Իսկ ես՝ հռհռացող, թիթեղը շոյող Օսկարս, վերադարձա «Սոխի մառան», որտեղ Շմուհն առաջվա նման ծափ էր տալիս, կանգնած էր թաց վարտիքով, ոտքերը չռած և, թվում էր, թե Քաուեր մորաքրոջ մանկապարտեզում իրեն ավելի վատ չի զգում, քան հռենոսյան մարգագետիններում, որտեղ նա, արդեն որպես մեծահասակ Շմուհ, ճնճղուկներ էր որսում։
===Ատլանտյան ծովապատնեշի մոտ կամ բունկերները այդպես էլ չեն կարողանում իրենց բետոնից ազատվել===
Ես ընդամենը ուզում էի օգնել մառանի տնօրեն Շմուհին։ Իսկ ահա նա այդպես էլ չկարողացավ ինձ ներել թմբուկով իմ ուժեղ ելույթի համար, որը նրա չափազանց վճարունակ հյուրերին դարձրեց բլբլացնող, անհոգ և ուրախ՝ չնայած վարտիքների մեջ միզող և այդ իսկ պատճառով արտասվող երեխաների, ի միջի այլոց, առանց սոխի արտասվող։
Օսկարը ձգտում էր հասկանալ Շմուհին։ Պե՞տք է, արդյոք, նա զգուշանար իմ մրցակցությունից, երբ հյուրերը կրկին ու կրկին մի կողմ էին հրում ավանդական սոխի գլուխները և պահանջում էին Օսկարին, նրա թմբուկը, ինձ, որ ունակ էի դյութանքներով իմ թիթեղի օգնությամբ նրանց մոտ հրավիերլ ցանկացած հյուրի անցյալը, ինչպիսի զառամյալ տարիքի էլ նա հասած լիներ։
Եթե մինչ այժմ Շմուհը առանց նախազգուշացման աշխատանքից ազատում էր միայն իր հավաքարարուհիներին, ապա այժմ ազատեց մեզ՝ իր երաժիշտներին և ջութակահար վարձեց, որին միայն մեծ չափազանցությամբ կարելի էր գնչուի տեղ ընդունել։
Սակայն քանի որ մեր արտաքսումից հետո մառանի հյուրերից շատերը, ընդ որում ամենալավերը, սպառնում էին այսուհետ հրաժարվել այցելություններից, մի քանի շաբաթ անց Շմուհը բարեհաճեց գնալ փոխզիջման, շաբաթական երեք երեկո ճզվզոց էր հանում ջութակահարը, երեք երեկո նվագում էինք մենք, ընդ որում, պահանջեցինք և ստացանք ավելի բարձր հոնորար, ամեն երեկոյի համար քսան մարկ, դրանից բացի, դրամական մանր նվերներն էլ էին դառնում ավելի առատ, Օսկարը նույնիսկ խնայողական գրքույկ ձեռք բերեց և ուրախանում էր տոկոսների նախաշեմին։
Այդ գրքույկը կոչված էր մոտ ապագայում ինձ համար փրկիչ փայտիկ դառնալ, քանզի եկավ մահը և մեզանից խլեց մեր տնօրեն Ֆերդինանդ Շմուհին, մեզ զրկեց աշխատանքից ու աշխատավարձից։
Շատ ավելի վաղ ես ասում էի․ Շմուհը ճնճղուկներ է սպանում։ Երբեմն նա մեզ տանում էր իր հետ, մեզ նստեցնում էր իր «Մերսեդեսը», որպեսզի մենք կարողանայինք տեսնել, թե ինչպես է նա կրակում ճնճղուկներին։ Չնայած իմ թմբուկի պատճառով պատահական բաժանումներին, որոնցից տուժվում էին նաև Կլեփն ու Շոլլեն, որոնք պաշտպանում էին ինձ, Շմուհի և նրա երաժիշտների հարաբերությունները մնում էին ընկերական, մինչև որ, ինչպես արդեն ասվեց, եկավ մահը։
Մենք մեքենա նստեցինք։ Ղեկին, ինչպես միշտ, Շմուհի կինն էր։ Նրա կողքին՝ Կլեփը, Շմուհը՝ Օսկարի և Շոլլեի միջև։ Իր մանր տրամաչափի հրացանը Շմուհը պահել էր ծնկներին և ժամանակ առ ժամանակ շոյում էր։ Մենք հասանք գրեթե մինչև Կայզերվերտ։ Հռենոսի երկու կողմերում ծառերից վարագույրներ են։ Շմուհի կինը մնաց մեքենայի մեջ և բացեց թերթը։ Մինչ այդ Կլեփն իր համար չամիչ էր գնել ու պլանաչափորեն այն կլանում էր։ Շոլլեն, որը մինչև կիթառահար դառնալը ինչ֊որ բան էր ուսումնասիրել, կարողանում էր Հռենոսին նվիրված անգիր բանաստեղծություններ արտասանել։ Ընդ որում, Հռենոսն էլ իրեն չափազանց բանաստեղծականորեն էր դրսևորում և, չնայած ըստ օրացույցի դեռ ամառ էր, իր վրա ոչ միայն բեռնանավեր էր տանում, այլև աշնանային տերևներ, որոնք ալիքների վրա օրորվում էին Դույսբուրգի ուղղությամբ, այնպես, որ եթե Շմուհի մանր տրամաչափի հրացանը ժամանակ առ ժամանակ մեկ, երկու բառ արտասաներ, Կայզերվերտի արվարձանում օրը կարելի էր լիովին խաղաղ օր անվանել։
Մինչ Կլեփը իր չամիչը հաղթահարեց և սկսեց խոտի վրա իր ձեռքերը սրբել, Շմուհը ևս ավարտեց իր գործը։ Տասնմեկին մոտ արդեն նա փետուրների սառը գնդի ձեռով թերթի վրա դրեց տասներկուերրորդին, նրա խոսքով, դեռ թպրտացողին։ Հրաձիգն արդեն տեղավորում էր իր ավարը՝ քանզի բացարձակապես անհասկանալի պատճառով Շմուհը տուն էր տանում այն ամենը, ինչը կրակելով սպանում էր, երբ շատ մոտ, մոտակա կոճղարմատի վրա իջավ ճնճղուկը, այնքան ցուղադրաբար իջավ, այնքան մոխրագույն էր, մի խոսքով, ճնճղուկի չափանմուշ, որ Շմուհը չկարողացավ տեղում կանգնած մնալ, նա, ով մեկ օրվա մեջ երբեք տասներկուսից ավելի ճնճղուկ չէր սպանել, սպանեց տասներեքերորդին, իսկ ահա այդ բանը նա չպետք է աներ։
Այն բանից հետո, երբ նա տասներեքերորդին դրեց մնացած տասներկուսի մոտ, մենք հեռացանք։ Շմուհի կնոջը մենք գտանք սև «Մերսեդեսի» մեջ քնած։ Սկզբում նստեցին Շմուհը ու Կլեփը՝ ետևի նստատեղին։ Ես ևս պետք է նստեի, սակայն դա չարեցի, ես նրանց ասացի, որ ուզում եմ մի քիչ էլ զբոսնել, իսկ հետո կգնամ տրամվայով, և նրանք թող իմ համար չանհանգստանան․ ահա այդպես, առանց Օսկարի, որը շրջահայացորեն մեքենա չնստեց, նրանք մեկնեցին դեպի Դյուսելդորֆ։
Իսկ ես դանդաղ քայլեցի նրանց ետևից։ Սակայն ես ստիպված չեղա երկար գնալ։ Ճանապարհային աշխատանքների պատճառով այնտեղ շրջանցիկ ճանապարհն անցնում էր խճաքարի ավազահանքի կողքով։ Իսկ ավազահանքի մեջ, որը խճուղու մակարդակից մոտ յոթ մետր ցածր էր, անիվներով դեպի վեր ընկած էր սև «Մերսեդեսը»։
Ճանապարհային բանվորները մեքենայից հանում էին Շմուհի դին և երեք վիրավորներին։ «Շտապ օգնության» մեքենան արդեն ճանապարհին էր։ Ես կոշիկներիս մեջ լի ու լի խճաքար հավաքելով, իջա ավազահանք, փոքր֊ինչ հոգ տարա վիրավորների մասին, թեպետ նրանք, չնայած ցավին, հարցեր էին տալիս, չասացի, որ Շմուհը զոհվել է։ Նա ապակիացած ու զարմացած հայացքով նայում էր երկնքին, որը երեք չորրորդով ծածկված էր ամպերով։ Այդ օրվա ավարով թերթը մեքենայից դուրս էր ընկել։ Ես հաշվեցի ընդամենը տասներկու ճնճղուկ, տասներեքերորդին սակայն չկարողացա գտնել և շարունակեցի փնտրել, նույնիսկ երբ ավազահանք իջեցրին «Շտապ օգնության» մեքենան։
Շմուհի կինը, Կլեփը և Շոլլեն գլուխները պրծացրին թեթև վնասվածքներով․ կապտուկներ, երկու֊երեք կոտրված կողոսկրեր։ Երբ ավելի ուշ ես հիվանդանոցում այցելեցի Կլեփին և սկսեցի այդ դժբախտ պատահարի մասին հարց ու փորձ անել, նա ինձ զարմանահրաշ պատմություն պատմեց․ երբ նրանք դանդաղ շարժվում էին քարուքանդ եղած շրջանցիկ ճանապարհով, ավազահանքի կողքով, թփերի, կենդանի ցանկապատների, ծառերի միջից հանկարծ թռան եկան մոտ հարյուր, ինչ հարյուր, հարյուրավոր ճնճղուկներ, նրանք բոլոր կողմերից շրջապատեցին «Մերսեդեսը», նրանք իրենց խփում էին դիմային ապակուն, վախեցրին Շմուհի կնոջը և զուտ միայն ճնճղուկային ուժով առաջ բերեցին դժբախտ պատահարը և տնօրեն Շմուհի մահը։
Կլեփի այս պատմությանը տարբեր կերպ կարելի է վերաբերվել․ Օսկարը հոռետեսորեն է վերաբերվում, նամանավանդ, որ Շմուհի թաղման ժամանակ, Հարավային գերեզմանատանը նա ավելի շատ ճնճղուկներ չհաշվեց, քան մի տարի առաջ, երբ դեռ որպես քարհատ ու գրանիտագործ, գերեզմանաքարերով էր շրջապատված։
Սակայն դրա փոխարեն վարձով վերցրած ցիլինդրով թաղման թափորի մեջ դագաղի ետևից գնալով, ես իններորդ հատվածում տեսա քարհատ Քորնեֆին, որն ինձ անծանոթ օգնականի հետ երկու հոգու գերեզմանի համար դիաբազե սալաքար էր տեղափոխում։ Երբ տնօրեն Շմուհին դագաղով տանում էին քարհատի կողքով դեպի նոր յուրացված տասներորդ հատվածը, վերջինս, գերեզմանատնային կարգի համաձայն, հանեց գլխարկը, սակայն ինձ չճանաչեց, միգուցե ցիլինդրի պատճառով։ Միայն պարանոցը շփեց, ինչն ինձ թույլ տվեց հետևություն անել հասունացած կամ գերհասունացած մկնոռախտերի առկայության վերաբերյալ։
Թաղումներ։ Ես ձեզ արդեն այնքան գերեզմանատներ եմ տարել և հիշում եմ, ինչ֊որ ժամանակ ասացի․ մի թաղումը նման է մյուսին, այդ իսկ պատճառով չեմ սկսի ձեզ նկարագրել Շմուհի թաղումը և թաղման ժամանակ դեպի անցյալն ուղղված Օսկարի մտքերը։ Շմուհը հողի մեջ մտավ, պառկեց այնպես, ինչպես կարգն էր և այդ ընթացքում որևէ արտասովոր բան տեղի չունեցավ՝ չնայած ձեզանից չեմ թաքցնի, որ թաղումից հետո ժողովուրդը իրեն լիովին անկաշկանդ էր պահում, քանի որ այրին պառկած էր հիվանդանոցում՝ ինձ հետ խոսակցություն սկսեց մի ոմն պարոն, որը ներկայացավ որպես բժիշկ Դյոշ։
Բժիշկ Դյոշը համերգային գործակալության ղեկավար անձ էր հանդիսանում։ Սակայն գործակալությունը որպես այդպիսին նրան չէր պատկանում։ Դրանից բացի, պարոն Դյոշն իրեն «Սոխի մառանի» նախկին այցելու անվանեց։ Չնայած ես նրան այնտեղ երբեք չէի տեսել։ Այնուամենայնիվ, նա ներկա էր, երբ ես Շմուհի հյուրերին վերածեցի բլբլացող, երանելի փոքրահասակների։ Բացի այդ, անձամբ դոկտոր Դյոշը ևս, ինչպես նա մտերմաբար ինձ հայտնեց, իմ թմբուկի ազդեցության ներքո վերադարձավ մանկության երանելի տարիները, իսկ այժմ ցանկանում էր ինձ ու իմ, ինչպես նա ասաց, «թունդ համարը» մատուցել բարձր մակարդակով։ Նա լիազորված է ինձ առաջարկել համաձայնագիր, բարձրակարգ համաձայնագիր, և ես կարող եմ հենց հիմա, առանց տեղիցս շարժվելու ստորագրել այն։ Դիակիզարանի դիմաց, որտեղ Լեո Խենթուկը, որին Դյուսելդորֆում Բիլլի Փսլնքոտ էին անվանում, սպիտակ ձեռնոցներով սպասում էր թաղման թափորին, դոկտոր Դյոշը ինչ֊որ մի թուղթ հանեց, որը չլսված հոնորարների դիմաց ինձ պարտավորեցնում էր մեծ համերգասրահներում մենահամերգներով ելույթ ունենալ որպես Օսկար֊թմբկահար, բեմի վրա մեն֊մենակ՝ երկու֊երեք հազար հանդիսատեսների առջև։ Դյոշը սաստիկ վշտանում էր, որ ես չեմ ցանկանում հենց այստեղ ու անմիջապես պայմանագիր ստորագրել։ Ես պատճառ բռնեցի Շմուհի մահը, ասացի, թե քանի որ կենդանության օրորք Շմուհը ինձ հետ շատ մոտ էր, ես չեմ կարող հենց այստեղ, գերեզմանատանը, նոր գործատու փնտրել։ Ես ուզում եմ այդ առաջարկը մի լավ վերլուծել, հնարավոր է, մի փոքրիկ ճամբորդություն ձեռնարկել, ինչից հետո մտնել նրա՝ պարոն Դյոշի մոտ և այդ ժամանակ արդեն, եթե մենք գանք համաձայնության, ստորագրել այն, ինչը նա աշխատանքային պայմանագիր է անվանում։
Չնայած ես գերեզմանատանը ոչ մի պայմանագիր էլ չստորագրեցի, Օսկարն իր համար անհրաժեշտ համարեց սեփական ֆինանասկան վիճակի անորոշության պատճառով ստանալ ու թաքցնել կանխավճարը, որը վերոհիշյալ դոկտոր Դյոշը այցետոմսի հետ մեկտեղ նրբանկատորեն ինձ հանձնեց արդեն գերեզմանատան սահմաններից դուրս կանգառում, որտեղ նա կանգնեցրել էր իր ավտոմեքենան։
Ես իսկապես էլ ուղևորություն կատարեցի և նույնիսկ ինձ ընկերակցողներ գտա։ Ճիշտն ասած, ես կնախնտրեի Կլեփի հետ ճանապարհորդել, սակայն նա պառկած էր հիվանդանոցում, և նրան չէր կարելի ծիծաղել, որովհետև կոտրել էր իր չորս կողոսկրերը։ Ոչ պակաս հաճույքով ես կհրավիրեի Մարիային, արձակուրդները դեռ չէին ավարտվել, մենք կարող էինք փոքրիկ Կուրտին վերցնել մեզ հետ։ Սակայն նա մինչև այժմ կապի մեջ էր իր շեֆ Շտենցելի հետ, որը թույլ էր տալիս, որ փոքրիկ Կուրտը նրան «Շտենցել հայրիկ» անվանի։
