Դժվար է աստված լինել

հեղինակ՝ Արկադի Ստրուգացկի, Բորիս Ստրուգացկի թարգմանիչ՝ Ջուլիետա Ղազարյան ( ռուսերենից) աղբյուր՝ «Աշխարհի կործանումից միլիարդ տարի առաջ»

Այդ օրերին էր, որ ես իմացա,թե ինչ է նշանակում տառապել,ինչ է նշանակում ամաչել,ինչ է նշանակում հուսահատվել։

Պիեռ Աբելյառ

Ահա թե ինչի մասին պետք է ձեզ նախազգուշացնեմ։ Առաջադրանքը կատարելիս ձեզ հետ զենք կվերցնեք հեղինակության համար։ Սակայն և ոչ մի պարագայում ձեզ չի թույլատրվում այն գործադրել։ Ո՜չ մի պարագայում։ Դուք ինձ հասկացա՞ք։

Էռնեստ Հեմինգուեյ

Նախերգանք

Անկայի աղեղնազենի կոթը սև պլաստմասսայից էր, իսկ լարը՝ քրոմային պողպատից, ու ձգվում էր անձայն սահող լծակի մի շարժումով։ Անտոնը դեմ էր նորույթներին․ նրա մարտական զենքը հին էր՝ մարշալ Տոցի, Պիցա Առաջին թագավորի ոճով, պղնձակուռ, անվակով, որի վրա փաթաթվում էր եզան ջլերից պատրաստած լարը։ Ինչ վերաբերում է Պաշկային, ապա նա վերցրել էր օդաճնշիչ հրացան։ Աղեղնազենը նա համարում էր մարդկության մանկություն, քանի որ ծույլ էր ու հյուսնի արհեստից բան չէր հասկանում։

Նրանք մոտեցան հյուսիսային ափին, որտեղ զառիթափի դեղին ավազների միջից դուրս էին ցցվել սոճիների ծուռումուռ արմատները։ Անկան ձեռքից գցեց ղեկաթին ու շուրջը նայեց։ Արևն արդեն անտառի վերևում էր, և ամեն ինչ կապույտ էր, կանաչ ու դեղին՝ կապույտ մշուշ լճի վրա, մուգ կանաչ սոճիներ ու դեղին ափ այն կողմում։ Եվ այս բոլորի վերևում՝ վճիտ, կապտաճերմակ երկինք։

― Այնտեղ ոչ մի բան չկա, ― ասաց Պաշկան։

Երեխաները հենվել էին նավակողին ու նայում էին ջրի մեջ։

― Խոշոր գայլաձուկ է, ― համոզված ասաց Անտոնը։

― Այսպիսի լողաթևերո՞վ, ― հարցրեց Պաշկան։

Անտոնը չպատասխանեց։ Անկան էլ նայեց ջրի մեջ, բայց միայն սեփական արտացուլումը տեսավ։

― Լավ կլիներ լողանայինք, ― ասաց Պաշկան, ձեռքը մինչև արմունկը մտցնելով ջրի մեջ։ ― Սառն է, ― հայտնեց նա։

Անտոնը քայլեց դեպի ցռուկը և թռավ ափ։ Նավակն օրորվեց։ Անտոնը բռնեց նավակողից ու սպասողական նայեց Պաշկային։ Այդ ժամանակ Պաշկան վեր կացավ․ թին դրեց վզին և, պտտեցնելով իրանի ներքևի մասը, երգեց․

Հե՜յ նավապետ վիսլիպուսլի Չլինի՞ թե քնած ես, Զգույշ թե չէ տապակած շնաձկան Վտառներն են հասնում քեզ։

Անտոնը լուռ ցնցեց նավակը։

― Վա՜յ֊ա՜յ, ― գոռաց Պաշկան ու բռնեց նավակողից։

― Ինչո՞ւ տապակած, ― հարցրեց Անկան։

― Չգիտեմ, ― պատասխանեց Պաշկան։ ― Նրանք ափ դուրս եկան։ ― Բայց լավ է, չէ՞, «․․․ տապակած շնաձկան վտառներ»։

Նրանք նավակը ափ հանեցին։ Ոտքերը խրվում էին խոնավ ավազի մեջ, որը ծածկված էր սոճու չորացած փշատերևով ու կոներով։ Նավակը ծանր էր ու լպրծուն, բայց նրանք դուրս քաշեցին ջրից ու, ծանր հևալով, կանգ առան։

― Ոտքս ցավացրի, ― ասաց Պաշան և ուղղեց գլխի կարմիր կապը։ Նա շատ աչալուրջ հետևում էր, որ գլխակապի հանգույցը լինի աջ ականջի վերևում, ինչպես որ իրուկանյան ծովահեններինը։ ― Կյանքը թանկ բան չէ, օ քե՜յ, ― հայտարարեց նա։

Անկան մտազբաղ մատն էր ծծում։

― Փո՞ւշ մտավ, ― հարցրեց Անտոնը։

― Չէ։ Մաշկս քերծվեց։ Ձեզանից մեկնումեկը այնպիսի ճանկեր ունի, որ․․․

― Հապա ցուց տուր։

― Այո, ― ասաց Անտոնը։ ― Քերծվել է։ Հը, ի՞նչ անենք։

― Դնենք ուսներիս ու ափի երկայնքով․․․ ― առաջարկեց Պաշկան։

― Էլ ինչի՞ դուրս եկանք նավակից, ― ասաց Անտոնը։

― Նավակով հավն էլ կկարողանա, ― բացատրեց Պաշկան։ ― Իսկ ափով եղեգնուտը՝ մեկ, զառիթափը՝ երկու, գետափոսերը՝ երեք։ Շերեփաձկներով։ Լոքո էլ կա։

― Տապակած լոքոների վտառներ, ― ասաց Անտոնը։

― Դու իսկի սուզվե՞լ ես գետափոսի մեջ։

― Հա, սուզվել եմ։

― Ես չեմ տեսել։ Ոչ մի անգամ չեմ տեսել։

― Դու շատ բան չես տեսել։

Անկան մեջքը դարձրեց նրանց, բարձրացրեց աղեղնազենն ու նետն արձակեց քսան քայլ այն կողմ կանգնած սոճու վրա։ Կեղևի կտորները թափվեցին ցած։

― Ապրե՛ս, ― ասաց Պաշկան ու իսկույն էլ կրակեց իր հրացանով։ Նա նշան բռնեց Անկայի նետի վրա, բայց չկպավ։ ― Շունչս չպահեցի, ― բացատրեց նա։

― Իակ եթե պահեի՞ր, ― հարցրեց Անտոնը։ Նա նայում էր Անկային։

Անկան թափով ձգեց աղեղնալարը։ Նա հոյակապ մկաններ ուներ։ Անտոնը հիացած նայում էր, թե թուխ մաշկի տակ ինչպես գլորվեց երկգլուխ մկանի գնդիկը։

Անկան շատ ուշադիր նշան բռնեց ու մի անգամ էլ նետն արձակեց։ Երկրորդ նետը ճայթյունով խրվեց բնի մեջ՝ առաջինից մի քիչ ներքև։

― Իզուր տեղն ենք այսպես անում, ― ասաց Անկան, իջեցնելով աղեղնազենը։

― Ի՞նչը, ― հարցրեց Անտոնը։

― Ծառերն ենք փչացնում։ Մի երեխա երեկ նետերով խփում էր ծառին, ու ես նրան ստիպեցի, որ ատամներով նետերը հանի բնից։

― Պաշկա, ասաց Անտոնը։ ― Հապա վազիր, քո ատամները պինդ են։

― Իմ ատամը ծակ է, ― պատասխանեց Պաշկան։

― Լավ, ― ասաց Անկան։ ― Եկեք մի բան անենք։

― Ես հավես չունեմ զառիթափերը բարձրանալու, ― ասաց Անտոնը։

― Ես էլ։ Ուղիղ գնանք։

― Ո՞ւր, ― հարցրեց Պաշկան։

― Ուր պատահի։

― Դե ասա։

― Ուրեմն գնանք սայվա, ― ասաց Պաշկան։ ― Տոշկա, գնանք մոռացված խճուղին։ Հիշո՞ւմ ես։

― Բա ո՜նց։

― Գիտե՞ս Անեչկա․․․ ― սկսեց Պաշկան։

― Ես քեզ համար Անեչկա չեմ, ― կտրեց նրա խոսքը Անկան։ Նա տանել չէր կարող, երբ իրեն ոչ թե Անկա էին ասում, այլ մի ուրիշ ձևով։

Անտոնը դա իսկույն մտքում պահեց ու անմիջապես ասաց․

― Մոռացված խճուղի։ Այդտեղով ոչ ոք չի գնում։ Ու քարտեզի վրա էլ չկա։ Եվ հայտնի չէ, թե ուր է գնում այդ խճուղին։

― Իսկ դուք եղե՞լ եք այնտեղ։

― Եղել ենք։ Բայց չենք հասցրել ուսումնասիրել։

― Ճանապարհ ոչ մի տեղից դեպի ոչ մի տեղ, ― ասաց ուշքի եկած Պաշկան։

― Դա շատ լավ է, ― ասաց Անկան։ Նրա աչքերը դարձան նեղ անցքեր։ ― Գնանք։ Երեկոյան կհասնե՞նք։

― Ի՜նչ ես ասում։ Մինչև տասներկուսը կհասնենք։

Նրանք մագլցեցին զառիթափի վրայով։ Հասնելով զառիթափի ծայրին՝ Պաշկան հետ նայեց։ Ներքևում դեղին ծանծաղուտներով կապույտ լիճն էր, ավազի վրա ընկած նավակը ու մերձափնյա հանգիստ, յուղափայլ ջրի վրա կոհակվող կլոր օղակները․ երևի դա հենց գայլաձուկն էր պոչով շրմփացրել ջրին։ Պաշկային համակեց սովորական անորոշ հիացմունքը, որն ինքը միշտ զգում էր, երբ Տոշկայի հետ փախչում էր գիշերօթիկից, ու առջևում օրն էր, լրիվ անկախ օր՝ չհետախուզված տեղերով, գետնամորիով, ամայի, տոթակեզ մարգագետիններով, մոխրագույն մողեսներով, անսպասելի հայտնվող աղբյուրների սառնորակ ջրով։ Ու, ինչպես միշտ, ուզեց գոռալ ու բարձր ցատկոտել, և նա անմիջապես արեց իր սրտի ուզածը, իսկ Անտոնը, ծիծաղելով, նայեց նրան, և նա Անտոնի աչքերում լրիվ փոխըմբռնում կարդաց։ Իսկ Անկան երկու մատները մտցրեց բերանը և կտրիճավարի սուլեց, ու նրանք մտան անտառ։

Սոճուտը ցանցառ էր, և նրանք անընդհատ սայթաքում էին գետնին թափված փշատերևների վրայով քայլելիս։

Արևի շեղ ճառագայթները թափանցում էին սլացիկ բների արանքներից, ու հողը ծածկված էր ոսկեգույն ցոլքերով։ Խեժի, լճի ու մորու հոտը բռնել էր անտառը, երկնքում գեղգեղում էին անտեսանելի թռչնակները։

Անկան քայլում էր առջևից, աղեղնազենը դրած թևի տակ, մերթ ընդ մերթ կռանում պոկում էր արնակարմիր, ասես լաքապատ մորին։ Անտոնը գնում էր նրա հետևից, ուսին դրած մարշալ Տոցի մարտական զենքը։ Նետերով ծանր կապարճը թփթփում էր նրա մեջքին։ Նա քայլում էր ու նայում Անկայի արևախանձ, համարյա սև, դուրս ցցված ողերով պարանոցին։ Երբեմն նա շրջվում էր ու չորս կողմը նայում, փնտրելով Պաշկային, բայց Պաշկան չէր երևում, միայն երբեմն, մերթ աջից, մերթ ձախից արևի տակ բոցկլտում էր նրա կարմիր գլխարկը։ Անտոնը պատկերացրեց, թե Պաշկան, հրացանը պատրաստ պահած, ինչպես է սողոսկում սոճիների արանքով, պլոկված քթով, նիհար, գիշատիչ դեմքը առաջ մեկնած։ Պաշկան թաքուն մոտենում էր սայվային։ Իսկ սայվան կատակներ չի սիրում։ Սայվան, բարեկամս, քեզ հարց կտա, ու դու պիտի կարողանաս պատասխանել, մտածեց Անտոնը, և արդեն ուզում էր կռանալ, բայց Անկան առջևում էր, ու նա կարող էր հետ շրջվել։ Շատ անհարմար բան կստացվեր։

Անկան հետ նայեց ու հարցրեց։

― Դուք սուսուփո՞ւս դուրս եկաք։

Անտոնը թոթվեց ուսերը։

― Իակ ո՞վ է աղմուկ֊աղաղակով գնում։

― Ես ոնց որ աղմուկ բարձրացրի, ― մտահոգ ասաց Անկան։ ― Ես վայր գցեցի թասը, ու հանկարծ միջանցքում ոտնաձայներ լսվեցին։ Երևի Կույս Կատյան էր, այսօր նա է հերթապահում։ Ստիպված էի թռչել ծաղկաթմբի վրա։ Ի՞նչ ես կարծում, Տոշկա, ի՞նչ ծաղիկներ են այդ թմբի վրա աճում։

― Քո պատուհանի տա՞կ։ Չգիտեմ։ Իսկ ի՞նչ կա որ։

― Շատ համառ ծաղիկներ են։ «Քամին չի կոտրում դրանց, փոթորիկը չի պոկում»։ Արդեն քանի տարի է թռչում են այդ թմբի վրա, իսկ ծաղիկների հեչ պետքն էլ չէ։

― Հետաքրքի՜ր է, ― խորիմաստ ասաց Անտոնը։ Նա հիշեց, որ իր պատուհանի տակ էլ այդպիսի մի ծաղկաթումբ կա, ու այդ ծաղիկներն էլ «չեն կոտրվում» քամուց ու փոթորկից։ Բայց ինքը երբեք չի մտածել այդ մասին։

Անկան կանգ առավ, սպասեց, մինչև Անտոնը հասավ իրեն, ու մի բուռ մորի մեկնեց նրան։ Անտոնը զգուշորեն վերցրեց երեք հատապտուղ։

― Էլի վերցրու, ― ասաց Անկան։

― Շնորհակալություն, ― ասաց Անտոնը։ ― Ես սիրում եմ մեկ մեկ հավաքել։ Իսկ Կույս Կատյան ոնց որ վատը չի, չէ՞։

― Նայած ում համար, ― ասաց Անկան։ ― Երբ ամեն երեկո մարդուն հայտարարում են, որ նրա ոտքերը կամ փոշոտ են կամ ցեխոտ․․․

Նա լռեց։ Զարմանալիորեն հաճելի էր անտառում Անկայի հետ միասին քայլելը, արմունկներով իրար կպնելը ու նրան նայելը․ ի՜նչ սիրուն է, ճարպիկ ու արտակարգ բարյացակամ, ու ինչքան մեծ են նրա խաժ, սև թարթիչներով աչքերը։

― Այո, ― ասաց Անտոնը, ձեռքը մեկնելով առաջ, որ պոկի արևի տակ պսպղացող սարդոստյանը։ ― Ի՜նչ֊ի՜նչ, բայց նրա ոտքերը փոշոտ չեն։ Եթե քեզ գրկած են տանում ջրափոսերի վրայով, ուրեմն ոտքերդ չեն ցեխոտվի․․․

― Ո՞վ է նրան գրկած տանում։

― Օդերևութաբանական կայանի Հենրիխը։ Ճանաչում ես, հաղթանդամ, շեկ մազերով․․․

Նրանք նորից լռեցին։ Անտոնը նայեց Անկային։ Անկայի աչքերը ոնց որ սև անցքեր լինեին։

― Իսկ դա ե՞րբ է եղել, ― հարցրեց Անկան։

― Մի լուսնյակ գիշեր, ― արդեն անտրամադիր պատասխանեց Անտոնը։ ― Մենակ թե բերանիցդ բան չթռցնես, հա։

Անկան ծիծաղեց։

― Ոչ ոք քեզ չստիպեց, որ ասեիր, Տոշկա, ― ասաց նա։ ― Մորի ուզո՞ւմ ես։

Անտոնը մեքենաբար վերցրեց հատապտուղները հողոտ ափից ու գցեց բերանը։

― Մի օր էլ քեզ գրկած կտանեն։ Քեզ դուր կգա՞, որ սկսեն այդ մասին խոսել։

― Որտեղի՞ց հնարեցիր, որ ես մտադիր եմ խոսել, ― ցրված ասաց Անկան։ ― Ես ընդհանրապես չեմ սիրում բացբերաններին։

― Լսիր, ի՞նչ ես մտածում։

― Առանձնապես ոչ մի բան։ ― Անկան ցնցեց ուսերը։ Մի քիչ հետո մտերմաբար հայտնեց․ ― Ախր ես ձանձրացել եմ ամեն աստծո իրիկուն ոտքերս երկու անգամ լվալուց։

Խեղճ Կույս Կատյա, մտածեց Անտոնը։ Սա քեզ համար սայվա չէ։

Նրանք դուրս եկան արահետ։ Արահետը իջնում էր ներքև, անտառն ավելի ու ավելի էր մթնում։ Այստեղ փարթամորեն աճել էր ձարխոտը։ Սոճիների բները ծածկված էին մամուռով ու քարաքոսների սպիտակ փրփուրով։ Սակայն սայվան կատակ չի սիրում։ Հանկարծ խռպոտ ձայնը, որի մեջ ոչ մի մարդկային բան չկար, մռնչաց․

― Կանգնի՛ր։ Զենքդ ցած գցիր, դո՛ւ, ազնվազարմ դո՛ն և դու, դոնա՛։

Երբ սայվան հարց է տալիս, պետք է հասցնես պատասխանել։ Կտրուկ շարժումով Անտոնը Անկային գցեց ձախ կողմի ձարխոտերի մեջ, իսկ ինքը թռավ աջ կողմի ձարխոտերի մեջ, գլորվեց ու պառկեց փտած կոճղի հետևում։ Խռպոտ արձագանքը դեռևս թնդում էր սոճիների արանքում, իսկ արահետն արդեն դատարկ էր։ Լռություն տիրեց։

Կողքի վրա պառկած՝ Անտոնը պտտեց անվակը ու ձգեց աղեղնալարը։ Չրխկաց կրակոցը, և Անտոնի վրա ինչ֊որ աղբ թափվեց։ Անմարդկային խռպոտ ձայնը հայտնեց․

― Դոնը վիրավորվել է գարշապարից։

Անտոնը տնքաց ու ոտքն իրեն ձգեց։

― Չէ, այդ ոտքդ չի, մյո՜ւսը, ― ճշտեց ձայնը։

Լսվեց Պաշկայի հռհռոցը։ Անտոնը զգուշորեն գլուխը դուրս հանեց կոճղի հետևից, սակայն մթնշաղի կանաչ մշուշում ոչ մի բան չէր երևում։

Այդ պահին լսվեց մի ականջ ծակող սուլոց ու դղրդոց, ասես անտառում ծառ տապալվեց։

― Ուո՜ւ, ― խուլ ձայնով ասաց Պաշկան։ ― Գթացե՜ք։ Գթացե՜ք։ Մի՛ սպանեք ինձ։

Անտոնն իսկույն վեր թռավ։ Ձարխոտերի միջից նրան ընդառաջ դուրս եկավ Պաշկան։ Նա ձեռքերը վեր էր բարձրացրել։ Անկայի ձայնը հարցրեց․

― Տոշկա, դու նրան տեսնո՞ւմ ես։

― Ոնց որ ափիս մեջ, ― համոզիչ ասաց Անտոնը։ ― Շուռ չգա՛ս, ― գոռաց նա Պաշկայի վրա։ ― Ձեռքերդ դիր գլխիդ։

Պաշկան հնազանդորեն ձեռքերը դրեց գլխին ու հայտարարեց․

― Ես ոչ մի բան չեմ ասի։

― Ի՞նչ անենք սրան, Տոշկա, ― հարցրեց Անկան։

― Հիմա կտեսնես, ― ասաց Անտոնը ու հարմար նստեց կոճղին, աղեղնազենը դնելով ծնկներին։ ― Անդո՛ւնդ, ― գոռաց նա Գեկսա Իրուկանցու ձայնով։

Պաշկան մեջքով արտահայատում էր իր արհամարհանքն ու անհնազանդությունը։ Անտոնի արձակած ծանր նետը ճայթյունով խրվեց Պաշկայի գլխավերևի ճյուղի մեջ։

― Պա֊հո՜, ― ասաց Անկայի ձայնը։

― Իմ անունը Բոն Մորեխ է, ― դժկամորեն խոստովանեց Պաշկան։ ― «Եվ այստեղ նա, հավանաբար, կընկնի, մեկը նրանցից, ովքեր նրա հետ էին»։

― Հայտնի բռնակալ է ու մարդասպան, ― բացատրեց Անտոնը։ ― Բայց նա ոչ մի բան ձրի չի անում։ Ո՞վ է քեզ ուղարկել։

― Ինձ ուղարկել է Սատարինա Անգութը, ― ստեց Պաշկան։

Անտոնը արհամարհանքով ասաց․

― Ահա այս ձեռքը կտրեց դոն Սատարինայի ժանտահոտ կյանքի թելը Ծանր Թրերի անտառում, երկու տարի առաջ։

― Ես բոլորովին մոռացել էի, ― շտապեց ասել Պաշկան։ ― Ինձ ուղարկել է Արատա գեղեցիկը։ Ձեր գլուխների դիմաց նա ինձ խոստացել էր հարյուր ոսկի։

Անտոնը ձեռքը խփեց ծնկին։

― Ա՜յ քեզ ստախոս, ― գոռաց նա։ ― Ախր Արատան ինչո՞ւ պիտի բանի տեղ դներ քեզ նման ստահակին։

― Թող, այնուամենայնիվ, մի նետ խրեմ նրա գանգը, ― դաժանորեն ասաց Անկան։

Անտոնը բռնվեց դիվային ծիծաղով։

― Ի միջի այլոց, ― ասաց Պաշկան, ― քո աջ կրունկը վիրավոր է, դու պիտի արյունաքամ լինես։

― Չէ՜ մի, ― առարկեց Անտոնը։ ― Նախ՝ անընդհատ սպիտակ ծառի կեղև եմ ծամում, և երկրորդ, երկու սիրուն բարբարոսուհիներ արդեն կապել են իմ վերքերը։

Ձարխոտերը շարժվեցին, և Անկան դուրս եկավ արահետ։ Նրա այտը քերծվել էր, ծնկները հողոտ էին ու կանաչած։

― Ժամանակն է նրան ճահիճը գցելու, ― հայտարարեց նա։ ― Երբ թշնամին չի հանձնվում՝ նրան ոչնչացնում են։

Պաշկան ձեռքերն իջեցրեց։

― Դու ընդհանրապես խաղի կանոնները խախտում ես, ― ասաց նա Անտոնին։ ― Ըստ քեզ ստացվում է, որ Գեկսան լավ մարդ է։

― Դու ինձ չգիտես, ― ասաց Անտոնը և նույնպես դուրս եկավ արահետ։ ― Սայվան կատակ չի անում, կեղտոտ վարձկան։

Անկան հրացանը վերադարձրեց Պաշկային։

― Ինչ է, դուք միշտ այդպես կրակո՞ւմ եք իրար վրա, ― նախանձով հարցրեց նա։

― Բա ոնց, ― զարմացավ Պաշկան։ Ինչ է, մենք պիտի գոռանք «Կը՛խ֊կը՛խ։ Պու֊պո՜ւ», հա՞։ Խաղի մեջ պետք է ռիսկի տարրեր լինեն։

Անտոնը անփութորեն ասաց։

― Օրինակ, մենք հաճախ ենք Վիլհելմ Տել խաղում։

― Հերթով, ― վրա բերեց Պաշկան։ ― Մի օր ես եմ կանգնում խնձորով, մի օր՝ նա։

Անկան հայացքով չափեց նրան։

― Ախ այդպե՜ս, ― դանդաղ ասաց նա։ ― Հետաքրքիր կլիներ ձեզ նայելը։

― Մենք՝ հաճույքով, ― թունոտ ասաց Անտոնը։ ― Բայց խնձոր չունենք։

Պաշկան հռհռաց։ Այդ ժամանակ Անկան նրա գլխից պոկեց ծովահենական կապը ու իսկույն դրանից մի երկար տոպրակ սարքեց։

― Խնձորը պայմանական բան է, ― ասաց նա։ ― Այ սա հրաշալի թիրախ է։ Եկեք Վիլհելմ Տել խաղանք։

Անտոնը նրա ձեռքից վերցրեց կարմիր տոպրակը և ուշադիր զննեց։ Նա հայացքը գցեց Անկային։ Անկայի աչքերը ոնց որ սև ճեղքեր լինեին։ Իսկ Պաշկան զվարճանում էր՝ նա շատ ուրախ էր։ Անտոնը տոպրակը մեկնեց նրան։

― «Երեսուն քայլից կխփեմ խաղաթղթին, ― հանգիստ ձայնով ասաց նա։ ― Հասկանալի է, ծանոթ ատրճանակով»։

― Ճի՞շտ, ― ասաց Անկան ու դիմեց Պաշկային։ ― Իսկ դու բարեկամս, երեսուն քայլից կխփե՞ս խաղաթղթին։

― Պաշկան տոպրակը հարմարեցնում էր գլխին։

― Երբևիցե մենք կփորձենք, ― ասաց նա, սեպերը բացելով։ ― Ժամանակին ես վատ չէի կրակում։

Անտոնը շրջվեց ու քայլեց արահետով, բարձրաձայն հաշվելով քայլերը։

Երեսուն քայլ հեռավորությունից Պաշկան շատ փոքր էր երևում։ Տոպրակի կարմիր եռանկյունին տնկվել էր նրա գլխին, ոնց որ խեղկատակի թասակ։ Պաշկան քթի տակ ծիծաղում էր։ Նա դեռևս խաղում էր։ Անտոնը կռացավ ու անշտապ սկսեց ձգել աղեղը։

― Օրհնո՜ւմ եմ քեզ, իմ հայր Վիլհելմ, ― գոռաց Պաշկան։ ― Ու շնորհակալ եմ քեզնից, ինչ էլ որ լինի։

Անտոնը դրեց նետը ու մեջքը շտկեց։ Պաշկան ու Անկան նայում էին նրան։ Նրանք կանգնած էին իրար կողքի։ Արահետն ասես մի մութ ու խոնավ միջանցք լիներ բարձր, կանաչ պատերի արանքում։ Անտոնը բարձրացրեց աղեղնազենը։ Մարշալ Տոցի ռազմական սարքը շատ էր ծանրացել։ Ձեռքերս դողում են, մտածեց Անտոնը։ Վատ է։ Ափսոս։ Նա հիշեց, ինչպես ձմռանը ինքն ու Պաշան մի ամբողջ ժամ ձնագնդով խփում էին պարսպասյան թուջե կոնին։ Ձնագնդերը նետում էին քսան, տասնհինգ և տասը քայլից, ու ոչ մի կերպ չէին կարողանում նշանին խփել։ Անտոնն ամբողջ ուժով խզակոթը սեղմեց ուսին։ Անկան շատ մոտ է կանգնած, մտածեց նա։ Ուզում էր գոռալ, որ Անկան հեռանա, բայց հասկացավ, որ դա հիմարություն կլինի։ Բարձր։ Ավելի բարձր․․․ Հանկարծ նա համակվեց վստահությամբ, որ եթե հիմա ինքը մեջքով շրջվի նրանց կողմը, ֆունտանոց նետը, այնուամենայնիվ կխրվի ճիշտ Պաշայի քթարմատը՝ ուրախ, կանաչ աչքերի մեջտեղը։ Նա բացեց աչքերն ու նայեց Պաշկային։ Պաշկան էլ չէր ծիծաղում։ Իսկ Անկան դանդաղորեն վեր էր բարձրացնում չռված մատներով ձեռքը, և նրա դեմքը շատ լարված էր ու շատ մեծավարի։ Եվ այնժամ Անտոնն էլ ավելի բարձրացրեց աղեղնազենն ու սեղմեց ձգանը։ Նա չտեսավ, թե ուր թռավ նետը։

― Չկպավ, ― շատ բարձր ասաց նա։

Չծալվող ոտքերով առաջ գնալով, նա քայլեց արահետով։ Պաշկան կարմիր տոպրակով սրբեց դեմքը, հետո թափ տալով բացեց ու նորից կապեց գլխին։ Անկան կռացավ ու գետնից վերցրեց իր աղեղնազենը։ Եթե նա դրանով հիմա խփի գլխիս, մտածեց Անտոնը, ես միայն շնորհակալություն կասեմ նրան։ Բայց Անկան նույնիսկ չնայեց նրան։

Անկան շրջվեց Պաշկայի կողմն ու հարցրեց․

― Գնացի՞նք։

― Հիմա, ― ասաց Պաշկան։

Նա նայեց Անտոնին ու մատով թխկթխկացրեց իր ճակատին։

― Իսկ դու արդեն վախեցար, ― ասաց Անտոնը։

Պաշկան մի անգամ էլ մատով թխկթխկացրեց իր ճակատին ու գնաց Անկայի հետևից։ Անտոնը գնում էր նրանց հետևից ու ճգնում էր խեղդել իր տարակուսանքը։

Լավ, իսկ ես ի՞նչ արեցի, մտածում էր նա։ Ինչո՞ւ են նրանք թթվել։ Դե, հասկանալի է, Պաշկան վախեցավ։ Միայն դեռ հայտնի չէ, թե ով ավելի շատ վախեցավ՝ Վիլհելմ֊հայրի՞կը, թե՞ Տել֊որդին։ Բայց դե Անկան ինչո՞ւ է խռովել։ Երևի վախեցավ Պաշկայի համար։ Իսկ ես ի՞նչ պիտի անեի։ Քարշ եմ գալիս նրանց հետևից, որնց որ օտար մարդ լինեմ։ Այ հիմա կթողնեմ ու կգնամ։ Կթեքվեմ ձախ, այնտեղ լավ ճահիճ կա։ Միգուցե բու էլ բռնեմ այնտեղ։ Բայց նա նույնիսկ քայլերը չդանդաղեցրեց։ Դա կնշանակի՝ ընդմիշտ, մտածեց նա։ Նա կարդացել էր, որ այդպես շատ հաճախ է լինում։

