Անդրեսը նստել և ամուր կառչել էր բռնակից, մինչ Գոմեսը շարժիչն էր գործի դնում։ Աղմուկն ու լույսը ահա ճեղքեցին խավարը և մոտոցիկլը սլացավ բարդիներով եզերված գյուղի սև, մութ ճանապարհով, Անդրեսը գլուխը հակեց, որպեսզի պատսպարի քամուց, հետո, երբ իջան գետափ, սև խավարը մշուշվեց, դարձավ դեղնավուն, և նորից սև֊մութ, երբ ճանապարհը գնաց դեպի վեր։ Խաչմերուկի վրա մոտոցիկլի լապտերի լույսի տակ երևացին սարերից իջնող բեռնաթափված մեքենաները։
==Գլուխ քառասունմեկերորդ==
Պաբլոն կանգնեցրեց ձին և մթության մեջ ցած իջավ, Ռոբերտ Ջորդանը լսեց թամբերի ճռռոցը, ձիերից իջնող մարդկանց ծանր շնչառությունը, լկամի զնգոց, երբ մի ձի գլուխը թափահարեց։ Ձիահոտ առավ, անլվա շորերով քնած֊վեր կացած նորեկների վրայից քրտնքի հոտ փչեց, քարայրում քնածներին փայտի ծխի հոտն էր ամուր կպել։ Պաբլոն կողքին էր, նրանից արույրի, թթված գինու հոտ էր փչում, այնպիսի զգացողություն էր, կարծես բերանիդ մի անկյունում սև մետաղադրամ լիներ։ Ռոբերտ Ջորդանը սիգարետը վառեց ու պահեց ափի մեջ, որպեսզի լույսը չնկատվի, հետո լսեց, որ Պաբլոն շատ ցածր ձայնով կնոջն ասում է․ «Պիլար, ես մինչև ձիերի ոտնակապերը գցեմ, դու նռնակի պարկն իջեցրու»։
― Ագուստինո, ― շշնջալով ասաց Ռոբերտ Ջորդանը, ― դու և Անսելմոն կամուրջ եք գալու, ինձ հետ։ Maquina֊ի սկավառակների պարկը վերցրե՞լ ես։
― Այո, ― ասաց Ագուստինը։ ― Իհարկե։
Ռոբերտ Ջորդանը մոտեցավ Պիլարին, կինը ձիերից մեկի բեռներն էր իջեցնում Պրիմիտիվոյի օգնությամբ։
― Լսի՛ր, կի՛ն, ― ասաց ցածրաձայն։
― Ի՞նչ կա, ― խռպոտ ձայնով շշնջաց Պիլարը, ձիու փորատակի գոտին արձակելով։
― Հասկացա՞ր, որ պահակակետի վրա հարձակվելու եք միայն ռմբակոծությունն սկսվելուց հետո։
― Քանի՞ անգամ ես ասելու, ― ասաց Պիլարը։ ― Դառնում ես պառաված կնիկ։
― Ուզում եմ մի անգամ ևս ստուգել, հենց այդքան, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ժամապահներից ոչնչացնելուց հետո կգաք կամուրջ և կծածկեք ճանապարհի վերևի մասն ու իմ ձախ թևը։
― Դեռ այն ժամանակ, երբ առաջին անգամ բացատրեցիր, ես ամեն ինչ հասկացա, նույն բանը նորից մի՛ պատմիր, ― շշնջաց Պիլարը։ ― Գնա՛, գնա տես ինչ ես անում։
― Մինչև ռմբակոծությունը չսկսվի, ոչ մի շարժում, ոչ մի կրակոց, ոչ մի նռնակ, ― ցածրաձայն ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Դե էլ հոգի մի՛ ուտի, ― զայրացած շշնջաց Պիլարը։ ― Դեռ այնտեղ՝ Սորդոյի մոտ ես այդ բոլորը հասկացա։
Ռոբերտ Ջորդանը գնաց Պաբլոյի մոտ, որը ձիերի ոտնակապերն էր գցում։
― Միայն նրանց ոտներին կապ գցեցի, որոնք կարող են խրտնել, ― ասաց Պաբլոն։ ― Իսկ սրանց, հենց այնպես եմ կապել, մի թեթև քաշես՝ կարձակվեն։
― Լավ։
― Աղջկան ու գնչուին կասեմ, թե ոնց վարվեն, ― ասաց Պաբլոն։ Նրա բերած մարդիկ առանձնացած կանգնել էին խմբով ու հենվել կարաբիններին։
― Հասկացե՞լ ես ամեն ինչ, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Ինչո՞ւ չէ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ոչնչացնել ժամապահներին։ Կտրել լարերը։ Վերադառնալ կամուրջ։ Կամուրջը ծածկել, մինչև որ պայթեցնես։
― Եվ ոչ մի բան չանել, մինչև ռմբակոծել չսկսեն։
― Ճիշտ է։
― Դե լավ, հաջողություն։
Պաբլոն ինչ֊որ բան մռթմռթաց։ Հետո ասաց․
― Դու մեզ այդ քո մեծ ու փոքր maquina֊ներով ծածկելո՞ւ ես, Ingles, երբ սկսենք նահանջել։
― De la primera, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ոնց որ պետք է։
― Ուրեմն, ― ասաց Պաբլոն։ ― Էլ ոչ մի բան։ Բայց շատ զգույշ պետք է լինես, Ingles: Եթե զգույշ չլինես, իմացի՛ր, դա բարդ բան է։
― Maquina֊ի ետևը ես եմ լինելու, անձամբ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Իսկ դու դրա լեզուն լավ գիտե՞ս։ Որովհետև ես չեմ ուզում Ագուստինի գնդակից ընկնել, ինչքան էլ լավ մտադրությամբ նա այդ բանն անի։
― Ես դրա լեզուն շատ լավ գիտեմ։ Հավատա՛։ Իսկ եթե կրակողը Ագուստինը լինի, կհետևեմ, որ կրակը ձեր գլխավերևում պահի, բարձր, շատ բարձր։
― Որ այդպես է, էլ ոչինչ չունեմ, ― ասաց Պաբլոն։ Հետո ցածրաձայն ու որպես գաղտնիք՝ ավելացրեց։ ― Բայց ձիերն էլի քիչ են։
Շան որդի, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ Մի՞թե կարծում է, որ ես գլխի չեմ ընկել դեռևս առաջին իսկ րոպեից։
― Ես ոտով կգնամ, ― ասաց նա։ ― Ձիերի մասին դու հոգա։
― Չէ՛, քեզ համար ձի կլինի, Ingles, ― ցածրաձայն ասաց Պաբլոն։ ― Բոլորիս համար էլ ձի կլինի։
― Դա արդեն քո գործն է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ինձ կարող ես չհաշվել։ Նոր maquina֊յիդ փամփուշտները բավակա՞ն են։
― Այո, ― ասաց Պաբլոն։ Սպանված ձիերի մոտ եղածը լրիվ վերցրել եմ։ Չորս հատ եմ միայն կրակել, փորձելու համար։ Երեկ գիշեր եմ փորձել, սարերում։
― Դե՛, մենք գնացինք, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Քանի չի լուսացել, պետք է տեղ հասնենք ու դարան մտնենք։
― Բոլորս էլ գնանք արդեն, ― ասաց Պաբլոն։ ― Suerte,<ref>Հաջողություն եմ մաղթում (իսպ․):</ref> Ingles:
Տեսնես էլի ի՞նչ է ծրագրում պոռնկորդին, ասաց ինքն իրեն Ռոբերտ Ջորդանը։ Բայց վստահ եմ, դա է, իմ իմացածը։ Դե լավ, դա արդեն իր գործն է։ Փառք աստծո, որ այդ մարդկանց չեմ ճանաչում։
Նա մեկնեց ձեռքն ու ասաց․
― Suerte, Pablo, ― և նրանց ձեռքերը միացան ու սեղմվեցին խավարում։
Երբ Ռոբերտ Ջորդանը մեկնում էր ձեռքը, մտածում էր, որ այնպիսի զգացողություն է ունենալու, որպիսին ունենում է մարդ սողունի կամ կամ բորոտի ձեռք տալիս։ Նա չգիտեր, որ նույնն էլ Պաբլոն է զգում։ Բայց Պաբլոյի ձեռքը մթության մեջ այնպես ամուր ու անկեղծորեն սեղմեց իր ձեռքը, որ ինքը ևս նույնպիսի սեղմումով պատասխանեց նրան։ Նույնիսկ ինչ֊որ հաճելի զգացողություն ունեցավ այդ ձեռքսեղմումից, այդ առավոտվա ամենատարօրինակ զգացողությունը։ Հիմա մենք պիտի է դաշնակիցներ լինենք, մտածեց նա։ Դաշնակիցները միշտ իրար ձեռք են սեղմում։ Դեռ չեմ ասում, որ իրար պարգևատրում են, պաչպչվում, մտածեց նա։ Ուրախ եմ, որ ստիպված չեմ այդ բանն անելու։ Կարծում եմ, որ բոլոր դաշնակիցներն էլ այսպես են։ Նրանք միշտ էլ ատում են իրար au fond:<ref>Խորքում (ֆր․):</ref> Բայց այս Պաբլոն արտասովոր մարդ է։
― Suerte, Պաբլո՛, ― ասաց և ուժեղ սեղմեց այդ տարօրինակ, ամուր, խորհրդավոր ձեռքը։
― Ցավում եմ, որ իրերդ տարա, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ուղեղս մթագնել էր։
― Բայց դու բերեցիր այն, ինչի կարիքն ունեինք։
― Կամրջի հարցում հիմա քեզ հետ համաձայն եմ, Ingles, ― ասաց Պաբլոն։ ― Տեսնում եմ, որ հաջող է ավարտվելու։
― Այդ ի՞նչ եք անում։ Maricones եք դարձել, հա՞, ― ասաց հանկարծակի նրանց կողքին հայտնված Պիլարը։ ― Քեզ միայն դա էր պակաս, ― ասաց Պաբլոյին։ ― Գնանք, Ingles, վերջ տուր քո այդ «բարի ճանապարհներիդ», քանի դեռ մնացած դինամիտդ էլ չի գողացել։
― Դու ինձ չես հասկանում, կի՛ն, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ingles֊ն ու ես իրար հասկանում ենք։
― Քեզ ոչ ոք չի հասկանում։ Ոչ աստված, ոչ նույնիսկ մայրդ, ― ասաց Պիլարը։ ― Ոչ էլ ես։ Գնանք, Ingles: Հրաժեշտ տուր խուզած գլխիկիդ ու գնանք։ Me cago en tu padre,<ref>Իսպանական հայհոյանք։</ref> բայց սկսում եմ մտածել, որ վախեցել ես ցուլի տեսքից։
― Քո մերը, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Դու չունես, որ ես էլ ասեմ, ― ուրախ շշնջաց Պիլարը։ ― Դե գնանք, այնպես եմ ուզում այս գործը շուտ անել ու պրծնել։ Դու էլ գնա հասիր տղաներիդ, ― ասաց Պաբլոյին։ ― Ո՞վ իմանա, թե ինչքան ժամանակ դրանք իրենց որոշումի մեջ կմնան։ Դրանց մեջ մի երկուսը կան, որոնց հետ ես գործ չէի բռնի։ Գնա՛, վերցրո՛ւ ու գնա։
Ռոբերտ Ջորդանը ուսապարկը գցեց թիկունքին ու գնաց ձիերի կողմը՝ Մարիային գտնելու։
― Մնաս բարով, guapa, ― ասաց նա։ ― Շուտով կտեսնվենք։
Անիրական մի զգացողություն ունեցավ այդ պահին, նրան թվաց, որ սա ինչ֊որ ժամանակ արդեն եղել էր, կարծես գնացքը պատրաստ է շարժվելու, այո՛, հենց գնացքը, և ինքը կանգնել է կառամատույցում։
― Գնաս բարով, Ռոբերտո՛, ― ասաց աղջիկը։ ― Զգույշ կլինես։
― Անպայման, ― ասաց նա։
Կռացավ, որպեսզի համբուրի աղջկան, ուսապարկը սահեց, ընկավ ծոծրակին, և ճակատը բախվեց աղջկա ճակատին։ Եվ նրան թվաց, որ դա էլ է արդեն պատահել։
― Մի՛ լար, ― ասաց ինչ֊որ անճարակ դարձած, և դա ուսապարկի սահել֊ընկնելու պատճառով չէր։
― Չեմ լալիս, ― ասաց նա։ ― Բայց շուտ դարձիր։
― Կրակոցներ որ լսես, չանհանգստանաս։ Կրակոցներ շատ֊շատ են լինելու։
― Չեմ անհանգստանա։ Բայց շուտ դարձիր։
― Մնաս բարով, guapa, ― ասաց անճարակ ձևով։
― Salud, Ռոբերտո։
Ռոբերտ Ջորդանն իրեն այսքան դեռատի չէր զգացել այն օրից ի վեր, երբ առաջին անգամ գնացքով Ռեդ Լոջից մեկնել էր Բելինգ, որպեսզի այնտեղից էլ մի ուրիշ գնացքով գնա դպրոց՝ ուսման։ Վախենում էր գնալ և չէր ուզում ոչ ոք իմանա, որ ինքը գնում է ուսանելու։ Երբ կառամատույցում ուղեկցորդն իր ճամպրուկը բարձրացրեց և ինքն էլ պատրաստվում էր ոտքը դնելու վագոնի աստիճանին, հայրը համբուրեց իրեն ու ասաց․ «Թող աստված մեզ պահապան լինի մեր բաժանության օրերին»։ Հայրը շատ հավատացյալ մարդ էր և այդ խոսքերն ասաց պարզ ու անկեղծորեն։ Բայց նրա բեղերը թրջվել էին, աչքերն արտասվակալել, և Ռոբերտ Ջորդանն այնպես հուզվեց արցունքների միջով ասված այդ ջերմեռանդ խոսքերից, հրաժեշտի ողջագուրանքից, որ հանկարծ հորից ավելի տարեց զգաց իրեն և անհուն կարեկցանքով լցվեց նրա հանդեպ։
Գնացքի շարժվելուց հետո կանգնել էր վագոնի ետևի հարթակին ու նայում էր կայարանին, ջրմուղ աշտարակին, որն հետզհետե փոքրանում էր, փոքրանում, նայում էր փայտակոճերով հատվող երկաթյա գծերին, որոնք միանում էին մի կետում՝ փոքրիկ կայարանի բարալիկ ջրմուղ աշտարակի մոտ, և գնացքի համաչափ տկտկոցի հետ տանում էին իրեն հեռու֊հեռու։
Հարթակին կանգնած արգելակողն ասել էր՝ «Երևում է հորդ համար դժվար է քեզնից բաժանվելը, Բոբ»։ «Այո», պատասխանել էր ինքը՝ նայելով գծերի և փոշոտ ճանապարհի արանքում փռված օշինդրի թփիկներին, որոնց մեջ հեռագրասյուներն էին բարձրանում։ Նայում էր ու սպասում, որ հիմա, ուր որ է, արոր հավը դուրս կթռչի խոտերի միջից։
«Սրտո՞վդ է դպրոց գնալը»։ «Այո», պատասխանել էր ինքը և ճիշտ էր ասել։ Քիչ առաջվա համար այդ պատասխանը ճիշտ չէր, բայց հիմա ճիշտ էր, և այս պահին, երբ բաժանվում էր Մարիայից, նորից իրեն ճիշտ այնպես դեռատի զգաց, ինչպես կառամատույցում։ Հիմա դարձյալ այնպես դեռատի էր, այնպես անճարակ և անճարակ ձևով էլ հրաժեշտ էր տալիս, կարծես դպրոցական լիներ, որը դպրոցի դարպասների մոտ հրաժեշտ է տալիս իր հասակակից աղջկան ու չգիտի համբուրի, թե ոչ։ Հետո հասկացավ, հրաժեշտը չէր անճարակության պատճառը։ Հետագա հանդիպման լինել֊չլինելու երկյուղն էր։ Հրաժեշտը մասամբ միայն կարող էր այս անճարակության պատճառ լինել, միայն այնքանով, որ հիշեցնում էր ապագա հանդիպման մասին։
Դարձյալ ետ֊ետ ես գնում, ասաց ինքն իրեն։ Բայց ես կարծում եմ, որ չի գտնվի և ոչ մի մարդ, որն այս բանն անելիս իրեն չափից ավելի դեռատի չզգա։ Բանի անունը չտվեց։ Դե լավ, ասաց ինքն իրեն։ Դե լավ։
― Մնաս բարով, guapa, ― ասաց աղջկան։ ― Մնաս բարով, նապաստա՛կ։
― Գնաս բարով, իմ Ռոբերտո, ― ասաց աղջիկը, և Ռոբերտ Ջորդանը մոտեցավ Անսելմոյին ու Ագուստինին և ասաց․
― Vamonos.
Անսելմոն իր ծանր ուսապարկը գցեց շալակը։ Քարայրից դուրս գալուց հետո Ագուստինն իր բեռը ցած չէր դրել։ Հիմա նա հենվել էր մի ծառի, իսկ շալակի բեռան վրայից ցցվել էր գնդացրի փողը։
― Լավ, ― ասաց Ագուստինը։ ― Vamonos: ― Սարալանջով շարժվեցին ներքև։
― Buena suerte, դոն Ռոբերտո, ― ասաց Ֆերնանդոն, երբ ծառերի միջով իրար ետևից անցան նրա կողքից։ Ֆերնանդոն մի քանի քայլ այն կողմ պպզած նստել էր, բայց այդ խոսքերը նա արտասանեց մեծագույն արժանապատվությամբ։
― Քեզ ևս, Ֆերնանդո, buena suerte, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Քո բոլոր գործերում, ― ասաց Ագուստինը։
― Շնորհակալություն, դոն Ռոբերտո, ― ասաց Ֆերնանդոն առանց ուշադրություն դարձնելու Ագուստինի խոսքերին։
― Այս մարդը ֆենոմեն է, Ingles, ― շշնջաց Ագուստինը։
― Համաձայն եմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Օգնե՞մ քեզ։ Մի ձիաբեռ կլինի շալակիդ։
― Լավ է, բան չկա, ― ասաց Ագուստինը։ ― Բայց ինչ գոհ եմ, որ սկսեցինք։
― Ցածր խոսեք, ― ասաց Անսելմոն։ ― Այստեղից արդեն պետք է քիչ խոսել և ցածրաձայն։
Զգուշորեն փոխելով ոտքերը՝ նրանք իջնում էին սարալանջով՝ առջևից Անսելմոն, հետո Ագուստինը, Ռոբերտ Ջորդանի պարանե ներբանով կոշիկները սահում էին սոճու չոր ասեղնատերևների վրա, նա շատ զգույշ էր քայլում, բայց ոտքն առավ ծառի դուրս ցցված արմատին, ձեռքը գցեց գնդացրի փողին, ծալված եռոտանուն, զգաց մետաղի սառնությունը, հետո սկսեց կողեկող իջնել, կոշիկները սահում էին, ակոսում գետինը, նորից առաջ պարզած ձախ ձեռքը դեմ առավ սոճու խորդուբորդ բնին, փաթաթվեց ծառին և ափի մեջ զգաց կպչուն խեժը, որ վազել էր բնի վրա արված դանակի կտրվածքից։ Անտառապատ թեք սարալանջով նրանք իջան այնտեղ, որտեղից Ռոբերտ Ջորդանն ու անսելմոն առաջին օրը դիտել էին կամուրջը։
Անսելմոն կանգ էր առել մի սոճու տակ, նա մթության մեջ բռնեց Ռոբերտ Ջորդանի թևն ու հազիվ լսելի ձայնով շշնջաց․
― Նայի՛ր։ Կրակարանի մեջ կրակ կա։
Ներքևում լույս էր երևում, Ռոբերտ Ջորդանը գիտեր, որ այդտեղ կամուրջն ու ճանապարհը միանում են իրար։
― Այստեղից էինք դիտում, ― ասաց Անսելմոն։ Նա վերցրեց Ռոբերտ Ջորդանի ձեռքը, տարավ ցած ու հպեց ծառի բնի վրայի թարմ կտրվածքին։ ― Այս նշանը ես արեցի, երբ դու կամուրջն էիր դիտում։ Այստեղ, աջ կողմում էիր ուզում դնել maquina֊ն։
― Այստեղ էլ կդնենք։
― Լավ։
Ուսապարկերը դրեցին ծառաբների ետևում և երկուսով գնացին Անսելմոյի ետևից այնտեղ, ուր կիպ իրար կողքի մատղաշ սոճիներ էին բարձրացել։
― Այստեղ է, ― ասաց Անսելմոն։ ― Հենց այստեղ։
― Այստեղից, լույսով, ― շշնջաց Ռոբերտ Ջորդանը՝ պպզած մատղաշ ծառերի ետևում, ― ճանապարհի մի փոքր հատվածն է երևում, կամրջին միացող մասը։ Կամուրջը լրիվ ետևում է, այն կողմի ճանապարհի մի մասը նույնպես, մինչև կեռմանը։
Ագուստինը ոչինչ չասաց։
― Կպառկես այստեղ ու կսպասես մինչև մենք պայթեցումը նախապատրաստենք։ Վերևից լինի, թե ներքևից, ով էլ գա, կկրակես։
― Այդ լույսը ի՞նչ տեղ է, ― հարցրեց Ագուստինը։
― Ժամապահի խցիկն է կամրջի այս գլխին, ― շշնջաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Ժամապահներին ո՞վ է վերացնելու։
― Ծերունին և ես, ինչպես արդեն ասել եմ։ Բայց եթե մենք չկարողանանք վերացնել, կկրակես խցիկների վրա, ժամապահների, եթե երևան։
― Այո։ Դու ասել էիր։
― Պայթեցումից հետո, երբ ներքևից Պաբլոյի տղերքն երևան, կսկսես կրակել նրանց գլխավերևով, եթե հետապնդող լինի։ Ասենք լինի չլինի կրակիր, որպեսզի չհետապնդեն։ Հասկացա՞ր։
― Ինչո՞ւ չէ։ Նույնն բանն ես ասում, ինչ երեկ գիշեր։
― Ուրիշ հարց ունե՞ս։
― Ոչ։ Երկու պարկ ունեմ։ Գնամ վերևից հող լցնեմ, այնպես որ փորած տեղը չերևա ու բերեմ այստեղ։
― Բայց այստեղ չփորփրես։ Այնպես պիըի դարան մտնես, ոնց որ երեկ էր, բարձունքում։
― Չեմ փորի։ Մթնով վերևից կբերեմ հողը։ Կտեսնես։ Այնպես կտեղավորեմ պարկերը, որ չնկատվեն։
― Շատ մոտ ես իրենց։ Sabes? Այս սոճուտը լույսով պարզ երևում է ներքևից։
― Մի անհանգստանա, Ingles: Հիմա դու ո՞ւր ես գնում։
― Այս փոքրիկ maquina֊ս վերցնում եմ ու իջնում կամրջի մոտ։ Ծերուկը կանցնի ձորն ու դարան կմտնի մյուս խցիկի մոտ։ Նրա պատուհաններն այն կողմն են նայում։
― Էլ ոչ մի հարց չունեմ, ― ասաց Ագուստինը։ ― Salud, Ingles: Ծխախոտ ունե՞ս։