Դե ես էլ մեկնեցի նկարիչ Լանքեսի հետ։ Դու ք նրան արդեն գիտեք որպես ավագ եֆրեյտոր Լանքեսի, ինչպես նաև որպես մուսա Ուլլայի ժամանակավոր փեսացուի։
Կանխավճարն ու խնայողական գրքույկը գրպանումս դրած, գալով նկարիչ Լանքեսի մոտ՝ Զիտարդերշտրասե, որտեղ նրա արվեստանոցն էր, ես հույս ունեի այնտեղ գտնել իմ նախկին գործընկերուհուն՝ մուսա Ուլլային, քանի որ հենց նրա հետ էի ուզում ճանապարհորդել։
Ուլլային ես գտա նրա տանը։ Արդեն երկու շաբաթ առաջ, ինչպես ինքը ինձ տեղեկացրեց դռների մեջ, նրանք նշանվել էին։ Արդեն անհնար էր ավելի երկար մնալ Հենսխեն Կրագեսի մոտ, հարկ եղավ չեղյալ հայտարարել նշանդրեքը։ Ի դեպ, արդո՞ք ճանաչում եմ Հենսխեն Կրագեսին։
Ուլլայի վերջին փեսացուին Օսկարը չգիտեր, այդ առիթով հայտնեց իր մեծագույն ափսոսանքը, այնուհետև արեց համատեղ ուղևորության վերաբերյալ իր շռայլ առաջարկը, սակայն ստացվեց այնպես, որ վրա հասած նկարիչ Լանքեսն ավելի շուտ, քան Ուլլան պատասխանեց համաձայնությամբ, ինքն իրեն որպես ուղեկից փաթաթեց Օսկարի վզին՝ իսկ մուսային, երկարոտն մուսային, ապտակներով կերակրեց այն բանի համար, որ նա չի ցանկանում մնալ տանը, ինչից Ուլլան արտասվեց։
Սակայն Օսկարը, ինչո՞ւ Օսկարը չէր դիմադրում։ Ինչո՞ւ նա, որ պատրաստվում էր գնալ մուսայի հետ, չբռնեց նրա կողմը։ Որքան էլ նա իրեն գեղեցիկ պատկերեր գերսլացիկ, բաց գույնի աղվամազով պատված մուսայի հետ կողք կողքի ուղևորությունը, նրա հետ չափից դուրս սերտ համատեղ կյանքը այնուամենայնիվ վախեցնում էր ինձ։ Մուսաների հետ անհրաժեշտ է տարածություն պահպանել, եթե ոչ մուսայի համբյուրը կարող է քեզ համար փոխարկվել ընտանեկան սովորության։ Այդ դեպքում ավելի լավ է ես գնամ նկարիչ Լանքեսի հետ, որը ծեծում է իր մուսային, երբ վերջինս ուզում է նրան համբուրել։
Այն մասին, թե ուր ենք մենք գնալու, երկար բանավեճեր չեղան, խոսք կարող էր լինել միայն Նորմանդիայի մասին։ Մենք ցանկանում էինք այցի գնալ Կաննի ու Կաբուրի միջև գտնվող բունկերներին, քանզի պատերազմի ժամանակ այնտեղ էինք ծանոթացել։ Մեզ համար միակ դժվարությունը կայանում էր թույլտվության ձեռքբերման մեջ, սակայն դրա հետ կապված պատմության մասին Օսկարը ոչ մի բառ չի ասի։
Լանքեսը շատ ժլատ մարդ է։ Որքան որ նա վատ աստառված կտավի վրա վատնողաբար է ծախսում չնայած որ էժանագին կամ ինչ֊որ մեկից խնդրելով ստացած ներկերը, այդքան էլ խնայողաբար ու տնտեսվարորեն է վերաբերվում թղթե և մետաղյա դրամների հետ։ Նա երբեք իր համար սիգարետներ չի գնում, սակայն մշտապես ծխում է։ Որպեսզի ցույց տամ նրա հիմնավոր ժլատությունը, պատմեմ․ հենց որևէ մեկը նրան սիգարետ է հյուրասիրում, նա շալվարի ձախ գրպանից հանում է տասը պֆենիգանոց մետաղադրամը, կարճ ժամանակով այն բարձրացնում վեր, ինչից հետո՝ դնում աջ գրպանը, որտեղ օրվա ժամից կախված արդեն կուտակված էին լինում շատ կամ քիչ մետաղադրամներ։ Նա ծխում էր անխոնջաբար և մի անգամ, լինելով լավ տրամադրության մեջ, պարծեցավ․ «Ես ամեն օր երկու մարկից ոչ պակաս կուշտ սիգարետ եմ ծխում»։
Քանդված տան հետ այն հողակտորի դիմաց, որը մոտավորապես մեկ տարի առաջ Լանքեսը գնեց Վերստենում, վճարված է, կամ ավելի ստույգ ասված, ծխված է նրա մոտիկ ու հեռավոր ծանոթների սիգարետներով։
Ահա հենց այդ Լանքեսի հետ էլ Օսկարը մեկնեց Նորմանդիա։ Մենք մեկնեցինք ճեպընթաց գնացքով։ Լանքեսը կգերադասեր գնալ նույնընթաց անվճար մեքենաներով, սակայն, քանի որ ես էի վճարում և հրավիրում, նա ստիպված էր համաձայնել։ Կաննից մինչև Կաբուրա մենք գնացինք ավտոբուսով։ Բարդիների կողքով, որոնց ետևում կենդանի ցանկապատներով ծածկված, տարածվում էին մարգագետինները։ Շագանակագույն բծերով սպիտակ կովերը տեղանքը նմանեցնում էին կաթնային շոկոլադի գովազդին։ Միայն թե փաթեթի փայլուն թղթի վրա պետք չէր ցույց տալ պատերազմի թերևս ակնհայտ հետքերը, որոնք իրենց կնիքն էին թողել ցանկացած գյուղի վրա, դրանց թվում նաև Բավեն գյուղակի վրա, որտեղ ես կորցրեցի Ռոզվիտային։
Կաբուրից մենք ոտքով ծովափով անցանք մինչև Օրնայի գետաբերան։ Անձրև չկար։ Լե֊Հոմից ավելի ներքև Լանքեսն ասաց․
― Ահա և մենք տանն ենք։ Հլա մի սիգարետ տուր։
Դեռ այն ժամանակ, երբ նա մետաղադրամը մի գրպանից վերաբնակեցնում էր մյուսի մեջ, նրա մշտապես առաջ մղված գայլի գլուխը ցույց էր տալիս ավազաբլուրներում անվնաս մնացած բազմաթիվ բունկերները։ Նա նրբանկատորեն ձախից վերցրեց իր ուղեպայուսակը, փոխադրովի նկարակալն ու մեկ դյուժին ենթաշրջանակները, աջից վերցրեց ինձ ու տարավ բետոնի հետ հանդիպման։ Օսկարի ուղեբեռը բաղկացած էր փոքրիկ ճամպրուկից ու թմբուկից։
Ատլանտյան ծովապատնեշի մոտ մեր մնալու երրորդ օրը, այդ ընթացքում մենք հասցրեցինք սողուն ավազից մաքրել «Դորա» բունկերի ներսը, հեռացրեցինք առանձնություն փնտրող զույգերի զզվելի հետքերը, մեկ արկղի ու ննջապարկերի օգնությամբ կայարանը դարձրինք բնակության համար քիչ թե շատ պիտանի, Լանքեսը ծովափի ձկնորսների մոտից բավականին լավ ձողաձուկ բերեց։ Նա նրանց նավակն էր նկարել, նրանք էլ նրա ձեռքը զոռով ձողաձուկ էին խցկել։
Քանի որ մենք մինչ այժմ բունկերը «Դորա֊7» էինք անվանում, պետք չէ զարմանալ, որ երբ Օսկարը մաքրում էր ձողաձուկը, նրա մտքերը հեռանում էին քույր Դորոթեայի մոտ։ Ձկան լյարդը և սերմնագեղձերը տարածվում էին նրա ձեռքերի վրա։ Ես մաքրում էի ձուկը արևին հակառակ կանգնած, ինչը Լանքեսը որպես առիթ էր օգտագործում ջրանկարը ուրվագծելու համար։ Մենք, քամուց պաշտպանվելով, նստում էինք բունկերում։ Օգոստոսյան արևը կախված էր ուղիղ նրա բետոնե գավթի վրա։ Ես սկսեցի ձուկը լցոնել սխտորի պճեղներով։ Այն տեղը, ուր առաջ սերմնագեղձերն էին, լյարդը, աղիքները, ես լցրեցի սխտորով, պանրով ու ծոթորով, սակայն սերմնագեղձերը և լյարդը չթափեցի, այլ այդ նրբախորտիկները տեղավորեցի ձկան բերանի մեջ՝ այն կիտրոնով համեմելով։ Լանքեսը թափառում էր մոտակայքում և ամեն ինչ հոտոտում։ Կարծես սեփական տիրույթ ոտք դնելով, նա մտավ «Դորա֊4», «Դորա֊3» և էլ ավելի հեռու գտնվող բունկերները։ Ետ վերադարձավ տախտակներով ու ստվարաթղթի մեծ կտորներով, որոնց վրա նկարում էր։ Ինչից հետո փայտը փոխանցեց կրակին։
Մենք ողջ օրն առանց դժվարության պահպանում էինք փոքրիկ խարույկը, որովհետև ամեն երկու քայլի ափին ցցված էին ալիքների բերած փետուրիկի պես թեթև, չորացած փայտերը, որոնք փոփոխական ստվերներ էին գցում։ Ես պատշգամբի ճաղավանդակի մի կտոր, որը Լանքեսն էր պոկել ինչ֊որ մի լքված առանձնատնից, գցեցի այդ ընթացքում կարմրած ածուխների վրա, ձկան վրա ձիթապտղի յուղ քսեցի, այն ճաքճքվող ձողաձկան վրա մի քանի կիտրոն ճզմեցի և թողեցի, որ այն դանդաղ, որովհետև ձկանը պետք չէ շտապեցնել, հասնի ուտելի վիճակի։
Իսկ սեղանը մենք պատրաստեցինք բազմաթիվ դատարկ դույլերից և վերևից պատեցինք բոլոր կողմերից ցցված բազմաթիվ անգամ կոտրված ռուբերոիդով։ Պատառաքաղներն ու թիթեղյա ափսեները մեզ հետ էինք բերել։ Լանքեսին շեղելու համար, ճայի նման լեշի նկատմամբ ագահ, նա դանդաղ հասունացող ձկան շուրջն էր պտտվում, ես բունկերից դուրս բերեցի իմ թմբուկը։ Ես այն դրեցի լողափի ավազի վրա և սկսեցի թմբկահարել, անընդհատ ռիթմը փոխելով, թուլացնելով ալեբախության և սկսվող մակընթացության ձայնը, թմբկահարում էի քամուն հակառակ․ Բեբրայի ռազմաճակատային թատրոնը եկել էր բետոնը զննելու։ Կաշուբյան հարթավայրերից՝ Նորմանդիա։ Ֆելիքսն ու Քիթթին, երկուսն էլ մարմնամարզիկներ, միահյուսվում էին հանգույցի մեջ, հյուսվածքը քանդում էին բունկերի տանիքի վրա, քամուն հակառակ, ինչպես և Օսկարն էր թմբկահարում քամուն հակառակ, արտասանում էին բանաստեղծություն, որի անփոփոխ կրկներգը պատերազմի ամենաեռուն պահին հարմարավետ դարի մոտենալն էր խոստանում․ «Ուրբաթ օրերի ձուկը ձվածեղ՝ մենք մոտենում էինք Բիդերմայերին», ― արտասանում էր Քիթթին իր սաքսոնական բարբառով, իսկ Բեբրան՝ իմ իմաստուն Բեբրան՝ քարոզչական վաշտի կապիտանը, որպես հավանության նշան շարժում էր գլուխը, իսկ Ռոզվիտան, Միջերկրական ծովից իմ Ռագունան, բարձրացրեց բացօդյա ճաշկերույթների իր զամբյուղը, հենց բետոնի վրա սեղան բացեց, հենց «Դորա֊7» բունկերի վրա, և այդ ժամանակ ավագ եֆրեյտոր Լանքեսը ևս սպիտակ հաց էր ուտում, շոկոլադ էր խմում, կապիտան Բեբրայի սիգարետներն էր ծխում․․․
― Տեր իմ Աստված, Օսկար, ― նկարիչ Լանքեսն ինձ երկիր վերադարձրեց։
― Ես կուզենայի այնպես նկարել, ինչպես դու թմբկահարում ես։ Հլա մի սիգարետ տուր։
Ես թմբուկը դրեցի մի կողմ, իմ ուղեկցին սիգարետ տվեցի, համտեսեցի ձուկը և գտա, որ այն չափազանց հաջողված է, նուրբ է և սպիտակ, և նրա աչքերն էլ սաստիկ դուրս էին եկել։ Դանդաղ, ոչ մի մասը աննկատ չթողնելով, ես վերջին կիտրոնը ճզմեցի տեղ֊տեղ տապակված, տեղ֊տեղ ճաքճքված կաշվի վրա։
― Ուտել եմ ուզում, ― հառաչեց Լանքեսը՝ առաջ գցելով իր երկար, սուր, դեղին ատամները և կապիկի նման երկու բռունցքներով հարվածեց իր վանդակավոր վերնաշապիկով ծածկված կրծքին։
― Գլո՞ւխը, թե՞ պոչը, ― այդպիսի հարց տվեցի ես նրան և ձուկը դրեցի մագաղաթանման թղթի վրա, որով սփռոցի փոխարեն պատված էր սեղանը։
― Իսկ դո՞ւ ինչ խորհուրդ կտաս, ― Լանքեսը հանգցրեց սիգարետը և մնացորդը խնամքով թաքցրեց։
― Որպես ընկեր ես կասեի՝ վերցրու պոչը։ Որպես խոհարար, ես կարող եմ քեզ առաջարկել գլուխը։ Իսկ իմ մայրը, որը ձկան մեծ սիրահար էր, այժմ կասեր․ «Պարոն Լանքես, ավելի լավ է վերցնեք պոչը, պոչի հետ ծայրահեղ դեպքում գիտես թե ինչ ունես։ Իսկ ահա բժիշկն իմ հայրիկին, ընդհակառակը խորհուրդ տվեց․․․
― Բժիշկների հետ ես ոչ մի կապ չունեմ։ ― Իմ խոսքերը Լանքեսին հավատ չներշնչեցին։
― Բժիշկ Հոլլացն իմ հորը միշտ խորհուրդ էր տալիս ուտել ձողաձկան կամ, ինչպես մեզ մոտ այն ժամանակ անվանում էին, փրփրուկի միայն գլուխը։
― Այդ դեպքում ես կվերցնեմ պոչը։ Ես զգում եմ, որ դու ուզում ես հիմարացնել ինձ։
― Իսկ Օսկարին էլ հենց դա է պետք։ Ես գնահատում եմ գլուխը։
― Ոչ, այդ դեպքում ես գլուխը կվերցնեմ, եթե դու այդքան շատ ես այն ուզում։
― Քեզ համար ապրելը դժվար է, Լանքես, ― ցանկացա ավարտել մեր երկխոսությունը։
― Վերցրու գլուխը, ես պոչը կվերցնեմ։
― Դե ինչպես, տղա, ես քեզ խաբեցի՞։
Օսկարը խոստովանեց, որ Լանքեսը խաբել է նրան։ Չէ՞ որ ես չգիտեի, որ նրա համար համեղ կլինի միայն այն դեպքում, եթե նրա ատամների մեջ ձկան հետ միաժամանակ լինի նաև վստահությունը, որ ինքն ինձ խաբել է։ Ես նրան անվանեցի խաբեբա սատանա, հաջողակ, երջանիկ մարդ, ինչից հետո մենք հարձակվեցինք ձողաձկան վրա։
Նա վերցրեց գլխով մասը, ես կիտրոնի հյութի մնացորդները ճզմեցի պոչի սպիտակ, մասերի բաժանվող մսի վրա, որից առանձնանում էին կարագի պես փափուկ սխտորի պճեղները։
Լանքեսը ատամներով մանրում էր ոսկորները՝ ինձ ու պոչամասի վրա նայելով, հետո ասաց․
― Թող մի քիչ համտես անեմ քո պոչից։
Ես գլխով արեցի, նա փորձեց, սակայն այնուամենայնիվ մնաց կասկածի մեջ, մինչև որ Օսկարը գլխից մի կտոր կերավ և կրկին նրան հանգստացրեց․ դե իհարկե, Լանքեսը, ինչպես միշտ, լավագույն կտորն է վերցրել։
