Կվերցնեմ Պիլարի մկրատն ու մազերդ կկտրեմ։
― Ես կարճ մազ չեմ սիրում։
― Ես էլ չեմ սիրում, ― ասաց Մարիան։ ― Այսպես, ոնց որ հիմա է, մազերդ ինձ դուր են գալիս։ Դե, եթե անելու բան չկա, կնստեմ կողքիդ ու կնայեմ քեզ, իսկ գիշերները սեր կանենք։
― Լավ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Վերջին նախագիծը շատ ավելի բանական է։
― Ես էլ եմ այդպես կարծում, ― ժպտաց Մարիան։ ― Ա՜խ, Ingles, ― ասաց նա։
― Իմ անունը Ռոբերտ է։
― Ո՛չ։ Ես քեզ Ingles եմ կոչելու, ոնց որ Պիլարը։
― Բայց և այնպես Ռոբերտ է։
― Ոչ, ― ասաց աղջիկը։ ― Արդեն մի ամբողջ օր է, որ Ingles է։
― Ասա, Ingles, կարո՞ղ եմ ինչ֊որ ձևով օգտակար լինել քո գործին։
― Ո՛չ։ Այդ գործը ես պետք է մենակ անեմ և շատ սառնասրտորեն։
― Լավ, ― ասաց աղջիկը։ ― Իսկ դա ե՞րբ կվերջանա։
― Այս գիշեր կծրագրեմ, եթե ամեն ինչ հաջող ընթանա։
― Լավ, ― ասաց աղջիկը։
Անտառը վերջանում էր, մի քիչ այն կողմ ճամբարն էր։
― Դա ո՞վ է, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը, մատն ուղղելով մի կետի։
― Պիլարը, ― ասաց աղջիկը, նայելով դեպի ցույց տրված տեղը։ ― Իհարկե Պիլարն է։
Ծառերի վերջին շարքի տակ, մարգագետնի եզրին, Պիլարը գլուխն առել էր ձեռքերի մեջ ու նստել։ Թվում էր, թե սև մի կապոց է՝ դրված ծառի շագանակագույն բնի դիմաց։
― Գնանք, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը և սկսեցին վազել մինչև ծնկներին հասնող ցախիների միջով։ Ծանր էր վազելը, դժվար։ Ռոբերտ Ջորդանը դանդաղեցրեց ընթացքն ու շարունակեց քայլելով գնալ։ Նա հիմա տեսնում էր Պիլարին՝ խոշոր ու սև, նստած ծառի բնի դիմաց։ Մոտեցավ նրան ու միանգամից ձայն տվեց․
― Պիլա՛ր։
Կինը գլուխը բարձրացրեց ու նայեց նրան։
― Օ՜հ, ― ասաց նա։ ― Արդեն պրծե՞լ եք։
― Հիվանդ հո չե՞ս, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանն ու կռացավ։
― Que va, ― ասաց կինը։ ― Քնել էի։
― Պիլա՛ր, ― ասաց Մարիան, որ մոտեցել էր ու չոքել կնոջ կողքին։ ― Ո՞նց ես։ Լա՞վ ես։
― Հիանալի, ― ասաց Պիլարը, բայց մնաց նստած։ Հետո նայեց նրանց։ ― Հը՞, Ingles, ― ասաց նա, ― դարեյա՞լ տղամարդու խողերդ էիր խաղում։
― Լա՞վ ես, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանն առանց ուշադրություն դարձնելու նրա խոսքերին։
― Ինչո՞ւ չէ։ Քնեցի։ Դո՞ւք էլ։
― Ո՛չ։
― Հը՞, ― դարձավ Պիլարը աղջկան։ ― Երևում է սրտովդ է եղել։
Մարիան շիկնեց ու ոչինչ չասաց։
― Հանգիստ թող նրան, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Քեզ չեն հարցնում, ― ասաց Պիլարը։ ― Մարիա՛, ― դիմեց աղջկան կոպիտ ձայնով։ Աղջիկը հայացքը չբարձրացրեց։ ― Ասացի երևում է սրտովդ է եղել։
― Լսի՛ր, հանգիստ թող նրան, ― նորից ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Դե ձենդ կտրի՛ր, ― ասաց Պիլարը առանց նրան նայելու։ ― Լսի՛ր, Մարի՛ա, բան ասա։
― Ո՛չ, ― ասաց Մարիան ու թափ տվեց գլուխը։
