Changes

— Ապա մի նստի՛ր,— հրամայեց նա: —Իմ — Իմ տղաները հոգնել են ձեզ քարշ տալուց, պետք է հանգստանան: Ճանապարհն իջնում է լեռան ստորոտը, սեփական ոտքերովդ էլ կվազես: Բայց տես հա՜, չփորձես փախչել կամ ճղճղալ, թե չէ հախիցդ կգանք, մենք : Մենք լավ հնարքներ գիտենք, դուրդ հաստատ չի գա, տերն էլ ոչինչ չի նկատի: Ուրուկ Հայ մարտիկները լավ կռվողները լա՛վ գիտեն իրենց գործը:

–Որտե՞ղ — Ու՞ր է մյուսը,– հարցրեց — գոռաց Ուգլուկը:

–Դուրը — Դուրը չի գալիս դեղըդարմանը,– — քրքջում էին նրանք: –Չի — Չի հասկանում հիմարը, որ դա միայն օգուտ է իրեն: Ա՛յ թե կզվարճանանք սրանց հետ հրամանը կատարելուց հետո:

Բայց Ուգլուկը զվարճանալու տրամադրություն չուներ, շտապել էր պետք, ժամանակը քիչ էր, հարկավոր էր վազել: Նա բուժում էր Մերիին առանց ձևականությունների, օրքային մեթոդովմեթոդով՝ կոպիտ, կոպիտ՝ բայց արդյունավետ: Այրող հեղուկից բռնի ուժով նրա բերանն էլ մի քանի կում լցրեցին, հետո արձակեցին ոտքերի կապանքները: Շուտով Մերին կանգնած էր Փինի կողքին՝ գունատ, մռայլ, բայց կենդանի ու առույգ: Ճակատին խորը կտրվածք էր, բայց ցավն արդեն անցել էր: հետագայում վերքը լավացավ, բայց սակայն սպին ամբողջ կյանքում մնաց:

–Բարև — Բարև Փի՛ն,– — ասաց Մերին: –Փաստորեն — Փաստորեն դու է՞լ ես մասնակցում այս ուրախ զբոսանքին: Իսկ որտե՞ղ ենք գիշերելու: Ո՞ւր է նախաճաշը:

–Լռե՛լ— Լռե՛լ,– — գոռաց Ուգլուկը: –Լեզուդ — Լեզուդ քե՛զ քաշիր , քանի ատամներդ տեղում են: Տիրոջը զեկուցվելու է կատարածդ ամեն քայլը, որ իմանա ոնց վարվի հետդ: Գիշերելու տեղ էլ կտան, նախաճաշ էլ, մենակ տեսեք հետո այդ էդ նախաճաշից փորներդ չցավի:

–Առա՛ջ— Առա՛ջ,- — բղավեց Ուգլուկը: –Դեպի — Դեպի արևմուտք և ու մի քիչ հյուսի՛ս: Առջևից կգնա Լուգդուշը, հետևե՛ք նրանհե՛տ չմնալ:

–Իսկ — Իսկ լուսաբացին ի՞նչ պետք է անենք,– — ակնարկեց հյուսիսցիներից մեկը:

–Պետք է վազե՛ք— Երկու՛ ոտք էլ փոխ առնենք,– — նրա խոսքը կտրեց Ուգլուկը: –Իսկ — Իսկ դու ի՞նչ էիր կարծում, նստելու ենք խոտին ու սպասենք սպիտակամաշկ ձիավորների՞նսպիտակամաշկների՞ն:

–Բայց — Բայց մենք չե՛նք կարող արևածագից հետո վազել:

–Կվազե՛ք— Կվազե՛ք, այն էն էլ ո՛նց կվազեք,– — խոստացավ Ուգլուկը: –Եթե — Եթե որևէ մեկը մեկն սկսեց սայթաքել, երդվում եմ սպիտակ ձեռքով, այլևս չի տեսնի իր սիրելի որջը: Եվ ու՞մ խելքին է փչել գլխիս կապել այս լեռնային ճիճուներին: Կռվողների՛ս նայեք, ապա : Ապա վազքո՛վ, վազքո՛վ տխմարներ, շուտով լույսը կբացվի՛:

Եվ օրքերի ոհմակը սլացավ առաջ՝ երկար, օրքերին հատուկ ցատկերով: Ոչ մի կարգապահություն չէր նկատվում: Վազում էին իրար հրմշտելով ու չարությամբ հայհոյելով, բայց որքան էլ տարօրինակ թվար՝ թվա՝ վազում էին շատ արագ: Հոբիթներից յուրաքանչյուրին երեք հսկիչ էր նշանակված: Փինը քարշ էր էր գալիս ջոկատի վերջից: Նա նախորդ առավոտից ոչինչ չէր կերել ու է մտածում էր էր՝ դեռ երկա՞ր կդիմանա արյոք: Հսկիչներից մեկի ձեռքին մտրակ կար, բայց դրա կարիքը դեռ չէր զգացվում: Օրքային զզվելի խմիչքը այրվում էր նրա ներսում՝ թարմությամբ լցնելով ամբողջ մարմինը: Հոբիթի աչքերի առաջ անընդհատ հայտնվում էր Պանդուխտի դեմքը: Նա տեսնում էր, թե ինչպես է հետքագետը կռացած ուշադիր զննում իրենց հետքերը և վազում, վազում ու վազում... Բայց ո՞վ կարող է գտնել երկու հոբիթի փոքրիկ հետքերը հարյուրից ավելի օրքերի ծանր սապոգներով տրորված արահետում:

–Հե՛յ— Հե՛յ, այդտեղ առջևում մի քիչ հանգի՛ստկամա՛ց,– ետևից — հետևից մռնչաց Ուգլուկը:

Հանկարծակի Փինի գլխում մի միտք փայլատակեց, և նա առանց ժամանակ կորցնելու գործի անցավ: Նա նետվեց դեպի աջ և , շրջանցելով ձեռքերը տարածած հսկիչին , սուզվեց մշուշի մեջ, բայց սայթաքելով փռվեց խոտերի վրա:

–Կանգնի՛ր— Կանգնի՛ր,– — ոռնաց Ուգլուկը: