Մի անգամ, ճաշից հետո, նրանք երկուսով նստել էին Ռեջիի ախոռում։ Իրար հետ «խաչ ու օղակ» էին խաղում, երբ հանկարծ Բլեքիի գլխում մի սքանչելի միտք ծագեց։
― Ռեջի, մենք պետք է ածուխ ուտենք։ Գիտե՞ս ինչու են շոգեքարշները այդքան արագ լսանում․․․ սլանում․․․ որովհետեւ ածուխ են ուտում։
Եվ մի լավ ծանրութեթեւ անելուց հետո նրանք վճռեցին փորձել իրենց բախտը։