― Գնա՛ քնի՛ր, Պիլար, ― ասաց մեղմ ձայնով։ ― Գան՛ քնի՛ր։
==Գլուխ երեսունչորսերորդ==
Բարձունքները ֆաշիստների ձեռքին էին։ Հովիտը հիմնականում ազատ գոտի էր, եթե չհաշվենք ագարակի կից կառույցներում ու ամրացված մարագում տեղավորված ֆաշիստական պահակակետը։ Ռոբերտ Ջորդանի զեկուցագիրը Գոլցին տանելու ճանապարհին Անդրեսը երկար պտույտ կատարեց, որպեսզի շրջանցի այդ պահակակետը։ Նա հիշում էր, որ այդ մասերում լար է քաշված, և ծայրը կապված է գնդացրի ձգանին, մթության մեջ նա գտավ լարը, թռավ վրայով և քամուց խշխշացող բարդիներով եզերված գետակի ափով շարունակեց ճանապարհը։ Ագարակում մի աքլոր կանչեց, առանց կանգ առնելու նա ետ նայեց և բարդիների բների արանքով տեսավ ծայրամասի պատուհաններից մեկում երևացող լույսը։ Խաղաղ, պայծառ գիշեր էր, Անդրեսը թեքվեց և գնաց մարգագետնի միջով։
Անցյալ տարվա հուլիսից, երբ այստեղ մարտեր էին մղվում, մարգագետնում խոտի չորս դեզ էր մնացել։ Ոչ ոք ձեռք չէր տվել դեզերին, տարվա չորս եղանակներն անցել էին նրանց վրայով ու նստեցրել, փտեցրել էին։
Երկու դեզի արանքում ձգված լարի վրայից անցնելիս, Անդրեսը մտածեց, որ ափսոս է խոտը։ Հանրապետականները կարող էին մարգագետնի մյուս ծայրին գտնվող Գվադառամայի սարալանջով այն քաշել տանել, իսկ ֆաշիստները, կարծում եմ, դրա կարիքը չունեն։
Նրանք խո՛տ էլ ունեն, ցորեն էլ։ Ինչքան ասես։ Ամեն ինչ էլ ունեն, մտածեց նա։ Բայց ոչինչ, առավոտյան կհասցնենք դրանց։ Առավոտյան Սորդոյի մուռը կհանենք։ Բարբարոսնե՛ր։ Սպասե՛ք, առավոտյան այնպես բարձրացնենք ձեր փոշին։
Ուզում էր զեկուցագիրը շուտ տեղ հասցնել ու վերադառնալ, որպեսզի կարողանար մասնակցել կամրջի կռվին։ Բայց իսկապե՞ս ուզում էր վերադառնալ, թե՞ ձևացնում էր, որ ուզում է։ Նա հիշեց, թե ինչպիսի թեթևության զգացմունքով համակվեց, երբ Ingles֊ն հանձնարարեց այդ նամակը տեղ հասցնել։ Մինչև այդ պահը առավոտվա հեռանկարը չէր անհանգստացրել։ Գործ էր, պիտի արվեր։ Նա կողմ էր քվեարկել և պատրաստ էր կռվելու։ Սորդոյի խմբի ոչնչացումը ահավոր ձևով ազդել էր վրան։ Բայց վերջին հաշվով կործանվողը Սորդոն էր։ Իրենք չէին։ Իսկ իրենք իրենցը կանեն։
Երբ Ingles֊ն իրեն հանձնարարեց նամակը տանել, նույն այն զգացողությունն ունեցավ, ինչ մանկության տարիներին ունենում էր գյուղում, երբ տոն օրերին առավոտյան արթնանում էր և լսում էր անձրևի տարափը, դա նշանակում էր, որ գետինը թաց է և հրապարակում ցլերի հետապնդումը չի կայանա։
Մանուկ հասակից սիրել էր ցլերի հետապնդումը, միշտ սպասել էր այն պահին, երբ վազելով կգա արևի տակ այրվող, փոշոտ, երեք կողմից շրջափակված հրապարակն ու կտեսնի, թե ինչպես են վանդակից բաց թողնում ցուլը, որը դուրս է գալիս, սայթաքում է, փորձում է կանգուն մնալ։ Հուզմունքով, հիացմունքով ու քրտնածոր սարսափով էր միշտ սպասում այն պահին, երբ սայթաքող ցլի եղջյուրները կբախվեն վանդակի տախտակե ճաղերին, երբ կենդանին, չորս ոտքերն ամուր սեղմած գետնին, կկանգնի՝ վիզը ձգած, գլուխը բարձր, ռունգերը լայնացած, ականջները թրթիռով բռնված, սև մորթին փոշոտված, չորացած թրիքը կպած կողերին, հեռանիստ աչքերն անթարթ, լայնաբաց եղջյուրները ողորկ, կարծր, պսպղուն, ինչպես ավազից հղկված փայտը ծովափին և այնպես սուրսայր, որ տեսքն իսկ բավական է, որպեսզի սիրտդ կանգ առնի։