Ձկան վրա մենք կարմիր գինի խմեցինք, ինչի համար ես ափսոսացի․ ինձ համար ավելի լավ կլիներ, եթե սուրճի գավաթներով սպիտակ գինի ունենայինք։ Լանքեսը ցրեց իմ մտորումները, ասաց, որ երբ ինքը «Դորա֊7»֊ում ավագ եֆրեյտոր էր, իրենք միշտ կարմիր գինի էին խմում, մինչև որ սկսվեց ներխուժումը։
― Այ թե հարբած էինք, երբ այդ ամենը սկսվեց։ Կովալսկին, Շերբախը ու փոքրիկ Լոյթոլդը, որոնք բոլորն էլ այժմ անցյալում են, Կաբուրից այն կողմ պառկած են մեկ և միևնույն գերեզմանատանը, այդպես էլ ընդհանրապես ոչինչ չնկատեցին, երբ սկսվեց։ Այնտեղ, Արոմանշի մերձակայքում անգլիացիներն էին, իսկ մեր հատվածում՝ կանադացիները։ Մենք դեռ չէինք հասցրել մեր շալվարակալները կապել, երբ նրանք հայտնվեցին և ասացին․ «How are you?»։
Հետո պատառաքաղով օդը խոցելով և ոսկորները դուրս թքելով, մեկն ասաց․
― Ի միջի այլոց, այսօր Կաբուրում ես Հերցոգին տեսա, հնարամտին, դու նրան հիշո՞ւմ ես, երբ դուք այստեղ էիք, նա ավագ լեյտենանտ էր։
Դե իհարկե, Օսկարը հիշում էր ավագ լեյտենանտին։ Ձուկն ուտելով՝ Լանքեսը պատմեց, որ Հերցոգը ամեն տարի գալիս է Կաբուր, իր հետ քարտեզներ ու չափագրական սարքեր է բերում, որովհետև բունկերները թույլ չեն տալիս, որ նա քնի։ Նա մեզ մոտ, «Դորա 7»֊ում էլ է ցանկանում լինել, ինչ֊որ բան չափել։
Մենք դեռ չէինք ավարտել ձուկն ուտելը, նրա ողնաշարը աստիճանաբար մերկանում էր, երբ մեզ մոտ հայտնվեց ավագ լեյտենանտ Հերցոգը։ Նա կանաչ֊շագանակագույն կարճ շալվարով կանգնել էր մեր դիմաց, հաստ սրնքամասերով ոտքերը թաքցված էին թենիսի կոշիկների մեջ, և շագանակամոխրագույն մազերը դուրս էին ցցվել արձակված վուշե վերնաշապիկի տակից։ Մենք, իհարկե, մնացինք նստած։ Լանքեսը ինձ ներկայացրեց որպես իր ընկեր Օսկար, իսկ Հերցոգին անվանեց պաշտոնաթող ավագ լեյտենանտ։
Զորացրված ավագ լեյտենանտը անմիջապես սկսեց մանրակրկիտ ուսումնասիրել «Դորա֊7»֊ը, սակայն մտավ դրսի կողմից, ինչին Լանքեսը դեմ չեղավ։ Նա ինչ֊որ աղյուսակներ էր լրացնում, դրանից բացի նրա մոտ ստերեոխողովակ կար, որով նա ձանձրացրեց ծովափին և նոր սկսված մակընթացությանը։ Նա այնքան քնքշորեն էր շոյում «Դորա֊7»֊ի հրակնատները, որոնք հենց մեր կողքին էին, կարծես դրանով ուզում էր իր կնոջը հաճույք պատճառել։ Սակայն երբ որոշեց ներսից զննել «Դորա֊7»֊ը՝ մեր գիշերային օթևանը, Լանքեսը նրան այնտեղ ներս չթողեց։
― Տեր Աստված, Հերցոգ, ես ուղղակի չեմ կարողանում հասկանալ, թե ձեզ ինչ է պետք։ Կառչել եք բետոնից, ի վերջո, այն ամենը, ինչն այն ժամանակ արդիական էր, այժմ վաղուց անցել է։
Passe֊ն՝ Լանքեսի սիրված խոսքն էր։ Նրա համար ողջ աշխարհը բաժանված է passe֊ի և արդիականի։ Սակայն պաշտոնաթող ավագ լեյտենանտը գտնում էր, որ դա ամենևին էլ passe չէ, որ դեռ բոլոր հաշիվները չէ, որ վճարված են և որ ավելի ուշ հարկ կլինի պատմության առջև պատասխան տալ, ընդ որում ոչ մեկ անգամ, և այդ իսկ պատճառով ինքը մտադիր է այժմ «Դորա֊7»֊ը զննել ներսից։
― Դուք ինձ հասկացա՞ք, Լանքես։
Հերցոգի ստվերն արդեն ծածկել էր մեր սեղանն ու ձուկը, նա ցանկանում էր, մեզ շրջանցելով, ներթափանցել այն բունկերի մեջ, որի մուտքի վերևը մինչ այժմ էլ զարդարում էին բետոնե զարդանախշերը՝ մատնելով ավագ լեյտենանտի ստեղծագործական ձեռագիրը։
Սակայն Հերցոգին չհաջողվեց մեզ շրջանցել։ Ներքևից, պատառաքաղը ձերքին, չնայած դրա օգնությանը չդիմելով, Լանքեսը վեր նետեց իր բռունցքը և պաշտոնաթող ավագ լեյտենանտին փռեց ավազի վրա։ Գլուխը թափ տալով, մեր ձկան կերուխումի խաթարվելու համար վշտանալով, Լանքեսը ոտքի կանգնեց, ձախ ձեռքի մեջ հավաքեց ավագ լեյտենանտի վուշե վերնաշապիկի կրծքի մասը, ավազի վրա հավասար հետք թողնելով, նրան քարշ տվեց մի կողմ և շպրտեց ավազաբլուրների վրա, այնպես որ մենք այլևս նրան չտեսանք, չնայած որ լսեցինք։ Հերցոգը հավաքեց իր չափագրական սարքերը, որոնք Լանքեսը նետեց նրա ետևից, ու փնթփնթալով հեռացավ՝ հղում անելով պատմական ոգիներին, որոնց Լանքեսը որոշ ժամանակ առաջ սահմանել էր որպես passe։
― Այդքան էլ սխալ չէ այդ Հերցոգը։ Չնայած սուտասան է։ Եթե մենք այդչափ ենթարկվող չլինեինք, երբ այստեղ ամեն ինչ սկսվեց, Աստված գիտե, թե ինչ կանեինք կանադացիների հետ։
Ես կարող էի ի նշան համաձայնության գլխով անել, քանզի դեռ նախօրեին, երբ տեղատվություն էր, խխունջների ու ծովախեցգետինների դատարկ պատյանների միջից գտա կանադացի զինվորական համազգեստի կարմրաշագանակագույն մի կոճակ։ Օսկարը կոճակը թաքցրեց իր դրամապանակի մեջ և այդ անելիս այնքան երջանիկ էր, կարծես եզակի պրուսական մետաղադրամ է գտել։
Որքան էլ ավագ լեյտենանտ հերցոգի այցելությունը կարճատև էր, այն հիշողություններ արթնացրեց։
― Իսկ դու դեռ հիշո՞ւմ ես, Լանքես, թե ինչպես էինք ռազմաճակատային թատերական խմբով ուսումնասիրում ձեր բետոնը, նախաճաշում բունկերի վերևում, քամին փչում էր, ճիշտ՝ ինչպես այսօր և հանկարծ՝ չգիտես թե որտեղից վեց թե յոթ միանձնուհիներ, որոնք Ռոմմելյան ծնեբեկի ընձյուղների մեջ ծովախեցգետին էին փնտրում, իսկ քեզ, Լանքես, հրամայեցին ծովափը մաքրել, և դու մարդասպան գնդացրի միջոցով կատարեցիր այդ հրամանը։