Նրանք ավելի շուտ դուրս եկան լքված ճանապարհը, քան կարծում էին։ Արևը բարձրացել էր, ու սոսկալի շոգ էր։ Ծառերի սուր փշերը լցվել էին նրա ծոցը ու ծակծկում էին։ Ճանապարհը բետոնապատ էր, և երկար մոխրաշեկ սալերը քայքայվել էին։ Սալերի արանքներում չոր խոտ էր աճել։ Ճանապարհի եզրին աճած կռոթուկը կորել էր փոշու մեջ։ Օդում բզզոցով թռչում էին բրոնզաբզեզները․ ու մեկը լկտիաբար զարկվեց Անտոնի ճակատին։ Շուրջը լուռ էր ու տխուր։

― Նայեք, ― ասաց Պաշկան։

Ճանապարհի մեջտեղով ձգված ժանգոտ մետաղալարից կախված էր մի կլոր թիթեղյա վահանակ, որի ներկը վաղուց թափվել էր։ Ըստ երևույթին, այնտեղ կարմիր ֆոնի վրա դեղին ուղղանկյուն է նկարված եղել։

― Սա ի՞նչ է, ― հենց այնպես հարցրեց Անկան։

― Ավտոմոբիլային նշան, ― ասաց Պաշկան։ ― «Մուտքն արգելված է»։

― «Աղյուս է», ― բացատրեց Անտոնը։

― Իսկ ինչի՞ համար է ճանապարհը։

Պաշկան թոթվեց ուսերը։

― Ախր սա հին խճուղի է, ― բացատրեց նա։

― Այս խճուղին միկողմանի է, միայն մեկ ուղղությամբ է թույլ տրվում երթևեկությունը, ― հայտարարեց Անտոնը։

Անկան մեջքով շրջվել էր նրա կողմը։

― Նախնիները իմաստուն են եղել, ― մտազբաղ ասաց Պաշկան։ ― Գնում ես, գնում ես մի երկու հարյուր կիլոմետր, ու հանկարծ շրխկ՝ «աղյուս»։ Ճանապարհը չի կարելի շարունակել, ու մեկն էլ չկա, որ բան հարցնես։

― Պատկերացնո՞ւմ ես, թե ինչ կարող է լինել այս նշանի հետևում, ― ասաց Անկան։ Նա շուրջը նայեց։ Չորս կողմը, մի քանի կիլոմետր տարածությամբ, փռված էր ամայի անտառը, ու ոչ մեկից չէր կարելի իմանալ, թե ինչ կա այնտեղ, այս նշանի հետևում։ ― Իսկ գուցե դա բնավ էլ «աղյուս» չէ՞, ― ասաց Անկան։ ― Ներկը, տեսեք, լրիվ թափվել է․․․

Այդ ժամանակ Անտոնը խնամքով նշան բռնեց ու կրակեց։ Չտեսնված բան կլիներ, եթե նետը դիպչեր մետաղալարին, ու նշանն ընկներ ուղիղ Անկայի ոտքերի տակ։ Բայց նետը դիպավ նշանի վերին մասին, ծակեց ժանգոտ թիթեղը, և միայն չորացած ներկը թափվեց։

― Հիմար, ― ասաց Անկան առանց շրջվելու նրա կողմը։

Դա առաջին բառն էր, որով նա դիմեց Անտոնին Վիլհելմ Տել խաղից հետո։ Անտոնը ծուռ ժպտաց։

― "And enterprises of great pitch and moment, ― արտասանեց նա, ― with this regard their currents turn away and lose the name of action"։

Հավատարիմ Պաշկան գոռաց․

― Տղե՜րք, այստեղով ավտոմեքենա է անցել։ Հիմա, ամպրոպից հետո։ Այ, նայեք, խոտը տրորված է։ Այ սա էլ․․․

Պաշկայի բախտը բերում է, մտածեց Անտոնը։ Նա սկսեց զննել ճանապարհի վրա դրոշմված հետքերը ու նույնպես տեսավ տրորված խոտն ու դողերից մնացած սև շերտն այնտեղ, որտեղ ավտոմեքենան արգելակել էր բետոնի մեջ եղած ճեղքի պատճառով։

― Ըհը, ― ասաց նա։ ― Մեքենան անցել է նշանի տակով։

Դա բոլորին էլ պարզ էր, սակայն Անտոնն առարկեց․

― Ճիշտ հակառակը, մեքենան այն կողմից է եկել։

Պաշկան զարմացած հայացը հառեց նրան։

― Հո չե՞ս կուրացել։

― Նա եկել է այն կողմից, ― համառորեն կրկնեց Անտոնը։ ― Գնանք հետքով։

― Անհեթեթ բաներ ես ասում, ― ջղայնացավ Պաշկան։ ― Նախ ոչ մի կարգին վարորդ չի անցնի «աղյուսի» տակով։ Երկրորդ, նայիր, այս ճեղքը, այ, արգելակման հետքը․․․ Ուրեմն ո՞ր կողմից է եկել։

― Շատ պետք են ինձ քո կարգին վարորդները։ Ես ինքս էլ եմ անկարգ ու հիմա կգնամ նշանի տակով։

Պաշկան կատաղությունից գունատվեց։

― Ուր ուզում ես գնա, ― ասաց նա, ակամա կմկմալով։ ― Անխե՛լք։ Լրիվ ցնդդել ես շոգից։

Անտոնը շրջվեց և, ուղիղ նայելով իր առաջ, գնաց նշանի կողմը։ Նա միայն մի բան էր ուզում, որ առջևում հայտնվեր մի պայթեցված կամուրջ, և որ հարկ լիներ այն կողմ անցնել։ Ինչ գործ ունեմ ես, այդ կարգինների հետ, մտածում էր նա։ Ուր ուզում են, թող գնան․․․ իրենց Պաշենկայի հետ։ Նա հիշեց, որ Անկան շշպռեց Պավելին, երբ սա նրան Անեչկա անվանեց, ու մի քիչ հանգստացավ։ Նա հետ նայեց։

Պաշկային իսկույն տեսավ․ Բոն Մորեխը, երեք տակ ծալված, գնում էր խորհրդավոր մեքենայի հետքով։ Ճանապարհի վրա կախված ժանգոտ վահանակը կամացուկ օրորվում էր, և տակից երևում էր կապույտ երկինքը։ Իսկ Անկան նստել էր ճանապարհի պռնկին՝ արմունկները հենած մերկ ծնկներին ու կզակը դրած բռունցքներին։

․․․ Նրանք հետ դարձան արդեն մթնշաղին։ Տղաները թիավարում էին, իսկ Անկան նստած էր ղեկի մոտ։ Սև անտառի վերևում կախվել էր կարմիր լուսինը, մոլեգնորեն կռկռում էին գորտերը։

― Այնպես լավ էինք ամեն ինչ մտածել, ― տխուր ասաց Անկան։ Դուք․․․

Տղաները չպատասխանեցին։ Հետո Պաշկան կամացուկ հարցրեց․

― Տոշկա, ի՞նչ կար այնտեղ, նշանի տակ։

― Պայթեցված կամուրջ, ― Պատասխանեց Անտոնը։ ― Ու մի ֆաշիստի կմախք, որին շղթաներով կապել էին գնդացրին։ ― Նա մի քիչ մտածեց ու ավելացրեց։ ― Գնդացիրը լրիվ խրվել էր հողի մեջ․․․

― Հը՜մ․․․ ― ասաց Պաշկան։ ― Պատահում է։ Իսկ ես այնտեղ մի մարդու օգնեցի, մեքենան էր նորոգում։

Գլուխ առաջին

Երբ Ռումատան անցավ սուրբ Միկայի գերեզմանի մոտով (որը թվով յոթերորդն էր և վերջինը այս ճանապարհին), արդեն մթնել էր։ Գովական խամախարյան հովատակը, որը դոն Տամեոյից ստացել էր թղթախաղում շահած գումարի դիմաց, լրիվ անպետք բան դուրս եկավ։ Ձին քրտնել էր և հազիվհազ առաջ էր գնում երերուն վարգով։ Ռումատան ծնկներով սեղմում էր նրա կողերը, ձեռնոցով խփում էր նրա ականջների մեջտեղը, բայց հովատակը միայն տրտում թափահարում էր գլուխը, առանց ընթացքն արագացնելու։ Ճանապարհի երկայնքով աճած թփերը աղջամուղջում նման էին քարացած ծխի քուլաների։ Անտանելիորեն բզզում էին մոծակները։ Պղտոր երկնքում դողդողում էին հատուկենտ դժգույն աստղերը։ Մերթ ընդ մերթ փչում էր մեղմ քամին, որը միաժամանակ և՛ տաք էր, և՛ սառը, ինչպես միշտ լինում է աշնանը տոթ, փոշոտ ցերեկներով և ցուրտ գիշերներով այս ծովափնյա երկրում։

Ռումատան ավելի պինդ փաթաթվեց թիկնոցի մեջ և սանձն ազատ թողեց։ Շտապելն իմաստ չուներ։ Մինչև կեսգիշեր կես ժամ էր մնում, իսկ Զկռտացող անտառն իր ատամնավոր, սև ուրվագծով արդեն երևում էր հորիզոնում։ Չորս կողմը փռված էին վարած դաշտերը, աստղերի տակ փայլփլում էին ճահիճները, որոնցից մեռած ժանտահոտ էր փչում, սևին էին տալիս բլուրները ու Ներխուժման ժամանակների փտած ցանկապատները։ Հեռու֊հեռվում ձախ կողմից բռնկվում ու մարում էր հրացոլքը։ Ըստ երևույթին, վառվում էր մի գյուղ՝ մեկն այն անհամար ու միօրինակ Մեռելավաններից, Կախաղանավաններից, Թալանավաններից, որոնք վերջերս Օգոստոսափայլի հրամանով վերանվանվել էին Երազավաններ, Լիավաններ ու Հրեշտակավաններ։ Հարյուրավոր մղոններով, Նեղուցի ափերից մինչև Զկռտացող անտառի սայվան, տարածվում էր այդ երկիրը՝ պարուրված մոծակների ամպերով, կտրտված ձորակներով, ողողված ճահիճներով, վարակված տենդով, ժանտամահով ու զազրահոտ հարբուխով։

Ճանապարհի ոլորանում թփերի մոտից անջատվեց մի սև կերպարանք։ Հովատակը խրտնեց, վեր տնկելով գլուխը։ Ռումատան իսկույն ձեռքն առավ սանձը, ըստ սովորության ուղղեց աջ ձեռքի ժանյակը, ափը դրեց թրի կոթին ու նայեց այդ կողմը։ Ճանապարհին հայտնված մարդը հանեց գլխարկը։

― Բարի երեկո, ազնվազարմ դոն, ― կամաց ասաց նա։ ― Ներեցեք, խնդրում եմ։

― Ի՞նչ է պատահել, ― հարցրեց Ռումատան, լսելով նրան։

Անաղմուկ ծուղակներ չեն լինում։ Ավազակներին մատնում է աղեղնալարի ճտճտոցը, գորշ գրոհայինները չեն կարողանում զսպել զզվելի գարեջրից առաջացող զկռտոցը, բարոնի դրուժիննիկները ագահորեն ֆսսացնում են ու զրնգացնում երկաթե զենքերը, իսկ վանականները՝ ստրուկ որսացողները, աղմուկով քորվում են։ Երևում է, այս մարդը կապ չուներ դրանց հետ։ Եվ ընդհանրապես նա, համեստ թիկնոցով այդ փոքրամարմին, հաստլիկ քաղաքացին, նման չէր ստահակի։

― Թույլ տվեք վազել ձեր կողքից, ― ասաց նա խոնարհվելով։

― Խնդրեմ, ― ասաց Ռումատան, սանձը ձգելով։ ― Կարող եմ բռնել ասպանդակից։

Մարդը քայլեց նրա կողքից։ Նա գլխարկը պահել էր ձեռքում, և երևում էր նրա ճաղատ գագաթը։ Գործակատար է, մտածեց Ռումատոն։ Գնում է բարոնների կալվածքերն ու անասնավաճառների տները, վուշ ու մթերքներ գնում նրանցից։ Խիզախ գործակատար է, ոնց որ․․․ Իսկ գուցեև գործակատար չէ․․․ Գուցե ուսյալ է։ Փախստական։ Վտարված։ Հիմա դրանք շատացել են ճանապարհներին, ավելի շատ են, քան գործակատարները․․․ Իսկ գուցե լրտե՞ս է։

― Ո՞վ ես դու և որտեղացի՞, ― հարցրեց Ռումատան։

― Իմ անունը Կիուն է, ― տրտում ասաց քաղաքացին։ ― Ես Արկանարից եմ։

― Փախչո՞ւմ ես Արկանարից, ― ասաց Ռումատան, կռանալով դեպի նա։

― Փախչում եմ, ― տխուր համաձայնեց քաղաքացին։

Տարօրինակ մարդ է, մտածեց Ռումատան։ Կամ գուցե, այնուամենայնիվ, լրտե՞ս է։ Պետք է ստուգել։ Իսկ ինչո՞ւ։ Ինչի՞ համար։ Ո՞ւմ է դա պետք։ Ո՞վ եմ ես, որ ստուգեմ նրան։ Ու ոչ մի ցանկություն էլ չունեմ ստուգելու։ Ինչո՞ւ պիտի չհավատամ նրան։ Ահա նա, այս ուսյալը, փախչում է քաղաքից, որ փրկի կյանքը․․․ Նա մենակ է, նա վախենում է, նա թույլ է ու պաշտպանության կարիք է զգում․․․ Եվ ահա, ազնվական է հանդիպել նրան։ Ազնվականներն իրենց հիմարության ու գոռոզության պատճառով բան չեն հասկանում քաղաքականությունից, բայց երկար սրեր ունեն ու չեն սիրում գորշերին։ Ինչո՞ւ քաղաքացի Կիունը անշահախնդիր պաշտպանություն չխնդրի հիմար ու գոռոզ ազնվականից։ Եվ վերջ։ Ես ոչ մի բան էլ չեմ ստուգի։ Ես դրա կարիքը չունեմ։ Կխոսենք, ժամանակը շուտ կանցնի, ու բարեկամների պես կբաժանվենք իրարից․․․

― Կիուն․․․ ― ասաց նա։ ― Ես ճանաչում էի մի Կիունի։ Թիթեղյա փողոցում էր ապրում, ալքիմիկոս էր ու դեղավաճառ։ Դու հո նրա ազգականը չե՞ս։

― Ավա՜ղ, այո, ― ասաց Կիունը։ ― Ճիշտ է, ես նրա հեռավոր ազգականն եմ, բայց թե միևնույնն է․․․ մինչև տասներկուերորդ պորտը․․․

― Իսկ ո՞ւր ես փախչում, Կիուն։

― Մի որևէ տեղ․․․ Հեռու։ Շատերը Իրուկան են փախչում։ Ես էլ կփորձեմ այնտեղ ընկնել։

― Հա՜, ― ասաց Ռումատուն։ ― Ու դու մտածեցիր, որ ազնվազարմ դոնը քեզ կանցկացնի՞ ուղեկալից։

Կիունը չպատասխանեց։

― Կամ էլ, գուցե մտածում ես, որ ազնվազարմ դոնը չի՞ իմանում, թե ով է Թիթեղյա փողոցի ալքիմիկոս Կիունը։

Կիունը լուռ էր։ Ոնց որ այն չեմ ասում, ինչ պետք է, մտածեց Ռումատուն։ Նա կանգնեց ասպանդակների վրա ու գոռաց, ընդօրինակելով Թագավորական հրապարակի մունետիկին․

― Մեղադրվում է աստծո, թագի և անդորրի դեմ գործած ահավոր ու աններելի հանցանքների համար։

Կիունը չէր պատասխանում։

― Իսկ եթե ազնվազարմ դոնը պաշտում է դոն Ռեբայի՞ն։ Եթե նա ամբողջ հոգով նվիրված է գորշ խոսքին ու գորշ գործի՞ն։ Թե՞ դու կարծում ես, որ դա անհնարին բան է։

Կիունը չէր պատասխանում։ Աջից մթության մեջ երևաց կախաղանի կոտրված ստվերը։ Ձողափայտից օրորվում էր գլխիվայր կախված մերկ մարմինը։ Է՛հ, միևնույն է, բան չի ստացվում, մտածեց Ռումատան։ Նա ձգեց սանձը, բռնեց Կիունի ուսից և դեմքով շրջեց իր կողմը։

― Իսկ եթե ազնվազարմ դոնը հենց հիմա քեզ կախի այս թափառաշրջիկի կո՞ղքը, ― ասաց նա, հայացքը գամելով սպիտակ դեմքին ու սև ակնախոռոչներին։ ― Հենց ես, իմ ձեռքով։ Արագ ու հմտորեն։ Արկանարյան պինդ պարանով։ Հանուն իդեալների։ Հը, ինչո՞ւ ես լռում, ուսյալ Կիուն։

Կիունը չէր պատասխանում։ Նրա ատամները իրար էին զարնվում, ու նա անզոր գալարվում էր Ռումատայի ձեռքի տակ, ոնց որ ճզմված մողես։ Հանկարծ ճամփեզրի առվի մեջ ինչ֊որ բան ընկավ շրմփոցով, և նույն պահին էլ, ասես այդ շրմփոցը խլացնելու համար, նա հուսակտուր գոռաց․

― Դե կախի՛ր։ Կախի՛ր, դավաճան։

Ռումատան խոր շունչ քաշեց ու բաց թողեց Կիունին։

― Ես կատակ արեցի, ― ասաց նա։ ― Մի՛ վախեցիր․․․

― Սուտ է, սուտ է․․․ ― հեծկլտալով փնթփնթաց Կիունը։ ― Ամենուրեք սուտ է․․․

― Լավ, մի՛ նեղացիր, ― ասաց Ռումատան։ ― Ավելի լավ է վերցրու գցածդ, կթրջվի․․․

Կիունը մի քիչ կանգնած մնաց, օրորվելով ու հեծկլտալով, ձեռքերով թփթփացրեց իր թիկնոցին ու մտավ առուն։ Ռումատոան սպասում էր, հոգնած, թամբի վրա կծկված։ Ուրեմն, այսպես է պետք, մտածում էր նա, ուրեմն այլ կերպ հնարավոր չէ․․․ Կիունը դուրս եկավ առվից, փաթեթը մտցնելով ծոցը։

― Գրքեր են, իհարկե, ― ասաց Ռումատան։

Կիունը տարուբերեց գլուխը։

― Ոչ, ― ասաց նա խռպոտ ձայնով։ ― Ընդամենը մեկ գիրք է։ Իմ գիրքը։

― Ինչի՞ մասին ես գրում։

― Կարծում եմ, որ դա ձեզ չի հետաքրքրի, ազնվազարմ դոն։

Ռումատան խոր հոգոց հանեց։

― Բռնիր ասպանդակից, ― ասաց նա։ ― Գնանք։

Երկար ժամանակ նրանք լուռ էին։

― Լսիր, Կիուն, ― ասաց Ռումատան։ ― Ես կատակ արեցի։ Մի՛ վախեցիր ինձանից։

― Փառահե՜ղ աշխարհ, ― խոսեց Կիունը։ ― Ուրա՜խ աշխարհ։ Բոլորը կատակում են։ Ու բոլորն էլ իրար նման են կատակում։ Նույնիսկ ազնվազարմ Ռումատան։

Ռումատան զարմացավ։

― Դու գիտե՞ս իմ անունը։

― Գիտեմ, ― ասաց Կիունը։ ― Ես ձեզ ճանաչեցի ճակատի ապարաշից։ Ու շատ ուրախացա, որ հանդիպեցի ճանապարհին․․․

Դե իհարկե, այ թե ինչը նա նկատի ուներ, որ ինձ դավաճան անվանեց, մտածեց Ռումատան։ Ու ասաց․

― Իսկ ես կարծեցի, թե դու լրտես ես։ Ես միշտ սպանում եմ լրտեսներին։

― Լրտես․․․ ― կրկնեց Կիունը։ ― Այո, իհարկե։ Մեր ժամանակներում շատ հեշտ ու օգտակար է լրտես լինելը։ Մեր արծիվը, ազնվազարմ դոն Ռեբան, պարտավոր է իմանալ, թե ինչ են խոսում ու մտածում թագավորի հպատակները։ Շա՜տ կուզեի լրտես լինել «Գորշ ուրախություն» պանդոկում, շարքային լրտես։ Շա՜տ լավ, շա՜տ պատվավոր գործ է։ Երեկոյան ժամը վեցին մտնում ես գարեջրատուն ու նստում իմ սեղանի մոտ։ Պանդոկապանը շտապ ինձ է մոտենում առաջին գավաթով։ Ինչքան ուզեմ , կխմեմ, գարեջրի համար վճարում է դոն Ռեբան, ավելի ճիշտ՝ ոչ ոք չի վճարում։ Ես նստում եմ, գարեջուր խմում ու ականջ դնում։ Երբեմն ձևացնում եմ, թե գրի եմ առնում խոսակցությունները, և լեղապատառ մարդուկները իսկույն ինձ են մոտենում իրենց բարեկամությունն ու քսակը առաջարկելով։ Նրանց աչքերում ես տեսնում եմ միայն իմ ուզածը՝ շնային հավատարմություն, հարգալից վախ ու մի սքանչելի անզոր ատելություն։ Ես անպատիժ կարող եմ ձեռք գցել աղջիկներին ու կսմթել կանանց՝ աժդահա ամուսինների աչքի առաջ, ու նրանք միայն ստորաքարշորեն կհռհռան․․․ Հրաշալի դատողություն է, չէ, ազնվազարմ դոն։ Ես սա լսել եմ մի տասնհինգամյա տղայից՝ Հայրենասիրական դպրոցի ուսանողից․․․

― Ու դու ի՞նչ ասացիր նրան, ― հետաքրքրվեց Ռումատան։

― Իսկ ի՞նչ կարող էի ասել։ Նա չէր հասկանա։ Ու ես նրան պատմեցի, որ երբ Վագա Անվի մարդիկ լրտես են բռնում, պատռում են նրա փորը ու մեջը պղպեղ լցնում․․․ Իսկ հարբած զինվորները լրտեսին խցկում են պարկն ու խեղդում արտաքնոցում։ Ու սա զուտ ճշմարտություն է, բայց նա չհավատաց ինձ։ Նա ասաց, որ դպրոցում նրանք այդպիսի բաներ չեն անցել։ Այդ ժամանակ ես մի թուղթ հանեցի ու գրեցի մեր խոսակցությունը։ Դա ինձ պետք էր գրքիս համար, իսկ նա, խղճուկը, որոշեց, որ ես դա գրում եմ մատնելու համար, ու վախից տակը թրջեց․․․

Թփերի միջից երևացին Կմախք Բակոյի պանդոկի լույսերը։

Կիունը կմկմաց ու լռեց։

― Ի՞նչ պատահեց, ― հարցրեց Ռումատան։

― Այնտեղ գորշ պարեկներն են, ― շշնջաց Կիունը։

― Հետո ի՞նչ, ― ասաց Ռումատան։ ― Լսիր ևս մեկ դատողություն, պատվարժան Կիուն։ Մենք սիրում ու գնահատում ենք այդ հասարակ ու գռեհիկ ջահելներին, մեր գորշ մարտական անասունին։ Նրանք հարկավոր են մեզ։ Այսուհետև ռամիկը պետք է լեզուն քաշի իրեն, եթե չի ուզում ճոճվել կախաղանից։ ― Նա ծիծաղեց, որովհետև գերազանց արտահայտվեց՝ գորշ զորանոցների լավագույն ավանդույթներով։

Կիունը կծկվեց ու գլուխը քաշեց ուսերի մեջ։

― Ռամիկի լեզուն պետք է իմանա իր տեղը։ Աստված ռամիկին լեզու է տվել ոչ թե բարբառելու համար, այլ իր պարոնի կոշիկները լիզելու համար, քանզի պարոնին աստված է կարգել․․․

Պանդոկի մոտ կանգնած էին գորշ պարեկների թամբած ձիերը։ Բաց պատուհանից լսվում էր խռպոտ հայհոյանք ու վեգերի շրխկոց։ Դռան շեմին, հրեշավոր փորով ծածկելով մուտքը, կանգնած էր ինքը Կմախք Բակոն, հագին՝ թևքերը ծալած հնամաշ կաշվե բաճկոն։ Փռչոտ թաթով նա բռնել էր տապարը, երևում է, հենց նոր էր շներին մորթել ճաշի համար, ու հիմա քրտնել էր ու դուրս էր եկել հանգստանալու։ Աստիճաններին տրտում նստել էր մի գորշ գրոհային, մարտական կացինը դրած ծնկների արանքը։ Կացնի կոթը մի կողմ էր թեքել նրա մռութը։ Երևում էր, որ նրա սիրտը խառնում էր շատ խմելուց։ Նկատելով հեծյալին՝ նա փսլինքը կուլ տվեց ու խզխզան ձայնով գոռաց․

― Կը․․․ կանգնի՛ր։ Հե՜յ, ով ես․․․ Դու, ազնվազարմ․․․

Ռումատան կզակը վեր տնկելով, անցավ նրա կողքով, նույնիսկ չնայելով վրան։

― ․․․ Իսկ եթե ռամիկի լեզուն ուրիշ կոշիկ է լիզում, ― բարձր խոսում էր նա, ― ապա այդ լեզուն պետք է արմատախիլ արվի, քանզի ասված է․ «Քո լեզուն իմ թշնամին է․․․»

Կիունը թաքնվելով ձիու գավակի հետևում, լայն քայլերով գնում էր նրա կողքից։ Ռումատան աչքի պոչով տեսնում էր, թե ոնց է քրտնել նրա ճաղատը։

― Կանգնի՛ր, քեզ եմ ասում, ― գոռաց գրոհայինը։

Լսվում էր, ինչպես է նա, կացինը շրխկացնելով, գլորվում աստիճաններով ներքև, հայհոելով միաժամանակ և՛ աստծուն, և՛ սատանային, և՛ ամեն տեսակ ազնվազարմ տականքներին։

Հինգ հոգի կլինեն, մտածեց Ռումատան, վեր քաշերլով թևքածալերը։ Հարբած մսագործներ։ Անհեթեթություն է։

Նրանք անցան պանդոկի մոտով ու թեքվեցին դեպի անտառ։

― Եթե պետք է, ես կարող եմ ավելի արագ քայլել, ― ասաց Կիունը, անբնական վստահ ձայնով։

― Հիմարություն, ― ասաց Ռումատան, դանդաղեցնելով ընթացքը։ ― Շատ ձանձրալի կլիներ, որ այսքան ճանապարհ գնայինք ու ոչ մի անգամ չկռվեինք։ Մի՞թե դու երբեք կռվելու ցանկություն չես ունենում, Կիուն։ Միայն խոսում ես, խոսում․․․

― Ոչ, ― ասաց Կիունը։ ― Ես երբեք կռվելու ցանկություն չեմ ունեցել։

― Վատն էլ հենց դա է, ― ասաց Ռումատան, ետ շրջելով ձիուն ու դանդաղ հագնելով ձեռնոցները։

Ճանապարհի ոլորանից դուրս պրծան երկու հեծյալ և, տեսնելով նրան, միանգամից կանգ առան։

― Հե՜յ, դու, ազնվազա՜րմ դոն, ― գոռաց մեկը։ ― Հապա մի անցագիրդ ցո՛ւյց տուր։

― Լկտի՛, ― ապակե ձայնով խոսեց Ռումատան։ ― Դուք հո անգրագետ եք, անցագիրը ձեր ինչի՞ն է պետք։

Նա ծնկներով խթանեց հովատակին ու վարգով ընդառաջ գնաց գրոհայիններին։ Վախենում են, մտածեց նա։ Խեղճացել են․․․ Գոնե մի երկու ապատակ հասցնեի։ Ո՛չ․․․ Չի՛ լինի։ Ոնց է ուզում թափել օրվա ընթացքում կուտակված ատելությունը և, կարծես, բան չի ստացվի։ Մնանք մարդասեր։ Ներենք բոլորին ու խաղաղ լինենք աստվածների պես։ Թող նրանք կոտորեն ու պղծեն, մենք խաղաղ կլինենք աստվածների պես։ Աստվածները շտապելու տեղ չունեն, նրանց առջևում հավերժությունն է։

Նա կիպ մոտեցավ հեծյալներին։ Գրոհայինները վեհերոտ բարձրացրին կացիններն ու հետ֊հետ գնացին։

― Հը՞, ― ասաց Ռումատան։

― Դե ինչ, ուրեմն․․․ շփոթված ասաց առաջին գրոհայինը։ ― Ուրեմն, էդ դո՞ւք եք, ազնվազարմ դոն Ռումատա։

Երկրորդ գրոհայինը իսկույն շրջեց ձիու գլուխն ու մի կողմ սլացավ։ Առաջինը շարունակում էր հետ֊հետ գնալ, իջեցնելով կացինը։

― Ներող կլինեք, ազնվազարմ դոն, ― շուտասելուկի պես կրկնում էր նա։ ― Չճանաչեցինք։ Սխալվեցինք։ Պետական գործ է, սխալները միշտ հնարավոր են։ Տղերքը մի քիչ կոնծել են ու գլուխները տաքացրել․․․ Ինքներդ գիտեք, դժվար ժամանակներ են․․․ Բռնում ենք փախստական ուսյալներին։ Մենք չէինք ցանկանա, որ դուք բողոքեիք, ազնվազարմ դոն․․․

