― Մարդկանց՝ սեփական հաճույքի համար։ Բայց մնացած ամեն ինչը՝ իրենց համար։
==***==
Դեմիուրգ Շամբամբուկլին զանգեց իր ընկեր դեմիուրգ Մազուկտային։
― Լսի, դու ո՞ցն ես մարդկանց ստեղծել։
― Ցեխից, ինչի՞։
― Դա առաջինին։ Իսկ հետո՞։
― Ի՞նչ «հետո»։
― Ինքը ո՞նց պետք է բազմանա։
― Խհմմ․․․ Մի մարդը չի կարա բազմանա։ Ավել է պետք։
― Երկո՞ւսը։
― Ամենաքիչը։
― Էդ ես էլ եմ արդեն հասկացել։ Դու ինձ ասա, թե երկրորդին ինչի՞ց ես արել։ Էլի՞ ցեխից։
― Չէ։ Էդ դեպքում նրանք միանման են ստացվում։
― Իսկ պե՞տք է տարբեր լինեն։
― Դե հա։
― Հապա, միգուցե՞ ես նրա մոտ էգ արջ բերեմ։
― Ավել լավ է պետք չի։
― Բա ի՞նչ անեմ։
― Սկզբի համար՝ քնացրու․․․
― Ու ամեն ինչ սկսեմ սկզբի՞ց։
― Չէ, էդ իմաստով չէ։ Ուղղակի որ քնի։
― Իսկ հետո՞։
― Իսկ հետո երկրորդ մարդուն ես անում առաջինի մի մասից։ Կլոնավորումը սովորե՞լ ես։ Այ տենց։ Մարդուց կդրում ես․․․
― Սպասի՛, մի հուշի՛։ Ես ինքս գլխի կընկնե՛մ։
― Դե, էդ դեպքում, քեզ հաջողություն։
Մի քանի հարյուրամյակ դեմիուրգ Մազուկտան հյուր գնաց դեմիուրգ Շամբամբուկլիին։
― Դե, ո՞նց են գործերդ։
― Ամեն ինչ ստացվե՛ց։
― Բազմանո՞ւմ են։
― Է՛ն էլ ոնց։ Ահա, նայի։
Մազուկտան նայեց։
― Սա․․․ ի՞նչ է։
― Սենց իրանք բազմանում են։
― Այ սե՞նց։ Սպասի, իսկ․․․ ո՞վ է սա։
― Ո՞րտեղ։
― Ո՞վ է այնտեղ մարդու հետ։ Սա, չէ որ ․․․ մարդ չի՛։
― Դե հա, սա կին է։
― Իսկ նա որտեղի՞ց առաջացավ։ Պետք է որ ստացվեր երկրորդ մարդը, իսկ սա․․․ սա ինչ֊որ անհասկանալի էակ է։
Շամբամբուկլին անհանգստացավ։
― Ես ամեն ինչ անում էին, ոնց դու ասել էիր։ Քնացրեցի մարդուն, կդրեցի նրա կողը․․․
― Կո՞ղը։ <i>Կո՞ղը</i>։
― Դե հա։
― Իսկ պետք էր՝ ապենդիքսը։ Դա դրա համար էլ նախատեսված է։
― Ըըը․․․ Ես էլ, մի հատ էլ, զարմացել էի, թե ինչի է մարդու մոտ մի ավելորդ մաս։
Շամբամբուկլին գորովանքով շրջվեց տղամարդու և կնոջ կողմը, ովքեր, առանց երկու դեմիուրգների վրա ուշադրություն դարձնելու, ինքնամոռաց տռփանքին էին տրվել։
― Իսկ, ըստ իս, վատ չի ստացվել։ Հեչ էլ վատ չի։ Ավելի լավ է, քան սովորաբար լինում է ցեխից։
― Դեե․․․― Մազուկտան շփեց դունչը,― կարևորը, որ աշխատում է։ Իսկ ընդհանրապես, ինչ լինում է, դեպի լավն է։ Ո՞վ գիտի, ինչ կլիներ, եթե դու կտրեիր տասներկումատնյա աղիքը։