Լանքեսը հիշում էր, նա ծծում էր ոսկորները, նա մինչ օրս էլ չի մոռացել անունները, քույր Սխոլաստիկա, քույր Ագնետա՝ թվարկում էր նա, կրոնավոր կնոջը նկարագրեց որպես բազմաթիվ սև գծերով պատված վարդագույն դեմք, ընդ որում՝ ամեն ինչ այնքան հստակ պատկերեց, որ իմ մեջ մշտապես ապրող աշխարհիկ կնոջ՝ քույր Դորոթեայի կերպարը եթե նույնիսկ չխամրեց, ապա առնվազն մասամբ պատնեշվեց։ Այդ վիճակը միայն ավելի սաստկացավ, երբ նկարագրությունից բառացիորեն մի քանի րոպե անց (ինձ համար այլևս այդքան էլ զարմանալի չէ, որպեսզի այն հիշեմ որպես հրաշք) Կաբուրայի կողմից քամին դեպի ավազաբլուրների կողմը բերեց վարդագույն և սևով շրջապատված մի երիտասարդ միանձնուհու, որին ոչ մի կերպ հնարավոր չէր չնկատել։
Նա ուներ մի սև հովանոց, որպիսիք կրում են ծեր տղամարդիկ՝ արևից պաշտպանվելու համար։ Աչքերի վերևում կլորանում էր դարչնավուն֊կանաչ թղթե հովհարը, որը նման էր այն հովհարներին, որոնք պաշտպանում են Հոլիվուդի գործարար կինոգործիչների աչքերը։ Ավազաբլուրների կողմից նրան ձայն տվեցին։ Երևում է, այս կողմերում միանձնուհիները դեռ չէին բնաջնվել։
― Քույր Ագնետա, ― գոռում էին նրան, ― քույր Ագնետա, ո՞ւր կորաք դուք։
Եվ քույր Ագնետան, այդ դեռատի արարածը, մեր ձկան՝ ավելի պարզորոշ երևացող ողնաշարի վերևով, պատասխանում էր․
― Ես այստեղ եմ, քույր Սխոլաստիկա, այստեղ այնքան խաղաղ է։
Լանքեսը քմծիծաղ տվեց ու բավարարված կերպով շարժեց իր գայլի գլուխը, կարծես հենց ինքն էլ պատվիրել էր կաթոլիկական այդ թափորը, կարծես աշխարհում ոչ մի բան չի կարող, այլևս նրան զարմացնել։
Դեռատի միանձնուհին մեզ տեսավ ու կանգ առավ բունկերի ձախ կողմում։ Նրա կլոր ռունգերով ու փոքր֊ինչ առաջ եկած ատամներով, մնացած ամեն ինչում անթերի, վարդագույն դեմքը արտաբերեց․
― Օ՜հ։
Մարմնի վերին մասը նույնիսկ չշարժելով՝ Լանքեսը շրջեց գլուխն ու պարանոցը․
― Դե, քույրիկ, մտադրվել ես զբոսնե՞լ։
Որքան արագ հնչեց պատասխանը․
― Մենք ամեն տարի մեկ անգամ գալիս ենք ծովի մոտ։ Սակայն ես առաջին անգամ եմ տեսնում ծովը։ Այն այնքան մեծ է։
Դժվար էր վիճելը։ Այդ բառերը այսօր էլ են ինձ համար ծառայում որպես գոյություն ունեցող ծովային նկարագրություններից ամենալավը։
Լանքեսը հյուրընկալություն ցուցաբերեց, ձկան իմ չափաբաժնի մեջ քչփորելով՝ առաջարկեց․
― Ձուկ չե՞ք ցանկանում, դեռ տաք է։
Նրա անկաշկանդ ֆրանսերենն ինձ ապշեցրեց, և այդ ժամանակ Օսկարը ևս որոշեց փորձել օտար լեզուների մեջ իր ուժերը։
― Դե, անհարմար մի զգացեք, քույր։ Չէ՞ որ այսօր ուրբաթ է։
Սակայն նույնիսկ միանձնության անկասկած խիստ կանոնների վերաբերյալ այդ ակնարկը չկարողացավ պարեգոտու մեջ խնամքով թաքնված աղջկան բերել մոտ ու միացնել մեր հացկերույթին։
― Դուք մի՞շտ եք այստեղ ապրում, ― նրա մեջ խոսեց հետաքրքրասիրությունը։
Նա գտավ, որ մեր բունկերը բավականին հաճելի է ու շատ ծիշաղելի։ Սակայն, ցավոք, այդ պահին ավազաբլուրի գագաթի վրա հայտնվեցին մայրապետն ու սև անձրևանոցներով ու թղթակցի կանաչ հովհարներով ևս հինգ միանձնուհիներ։ Ագնետան թռավ գնաց և, որքանով կարողացա հասկանալ արևելյան քամուց աղավաղված բառերի հոսքից, հիմնավոր հանդիմանություն ստացավ, իսկ հետո քույրերի կողմից վերցվեց օղակի մեջ։
Լանքեսը ընկավ երազանքների մեջ։ Նա ետևի ծայրով պատառաքաղը մտցրել էր բերանը և աչքը չէր կտրում ավազաբլուրների վրայով ճախրող խմբից։
― Սրանք միանձնուհիներ չեն, սրանք առագաստանավեր են։
― Առագաստանավերը սպիտակ են, ― կասկած հայտնեցի ես։
― Դե, այդ դեպքում նշանակում է, որ սրանք սև առագաստանավեր են։ (Շատ դժվար էր Լանքեսի հետ բանավեճի բռնվելը)։ ― Այն մեկը, որն աջ թևում է, հրամանատարական նավն է, Ագնետան արագաշարժ հետախուզական ռազմանավն է։ Համընթաց քամի, նավահետքային գիծը եռանկյունի թեք առագաստից մինչև ախտերշտևենը, բիզան, առագաստը, միջակայմի մեծ առագաստը և առաջակայմի ներքին առագաստը՝ բոլոր առագաստները բարձրացված են, ուղղությունը՝ դեպի հորիզոն, դեպի Անգլիա։ Դու միայն քեզ պատկերացրու․ վաղն առավոտյան Թոմերը կբացեն իրենց աչքերը, պատուհանից կնայեն դուրս և ի՞նչ կտեսնեն իրենց դիմաց։
Իսկ կտեսնեն նրանք քսանհինգ հազար միանձնուհիների, մինչև կայմածայրը հասնող դրոշներ, և արդեն հնչում է առաջին համազարկը․․․
― Նոր կրոնական պատերազմ, ― օժանդակեցի ես նրա մտքին։ ― Իսկ հրամանատարական նավը պետք է «Մարիա Ստյուարտ» կամ «Դե Վալերա», կամ դրանից էլ լավ՝ «Դոն Խուան» կոչվի։ Նոր արագընթաց նավատորմը ժամանել է Տրաֆալգարի դիմաց վրեժ լուծելու համար։ «Մահ մաքրակրոններին», ― հնչում է կոչը, իսկ այս անգամ անգլիացիներն իրենց պահուստում Նելսոն չունեն։ Ներխուժումը կարելի է սկսել։
Լանքեսի ճաշակով խոսակցությունը չափից դուրս քաղաքական ուղղվածություն ստացավ։
― Դե, միանձնուհիներ, դեպ առա՛ջ։
― Բարձրացնե՛լ առագաստները, ― ուղղեցի ես։
Սակայն արագ էին ընթանում նրանք, թե՞ առագաստներն էին բարձրացնում՝ դեպի Կաբուր ուղղությամբ, քամին նրանց քշեց հեռացրեց։ Նրանք իրենց ու արեգակի միջև պարզեցին հովանոցները։ Միայն մեկը փոքր֊ինչ ետ մնաց, ընթացքի ժամանակ կռացավ, ինչ֊որ բան բարձրացրեց ու գցեց։ Նավատորմի մնացորդը, որպեսզի արդեն կերպարից դուրս չգա, դժվարությամբ քամին հաղթահարելով, գնում էր դեպի նախկին ծովամերձ հյուրանոցի այրված վարագույրները։
― Կամ խարիսխը դուրս չի բերել, կամ նրա ղեկն է անշարժացել։ ― Լանքեսը դեռևս հետևում էր ծովային տերմինաբանությանը։ ― Իսկ պատահաբար Ագնետան չի՞, արդյոք, մեր արագընթաց հետախուզական ռազմանավը։
Հետախուզական ռազմանավ, թե եռակայմ հետախուզզանավ, սակայն հենց կրոնավոր Ագնետան էր, հավաքելով ու մի կողմ նետելով խխունջները, մոտենում մեզ։
― Քույր։ Այդ ի՞նչ եք դուք այդտեղ հավաքում։ ― Չնայած Լանքեսը հոյակապ տեսնում էր, թե ինչ։
― Խեցիներ։ ― Նա մի առանձնահատուկ ձևով արտասանեց այդ բառը և կռացավ։
― Իսկ ձեզ թույլ տրվո՞ւմ է։ Չէ՞ որ դրանք երկրային գանձեր են։
Ես պաշտպան կանգնեցի վանական Ագնետային․
― Սխալվում ես, Լանքես, խեցիները երկրային գանձեր լինել չեն կարող։
― Այդ դեպքում դրանք լողափնյա գանձեր են, ինչպես էլ նայես, դրանք գանձեր են, իսկ կրոնավոր աղջիկները այս աշխարհի գանձերը չպետք է հավաքեն։ Նրանց համար գլխավորը աղքատությունն է, աղքատությունը և ևս մեկ անգամ աղքատությունը։
― Ես ճիշտ չե՞մ ասում, քույր։
Քույր Ագնետան ժպտաց՝ ցուցադրելով առաջ եկած ատամները․
― Ախր ես մի քիչ խեցի եմ վերցնում։ Եվ դրանք մանկապարտեզի համար են։ Երեխաները շատ են սիրում դրանցով խաղալ։ Նրանք երբեք ծովի մոտ չեն եղել։
Ագնետան կանգնած էր բունկերի մուտքի դիմաց և միանձնուհու հայացքը գցել էր դեպի բունկերի խորքերը։
― Ձեզ դո՞ւր է գալիս մեր տնակը, ― ես աստիճանաբար մոտենում էի նրան, իսկ Լանքեսը գնում էր ամենակարճ ճանապարհով․
― Նայեցեք մեր դղյակին, քույր։ Դիտելու համար փող չեն վերցնում։
Սուր կոշիկներով, որոնք պատված էին ծանր կտորով, նա քերեց ավազը։ Երբեմն նա այն նույնիսկ օդ էր թռցնում, իսկ քամին այն վերցնում ու շաղ էր տալիս մեր ձկան վրա։ Փոքր֊ինչ ավելի անվստահ, այժմ արդեն, անկասկած, բաց շագանակագույն աչքերով նա նայեց մեզ ու մեր միջև դրված սեղանին։
― Դա արգելվում է, ― դրդեց նա մեզ ընդդիմախոսելու։
― Ի՞նչ եք ասում, քույր։ ― Նկարիչը վերացրեց բոլոր դժվարությունները և ոտքի կանգնեց։ ― Այն շատ էլ հաճելի տեսք ունի՝ մեր բունկերը։
Աղջիկը դեռ տատանվում էր և, հավանաբար, կոշիկներն արդեն ամբողջությամբ լցրել էր ավազով։ Լանքեսը ձեռքը մեկնեց մուտքի ուղղությամբ։ Բետոնե զարդաքանդակը զարդաքանդակային հստակ ստվերներ էր գցում։
― Իսկ մեզ մոտ՝ այնտեղ շատ մաքուր է։
Ոչ այլ բան, քան նկարչի հրավիրող շարժումը, միանձնուհուն հրապուրելով, հասցրեց բունկերի ընդերքը։
― Բայց միայն մեկ րոպեով, ― հնչեց վճռական խոսքը, և նա, Լանքեսից առաջ ընկնելով, մտավ բունկեր։ Վերջինս ձեռքը քսեց շալվարին՝ նկարչին բնորոշ շարժում և, նախքան անհետանալը, նախազգուշացրեց․
― Մտքովդ չանցնի իմ ձկանը ձեռք տալ։
Սակայն Օսկարը մինչև կոկորդը կուշտ էր ձկից։ Ես ետ հրվեցի սեղանից՝ տրվելով ավազը քշող֊տանող քամուն և ալեբախության՝ այդ ծեր դյուցազնի, չափից դուրս աղմուկների կամքին։ Ես ոտքով մոտ քաշեցի թմբուկս ու սկսեցի ելք փնտրել այդ անհանգիստ բնապատկերից, այդ բունկերային աշխարհից, այդ բանջարեղենից, որը կոչվում է Ռոմմելյան ծնեբեկ։
Սկզբում, առանց առանձնակի հաջողության, ես որպես թեմա ընրեցի սերը․ ինչ֊որ ժամանակ ես սիրում էի քույրին, ավելի քիչ միանձնուհու, ավելի շատ քույրին։ Նա ապրում է Ցայդլերի բնակարանում, անթափանցիկ ապակե դռան ետևում։ Նա արտաքնապես շատ լավիկն էր, սակայն ես այդպես էլ ոչ մի անգամ նրան չտեսա։ Այնտեղ նաև կոկոսե ուղեգորգ կար, և նա խառնվեց գորգին։ Ախր Ցայդլերի միջանցքում չափից դուրս մութն էր։ Այդ իսկ պատճառով ես կոկոսե մանրաթելերը ավելի հստակ էի զգում, քան քույր Դորոթեայի մարմինը։
Այն բանից հետո, երբ այդ թեման, ընդ որում շատ շուտ, ավարտվեց կոկոսե ուղեգորգի վրա, ես ձգտեցի ռիթմերի օգնությամբ լուծել Մարիայի հանդեպ իմ վաղ սերը և բետոնի առջև պատատուկներ տնկել, որոնք աճում են նույն արագությամբ։ Եվ կրկին քույր Դորոթեան խանգարեց Մարիայի նկատմամբ իմ սիրուն․ ծովից թռավ եկավ կարբոլաթթվի հոտը, առկայծում էին քույրական հագուստներով ճայերը, արևը դիտվում էր որպես կարմիր խաչի բրոշ։
Անկեղծ ասած, Օսկարը նույնիսկ ուրախ էր, երբ նրան խանգարեցին թմբկահարել։ Վերադարձան մայրապետը, քույր Ախոլաստիկան, իր հինգ միանձնուհիների հետ։ Նրանք հոգնած տեսք ունեին, նրանք իրենց հովանոցները բռնել էին թեք ու տրտմությամբ։
― Դուք երիտասարդ միանձնուհուն՝ մեր նոր կրոնականին չե՞ք տեսել։ Նա դեռ այնքան փոքրահասակ է։ Երեխան առաջին անգամ է տեսել ծովը։ Հավանաբար նա մոլորվել է։ Որտե՞ղ եք դուք, քույր Ագնետա։
Ես այլ ելք չունեի, քան թիկունքից քամու կողմից առաջ մղվող խումբը ուղարկել դեպի Օրնայի գետաբերան, դեպի Արոմանշա, դեպի Ուինսթոն նավահանգիստ, որտեղ ինչ֊որ ժամանակ անգլիացիները պատերազմով ծովից նվաճեցին իրենց արհեստական նավահանգիստը։ Պետք է ասել նաև, որ նրանց բոլորին միասին վերցրած դժվար թե բունկերի մեջ տեղ բավարարեր։ Ճիշտ է, ինչ֊որ մի ակնթարթ ես ուարախանում էի Լանքեսին ետ պահելու և նրան այդ այցելությունը կազմակերպելու մտքով, սակայն այնուհետև ընկերությունը, ափսոսանքն ու զայրույթը միաժամանակ հրամայեցին ինձ մատով մատնացույց անել Օրնայի գետաբերանի կողմը։ Միանձնուհիները ենթարկվեցին իմ բութ մատի շարժմանը, ավազաբլուրների գագաթների վրա վերածվեցին վեց անընդհատ հեռացող, քամու ուղղությամբ թռչող սև պատռվածքների և նույնիսկ «Քույր Ագնետա, քույր Ագնետա» աղիողորմ կանչը նրանց շուրթերից հնչում էր ավելի ու ավելի հողմաշունչ, մինչև որ խեղդվեց ավազի մեջ։
Բունկերից առաջինը դուրս եկավ Լանքեսը, նկարչին բնորոշ շարժումով ձեռքերը սրբեց շալվարի վրա, արևկող տվեց, ինձանից սիգարետ պահանջեց, այն դրեց վերնաշապկի գրպանը և հարձակվեց սառած ձկան վրա։
― Դրանից հետո միշտ ուտել ես ուզում, ― ակնարկեց նա՝ խժռելով ինձ պատկանող պոչի մասը։
― Նա այժմ շատ դժբախտ կլինի, ― մեղադրեցի ես Լանքեսին՝ այդ ասելիս հաճույք զգալով «դժբախտ» բառից։