Ռումատան մեջքը դարձրեց նրա կողմը։

― Բարի ճանապարհ ազնվազարմ դոնին, ― թեթևացած ասաց գրոհայինը։

Երբ նա հեռացավ, Ռումատան կամացուկ կանչեց․

― Կիուն։

Ոչ ոք չպատասխանեց։

― Հե՜յ, Կիո՜ւն։

Ու նորից պատասխան չստացավ։ Լարելով լսողությունը՝ նա մոծակների բզզոցի միջից լսեց թփերի խշխշոց։ Կիունը արագ֊արագ դաշտի միջով գնում էր դեպի արևմուտք, որտեղ քսան մղոն հեռավորությամբ անցնում էր իրուկանյան սահմանը։ Ահա և բոլորը, մտածեց Ռումատան։ Ահա և ամբողջ խոսակցությունը։ Միշտ նույն բանն է։ Ստուգում, երկիմաստ առակների զգույշ փոխանակում․․․ Շաբաթներով զզվում ես հազարումի տականքների հետ խոսելուց, իսկ երբ իսկական մարդու ես հանդիպում՝ խոսելու ժամանակ չի լինում։ Պետք է թաքցնել նրան, փրկել, ապահով տեղ ուղարկել, և նա գնում է, այդպես էլ չհասկանալով՝ բարեկամի՞ էր հանդիպել, թե քմահաճ վիժվածքի։ Եվ դու ինքդ էլ ոչ մի բան չես իմանում նրա մասին։ Ի՞նչ է ուզում նա, ի՞նչ կարող էր անել, ինչո՞ւ է ապրում։

Նա հիշեց իրիկնային Արկանարը։ Գլխավոր փողոցի քարակերտ տները, գինետան կողքի բարեհամբյուր լապտերիկը։ Կուշտ ու բարեհոգի խանութպանները գարեջուր են խմում մաքուր սեղանների մոտ նստած ու խոսում են, որ աշխարհն այնքան էլ վատը չէ, որ հացի գներն ընկնում են, իսկ զրահների գները բարձրանում են, դավադրությունները ժամանակին են մերկացվում, կախարդներին ու կասկածելի ուսյալներին ցից են հանում, թագավորը, ինչպես միշտ, մեծ է ու պայծառ, իսկ դոն Ռեբան անսահման խելոք է և աչալուրջ։ «Ինչ ասես չեն հորինի․․․ Աշխարհը կլոր է․․․ Է՜, ինձ որ մնա՝ թող քառակուսի լինի, բայց դու մարդկանց մտքերը մի պղտորի․․․» «Ամեն վատ բան գրքերից է գալիս, եղբայրներ»։ Իբր «երջանկությունը փողի մեջ չէ, իբրև գյուղացին էլ մարդ է, հետո ավելի վիրավորական ոտանավորներ են թխում, իսկ հետո էլ՝ խռովություն․․․», «Դրանց բոլորին ցից պետք է հանել, եղբայրներ․․․ Ես գիտե՞ք ինչ կանեի, դրանց մեկ֊մեկ կհարցնեի՝ գրագե՞տ ես։ Ցի՛ց հանել։ Ոտանավո՞ր ես գրում։ Ցի՛ց հանել։ Աղյուսակ գիտե՞ս։ Ցի՛ց հանել, շատ բան գիտի․․․», «Բինա՛, թմբլիկ, էլի երեք գավաթ գարեջուր բեր ու տապակած ճագար․․․»։ Իսկ սալարկած խճուղու վրա պայտած կոշիկներով դխկդխկացնում են (դը՛խկ, դը՛խկ, դը՛խկ) գորշ շապիկներ հագած և աջ ուսերին ծանր կացիններ դրած հաղթանդամ կարմրամռութ ջահելները։ «Եղբայրներ, ահա նրանք, մեր պաշտպանները։ Մի՞թե սրանք թույլ կտան։ Ո՜նց չէ․․․ Իսկ իմը, իմը․․․ Աջ կողմում է։ Երեկ դեռ դնգսում էի նրան։ Հա, եղբայրներ, հիմա ձեզ համար խառը ժամանակներ չեն։ Գահի հաստատություն, բարեկեցություն, անխախտ խաղաղություն և արդարություն։ Ուռա՜, գորշ վաշտեր։ Ուռա՜, դոն Ռեբա։ Փա՜ռք մեր թագավորին։ է՜հ, տղերք, ի՞նչ հրաշալի կյանք է․․․»

Իսկ Արկանարի թագավորության մթին հարթավայրով, որը լուսավորվում էր հրդեհների հրացոլքով ու կրակի կայծերով, մոծակների խժռած ճանապարհներով ու արահետներով, արնաշաղախ ոտքերով, քրտնքի ու փոշու մեջ կորած, տանջված, ահաբեկված, հուսալքված, սակայն պողպատի պես ամուր իրենց միակ համոզմունքի մեջ, փախչում են նրանք, գնում են, շրջանցելով ուղեկալները, փախչում են օրենքից դուրս հայտարարված հարյուրավոր դժբախտներ, որովհետև նրանք կարող են և ուզում են բուժել ու սովորեցնել հիվանդություններից տառապող ու տգիտության մեջ խարխափող իրենց ժողովրդին, որովհետև նրանք էլ, աստվածների պես, կավից ու քարից արարում են երկրորդ բնությունը՝ զարդարելով գեղեցկությանն անտեղյակ ժողովրդի կյանքը, որովհետև նրանք թափանցում են բնության գաղտնիքների մեջ, կամենալով այդ գաղտնիքները ի սպաս դնել իրենց անփորձ, հազարումի անհեթեթությամբ ահաբեկված ժողովրդին։ Անպաշտպան, բարի, անգործնական, իրենց ժամանակից շատ առաջ քայլող մարդիկ․․․

Ռումատան հանեց ձեռնոցը ու թափով խփեց հովատակի ականջների մեջտեղին։

― Դե, սատկա՛ծ, ― ասաց նա ռուսերեն։

Արդեն կեսգիշեր էր, երբ նա մտավ անտառ։

Հիմա ոչ ոք չի կարող ստույգ ասել, թե որտեղից հայտնվեց այս տարօրինակ անունը՝ Զկռտացող անտառ։ Պաշտոնական ավանդությունն ասում էր, որ երեք հարյուր տարի առաջ թագավորական մարշալ Տոցի՝ հետագայում Արկանարի անդրանիկ թագավորի երկաթե վաշտերը, հետապնդելով պղնձամորթ բարբարոսների հորդաներին, մտնում են սայվա և այստեղ դադար առնելիս, ապիտակ ծառերի կեղևից եփում են մի գարեջուր, որն անզուսպ զկռտոց էր առաջացնում։ Ըստ ավանդության, մի առավոտ ճամբարում շրջելիս մարշալ Տոցը, կնճռոտելով ազնվատոհմիկ քիթը, ասել է․ «Սա ինչ անտանելի բան է։ Ամբողջ անտառը զկռտում է ու գարեջրի հոտ փչում»։ Եվ իբր թե հենց այստեղից էլ անտառը ստացել է իր անունը։

Ինչևիցե, սա մի արտասովոր անտառ էր։ Այստեղ աճում էին ամուր, սպիտակ բներով վիթխարի ծառեր, որպիսիք կայսրությունում ուրիշ ոչ մի տեղ չէին աճում, ո՛չ Իրուկանի դքսությունում, ո՛չ էլ մանավանդ Սռան առևտրական հանրապետությունում, որը վաղուց իր բոլոր անտառները օգտագործել էր նավեր սարքելու համար։ Պատմում էին, որ Հյուսիսային Կարմիր լեռնաշղթայից այն կողմ, բարբարոսների երկրում, շատ կան այդպիսի անտառներ, բայց ինչ է, քի՞չ բաներ են պատմում բարբարոսների երկրի մասին․․․

Անտառով ձգվող ճանապարհը բացել էին երկու դար առաջ։ Այդ ճանապարհը տանում էր դեպի արծաթի հանքերը և ավատական իրավունքով պատկանում էր Պամպա բարոններին՝ մարշալ Տոցի համախոհներից մեկի ժառանգներին։ Պամպա բարոնների ավատական իրավունքը տարեկան տասներկու փութ մաքուր արծաթ էր նստում արկանարյան թագավորների վրա, այդ պատճառով էլ յուրաքանչյուր նոր հերթական թագավոր գահ բարձրանալուն պես զորք էր հավաքում ու կռվի գնում բարոնների դեմ, որոնք բնակվում էին Բաու ամրոցում։ Ամրոցի պարիսպները շատ ամուր էին, բարոնները՝ կտրիճ մարդիկ, յուրաքանչյուր արշավանքը նստում էր երեսուն փութ մաքուր արծաթ, և ջախջախված բանակի վերադարձից հետո արկանարյան թագավորները կրկին ու կրկին հաստատում էին Պամպա բարոնների ավատական իրավունքը մի քանի արտոնությունների հետ միաին, ինչպես, օրինակ, թագավորական սեղանի մոտ նստած քիթ քչփորելը, Արկանարից արևմուտք ընկած վայրերում որս անելը և թագաժառանգներին անունով կոչելը՝ առանց տիտղոսներն ու կոչումները թվելու։

Զկռտացող անտառը լի էր խորհրդավոր գաղտնիքներով։ Առավոտյան այս ճանապարհով ձգվում էին հանքանյութով բեռնված սայլերը, իսկ գիշերները ճանապարհը ամայի էր, որովհետև շատ քիչ կտրիճներ էին համարձակվում այդտեղով քայլել աստղերի լույսի տակ։ Ասում էին, որ գիշերները Հայր ծառին նստած կռնչում է Սիու թռչունը, որին ոչ ոք չի տեսել, որովհետև նա սովորական թռչուն չէ։ Ասում էին, որ խոշոր փրչոտ սարդերը ճյուղերից ցատկում են ձիերի պարանոցներին, մի ակնթարթում կրծում երակները ու խմում նրանց արյունը։ Ասում էին, որ անտառում թափառում է մի հինավուրց վիթխարի գազան՝ Պեխը, որը ծածկված է թեփուկներով, սերունդ է տալիս տասներկու տարին մեկ անգամ, ունի տասներկու պոչ, որոնք թունավոր քրտինք են արտադրում։ Իսկ ոմանք էլ տեսել էին, թե ինչպես օրը ցերեկով այս ճանապարհով անցնում էր, փնթփնթալով իր գանգատները, լրիվ մերկ, անմազ վարազը, որին անիծել էր սուրբ Միկան․ այս կատաղած վարազին երկաթը չէր խոցում, իսկ ոսկորը միանգամից խոցում էր։

Այստեղ կարելի էր հանդիպել նաև փախստական ստրուկին (նրա թիակների մեջտեղում երևում էր ձյութով դրոշմված խարանը), որը լռակյաց էր և անողորմ՝ արյունախում փրչոտ սարդի պես։ Եվ երեք տակ ծալված կախարդին, որը խորհրդավոր սունկեր էր հավաքում իր կախարդական դեղերի համար, որոնց օգնությամբ կարելի էր դառնալ անտեսանելի, վերածվել տարբեր կենդանիների, կամ էլ ձեռք բերել երկրորդ ստվերը։ Ճանապարհի երկայնքով քարշ էին գալիս ահարկու Վագա Անվի գիշերային ստահակները, և արծաթի հանքից փախած սպիտակ, թափանցիկ դեմքերով ու սև ափերով փախստականները։ Հեքիմները այստեղ էին հավաքվում գիշերով, իսկ բարոն Պամպայի լկտի որսորդները բացատում շամփուրների վրա էին անցկացնում գողացած ցուլերին և խորովում։

Անտառի թավուտում, ճանապարհից մեկ մղոն հեռավորության վրա, ծերությունից չորացած մի վիթխարի ծառի տակ հողի մեջ էր խրվել հսկայական գերաններից սարքված խրճիթը, որը շրջապատված էր սևացած ցանկապատով։ Խարխլված խրճիթն այստեղ կանգնած էր անհիշելի ժամանակներից, նրա դուռը միշտ փակ էր, իսկ փտած շեմի մոտ տնկված էին ամբողջական ծառաբներից քանդակված կուռքերը։

Այս խրճիթը Զկռտացող անտառի ամենավտանգավոր տեղն էր։ Ասում էին, որ տասներկու տարին մեկ այստեղ է գալիս զառամյալ Պեխը, որ ծնի իր ժառանգին, և իսկույն էլ սողալով խրճիթի տակ՝ շունչը փչում է, այնպես որ խրճիթի տակը լրիվ լցված է սև թույնով, իսկ երբ այդ թույնը դուրս կհոսի, այ հենց այդ ժամանակ էլ ամեն ինչ կկործանվի։ Ասում էին, որ անձրևոտ գիշերներին կուռքերը դուրս են գալիս հողի միջից, մոտենում են ճանապարհին ու նշաններ տալիս։ Ու նաև ասում էին, որ երբեմն մեռյալ պատուհաններում վառվում է ոչ մարդկային մի լույս, ինչ֊որ ձայներ են լսվում, և ծխնելույզից դուրս եկող ծուխը սյան պես ձգվում է մինչև երկինք։

Վերջերս Բարեհուստ (ռամկավարի՝ Գեղջկավան) խուտորի չխմող խենթուկ Իրմա Կուկիշը հիմարավարի երեկոյան կողմ մոտեցել էր խրճիթին ու պատուհանից ներս նայել։ Նա տուն էր վերադարձել արդեն հիմարացած, իսկ երբ մի քիչ խելքը գլուխն էր եկել, պատմել էր, որ խրճիթում պայծառ լույս էր վառվում, և հասարակ սեղանի մոտ մի մարդ էր նստել, ոտքերը դրել էր նստարանին ու խմում էր տակառից, որը բռնել էր մի ձեռքով։ Այդ մարդու դեմքը հասնում էր համարյա գոտկատեղին ու ամբողջովին ծածկված էր ինչ֊որ բծերով։ Պարզ է, որ դա սուրբ Միկան էր, երբ չէր դավանում մեր հավատին, մի քանի կին էր պահում, հարբեցող էր ու զազրելի հայհոյող։ Վախդ պիտի զսպեիր, որ կարողանայիր նրա վրա նայել։ Պատուհանից փչում էր քաղցր ու թախծոտ մի հոտ, և շրջակա ծառերի վրա ստվերներ էին քայլում։ Բոլոր կողմերից մարդիկ էին գալիս լսելու խենթ Իրմայի պատմածը։ Իսկ դրա վերջն այն եղավ, որ գրոհայինները եկան ու, նրա ձեռքերը ոլորելով, տարան Արկանար քաղաքը։ Բայց մարդիկ շարունակում էին խոսել խրճիթի մասին և հիմա այն անվանում էին Հարբած Որջ․․․

Անցնելով վիթխարի ձարխոտի մացառների միջով, Ռումատան ձիուց իջավ Հարբած Որջի մոտ ու սանձը փաթաթեց կուռքերից մեկին։ Խրճիթում լույս էր վառվում, բայց դուռը կախված էր մեկ ծխնուց։ Հայր Կաբանին, ուժասպառ, նստած էր սեղանի մոտ։ Սենյակը պարուրված էր սպիրտի սուր հոտով, սեղանին թափված կրծած ոսկորների ու խաշած շաղգամի արանքում դրված էր մի հսկայական կավե գավաթ։

― Բարի երեկո, հայր Կաբանի, ― ասաց Ռումատան, շեմից ներս մտնելով։

― Ես ձեզ ողջունում եմ, ― արձագանքեց հայր Կաբանին իր խռպոտ ձայնով, որ նման էր մարտական եղջերափողի ձայնին։

Զրնգացնելով խթանները, Ռումատան մոտեցավ սեղանին, ձեռնոցները նետեց նստարանին ու նորից նայեց հայր Կաբանիին։ Հայր Կաբանին անշարժ նստել էր, կախ ընկած այտերով դեմքը ափերի մեջ առած։ Կիսաճերմակ փռչոտ հոնքերը կախվել էին այտերի վրա, ինչպես չոր խոտն է ցած կախվում ձորի պռնկից։ Ամեն անգամ շունչ քաշելիս ծակոտկին քթի ռունգերից սուլոցով դուրս էր թռչում օդը, որ հագեցված էր չմարսված ալկոհոլով։

― Ես ինքս եմ նրան հորինել, ― հանկարծ ասաց նա, մեծ ճիգով բարձրացնելով աջ հոնքը և ուռած աչքը հառելով Ռումատայի վրա։ ― Ես ի՞նքս։ Ինչու՞․․․ Նա այտի տակից հանեց աջ ձեռքն ու թափահարեց մազոտ մատը։ ― Եվ, այնուամենայնիվ, ես այստեղ ոչ մի մեղք չունեմ․․․ Ես եմ նրան հորինել․․․ ու ես ոչ մի գործ չունեմ, հա՞։ Ճիշտ է, ոչ մի գործ․․․ Ու ընդհանրապես մենք չենք մոգանում, այլ սատանան գիտի թե․․․

Ռումատան արձակեց գոտին ու գլխի վրայով հանեց ուսափոկը սրի հետ միասին։

― Դե, դե, ― ասաց նա։

― Արկղը՜, ― մռնչաց հայր Կաբանին ու երկար լռեց, տարօրինակ կերպով շարժելով այտերը։

Աչքը չկտրելով նրանից, Ռումատան նստարանի վրայով մեկնեց փոշոտ երկարաճիտք կոշիկներով ոտքերն ու նստեց, սուրը դնելով կողքը։

― Արկղը․․․ ― կրկնեց հայր Կաբանին ընկճված ձայնով։ ― Դա մենք ենք ասում, որ իբր մե՛նք ենք հորինում։ Իրականում այս բոլորը վաղուց, շատ վաղուց է հորինված։ Ինչ֊որ մեկը վաղուց հորինել է, դրել արկղի մեջ, կափարիչի վրա մի անցք է բացել ու ինքը թողել գնացել․․․ Գնացել է քնելու․․․ Իսկ հետո՞։ Հետո գալիս է հայր Կաբանին, փակում է աչքերն ու ձեռքը մտցնում անցքի մեջ։ ― Հայր Կաբանին նայեց իր ձեռքին։ ― Ձեռքը մտցնում է արկղի մեջ ու ա՛ռը հա․․․ Հորինե՜լ։ Ես ասում է, ես եմ այս ամենը հորինել․․․ Իսկ ով ինձ չի հավատում, ուրեմն հիմարի մեկն է․․․ Ձեռքս մտցնում եմ՝ մ֊մե՛կ։ Ի՞նչ է։ Փշալար։ Ինչի՞ համար։ Փարախը գայլերից պաշտպանելու համար․․․ Ապրե՜ս։ Ձեռքս մտցնում եմ՝ երկո՛ւ։ Ի՞նչ։ Չտեսնված մի բան։ Մսաղաց է կոչվում։ Ի՞նչի համար։ Աղացած միսը շատ նուրբ է ստացվում․․․ Ապրե՜ս։ Ձեռքս մտցնում եմ՝ երեք։ Դյուրավառ ջուր․․․ Ինչի՞ համար։ Որ խոնավ փայտերր վառենք․․․ Բա՞․․․

Հայր Կաբանին լռեց ու սկսեց առաջ թեքվել, ասես ինչ֊որ մեկը բռնել էր նրա վզից ու կռացնում էր ներքև։ Ռումատան վերցրեց գավաթը, նայեց մեջը, հետո մի քանի կաթիլ լցրեց ձեռքի վրա։ Կաթիլները մանուշակագույն էին և սիվուխայի հոտ ունեին։ Ռումատան ժանեկազարդ թաշկինակով սրբեց ձեռքը։ Թաշկինակի վրա յուղի բծեր մնացին։ Հայր Կաբանիի գզգզված գլուխը կպավ սեղանին ու իսկույն էլ վեր նետվեց։

― Նա, ով այդ բոլորը դրել էր արկղի մեջ, գիտեր, թե դրանք ինչի համար են հորինված․․․ Փշալար․․․ գայլերից․․․ Դա ես եմ, հիմարս․․․ գայլերից։ Հանքերը, հանքերը պետք է շրջապատել այդ փշալարերով․․․ Որ պետական հանցագործները չփախչեն հանքերից։ Իսկ ես չեմ ուզում․․․ Ես ինքս պետական հանցագործ եմ։ Իսկ ինձ հարցրե՞լ են․․․ Հարցրել են։ Ասում են՝ փշալա՞ր է։ Ասում են՝ գայլերի՞ց պաշտպանվելու համար է։ Գայլերից․․․ Լավ, ասում են, ապրես։ Հանքերը փշալարով պատեք․․․ Հենց ինքը դոն Ռեբան էլ պատեց։ Իմ մսաղացն էլ տարավ։ Ապրես, ասում է։ Ասում է՝ լավ գլուխ ունես․․․ Ու հիմա Ուրախ Աշտարակում լա՜վ միս է աղում․․․ Ասում են շատ է նպաստում․․․

Գիտեմ, մտածում էր Ռումատան։ Ամեն ինչ գիտեմ։ Գիտեմ ոնց էիր գոռում դոն Ռեբայի սենյակում, ոնց էիր ոտքերն ընկել ու պաղատում․ «Վերադարձրու, պետք չի»։ Արդեն ուշ էր։ Քո մսաղացն արդեն պտտվում էր․․․

Հայր Կաբանին նրա ձեռքից խլեց գավաթն ու տարավ դեպի մազմզոտ երախը։ Խմելով թունավոր խառնուրդը, նա մռնչաց վարազի նման, հետո բաժակը դրեց սեղանին ու սկսեց մի կտոր շաղգամ ծամել։ Արցունքները գլորվում էին նրա այտերի վրայով։

― Դյուրավառ ջուր, ― հայտարարեց նա խռպոտ ձայնով։ ― Խարույկները կպցնելու և զանազան զվարճալի օյինբազությունների համար։ Եվ դա ի՞նչ ջուր է, եթե կարելի է խմել։ Եթե գարեջրի հետ խառնենք՝ գարեջուրն անգին բան կդառնա։ Չեմ տա։ Ե՛ս ինքս կխմեմ․․․ Ու խմում եմ։ Ցերեկը խմում եմ։ Գիշերը խմում եմ։ Լրիվ ուռել եմ։ Անընդհատ ընկնում եմ։ Քիչ առաջ, չես հավատա, դոն Ռումատա, մոտեցա հայելուն ու․․․ վախեցա։ Նայում եմ, տե՜ր աստված, ո՞ւր է հայր Կաբանին։ Իսկը ծովային գազան՝ ութոտնուկ, հարյուր գույն եմ առնում։ Մեկ կարմրում եմ։ Մեկ՝ կապտում։ Ջուր եմ հորինել, այսպես ասած, օյինբազությունների համար․․․ ― Հայր Կաբանին թքեց հատակին ու ոտքով տրորեց։ Հետո հանկարծ հարցրեց․ ― Այսօր ի՞նչ օր է։

― Դահիճ Բարեպաշտի նախօրյակը, ― ասաց Ռումատան։

― Իսկ ինչո՞ւ արև չկա։

― Որովհետև գիշեր է։

― Էլի գիշեր․․․ ― թախծոտ ասաց հայր Կաբանին և դեմքով ընկավ կերակրի մնացորդների մեջ։

Ատամների արանքից սուլելով, Ռումատան որոշ ժամանակ նայում էր նրան։ Հետո վեր կացավ սեղանի մոտից ու գնաց մառան։ Մառանում շաղգամի կույտի ու թեփի արանքում փայլփլում էին ապակե խողովակները, օղեթոր սարքը, որը բնածին ինժեներ, բնածին քիմիկոս և վարպետ֊ապակեգործ հայր Կաբանիի զարմանահրաշ ստեղծագործությունն էր։ Ռումատան երկու անգամ պտտվեց «դժոխային մեքենայի» շուրջբոլորը, հետո, մթության մեջ շոշափելով, գտավ նիգը և, հատուկ նշան չբռնելով, մի քանի անգամ ուժգին խփեց։ Մառանում զնգզնգոց, շրխկոց ու բլթբլթոց ընկավ։ Թթվված նստվածքի զզվելի հոտը դիպավ նրա քթին։

Կրունկներով տրորելով փշրված ապակու բեկորները, Ռումատան հասավ մյուս անկյուն ու վառեց էլեկտրական լապտերը։ Այնտեղ, հնոտիքի կույտի տակ սիլիկատե պահարանի մեջ դրված էր «Միդաս» փոքրիկ դաշտային սինթեզատորը։ Ռումատան մի կողմ նետեց հնոտիքը, սկավառակի վրա հավաքեց մի քանի թիվ ու բարձրացրեց պահարանի կափարիչը։ Նույնիսկ էլեկտրական սպիտակ լույսի տակ սինթեզատորը շատ արտառոց տեսք ուներ այդ աղբակույտի մեջ։ Ռումատան ձագարի մեջ մի քանի բահ թեփ լցրեց, և սինթեզատորը կամացուկ երգեց, ինքնաբերաբար միացնելով ինդիկատորային վահանը։ Ռումատան ժանգոտած դույլը կոշիկի քթով մոտեցրեց ելքի փողրակին։ Ու իսկույն լսվեց՝ զը՜նգ, զը՜նգ, զը՜նգ, և ծռմռված դույլի թիթեղե հատակին թափվեցին Արկանարի թագավոր Պիցա Վեցերորդի ազնվական կիսադեմով ոսկե դրամները։

Ռումատան հայր Կաբանիին պառկեցրեց ճռճռան թախտի վրա, ոտքերից հանեց կոշիկները, հետո նրան շրջեց աջ կողքի վրա ու ծածկեց վաղուց սատկած ինչ֊որ կենդանու մազաթափ մորթիով։ Հայր Կաբանին մի պահ արթնացավ, բայց ոչ շարժվել կարող էր, ոչ էլ որևէ բան հասկանալ։ Սահմանափակվեց նրանով, որ մի քանի տուն երգեց «Ես ոնց մի ալ ծաղիկ, քո ձեռքում փոքրիկ․․․» արգելված ռոմանսից, հետո խռխռոցը գցեց։

Ռումատան հավաքեց սեղանը, ավլեց հատակը ու մաքրեց միակ պատուհանի ապակին, որը սևացել էր կեղտից ու հայր Կաբանիի քիմիական փորձերից։ Ճաքճքած վառարանի հետևում նա գտավ սպիրտով լցված մի տակառ ու այն դատարկեց առնետի բնի մեջ։ Հետո ջուր ու վարսակ տվեց խամախարյան հովատակին, լվացվեց ու սկսեց սպասել, նայելով ձիթաճրագի մրոտ կրակին։ Արդեն վեց տարի նա ապրում էր այս տարօրինակ, երկակի կյանքով ու, թվում էր, թե վարժվել էր արդեն, բայց ժամանակ առ ժամանակ, ինչպես հիմա, հանկարծ սկսում էր մտածել, թե իրականում չկա և ոչ մի կազմակեպված գաժանություն ու ճնշող գորշություն, այլ տեղի է ունենում մի արտառոց թատերական ներկայացում, որի գլխավոր դերակատարն ինքն է՝ Ռումատան։ Որ հիմա, հատկապես իր հաջող խոսքից հետո, կթնդան ծափահարությունները, և Փորձարարական պատմության ինստիտուտի հասկացողները կգոռան․ «Ադեկվատնո՜, Անտոն։ Ադեկվատնո՜, Անտոն։ Կեցցե՛ս, Տոշկա՜։ Նա նույնիսկ նայեց շուրջը, բայց լեփ֊լեցուն դահլիճ չկար, այլ կային միայն բորբոսնած ու սևացած գերանակապ պատեր, որոնց վրա շերտ֊շերտ մուր էր նստած։

Դրսում կամացուկ վրնջաց ու սմբակներով դոփեց խամախարյան հովատակը։ Լսվեց ցածր համաչափ դռռոց, որը շատ ծանոթ էր ու այստեղ միանգամայն անհավատալի։ Ռումատան, բերանը բաց, լսում էր այդ ձայնը։ Դռռոցը կտրվեց, աշտանակի վրա մոմի բոցը երերաց ու էլ ավելի պայծառ վառվեց։ Ռումատան վեր կացավ տեղից, և հենց այդ պահին էլ գիշերվա խավարից սենյակ մտավ դոն Կոնդորը՝ Սոան առևտրական հանրապետության Գերագույն դատավորն ու պետական մեծ կնիքների պահապանը, Տասներկու մեկենասների կոնֆերանսի փոխնախագահը և Գթասրտության Աջի կայսերական միաբանության ասպետը։

Ռումատան այնպես վեր թռավ տեղից, որ քիչ մնաց շուռ տար նստարանը։ Նա պատրաստ էր նետվել դոնին ընդառաջ, գրկել, համբուրել նրան, բայց ոտքերը, ենթարկվելով վարվելակարգին, իրենք իրենց ծալվեցին, հանդիսավոր զնգացին կոշկախթանները, աջ ձեռքը մի լայն կիսաշրջան կատարեց սրտից դեպի մի կողմ, իսկ գլուխն այնքան կռացավ, որ կզակը կորավ օձիքի փրփրադեզ ժանյակների մեջ։ Դոն Կոնդորը գլխից հանեց հասարակ փետուրով թավշե բերետը ու, հապշտապ, ասես մոծակներ էր քշում, թափահարեց Ռումատայի կողմը, իսկ հետո, բերետը նետելով սեղանին, երկու ձեռքով քանդեց թիկնոցի օձիքի ճարմանդները։ Թիկնոցը դեռ դանդաղ սահում էր նրա մեջքից, իսկ նա արդեն նստել էր նստարանին՝ ոտքերը լայն չռած, ձախ ձեռքը կողքին կանթնած, իսկ աջ ձեռքով բռնել էր հատակի փտած տախտակների մեջ խրված ոսկեզօծ թրի դաստակը։ Նա փոքրամարմին էր, վտիտ, դուրս պրծած խոշոր աչքերով և երկար, նեղ դեմքով։ Սև մազերը բոլորված էին Ռումատայի Ոսկե ապարոշի պես հաստ ապարոշով, որի վրա, քթարմատի տեղում, փայլփլում էր խոշոր կանաչ քարը։

― Դուք մենա՞կ եք, դոն Ռումատա, ― հարցրեց նա կտրուկ։

― Այո, ազնվազարմ դոն, ― տխուր պատասխանեց Ռումատան։

Հանկարծ հայր Կաբանին բարձր ու սթափ ասաց․ «Ազնվազարմ դոն Ռեբա․․․ Դուք բորենի եք, ու վերջ»։

Դոն Կոնդորը շրջվեց նրա կողմը։

― Ես ուղղաթիռով եկա, ֊ ասաց նա։

― Հուսանք, որ ձեզ չեն տեսել․ ― ասաց Ռումատան։

― Մի առասպել ավել, մի առասպել՝ պակաս, ― ջղագրգիռ ասաց դոն Կոնդորը։ ― Ես ժամանակ չունեմ ձիով ճանապարհորդելու համար։ Ի՞նչ է պատահել Բուդախին։ Ո՞ւր է կորել։ Դե նստեք, դոն Ռումատա, խնդրում եմ։ Վիզս ցավում է։

