Ավերակներն անբաժան են մեր կյանքից։ Դրանք ամենուր են՝ հետ, առաջ, աջ թե ձախ։ Հայաստանի տեղական ավիաուղիների կյանքը տեւել է ավելի կարճ, քան կտեւի դրա ավերակների կյանքը։ Ավերակների կյանքի անորոշ տեւողությունը որեւէ նոր տեսողություն չի առաջարկում։ Մենք մեր կյանքը տեղավորում ենք այդ անորոշության արանքում մի տեղ։ Ավերակների շուրջ, ազատված տարածքների հաշվին, մեր շուրջ կառուցվում են նոր հնաոճ ամրոցներ։ Դրանք խեղդում են մեզ եւ ետ են մղում դեպի ավերակներ։ Դեպի երկինք նայող, անտանիք, հսկա, ներքին տարածության հաշվին ազատություն ստացած ավերակներ։ Մեռած մարմիններ, որոնցում տեղավորվում է մեր ձրիակեր երեւակայությունը, արվեստագետի մեր արարչագործությունը։ Եւ արվեստագետին սահմանված է այդքանը․
[[Պատկեր:Odzun.jpg|500px|thumb|Օձունի օդանավակայան]]
պետք է ընդունել։