― Իսկ ինչի՞ համար։ Այդ ի՞նչ պատճառով նա պետք է դժբախտ լինի։
Լանքեսը հաստատապես չէր կարողանում իրեն պատկերացնել, որ մարդկանց հետ շփվելու իր ոճը կարող է գոնե ինչ֊որ մեկին դժբախտ դարձնել։
― Իսկ ի՞նչ է նա հիմա անում, ― հարցրեցի ես՝ չնայած լրիվ այլ բան էի մտածում։
― Կարում է, ― բացատրեց Լանքեսը պատառաքաղի օգնությամբ։ Նրա պարեգոտը մի փոքր պատռվեց, նա էլ ահա կարում է։
Դերձակուհին դուրս եկավ բունկերից, անմիջապես բացեց հովանոցն ու սկսեց ծլվլալ՝ չնայած ոչ ստիպողական, սակայն, ինչպես ինձ թվաց, որոշակի լարվածությամբ․
― Եվ իսկապես էլ այստեղից գեղեցիկ տեսարան է։ Տեսանելի է ողջ ծովափն ու ողջ ծովը։ ― Նայելով մեր ձկան մնացորդների վրա նա տատանվեց․
― Կարելի՞ է։
Մենք միաժամանակ գլխով արեցինք։
― Ծովի օդը միշտ էլ ախորժակ է բացում, ― օգնության հասա ես, նա գլխով արեց ու կարմրած, ճաքճքված, մենաստանի ծանր աշխատանքի մասին հիշեցնող ձեռքերով բռնեց մեր ձուկը, այն մոտեցրեց բերանին, ուտում էր լուրջ, լարված, մտախոհ, կարծես ձկան հետ մեկտեղ ծամում էր ինչ֊որ բան, ինչից հաճույք էր ստացել մինչև ձուկը։
Ես նայեցի նրա գլխաշորի տակ։ Թղթղկացրի կանաչ հովհարը նա մոռացել է բունկերում։ Քրտինքի սպիտակ հավասարաչափ կաթիլները կուտակվել էին ճակատի վրա՝ սպիտակ օսլայված շրջանակով հիշեցնելով Աստվածամոր ճակատը։ Լանքեսը կրկին ինձանից սիգարետ պահանջեց՝ չնայած նախորդը դեռ չէր ծխել։ Ես ողջ տուփը նետեցի նրան։ Մինչ նա դրանցից երեքը վերնաշապկի գրպանը դրեց և միաժամանակ շուրթերով սեղմել էր չորրորդը, քույր Ագնետան մի կողմ նետեց հովանոցը, վազեց, միայն հիմա տեսա, որ ոտաբոբիկ է, ավազաբլուրի վրայով դեպի վեր և անհետացավ այնտեղ, որտեղ ալեբախությունն է։
― Թող իր համար փախչի, ― պերճախոսեց Լանքեսը, ― նա դեռ կվերադառնա կամ չի վերադառնա։
Միայն կարճ ժամանակ ես կարողացա պահպանել համբերությունս և նայել նկարչի սիգարետին։ Այնուհետև բարձրացա բունկերի վրա՝ դիտելով մակընթացության շնորհիվ մոտեցող ափը։
Դե՞, ― հետաքրքրվեց Լանքեսը։
― Նա հանվում է։ ― Ինձանից ավելի մանրամասն տեղեկություն ստանալ նա չէր կարող։ ― Միգուցե ցանկացավ լողանալ, որպեսզի մի քիչ սառչի։
Ես այդ մտադրությունը վտանգավոր էի համարում մակընթացության ժամանակ և այն էլ ուտելուց անմիջապես հետո։ Նա արդեն մինչև ծնկները մտել էր, ավելի խորն էր մտնում, և նրա թիկունքը կլոր էր։ Օգոստոսի վերջի ոչ այնքան տաք ջուրը, ամեն ինչից դատելով, ակնհայտորեն չէր վախեցնում նրան, նա լող էր տալիս, լավ էր լող տալիս, տարբեր ոճեր էր փորձում և, ալիքները ճեղքելով, սուզվում էր։
Դե թող իր համար լող տա, իջիր, վերջապես, բունկերի վրայից։
Ես շրջվեցի ետ ու տեսա, թե ինչպես է ավազի վրա փռված Լանքեսը ծխում։ Ձողաձկան մաքուր ողնաշարը գերակշռում էր սեղանի վրա, արևի ճառագայթների տակ առկայծում էր իր սպիտակությամբ։
Երբ ես բետոնի վրայից թռա ներքև, Լանքեսը բացեց նկարչի իր աչքերը․
― Ցնցող կտավ կլինի․ «Մակընթացային միանձնուհիները» կամ «Միանձնուհիներն ու մակընթացությունը»։
― Դու անասուն ես, ― գոռացի ես։ ― Իսկ եթե նա խեղդվի՞։
Լանքեսը փակեց աչքերը․
― Այդ դեպքում կտավը կկոչվի «Պարող միանձնուհիներ»։
― Իսկ եթե նա վերադառնա ու ընկնի քո ոտքե՞րը։
Աչքերը կրկին բացելով՝ նկարիչը կայացրեց իր դատավճիռը․
― Այդ դեպքում և՛ նրան, և՛ կտավը կարելի է անվանել «Ընկած միանձնուհին»։
Լանքեսը ընդունում էր միայն կամ֊կամ՝ գլուխը կամ պոչը, խեղդվեց կամ ընկավ։ Ինձանից նա սիգարետներ էր խլում, ավագ լեյտենանտին ցած նետեց ավազաբլուրներից, կերավ իմ ձկան մի կտորը, իսկ երեխային, որն իսկությամբ ասած, նվիրված էր երկնքին, ցույց տվեց մեր բունկերի խորքերը և մինչ նա դեռ լող տալով գնում էր դեպի ծովի խորքը, արդեն կոպիտ ելունդավոր ոտքով օդում նկար էր ուրվագծում, արդեն առաջադրում էր չափսերը, արդեն վերնագրեր էր դնում․ «Մակընթացային միանձնուհիներ», «Միանձնուհիները և մակընթացությունը», «Պարող միանձնուհիներ»։ «Քսանհինգ հազար միանձնուհիներ»։ Որոշում էր լայնակի չափսերը․ «Միանձնուհիները Տրաֆալգարի բարձրունքի վրա»։ Ուղղահայաց չափսերը․ «Միանձնուհիները հաղթանակ են տանում լորդ Նելսոնի հանդեպ»։ «Միանձնուհիները հանդիպակաց քամու ժամանակ»։ «Միանձնուհիները համընթաց քամու ժամանակ»։ «Միանձնուհիները լողում են ընդդեմ քամու»։ Սևություն, շատ սևություն․ ողողահար սպիտակություն և կապույտ՝ սառույցից վեր․ «Ափահանում» կամ «Առեղծվածային֊բարբարոսաբար֊ձանձրալի»՝ բետոնի համար նրա հին, դեռ պատերազմական տարիների անվանումը։ Եվ բոլոր այդ կտավները, բոլոր այդ ուղղահայաց ու լայնակի չափսերը նկարիչ Լանքեսը նկարեց, երբ մենք վերադարձանք Ռայնլանդ, նա ստեղծում էր ամբողջապես միանձնուհիներին նվիրված նկարաշարեր, նա վաճառող գտավ, որը հետաքրքրվեց միանձնուհիների մասին կտավներով, նա քառասուներեք կտավ ցուցադրեց, դրանից տասնյոթը նա վաճառեց հավաքորդներին, ֆաբրիկանտներին, թանգարաններին, նույնիսկ մի ամերիկացու, նա քննադատներին առիթ տվեց համեմատելու իրեն՝ Լանքեսին Պիկասսոյի հետ և իր հաջողությամբ համոզեց ինձ՝ Օսկարիս, գտնել կազմակերպիչ դոկտոր Դյոշի այցետոմսը, քանզի ոչ միայն Լանքեսի արվեստը, այլև իմ արվեստ էր հաց պահանջում․ առաջիկայում պետք էր թմբուկի օգնությամբ երեքամյա թմբկահար Օսկարի մինչպատերազմական ու պատերազմական տարիների տպավորությունները վերածել ետպատերազմական ժամանակի մաքուր, զրնգուն ոսկու։