Ամբողջ տարին նա սպասում էր այն պահին, երբ ցուլը դուրս էր գալու հրապարակ, հավաքվածների միջից աչքերով որոնելու էր թիրախը և, հանկարծ, գլուխը ցած գցած, եղջյուրներն առաջ մղած, արագ, կատվացատկերով նետվելու էր մարդկանց վրա, նետվելու էր և սիրտդ կանգ էր առնելու։ Մանուկ հասակից նա կլոր տարին սպասել էր այդ պահին։ Բայց այն զգացողությունը, որ համակեց նրան նամակը տանելու մասին Ingles֊ի հանձնարարությունը լսելիս, նման էր այն մեկին, երբ արթնանում էր ու թեթևացած լսում տանիքի կղմինդրներին, որմնաքարերին, գյուղի հրապարակի հողե հատակի ջրափոսերի մեջ թափվող անձրևի ձայնը։
Գյուղական capea֊ների ժամանակ նա միշտ էլ քաջաբար էր դիմավորել ցուլին, նույնքան քաջաբար, ինչքան որևէ մեկը իրենց կամ մոտակա գյուղերում, և ոչ մի անգամ, ոչ մի գնով իրենց գյուղի capea֊ները բաց չէր թողել, հարևան գյուղերը չէր գնում։ Նա կարող էր հանգիստ կանգնել ու սպասել ցուլի ոստյունին և միայն վերջին վայրկյանին մի կողմ ցատկել։ Վերցնում էր մի պարկ ու խաղացնում ցուլի մռութի առաջ, որպեսզի նրա ուշադրությունը շեղի գետին ընկած մարդուց, քանի֊քանի անգամ է ցուլի եղջյուրներից բռնել ու խանգարել կոտոշահարելու ընկածին, եղջյուրներից բռնել ու ձգել է, այնքան է խփել, այնքան է քացով մռութին հասցրել, որ ցուլը թողել է ընկածին, որպեսզի մեկ ուրիշի վրա հարձակվի։ Կամ էլ պոչից էր բռնում ու ձգում, որպեսզի հեռու քաշի ընկածից, ամբողջ ուժով ձգում էր, հետն էլ ոլորում։ Մի անգամ էլ պոչը փաթաթել էր մի ձեռքին, մյուսով էլ եղջյուրն էր բռնել, և երբ ցուլը շուռ էր եկել, որպեսզի իր վրա նետվի, սկսել էր նրա հետ, պոչն ու եղջյուրը բռնած, պտույտ գալ, մինչև որ մարդիկ վրա էին թափվել ու դանակահարել էին կենդանուն։ Փոշոտ, շոգ, մարդկանց, ցուլի և գինու հոտով բռնված այդ հրապարակում, գոռգոռոցով վրա թափվող ամբոխի մեջ նա միշտ առաջիններից մեկն էր իրեն ցուլի վրա գցում։ Հիմա էլ տակավին չի ջնջվել այն զգացողությունը, որն ունենում էր այն օրերին, երբ հեծում էր ցուլի վզակոթին և նա դես էր գցվում, դեն էր զարկվում, իսկ ինքը՝ արմունկը դեմ առած եղջյուրի հիմքին, մյուս ձեռքով երկրորդ եղջյուրն ամուր բռնած, գալարվում էր, շուռումուռ գալիս, և մինչ թվում էր ուր որ է ձախ թևը դուրս կընկնի հոդախաղից՝ հեծեծ տաք, փոշոտ, ստևոտ, ցնցվող մկանի թմբիկին, ատամներով կառչած կենդանու ականջին, մխրճում էր դանակը պրկված վզակոթի մեջ, մխրճում էր նորից, նորից, տաք արյունը ողողում էր դաստակը, և ինքն ամբողջ ծանրությամբ ընկնում էր ցուլի վզակոթի վրա և նորից ու դարձյալ մխրճում դանակը։
Երբ առաջին անգամ այդպես ատամներով կառչեց ականջից և ծնոտն ու վիզը պրկած անշարժ մնաց, սկսեցին գյուղով մեկ ձեռ առնել։ Ճիշտ է, ձեռ էին առնում, բայց և հարգում էին։ Հետագայում ամեն տարի կրկնում էր այդ գործողությունը։ Ցուլի ականջը կծելու համար անունը դրեցին Վիլլակոնեխոսի բուլդոգ։ Բայց ամբողջ գյուղով սպասում էին դարձյալ ու դարձյալ ականատես լինելու դրան, իսկ ինքն արդեն անգիր գիտեր, թե ինչպես կլինի՝ նախ ցուլը դուրս կգա հրապարակ, հետո կնետվի որևէ մեկի վրա և երբ ամեն մի կողմից թափվեն կենդանուն սպանելու, ինքը կթռչի֊կնստի ցուլի մեջքին։ Հետո, երբ ամեն ինչ վերջանա և դանակահարողների ծանրության տակ կենդանին վերջին շունչը փչի, ինքը վեր կկենա ու կքայլի՝ մի քիչ ամաչելով, որ նորից կծեց ցուլի ականջը, բայց ավելի շատ հպարտ, տղամարդ մարդ զգալով իրեն։ Եվ կգնա սայլերի արանքներով՝ քառակուռ աղբյուրի ջրով ձեռքերը լվանալու, և մարդիկ կթփթփացնեն թիկունքին, գինու տիկերը կմեկնեն իրեն ու կասեն՝ «Ուռա՜ Բուլդո՛գ։ Աստված քո մորը երկար կյանք տա»։ Կամ էլ կասեն՝ «Ա՛յ թե ինչ է նշանակում ջուխտ cojones ունենալ։ Տարի չկա, որ չանի»։
Այդ պահերին նեղվում էր, ամաչում, ինչ֊որ դատարկության զգացումով համակվում, միաժամանակ նաև հպարտ ու երջանիկ էր զգում իրեն, սակայն ուզում էր ազատվել շրջապատողներից ու գնալ լվանալ ձեռքերը, ամբողջ աջ թևը, դանակը, հետո վերցնել գինու տիկն ու ողողել բերանը և մի տարով էլ մոռացության տալ ցուլի ականջի համը, և ողողում էր բերանը ու թքում հրապարակի սալերին, հետո բարձրացնում էր տիկն ու կլկլացնելով ուղիղ կոկորդն էր լցնում գինին։
Այո՛, Վիլլակոնեխոսի բուլդոգը ոչ մի գնով չէր հրաժարվի գյուղի capea֊ից։ Բայց և այնպես շատ հաճելի զգացողություն է, երբ առավոտյան արթնանում ես, լսում անձրևի ձայնը և հասկանում, որ այդ օրը գյուղում capea չի լինի։
Բայց ես պետք է վերադառնամ։ Ինչ ուզում է լինի, ես պետք է վերադառնամ ու հասնեմ կամրջի ու պահակակետերի կռվին։ Էլադիոն է այնտեղ, եղբայրս, միսս ու ոսկորս։ Անսելմոն է այնտեղ, Պրիմիտիվոն, Ֆերնանդոն, Ագուստինը, Ռաֆայելը, թեև այս մեկը մի բանի նման չէ, կանայք են այնտեղ, Պաբլոն, Ingles֊ը։ Ingles֊ին կարելի է չհաշվել, նա օտարական է ու հրաման է կատարում։ Բոլորը մասնակցելու են այս կռվին, և ես իրավունք չունեմ ինչ֊որ նամակի պատճառով գլուխս պրծացնելու այս փորձությունից։ Ես պետք է արագ տեղ հասցնեմ այս ծրարը և շտապ վերադառնամ, որպեսզի հասնեմ կռվին։ Ամոթ է, որ ինչ֊որ նամակի պատճառով ես ետ մնամ։ Ուրեմն պարզ է, վերադառնալու եմ։ Բայցի այդ, հանկարծ մտածեց նա, հաճելի էլ է, ֆաշիստ ենք սպանելու։ Ինչքա՜ն ժամանակ է արդեն, որ ոչ մեկին չենք սպանել։ Ա՜յ օր է լինելու վաղը։ Իսկական օր։ Թող շուտ գա այդ օրը, ես էլ բարով հասցնեմ սա ու վերադառնամ։
Այդ պահին, երբ որոճի միջով քայլում էր զառիթափն ի վեր դեպի հանրապետականների գծերը, ոտքերի առաջից, խավարի մեջ մի կաքավ թևերն ուժգին թափահարեց ու թռավ։ Վախից շունչը կտրվեց։ Հանկարծակիի եկա, դրանից էր, մտածեց նա։ Ո՞նց են այդպես արագ թափահարում թևերը։ Երևի թուխս է նստել։ Հավանաբար ոտս շատ մոտիկ դրեցի։ Եթե պատերազմ չլիներ, հիմա թաշկինակս կկապեի այս թփին և ցերեկով կգայի֊կգտնեի այս բույնը, ձվերը կտանեի թխսկան հավի տակ կդնեի ու փոքրիկ կաքավներ կունենայի իմ հավանոցում և կպահեի, կմեծացնեի, կդարձնեի որսախայծեր։ Աչքերը չէի հանի։ Բայց որ չհանեմ, կթռչեն֊կգնան։ Կարող է։ Ուրեմն պետք է հանել աչքերը։
