Changes

|հեղինակ =[[Կ. Կուրտ Կոֆկա]]

[[Պատկեր:Գեշտալտ_-_նկ․1.gif|thumb|left|Նկ․1Նկ.1]]

[[Պատկեր:Գեշտալտ_-_նկ․2.gif|left|Նկ.2]]

[[Պատկեր:Գեշտալտ_-_նկ․3.gif|left|Նկ.3]]

[[Պատկեր:Գեշտալտ_-_նկ․4.gif|left|Նկ.4]]

[[Պատկեր:Գեշտալտ_-_նկ․5.gif|left|Նկ.5]]

[[Պատկեր:Գեշտալտ_-_նկ․6.gif|left|Նկ.6]]

:Ավելին՝ այն տարբերություն է դնում բուն զգայության և մեր կողմից դրա գնահատման միջև: Մերժելով այս դիրքերը՝ մենք կարող ենք Հելմհոլցի պնդումները թարգմանել մեր լեզվին՝ ասելով, որ եթե ընդհանուր մակարդակը ստեղծվում է գունավորված լույսով, ապա մենք տեսնում ենք այն որպես սպիտակ: Բնորոշ է, որ Հելմհոլցը իր տեսությունը հիմնել է փորձերի շարքի հիման վրա, որոնք նման են մեր համար ելակետ ծառայող գիտափորձերին: Այժմ վերադառնանք մեր փորձերին և անփոփոխ թողենք դրանցում ամեն ինչ, բացառությամբ այն բանի, որ սպիտակի փոխարեն էկրանին ուղղենք հագեցած դեղին գույն: Եթե պատի և էկրանի վրա գույնի հաճախականությունը հավասար լինի, ապա օբյեկտիվորեն դեղին ճեղքը կթվա հստակ երկնագույն: Բացատրությունը հետևում է արդեն նախկինում ասածից: Երրորդ գիտափորձում էկրանին սպիտակ լույս գցենք, որպեսզի դրա և պատի լուսավորության հաճախականությունը գրեթե նույնը լինի; այդ դեպքում ճեղքը կընկալվի մի փոքր ավելի բաց կամ ավելի մուգ, քան էկրանը, և իր գույով կտարբերվի դրանից: Եթե դրա հետ մեկտեղ դանդաղորեն փոխել էկրանի լուսավորությունը, օրինակ՝ տեղափոխելով պրոեկտորի օբյեկտիվը, ապա կարելի է տեսնել իրականում անփոփոխ ճեղքի գույնի հստակ փոփոխությունները, մինչդեռ բուն էկրանի գույնի փոփոխությունները հազիվ նկատելի կլինեն::Այս գիտափորձը ցույց է տալիս, որ ընդհանուր մակարդակը ավելի ուժեղ է դիմադրում լուսավորության օբյեկտիվ պայմանների փոփոխություններին, քան առանձին ֆիգուրան: Դրա ֆիզիոլոգիական բացատրությունը հետևում է ֆիգուրա-ֆոն համակարգի ընդհանուր ֆիզիոլոգիական տեսությունից: Քանի որ ուղեղի՝ ֆիգուրային համապատախանող բաժնի էներգիայի խտությունը ավելի բարձր է, քան ֆոնի բաժնում, ապա համակարգի ցանկացած փոփոխություն գլխավոր առմամբ կազդի ֆիգուրայի վրա, այլ ոչ ֆոնի: Ընդհանուր մակարդակի հարաբերական կայունության այս փաստը, հավանաբար, բազային է այսպես կոչված, «գույնի վերափոխումների» բոլոր դեպքերում: Այդ փաստը չի հակասում նախկինում նկարագրված փորձերի արդյունքներին, որտեղ ֆիգուրան իր «առարկայական բունույթի» շնորհիվ ավելի կայուն էր, քան ֆոնը, քանզի այդ գիտափորձերում երբեք չի ներգրավվել ողջ սուբյեկտիվ փորձի ընդհանուր մակարդակը: :Տարածության ընկալման շրջանում ընդհանուր մակերևույթը նվազ կարևոր դեր չի խաղում: Վիտասեկը [22] մի ժամանակ առաջարկել է ցանցաթաղանթի առանձին կետերի «տարածական նշանակությունների» թեստավորման հետևյալ մեթոդը. գունային կետը ներկայացվում է լիովին մթնեցված սնեյակի տարբեր