― Այստեղ ծխել չի կարելի։ Շատ մոտ է։
― Չեմ ծխելու։ Այնքան որ բերանիս լինի։ Հետո կծխենք։
Ռոբերտ Ջորդանը սիգարետի տուփը տվեց նրան։ Ագուստինը երեք հատ վերցրեց ու խոթեց նախրորդի հարթ կատարով իր գլխարկի առաջամասի ծալքի մեջ։ Եռոտանին բացեց, գնդացիրը տեղավորեց մատղաշ սոճիների արանքում, սկսեց տոպրակները դատարկել ու պարունակությունը դասավորել այնպես, որ ամեն ինչ ձեռքի տակ լինի։
― Nada mas, ― ասաց նա։ ― Լավ, էլ ոչինչ պետք չէ։
Անսելմոն ու Ռոբերտ Ջորդանը թողեցին նրան այդտեղ ու վերադարձան իրենց ուսապարկերի մոտ։
― Ի՞նչ ես կարծում, որտե՞ղ է ավելի հարմար, որ թողնենք սրանք, ― շշուկով ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Կարծում եմ այստեղ։ Բայց վստա՞հ ես, որ այդ փոքրիկ maquina֊յով կկարողանաս այստեղից խփել ժամապահին։
― Սա հենց այն առաջին օրվա տե՞ղն է։
― Հենց այն ծառն է, ― առանց շրթունքները շարժելու հազիվ լսելի շշնջոցով ասաց Անսելմոն, ոնց որ առաջին օրը։ ― Դանակով նշան եմ արել վրան։
Ռոբերտ Ջորդանը նորից այնպիսի զգացողություն ունեցավ, որ այս բոլորը եղել են արդեն մի անգամ, բայց սա իսկապես եղել էր, նա կրկնում էր իր հարցերը, և Անսելմոն տալիս էր նույն պատասխանները։ Նույնն էլ Ագուստինի հետ էր, նա իրեն ժամապահների մասին տվել էր մի հարց, որի պատասխանը գիտեր։
― Մոտ է։ Նույնիսկ շատ մոտ, ― շշուկով ասաց նա։ Բայց լույսը մեր ետևից է ընկնում։ Լավ կլինի այստեղ։
― Դե ես անցնեմ ձորն ու դարան մտնեմ մյուս ծայրում, ― ասաց Անսելմոն։ Հետո կանգ առավ։ ― Ների՛ր ինձ, Ingles: Չեմ ուզում, որ սխալ լինի։ Կարող է այնպես չեմ հասկացել, ոնց որ պետք է։
― Ի՞նչը, ― ցածրաձայն հարցրեց նա։
― Կրկնի՛ր, թե ինչ պետք է անեմ։
― Ես որ կրակեցի, դու էլ կկրակես։ Ժամապահիդ սպանելուց հետո կամուրջը կանցնես, կգաս մոտս։ Ուսապարկերը ներքևում կլինեն, ոնց որ ասել եմ, այնպես էլ կսկսես տեղավորել պայթուցիկները։ Ես քեզ ամեն ինչ կասեմ։ Եթե ինձ մի բան պատահի, ինքդ կանես ամեն ինչ, ոնց որ ցույց եմ տվել։ Չաճապարես, կանես ինչպես հարկն է, փայտե սեպերը լավ կմեխես իրենց տեղերն ու նռնակները կկապես դրանց։
― Ամեն ինչ պարզ է, ― ասաց Անսելմոն։ ― Ամեն ինչ հիշում եմ։ Լույսը որ բացվի, լավ պահ մտիր։
― Կրակելուց առաջ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը, ― մի քիչ հանգստացիր, որպեսզի չվրիպես։ Մի մտածիր, թե դիմացինդ մարդ է, հաշվիր, որ թիրախ է, de acuerdo:<ref>Այստեղ՝ լա՞վ (իսպ․)։</ref> Նշան կբռնես մի կետի։ Ուղիղ փորին, եթե դեմքով է դեպի քեզ կանգնած։ Եթե թիկունքով է դեպի քեզ՝ մեջքին։ Լսի՛ր, ծերո՛ւկ։ Եթե նստած լինի, իմ կրակելուց հետո միայն կկանգնի, որպեսզի վազի կամ պառկի։ Հենց այդ պահին կրակիր։ Եթե նստած մնա, էլի կրակիր։ Չսպանես։ Բայց չվրիպես։ Դարան կմտնես հիսուն յարդի վրա։ Դե դու որսորդ ես։ Էլ քեզ ի՞նչ ասեմ։
