Բայց չփրկեց ընկերներին, թեպետ փափագն այդ միշտ ուներ.
Քանզի նրանք իրենք իրենց մատնեցին ժանտ կործանումի,
Երբ լափերին լափեցին անմտաբար եզներն Արև-Հիպերիոնի.
Ուստի նրանց վերադարձը անբիծ Հելիոսը խափանեց։
{{տող|10}}Օ՛ն, դիցուհի՛դ, դստրիկ Զևսի, այդ ամենը պատմիր և ինձ։
Գերամեծար այն Կալիպսոն՝ վեհ դիցուհին աստվածազոր,
Ու փափագում էր տենչագին, որ լինի նա ամուսինն իր։
Սակայն հասավ այն տարին, երբ սատվածների աստվածների հոժար կամքով
Պիտ կատարվեր վերադարձն իր դեպ Իթակե, դեպի իր տուն,
Ուր սիրելի մարդկանց մեջ էլ զերծ չմնաց նա տանջանքից։
Եվ հրճվում էր անդ նա բազմած խրախճանքի։ Մինչ այլ անմահ աստվածները
Եկել խմբվել էին արդեն ապարանքում Օլիմպատեր Զևս աստծու։
Այնժամ նրանց իր խոսքն ուղղեց սատվածների աստվածների և մարդկանց հայրն,
Իր հոգու մեջ վառ հիշելով Էգիսթոսին փառապսակ,
{{տող|30}}Որին սպանեց Ագամեմնոն քաջի որդի Օրեստեսը գերահռչակ։
Եվ կամ ինչպե՞ս կարող եմ ես մոռացման տալ Ոդիսևսին աստվածակերպ,
Որն իր խելքով գերագույնն է մարդկության մեջ և որն անբավ
Զոհ է բերել անծայրածիր երկնքի տեր սատվածներին։աստվածներին։
Բայց Պոսիդոնն երկրասասան զայրագնաբար հալածում է նրան սաստիկ
{{տող|70}}Հանուն հզոր մեծ Կիկլոպի, որին նա ժանտ կուրացրել է մի ժամանակ,
Դուստրը հավերժ ալեկոծվող ծովերի տեր Փորկիսի։
Ահավասիկ՝ Ոդիսևսին Պոսիդոնը երկրատատան, թեպետ նրան
Անկարող է նա սպանել, վանում է միշտ իր հայրենի էրկրից երկրից հեռու։
Ուստի եկե՜ք մենք բոլորս վերադարձը նրա քննենք,
Ինչպե՞ս պիտի նա տուն դառնա։ Մինչ Պոսիդոնը իր զայրույթը կը թողնի.
Քանզի չէ՞ որ անկարող է նա միայնակ, դեմ-հանդիման,
{{տող|80}}Դուրս գալ, մարտել բոլոր անմահ աստվածների ցանկության դես»։ դեմ»։
Նրան իսկույն պատասխանեց Աթենասը՝ աստվածուհին պայծառաչյա.
«Կրոնոսյան, ո՜վ դու մեր հայր, իշխանավորդ գերագույն.
Ջախջախում էր նա, դստրիկը անպարտելի մեծ աստըծո։
Այդպես զինված՝ նա սրընթաց թռավ գլխից Օլիմպական բարձունքների
Եվ շուտ հասավ անդ, Իթակե, այնտեղ, ընթեր Ոդիսևպան Ոդիսևյան
Մեծ դարբասի, նա կանգ առավ՝ ձեռքին բռնած իր նիզակը պղնձաձույլ,
Նմանվելով եկվոր հյուրին՝ տափոսացի իշխանազոր քաջ Մենտեսին։
Ոմանք էլ անդ նուրբ, ծակոտկեն սպունգներով մաքրում էին սեղանները,
Մաքրում արագ և մոտ քաշում, իսկ ոմանք էլ բրդում էին միսը առատ։
Ամենից շուտ նրան տեսավ Տելեմտքոսն աստվածասերպՏելեմաքոսն աստվածակերպ,
Որը, բազմած խոսնայրների միջև այնժամ, սրտակոտոր ու տխրամած
Միտք էր անում ազնվամեծար իր հոր մասին, թե ե՞րբ արդյոք նա պիտի գա
Շուտ վեր կացավ, արագ քայլեց դեպի դուռը և իր հոգում խոր տրտնջաց,
{{տող|120}}Որ եկվոր հյուրը դռան մոտ զուր սպասեց այդքան երկար։
Մուոենալով՝ Մոտենալով՝ նա աջ ձեռքը նրա սեղմեց, վերցրեց տեգը պղնձակուռ
Եվ, դառնալով իսկույն նրան, խոսքերն ասաց այս թևավոր.