Ռումատան հնազանդորեն նստեց աթոռին։

― Բուդախն անհետացել է, ― ասաց նա։ ― Ես նրան սպասում էի Ծանր Թրերի անտառում։ Սակայն հայտնվեց միայն մի աչքանի մի թափառաշրջիկ, ասաց նշանաբանը ու գրքերով պարկը հանձնեց ինձ։ Ես երկու օր էլ սպասեցի, հետո կապվեցի դոն Գուգի հետ, և դոն Գուգն ինձ հաղորդեց, որ Բուդախին ճանապարհել է մինչև սահմանը, և որ Բուդախին ուղեկցում է ոմն ազնվազարմ դոն, որին կարելի է վստահել, որովհետև նա մինչև վերջին շապիկը տարվել է թղթախաղում և հոգով ու մարմնով ծախվել է դոն Գուգին։ Հետևաբար, Բուդախն անհետացել է այնտեղ, Արկանարում։ Ինձ ահա այսքանն է հայտնի։

― Քիչ բան գիտեք դուք, ― ասաց Կոնդորը։

― Հարցն այստեղ Բուդախը չէ, ― առարկեց դոն Ռումատան։ ― Եթե նա կենդանի է, ես նրան կգտնեմ ու լույս աշխարհ կհանեմ։ Դա ես կարող եմ անել։ Եվ այդ մասին չէի ուզում ձեզ հետ խոսել։ Ես ուզում էի կրկին ու կրկին ձեր ուշադրությունը հրավիրել այն բանի վրա, որ Արկանարում դրությունը դուրս է գալիս բազիսային տեսության շրջանակներից․․․ Դոն Կոնդորի դեմքին թթու արտահայտություն նշմարվեց։ ― Ո՛չ, ո՛չ, մինչև վերջ լսեք ինձ, ― համառորեն շարունակեց Ռումատան։ ― Ես զգում եմ, որ ռադիոյով երբեք չեմ կարողանա բացատրել ձեզ։ Իսկ Արկանարում ամեն ինչ փոխվել է։ Ի հայտ է եկել ինչ֊որ մշտական գործոն։ Եվ դա արտահայտվում է նրանով, որ դոն Ռեբան, կարծես, գիտակցորեն, թագավորության մեջ եղած ողջ գորշությունը հրահրում է ուսյալների դեմ։ Նա, ով թեկուզ մի փոքր վեր է միջին գորշ մակարդակից, սպառնալիքի տակ է։ Դուք լսե՛ք ինձ, դոն Կոնդոր, սրանք հույզեր չեն, սրանք փաստեր են։ Եթե դու խելոք ես, կրթված, եթե դու տարակուսանքներ ունես, սովորական ձևով չես խոսում, վերջապես, եթե գինի չես խմում՝ կյանքդ վտանգի տակ է։ Ամեն մի խանութպան կարող է քեզ մահվան դուռը հասցնել։ Հարյուրավոր և հազարավոր մարդիկ հայտարարված են օրենքից դուրս։ Գրոհայինները բռնում են նրանց ու կախում ճանապարհների երկյանքով։ Կախում են նրանց գլխիվայր ու լրիվ մերկ։ Երեկ իմ փողոցում ոտքի տակ էին գցել մի ծերուկի և ծեծում էին, որովհետև իմացել էին, որ նա գրագետ է։ Ասում են, որ երկու ժամ անընդհատ անխնա տրորել ու ջարդել են նրան այդ բութ ու քրտնած հաստամռութ գազանները․․․ ― Ռումատան զսպեց իրեն և վերջացրեց հանգիտ․ ― Մի խոքով, Արկանարում շուտով չի մնա և ոչ մի գրագետ մարդ։ Ոնց որ Սուրբ Միաբանության մարզում Բարկանյան կոտորածից հետո։

Դոն Կոնդորը, շրթունքները պինդ սեղմած, սևեռուն նայում էր նրան։

― Դու ինձ դուր չես գալիս, Անտոն, ― ասաց նա ռուսերեն։

― Ինձ էլ շատ բան դուր չի գալիս, Ալեքսանդր Վասիլեվիչ, ― ասաց Ռումատան։ ― Ինձ դուր չի գալիս, որ մենք կապել ենք մեր ոտնուձեռը հենց բուն պրոբլեմի դրվածքով։ Ինձ դուր չի գալիս, որ այն կոչվում է Անարյուն Ներգործման Պրոբլեմ։ Որովհետև իմ պայմաններում դա գիտականորեն հիմնավորված անգործություն է․․․ Ես գիտեմ ձեր բոլոր առարկությունները։ Ու ես գիտեմ տեսությունը։ Բայց այստեղ չկա ոչ մի տեսություն, այստեղ ամենաիսկական ֆաշիստական գործունեություն է, այստեղ ամեն րոպե գազանները սպանում են մարդկանց։ Այստեղ ամեն ինչ անօգուտ է՝ գիտելիքները չեն բավարարում, իսկ ոսկին կորցնում է իր գինը, որովհետև ուշանում է։

― Անտոն, ― ասաց դոն Կոնդորը։ ― Մի՛ տաքացիր։ Ես հավատում եմ, որ Արկանարում դրությունը միանգամայն բացառիկ է, սակայն համոզված եմ, որ դու ոչ մի կոնստրուկտիվ առաջարկ չունես։

― Այո, ― համաձայնեց Ռումատան։ ― Ես կոնստրուկտիվ առաջարկներ չունեմ։ Սակայն մեծ դժվարությամբ եմ ինքս ինձ զսպում։

― Անտոն, ― ասաց դոն Կոնդորը։ ― Այստեղ մենք ընդամենը երկու հարյուր հիսուն հոգի ենք։ Բոլորն էլ զսպում են իրենց, և դա բոլորի համար էլ դժվար է։ Ամենափորձառուներն այստեղ ապրում են արդեն քսաներկու տարի։ Նրանք այստեղ էին թռել ընդամենը որպես դիտորդներ։ Նրանց ընդհանրապես արգելված էր որևէ բան ձեռնարկել։ Հապա մի րոպե պատկերացրու՝ արգելվում է ընդհանրապես։ Նրանք նույնիսկ Բուդախին փրկելու իրավունք չունեին։ Նույնիսկ եթե Բուդախին ոտքի տակ գցեին ու ծեծեին հենց նրանց աչքի առաջ։

― Պետք չէ ինձ հետ այդպես խոսել, ես երեխա չեմ, ― ասաց Ռումատան։

― Դուք երեխայի պես անհամբեր եք, ― հայտարարեց դոն Կոնդորը։ ― Այնինչ պետք է շատ համբերատար լինել։

Ռումատան դառնորեն քմծիծաղեց։

― Մինչև մենք սպասենք, ― ասաց նա, ― մինչև հազարումի բաներ որոշենք, գազանները ամեն օր, ամեն րոպե կոչնչացնեն մարդկանց։

― Անտոն, ― ասաց դոն Կոնդորը։ ― Տիեզերքում կան հազարավոր մոլորակներ, որտեղ մենք դեռ չենք եղել, ու որտեղ պատմությունը գնում է իր ընթացքով։

― Բայց այստեղ հո արդեն եկել ենք։

― Այո, եկել ենք։ Սակայն եկել ենք, որպեսզի օգնենք այս մարդկությանը, այլ ոչ թե այն բանի համար, որ հագուրդ տանք մեր արդարացի զայրույթին։ Եթե դու թույլ ես՝ գնա։ Տուն վերադարձիր։ Ի վերջո, դու երեխա չես ու գիտեիր, թե այստեղ ինչ պիտի տեսնես։

Ռումատան լուռ էր։ Դոն Կոնդորը, մի տեսակ խեղճացած ու ասես միանգամից պառաված, քայլեց սեղանի մոտով՝ երախակալից բռնած քարշ տալով թուրը և տխուր տմբտմբացնելով քիթը։

― Ամեն ինչ հասկանում եմ, ― ասաց նա։ ― Չէ՞ որ այդ ամենը ես արդեն ապրել եմ։ Կար ժամանակ, որ անզորության ու սեփական ստորության զգացումն ինձ համար ամենասոսկալի զգացումն էր։ Ավելի թույլերը դրանից խելագարվում էին, նրանց հետ էին ուղարկում Երկիր և այնտեղ բուժում։ Աղավնյակս, տասնհինգ երկար տարիներ անցան, մինչև ես հասկացա, թե ինչն է ամենասոսկալին։ Սարսափելին, Անտոն, մարդկային կերպարանքը կորցնելն է։ Հոգին կեղտոտելը, դաժանանալը։ Մենք այստեղ աստվածներ ենք, Անտոն, և պետք է ավելի խելոք լինենք առասպելների աստվածներից, որոնց այստեղի մարդիկ մի կերպ արարում են ըստ իրենց պատկերի ու նմանության։ Եվ չէ՞ որ մենք քայլում ենք ճահճի եզրով։ Եթե քայլդ սխալ գցես՝ կընկնես ցեխի մեջ ու ամբողջ կյանքումդ էլ չես մաքրվի այդ կեղտից։ Գորան Իրուկանցին «Գալստյան պատմության» մեջ գրում էր․ «Երբ երկնքից իջած աստվածը եկավ Պիտանյան ճահիճների ժողովրդի մոտ, նրա ոտքերը ցեխոտ էին։

― Ու դրա համար էլ Գորանին ողջ֊ողջ այրեցին, ― մռայլ ասաց Ռումատան։

― Այո, այրեցին։ Իսկ դա մեր մասին է ասված։ Ես արդեն տասնհինգ տարի այստեղ եմ։ Ես, աղավնյակս, հիմա նույնիսկ երազում էլ չեմ տեսնում Երկիրը։ Մի անգամ, թղթերումս ինչ֊որ բան փնտրելիս, պատահաբար գտա մի կնոջ լուսանկար ու երկար ժամանակ չէի կարողանում գլխի ընկնել, թե նա ով է։ Երբեմն հանկարծ սարափահար գիտակցում եմ, որ վաղուց արդեն Ինստիտուտի աշխատակիցը չեմ, այլ այդ Ինստիտուտի թանգարանի ցուցանմուշը՝ առևտրական ֆեոդալական Աոան հանրապետության գերագույն դատավորը, և որ այդ թանգարանում կա մի սրահ, որտեղ ինձ կտեղավորեն։ Ահա թե ինչն է ամենից սարսափելին՝ դերի մեջ մտնելը։Մեզնից յուրաքանչյուրի մեջ ազնվազարմ ստահակը մարտնչում է կոմունարի հետ։ Եվ շուրջն ամեն ինչ օգնում է ստահակին, իսկ կոմունարը մեն֊մենակ է, մինչև Երկիր ընկած հազար տարի ու հազար պարսեկ։ ― Դոն Կոնդորը լռեց, հայացքը գցելով ծնկներին։ ― Այսպես, Անտոն, ― ասաց նա ամրապնդվող ձայնով։ ― Մնանք կոմունարներ։

Նա չի հասկանում։ Եվ ինչո՞ւ պիտի հասկանա։ Նրա բախտը բերել է, ու նա չգիտի, թե ինչ բան է գորշ տեռորը, ինչ բան է դոն Ռեբան։ Այն ամենը ինչին նա ականատես է եղել այս մոլորակում տասնհինգ տարի աշխատելու ընթացքում, այս կամ այն կերպ տեղավորվում է բազիսի տեսության շրջանակներում։ Ու երբ ես նրան ասում եմ ֆաշիզմի, գորշ գրոհայինների, քաղքենիության աշխուժացման մասին, նա դրանք ընկալում է որպես հուզական արտահայտություններ։ «Կատակ մի՛ արեք տերմինաբանության հետ, Անտոն։ Տերմինաբանական շփոթը հղի է վտանգավոր երևույթներով»։ Նա ոչ մի կերպ չի կարողանում հասկանալ, որ միջնադարյան գազանության մակարդակը՝ դա Արկանարի երջանիկ երեկն էր։ Նրա համար դոն Ռեբան հերցող Ռիշելիեի նման մի բան է, խելացի ու հեռատես մի քաղաքագետ, որը միապետությունը պաշտպանում է փախստական ճորտերից։ Ամբողջ մոլորակում միայն ես եմ տեսում այս երկրի վրա իջնող սոսկալի ստվերը, բայց հենց ես էլ չեմ կարողանում հասկանալ, թե դա ինչի ստվերն է և ինչու․․․ Ու ոնց կարող եմ համոզել նրան, երբ այ հիմա (դա նրա աչքերից է երևում) ինձ էլ երկիր կուղարկի բուժվելու։

― Ինչպե՞ս է հարգարժան Սինդան, ― հարցրեց Ռումատան։

Դոն Կոնդորը դադարեց շաղափել նրան իր հայացքով ու մռթմռթաց․ «Լավ։ Շնորհակալություն»։ Հետո ասաց․

― Վերջապես պետք է մեկընդմիշտ հասկանալ, որ ոչ դու, ոչ էլ ես, և մեզանից ոչ մեկը չի տեսնի իր աշխատանքի իրապես շոշափելի արդյունքները։ Մենք ֆիզիկոսներ չենք, մենք պատմաբաններ ենք։ Մեզ համար ժամանակի միավորը ոչ թե վայրկյանն է, այլ դարը, ու մեր գործերը նույնիսկ ոչ թե ցանքս են, այլ սոսկ միայն հողն ենք պատրաստում ցանքսի համար։ Թե չէ երբեմն Երկրից այստեղ են գալիս էնտուզիաստներ, գրողը տանի դրանց․․․ Հևասպառ լինող վազորդներ․․․

Ռումատան կծու քմծիծաղ տվեց ու հենց այնպես սկսեց ձգել երկարաճիտ կոշիկները։ Վազորդներ․․․ Այո, եղել են այդպիսիք։

Տասը տարի առաջ Ստեֆան Օռլովսկին, նույն ինքը դոն Կապադեն, նորին կայսերական մեծության նետաձիգների վաշտի հրամանատարը, Էստորցի տասնութ վհուկների հրապարակային խոշտանգման ժամանակ իր զինվորներին հրամայեց կրակ բացել դահիճների վրա, անձամբ սպանեց կայսերական դատավորին և երկու դատական պրիստավներին ու հետո ցից հանվեց պալատական պահակախմբի կողմից։ Հոգևարքի տանջանքների մեջ նա գոռում էր․ «Դուք հո մարդ եք։ Խփեք դրանց, խփեք», ― բայց նրա ձայնը շատ քչերին էր հասնում ամբոխի ոռնոցի միջից․ «Կրա՜կ, էլի՜ կրակ․․․»։

Մոտավորապես այդ ժամանակ մյուս կիսագնդում Կառլ Ռոզենբլյումը՝ Գերմանիայի և Ֆրանսիայի գյուղացիական պատերազմների խոշորագույն գիտակներից մեկը, նույն ինքը՝ բրդի առևտրով ղբաղվող Պանի֊Պան, գլխավորեց մուրիսյան գյուղացիների ապստամբությունը, գրոհով գրավեց երկու քաղաք և, երբ փորձում էր կասեցնել կողոպուտն ու թալանը, սպանվեց ծոծրակը խրված նետից։ Ռոզենբլյումը դեռ կենդանի էր, երբ ուղղաթիռով եկան նրա հետևից, բայց խոսել չէր կարողանում ու միայն մեղավոր ու շվարած նայում էր իր խոշոր, երկնագույն աչքերով, և արցունքները գլորվում էին նրա դեմքն ի վար․․․

Իսկ Ռումատայի այստեղ գալուց քիչ առաջ հոյակապ կերպով ծպտված նրա ընկերը՝ Կայսանի բռնակալի խորհրդապահը (հողային ռեֆորմների պատմության մասնագետ Ջերեմի Տաֆնատը), հանկարծ պալատական հեղաշրջում կազմակերպեց, գրավեց իշխանությունը, երկու ամսում փորձեց ստեղծել Ոսկե Դար, համառորեն չպատասխանելով հարևանների և Երկրի կատաղի հարցումներին, խելագարի համբավ նվաճեց, հաջողությամբ խուսափեց ութ մահափորձերից , վերջապես առևանգվեց Ինստիտուտի վթարային խմբի կողմից և սուզանավով ուղարկվեց Հարավային բևեռի մոտ գտնվող կղզիների բազան․․․

― Տե՜ս է, ― փնթփնթաց Ռումատան։ ― Մինչև հիմա ամբողջ Երկիրը երևակայում է, որ ամենաբարդ պրոբլեմներով զբաղվում է զրո֊ ֆիզիկան․․․

Դոն Կոնդորը բարձրացրեց գլուխը։

― Օ՜, վերջապես, ― ասաց նա ցածրաձայն։

Չրխկացին սմբակները, վրնջաց խամատակյան հովատակը և լսվեց մի թունդ հայհոյանք իրուկանյան առոգանությամբ։ Դռան շեմին հայտնվեց դոն Գուգը, Իրուկանի հերցոգի ավագ անկողնապետը՝ կարմրաթուշիկ, կտրիճավարի վեր ցցած բեղերով, մինչև ականջները հասնող ժպիտով և շականակագույն կեղծամի խոպոպների տակից ուրախ նայող փոքրիկ աչքերով մի հաստլիկ մարդ։ Ու նորից Ռումատան մի շարժում արեց առաջ նետվելու և գրկելու նրան, որովհետև չէ որ դա Պաշկան էր, բայց դոն Գուգը հանկարծ ձգվեց, հաստամռութ դեմքին հայտնվեց մի քաղցրումեղցր արտահայտություն, և նա թեթևակի խոնարհվեց, գլխարկը սեղմեց կրծքին ու շրթունքներն ուռցրեց։ Ռումատան մի թռուցիկ հայացք գցեց Ալեկսանդր Վասիլևիչի կողմը։ Ալեկսանդր Վասիլևիչը անհետացել էր։ Նստարանին նստած էր Գերագույն դատավորը և Մեծ կնիքների պահապանը՝ ոտքերը չռած, ձախ ձեռքը կողքին կանթած, իսկ աջով ոսկեզօծ թրի երախակալը բռնած։

― Դուք շատ ուշացաք, դոն Գուգ, ― ասաց նա անդոր ձայնով։

― Հազար ներողություն, ― բացականչեց դոն Գուգը, արագ մոտենալով սեղանին։ ― Երդվում եմ իմ հերցոգի ռախիտով, ինձ խանգարեցին մի շարք չնախատեսված հանգամանքներ։ Չորս անգամ ինձ կանգնեցրեց նորին մեծության Արկանարի թագավորի պարեկությունը, և երկու անգամ կռվի մեջ մտա ինչ֊որ լկտիների հետ։ ― Նա նրբագեղորեն բարձրացրեց արնաթաթախ շորով փաթաթված ձախ ձեռքը։ ― Ի դեպ, ազնվազարմ դոներ, չե՞ք ասի, այդ ո՞ւմ ուղղաթիռն է կանգնած խրճիթի հետևում։

― Դա իմ ուղղաթիռն է, ― դժգոհ մրթմրթաց դոն Կոնդորը։ ― Ես ժամանակ չունեմ ճանապարհներին կռիվների մեջ մտնելու համար։

Դոն Դուգը սիրալիր ժպտաց և, հեծնելով նստարանին, ասաց

― Եվ այսպես, ազնվազարմ դոներ, մենք ստիպված ենք հավաստել, որ դոկտոր Բուդախը խորհրդավոր կերպով անհետացել է Իրուկանի ու Ծանր Թրերի անտառի սահմաններում ինչ֊որ տեղ․․․

Հանկարծ հայր Կաբանին շուռումուռ եկավ իր մահճում։

― Դոն Ռեբա, ― վշտահար ասաց նա, առանց արթնանալու։

― Բուդախին ինձ թողեք, ― հուսահատ ասաց Ռումատան, ― ու փորձեք, այնուամենայնիվ, հասկանալ․․․

Գլուխ երկրորդ

Ռումատան ցցնվեց ու բացեց աչքերը։ Արդեն լուսացել էր։ Պատուհանների տակ աղմկում էին։ Ինչ֊որ մեկը, ըստ երևույթին զինվորական, գոռում էր․ «Սը֊րի֊կա՜։ Դու քո լեզվով կմաքրես այս ցեխը։ («Բարի լույս», ― մտածեց Ռումատան։) Լը֊ռե՛լ։ Երդվում եմ սուրբ Միկայի մեջքով, դու համբերությունից կհանես ինձ»։ Մյուս ձայնը, կոշտ ու խռպոտ, քրթմնջում էր, որ այս փողոցում միշտ էլ պետք է նայել ոտքերի տակ։ «Առավոտյան կողմ անձրև սկսվեց, իսկ սրա սալարկը դուք էլ գիտեք, թե երբ են արել․․․» ― «Նա դեռ ինձ սովորեցնո՜ւմ է, թե որտեղ պիտի նայեմ․․․»։ ― «Դուք լավ կանեք ինձ բաց թողնեք, ազնվազարմ դոն, մի՛ քաշեք շապիկիցս»։ ― «Նա դեռ ինձ սովորեցնո՜ւմ է․․․»։ Լսվեց մի զրնգուն շրխկոց։ Ըստ երևույթին, դա արդեն երկրորդ ապտակն էր․ Ռումատային արթնացրել էր առաջինը։ «Լավ կանեք ինձ չծեծեք, ազնվազարմ դոն», ― քրթմնջում էին ներքևում։

Ծանոթ ձայն էր, տեսնես ո՞վ է։ Կարծես դոն Տամեոն է։ Այս խամախարյան քնձռոտ ձին այսօր նորից պետք է տանել տալ նրան։ Հետաքրքիր է, երբևիցե ձիերից բան կհասկանա՞մ։ Ճիշտ է, մենք՝ Ռումատա Էստորցիներս, դարեր ի վեր բան չենք հասկացել ձիերից։ Մենք մարտական ուղտերի գիտակներ ենք։ Լավ է, որ Արկանարում ուղտ համարյա չկա։ Ռումատան մարմինը ճրթճրթացնելով ձգվեց, մահճակալի գլխավերևում շոշափեց մետաքսե քուղը և մի քանի անգամ ձգեց։ Տան ընդերքում զնգզնգացին զանգերը։ Տղան, իհարկե, դրսի կովին է նայում, մտածեց Ռումատան։ Կարելի էր վեր կենալ և ինքնուրույն հագնվել, բայց դե ավելորդ ասեկոսների տեղիք կտա։ Նա ականջ դրեց դրսից լսվող գզվռտոցին։ Ի՜նչ հզոր բան է լեզուն։ Աներևակայելի էնտրոպիա։ Հո՜ չկտրեց դոն Տամեոն․․․ Վերջին ժամանակներս գվարդիայում հայտնվել են սիրողներ, որոնք հայտարարում են, թե ազնիվ մարտի համար նրանք մի սուր ունեն, իսկ մյուս սուրը հատուկ օգտագործում են փողոցային հետապնդումների ժամանակ, ինչը դոն Ռեբայի ջանքերով չափազանց շատացել է փառապանծ Արկանարում։ Ի դեպ, դոն Տամեոն դրանցից չէ։ Վախկոտի մեկն է մեր դոն Տամեոն, և որպես քաղաքետ էլ է հայտնի․․․

Զզվելի է, որ օրը սկսվում է դոն Տամեոյով․․․ Ռումատան նստեց, պատռված շքեղ վերմակի տակ ծնկները գրկելով։ Քեզ համակում է արճճե վհատության մի ծանր զգացում, ուզում ես տխրել ու խորհել այն մասին, թե որքան թույլ ենք ու չնչին հանգամանքների առաջ․․․ Երկրի վրա նման բաներ մեր մտքով անգամ չի անցնում։ Այստեղ մենք առողջ, ինքնավստահ տղաներ ենք, հոգեպես ամրապնդված և պատրաստ ամեն ինչի։ Մենք պինդ նայրդեր ունենք․ մենք կարող ենք դեմքներս շրջել, երբ խոշտանգում են մարդկանց ու կախաղան հանում։ Մենք չտեսնված դիմացկուն ենք․ ընդունակ ենք դիմանալու անհուսալի ապուշների բարբաջանքնեիրին։ Մենք մոռացել ենք ինչ բան է զզվանքը, մենք չենք խորշում այն պնակներից, որ տալիս են շներին լիզելու, իսկ հետո սրբում են կեղտոտ փեշով։ Մենք մեծագույն անդեմներ ենք, նույնիսկ երազում չենք խոսում Երկրի լեզուներով։ Մենք ունենք անխափան զենք՝ ֆեոդալիզմի բազիսային տեսությունը, որը մշակվել է լռին առանձնասենյակներում ու լաբորատորիաներում, փոշոտ պեղումնավայրերում, պատկառազդու բանավեճերում․․․

Ափսոս, որ դոն Ռեբան ոչ մի պատկերացում չունի այդ տեսության մասին։ Ափսոս, որ հոգեբանական պատրաստվածությունը մեզանից պոկվում է ինչպես արևայրուքը, մենք ընկնում ենք ծայրահեղությունների մեջ, մենք ստիպված ենք անընդհատ ոգևորել մեզ․ «Ատամներդ սեղմիր ու հիշիր, որ մենք ծպտյալ աստվածներ ենք, որ նրանք չեն գիտակցում, թե ինչ են անում, և նրանցից գրեթե ոչ մեկը մեղավոր չէ, ուստի դու պիտի լինես համբերատար և հանդուրժող․․․» Պարզվում է, մեր հոգու մարդասիրության ջրհորները, որ Երկրի վրա թվում էին անհատակ, ցամաքում են ահավոր արագությամբ։ Սուրբ Միկա, չէ որ մենք իսկական մարդասերներ էինք այնտեղ՝ Երկրում, մարդասիրությունը մեր էության կմախքն էր, Մարդու առաջ խոնարհվելը, Մարդու հանդեպ ունեցած սերը մեզ հասցրեց մարդապաշտության, իսկ այստեղ հանկարծ սարսափով զգում ենք, որ սիրում ենք ոչ թե մարդուն, այլ սոսկ միայն կոմունարին, երկրացուն, մեզ հավասարին․․․ Ավելի ու ավելի հաճախ ենք մտածում․ «Դեհ, հերիք է, մի՞թե սրանք մարդ են։ Մի՞թե սրանք ընդունակ են մարդ դառնալու, թեկուզև ժամանակի ընթացքում»։ Ու այդժամ հիշում ենք Կիրային, Բուդախին, Արատա Սապատավորին, մեծարգո բարոն Պամպային, և բոլորս ամաչում ենք, իսկ դա նույնպես արտառոց ու տհաճ բան է և, ամենակարևորը չի օգնում․․․

Պետք չէ հիշել այս ամենը, մտածեց Ռումատան։ Այն էլ առավոտյան։ Գրողի ծոցը կորչի այս Տամեոն․․․ Հոգումս մաղձ է կուտակվել, և այսպիսի մենակության մեջ չգիտես ոնց ազատվել մաղձից։ Այո, մենակության մեջ։ Իսկ մենք՝ առողջներս, ինքնավստահներս, արդյոք մտածում էինք, որ այստեղ կհայտնվենք մենակության մեջ։ Չէ՞ որ ոչ ոք չի հավատա դրան։ Անտոն, սիրելիս, քեզ ի՞նչ է պատահել։ Քեզանից դեպի արևմուտք, մինչև քո բարի ու խելոք ընկեր Ալեքսանդր Վասիլևիչը, երեք ժամվա թռիչքային ճանապարհ է։ Արևելքում Պաշկան է․ յոթ տարի մի նստարանի վրա ենք նստել, հավատարիմ, ուրախ ընկեր է։ Դու ուղղակի թթվել ես, Տոշկա։ Ափսոս, մենք, իհարկե, կարծում էինք, թե դու ավելի ուժեղ ես, բայց դե բոլորի հետ էլ պատահում է։ Դժոխային աշխատանք է, հասկանում ենք։ Հիմա դու վերադարձիր Երկիր, հանգստացիր, տեսությամբ զբաղվիր, հետո կերևա․․․

Իսկ Ալեքսանդր Վասիլևիչը, ի միջի այլոց, մինչև ուղնուծուծը դոգմատիկ է։ Քանի որ բազիսի տեսությունը չի նախատեսում գորշերի գոյությունը («Ես, աղավնյակս, իմ աշխատանքի տասնհինգ տարիների ընթացքում ոչ մի նման շեղում տեսությունից չեմ նկատել․․․»), ուրեմն գորշերն իմ աչքին են երևում։ Դե որ իմ աչքին նման բաներ են երևում, ուրեմն, նյարդերս թուլացել են և ինձ պետք է ուղարկել հանգստի։ «Դե լավ, ես խոստանում եմ, որ ինքս կնայեմ և կհայտնեմ իմ կարծիքը։ Իսկ առայժմ, դոն Ռումատա, խնդրում եմ ձեզ, հանգիստ մնացեք․․․»։ Իսկ Պավելը, իր մանկության ընկերը՝ բազմահմուտն ու ամենագետը, այսպես ասած, ինֆորմացիայի աղբյուրը․․․ հախուռն կերպով նետվեց ուսումնասիրելու երկու մոլորակների պատմությունը և հեշտությամբ ապացուցեց, որ գորշ շարժումը ընդամենը քաղաքացիների մի շատ սովորական ընդվզում է բարոնների դեմ․ «Սակայն այս երկու օրը ես կգամ քեզ մոտ։ Անկեղծ ասած, մի քիչ վատ եմ զգում Բուդախի պատճառով․․․»։ Սրա համար էլ շնորհակալություն։ Եվ հերիք է։ Կզբաղվեմ Բուդախով, եթե ուրիշ ոչ մի բանի ընդունակ չեմ։

Ամենագիտուն բժիշկ Բուդախ։ Բնիկ իրուկանցի, հռչակավոր բժիշկ, որին Իրուկանի հերցոգը քիչ մնաց ազնվականի կոչում շնորհեր, բայց հետո միտքը փոխեց ու բանտարկեց աշտարակում։ Նա կայսրությունում ամենախոշոր մանագետն է թունաբուժության գծով։ «Խոտերի ու այլ բույսերի մասին, որոնք խորհրդավոր զորություն ունեն դառնալու թախծի, ուրախության և հանգստության պատճառ, ինչպես նաև իժերի, սարդերի, մերկ վարազի թքի և հյութերի մասին, որ օժտված են նույնպիսի և շատ ուրիշ հատկություններով» հայտնի աշխատության հեղինակը։ Հրաշալի մարդ և, անկասկած, իսկական մտավորական, համոզված ու անկաշառ մարդասեր, ողջ ունեցվածքը՝ մի պարկ գիրք։ Այդ ո՞ւմ կարող էիր դու պետք լինել, բժիշկ Բուդախ, դավադրությունների ու ընչասիրության արյունահեղ ճահճի մեջ ընկղմված այդ խավարամոլ ու տգետ երկրում։

Ենթադրենք, որ դու կենդանի ես և գտնվում ես Արկանարում։ Բացառված չէ, իհարկե, որ քեզ գերի են վերցրել Կարմիր Հյուսիսային լեռնաշղթայի լանջերից իջած ավազակ բարբարոսները։ Դա պարզելու համար դոն Կոնդորը մտադիր է կապվել մեր բարեկամ Շուտուլետիդովոդուսի՝ նախնադարյան մշակույթների գծով մասնագետի հետ, որը հիմա ընկնավոր շաման է մի քառասունհինգ անուն ունեցող ցեղապետի մոտ։ Եթե, այնուամենայնիվ, դու Արկանարում ես, ապա քեզ ամենից առաջ կարող էին բռնել Վագա Անվի մարդիկ։ Եվ նույնիսկ ոչ թե կբռնեին քեզ, այլ կվերցնեին, որովհետև նրանց համար գլխավոր ավարը կլիներ քո ուղեկիցը՝ փողերը տանուլ տված ազնվազարմ դոնը։ Բայց, ինչևիցե, նրանք քեզ չեն սպանի։ Վագա Անիվը չափից դուրս գծուծ է դա անելու համար։ Քեզ կարող էր գերի վերցնել նաև մի որևէ հիմար բարոն։ Առանց որևէ չար մտքի, պարզապես ձանձրույթից և գերհյուրընկալությունից։ Ցանկացել է քեֆ անել ազնվազարմ զրուցակցի հետ ու ճանապարհներին կանգնեցրել է իր դրուժիննիկներին։ Եվ դու նստած կմնաս գարշահոտ խոհանուցում մինչև դոները կուշտ կլակեն ու նոր կբաժանվեն իրարից։ Այս դեպքում էլ քեզ ոչ մի բան չի սպառնում։

Սակայն փտած Դիվաշխարհում դեռ մնացել են դոն Քսիի և Պերտա Ողնաշարի վերջերս ջախջախված գեղջկական բանակի մնացորդները, նրանց հիմա թաքուն կերակրում է մեր արծիվ դոն Ռեբան, որ հարկ եղած դեպքում հրահրի բարոնների դեմ։ Այ, սրանք արդեն ոչ ոքի չեն խնայում, ու ավելի լավ է սրանց մասին չմտածեմ։ Կա նաև տոհմիկ կայսերական ազնվական դոն Սատարինան, որը հարյուր երկու տարեկան է և լրիվ ցնդած։ Նա տոհմական թշնամանք է տածում Իրուկանի հերցոգների նկատմամաբ և ժամանակ առ ժամանակ առույգանալով, ձեռքն է գցում բոլոր նրանց, ովքեր անցնում են Իրուկանի սահմանը։ Նա անչափ վտանգավոր է, որովհետև լեղապարկի նոպաների ժամանակ այնպիսի հրամաններ է արձակում, որ ծառաները չեն հասցնում նրա զնդանից դուրս տանել դիակները։

Եվ, վերջապես, ամենագլխավորը։ Գլխավորը ո՛չ այն պատճառով, որ առավել հավանական է։ Դոն Ռեբայի գորշ պարեկները։ Մեծ ճանապարհներին վխտող գրոհայինները։ Դու պատահաբար կարող ես ընկած լինել նրանց ձեռքը, և այդժամ պետք է հույսդ դնես միայն ուղեկցողիդ ողջամտության ու սառնասրտության վրա։ Իսկ եթե դոն Ռեբան նույնպես հետաքրքրվում է քեզանո՞վ․․․ Դոն Ռեբան անսպասելի հետաքրքրություններ շատ է ունենում․․․ Նրա լրտեսները կարող էին հայտնած լինել, որ դու պետք է անցնես Արկանարով, և նա քեզ ընդառաջ է ուղարկել ջանադիր ու գորշ սպայի գլխավորությամբ մի ջոկատ, ու հիմա դու նստած ես քարե պարկի մեջ, Ուրախ Աշտարակում․․․

Ռումատան նորից անհամբեր քաշեց քուղը։ Զզվելի ճռնչոցով բացվեց ննջարանի դուռը և ներս մտավ լղար ու մռայլադեմ փոքրիկ ծառան։ Նրա անունը Ունո էր, և նրա ճակատագիրը արժանի էր բալլադի թեմա դառնալու։ Տղան խոնարհվեց, հետո, քստքստացնելով մաշված կոշիկները, մոտեցավ մահճակալին ու սեղանին դրեց սկուտեղը, որի վրա կային նամակներ, սուրճ և ատամներն ամրացնող ու մաքրող բուրավետ ծամոն։ Ռումատան ջղային մի հայացք նետեց նրա վրա․

― Ասա, խնդրեմ, դու երբևիցե դուռը յուղելո՞ւ ես, թե ոչ։

Տղան չպատասխանեց․ լուռ նայում էր հատակին։ Ռումատան վրայից դեն նետեց վերմակը, մերկ ոտքերը իջեցրեց հատակին ու մեկնվեց դեպի սկուտեղը։

― Այսօր լվացվե՞լ ես, ― հարցրեց նա։

Տղան մի ոտքից հենվեց մյուսի վրա ու, առանց պատասխանելու, սկսեց հավաքել սենյակով մեկ թափթփված հագուստը։

― Ես, կարծեմ, քեզ հարցրի՝ լվացվե՞լ ես այսօր, թե ոչ, ― ասաց Ռումատան, բացելով առաջին նամակը։

― Ջրով մեղքերդ չես լվա, ― փնթփնթաց տղան։ ― Հո ազնվածին չեմ, որ լվացվեմ։

― Ես քեզ ի՞նչ եմ պատմել մանրէների մասին, ― ասաց Ռումատան։

Տղան կանաչ անդրավարտիքը դրեց բազկաթոռի թիկնակին ու թափահարեց բութ մատը, որ քշի դևերին։

― Գիշերը երեք անգամ աղոթել եմ, ասաց նա։ ― Էլ ի՞նչ անեմ։

― Տխմար, ― ասաց Ռումատան և սկսեց կարդալ նամակը։

Գրում էր դոնա Օկանան, դոն Ռեբայի նոր սիրուհին։ Առաջարկում էր այս երեկո այցելել իրեն՝ «քնքշորեն թախծողին»։ Ապա հետգրության մեջ հասարակ բառերով գրում էր, թե ինքն ինչ է ակնկալում այդ հանդիպումից։ Ռումատան նույնիսկ կարմրեց։ Թաքուն նայելով տղայի կողմը՝ քթի տակ փնթփնթաց․ «Դեհ, ճիշտն ասած․․․»։ Դա մտածելու բան էր։ Գնալը զզվելի էր, չգնալը հիմարություն, քանզի դոնա Օկանան շատ բան գիտեր։ Նա մի թափով խմեց սուրճը և ծամոնը դրեց բերանը։

Մյուս ծրարը հաստ թղթից էր, զմռսված կնիքը կեղտոտվել էր, երևում էր, որ նամակը բացել էին։ Գրում էր դոն Ռիպատը՝ մի մոլի կարիերիստ, խանութպանների գորշ վաշտի լեյտենանտ։ Հարցնում էր առողջությունից, վստահություն էր հայտնում, որ գորշ գործը կհաղթանակի, և խնդրում էր երկարացնել իր պարտքը տալու ժամկետը, ինչ֊որ անհեթեթ պատճառներ վկայակոչելով։ «Լավ, լավ․․․ ― քրթմնջաց Ռումատան, մի կողմ դրեց նամակը, նորից վերցրեց ծրարը և ուշադիր տնտղեց։ Այո, շատ ավելի մաքուր են սկսել աշխատել։ Նկատելիորեն մաքուր։

Երրորդ նամակում առաջարկում էին սրամարտել դոնա Պիֆայի պատճառով։ Սակայն համաձայնվում էին առաջարկից հրաժարվել, եթե դոն Ռումատան մեծահոգաբար կամենա ապացուցել, որ ինքը՝ ազնվազարմ դոն Ռումատան, ոչ մի առնչություն չունի դոնա Պիֆայի հետ։ Շատ սովորական նամակ էր, հիմնական տեքստը գրել էր գեղագիրը, իսկ տողերի արանքում, ծուռումուռ ու տառասխալներով, գրված էին անուններն ու ժամկետները։

Ռումատան մի կողմ շպրտեց նամակը և քորեց մոծակների կծած ձախ ձեռքը։

― Դեհ, արի լվացվենք, ― հրամայեց նա։

Տղան անհետացավ և շատ շուտով հետևը տնկած վերադարձավ, հատակին քարշ տալով ջրով լցված տաշտը։ Հետո մի անգամ էլ դուրս վազեց սենյակից և քարշ տալով բերեց մի դատարկ տաշտ ու շերեփ։

Ռումատան մահճակալից թռավ հատակին, հանեց մաշված, գեղեցիկ ասեղնագործած գիշերանոցն ու զրնգոցով պատյանից դուրս քաշեց գլխավերևում կախված սուսերը։ Տղան, համենայն դեպս զգուշանալով, կանգնեց բազկաթոռի հետևը։ Մի տասը րոպե վարժություններ անելուց հետո Ռումատան սուսեը խրեց պատի մեջ, կռացավ դատարկ տաշտի վրա և հրամայեց․ «Լցրո՛ւ»։ Առանց օճառի լվացվելը մի բան չէր, բայց դե Ռումատան արդեն հաշտվել էր դրա հետ։ Տղան անընդհատ ջուր էր լցնում նրա մեջքին, պարանոցին, գլխին ու փնթփնթում․ «Ինչ ասես կհնարեք։ Ո՞վ է տեսել, որ երկու թասի մեջ լվացվեն։ Արտաքնոցում էլ եք նոր բան հնարել, միզաման եք դրել․․․ Ամեն օր սրբիչը փոխում եք․․․ Իսկ ինքներդ, առանց աղոթելու առավոտ շուտ սուրն առնում եք ձեռքներդ ու․․․»։

Լվացվելուց հետո սրբվելով, Ռումատան խրատական տոնով ասաց նրան․

― Ես պալատում եմ ծառայում, և ոչ թե մի քոսոտ բարոն եմ։ Պալատականը միշտ պետք է մաքուր լինի․․․ ու նրանից պիտի լավ հոտեր բուրեն։

― Նորին մեծությունը էլ բան ու գործ չունի, պիտի ձեզանից հոտ քաշի, ― առարկեց սպասավորը։ ― Բոլորը գիտեն, որ նորին մեծությունը օրուգիշեր աղոթում է մեղավորներիս համար։ Իսկ այ դոն Ռեբան ընդհանրապես չի լվացվում։ Ես ականջովս եմ լսել, նրա սպասավորն էր պատմում։

― Լավ, հերիք փնթփնթաս, ― ասաց Ռումատան, հագնելով նեյլոնե մայկան։

Տղան մի դժգոհ հայացք նետեց մայկայի վրա։ Արկանարյան ծառաները վաղուց արդեն հազարումի բաներ էին փսփսում դրա մասին։ Բայց այստեղ Ռումատան ոչինչ չէր կարող անել՝ զուտ մարդկային բնական զզվանքից։ Երբ նա սկսեց հագնել կարճ վարտիքը, տղան գլուխը շրջեց, ու շրթունքների շարժումից երևաց, որ հայհոյում է սատանային։

Լավ կլիներ, եթե այնուամենայնիվ այստեղ տարածեի ներքնաշորերի մոդան, մտածեց Ռումատան։ Սակայն, բնականաբար, դա կարելի էր անել միայն կանանց միջոցով, իսկ Ռումատան այստեղ էլ աչքի էր ընկնում հետախույզին անթույլատրելի պահանջկոտությամբ։ Կնամեծար և թեթևսոլիկ երիտասարդը, որը մայրաքաղաքից գավառ էր աքսորվել սիրային արկածի պատճառով մենամարտելու համար, պետք է գոնե մի քսան սիրուհի ունենար։ Ռումատան հերոսական ճիգեր էր գործադրում, որ պահպանի իր համբավը։ Նրա գործակալների կեսը, իրենց բան ու գործը թողած, նրա մասին գարշելի բամբասանքներ էին տարածում, հարուցելով Արկանարի գվարդիական ջահելների նախանձն ու հիացմունքը։ Տասնյակ ու տասնյակ հիասթափված տիկնայք, որոնց մոտ Ռումատան դիտավորյալ մնում էր մինչև կեսգիշեր և բանաստեղծություններ կարդում (երրորդ պահակախումբ, եղբայրական մի համբյուր այտին ու պատշգամբից ցատկ ուղիղ գիշերային պարեկության պետի՝ ծանոթ սպայի գիրկը), իրար հերթ չտալով պատմում էին մայր երկրից ժամանած ասպետի մասին։ Ռումատան սիրահետողի իր համբավը պահպանում էր նողկալիորեն այլասերված այդ հիմար կանանց փառասիրության շնորհիվ, սակայն ներքնաշորերի պրոբլեմը մնում էր անլուծելի։ Որքա՜ն հեշտ եղավ թաշկինակների հարցը։ Առաջին իսկ պարահանդեսի ժամանակ Ռումատան գրպանից հանեց նրբագեղ ժանեկավոր թաշկինակն ու սրբեց շրթունքները։ Հաջորդ պարահանդեսի ժամանակ կտիճ գվարդիականները քրտնած դեմքերն արդեն սրբում էին խայտաբղետ փալասների կտորներով, որոնց վրա ասեղնագործված էին նրանց անվանատառերը։ Իսկ մեկ ամիս անց տեղական պճնամոլները հասարակության մեջ հայտնվում էին ձեռքերին սավաններ գցած, որոնց ծայրերը նրբագեղորեն քարշ էին գալիս հատակին։

Ռումատան հագավ կանաչ տաբատն ու սպիտակ բատիստից վերնաշապիկը, որի օձիքն արդեն մաշվել էր լվանալուց։

― Ինձ սպասող կա՞, ― հարցրեց նա։

― Սափրիչն է սպասում, ― պատասխանեց տղան։ ― Եվ հյուրասենյակում էլ երկու դոն են նստած՝ դոն Տամեոն ու դոն Սերան։ Հրամայեցին իրենց գինի տալ։ Ձեզ են սպասում, որ նախաճաշեն։

― Գնա սափրիչին կանչիր։ Ազնվազարմ դոներին ասա, որ մի քիչ հետո կգամ։ Միայն թե չկոպտես, քաղաքավարի կխոսես․․․

Նախաճաշն այնքան էլ առատ չէր ու տեղ էր թողնում մոտալուտ ճաշի համար։ Մատուցվեց համեմունքներով տապակած միս և քացախի մեջ դրված շան ականջ։ Խմում էին իրուկանյան փրփրան, դարչնագույն թանձր էստորյան, սպիտակ սոանյան։ Երկու դաշույնով կտրատելով ոչխարի ազդրը, դոն Տամեոն բողոքում էր ցածր խավերի լկտիությունից․ «Ես մտադիր եմ զեկույց ներկայացնել բարձրագույնին, ― հայտարարեց նա։ ― Ազնվականությունը պահանջում է, որ գեղջուկներին ու արհեստավորական խաժամուժին արգելվի երևալ հասարակական վայրերում և փողոցներում։ Թող նրանք անցուդարձ անեն միայն բակերով և հետնամուտքերով։ Իսկ եթե փողոցում գեղջուկի հայտնվելը անխուսափելի է, օրինակ, երբ նա սայլով հաց, միս ու գինի է բերում ազնվատոհմիկ տները, ապա պիտի ունենա Թագի պահպանության մինիստրության հատուկ թույլտվությունը։ «Պայծա՜ռ գլուխ ունես, ― հիացած նկատեց դոն Սերան, չորս կողմը թքի ցայտեր ու արգանակի կաթիլներ շաղ տալով։ ― Իսկ երեկ պալատում․․․»։ Եվ նա պատմեց վերջին նորությունը։ Դոն Ռեբայի սիրուհին՝ ազնվազարմ օրիորդ Օկանան, անզգուշաբար տրորել էր թագավորի ցավող ոտքը։ Նորին մեծությունը կատաղել էր և, դիմելով դոն Ռեբային, հրամայել խիստ պատժել հանցավորին։ Ւսկ դոն Ռեբան, առանց աչքերը թարթելու, պատասխանել էր․ «Կկատարվի, ձերդ մեծություն։ Հենց այս գիշեր»։ «Ես այնպես էի ծիծաղում, ― ասաց դոն Սերան, թափահարելով գլուխը, որ բաճկոնիս կոճակներից երկուսը թռան․․․»։

Պրոտոպլազմա, մտածում էր Ռումատան։ Պարզապես խժռող ու բազմացող պրոտոպլազմա։

― Այո, ազնվազարմ դոներ, ― ասաց նա։ Դոն Ռեբան չտեսնված խելոք մարդ է․․․

― Պա֊հո՜, ― ասաց դոն Սերան։ ― Այն էլ ինչպիսի՜․․․ Պայծառ գլուխ է։

― Ականավոր գործիչ, ― ասաց դոն Տամեոն՝ կարևորություն տալով իր խոսքին։

― Հիմա նույնիսկ տարօրինակ բան է հիշելը, թե ընդամենը մեկ տարի առաջ ինչեր էին ասում նրա մասին, ― բարեհոգաբար ժպտալով շարունակեց Ռումատան։ ― Դոն Տամեո, հիշո՞ւմ եք, ոնց էիք ձեռ առնում նրա ծուռտիկ ոտքերը։

Դոն Տամեոն պապանձվեց ու միանգամից դատարկեց բաժակը։

― Ոնց որ թե չեմ հիշում, ― փնթփնթաց նա։ ― Ինձանից ինչ ձեռ առնող․․․

― Ասել ես, ասել ես․․․ ― ասաց դոն Սերան, կշտամբանքով թափահարելով գլուխը։

― Իսկապես, ― բացականչեց Ռումատան։ ― Չէ՞ որ դուք էլ էիք ներկա այդ խոսակցությանը, դոն Սերա։ Հիշում եմ, այնպես էինք հռհռում դոն Տամեոյի սրամտությունների վրա, որ նույնիսկ ձեզանից ինչ֊որ բան պոկվեց․․․

Դոն Սերան կաս֊կարմիր կտրեց ու սկսեց երկար֊բարակ կմկմալով արդարանալ, ընդ որում միայն ստում էր։ Սևակնած դոն Տամեոն նորից թունդ էստորյան լցրեց բաժակը, և քանի որ, ինչպես ինքն էր ասում՝ «ոնց որ սկսել էր նախորդ օրվանից, մինչև հիմա չէր կարողանում կանգ առնել», երբ նրանք վեր կացան գնալու, դոն Տամեոյին թևերից բռնած տարան։

Պայծառ արևոտ օր էր։ Հասարակ ժողովուրդը խռնվել էր տների արանքում՝ նայելու բան փնտրելով, գոռգոռում ու սուլում էին իրար վրա ցեխ շպրտող տղաները, պատուհաններից նայում էին սիրունիկ կանայք, թեթևսոլիկ աղախինները ծիկրակում էին խոնավ աչքերով, ու Ռումատայի տրամադրությունը աստիճանաբար բարձրացավ։ Դոն Սերան շատ ճարպկորեն ցած գլորեց մի գեղջուկի և քիչ մնաց ծիծաղից մեռներ, նայելով ոնց է գեղջուկը թպրտում ցեխաջրի մեջ։ Դոն Տամեոն հանկարծ նկատելով, որ սուսերակալը թարս է կապել, գոռաց․ «Կանգնե՛ք», ու սկսեց տեղում պտտվել, ճգնելով ուղղել սուսերակալը։ Դոն Սերայի բաճկոնից էլի ինչ֊որ բան պոկվեց։ Ռումատան բռնեց կողքից վազող դեռատի աղախնի վարդագույն ականջն ու խնդրեց նրան օգնել դոն Տամեոյին, որ իրեն կարգի բերի։ Ազնվազարմ դոներին իսկույն շրջապատեցին անբան չաչանակներն ու սկսեցին խորհուրդներ տալ աղախնին, որը, դրանք լսելով, կաս֊կարմիր էր կտրել, իսկ դոն Սերայի բաճկոնից կարկտի պես ցած էին թափվում կոճակներն ու ճարմանդները։ Երբ նրանք վերջապես առաջ գնացին, դոն Տամեոն սկսեց բարձրաձայն շարադրել իր զեկուցման շարունակությունը, գտնելով, որ «իգական սեռի սիրունիկ անձանց չպետք է դասել գեղջկուհիների և ռամիկների շարքը»։ Հենց այդ ժամանակ էլ կճուճներով բեռնված մի սայլ փակեց նրանց ճանապարհը։ Դոն Սերան մերկացրեց երկու թուրն ու հայտարարեց, որ ազնվազարմ դոներին վայել չէ ճանապարհը թեքել ինչ֊որ կճուճների պատճառով։ Բայց մինչ նա ճգնում էր որոշել, թե որտեղ է վերջանում տան պատը, և որտեղ են սկսվում կճուճները, Ռումատան բռնեց անիվներից ու շուռ տվեց սայլը, բաց անելով ճանապարհը։ Անբանների բազմությունը հիացմունքով երեք անգամ «ուռա՜» գոռաց Ռումատային։ Ազնվազարմ դոներն արդեն ուզում էին շարունակել իրենց ճանապարհը, երբ երրորդ հարկի պատուհանից գլուխը դուրս հանեց հաստլիկ ու ալեհեր խանութպանը և սկսեց նզովել անօրեն պալատականներին, որոնց «հախից շատ շուտով կգա մեր արծիվ դոն Ռեբան»։ Դոները ստիպված եղան կանգ առնել և բոլոր կճուճներն ուղարկել այդ պատուհանից ներս։ Դոն Ռումատան վերջին կճուճի մեջ դրեց Պիցա Վեցերորդի պատկերով երկու ոսկեդրամ ու տվեց շշմած սայլատիրոջը։

― Ի՞նչքան տվեցիր նրան, ― հարցրեց դոն Տամեոն, երբ նրանք վերջապես շարունակեցին իրենց ճանապարհը։

― Հեչ, պատասխանեց Ռումատան։ ― Երկու ոսկի։

― Սուրբ Միկայի մե՜ջք, ― բացականչեց դոն Տամեոն։ ― Դուք հարուստ եք։ Կուզե՞ք գնել իմ խամախարյան հովատակին։

― Ես դա վեգով էլ կտանեմ ձեզանից, ասաց Ռումատան։

― Ճիշտ է, ― ասաց դոն Սերան և կանգ առավ։ ― Եկեք վեգ խաղանք։

― Հենց այստե՞ղ, ― հարցրեց Ռումատան։

― Իսկ ի՞նչ կա որ, ― հարցրեց դոն Սերան։ ― Ինչը կարող է խանգարել երեք ազնվազարմ դոներին, որ նրանք վեգ խաղան իրենց ուզած տեղում։

Այստեղ դոն Տամեոն հանկարծ վայր ընկավ։ Դոն Սերան կպավ նրա ոտքին ու ինքն էլ վայր ընկավ․

― Ես լրիվ մոռացել էի, ― ասաց նա։ Ախր մեր պահակության ժամն է արդեն։

Ռումատան գետնից բարձրացրեց նրանց և, արմունկներից բռնած, առաջ տարավ։ Դոն Սատարինայի վիթխարի ու մռայլ տան մոտ նա կանգ առավ։

― Չգնա՞նք ծերուկ դոնի մոտ, ― հարցրեց նա։

― Ի՞նչը կարող է խանգարել, որ երեք ազնվազարմ դոները այցելեն ծերուկ դոն Սատարինային, ― ասաց դոն Սերան։

Դոն Տամեոն բացեց աչքերը։

― Ծառայելով թագավորին, ― հայտարարեց նա, ― մենք պարտավոր ենք մշտապես նայել առաջ, դեպի ապագան։ Դ֊դոն Սատարինան անցած էտապ է։ Հառա՜ջ, ազնվազարմ դոներ։ Ես պետք է գնամ իմ պահակակետը։

― Հառա՜ջ, ― համաձայնեց Ռումատան։

Դոն Տամեոն նորից գլուխը հակեց կրծքին և այլևս չարթնացավ։ Դոն Սերան, մատները ծալելով, պատմում էր իր սիրային արկածների մասին։ Այսպես նրանք հասան պալատ։ Պահակակետում Ռումատան դոն Տամեոյին դրեց նստարանի վրա ու թեթևացած շունչ քաշեց, իսկ դոն Սերան նստեց սեղանի մոտ, անփութորեն մի կողմ դրեց թագավորի ստորագրած հրամանագրերի կույտն ու հայտարարեց, որ արդեն ժամն է մի բաժակ սառը իրուկանյան խմելու։ Թող պանդոկապանը մի տակառ գլորի այստեղ, հրամայեց նա, իսկ այն աղջիկները (նա ձեռքով ցույց տվեց մյուս սեղանի մոտ թղթախաղով տարված գվարդիականներին) թող գան այստեղ։ Եկավ պահակապետը՝ գվարդիական վաշտի լեյտենանտը։ Նա երկար զննում էր դոն Տամեոյին, իսկ հետո սկսեց տնտղել դոն Սերային, և երբ դոն Սերան նրանից ուզեց իմանալ, թե «ինչո՞ւ թոշնեցին խորհրդդավոր սիրո պարտեզի ծաղիկները», վճռեց, որ հիմա թերևս չարժե նրանց ուղարկել ժամապահության։ Թող առայժմ պառկած մնան։

Ռումատան մի ոսկի տարվեց լեյտենանտին ու նրա հետ խոսեց նոր սուսերակալների և թրերը սրելու նոր եղանակների մասին։ Նա ի միջի այլոց նկատեց, որ մտադիր է գնալ դոն Սատարինայի մոտ, որն ունի հին սրվածքով թուր, ու շատ վշտացավ, իմանալով, որ հարգարժան իշխանավորը լրիվ ցնդել է․ դեռ մեկ ամիս առաջ ազատ է թողել իր բոլոր գերիներին, արձակել է դրուժինան, իսկ խոշտանգման հարստագույն զինանոցը անհատույց նվիրել է պետական գանձարանին։ Հարյուրերկուամյա զառամյալը հայտարարել է, որ մնացյալ կյանքը մտադիր է նվիրաբերել բարիք գործելուն և հիմա, երևի, երկար չի ապրի։

Հրաժեշտ տալով լեյտենանտին, Ռումատան դուրս եկավ պալատից ու քայլերն ուղղեց դեպի նավահանգիստ։ Նա քայլում էր՝ շրջանցելով ջրափոսերն ու ցատկելով կանաչ ջրով լցված խանդակների վրայով, անփութորեն հրմշտելով անբան ավարաներին, աչքով անելով աղջիկներին, որոնց վրա, ըստ երևույթին, նրա արտաքինն իրոք անդիմադրելի տպավորություն էր գործում, ողջյուններ էր փոխանակում տիկնանց հետ, որոնց տանում էին պատգարակներով, մտերմորեն բարևում էր ծանոթ ազնվականներին և դիտովորյալ չէր նկատում գորշ գրոհայիններին։

Նա մի փոքր թեքվեց, որ մտնի Հայրենասիրական դպրոց։ Այդ դպրոցը երկու տարի առաջ ստեղծվել էր դոն Ռեբայի միջոցներով՝ մանր կալվածատերերի և վաճառականների տհաս զավակներից զինվորական ու վարչական կադրեր պատրաստելու համար։ Դա մի քարաշեն ժամանակակից կառույց էր առանց սյուների և հարթաքանդակների, հաստ պատերով, նեղլիկ հրակնատատիպ պատուհաններով և գլխավոր մուտքի երկու կողմում կանգնած կիսակլոր աշտարակներով։ Անհրաժեշտության դեպքում այս տանը կարելի էր դիմանալ որոշ ժամանակ։

Ռումատան նեղ աստիճաններով բարձրացավ երկրորդ հարկ և խթանները զնգացնելով քարերի վրա, դասարանների մոտով գնաց դեպի դպրոցի տնորենի առանձնասենյակը։ Դասարաններից լսվում էր ձայների բզզոց, աղմուկ, գոռգոռոց։ «Ո՞վ է թագավորը։ Նորին պայծառափայլությունը։ Ովքե՞ր են մինիստրները։ Հավատարիմները, ոչ մի բանում չկասկածողները․․․», «Եվ աստված, մեր արարիչը, ասաց․ «Կնոզովեմ»։ Ու «նզովեց», «․․․Իսկ եթե եղջերափողը երկու անգամ հնչի, ցրվել երկու֊երեք շղթա կազմած, ընդսմին ցած իջեցնելով նիզակները․․․», «Իսկ երբ խոշտանգվողը կորցնում է գիտակցությունը, կտտանքը դադարեցնել․․․»։

Դպրոց, մտածեց Ռումատան։ Իմաստության աղբյուր։ Կուլտուրայի հենարան․․․

Առանց բախելու նա հրեց ծանր, կամարակապ դուռը և մտավ առանձնասենյակ, որը նկուղի պես սառն էր ու մութ։ Թղթերով ու պատժափայտերով ծածկված վիթխարի սեղանի հետևից նրան ընդառաջ նետվեց լողլող, ճաղատ ու փոս ընկած աչքերով մի անդուր մարդ, որը հագել էր թագի պաշտպանության մինիստրության գորշ ու նեղ համազգեստ։ Դա հենց Հայրենասիրական դպրոցի տնօրենն էր՝ ամենագիտուն հայր Կինը, սադիստ մարդասպանը, որը այժմ վանական էր ձեռնադրվել, հեղինակը «Մատնության մասին» տրակտատի, որով իր վրա էր գրավել դոն Ռեբայի ուշադրությունը։