Բայց ո՞նց կհանես քո մեծացրած կենդանու աչքերը։ Կարելի է թևերը կտրել կամ էլ ոտից կապ գցել։ Պատերազմ չլիներ, Էլադիոյի հետ կգնայի ֆաշիստների պահակակետի մոտի գետակն ու խեցգետին կբռնեի։ Մի անգամ այդ գետակում չորս դյուժին խեցգետին բռնեցինք մեկ օրվա մեջ։ Եթե այս կռվից հետո Սիեռա դե Գրեդոս քաշվենք, լավ կլինի, այնտեղ հրաշալի գետակներ կան, մեջը լիքը կարմրախայտ ու խեցգետին։ Լավ կլիներ, եթե գնայինք, մտածեց նա։ Ամռանն ու աշնանը լավ կյանք կարելի է անել Գրեդոսում, բայց ձմեռը սարսափելի ցուրտ է։ Գուցե մինչև ձմեռ հաղթենք ու վերջացնենք այս պատերազմը։ Ի՞նչ կասես։
Եթե մեր հայրը հանրապետական չլիներ, հիմա Էլադիոն էլ, ես էլ ֆաշիստական զինվորներ կլինեինք, իսկ ֆաշիստական զինվորի համար ոչ մի խնդիր գոյություն չունի։ Կատարիր հրամանը, մեռա՞ր, մեռար, չմեռա՞ր՝ կապրես, մի խոսքով՝ ինչ֊որ լինելու է, կլինի։ Իշխանություններին հնազանդ ապրելն ավելի հեշտ է, քան նրանց դեմ պայքարելը։
Բայց այս պարտիզանությունը շատ պատասխանատու բան է։ Եթե անհանգիստ մտքի տեր մարդ ես, անընդհատ մտատանջվում ես։ Էլադիոն ավելի շատ է միտք անում, քան ես։ Նա շատ է մտահոգվում։ Ես հավատում եմ մեր գործի ճշտությանը, դրա համար էլ չեմ մտատանջվում։ Բայց շատ պատասխանատու գործ է մեր արածը։
Ինձ թվում է, որ մենք շատ դժվար ժամանակ ենք ծնվել, մտածեց նա։ Ինձ թվում է, առաջ ավելի հեշտ է եղել։ Մենք դժվարություններին դիմանում ենք, որովհետև հենց սկզբից էլ դա է եղե մեր կյանքը։ Ով դրան սովոր չէ, նա այստեղ անելիք չունի։ Դժվար ժամանակ է, որովհետև պետք է ինքներս որոշում ընդունենք։ Երբ ֆաշիստները մեզ վրա հարձակվեցին, ամեն ինչ որոշվեց֊վերջացավ։ Մենք կռվում ենք, որպեսզի ապրենք։ Ես ուզում եմ ապրել, որպեսզի կարողանամ թաշկինակս կապել այն թփին և ցերեկով գալ, հանել ձվերը, դնել թխսկան հավի տակ ու կաքավի ձագեր ունենալ մեր բակում։ Սա է ընդամենը իմ ուզածը։ Այսպիսի փոքրիկ ու հասարակ մի բան։
Բայց դու ոչ քո տունն ունես ոչ էլ քո անտուն բակը, մտածեց նա։ Դու ընտանիք էլ չունես, քո ունեցածը այդ մի եղբայրդ է, որը վաղը կգնա կռվի, մեկ էլ քամին է, արևը և դատարկ փորդ։ Քամին հիմա համարյա չի խաղում, մտածեց նա, իսկ արևը մայր է մտել։ Գրպանումդ չորս նռնակ ունես, մտածեց նա, բայց դրանք էլ գցելու համար են միայն։ Կարաբին ունես ուսիցդ կախած, դա էլ փամփուշտներ արձակելու համար է։ Գրպանումդ նամակ կա, պիտի հանձնես։ Մեջդ լիքը կղանք է, դա էլ հողին պահ կտաս, քմծիծաղեց մթության մեջ։ Հետն էլ կարող ես մեզդ։ Դու միայն տալ կարող ես։ Դո՛ւ, փիլիսոփա։ Դո՛ւ, դժբա՛խտ մարդ, ասաց ինքն իրեն ու նորից քմծիծաղեց։
Բայց հակառակ այդ բոլոր ազնիվ մտորումներին, թեթևացած լինելու զգացողությունը մնում էր, այն, որ ունենում էր գյուղում, երբ առավոտյան, ֆիեստայից առաջ, լսում էր թափվող անձրևի ձայնը։ Դիմացը, սարի կատարին, հանրապետական զորքերի դիրքերն էին․ նա գիտեր, որ այդտեղ իրեն ձայն կտան