Երբ արեգը քեզ տեսաւ,
Անձրևոտ քաղաքում
քո հոտը փջջեց:փջջեց։
Գիշերը ճամբեն կորցրեց՝
քո լույսում կորավ:լոյսում կորաւ։
Ազատության արեգը՝
քո աչքից խնդաց:աչքի միջից խնդաց։
Ո՜վ տխուր արևելքցի
Դու «լույսի «լոյսի սարի»<ref>«Լոյսի սար» կամ պարսկերէն՝ «քուհ-է նուռ»-ը 186 քարաթանոց կապտավուն կապտաւուն ադամանդ էր՝ Հնդկաստանից: Հնդկաստանից։ Այն պարսիկ Նադեռ Շահի Հնդկաստան վարած արշաւանքից յետոյ պարսիկների ձեռքում յայտնւեց (յայտնի «Լոյսի ծով» կամ «դարեա-յէ նուռ»-ի հետ միասին: միասին։ Այժմ Լոյսի սարը գտնւում է Անգլիայի թագաւորութեան զարդեղէնի շարքում: շարքում։ Ադամանդներն այդպէս էին կոչւում որովհետև շատ բարձր որակի էին և ամբողջութեամբ թափանցիկ:թափանցիկ։</ref> նման ես,
Մի թող մեր արևը մեռնի,
Դու օրւայ պէս պարզ ես,
Ծովի պէս՝ հպարտ,
Մի թող մթութիւնը շունչ առնի:առնի։
Ո՜վ տխուր արևելքցի
Ո՜վ տխուր արևելքցի
Դու «լույսի «լոյսի սարի» նման ես,
Մի թող մեր արևը մեռնի,
Դու օրւայ պէս պարզ ես,
Շուրթն ատամին սեղմելը
Դժւար է ճահճում
Մենութեան Մէնութեան ծաղիկ ցանելը
Սակայն ժամ չկայ
Հուզւելու համար
Ո՜վ տխուր արևելքցի
Դու «լույսի «լոյսի սարի» նման ես,
Մի թող մեր արևը մեռնի,
Դու օրւայ պէս պարզ ես,
Ծովի պէս՝ հպարտ,
Մի թող մթութիւնը շունչ առնի:առնի։
Ո՜վ տխուր արևելքցի
Մեր ձեռքի նւագը
փջջում է ձմռան մէջ
Ձմեռից Ձմեռւանից վախ չկայԵրբ իր կեանքի արեգը մարում է
Ո՜վ տխուր արևելքցի
Դու «լույսի «լոյսի սարի» նման ես,
Մի թող մեր արևը մեռնի,
Դու օրւայ պէս պարզ ես,
Ծովի պէս՝ հպարտ,
Մի թող մթութիւնը շունչ առնի:առնի։
Ո՜վ տխուր արևելքցի
Արևմուտքի աշխարհը հէնց դա է
Աչքերի խորքումկապտում
Օտարութիւնն է բուն դրել
Տղամարդկային ձեռքերին՝
Ձմռան սառը ձիւնըպաղ սառոյցը
Վերադարձիր գիրկս,
Որ միասին վերադառնանք տուն:տուն։
Ո՜վ տխուր արևելքցի
Դու «լույսի «լոյսի սարի» նման ես,
Մի թող մեր արևը մեռնի,
Դու օրւայ պէս պարզ ես,
Ծովի պէս՝ հպարտ,
Մի թող մթութիւնը շունչ առնի:առնի։
</poem>