― Կանեմ ոնց որ հրամայում ես, ― ասաց Անսելմոն։
― Այո։ Հրամայում եմ անել այդպես, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
Լավ էր հիշեցի ու որպես հրաման տվեցի հանձնարարությունը, մտածեց նա։ Դա նրան կօգնի, որպեսզի լավ զգա։ Ինչ֊որ չափով անեծքից կխուսափի։ Համենայն դեպս, ես կարծում եմ, որ նա այդպես է մտածում։ Գոնե ինչ֊որ չափով։ Ես մոռացել էի, թե նա ինչ ասաց ինձ սպանության մասին մեր հանդիպման առաջին օրը։
― Հրամայում եմ այդպես անել, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Հիմա գնա։
― Me voy, ― ասաց Անսելմոն։ ― Ցտեսություն, Ingles:
― Ցտեսություն, ծերո՛ւկ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
Հիշեց հորը, երկաթուղային կայարանում, հրաժեշտի արցունքները, այն ժամանակ salud չասաց, ոչ էլ մնաս բարով, հաջողություն, կամ նման բան։
― Հրացանի խողովակը մաքրե՞լ ես, ծերո՛ւկ, ― ասաց շշուկով։ ― Թե չէ գնդակը ճիշտ չի արձակի։
― Քարայրում, ― ասաց Անսելմոն։ ― Բոլորն էլ շամփուրով մաքրել եմ։
― Ուրեմն ցտեսություն, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը և ծերունին պարանե ներբանով կոշիկներն հագին անաղմուկ, մեծ֊մեծ քայլերով գնաց ծառերի միջով։
Ռոբերտ Ջորդանը պառկեց սոճու ասեղնատերևով պատված գետնին և ականջ դրեց սոճիների ճյուղերի մեջ լուսաբացին պտտվող քամու շրշյունին։ Ավտոմատի պահեստատուփն հանեց ու փակաղակը մի քանի անգամ ետ ու առաջ տվեց։ Հետո փակաղակը քաշեց, ավտոմատը մթության մեջ շրջեց, փողի ծայրն առավ շրթունքների արանքն ու փչեց յուղահամ, լպրծուն մետաղի անցքի մեջ։ Այնուհետև զենքը դրեց նախաբազկին, փակաղակը դեպի վեր, որպեսզի ասեղնատերև կամ կեղտ չընկնի մեջը, մթության մեջ պահեստատուփից փամփուշտները բթամատով մեկ֊մեկ հանեց ու դրեց գետնին փռած թաշկինակի վրա, հետո ամեն մի փամփուշտը մատների մեջ շուռումուռ տալով նորից մտցրեց իրենց տեղերը։ Պահեստատուփն հիմա նորից էր ծանրացել, տեղադրեց այն ավտոմատի վրա ու լսեց տեղն ընկելու չխկոցը։ Երեսնիվայր պառկեց սոճու բնի ետևը, ― ավտոմատը գցած ձախ նախաբազկին, ― և նայեց ներքևում երևացող լույսին։ Լույսը երբեմն կորչում էր, կռահեց, որ ժամապահն է այդ պահերին կանգնած լինում կրակարանի դիմաց։ Ռոբերտ Ջորդանը այդտեղ պառկել ու սպասում էր լուսաբացին։