Մինչ Մուկը խոսում էր, Ալիսը մտածում էր ու մտածում, և նրա երևակայության մեջ Մկան պատմությունը գծագրվում էր հետևյալ կերպ.
<poem>Քութիկն ասաց մկանը,
::որին բռնեց իր տանը. «Քեզ :::դատարան քարշ կտամ, ::::էնտեղ հախիցդ:::::կգամ: Ոչ մի հեր– ::::::քում ու բողոք, թող :::::::լինի դատն ան–::::::::ողոք: Մեկ է, էս–:::::::օր անգործ եմ, ::::::ինքս սիրով կը–:::::փորձեմ»: Պա– ::::տասխանեց Մուկն :::այդժամ. «Ախր, ::պարոն հարգարժան, :էս ի՞նչ դատ է
ահավոր, որը
չունի դատա–
:վոր: Առանց ::նրա մենք ի՞նչ :::ենք: Զուր տեղն ::::ինչո՞ւ ջուր ծե– :::::ծենք»: «Այդ ::::::իրավունքն ինձ :::::::կտաք, — ասաց ::::::շունը խորա– :::::մանկ, — ինքս ::::պիտի քեզ :::դատեմ ու ::մահվան դատա- :պար- :տեմ»:</poem>