«Ողջո՜ւյն, եկվոր, մեր հարկի տակ մենք կընդունենք քեզ սիրալիր,
Ապա խնդրեց նրան նստել բազկաթոռին գեղեցկակերտ,
{{տող|130}}Որի վրա նախ նա փռեց պերճ, նկարեն, վառ մի ծածկոց,
Դրեց նան նաև ոտքերի տակ, իբր հենարան, մի աթոռակ։
Իսկ իր համար հետո բերեց գեղաքանդակ մի բազկաթոռ
Եվ այն դրեց խոսնայրներից մի փոքր հեոուհեռու, որ աղմուկից
Հյուրն անհանգիստ անդ չը լինի անբարտավան այդ մարդկանց մեջ,
Ու որպեսզի հնար լինի հարցմունք անել իր հոր մասին հալածական։
Աղախինը, գեղեցկսսիայլ գեղեցկափայլ ու ոսկեղեն մի գավի մեջ
Լվացվելու ջուր բերելով՝ այն արծաթյա կոնքը լցրեց,
Եվ այնուհետ քաշեց, դրեց նրանց առջև նա տաշածո մի կոկ սեղան։
Ու մեզ ասի, թե նա կը գա։ Ավա՜ղ, կորավ օրը նրա վերադարձի։
Բայց դու ասա և ճշմարիտն ինձ դու պատմիր, ո՞վ ես արդյոք,
{{տող|170}}Ո՞ր ցեղից ես կաս կամ որտե՞ղ են ծնողներդ, քաղաքը քո։
Ի՞նչ նավ էր այն, որի վրա այստեղ եկար և կամ ինչպե՞ս քեզ նավաստիք
Ափ հանեցին դեպ Իթակե, ինչպե՞ս էին կոչվում նրանք։
Քանզի բնավ ես չեմ կարծում, որ հետիոտն եկած լինես դու այստեղ։
Այդ ամենը ճիշտ ինձ ասա, որ ճշմարիտն իմանամ.
Սա առաջի'ն առաջին գալուստն է քո, թե հյուրն ես դու իմ հայրական.
Չէ՞ որ մեր տանն միշտ եղել են և բազմաթիվ ուրիշ մարդիկ,
Քանզի հայրս սրտանց կապված էր շատ ու շատ այլ մարդկանց հետ»։
Այն, որ, կարծեմ, կը կատարվի, թեպետ իրոք գուշակ չեմ ես,
Եվ, ճիշտն ասած, հավահմա գործերին ես անտեղյակ եմ.
Այլևս երկար նա չի մնա իր սիրելի հայրենիքից այսպես հեոուհեռու,
Նույնիսկ եթե նրան երկաթ շղթաներով պինդ կաշկանդեն.
Բազմահնար է, կգտնի նա միջոցը վերադարձի.
Որը հասներ խոր ծերության՝ իր սեփական գույքի վրա դեռ իշխելիս։
Պետք է ասեմ, երբ հարցնում ես. խոսք կա արդեն, որ այն մարդու որդին եմ ես,
{{տող|220}}Որն, հիրավի, մահկանացու մարդկանց շարքում դժբախտսւգույնն դժբախտագույնն էր ամենքից»։
Իսկույն նրան պատասխանեց Աթենասը՝ աստվածուհին պայծառաչյա.
«Աստվածները շնորհել են քեզ ոչ պակաս փառավոր ցեղ և լավ սերունդ.
Որն անամոթ խոսնայրներին իր ձեռքն հզոր ցույց պիտի տար։
Ա՜խ, եթե նա ետ գար հիմա և հաղթ կանգներ դռների մեջ իր օջախի
Գլխին շքեղ սաղավարտն իր, ձեռքին վահան և զուլգ զույգ նիզակ,
Այնպես, ինչպես տեսա մի օր ես առաջին անգամ նրան՝
Մեր հարկի տակ, լի բերկրանքով, երբ թնդում էր խնջույքը վառ.
Պղնձակուռ սլաքներին։ Բայց մերժել էր նրան Իլոսն,
Վախենալով հավերժակյաց աստվածների ոխից ահեղ։
Մինչդեո Մինչդեռ հայրս թույնը տվեց, քանզի նրան նա միշտ սիրում էր չափազանց,
Եթե հանկարծ այդ վիճակում Ոդիսևսը խոսնայրների դեմ հանդես գար,
Մահը պետք է նրանց հասներ, և թանկ նստեր իրենց կիրքը փեսայության։
Եվ թեպետ դու շտապում ես ճանապարհվել, բայց սպասիր փոքր-ինչ, այստեղ
{{տող|310}}Գեթ լողացիր, և քաղցրությամբ սիրած սիրտդ թող հագենա,
Որ ետ գնաս դու դեպի նսվննավն, ստանալով պերճ ընծաներն իմ թանկարժեք,
Որով սիրտդ պիտի խնդա և որն ինձնից միշտ կը մնա քեզ հիշատակ.
Այդպիսիներն հյուրընկալն է հյուրին տալիս, իբրև նվեր արժանագով»։
Իր ամուսին Ոդիսևսին սկսեց ողբալ, լալ ու երկար արտասվել,
Մինչ Աթենաս աստվածուհին նրա աչքերն անուշաբույր քնով փակեց։
Իսկ խոսնակները գոռգոռամ գոռգոռում էին սաստիկ դահլիճի մեջ ստվերամած
Եվ բոլորն էլ տենչում էին պառկել մահճում Պենելոպի։
Այնժամ իր խոսքն ուղղեց նրանց Տելեմաքոսը խորիմաց.
{{տող|440}}Որն խնամքով թափահարեց ու քնքշաբար հարթեց, ծալեց բաճկոնը այդ
Ապա կախեց մեխից այնտեղ, քանդակածո մահիճի մոտ,
Եվ դուրս եկավ ննջարանից, դուսն դուռն օղակով արծաթագեղ
Քաշեց, ծածկեց, ապա փոկով դռան նիգը շարժեց իր տեղն.
Իսկ նա պառկած մահճի վրա, ծածկված մորթով ոչխարենի,