Գլխի շարժումով անփութորեն պատասխանելով նրա ճոռոմ ողջույնին, Ռումատան նստեց բազկաթոռին ու ոտքը դրեց ոտքին։ Հայր Կինը կանգնած մնաց, հարգալից ուշադրությունից կռացած դիրքով։

― Հը, ո՞նց են գործերը, ուսյալներից ոմանց մորթում ենք, ոմանց՝ սովորեցնո՞ւմ, ― բայրացակամորեն հարցրեց Ռումատան։

Հայր Կինը լայն ժպտաց, ցույց տալով ատամները։

― Ուսյալը թշնամի չէ թագավորին, ― ասաց նա։ ― Թագավորի թշնամին երազող ուսյալն է, տարակուսող ուսյալը, անհավատ ուսյալը։ Ու մենք այստեղ․․․

― Լավ, լավ, ― ասաց Ռումատան։ ― Հավատում եմ։ Այդ ի՞նչ ես խզբզում։ Կարդացի քո տրակտատը, օգտակար գիրք է, բայց շատ է հիմար։ Այդ ո՞նց ես գրել։ Չեղավ։ Եվ դեռ տնօրեն ես․․․

― Ես չեմ ձգտել զարմացնել իմ խելքով, ― արժանապատվությամբ պատասխանեց հայր Կինը։ ― Իմ միակ նպատակն է եղել օգտակար լինել տերությանը։ Խելոքները մեզ հարկավոր չեն։ Հարկավոր են հավատարիմները։ Եվ մենք․․․

― Լավ, լավ, ― ասաց Ռումատան։ Հավատում եմ։ Իսկ հիմա նոր բան չե՞ս գրում։

― Պատրաստվում եմ մինիստրի քննարկմանը ներկայացնել իմ տեսակետը նոր պետության մաին, որի օրինակը, ըստ իս, կարող է ծառայել Սուրբ Միաբանության մարդը։

― Ի՞նչ ես ասում, ― զարմացավ Ռումատան։ ― Ուզում ես բոլորիս վանակա՞ն դարձնել․․․

Հայր Կինը ամուր սեղմեց ձեռքերն ու առաջ թեքվեց․

― Թույլ տվեք բացատրել, ազնվազարմ դոն, ― ոգևորված ասաց նա, լպստելով շրթունքները։ ― Էությունը բոլորովին այլ է։ Էությունը նոր պետության հիմնական դրույթներն են, իսկ դրանք ընդամենը երեքն են՝ կուրորեն հավատալ օրենքների անսխալականությանը, անառարկելիորեն ենթարկվել դրանց, ինչպես նաև յուրաքանչյուր ոք անխոնջ կերպով պետք է հսկի ու հետևի բոլորին։

― Հը՜մ, ― ասաց Ռումատան։ ― Ւսկ ինչո՞ւ։

― Ո՞նց թե «ինչու»։

― Այնուամենայնիվ, դու հիմարի մեկն ես, ― ասաց Ռումատան։ ― Դե լավ, հավատում եմ։ Ի՞նչ էի ուզում ասել։ Հա։ Վաղը կընդունես երկու նոր դաստիարակների։ Մեկի անունն է հայր Տառա, շատ հարգարժան այր է, զբաղվում է ը՜․․․ ը՜․․․ տիեզերագնացությամբ, մյուսը եղբայր Նանինն է, նույնպես հավատարիմ մարդ է, լավ պատմություն գիտի։ Դրանք իմ մարդիկ են, ու հարգանքով կվարվես նրանց հետ։ Ահա քեզ գրավ։ ― Նա սեղանին նետեց զրնգուն քսակը։ ― Այատեղ քո բաժինը հինգ ոսկի է․․․ Հասկացա՞ր ամեն ինչ․․․

― Այո, ազնվազարմ դոն, ― ասաց հայր Կինը։

Ռումատան հորանջեց ու մի հայացք գցեց շուրջը։

― Դե լավ է, որ հասկացար, ― ասաց նա։ ― Հայրս չգիտեմ ինչու շատ էր սիրում այդ մարդկանց ու մահից առաջ ինձ խնդրեց, որ կարգավորեմ իրնց կյանքը։ Հապա բացատրիր ինձ, գիտուն մարդ, թե ազնվագույն դոնի մեջ որտեղի՞ց է այդ նվիվածությունը ուսյալների նկատմամբ։

― Գուցե ինչ֊որ հատուկ ծառայություննե՞ր ունեն, ― ենթադրեց հայր Կինը։

― Դու ինչը նկատի ունես, ― կասկածանքով հարցրեց Ռումատան։ ― Թեև գուցե․․․ Հա․․․ Սիրուն աղջիկ կամ քո՞ւյր ունեն․․․ Դու, իհարկե, այստեղ գինի չունես։

Հայր Կինը մեղավորի պես տարածեց ձեռքերը։ Ռումատան սեղանից մի թերթ վերցրեց ու որոշ ժամանակ պահեց աչքերի դիմաց։

― «Օժանդակումը»․․․ ― կարդաց նա։ ― Իմաստուննե՜ր։ ― Նա թուղթը գցեց հատակին ու վեր կացավ։ ― Տես, հա, որ գիտունների ոհմակը նրանց չնեղացնի։ Ես մեկ֊մեկ կայցելեմ նրանց, ու եթե իմանամ, որ․․․ Նա բռունցքը դեմ արեց հայր Կինի քթին։ ― Դե լա՛վ, լա՛վ, մի՛ վախեցիր, չեմ խփի․․․

Հայր Կինը շողոքորթ ծիծաղեց։ Ռումատան գլխով արեց նրան և ուղղվեց դեպի դուռը, խթաններով քերծելով հատակը։

Գերշնորհակալության փողոցում նա մտավ զինավաճառի խանութը, նոր օղակներ առավ պատյանի համար, փորձեց մի երկու դաշույն (նետեց պատին, ափի վրա փորձեց սրությունը, չհավանեց), հետո նստեց վաճառասեղանին ու սկսեց խոսել խանութի տիրոջ՝ հայր Գաուկի հետ։ Հայր Գաուկն ուներ թախծոտ, բարի աչքեր և փոքրիկ, գունատ ձեռքեր, որոնք միշտ թանաքոտ էին։ Ռումատան մի քիչ վիճեց նրա հետ Ցուրենի բանաստեղծություննեի մասին, լսեց «․․․ Ինչպես թոշնած տերևն է ընկնում․․․» տողի հետաքրքիր մեկնաբանումը, խնդրեց մի որևէ նոր բան կարդալ և, հեղինակի հետ հառաչելով անասելիորեն տխուր տողերի համար, դուրս գալուց առաջ արտասանեց «Լինել թե չլինելը», որ ինքն էր թարգմանել իրուկաներեն։

― Սուրբ Միկա՜, ― բացականչեց խանդավառված հայր Գաուկը։ ― Ո՞վ է գրել դա։

― Ես, ասաց Ռումատան ու դուրս եկավ խանութից։

Նա մտավ «Գորշ ուրախություն» պանդոկը, խմեց մի գավաթ արկանարյան թթված գինի, շոյեց տիրուհու այտը, ճարպկորեն թափահարելով սուրը՝ շրջեց հաստիքային լրտեսի սեղանը, որը նրան էր նայում դատարկ աչքերով, հետո գնաց սրահի խորքը և այնտեղ գտավ ցնցոտիներ հագած մի մորուքավոր մարդու, որի վզից թանաքաման էր կախված։

― Բարև, եղբայր Նանին, ասաց նա։ ― Այսօր քանի՞ խնդրագիր ես գրել։

Եղբայր Նանինը ամոթխած ժպտաց, ցույց տալով մանր ու փչացած ատամները։

― Հիմա քիչ են խնդրագիր գրում, ազնվազարմ դոն, ― ասաց նա։ ― Ոմանք գտնում են, որ խնդրելն անիմաստ է, իսկ մյուսներն էլ հույս են տածում, որ շուտով իրենց ուզածին կհասնեն առանց խնդրելու։

Ռումատան կռացավ նրա ականջին ու պատմեց, որ Հայրենասիրական դպրոցում նրա գործը դասավորել է։

― Վերցրու այս երկու ոսկին, ― վերջում ասաց նա։ ― Հագնվիր, քեզ կարգի բեր։ Ու զգույշ եղիր․․․ Գոնե առաջին օրերը։ Հայր Կինը վտանգավոր մարդ է։

― Ես նրան կկարդամ իմ «Լուրերի մասին» տրակտատը, ― ուրախ ասաց եղբայր Նանինը։ ― Շնորհակալություն, ազնվազարմ դոն։

― Ինչե՜ր չես անի հորդ հիշատակը հարգելուց, ― ասաց Ռումատան։ ― Ւսկ հիմա ասա, թե որտե՞ղ կարող եմ գտնել հայր Տառային։

Եղբայր Նանինը դադարեց ժպտալ ու շփոթված թարթեց աչքերը։

― Երեկ այստեղ կռիվ եղավ, ― ասաց նա։ ― Ւսկ հայր Տառան մի քիչ խմած էր։ Եվ հետո, նա հո շեկ է․․․ Նրա կողը կոտրեցին։

Ռումատան ջղայնությունից կռնչած։

― Այ քեզ դժբախտությո՜ւն, ― ասաց նա։ ― Ախր ինչո՞ւ եք այդքան շատ խմում։

― Երբեմն չենք կարողանում մեզ զսպել, ― տխուր ասաց Նանինը։

― Դա ճիշտ է, ― ասաց Ռումատան։ ― Դե, ինչ արած, այս երկու ոսկին էլ վերցրու։ Լավ կնայես նրան։

Եղբայր Նանինը խոնարհվեց, բռնելով նրա ձեռքը։ Ռումատան հետ֊հետ գնաց։

― Դե֊դե, ― ասաց նա։ ― Դա քո կատակներից ամենալավը չէ, եղբայր Նանին։ Մնաս բարով։

Նավահանգստում այնպիսի գարշահոտություն էր, ինչպիսին Արկանարում ուրիշ ոչ մի տեղ չկար։ Փչում էր աղի ջրի, նեխած տիղմի, համեմունքների, աղ դրած մսի հոտ, պանդոկներից այստեղ էր հասնում ծուխն ու տապակած ձկան և թթված գարեջրի հոտը։ Հեղձուցիչ օդը ողողված էր այլալեզու թունդ հայհոյանքով։ Նավամատույցներում, պահեստների նեղ արանքներում և պանդոկներում խմբված էին ամենաարտառոց տեսքով հազարավոր մարդիկ՝ սանձարձակ նավաստիներ, լքված վաճառականներ, մռայլադեմ ձկնորսներ, ստրկավաճառներ, կնավաճառներ, շպարված պոռնիկներ, հարբած զինվորներ, ինչ֊որ անհայտ զինված անձնավորություններ, ֆանտաստիկ քրջոտ թափառաշրջիկներ՝ կեղտոտ թաթին ոսկե ապարանջաններով։ Բոլորը գրգռված էին և բորբոքված։ Դոն Ռեբայի հրամանով արդեն երրորդ օրն էր ոչ մի նավ, ոչ մի մարդ չէր կարող դուրս գալ նավահանգստից։ Նավամատույցներում մսագործների ժանգոտած կացիններն էին խաղացնում գորշ գրոհայինները՝ թքոտելով շուրջը, լկտիորեն և չարախնդորեն նայելով բազմությանը։ Բանտարկված նավերի վրա հինգ֊վեց հոգանոց խմբերով պպզել էին հաղթանդամ պղնձամորթ մարդիկ, որոնց վրա շուռ տված մորթե հագուստներ էին, գլխներին՝ պղնձե սաղավարտներ․ դրանք վարձկան բարբարոսներ էին, որոնք իրենցից ոչինչ չէին ներկայացնում ձեռնամարտում, բայց սարսափելի էին այ այսպես՝ հեռվից, իրենց երկար փչովի խողովակներով, որոնք թունավոր փշեր էին նետում մարդկանց վրա, իսկ կայմերի անտառի հետևում, խարսխակայանում, լիակատար անշարժության մեջ սևին էին տալիս թագավորական տորմիղի թիանավերը։ Ժամանակ առ ժամանակ նրանք արձակում էին կրակի ու ծխի շիթեր, հրդեհելով ծովը․ նավթ էին այրում մարդկանց ահաբեկելու համար։

Ռումատան անցավ մաքսատան գրասենյակի մոտով, որի փակ դռների մոտ խմբված խոժոռադեմ ծովային գայլերը ապարդյուն սպասում էին ծով դուրս գալու թույլտվության, խառնվեց առևտուր անողների (այստեղ վաճառում էին և՛ ստրուկներ, և՛ սև մարգարիտ, և՛ թմրադեղ, և՛ վարժեցված սարդ) ճղճղան բազմությանը, հետո դուրս եկավ նավամատույց, մի հայացք գցեց ի ցույց բոլորի այստեղ դրված և արևից ուռած նավաստիական բաճկոններով դիակներին և մի շրջան գործելով, դուրս եկավ նավահանգստի ծայրի գարշահոտ փողոցները։ Քնձռոտ դռների մոտ ննջում էին կիսամերկ կանայք, խաչմերուկում դեմքնիվար ընկած էր մի հարբած զինվոր՝ շրջված գրպաններով, պատերի տակով գաղտագողի գնում էին դալուկ, գիշերային դեմքերով կասկածելի կերպարանքներ։

Ռումատան առաջին անգամ էր լինում այստեղ օրը ցերեկով, ու սկզբում նույնիսկ զարմացավ, որ ուշադրություն չի գրավում։ Հանդիպողները իրենց ուռած աչքերը կամ թեքում էին նրանից, կամ էլ ասես չէին տեսնում, չնայած մի կողմ էին քաշվում ճանապարհը զիջելով։ Սակայն երբ հասավ խաչմերուկին ու պատահաբար շրջվեց, հասցրեց նկատել, որ մի երկու տասնյակ տարբեր տրամաչափի գլուխներ՝ տղամարդկանց ու կանանց, փրչոտ ու ճաղատ, իսկույն ներս քաշվեցին դռներից, պատուհաններից ու դարպասներից։ Այդժամ նա զգաց այս նողկալի թաղի տարօրինակ մթնոլորտը, ոչ թե թշնամանքի կամ վտանգի մթնոլորտը, այլ մի ինչ֊որ վատ, շահախնդիր հետաքրքրության մթնոլորտը։

Ուսով հրելով դուռը՝ նա մտավ որջերից մեկը, որի կիսախավար սրահում ննջում էր երկար քթով ու մումիայի դեմքով մի ծերունի։ Սեղանների մոտ ոչ ոք չկար նստած։ Ռումատան անձայն մոտեցավ վաճառասեղանին և արդեն ուզում էր կտտացնել ծերուկի երկար քթին, երբ հանկարծ նկատեց, որ ծերուկը բոլորովին էլ քնած չէ, այլ անթարթիչ ու կկոցած աչքերի տակից ուշադիր զննում է իրեն։ Ռումատան վաճառասեղանին նետեց մի արծաթադրամ, և ծերուկի աչքերն անմիջապես լայն բացվեցին։

― Ի՞նչ կկամենա ազնիվ դոնը, ― գործնականորեն հարցրեց նա։ ― Խո՞տ։ Խմի՞չք։ Աղջի՞կ։

― Ձևեր մի՛ թափի, ― ասաց Ռումատան։ ― Դու գիտես, թե ես ինչի համար եմ այստեղ գալիս։

― Պա՜հ, ոնց որ թե դոն Ռումատան է, ― արտասովոր զարմանքով բացականչեց ծերուկը։ ― Ախր տեսնում եմ, որ ծանոթ դեմք է․․․

Այս ասելով, նա նորից կոպերը փակեց։ Ամեն ինչ պարզ էր։ Ռումատան անցավ վաճառասեղանի մոտով և նեղլիկ դռնով մտավ կողքի սենյակը։ Այստեղ նեղվածք էր, մութ ու գարշահոտությամբ լցված։ Սենյակի մեջտեղում, բարձր գրասեղանի մոտ թղթերի վրա կռացել էր մի խորշոմապատ տարեց մարդ՝ տափակ սև գլխարկով։ Գրասեղանի վրա աղոտ լույս էր սփռում ճրագը, և կիսախավարում հազիվ երևում էին պատի տակ անշարժ նստած մարդկանց դեմքերը միայն։ Ռումատան ձեռքով պահելով սուրը, շոշափելով մի պատի տակ աթոռ գտավ ու նույնպես նստեց։ Այստեղ գործում էին իրենց օրենքները և իրենց վարվելակերպը։ Ոչ ոք ուշադրություն չդարձրեց ներս մտնողի վրա։ Եթե մարդը եկել է՝ ուրեմն, այդպես էլ պետք է, իսկ եթե պետք չլինի, ապա աչքով կանեն, ու մի ակնթարթում այդ մարդն այլևս չի լինի։ Կուզես ամբողջ աշխարհը տակնուվրա արա․․․ Խորշոմապատ ծերուկը ջանադրորեն ճռճռացնում էր գրիչը, պատի տակ նստած մարդիկ չէին շարժում։ Մերթ ընդ մերթ նրանցից մեկնումեկը երկար հառաչում էր։ Պատերի վրայով աշխուժորեն վազվզում էին անտեսանելի ճանճորս մողեսները։

Պատերի տակ անշարժ նստած մարդիկ հրոսակախմբերի պարագլուխներն էին։ Նրանցից ոմանց Ռումատան վաղուց էր ճանաչում։ Այդ բութ անասունները, առանձին վերցրած, ոչ մի բան չէին ներկայացնում իրենցից։ Նրանց հոգեբանությունը ավելի բարդ չէր, քան միջին խանութպանի հոգեբանությունը։ Նրանք տգետ էին, դաժան և հմտորեն օգտագործում էին դանակն ու կարճ դագանակը։ Իսկ այ գրասեղանին կռացած մարդը․․․

Նրա անունն էր Վագա Անիվ, և նա ամենազոր էր, ու Անդրնեղուցի հանցավոր ուժերի անմրցակից պարագլուխը՝ Իրուկանի արևմուտքում գտնվող Պիտանյան ճահիճներից սկսած մինչև Սոան առևվտրական հանրապետության ծովային սահմանները։ Կայսրության երեք պաշտոնական եկեղեցիները բանադրանքի էին ենթարկել նրան իր անչափ գոռոզամտության պատճառով, քանզի ինքն իրեն անվանում էր թագավորող անձանց կրտսեր եղբայր։ Նա իր ձեռքի տակ ուներ մոտ տասը հազար մարդուց բաղկացած գիշերային բանակ, մի քանի հարյուր հազար ոսկու արժողությամբ հարստություն, իսկ նրա գործակալները թափանցել էին պետական ապարատի սուրբ սրբոցը։ Վերջին քսան տարվա ընթացքում չորս անգամ մահապատժի էին ենթարկել նրան, և ամեն անգամ ժողովրդի հոծ բազմության ներկայությամբ․ ըստ պաշտոնական տվյալների, ներկայումս նա միանգամից բանտարկաված է Կայսրության երեք ամենադժնի բանտերում, իսկ դոն Ռեբան անընդհատ հրովարտակներ էր արձակում «պետական հանցագործների և այլ չարագործների կողմից տարածվող այն զայրացուցիչ առասպելների վերաբերյալ ոմն այսպես կոչված Վագա Անվի մասին, որն իրականում գոյություն չունի և, հետևաբար, առասպել է»։ Ըստ ասեկոսների, նույն այդ դոն Ռեբան իր մոտ էր կանչել հզոր դրուժինաներ ունեցող մի քանի բարոնների և պարգև էր առաջարկել նրանց՝ հինգ հարյուր ոսկի մեռած Վագայի, և յոթ հազար՝ կենդանի Վագայի համար։ Ռումատան ինքը ժամանակին ահագին ջանք ու ոսկի ծախսեց, որ շփման մեջ մտնի այս մարդու հետ։ Վագան նրա մեջ ահավոր զզվանք էր հարուցում, բայց երբեմն շատ օգտակար էր լինում, բառացիորեն անփոխարինելի։ Բացի այդ, Վագան շատ էր հետաքրքրում Ռումատային որպես գիտնականի։ Միջնադարյան հրեշների նրա հավաքածուում Վագան մի անչափ ուշագրավ նմուշ էր, մի մարդ, որն ըստ երևույթին բացարձակապես ոչ մի անցյալ չէր ունեցել․․․

Վերջապես Վագան ցած դրեց գրիչը և խզխզան ձայնով ասաց․

― Այսպես, ուրեմն, զավակներս։ Երեք օրվա ընթացքում երկուսուկես հազար ոսկի։ Իսկ ծախսերը կազմում են ընդամենը հազար ինը հարյուր իննսունվեց։ Հինգ հարյուր չորս կլոր ոսկի՝ երեք օրվա ընթացքում։ Վատ չէ, զավակներս, վատ չէ․․․

Ոչ ոք չշարժվեց պատի տակ։ Վագան հեռացավ գրասեղանից, նստեց անկյունում ու ամուր իրար շփեց չոր ափերը։

― Ձեզ ուրախացնող բան ունեմ, զավակներս, ― ասաց նա։ ― Լավ ժամանակներ են սկսվում, առատ ժամանակներ․․․ Բայց ստիպված կլինենք չարչարվել։ Էն էլ ոնց պիտի չարչարվենք։ Իմ ավագ եղբայրը՝ Արկանարի թագավորը, որոշել է մեր թագավորությունում վերջ տալ բոլոր գիտնական մարդկանց։ Դեհ ինչ, դա նրա գործն է։ Եվ ո՞վ ենք մենք, որ քննարկենք նրա գերագույն վճիռները։ Սակայն մենք կարող ենք և պետք է մեր օգուտները քաղենք նրա այդ վճռից։ Եվ, քանի որ նրա հավատարիմ հպատակներն ենք, մենք կծառայենք նրան։ Բայց քանի որ նրա գիշերային հպատակներն ենք, մենք մեր փոքրիկ բաժինն էլ ձեռքներիցս բաց չենք թողնի։ Թագավորը դա չի նկատի ու չի զայարանա մեզ վրա։ Ի՞նչ։

Ոչ ոք չշարժվեց։

― Ինձ թվաց, թե Պիգան հոգոց հանեց։ Ես ճի՞շտ եմ, Պիգա, տղաս։

Մթության մեջ իրար անցան ու հազացին։

― Ես հոգոց չեմ հանել, Վագա, ― լսվեց մի կոշտ ձայն։ ― Ինչպես կարելի է․․․

― Չի կարելի, Պիգա, չի՜ կարելի։ Ճի՛շտ է։ Դուք բոլորդ հիմա շունչներդ պահած պիտի լսեք ինձ։ Դուք բոլորդ հիմա կգնաք այստեղից ու ձեռնամուխ կլինեք ձեր ծանր աշխատանքին, ու այնժամ ձեզ խորհուրդ տվող չի լինի։ Իմ ավագ եղբայրը, նորին մեծությունը, իր մինիստր դոն Ռեբայի շուրթերով կլորիկ գումարներ է խոստացել փախած ու թաքնված գիտնականների գլխի դիմաց։ Իսկ մյուս կողմից, որոշ գիտնական այրեր ցանկանում են թաքնվել իմ ավագ եղբոր ցասումից ու դրա համար չեն խնայում իրենց փողերը։ Հանուն գթասրտության և իմ ավագ եղբոր հոգին ավելորդ ոճիրներից փրկելու համար մենք կօգնենք այդ մարդկանց։ Ի դեպ, եթե հետագայում նորին մեծությանը հարկավոր լինեն նաև այդ գլուխները, նա դրանք կստանա։ Էժան, շատ էժան․․․

Վագան լռեց ու գլուխը ցած կախեց։ Հանկարծ նրա աչքերից գլորվեցին ծերունական արցունքները։

― Իսկ ես ծերանում եմ, զավակներս, ― ասաց նա հեծկլտանքով։ ― Ձեռքեր դողում են, ոտքերս ծալվում են, ու հիշողությունս էլ դավաճանում է ինձ։ Ախր մոռացել եմ, լրիվ մոռացել եմ, որ մեր մեջ, այս տոթ ու նեղլիկ սենյակում նստած է մի ազնվազարմ դոն, որը ոչ մի գործ չունի մեր խղճուկ հաշիվների հետ։ Ես գնամ։ Գնամ հանգստանամ։ Իսկ այժմ զավակներս, եկեք ներողություն խնդրենք ազմվազարմ դոնից․․․

Նա վեր կացավ տեղից ու տնքտնքալով խոնարհվեց։ Մյուսները նույնպես վեր կացան և նույնպես խոնարհվեցին, բայց անսքող վեհերոտությամբ ու նույնիսկ վախով։ Ռումատան բառացիորեն լսում էր ինչպե են ճտճտում նրանց բութ ու պարզունակ ուղեղները, ճգնելով ըմբռնել այս կորամեջք ծերուկի բառերի ու արարքների իմաստը։

Ամեն ինչ պարզ էր, ավազակն ուզում էր առիթն օգտագործել և դոն Ռեբային տեղեկացնել, որ գիշերային բանակն էլ է մտադիր գորշերի հետ մասնակցել գիտնականների ջարդին։ Իսկ հիմա, երբ արդեն պետք էր կոնկրետ ցուցումներ տալ, անվանել անունները և գործողությունների ժամկետները, ազնվազարմ դոնի ներկայությունը, մեղմ ասած, ցանկալի չէր, և նրան՝ ազնվազարմ դոնին առաջարկվում էր արագ հայտնել իր ուզածն ու չքվել այստեղից։ Խարդախ ծերուկ է։ Ահավոր։ Եվ ինչո՞ւ է նա քաղաքում։ Վագան չի սիրում քաղաքում մնալ։

― Դու իրավացի ես, հարգարժան Վագա, ― ասաց Ռումատան։ ― Ես շտապում եմ։ Սակայն պետք է ներողություն խնդրեմ, քանզի քեզ անհանգստացնում եմ մի շատ չնչին հարցով։ ― Նա շարունակում էր նստած մնալ և բոլորը հոտնկայս էին լսում նրան։

― Բանն այն է, որ ինձ պետք է քո խորհուրդը․․․ Դու կարող ես նստել։

Վագան նորից խոնարհվեց ու նստեց։

― Ահա թե ինչ է պատահել, ― շարունակեց Ռումատան։ ― Երեք օր առաջ Ծանր Թրերի անտառում ես պետք է հանդիպեի բարեկամիս՝ իրուկանցի մի ազնվազարմ դոնի հետ։ Բայց մենք չհանդիպեցինք։ Նա անհետացել է։ Ես հաստատ գիտեմ, որ նա բարեհաջող դուրս է եկել Իրուկանի սահմաններից։ Միգուցե քեզ հայտնի՞ է նրա հետագա ճակատագիրը։

Վագան երկար ժամանակ չէր պատասխանում։ Ավազակները փնչացնում էին ու ֆսֆսացնում։ Հետո Վագան հազաց։

― Ոչ, ազնվազարմ դոն, ― ասաց նա։ ― Մենք այդ մասին ոչ մի բան չգիտենք։

Ռումատան իսկույն վեր կացավ տեղից։

― Շնորհակալություն, հարգելիս, ― ասաց նա, ապա քայլերն ուղղեց սենյակի մեջտեղը ու ոսկիներով քսակը դրեց գրասեղանին։ ― Սա թողնում եմ մի խնդրանքով, եթե որևէ բան պարզես՝ ինձ իմաց տուր։ ― Նա ձեռքը տարավ գլխարկին։ ― Մնաս բարով։ ― Դռան մոտ Ռումատան կանգ առավ և առանց շրջվելու ասաց․ ― Դու այստեղ ինչ֊որ բան էիր ասում ուսյալ այրերի մասին։ Հենց հիմա գլխումս մի միտք ծագեց։ Ես զգում եմ, որ մեր թագավորի ջանքերի շնորհիվ մի ամիս հետո Արկանարում ոչ մի ուսյալ մարդ չի մնա։ Իսկ ես մայր երկրում պետք է համալսարան հիմնեմ, որովհետև ուխտ եմ արել սև ժանտախտից փրկվելու համար։ Բարի եղիր, երբ կբռնես այդ ուսյալներին, նախ ինձ իմաց տուր, հետո դոն Ռեբային։ Կարող է պատահել, որ ես մի երկու հոգու վերցնեմ համալսարանի համար։

― Էժան չես պրծնի, ― շողոքորթ ծոր տվեց Վագան։ ― Հազվադեպ ապրանք է, ուզողները շատ են։

― Պատիվն ավելի թանկ է, ― գոռոզամտորեն ասաց Ռումատան և դուրս եկավ սենյակից։

Գլուխ երրորդ

Շատ հետաքրքիր կլիներ, եթե այդ Վագային մեր ձեռքը գցեինք ու տանեինք Երկիր, մտածում էր Ռումատան։ Տեխնիկապես դա բարդ չէ։ Դա հենց հիմա էլ կարելի էր անել։ Ի՞նչ կաներ նա Երկրում։ Ռումատան փորձեց պատկերացնել, թե ինչ կաներ Վագան Երկրում։ Հայելապատ, լուսավոր, ծովի կամ փշատերև ծառերի բուրմունքով հագեցած զով սենյակն են գցել մի վիթխարի բրդոտ սարդ։ Սարդը սեղմվում է փայլուն հատակին, ջղաձգորեն շուրջը նայում չար աչքերով և, ի՞նչ, կողկանց գնում է դեպի սենյակի ամենամութ այնկյունն ու կծկվում՝ սպառնալից ցցելով թունավոր ծնոտները։ Վագան, անշուշտ, ամենից առաջ կսկսեր փնտրել նեղացածներին։ Եվ, անշուշտ, ամենահիմար նեղացածը նրան կթվար չափից դուրս մաքուր ու իր համար ոչ պիտանի։ Եվ, կհիվանդանր ծերուկը։ Երևի նույնիսկ կմեռներ։ Ասենք, ով գիտի, թե նա ի՜նչ կանի։ Հենց բանն էլ այն է, որ այս հրեշների հոգեբանությունը մի մութ աշխարհ է մեզ համար։ Սուրբ Միկա՜։ Դրանց հոգեբանությունը հասկանալը շատ ավելի բարդ է, քան ոչ մարդկային քաղաքակրթությունների հոգեբանությունը։ Նրանց բոլոր գործողությունները կարելի է բացատրել, սակայն անհնարին է այդ գործողությունների կանխատեսումը։ Հա, գուցե մեռներ ձանձրույթից։ Իսկ միգուցե կտնտղեր շուրջը, կհարմարվեր։ Կհասկանար ինչն ինչոց է և անտառապահ կաշխատեր մի որևէ արգելանոցում։ Չէ՞ որ անհնարին բան է, որ նա չունենա որևէ փոքրիկ, մի անվնաս ձգտում, ցանկություն, որն այստեղ միայն խանգարում է նրան, իսկ այնտեղ կարող է դառնալ նրա կյանքի իմաստը։ Կարծեմ, նա սիրում է կատուներին։ Ասում են, որ նրա որջում մի ամբողջ հոտ կատու կա, և նրանց խնամելու համար հատուկ մարդ ունի։ Եվ նա նույնիսկ վճարում է այդ մարդուն, թեև ժլատ է և կարող էր բավարարվել նրան ահաբեկելով։ Բայց ի՞նչ պիտի նա աներ Երկրում իր ճիվաղային իշխանատենչությամբ։ Այ դա՛ է անհասկանալի։

