Մի օր, իր սենեակում, Միեկոն բացեց դարակը եւ հանեց 4 գանձերը։ Բարձի վրայ նստած նա վրձինը թաթախեց խոնաւ թանաքի մէջ։ Երբ թանաքը սեւ էր եւ բաւականաչափ բարակած՝ Միեկոն վերցրեց վրձինը եւ տարաւ գիծ “մեկ”֊ի համար։ Նա իրեն զգում էր ինչպէս փոքր երեխան, ով առաջին անգամ է գրում։
Մատիտով գրելիս ձեռքը չէր ցաւացել, սակայն այժմ, վրձինը թղթին հպելու ժամանակ ցաւն անցաւ ձեռքին։ Միեկոն շունչը պահած աւարտեց առաջին գիծը։ Նա նեղուեց ծուռը գծից։ Այն բնաւ նման չէր անցեալում նկարած կատարեալ գծերին։
Յանկարծ եկաւ տատիկը եւ տեսաւ նկարը։ Միեկոն փորձեց ծածկել թուղթը, սակայն տատիկն արդէն տեսել էր ծռմռուած «մեկը»։
֊Այստեղ,֊տատը վերցրեց վրձինն եւ նկարեց մեկը՝ հարթ ու հաւասար,-այն այսպէս է գնում,֊մեկ անգամ էլ փորձիր։
Առանց որեւէ բառ ասելու Միեկոն մաքրեց վրձինը եւ թանաքամանը, չորս գանձերը դրեց մի կողմ։ Նա, իհարկէ գիտէր թէ ինչպէս պէտք է տանել գիծը։ Ինչո՞ւ տատը չէր հասկանում դա։
Միեկոն եւ Յոշին սկսեցին շատ ժամանակ անցկացնել միասին։
֊դուք, աղջիկներ, փայտիկների զոյգի պէս անբաժան էք,֊ասում էր պապը։
Երբեմն, դպրոցից յետոյ Միեկոն Յոշիին տանում էր իր գաղտնի վայրը։ Նրանք նստեցին խողովակին եւ նայում էին աւազին։ Յետոյ հաւաքեցին փոքրիկ խեցիներ, եւ ալիքների բերած հարթ քարերը։
Երբեմն, դպրոցից յետոյ Միեկոն Յոշիին տանում էր իր գաղտնի վայրը։ Նրանք նստեցին խողովակին եւ նայում էին աւազին։ Յետոյ հաւաքեցին փոքրիկ խեցիներ, եւ ալիքների բերած հարթ քարերը։
Նրանք թափառում էին լեռներում, հաւաքում դեղին եւ ոսկեգոյն տերեւներ տատիկի եւ մօրաքոյր Հիսակոյի համար։ Միեկոն սիրում էր աշնան տարածուող գոյները եւ տերեւները երկրի վրայ։ Յաճախ նրանք թաւալուում էին խոտերի մէջ, նայում երկնքին եւ փորձում էին ամպերը տարբեր կենդանիների նմանեցնել։ Միեկոն մոռացել էր այն մենութիւնը, որ իրեն բերեց լեռներ։
Բայց նա դեռ աչքերով փնտրում էին Թենգուին։
-Նա, հաւանաբար գնացել է գետնի տակը ձմեռուայ պատճառով,֊ասաց Յոշին հռհռալով։
Եւ նրանք վազեցին սարից երգելով․
Թենգուի քիթը մեծանում է, մեծանում։
Թենգուի ոտքերը կարմիր են, ինչպէս բազուկ։
Հեքիաթի դեւը դարձաւ թաքուն կատակը։ Պատմութեան ձանձրալի ժամերին նրանք փոխանակում էին թղթեր, եւ աւելացնում նոր տողեր իրենց երգին։ Յետոյ արագ նայում էին գրքին եւ փորձում զսպել ծիծաղը։
Արդէն զգացուում էր ձմեռուայ շունչը, երբ օրիորդ Սուզուկին տուեց յանձնարարութիւն։
֊Նոր տարուան նախորդող օրը, մեր դպրոցում կը լինի կալիգրաֆիայի մրցոյթ։ դա կը լինի այն ուսանողների համար, ովքեր կը նկարեն բառապատկերները վրձնով։ դասի աւարտին, ես գրատախտակին կը գրեմ բառը, որը նախատեսուած է մրցոյթի համար։ նա, ում նկարն աւելի արտիստիկ կը լինի կը ճանաչուի յաղթող։ Իսկ նրա նկարածը կը խփենք դպրոցի բակում դրուած քարին։
-Մասնակցի՛ր մրցոյթին,֊ասաց Յոշին ոգեւորուած։
Միեկոն գլուխը շարժեց վարանած։ Ինչպէ՞ս նա կարող է մասնակցել մրցոյթին, եթէ անգամ տարրական գծերը չի կարողանում անել։
-խնդրում եմ,֊համոզում էր Յոշին,֊դա շատ հաճելի կը լինի։ մեզնից եւ ոչ ոք չի արել կալիգրաֆիայի դասերը պատերազմի ժամանակ, իսկ դու սովորել ես դա երկար տարիներ։,֊քաշելով Միեկոյի թեւից,-դու աւելի մեծ շանսեր ունես յաղթելու, քան մենք։
֊Այո,֊մտածեց Միեկոն հեգնական,֊ես անցել եմ այդ դասերը, բայց ամէնը մոռացել եմ։
Նա նայեց Յոշիի առողջ մատներին։ Ինչպէս նա կարող է մրցել նրա դէմ։ Եւ միւսների, ովքեր ունեն առողջ ձեռքեր։ Ամենավատնն այն էր, որ միեկոն կարծում էր, որ չի կարող յաղթել առանց հինգերորդ գանձի։ Բայց Յոշին ամբողջ տան ճանապարհին խօսում էր մրցոյթի մասին։ նրանք մտան Միեկոյի պարտեզ։ տատիկը մեծ տաշտի մէջ շորեր էր լուանում։ Նա հանում էր շապիկը, լաւ քամում այն՝ ապա կախում։
-Նկարչութեան մրցոյթ է լինելու դպրոցում,֊Յոշին պատմում էր նրան,֊֊եւ ես կարծում եմ, որ Միեկոն պէտք է փորձի։
տատիկը դադարեցրեց լուացքը՝ սրբելով իր թաց, կարմրած կարմիր ձեռքը։
-ես նոյնպէս այդպէս եմ կարծում,֊նա խիստ նայեց Միեկոյին,֊քո ծնողները հպարտ կը լինեն։
֊Ոչ,֊արագ ասաց Միեկոն,֊ես պատրաստ չեմ,֊նա դադար տուեց,֊ես․․․ես չեմ կարող։
եւ ամէն ինչ այդպէս աւարտուեց։ դէ, միեկոն այդպէս էր մտածում։
==Մօրաքոյր Հիսակոն==