մասերում, հետազոտվողի գլուխը և աչքերը ֆիքսված են: Այդ աստիճան արհեստական պայմաններով Վիտասեկը հույս ուներ ապահովել մաքուր տարածական (լոկալ) զգայությունների անսխալ գնահատում: Փորձեք ինքներդ անցկացնել այս փորձը և դուք կհասկանաք, որ այն ընդհանրապես անհնար է իրականացնել: Այն բանից հետո, ինչ դուք որոշ ժամանակ կանցկացնեք բացարձակ մթության մեջ, գունային կետը ընդհանրապես կկորցնի որոշակի տեղադրությունը; այն կսկսի թափառել տարածության մեջ՝ նույնիսկ ֆիքսվելու պահին, այսպես կոչված, ավտոկինեսթետիկ շարժումներ կատարելով (տես., օրինակի համար, [21]): :Եթե նույնիսկ ցուցադրությունը կարճատև է, ապա գունային կետը նմանապես չի ունենա հստակ կայուն դիրք, և դրա տեղը որոշելու փորձերի ժամանակ կոպիտ սխալներ են թույլ տրվելու: Եթե որոշ ժամանակ հետևել այդ ավտոկինեսթետիկ շարժումներին, ապա հատակը ոտքերի տակ և բազմոցը, որտեղ նստած եք, սկսում են կորցնել իրենց կայունությունը::Այդ ամենը նշանակում է, որ որոշակի եզակի ֆենոմենալ դիրք գոյություն ունի միայն որևէ որոշակի տարածական մակարդակում: Իսկ եթե այդպիսի մակարդակի ձևավորման և պահպանման պայմաններ չկան, տեղակայումը դառնում է անհնար; քանզի անկայուն է դառնում ինքը մակարդակը, անկայուն են դառնում նաև առանձին կետերը դրա սահմաններում::Սակայն տարածական մակարդակը բացահայտում է հիշատակման արժանի՝ «վեր» և «վար», «աջ» և «ձախ» ընդհանուր ուղղությունները պահպանելու միտում: Հաջորդ հոդվածում մենք կտեսնենք, թե որքան ուժեղ է այդ ընդհանուր ուղղությունների ազդեցությունը համակարգի ձևավորման վրա: Այժմ մեզ համար կարևոր է միայն նշել, որ «վեր» ոչ միշտ է նշանակում որևէ բան, որն ընկած է աչքի ուղղահայաց միջօրեականի վրա, քանզի դա ճշմարիտ է միայն աչքի հատուկ դիրքի դեպքում, եթե գլուխը պահել ուղիղ և նայել առաջ: Օրինակ՝ երբ ես աշխատում եմ գրասեղանի առջև, ցանցաթաղանթի միևնույն մասը տպավորություններ է մատակարարում այն մասին, թե ինչ է տեղակայված որոշ հեռավորության վրա: Դրանք կարող են լինել տպավորություններ իմ ձեռագրի վերին մասի վերաբերյալ, բայց չէ որ այն ինձնից «վեր» ընկած չէ: Որպես կանոն՝ ընդհանուր մակարդակը պահպանվում է անփոփոխ, չնայած ֆենոմենալ փոփոխություններին, որոնք առաջ են բերում աչքերի, գլխի, ողջ մարմնի կամ շրջապատող առարկաների շարժումները: Սակայն արժե մի քանի անգամ արագ պտտվել տեղում կամ պտտել ընկալման դաշտը, որ ընդհանուր կողմնորոշումը կորչի, և արդյունքում առաջանա գլխապտույտ: Երբ պտտվում է ձեր շրջապատը, այդ էֆեկտը առաջանում է միայն տեսողական ազդեցությունների արդյունքում, իսկ երբ շարժվում եք դուք ինքներդ, ապա նշանակալի ներդրում են ունենում նաև հավասարակշռության օրգանները: Սակայն դա չի թուլացնում մեր տեսական դիրքերը, քանի որ վերջին օրինակները միայն ցույց են տալիս, որ տարածական մակարդակը կախված է այդ զգայարաններից:

:3. HERING, E. Grundzüge der Lehre vom Lichtsinn. Berlin: Springer, 1905-1920.:4. v. HORNBOSTEL, E. M. Über optische Inversion. Psychol. Forsch., 1922, 1, 130,-156. :45. JAENSCH, E. R. und MÜLLER, E. A. Über die Wahrnehmung farbloser Helligkeiten und den Helligkeitskontrast. Über Grundfragen der Farbenpsychologie. Zugleich ein Beitra zur Theorie der Erfahrung. Hn. v. E. R. Jaensch I. Zeits. f. Psychol., 1920, 83, 266-341. :56. JANSCH, E. R. Über den Farbenkontrast und die so genannte Berücksichtigung der farbigen Beleuchtung. Über Grundfragen u.s.w. III. Zeits. f. Sinnesphysiol., 1921, 52, 165-180. :67. KATZ, D. Die Erscheinungsweisen der Farben und ihre Beimflufsung durch die individuelle Erfahrung. Erg. Bd. d. Zeits. f. Psychol. Leipzig: Barth, 1911, pp. xviii+425. :78. KOFFKA, K. Beiträge zur Psychologie der Gestalt. 1. Untersuchungen über den Zusammenhang zwischen Erscheinungsgrösse und Erscheinungsbewegung bei einigen sagenannten optischen Täuschungen, von F. Kenkel. Zeits. f. Psychol., 1913, 67, 358-449. :89. KOFFKA, K The same. IV. Zur Theorie einfachster gesehener Bewegungen. Ein physiologisch-mathamatischer Versuch von K. Koffka. Zeits. f. Psychol., 1919, 82, 257-292. :910. KOFFKA, K. The same. VII. Experimentelle Untersuchungen üiber das Entstehen & Vergehen von Gestalten, von E. Lindemann. Psychol. Forsch., 1922, 2, 5-60. :1011. KOFFKA, K. Die Prävalenz der Figur. Kleine Mitteilungen a. d. psychol. Inst. d. Univ. Giessen, 3, Psychol. Forsch., 1922, 2, 147-148. :1112. KOFFKA, K. Die Grundlagen der psychischen Entwicklung. Eine Einführung in die Kinderpsychologie. Osterwieck a/H: Zickfeldt, 1921.:1213. KÖHLER, W. Über unbemerkte Empfindungen und Urteilstiuschungen. Zeits. f. Psychol., 1913, 66, 51-80. :1314. KÖHLER, W. Die physischen Gestalten in Ruhe und im stationären Zustand. Eine naturphilosophische Untersuchung. Braunschweig: Vieweg, 1920, pp. xx+263. :1415. KROH, O. Über Farbenkonstang und Farbenstraus formation. Über Grundfragen u.s.w. (S. No. 22), her. v. E. R. Jaensch. IV. Zeits. f. Sinnesphysiol., 1921, 52, 181-186. :1516. MARTIN, L. J. Über die Abhängigkeit visueller Vorstellungsbilder vom Denken. Eine experimentelle Untersuchung, Zeits. f. Psychol., 1914-15, 70, 212-275. :1617. PILLSBURY, W. B. The Essentials of Psychology. New York: Macmillan Co., 1911, pp. ix+362. :1718. RUBIN, E. Synsoplovede Figurer. Studier i psykologisk Analyse. I. del. Kobenhavn og Kristiania: Gyldendal, 1915, pp. xii+228. German edition: Visuell wahrgenommen Figuren. Studien in psychologischer Analyse. I. Teil. Kobenhavn, Christiania, Berlin, London: Gyldendal, 1921.:1819. SCHUMANN, F. Beiträge zur Analyse der Gesichtswahrnehmungen. I. Einige Beobachtungen über die Zusammenfassung von Gesichtseindrücken zu Einheiten. Zeits. f. Psychol., 1900, 23, 1-32. :1920. TITCHENER, E. B. A Text-Book of Psychology. New York: Macmillan Co., 1910, pp. xx+565. :2021. WERTHEIMER, M. Experimentelle Studien üiber des Sehen von Bewegung. Zeits. f. Psychol., 1912, 61, 161-265. :2122. WITASEK, St. Psychologie der Raumwahrnehmung dcs Auges.-Die Psychologie in Einzeldarstellungen, her. v. H. Ebbinghous † und E. Meumann, II. Heidelberg: Winter, 1910.