Ռումատան կանգ առավ պանդոկի առաջ և արդեն ուզում էր ներս մտնել, երբ հանկարծ տեսավ, որ քսակը կորցրել է։ Շփոթված կանգնել էր դռան շեմին (ոչ մի կերպ չէր կարողանում հաշտվել այդպիսի բաների հետ, չնայած սա առաջին դեպքը չէր) ու երկար տնտղում էր բոլոր գրպանները։ Նա ընդամենը երեք քսակ ուներ, ամեն մեկի մեջ՝ տասը ոսկի։ Մի քսակը տվեց դպրոցի տնօրենին՝ հայր Կինին, երկրորդը՝ Վագային։ Երրորդ քսակն անհետացել էր։ Նրա գրպանները դատարկ էին, տաբատի ձախ կողմից խնամքով կտրված էին բոլոր ոսկե ճարմանդները, իսկ գոտուց էլ անհետացել էր դաշույնը։

Այստեղ նա նկատեց, որ մի քիչ հեռվում կանգ առան երկու գրոհային, աչքերը չռեցին իր վրա ու սեպերը բացեցին։ Ինստիտուտի աշխատակիցը կարող էր թքել նրանց վրա, բայց ազնվազարմ դոն Ռումատա Էստորացին կատաղեց։ Մի պահ նա կորցրեց ինքնահսկումը։ Քայլեց գրոհայինների կողմը։ Նրա ձեռքն ակամա վեր բարձրացավ, և մատները բռունցք կազմեցին։ Ըստ երևութին, նրա դեմքը զարհուրելի էր, որովհետև ծաղրողները ցնցվեցին ու, դեմքներին սառած ժպիտ, շտապեցին իրենց գցել պանդոկ։

Այդժամ արդեն նա վախեցավ։ Նա այսպես վախեցել էր կյանքում միայն մեկ անգամ, երբ ինքը՝ այն ժամանակ դեռ երթուղային աստղաթիռի օդաչուն, զգաց դողէրոցքի առաջին նոպան։ Հայտնի չէ, թե որտեղից նրան կպավ այդ հիվանդությունը, և արդեն երկու ժամ հետո նրան բուժեցին զարմանալի կատակներով ու զվարճախոսություններով, բայց նա երբեք չէր մոռանում այն սարսափը, որ զգաց ինքը՝ բացարձակապես առողջ, երբեք չհիվանդացող մարդը այն մտքից, որ իր մեջ ինչ֊որ բան փուլ եկավ, որ ինքը դարձավ թերարժեք և, ասես, կորցրեց սեփական մարմնի նկատմամբ միանձնյա իշխանությունը։

Ես հո չէի ուզում, մտածեց նա։ Նույնիսկ մտքովս չէր անցնում։ Ախր նրանք առանձնապես բան չէին անում, կանգնել էին ու սեպերը բացել․․․ Շատ զզվելի էին բացել սեպերը, բայց դե երևի ես էլ շատ հիմար տեսք ունեի, երբ տակնուվրա էի անում գրպաններս։ Ախր քիչ մնաց նրանց կտոր֊կտոր անեի, հանկարծ հասկացավ նա։ Եթե նրանք չծլկեին, ես նրանց կտոր֊կտոր կանեի։ Նա հիշեց, ինչպես վերջերս, գրազ գալով, մեկ հարվածով վերից վար երկու կես արեց սոանյան կրկնակի զրահով խրտվիլակին, ու հիմա ամբողջ մարմնով սարսռաց։ Հիմա նրանք ընկած կլինեին այստեղ, մորթաց խոզերի պես, իսկ ես սուրս ձեռքիս կկանգնեի ու չէի իմանա ինչ անեմ։ Այ քեզ աստվա՜ծ․․․ Գազազեցիր․․․

Հանկարծ նա զգաց, որ բոլոր մկանները ցավում են, ինչպես լինում է ծանր աշխատանքից հետո։ Դե, դե, կամաց, ասաց նա ինքն իրեն։ Ոչ մի սարսափելի բան չի եղել։ Ամեն ինչ անցավ։ Պարզապես բռնկվեցիր, ու հիմա ամեն ինչ անցավ։ Չէ՞ որ ես, այնուամենայնիվ, մարդ եմ, և ամեն մարդկային բան ինձ հատուկ է․․․ Ուղղակի նյարդերս չեն դիմանում։ Նյարդերս ու այս վերջին օրերի լարվածությունը․․․ Ու ամենակարևորը՝ սողեսող մոտեցող այս ստվերի կանխազգացումը։ Հասկանալի չէ, թե որտեղից է սողում այս ստվերը, բայց սողում է ու սողում անխուսափելիորեն․․․

Այս անխուսափելիությունը զգացվում էր ամեն ինչում։ Եվ այն բանում, որ դեռ վերջերս զորանոցներում վախիծ կծկված գրոհայիններն այժմ լկտիաբար, կացինը ձեռքներին, ազատ ման են գալիս հենց փողոցների մեջտեղում, որտեղով նախկինում իրավունք ունեին քայլել միմիայն ազնիվ դոները։ Զգացվում էր և այն բանում, որ քաղաքից անհետացել էին թափառական երգիչները, հեքիթասացները, պարողներն ու լարախաղացները։ Եվ այն բանում, որ քաղաքացիներն այլևս չէին երգում քաղաքական բովանդակությամբ քառյակներ, շատ էին լրջացել ու միանգամայն որոշակի գիտեին, թե ինչ է անհրաժեշտ հայրենիքի բարօրության համար։ Եվ այն բանում, որ հանկարծակի ու անհասկանալի կերպով փակվեց նավահանգիստը։ Եվ այն բանում, որ «զայրացած ժողովուրդը» ավերեց ու հրդեհեց հազվագյուտ գրքեր վաճառող բոլոր խանութները՝ ամբողջ թագավորության մեջ այն միակ տեղերը, որտեղ կարելի էր գնել կամ ժամանակավորապես վերցնել Կայսրության բոլոր լեզուներով գրված գրքերը, այդ թվում և Անդրնեղուցի բնիկների այժմ արդեն մեռած, հին լեզուներով գրած մագաղաթները։ Եվ այն բանում, որ քաղաքի զարդը՝ աստղադիտարանի շողշողուն գմբեթը, այսօր սև, փտած ատամի պես մխրճվել էր երկնքի կապույտում, զոհ դառնալով «պատահական հրդեհին»։ Եվ այն բանում, որ վերջին երկու տարվա ընթացքում ալկոհոլի օգտագործումն աճել էր չորս անգամ, և դա Արկանարում, որը հնուց ի վեր հայտնի էր իր անզուսպ հարբեցողությամբ։ Եվ այն բանում, որ ի ծնե տանջված, բազմաչարչար գյուղացիները վերջնականապես գետնի տակն էին մտել Բարեհուսներում, Դրախտավայրերում և Օդային Համբյուրենրում, չհամարձակվելով դուրս գալ իրենց գետնափոր հյուղակներից նույնիսկ անհետաձգելի դաշտային աշխատանքների համար։ Եվ, վերջապես, այն բանում, որ պառավ գիշակեր Վագա Անիվը, հարուստ ավարի հոտն առնելով, տեղափոխվել էր քաղաք․․․

Պալատի խորքերում ինչ֊որ տեղ, պերճաշուք հարկաբաժիններում, որտեղ հոդակապով տառապող և քսան տարի արևի լույս չտեսած թագավորը, իր իսկ նախապապի տղան, վախենալով սեփական ստվերից, ապուշավարի հռհռալով իրար հետևից ստորագրում էր ազնիվ ու անկաշառ մարդկանց տանջալի մահվան դատապարտող հրամաններ, այնտեղ այսօր հասունանում է մի հրեշավոր թարախագունդ, որը շատ շուտով պիտի պայթեր։

Ռումատան ոտքն անզգուշաբար դրեց ջարդված սեխի վրա և գլուխը բարձրացրեց։ Նա գտնվում էր Գերշնորհակալության փողոցում, պատկառելի վաճառականների, դրամափոխների և ոսկերիչների թագավորությունում։ Փողոցի երկու կողմերում կանգնած էին հինավուրց առանձնատներ՝ խանութներով և պահեստներով, մայթերն այստեղ լայն էին, իսկ փողոցը սալարկված էր գրանիտե սալերով։ Սովորաբար այստեղ կարելի էր տեսնել ազնվականներին և մեկ էլ ամենահարուստներին, բայց հիմա Ռումատային ընդառաջ էր գալիս գրգռված ռամիկների հոծ խումբը։ Նրանք զգուշորեն էին անցնում Ռումատայի կողքով, քծնանքով նայելով նրան, իսկ շատերն էլ համենայն դեպս խոնարհ գլուխ էին տալիս։ Վերին հարկերի պատուհաններում երևացող հաստ դեմքերն արտահայտում էին գրգռված հետաքրքրություն։ Առջևում ինչ֊որ տեղ տիրաբար գոռգոռում էին․ «Դե՛հ, շուտ անցիր․․․ Ցրվե՛լ․․․ Շո՛ւտ, արագ․․․»։ Ամբոխի մեջ մարդիկ իրար ասում էին․

― Չարը հենց դրանց մեջ է, ամենից շուտ պետք է վախենալ հենց դրանցից․․․ Որ նայես՝ դրանք սուսիկ֊փուսիկ են երևում, բարի, հարգարժան վաճառական են, բայց ներսում թույն է․․․

― Իսկ դրանց հեչ պետքն էլ չի․․․ Ինչ տղերք են, հա՜․․․ Ես սրտանց ուրախանում եմ։ Սրանք չեն մատնի։

― Իսկ միգուցե պետք չէր այդպես անել, հը՞։ Ախր մարդ է, շնչավոր․․․ Դեհ, թե մեղավոր է՝ պատժեք, խրատեք, ոչ թե էդպես․․․

― Դե լավ, վերջացրու․․․ Մի քիչ կամաց․․․ Նախ, չորս կողմը մարդիկ են․․․

Խանութպա՜ն, հե՜յ, խանութպան։ Լավ մահուդ կա։ Էժան կտան, թե որ մի քիչ սեղմես․․․ Միայն թե շուտ արա, թե չէ Պակինի գործակատարներն էլի ձեռքիցդ կթռցնեն։

― Դու, տղաս, մի կասկածիր, գլխավորը դա է։ Հավատա ինձ։ Իշխանությունները գիտեն ինչ են անում․․․

Էլի ինչ֊որ մեկին ծեծել են, մտածեց Ռումատան։ Նա ուզեց թեքվել և չանցնել այն տեղով, որտեղից գալիս էր ամբոխը, և որտեղ գոռում էին՝ «ցրվել»։ Բայց չթեքվեց։ Միայն ձեռքով ուղղեց խռնված մազերը, որ երևա գլխին դրած ոսկե ապարոշի քարը։ Քարը ոչ թե քար էր, այլ հեռահաղորդիչի օբյեկտիվ, և ապարոշն էլ ոչ թե ապարոշ էր, այլ ռադիոհաղորդիչ։ Երկրի վրա գտնվող պատմաբանները տեսնում և լսում էին այն ամենը, ինչ տեսնում ու լսում էին մոլորակի ինը մայրցամաքներում գտնվող երկու հարյուր հիսուն հետախույզները։ Այդ իսկ պատճառով հետախույզները պարտավոր էին տեսնել և լսել։

Կզակը վեր տնկելով և կողքերից կախված սրերը ցցելով, որ ինչքան հնարավոր է շատ մարդու դիպչի, Ռումատան ուղիղ գնաց դեպի փողոցի մեջտեղում խռնված մարդիկ, և նրանք իսկույն մի կողմ նետվեցին, ճանապարհ բացելով նրա համար։ Ներկված մռութներով չորս թիկնեղ֊բեռնակիրներ հայտնվեցին փողոցում՝ մի արծաթափայլ պատգարակով։ Վարագույրի հետևից երևաց գեղեցիկ ու սառը մի դեմք՝ ներկված թարթիչներով։ Ռումատան իսկույն հանեց գլխարկն ու խոնարհվեց։ Դա դոնա Օկանան էր՝ մեր արծիվ դոն Ռեբայի այժմյան սիրուհին։ Տեսնելով հոյակապ ասպետին, նա բազմանշանակ ու քնքուշ ժպտաց։ Կարելի էր առանց մտածելու տալ մի երկու տասնյակ ազնվազարմ դոների անուններ, որոնք այդպիսի ժպիտի արժանանալուն պես գլխապատառ կնետվեին իրենց տիկնանց ու սիրուհիների մոտ, որ հայտնեն ուրախ լուրը․ «Հիմա թող բոլորը վախենան, ում ուզեմ հիմա կառնեմ ու կծախեմ․․․»։ Նման ժպիտները հազվադեպ բան են և հաճախ էլ անասելիորեն թանկ․․․ Ռումատան կանգնեց, հայացքով ուղեկցելով պատգարակը։ Պետք է վճռել, մտածեց նա։ Վերջապես պետք է վճռել․․․ Ու ամբողջ մարմնով սարսռաց, մտածելով, թե դա որքան թանկ կնստի իր վրա։ Բայց դա պե՛տք է։ Պետք է․․․ Որոշված է, մտածեց նա, միևնույն է, ուրիշ ելք չկա։ Այսօր երեկոյան։ Նա հասավ զինավաճառի խանութին, որտեղ արդեն մտել էր դաշույններ նայելու և բանաստեղծություններ լսելու համար, ու նորից կանգ առավ։ Ա՜յ քեզ բան․․․ Ուրեմն քո հերթն էր եկել, բարի հայր Գաուկ․․․

Ամբոխն արդեն ցրվել էր։ Խանութի դուռը պոկված էր տեղից, պատուհանները ջարդված էին։ Շեմին կանգնել էր մի աժդահա գրոհային և ոտքը դրել դռան կողափայտին։ Մի ուրիշ գրոհային՝ ավելի փոքրամարմին, պպզել էր պատի տակ։ Փողոցում քամին գլորում էր ճմրթված թղթերը։

Աժդահա գրոհայինը մատը դրեց բերանն ու ծծեց, հետո բերանից հանեց ու սկսեց ուշադիր տնտղել։ Մատն արյունոտ էր։ Գրոհայինը որսաց Ռումատայի հայցաքն ու բարեհոգաբար փնչացրեց․

― Կծում է անասունը, ոնց որ առնետ․․․

Երկրորդ գրոհայինը շտապեց ծիծաղել։ Գունատ, ջրիկ, անդուրի մեկը, պզուկոտ դեմքով, իսկույն երևում է, որ նորաթուխ լակոտ է։

― Ի՞նչ է եղել այտեղ, ― հարցրեց։

Թաքնված ուսյալի հախից եկանք, ― գրգռված ասաց լակոտը։

Աժդահան, առանց դիրքը փոխելու, շարունակեց ծծել մատը։

― Զգա՛֊ստ, ― ձայնը չբարձրացնելով՝ հրամայեց Ռումատան։

Լակոտը հապշտապ վեր թռավ և գետնից վերցրեց կացինը։ Աժդահան մի քիչ մտածեց, բայց և այնպես ոտքն իջեցրեց ու բավական ուղիղ կանգնեց։

― Ուրեմն ո՞վ էր այդ ուսյալը, ― հարցրեց Ռումատան։

― Չեմ կարող ասել, ― պատասխանեց լակոտը։ ― Հայր Ցուպիկի հրամանով։

― Եվ ի՞նչ։ Բռնեցի՞ք։

― Ճիշտ այդպես։ Բռնեցինք։

― Դա լավ է, ― ասաց Ռումատան։

Դա իսկապես վատ չէր։ Նա դեռ ժամանակ ուներ․ ժամանակից թանկ բան չկա, մտածեց նա։ Մի ժամը կյանք արժե, իսկ օրը գին չունի։

― Իսկ ո՞ւր եք տարել նրան։ Աշտարա՞կ։

― Հը՞, ― շփոթված հարցրեց լակոտը։

― Ես հարցնում եմ՝ նա հիմա աշտարակո՞ւմ է։

Պզուկոտ մռութի վրա հայտնվեց մի անվստահ ժպիտ։ Աժդահան հռհռաց։ Ռումատուն իսկույն շրջվեց։ Այնտեղ, փողոցի մյուս կողմում, դարպասի վերևից քրջոտ պարկի պես օրորվում էր հայր Գաուկի դիակը։ Մի քանի ցնցոտիավոր տղաներ, բերանները բաց, նրան էին նայում դիմացի բակից։

― Հիմա ամեն մարդու Աշտարակ չեն տանում, ― բայրացակամորեն փնչացրեց Ռումատայի հետևում կանգնած աժդահան։ ― Հիմա մենք արագ ենք գործ անում։ Օղակը գցում ենք վիզը, ու դե գնա ման արի․․․

Լակոտը նորից հռհռաց։ Ռումատան կույր հայացքով նայեց նրան ու դանդաղ կտրեց փողոցը։ Թախծոտ բանաստեղծի դեմքը սև էր ու անծանոթ։ Ռումատան հայացքը ցած գցեց։ Միայն նրա ձեռքերն էին ծանոթ, երկար, թույլ ու թանաքոտ մատները․․․

Կյանքից հիմա չեն հեռանում,
Հեռացնում են հիմա կյանքից։
Թե նույնիսկ մեկը կամենա
Փնտրել այլ ելք ու ճանապարհ,
Կկարկամի հրեշի դեմ՝
Չգտնելով սիրտը նրա,
Անտեղյակ՝ սիրտ ունի՞ արդոք․․․

Ռումատան շրջվեց ու հեռացավ։ Բարի, թույլ Գաուկ։ Հրեշը սիրտ ունի։ Ու մենք գիտենք նրա սրտի տեղը։ Եվ դա է ամենասոսկալին, իմ լուռ, անզոր բարեկամ։ Մենք գիտենք, որտեղ է այս սիրտը, բայց չենք կարող կտոր֊կտոր անել այն, առանց թափելու ահաբեկված, մոլորված, կուրացած ու ոչ մի կասկած չունեցող հազարավոր մարդկանց արյունը։ Իսկ նրանք շատ֊շատ են, անհուսալիորեն շատ, հավիտենական անշնորհակալ աշխատանքից կուրացած, ստորացած, իրենց կոպեկից զատ ուրիշ բանի մասին մտածելու անկարող․․․ Առայժմ դեռ չի կարելի սովորեցնել նրանց, համախմբել, ուղղություն տալ, փրկել նրանց հենց իրենցից․․․ Շո՛ւտ, շա՛տ շուտ՝ մի քանի հարյուրամյակ շուտ Արկանարում գլուխ բարձրացրեց գորշ ճահիճը, ու հիմա նա չի հանդիպի հակահարվածի։ Եվ մնում է միայն մի բան՝ փրկել այն քչերին, որոնց դեռ հնարավոր է փրկել՝ Բուդախին, Տառային, Նանինին, ևս մի տասնյակ, դե գուցե երկու տասնյակ հոգու․․․

Բայց սոսկ այն միտքը, որ հազարավոր ուրիշ մարդիկ, թեկուզև պակաս տաղանդավոր, բայց նույնպես ազնիվ, իսկապես ազնիվ մարդիկ անխուսափելիորեն դատապարտված են, սարսափեցնում էր նրա սիրտը և համակում սեփական ստորության զգացումով։ Ժամանակ առ ժամանակ այդ զգացողությունն այնպես էր սրվում, որ գիտակցությունը շաղվում էր, և Ռումատան ասես արթմնի տեսնում էր կրակոցների մանուշակագաույն ցոլքերով պարուրված գորշ տականքների մեջքները և դոն Ռեբայի մշտապես ողորմելի, անգույն ու անասնական վախից ծռմռված դեմքը, ու դանդաղորեն դեպի իր ներսը փլվող Ուրախ Աշտարակը․․․ Այո, դա երազանք էր։ Դա իսկական գործ կլիներ, իսկական տեսանելի ներգործություն․․․ Բայց հետո․․․ Այո, Ինստիտուտում ճիշտ են։ Հետո կլինի անխուսափելին։ Արյունահեղ քաոս երկրում։ Վագայի գիշերային բանակը դուրս կգա իր որջից՝ տասը հազար մարդասպաններ, որոնց նզովել են բոլոր եկեղեցիները, տասը հազար ջարդարարներ, բռնաբարողներ, պղնձամորթ բարբարոսների հորդաները ցած կիջնեն լեռներից և կբնաջնջեն բոլորին՝ ծեր ու մանուկ․ սարսափից կուրացած գյուղացիների ու քաղաքացիների վիթխարի բազմությունները կփախչեն անտառներն ու լեռները, անապատները, և քո համախոհները՝ ուրախ ու խիզախ մարդիկ, իրար փոր կթափեն իշխանության համար մղվող դաժան պայքարում և քո անխուսափելի բռնի մահից հետո գնդացրիդ տիրանալու իրավունքի համար․․․Եվ քո անհեթեթ մահը, որ վրա կհասնի լավագույն ընկերոջդ տված գինու գավաթից, կամ էլ վարագույրի հետևից արձակված նետից․․․ Եվ քարացած դեմքը նրա, ու Երկիրը կուղարկի քեզ փոխարինելու, և նա այստեղ կտեսնի ամայի, արնաշաղախ, հրդեհներով բռնաված մի երկիր, որտեղ ամեն, ամեն ինչ հարկ կլինի սկսել նորից․․․

Երբ Ռումատան ոտքի հարվածով բացեց իր տան դուռը և մտավ հոյակապ ու հնատեսք նախասենյակը, նա ամպի պես սևակնած էր։ Մուգան՝ սպիտակահեր ու կորամեջք ծառան, որն ուներ սպասավոր աշխատելու քառասուն տարվա ստաժ, նրա տեսքից կծկվեց և, գլուխն ուսերի մեջ քաշած, նայում էր, թե կատաղած երիտասարդ պարոնը ինչպես է հագից հանում, շպրտում գլխարկը, թիկնոցն ու ձեռնոցները, նստարանին է գցում սրերը և բարձրանում է իր ննջարանը։ Հյուրասենյակում Ռումատային էր սպասում Ունոն։

― Կարգադրիր ճաշը բերեն, ― մռթմռթաց Ռումատան, ― իմ աշխատասենյակը։

Տղան տեղից չշարժվեց։

― Այնտեղ ձեզ սպասող կա, ― մռայլ հայտնեց նա։

― Ով՞։

― Երևի մի պոռնիկ։ Իսկ գուցե՝ դոնա։ Վարմունքով ոնց որ պոռնիկ լինի․ քնքուշ է, բայց հագնված է ազնվականի պես․․․ Սիրուն է․․․

Կիրան է, ― թեթևացած ու գորովանքով մտածեց Ռումատան։ Ի՜նչ լավ է։ Ո՞նց է զգացել, փոքրիկս․․․ Նա կանգնեց, փակելով աչքերն ու մտքերն ի մի ժողովելով։

― Հը՜, քշե՞մ, ― գործնականորեն հարցրեց Ունոն։

― Դմբո, ― ասաց Ռումատան։ ― Ե՛ ս քեզ կքշեմ․․․ Որտե՞ղ է։

― Աշխատասենյակում, ― ասաց տղան, ճգնելով ժպտալ։

Ռումատան արագ քայլերով շտապեց աշխատասենյակ։

― Երկու հոգու համար ճաշ բեր, ― հրամայեց նա։ ― Ու տես հա, ոչ ոքի ներս չթողնես։ Թեկուզ թագավորը գա, թեկուզ սատանան կամ հենց ինքը դոն Ռեբան․․․

Նա առանձնասենյակում էր։ Ծալապատիկ նստել էր բազկաթոռին ու, դեմքը հենած ձեռքին, թերթում էր «Լուրերի մասին» տրակտատը։ Երբ Ռումատան ներս մտավ, նա վեր թռավ, բայց Ռումատան չթողեց տեղից շարժվի, վազելով մոտեցավ նրան, գրկեց ու քիթը մտցրեց աղջկա փարթամ ու անուշաբույր մազերի մեջ, շշնջալով․ «Ի՜նչ լավ ես արել, Կիրա․․․ Ի՜նչ ժամանակին․․․»։

Նրա մեջ ոչ մի արտակարգ բան չկար։ Շատ սովորական մի աղջիկ էր․ տասնութ տարեկան, կճատ քթով, հայրը դատարանում գրագրի օգնական էր, եղբայրը՝ գրոհային սերժանտ։ Ու նրա հետ չէին շտապում ամուսնանալ, որովհետև շիկահեր էր, իսկ Արկանարում չէին սիրում շիկահերներին։ Նույն այդ պատճառով էլ նա զարմանալիորեն սուսիկ֊փուսիկ էր ու ամոթխած, և ոչ մի բանով նման չէր ճղճղան ու մարմնեղ քաղքենուհիներին, որոնք շատ հարգի էին Արկանարում։ Աղջիկը նման չէր նաև պալատական նվաղուն գեղեցկուհիներին, որոնք շատ վաղ էին հասկանում, թե ինչն է կնոջ կյանքի իմաստը։ Բայց նա կարողանում էր սիրել այնպես, ինչպես հիմա սիրում են Երկրում, սիրել հանգիստ ու ինքնամոռաց․․․

― Ինչո՞ւ ես լաց եղել։

― Իսկ դու ինչո՞ւ ես ջղայնացած։

― Չէ, դո՛ւ ասա՝ ինչո՞ւ ես լաց եղել։

― Ես հետո քեզ կպատմեմ։ Աչքերդ շատ են հոգնած․․․ Ւ՞նչ է եղել։

― Հետո՞։ Ով է քեզ նեղացրել։

― Ինձ ոչ ոք չի նեղացրել։ Տար ինձ այստեղից։

― Անպայման։

― Ե՞րբ կմեկնեք այստեղից։

― Չգիտեմ, փոքրիկս։ Բայց մենք անպայման կգնանք։

― Հեռո՞ւ կգնանք։

― Շատ հեռու։

― Մայր երկի՞ր։

― Այո․․․ Մայր երկիր․․․ ինձ մոտ։

― Այնտեղ լա՞վ է։

― Այնտեղ չտեսնված լավ է։ Այնտեղ ոչ ոք լաց չի լինում։

― Դա հնարավոր բան չէ։

― Այո, իհարկե։ Դա անհնարին բան է։ Բայց դու այնտեղ երբեք լաց չես լինի։

― Իսկ ի՞նչ տեսակ մարդիկ են այնտեղ։

― Ւնձ նման։

― Բոլո՞րն են քեզ նման։

― Ոչ բոլորը։ Ինձանից ավելի լավերը կան։

― Այ դա արդեն անհնարին բան է։

― Այ դա հենց շատ հնարավոր բան է։

― Ինչո՞ւ եմ միշտ քեզ հավատում։ Հայրս ոչ ոքի չի հավատում։ Եղբայրս ասում է, որ բոլորն էլ խոզ են, միայն թե ոմանք կեղտոտ խոզ են, իսկ մյուսները՝ ոչ։ Բայց ես նրանց չեմ հավատում, իսկ քեզ հավատում եմ․․․

― Ես քեզ սիրում եմ։

― Սպասիր․․․ Ռումատա․․․ Հանիր ապարոշդ։ Դու ասում էիր, որ դա մեղք է․․․

Ռումատան երջանիկ ծիծաղեց, գլխից հանեց ապարոշը, դրեց սեղանին ու ծածկեց գրքով։

― Սա աստծու աչքն է, ― ասաց նա։ ― Թող փակվի․․․ ― Նա գիրկն առավ աղջկան։ ― Դա մեծ մեղք է, բայց եթե ես քեզ հետ եմ, ինձ աստված պետք չէ։ Ճի՞շտ է։

― Ճիշտ է, ― կամացուկ ասաց աղջիկը։

Երբ նրանք նստեցին սեղանի մոտ, տապակած միսն արդեն սառել էր, իսկ սառնարանից բերած գինին տաքացել էր։ Եկավ սպասավոր Ունոն և, անշշուկ քայլերով (ինչպես սովորեցրել էր ծերուկ Մուդան), գնաց վառելու պատերի տակ դրված աշտանակները, չնայած դեռ չէր մթնել։

― Սա քո ստրո՞ւկն է, ― հարցրեց Կիրան։

― Չէ, սա ազատ տղա է։ Հրաշալի տղա է, միայն թե սոսկալի ժլատ է։

― Փողը հաշիվ է սիրում, ― առանց նրանց կողմը շրջվելու նկատեց Ունոն։

― Դեռ նոր սավան չե՞ս գնել, ― հարցրեց Ռումատան։

― Չէ՜ մի, ― ասաց տղան։ ― Հներն էլ ձեռ կտան․․․

― Լսիր Ունո, ― ասաց Ռումատան։ ― Ես չեմ կարող մի ամիս քնել նույն սավանի վրա։

― Պահո՜, ― ասաց տղան։ ― Նորին մեծությունը վեց ամիս է քնում ու չի էլ բողոքում․․․

― Իսկ ձեթը ձրի՞ է, ― ասաց Ռումատան, աչքով անելով Կիրային։ ― Կանթեղի ձեթը ձրի է։

Ունոն կանգ առավ։

― Ախր մենք հյուր ունենք, ― վերջապես ասաց նա վճռականորեն։

― Տես ի՜նչ տղա է, ― ասաց Ռումատան։

― Նա լավն է, ― լրջորեն ասաց Կիրան։ ― Նա սիրում է քեզ։ Արի նրան էլ տանենք մեզ հետ։