― Մարիա՛, ― ասաց Պիլարը, նրա ձայնը նույնքան կոպիտ էր, ինչքան դեմքը, նախկին սիրալիրությունից ոչ մի հետք չէր մնացել։ ― Մի բան ասա, քո հոժար կամքով։
Աղջիկը գլուխը թափ տվեց։
Եթե գործս սրան ընկած չլիներ ու սրա ամուսնուն և դեղնակտուց տղերքին, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը, հիմա մի այնպիսի ապտակ կհասցնեի, որ․․․
― Դե՛, պատմի՛ր, ― ասաց Պիլարը աղջկան։
― Ո՛չ, ― ասաց Մարիան։ ― Ոչ։
― Հանգիստ թող նրան, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը օտարոտի մի ձայնով։ Երևի էլ չդիմանամ ու խփեմ և հերն էլ անիծած, մտածեց նա։
Պիլարը նրան նույնիսկ պատասխանի չարժանացրեց։ Նա հիմա նման էր որսն հմայող օձի կամ թռչնի հետ խաղ անող կատվի։ Գիշատիչի ոչինչ չկար այդտեղ։ Ոչ էլ անբարո։ Նա պարզապես լարված էր, ինչպես կոբրայի վեր ձգված վիզը։ Ռոբերտ Ջորդանն զգում էր դա։ Զգում էր, թե ինչպիսի սպառնալիք կա այդ լարումի մեջ։ Բայց այդ լարումը ոչ թե չարության, այլ իմանալու անզուսպ ցանկության հետևանք էր։ Ինչ լավ կլիներ, եթե այս ամենին ականատես չլինեի, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ Սակայն այսպիսի բաների համար չեն ապտակում։
― Մարիա, ― ասաց Պիլարը։ ― Ես քեզ ձեռք չեմ տա։ Դու քո հոժար կամքով ինձ ասա։
De tu propia voluntad: Այսպես հնչեց իսպաներեն։ Աղջիկը գլուխը թափ տվեց։
― Մարի՛ա, ― ասաց Պիլարը։ ― Հիմա ասա՛, ասա քո հոժար կամքով։ Լսո՞ւմ ես ինձ։ Դե մի բան ասա։
― Ո՛չ, ― ցածրաձայն ասաց աղջիկը։ ― Ո՛չ, ո՛չ։
― Դու կասես, հիմա ինձ կասես, ― ասաց Պիլարը։ ― Կասես որևիցե բան։ Ա՛յ կտեսնես։ Կասես, հիմա դու ինձ կասես։
― Երկիրը ճոճվեց, ― ասաց Մարիան առանց նայելու կնոջը։ ― Այո՛։ Իսկապես։ Բայց ես դա ո՞նց պատմեմ։
― Այդպե՛ս, ― ասաց Պիլարը, և նրա ձայնն արդեն ջերմ էր ու սիրալիր, հարկադրանքի քիչ առաջվա երանգը չուներ։ Բայց Ռոբերտ Ջորդանը նկատեց, որ կնոջ ճակատն ու վերին շրթունքի վերևը քրտնքի կաթիլներով ծածկվեցին։ ― Այդպե՛ս։ Ուրեմն այդպես։ Ահա թե ինչ է եղել։
― Ճիշտ եմ ասում, ― ասաց Մարիան և կծեց շրթունքը։
― Իհարկե ճիշտ ես, ― ասաց Պիլարը քնքշորեն։ ― Բայց ոչ ոքի չասես, որովհետև երբեք քեզ չեն հավատա։ Ingles դու հո Call<ref>Գնչու (իսպ․)։</ref> արյուն չունե՞ս։
Ռոբերտ Ջորդանն օգնեց, որ նա վեր կենա։
― Ոչ, ― ասաց նա։ ― Ինչքան գիտեմ։
― Ոչ էլ Մարիան ունի, ինչքան ինքը գիտի, ― ասաց Պիլարը։ ― Pues es muy raro: Շատ տարօրինակ է։
― Բայց դա եղավ, Պիլա՛ր, ― ասացՄարիան։
― Como que hija, ― ասաց Պիլարը։ ― Ինչո՞ւ չէ, աղջիկս։ Երբ ես երիտասարդ էի, երկիրն այնպես էր ճոճվում, որ սարսափում էի, թե կգնա տակիցս։ Եվ այդպես ամեն գիշեր։
― Սուտ ես ասում, ― ասաց Մարիան։
― Այո, ― ասաց Պիլարը։ ― Սուտ եմ ասում։ Մարդու կյանքում ընդամենը երեք անգամ է ճոճվում։ Բայց իսկապե՞ս ճոճվեց։
― Այո, ― ասաց աղջիկը։ ― Ճիշտ եմ ասում։
