==Մրցում==
երբ միեկոն մտաւ դասարան, նա զգաց, որ ինչ֊որ բան տարբեր է։ բոլորը ժպտում էին, բացի աքիրայից, ով փոխել էր իր տեղը, եւ այժմ ուսուցչին շատ մօտ էր նստել։
-Մենք ուրախ ենք, որ դու վերադարձել ես, Միեկո,֊ասաց օրիորդ Սուզուկին ջերմօրէն՝ ասես արտասովոր եւ ոչ մի բան չէր պատահել։
-մենք սովորել ենք Հիրոշիմայի եւ Նագասակիի ատոմային ռումբի մասին,֊ասաց աղջիկներից մեկը,֊դու պէտք է քաջ լինես։
Միեկոն զգաց, որ իր ներսի դառնութիւնը ցրուում է ինչպէս մառախուղն առաւօտեան։
Դրանից յետոյ, դպրոցը զարմանալիօրէն աւելի լաւն էր։ Միեկոն սկսեց գրել իր դասերը մատիտով։ Օրիորդ Սուզուկին նայում էր հիացած։ Դասի աւարտին, Միեկոն նամակ գրեց ծնողներին
Սիրելի մայրիկ եւ հայրիկ,
ես ունեմ նոր ընկեր, Յոշին, եւ ես հաւանում եմ դպրոցը։ Իմ ձեռքը դեռ մի քիչ հիւանդ է, այդ պատճառով էլ վատ եմ գրում։ Բայց ես դեռ չեմ նկարում վրձիններով։ Ես նոյնպէս կարօտում եմ ձեզ։
սէր,
Միեկո։
Մի օր, իր սենեակում, Միեկոն բացեց դարակը եւ հանեց 4 գանձերը։ Բարձի վրայ նստած նա վրձինը թաթախեց խոնաւ թանաքի մէջ։ Երբ թանաքը սեւ էր եւ բաւականաչափ բարակած՝ Միեկոն վերցրեց վրձինը եւ տարաւ գիծ “մեկ”֊ի համար։ Նա իրեն զգում էր ինչպէս փոքր երեխան, ով առաջին անգամ է գրում։
==Մօրաքոյր Հիսակոն==