Այդպես էլ եղավ, այն էլ ավելի շուտ, քան սպասում էր: Դեռ կեսին էլ չէր հասել, երբ գլուխը դիպավ առաստաղին և ստիպված թեքեց վիզը, որպեսզի չկոտրվի: Նա շտապ ցած դրեց շիշը, ինքն իրեն հանգստացնելով.
— Այս բանը Այսքանը բավական է: երևի այլևս չեմ մեծանա: Բայց արի տես, որ հիմա էլ դռնից դուրս չեմ կարող գալ: երանի Երանի այդքան շատ չխմեի:
Ավաղ, արդեն ուշ էր: Նա շարունակում էր մեծանալ ու մեծանալ և. շուտով ճարահատյալ չոքեց հատակին: Քիչ անց, այդ դիրքով մնալն էլ անհնարին դարձավ: Մի րոպե ևս և սենյակում ազատ տարածություն չկար: Նա փորձեց պառկել՝ մի ձեռքը դնելով գլխի տակ, իսկ մյուսը հենելով դռանը: Բայց և այնպես աճը չէր դադարում: Ի վերջո Ալիսը մի ձեռքը պատուհանից դուրս հանեց, իսկ ոտքը մտցրեց ծխնելույզի մեջ ու հուսահատ ասաց.
— էլ Էլ շարժվելու տեղ չունեմ: Չգիտեմ, վերջս ինչ է լինելու:
Բարեբախտաբար կախարդական շշի զորությունն արդեն անցել էր և Ալիսն այլևս չէր աճում: Սակայն դեռևս շատ անհարմար դիրքով էր պառկած, և քանի որ սենյակից դուրս գալու ոչ մի հույս չկար, իրեն շատ դժբախտ զգաց:
— Բայց չէ՞ որ ես արդեն մեծացել եմ, — տխուր հառաչեց նա, — բայց մի բանը լավ է, որ այստեղ այլևս մեծանալու տեղ չկա: Ուրեմն սրանից ավելի մեծ չեմ լինի: Մի կողմից դա լավ է, երբեք չեմ ծերանա ու պառավ չեմ լինի, — մտածեց Ալիսը, — իսկ մյուս կողմից էլ վատ, արի ու միշտ դաս սովորի: Չեմ ուզում:
— Ա՜խ դու, հիմար Ալիս, ինչպես կարող Ես ես այստեղ դաս սովորել, դու հազիվ ես տեղավորվել, ուր մնաց դասագրքերին տեղ լինի, — հանգստացրեց իրեն Ալիսը:
Եվ այսպես, նա շարունակում էր քննել հարցը մեկ մի կողմից, մեկ մյուս, ինքն իր հետ զրույց վարելով:
— Մերի Աննա, Մերի Աննա, — կանչում էր ինչ-որ մեկը, — շուտ ձեռնոցս բեր:
Հետո աստիճանների վրա ոտքերի թեթև թփթփոց լսվեց: Ալիսը գլխի ընկավ, որ ճագարն իրեն է փնտրում ու վախեցած այնպես դողաց, որ տունը հիմքից ցնցվեց: Նա բոլորովին մոռացել էր, որ ինքը ճագարից հազար անգամ մեծ է և Նրանից նրանից վախենալու պատճառ չունի:
Ի վերջո ճագարը մոտեցավ դռանը և փորձեց հրել: Դուռը ներսից էր բացվում, և քանի որ Ալիսի արմունկը հենած էր վրան՝ ճագարի ջանքերն ապարդյուն անցան:
Իսկ մի այլ ձայն, որ մինչ այդ Ալիսը չէր լսել, պատասխանեց.
— Ձերդ մեծություն, ես այստեղ եմ, խնձորենիների տակն եմ Փորումփորում:
— Փորելու ժամանակ ես գտել, — զայրացավ ճագարը, — շտապ արի ինձ օգնիր, որ այստեղից դուրս գամ:
(Նա արտասանեց՝ ձեռռռք):
— Ա՜խ, դու հիմարի գլուխ, ձեռք Է, ով Է է տեսել այդպիսի հսկայական ձեռք, ամբողջ պատուհանը ծածկել Էէ:
— Իհարկե ծածկել Էէ, ձերդ մեծություն: Բայց, ինչ ուզում եք ասեք, ձեռք Էէ:
— Այդ դեպքում ձեռքն այնտեղ ոչ մի գործ չունի, գնա և իսկույն դուրս նետիր այն:
Հաջորդեց երկարատև լռություն: Ալիսի ականջին ժամանակ առ ժամանակ շշուկներ Էին էին հասնում:
— Ձերդ մեծություն, դա ինձ բոլորովին դուր չի գալիս, բոլորովին:
Ի վերջո Ալիսը ձեռքը նորից շարժեց օդում: Այս անգամ լսվեց երկու թույլ ճիչ և ավելի շատ փշրվող ապակու զրնգոց:
«Ինչքան շատ ապակի կա այս ջերմոցում, — մտածեց նա, — տեսնես հիմա ինչ են անելու: Ինչ վերաբերում Է է ինձ պատուհանից դուրս հանելուն, շատ ուրախ կլինեմ, որովհետև այլևս չեմ կարող մնալ այստեղ»:
Նա սպասեց մի քանի վայրկյան, բայց ոչինչ չկարողացավ լսել: Վերջապես սայլակի անիվների ճռնչոց եկավ ու բազմաթիվ այլ ձայներ, որոնք միաժամանակ խոսում Էին: Ալիսը զանազանեց հետևյալ խոսքերը.
— Որտե՞ղ Է է մյուս սանդուղքը:
— Ես միայն մեկն եմ բերել: Մյուսը Բիլի մոտ Էէ:
— Բիլ, շուտ այստեղ բեր, մանչուկ:
— Չէ, նախ կապիր դրանք:
— Մի տես, պատի կեսին Էլ էլ չի հասնում:
— Ի՜նչ ես ասում, լավ Էլ էլ հասնում Էէ: Շատ ես բծախնդիր:
— Ահա, Բիլ, բռնիր այս պարանը:
— Տանիքն արդյոք կդիմանա քո ծանրությանը:
— Հիշիր, որ մի աստիճանը շարժվում Էէ:
— Վայ, ցած Է է ընկնում:
— Գլուխներդ պահեք:
(Ուժեղ դղրդյուն):
— Ո՞վ արեց: Երևի Բիլն Էրէր:
— Ո՞վ կմտնի ծխնելույզի մեջ:
— Թող Բիլը մտնի:
— Հեյ, Բիլ, պարոնն ասում Էէ, որ ծխնելույզի մեջ մտնես:
— Ուրեմն Բիլին բաժին ընկավ, — ասաց. Ալիսն ինքն իրեն, — նրանք ամեն ինչ Բիլի վրա են գցում: Ես ոչ մի դեպքում չէի ցանկանա նրա տեղը լինել: Բուխարիկը շատ է նեղ, բայց կարծում եմ, կկարողանամ քացով տալ:
Հիմա լավ եմ զգում, բայց շատ եմ հուզված ու չեմ կարողանում պատմել, միայն մի բան գիտեմ, որ սատանայի նման մեկը հրեց ինձ, և ես հրթիռի պես երկինք թռա:
— Ճիշտ այդպես էլ թռար, այ տղա, — լսվեց այս ու այն կողմից:
— Հարկավոր է տունը վառել, — հնչեց ճագարի ձայնը: Սրա վրա Ալիսն ամբողջ ուժով բղավեց.