― Դո՞ւ էլ Ingles, զգացի՞ր, ճոճվե՞ց, ― դարձավ Պիլարը Ռոբերտ Ջորդանին։ ― Չստես։
― Զգացի, այո, ― ասաց նա։ ― Ճիշտ եմ ասում։
― Լավ, ― ասաց Պիլարը։ ― Լավ։ Սա արդեն ինչ֊որ բան է։
― Իսկ ինչո՞ւ ասացիր ընդամենը երեք անգամ, ― հարցրեց Մարիան։ ― Ի՞նչ ես ուզում ասել։
― Երեք անգամ, ― ասաց Պիլարը։ ― Մեկն արդեն եղավ։
― Միայն երեք անգա՞մ։
― Մարդկանց մեծ մասի համար ոչ իսկ մեկ անգամ, ― ասաց Պիլարը։ ― Բայց հաստա՞տ ճոճվեց։
― Քիչ էր մնում ընկնեի, ― ասաց Մարիան։
― Ուրեմն հաստատ ճոճվել է, ― ասաց Պիլարը։ ― Գնացինք։ Գնացինք ճամբար։
― Այդ ի՞նչ անհեթեթություն է, ի՞նչ երեք անգամ, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը հսկայամարմին կնոջը, երբ կողք֊կողքի քայլում էին սոճուտով։
― Անհեթեթությո՞ւն, ― կրկնեց կինն ու խեթ նայեց նրան։ ― Չէ՛, անհեթեթություն չէ, իմ փոքրիկ անգլիացի։
― Վհուկային բան է, ոնց որ ձեռքի ափի մեջ գուշակություններ անելը։
― Ոչ, դա շատ սովորական բան է, բոլոր gitano֊ներն էլ փորձով գիտեն։
― Բայց մենք gitano չենք։
― Չեք։ Բայց ձեր բախտը մի փոքր բերել է։ Այդպես էլ է լինում, ոչ գնչուների բախտն էլ երբեմն մի փոքր բերում է։
― Ուրեմն ճի՞շտ ես ասում այդ երեք անգամի մասին։
Կինը նորից խեթ նայեց նրան։
― Մի՛ ձանձրացրու, Ingles, թո՛ղ, դու դեռ շատ ես ջահել, որպեսզի ինձ հետ այդ ձևով խոսես։
― Բայց, Պիլա՛ր, ― ասաց Մարիան։
― Ձենդ կտրի՛ր, ― ասաց Պիլարն աղջկան։ ― Մի անգամ արդեն պատահել է քեզ, երկու անգամ էլ դեռ կպատահի կյանքում։
― Իսկ քեզ քանի՞ անգամ է պատահել, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Երկու, ― ասաց Պիլարը և ցույց տվեց երկու մատը։ ― Երկու։ Իսկ երրորդը երբեք չի լինի։
― Ինչո՞ւ, ― հարցրեց Մարիան։
― Դե ձենդ կտրիր, ― ասաց Պիլարը։ ― Կտրիր։ Ի՞նչ անեմ ես այս երկու ծծկեր լակոտների հետ։
― Իսկ ինչո՞ւ երրորդը չի լինի, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Ձենդ կտրի՛ր, էլի, կտրի՛ր, ― ասաց Պիլարը։ ― Դե կտրի՛ր։
Ինչ արած, ասաց Ռոբերտ Ջորդանն ինքն իրեն։ Թող այդպես լինի։ Դեմ չեմ։ Ինչքան գնչու եմ ճանաչել, բոլորն էլ տարօրինակություններ են ունեցել։ Ասենք մենք էլ ենք այդպես։ Տարբերությունն այն է, որ մենք պարկեշտ ճանապարհով ենք ապահովում մեր ապրուստը։ Իսկ թե մենք ի՞նչ ծագում ունենք, ո՞ր ցեղերից ենք սերել, ի՞նչ ենք ժառանգել մեր նախնիներից կամ ի՞նչ խորհրդավորություններով են լցված եղել այն անտառները, որտեղ ապրել են այն մարդիկ, որոնց հետնորդներն ենք մենք, ոչ ոք չգիտի։ Չգիտենք, թե ինչ է պատահում մեզ գիշերը։ Երբ ցերեկն է պատահում, կարծես պարզ է։ Այս էլ մի բան էր պատահեց, ասենք պատահեց, պատահեց, բայց հիմա այդ կինը կպավ ու ստիպեց, որ աղջիկն ասի, թե ինչ, իսկ նա չէր ուզում ասել, և ոչ միայն ստիպեց ասել, այլև դրա տերը դարձավ, յուրացրեց։ Դարձրեց ինչ֊որ գնչուական բան։ Քիչ առաջ, երբ վերևում էինք, նա, երևում էր, որ ծանր ապրումների մեջ է, բայց հիմա նորից է դրության տերը դարձել։ Եթե այս ամենը նա աներ չարությունից մղված, իհարկե արժեր նրան գնդակահարել։ Բայց չարությունից չէ։ Բայց չարությունից չէ։ Դա սոսկ կյանքին կառչած մնալու ցանկությունից է։ Կառչում է Մարիայի միջոցով։
Եթե հաջողվի այս պատերազմից ողջ֊առողջ դուրս գալ, կարող ես զբաղվել կին երևույթի ուսումնասիրությամբ, ասաց ինքն իրեն։ Կարող ես սկսել Պիլարից։ Եթե ուզում ես իմանալ, նա քեզ այսօր լավ խճճված օր մատուցեց։ Մինչ այդ նա ոչ մի գնչուական խաբեություն գործի չէր դրել։ Եթե չհաշվենք ափիս մեջ գուշակելը, մտածեց նա։ Այո, գուշակելը։ Ի՞նչ ես կարծում, ուզում էր հիմարացնե՞լ։ Չէ՛։ Բայց չասաց, թե ինչ է տեսել։ Երևի հավատում է իր գուշակությանը։ Հավատա, թե չհավատա, դա նշանակություն չունի։
― Լսի՛ր, Պիլար, ― ասաց նա։
Պիլարը նայեց նրա ու ժպտաց։
― Ի՞նչ է, ― հարցրեց նա։
― Կարիք չկա այդքան խորհրդավոր լինելու։ Հոգնեցնում են ինձ այդ խորհրդավորություններդ։ Շատ։
― Մի՞թե, ― ասաց Պիլարը։
― Ես ոչ դևերին եմ հավատում, ոչ գուշակներին, ոչ դյութերին, ոչ էլ գնչուական սուտուփուտ կախարդանքներին։
― Օհո՜, ― ասաց Պիլարը։
― Չեմ հավատում։ Եվ լավ կանես, որ աղջկան հանգիստ թողնես։
― Կթողնեմ։ Աղջկան հանգիստ կթողնեմ։
― Եվ այդ խորհրդավորություններդ էլ մի կողմ դիր, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Այնքան գործ ունենք, այնքան անելու բան կա, որ միտք չունի անհեթեթություններով նոր բարդություններ ստեղծելը։ Ավելի քիչ խորհրդավորություն, ավելի շատ գործ։
― Հասկանում եմ, ― ասաց Պիլարը գլխով համաձայնության շարժում անելով։ ― Բայց, Ingles, ասա՛ այնուամենայնիվ, ― ժպտալով դիմեց նա, ― Ճի՞շտ, երկիրը ճոճվեց։
― Այո՛, գրողը քեզ տանի։ Ճոճվեց։
Պիլարը ծիծաղեց, ծիծաղեց, հետո կանգ առավ, ծիծաղելով նայեց Ռոբերտ Ջորդանին։
― Ա՜խ, Ingles, Ingles, ― ասավ, ծիծաղելով նայեց Ռոբերտ Ջորդանին։
― Ա՜խ, Ingles, Ingles, ― ասաց ծիծաղելով։ ― Շատ ծիծաղելի ես։ Դու հիմա ինչքա՜ն պիտի տանջվես, որպեսզի կարողանաս վերականգնել պատվարժան կեցվածքդ։
Դժոխքի բաժին, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ Բայց ոչ մի խոսք չասաց։ Խոսակցության միջոցին արևը ծածկվել էր ամպերով, և երբ նա հայացքն ուղղեց լեռներին, տեսավ, որ երկինքը ծանրացել է, դարձել է գորշ։
― Այո, ― ասաց Պիլարը՝ նայելով երկնքին։ ― Ձյուն է գալու։
― Հիմա՞։ Համարյա հունիսն է։
― Ի՞նչ անենք։ Այս լեռները ամիսների անունները չգիտեն։ Լուսնի ամսով դեռ մայիս է։
― Չի կարող ձյուն գալ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ձյուն չի կարող գալ։
― Բայց և այնպես, Ingles, ― ասաց կինը, ― գալու է։
Ռոբերտ Ջորդանը նայեց վերև՝ գորշ երկնքին, դեղնավուն արևին, որը շուտով բոլորովին կորավ, և գորշ դարձավ համատարած, ծանրա֊ծանր, հոծ։ Ծածկվեցին նաև լեռների կատարները։
― Այո, ― ասաց։ ― Երևում է, ճիշտ ես։