― Կմտածենք, ― ասաց Ռումատան։

― Այդ ո՞ւր կտանեք, ― կասկածանքով հարցրեց տղան։ ― Ես ոչ մի տեղ էլ չեմ գնա։

― Մենք կգնանք այնտեղ, ուր բոլոր մարդիկ դոն Ռումատայի նման են, ― ասաց Կիրան։

Տղան մի քիչ մտածեց և արհամարհանքով ասաց․ «Հո դրախտ չե՞ք գնում, ազնվականների դրախտ․․․»։ Հետո նա հեգնալից փնչացրեց և դանդաղ դուրս եկավ աշխատասենյակից, քստքստացնելով մաշված մաշիկները։ Կիրան նայեց նրա հետևից։

― Հոյակապ տղա է, ― ասաց նա։ ― Արջի քոթոթի պես մռայլ է։ Լավ ընկեր ունես։

― Իմ բոլոր ընկերները լավն են։

― Իսկ բարոն Պամպա՞ն։

― Դու որտեղի՞ց ես ճանաչում նրան, ― զարմացավ Ռումատան։

― Իսկ դու ուրիշ ոչ մեկի մասին ինձ չես պատմում։ Ես քեզանից անընդհատ նրա մասին եմ լսում՝ բարոն Պամպա, հա բարոն Պամպա։

― Բարոն Պամպան հրաշալի ընկեր է։

― Ինչպե՞ս կարող է բարոնը ընկեր դառնալ։

― Ուզում էի ասել, որ նա լավ մարդ է։ Շատ ուրախ, բարի։ Եվ անչափ շատ է սիրում իր կնոջը։

― Ես ուզում եմ ծանոթանալ նրա հետ․․․ Թե՞ դու ամաչում ես ինձ համար․․․

― Ո՜չ, չեմ ամաչում։ Միայն թե նա թեկուզև լավ մարդ է, բայց դե բարոն է։

― Աա՜, ― ասաց Կիրան։

Ռումատան մի կողմ հրեց ափսեն։

― Այնուամենայնիվ, դու պիտի ինձ ասես, թե ինչու ես լաց եղել։ Ու այստեղ ես վազել մենակ։ Մի՞թե հիմա կարելի է մենակ փողոց դուրս գալ։

― Ես չէի կարող տանը մնալ։ Ես էլ տուն չեմ գնա։ Կարելի՞ է, քո տանը որպես աղախին մնամ։ Ձրի աղախին․․․

Ռումատան ծիծաղեց։

― Հայրս ամեն օր մատնություններ է արտագրում, ― շարունակեց Կիրան հուսահատությամբ։ ― Իսկ այն թղթերը, որոնցից նա արտագրում է, ամբողջովին արյունոտ են։ Այդ թղթերը նրան տալիս են Ուրախ Աշտարակում։ Ինչո՞ւ դու ինձ կարդալ սովորեցրիր։ Ամեն երեկո, ամեն երեկո․․․ Արտագրում է խոշտանգումների մասին ու խմում․․․ Սոսկալի է, սոսկալի՛․․․ «Այ, ― ասում է նա ինձ, ― մեր հարևան գեղագիրը մարդկանց գրել֊կարդալ էր սովորեցնում։ Ինչ ես կարծում՝ նա ո՞վ է։ Խոշտանգումներին չդիմանալով, նա խոստովանել է, որ ինքը կախարդ է և իրուկանյան լրտես։ Էլ ո՞ւմ պիտի հիմա հավատանք։ ― Ես ինքս, ― ասում է, ― նրա մոտ եմ գրել կարդալ սովորել»։ Իսկ եղբայրս պարեկությունից տուն է գալիս հարբած, արյունոտ ձեռքերով․․․ «Բոլորին պետք է մորթել, ― ասում է, ― մինչև տասներկուերորդ պորտը․․․»։ Անընդհատ հարցաքննում է հայրիկին, թե նա ինչու է գրագետ․․․ Այսօր ընկերների հետ քարշ տալով մեր տուն բերեց մի մարդու․․․ Ծեծեցին նրան, արյունաշաղախ արին։ Խեղճ մարդն արդեն չէր էլ կարողանում գոռալ։ Ես էլ չեմ կարող․․․ Ավելի լավ է ինձ սպանես, քան թե տուն վերադառնամ․․․

Ռումատան կանգնեց նրա կողքը ու շոյեց մազերը։ Աղջիկը փայլուն ու չար աչքերով նայում էր մի կետի։ Ի՞նչ կարող էր ասել նա աղջկան։ Եվ գրկեց նրան ու տարավ պառկեցրեց բազմոցին, իսկ ինքը նստեց կողքն ու սկսեց պատմել բյուրեղապակյա տաճարների, մի քանի մղոն ձգվող ծաղկուն այգիների մասին, որտեղ չկան հոտած ճահիճներ, մոծակներ ու չար ոգիներ, կախարդական սփռոցի ու թռչող գորգի մասին, իր ընկերների՝ հպարտ, զվարթ ու բարի մարդկանց մասին։ Ծովերից ու լեռներից այն կողմ գտնվող դյութիչ մոլորակի մասին, որն ունի մի տարօրինակ անուն՝ Երկիր։ Կիրան լսում էր լուռ և ուշադիր, ու միայն ավելի ուժեղ էր սեղմվում նրան, երբ դրսից հասնում էր պայտած կոշիկների դոփյունը՝ դը՛մբ, դը՛մբ, դը՛մբ․․․

Կիրան մի հրաշալի հատկություն ուներ՝ ի սրտե և անշահախնդրորեն հավատում էր լավին։ Եթե այդպիսի հեքիաթ պատմեին ճորտ գյուղացուն, նա թերահավատորեն կփնչացներ, թևքով կսրբեր փսլինքն ու կգնար, առանց մի խոսք ասելու, հետո շուռ կգար ու խճահարությամբ կնայեր բարի ու սթափ ազնվազարմ դոնին, իբր, ափսոս, շատ ափսոս, որ նա խելքը թռցրել է։ Եթե Ռումատան այս բաները պատմեր դոն Տամեոյին ու դոն Սերային՝ չէին լսի մինչև վերջ, մեկը կքներ, իսկ մյուսը զկռտալով կասեր․ «Դա գիտենք, շ․․․շատ ազ․․․զնիվ բան է, իսկ կնիկների՞ հարցը ոնց է էնտեղ․․․»։ Բայց դոն Ռեբան ուշադիր կլսեր մինչև վերջ, իսկ հետո աչքով կաներ իր գրոհայիններին, որ ջարդեն ազնվազարմ դոնի ոսկորներն ու պարզեն, թե ազնվազարմ դոնը ումի՞ց է լսել այդ վտանգավոր հեքիաթները և ո՞ւմ է հասցրել դրանք պատմել․․․

Երբ Կիրան, հանգստանալով, քնեց, Ռումատան համբուրեց աղջկա խաղաղ, քնած դեմքը, ծածկեց նրան իր ձմեռային մորթեկար թիկնոցով ու ոտնաթաթերի վրա դուրս եկավ սենյակից, զգույշ ծածկելով անդուր ճռացող դուռը։ Անցնելով մութ տան միջով, նա իջավ ծառաների սենյակը և, չնայելով իր առջև խոնարհված գլուխներին, ասաց․

― Ես տնտեսուհի եմ վարձել։ Նրա անունը Կիրա է։ Կապրի վերևում, ինձ մոտ։ Աշխատասենյակիս կողքի սենյակը վաղը ևեթ կհավաքեք, կմաքրեք։ Տնտեսուհուն կլսեք, ինչպես որ ինձ։

Նա հայացքը շրջեց ծառաների վրա․ հո մեկնումեկը սեպերը չի՞ բացել։ Բոլորը լսում էին նրան պատշաճ հնազանդությամբ։ ― Իսկ եթե մեկնումեկի խելքին փչի դրսում բերանից խոսք թռցնել, լեզուն կպոկեմ։

Վերջացնելով ճառը, նա մի քիչ էլ կանգնած մնաց՝ ազդեցիկ տպավորություն թողնելու համար, հետո շրջվեց ու նորից բարձրացավ իր սենյակը․․․

Ժանգոտ զենքերով զարդարված և վաղուց արդեն ցեցերին կեր դառած կահույքով լցված հյուրասենյակում նա կանգնեց պատուհանի մոտ ու, դուրս նայելով, ճակատը հպեց սառը ապակուն։ Ժամացույցը խփեց առաջին պարեկության ժամը։ Դիմացի տան պատուհաններում վառեցին ճրագներն ու փակեցին փեղկերը, որ չգրավեն չար մարդկանց ու չար ոգիների ուշադրությունը։ Չորս կողմը լռություն էր, միայն մեկ անգամ ներքևում ինչ֊որ տեղ սարսափահար գոռած մի հարբած մարդ․ կամ նրա շորերն էին հանում, կամ էլ նա էր ջարդում ուրիշի դռները։

Ամենասոսկալին այս երեկոներն էին, նողկալի, միայնակ ու խավար այս երեկոները։ Մենք կարծում էինք, որ դա կլինի հավիտենական կռիվ, կատաղի ու հաղթական կռիվ։ Մենք մտածում էինք, որ միշտ հստակ պատկերացումներ կունենանք բարու և չարի, թշնամու և բարեկամի մասին Եվ ընդհանուր առմամբ ճիշտ էինք մտածում, միայն թե շատ բան էինք անտեսել։ Օրինակ չէինք պատկերացնում այս երեկոները, թեև հաստատ գիտեինք, որ դրանք կլինեն․․․

Ներքևից լսվեց երկաթի շրխկոց՝ փեղկերն ու կողպեքներն էին փակում, պատրաստվելով գիշերվան։ Խոհարարուհին աղոթում էր սուրբ Միկային, որ իրեն մի ամուսին ուղարկի, ու որ նա լինի ինքնուրույն ու խելքը գլխին մարդ։ Ծեր Մուգան հորանջում էր, թափ տալով բութ մատը։ Խոհանոցում ծառաները խմում էին երեկոյան գարեջուրն ու բամբասում, իսկ Ունոն, փայլեցնելով չար աչքերը, մեծավարի ասում էր նրանց․ «Լեզուներդ ձեզ քաշեք, թե չէ․․․»։

Ռումատան հեռացավ պատուհանից ու սկեց հետուառաջ քայլել հյուրասենյակում։ Դա անհուսալի բան է, մտածեց նա։ Ոչ մի ուժ չի բավականացնի, որ նրանց պոկենք, դուրս հանենք հոգսերի ու պատկերացումների սովորական շրջանակից։ Կարելի է ամեն ինչ տալ նրանց։ Կարելի է նրանց բնակեցնել գերժամանակակից սպեկտրաձայն տներում և վարժեցնել իոնային արարողությունների, և այնուամենայնիվ երեկոները նրանք կհավաքվեն խոհանոցում, թուղթ կխաղան ու կհռհռան հարևանի վրա, որին կնիկը դնգսում է։ Ու դրանից լավ ժամանց չի լինի նրանց համար։ Այս իմաստով դոն Կոնդորն իրավացի է․ Ռեբան ոչնչություն է, չնչին մանրուք դարերով սրբագործված վիթխարի ավանդույթների, անասնահոտի կանոնների համեմատությամբ, որ անխախտ են, ստուգված ու մատչելի ամենավերջին բթամտին ու ազատում են նրան մտածելու, հետաքրքրվելու անհրաժեշտությունից։ Իսկ դոն Ռեբան երևի դպրոցական ծրագրերի մեջ էլ չընկնի․ «Մանր արկածախնդիր միահեծանությունը ամրապնդելու դարաշրջանում»։

Դոն Ռեբա, դոն Ռեբա․․․ Բարձրահասկ չէ, և ոչ էլ ցածրահասակ է․ չաղ չէ, և ոչ էլ նիհար է, մազերը շատ խիտ չեն, բայց թե ոչ էլ ճաղատ է։ Շարժումները կտրուկ չեն, բայց ոչ էլ դանդաղկոտ, դեմքը չի հիշվում, և նման է միանգամից մի հազար դեմքի։ Հարգալից, քաղաքավարի է տիկնանց հետ, ուշադիր զրուցակից է, սակայն և ոչ մի բանով աչքի չի ընկնում․․․

Երեք տարի առաջ նա դուրս լողաց պալատական գրասենյակի բորբոսնած նկուղներից և ընդամենը մի խղճուկ, աննկատելի, քծնող չինովնիկ էր՝ դժգույն ու նույնիսկ մի տեսակ կապտավուն դեմքով։ Հետո հանկարծ բանտարկվեց և մահապատժի ենթարկվեց այն ժամանակվա առաջին մինիստրը, խոշտանգումներից մահացան սարսափից խելակորույս և ոչ մի բան չհասկացող բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, և ասես նրանց դիակների վրա վիթխարի գունատ սնկի պես աճեց միջակության այս կառչուն ու ղաժան հանճարը։ Նա ոչնչություն է։ Եվ հայտնի չէ՝ որտեղից։ ― Նա մի հզոր ուղեղ չէ՝ թուլակամ տիրակալի մոտ, որպիսին նախկինում եղել են պատմության մեջ, նա մեծ ու զարհուրելի մարդ չէ՛, որն իր ողջ կյանքը նվիրում է տերության միավորման գաղափարների համար մղվող պայքարին։ Նա ո՛չ ոսկեպաշտ է, ո՛չ էլ պատահականորեն իշխանության գլուխ անցած մարդ, որը մտածում է միայն կանանց ու ոսկու մասին, որը աջուձախ սպանում է հանուն իշխանության և իշխում է, որ սպանի։ Նույնիսկ փսփսում են, որ նա իրականում ոչ էլ դոն Ռեբան է, որ դոն Ռեբան ուրիշ մարդ է, իսկ սա աստված գիտե, թե ով է՝ դե նմանակ, սատանա։

Նրա բոլոր մտահղացումները տապալվեցին։ Նա իրար դեմ հրահրեց թագավորության երկու ազդեցիկ տոհմերին, որ ջլատի նրանց ու հարձակվի բարոնության վրա։ Բայց այդ տոհմերը հաշտվեցին, գավաթների զրնգոցի ուղեկցությամբ հռչակեցին իրենց հավիտենական դաշնը ու թագավորից խլեցին բավականին մեծ հողակտոր, որը հնուց ի վեր պատկանում էր Արկանարցի Տոցեներին։ Նա պատերազմ հայտարարեց Իրուկանին, ինքը զինվորներին առաջնորդեց մինչև սահման, խեղդամահ արեց նրանց ճահիճներում ու անհետ կորցրեց անտառներում, ամեն ինչ թողեց բախտի քմահաճույքին ու հետ փախավ Արկանար։ Շնորհիվ դոն Գուգի ջանքերի, որի մասին նա, իհարկե, նույնիսկ չէր էլ կասկածում, նրան հաջողվեց Իրուկանի հերցոգի հետ հաշտություն կնքել՝ սահմանամերձ երկու քաղաքներ նրան զիջելու գնով։ Հետո թագավորը ստիպված եղավ հիմնովին դատարկել ամայացած գանձարանը, որ կարողանա ճնշել ամբողջ երկրով մեկ ծավալված գյուղացիական ապստամբությունները։ Մի ուրիշ մինիստր այսպիսի սխալների համար վաղուց գլխիվայր կախված կլիներ Ուրախ Աշտարակի գագաթից, բայց դոն Ռեբան մնաց իր տեղում։ Նա ցրեց կրթությամբ ու բարեկեցությամբ զբաղվող մինիստրությունները, ստեղծեց թագի պահպանության մինիստրություն, կառավարական պաշտոններից ազատեց տոհմիկ ազնվականներին և հատուկենտ գիտնականներին, վերջնականապես քայքայեց տնտեսությունը, գրեց «Հողագործի անասնական էության մասին» աշխատությունը և, վերջապես, մեկ տարի առաջ կազմակերպեց «պահնորդական գվարդիան»՝ «Գորշ վաշտերը»։ Հիտլերին հովանավորում էին մոնոպոլիաները, դոն Ռեբային ոչ ոք չէր հովանավորում, և ակնհայտ էր, որ վերջ ի վերջո գրոհայինները կուլ կտան նրան, ոնց որ ճանճի։ Բայց նա շարունակում էր քանդել ու ավերել, մի անհեթեթությունից հետո անել մյուսը, ասես ճգնում էր խաբել ինքն իրեն, ասես ուրիշ բան չգիտեր, բացի մի խելացնոր նպատակից՝ բնաջնջել կուլտուրան։ Վագա Անվի պես նա էլ անցյալ չուներ։ Երկու տարի առաջ ամեն մի ստահակ ազնվական արհամարհանքով էր խոսում «թագավորին մոլորեցրած ոչնչության մասին, բայց հիմա որ ազնվականին էլ որ հարցնես՝ նա իրեն կանվանի թագի պահպանության մինիստրի ազգականը մայրական գծով։

Հիմա էլ Բուդախն է նրան պետք։ Նորից անհեթեթություն։ Նոից մի վայրենի հաշվեհարդար։ Բուդախը ուսյալ է։ Ուսյալներին ցից հանել։ Հանդիսավոր աղմուկ աղաղակով, որ բոլորը տեսնեն։ Բայց աղմկալի հանդիսավորություն չկա։ Ուրեմն, նրան հարկավոր է կենդանի Բուդախը։ Ինչո՞ւ։ Ռեբան այնքան հիմար չէ, որ հույս ունենա, թե Բուդախին կստիպի իր համար աշխատել։ Իսկ միգուցե հիմա՞ր է։ Իսկ գուցե դոն Ռեբան պարզապես հիմար ու հաջողակ բախտախնդրի մեկն է, ինքն էլ հաստատ չգիտի, թե ինչ է ուզում, և խորամանկորեն իրեն հիմարի տե՞ղ է դնում բոլորի մոտ։ Ծիծղելի է, բայց ես երեք տարի հետևում եմ նրան ու մինչև հիմա չեմ հասկացել, թե նա ինչ է ներկայացնում իրենից։ Ասենք, եթե նա հետևեր ինձ, նույնպես ոչ մի բան չէր հասկանա։ Ամեն ինչ կարող է պատահել, ու հենց սա է զավեշտականը։ Բազիսի տեսությունը մասնակիացնում է հոգեբանական նպատակաուղղվածության հիմնական տեսակները միայն, իսկ իրականում այդ տեսակները այնքան շատ են, որքան որ մարդիկ, և ով ասես կարող է հայտնվել իշխանության գլուխ։ Օրինակ, ամբողջ կյանքում հարևաններին վիրավորող նվաստացնող մարդուկը։ Նա թքում է ուրիշի կաթսաների մեջ, մանրած ապակի է լցնում ուրիշի խոտի մեջ։ Նրան, իհարկե, կբռնեն, բայց նա կհասցնի ուզածի չափ թքոտել, կեղտոտել, ծաղրել մարդկանց․․․ Եվ նա բնավ չի մտածի, որ պատմության մեջ իր հետքն անգամ չի մնա, կամ որ հեռավոր սերունդները գլուխ կկոտրեն, որ նրա վարքը հարմարեցնեն պատմական հաջորդականությունների տեսությանը։

Հիմա ես տեսության հետ ոչ մի գործ չունեմ, մտածեց Ռումատան։ Ես միայն մի բան գիտեմ․ մարդը բանականության օբյեկտիվ կրողն է, այն ամենը, ինչ խանգարում է բանականության զարգացմանը՝ չարիք է, և այդ չարիքը հարկավոր է ամեն կերպ ոչնչացնել ամենակարճ ժամկետներում։ Ամե՞ն կերպ։ Արդո՞ք ամեն․․․ Ոչ, երևի, ոչ ամեն․․․ Թե՞ ամեն։ Փսլնքոտ, մտածեց նա իր մասին։ Պետք է վճռել։ Միևնույն է, վաղ թե ուշ պետք է վճռել։

Հանկարծ նա հիշեց դոնա Օկանային։ Ըհը, դե վճռիր, մտածեց նա։ Սկսիր հենց սրանից։ Եթե աստված ձեռնամուխ է լինում արտաքնոց մաքրելուն, թող չմտածի, թե մատները մաքուր կմնան։ Նա սրտխառնոց զգաց այն մտքից, թե ինչ է իրեն սպասում։ Բայց դա ավելի լավ է, քան սպանելը։ Կեղտն ավելի լավ է, քան արյունը։ Որպեսզի չարթնացնի Կիրային, նա ոտնաթաթերի վրա գնաց աշխատասենյակ ու հագուստը փոխեց։ Ձեռքում պտտեց հաղորդիչով ապարոշը ու վճռականորեն դրեց սեղանի դարակը։ Հետո մազերի մեջ, աջ ականջի մոտ, խրեց մի սպիտակ փետուր՝ կրքոտ սիրո խորհրդանշանը, կապեց սրերն ու վրան գցեց ամենալավ թիկնոցը։ Արդեն ներքևում, երբ բացում էր կողպեքը, մտածեց․ եթե դոն Ռեբան հանկարծ մի բան իմանա՝ դոնա Օկանան կորած է։ Բայց հետ դառնալն արդեն ուշ էր։

Գլուխ չորրորդ

Հյուրերն արդեն հավաքվել էին, բայց դոնա Օկանան դեռ չէր հայտնվել։ Խորտիկներով ծածկված ոսկեզօծ սեղանի մոտ կորացնելով մեջքները ու տնկելով նիհար քամակները, ցուցադրաբար կոնծում էին թագավորական գվարդիականները, որոնք հռչակաված էին իրենց մենամարտերով ու սեքսուալ արկածներով։ Բուխարու մոտ հռհռում էին մաշված տիկնայք, որոնք արդեն բավականին տարիքով էին և անշուք, ու հենց դրա համար էլ դոնա Օկանան վերցրել էր նրանց որպես խորհրդապահներ։ Կանայք իրար կողք նստած էին ցածր բազմոցներին, իսկ նրանց առաջ անընդհատ շարժվող բարակ ոտքերով ծռմռվում էին երեք ծերուկներ՝ անցյալ գահապահության ժամանակների հայտնի պճնամոլները և վաղուց մոռացված անեկդոտների վերջին գիտակները։ Բոլորը գիտեին, որ ոչ մի սալոն սալոն չէ առանց այս ծերուկների։ Դահլիճի կենտրոնում, երկարաճիտ կոշիկներով ոտքերը չռած, կանգնել էր դոն Ռիպատը՝ Ռումատայի հավատարիմ և բնավ էլ ոչ հիմար գործակալը, գորշ վաշտի լեյտենանտը, որն ուներ հոյակապ բեղեր և չուներ ոչ մի սկզբունք։ Խոշոր, կարմիր ձեռքերը կաշվե գոտու տակ խրած, նա լսում էր դոն Տամեոյին, որն ամեն ինչ իրար խառնելով շարադրում էր հօգուտ առևտրական խավի գեղջուկներին ճնշելու նոր նախագիծը, և մերթ ընդ մերթ աչքի պոչով նայում էր դոն Սերայի կողմը, որն իրեն պատեպատ էր գցում, ըստ երևույթին, դուռ փնտրելով։ Անկյունում զգուշավոր հայացքները գցելով այսուայն կողմ, ղանձիլով տապակած կոկորդիլոսի միս էին ուտում երկու նշանավոր դիմանկարիչներ, իսկ նրանց մոտ, պատուհանի որմնախորշում նստած էր տարիքոտ, սևազգեստ դայակը, որին դոն Ռեբան հատուկ նշանակել էր դոնա Օկանակյին հետևելու համար։ Նա անթարթ հայացքով նայում էր դեմն ու եբեմն անսպասելիորեն ամբողջ մարնով առաջ էր նետվում։ Բոլորից մի կողմ քաշված՝ թղթախաղով էին զբաղված թագավորական տոհմի անձն ու Սոանի դեսպանության քարտուղարը։ Թագավորական անձը խարդախություն էր անում, քարտուղարը համբերատար ժպտում էր։ Հյուրասենյակում նա միակ մարդն էր, որ զբաղված էր գործով՝ նյութեր էր հավաքում իր հերթական դեսպանական զեկույցի համար։

Սեղանի մոտ խմբված գվարդիականները աշխույժ բացականչություններով դիմավորեցին Ռումատային։ Ռումատան մտերմաբար աչքով արեց նրանց ու մոտեցավ հյուրերին։ Նա խոնարհաբար ողջունեց զառամյալ պճնամոլներին, մի քանի հաճոյախոսություն նետեց պառավ խորհրդապահներին, որոնք իսկույն աչքները գցեցին նրա ականջի հետևը խրած սպիտալ փետուրին, թփթփացրեց թագավորական անձի ճարպոտ մեջքին և քայլերն ուղղեց դեպի դոն Ռիպատան ու դոն Տամեոն։ Երբ նա անցնում էր պատուհանի որմնախորշի մոտով, դայակը նորից տեղից ընկնելու շարժում արեց, և նրանից գինու թունդ հոտ փչեց։

Ռումատային տեսնելուն պես դոն Ռիպատը ձեռքերը հանեց գոտու տակից և շրխկացրեց կրունկները, իսկ դոն Տամեոն ցածրաձայն բացականչեց․

― Այդ դո՞ւք եք, բարեկամս։ Ինչ լավ է, որ եկաք, թե չէ ես արդեն հույս չունեի․․․ «Ինչպես վիրավոր մի կարապ, թաղծոտ աստղերին է նայում․․․»։ Ես շատ էի ձանձրանում․․․ Եթե չլիներ սիրելի դոն Ռիպատը, երևի կմեռնեի տաղտուկից․․․

Զգացվում էր, որ դոն Տամեոն որոշել էր չհարբել մինչև ճաշ, բայց դե անկարող էր եղել իրեն պահել։

― Ի՞նչ եմ լսում, ― զարմացավ Ռումատան։ ― Մենք արտասանում ենք խռովարար Ցուրենի՞ն։

Դոն Ռիպատն իսկույն մոտեցավ ու գիշատիչ հայացքը գամեց դոն Տամեոյի դեմքին։

― Ը՜․․․ ը՜ ― շփոթված կմկմաց դոն Տամեոն։ ― Ցուրե՞ն․․․ Իսկ ինչո՞ւ, ճիշտն ասած․․․ Դե, հա՜, ես հեգնական իմաստով, հավատացնում եմ ձեզ, ազնվազարմ դոներ։ Ախր ի՞նչ է իրենից ներկայացնում Ցուրենը։ Ստոր, անշնորհակալ դեմագոգ։ Ու ես սոսկ ուզում էի ընդգծել․․․

― Որ դոնա Օկանան այստեղ չէ, ― օգնության հասավ Ռումատան, ― ու դուք տխրում եք առանց նրա։

― Ես հենց դա էի ուզում շեշտել։

― Ի դեպ, նա որտե՞ղ է։

― Ամեն րոպե սպասում ենք, ― ասաց դոն Ռիպատն ու, խոնարհաբար գլուխ տալով, հեռացավ։

Խորհրդապահուհիները, բերանները միանման բացած, աչքները չէին հեռացնում Ռումատայի փետուրից։ Ծեր պճնամոլները կոտրատվելով հռհռում էին։ Վերջապես դոն Տամեոն էլ նկատեց փետուրը ու իրեն կորցրեց։

― Բարեկամս, ― շշնջաց նա։ ― Ինչի՞ եք դա դրել։ Մեկ էլ տեսար դոն Ռեբան եկավ․․․ Ճիշտ է, այսօր նրան չեն սպասում, բայց միևնույն է․․․

― Չխոսենք այդ մասին, ― ասաց Ռումատան, անհամբեր նայելով շուրջը։ Նա ուզում էր, որ ամեն ինչ շուտ վերջանար։

Գվարդիականները արդեն նրան էին մոտենում իրենց բաժակներով։

― Դուք շատ գունատ եք․․․ ― շշնջաց Տամեոն։ ― Ես հասկանում եմ՝ սեր, կիրք․․․ Բայց, սուրբ Միկա՜։ Պետությունն ավելի վեր է։ Եվ, վերջապես, դա վտանգավոր է․․․ Վիրավորված զգացմունքներ․․․

Նրա դեմքի վրա ինչ֊որ բան փոխվեց, և նա սկսեց հետ֊հետ գնալ, նահանջել, անընդհատ խոնարհվելով։ Գվարդիականները շրջապատեցին Ռումատային։ Ինչ֊որ մեկը պարզեց գավաթը։

― Պատվի և թագավորի կենացը, ― հայտարարեց մի գվարդիական։

― Եվ սիրո, ― ավելացրեց մյուսը։

― Նրան ցույց տվեք, թե ինչ բան է գվարդիան, ազնվազարմ Ռումատա, ― ասաց երրորդը։

Ռումատան վերցրեց գավաթն ու հանկարծ տեսավ դոնա Օկանային։ Նա կանգնել էր դռան շեմին, թափահարելով հովհարն ու նվաղուն շարժելով ուսերը։ Այո, նա սիրուն էր։ Հեռվից նույնիսկ գեղրցկուհի էր։ Նա Ռումատայի ճաշակով չէր, բայց իսկապես գեղեցիկ էր այդ հիմար վավաշոտ հավը։ Խոշոր, կապույտ, մտքից ու ջերմությունից զուրկ աչքեր, քնքուշ, բազմափորձ բերան, շքեղ, հմտորեն ու ջանադիր կերպով մերկացված մարմին․․․

Ռումատայի հետևում կանգնած գվարդիականը, չկարողանալով իրեն զսպել, բավականին բարձր չպպացրեց։ Ռումատան, առանց հետ նայելու, գավաթը խցկեց նրա ձեռքը և քայլեց դոնա Օկանայի կողմը։ Հյուրասենյակում գտնվորղները հայացքները հեռացրին նրանից ու գործնական տեսքով սկսեցին խոսել դեսուդենից․․․

― Դուք շլացուցիչ եք, ― շշնջաց Ռումատան, խոր գլուխ տալով ու շրխկացնելով սրերը։ ― Թույլ տվեք ընկնել ձեր ոտքերը․․․ ու շան պես պառկել մերկ և դաժան գեղեցկուհու ոտքերի տակ․․․

Դոնա Օկանան դեմքը ծածկեց հովհարով և չարաճճիորեն կկոցեց աչքերը։

― Դուք չափազանց խիզախ եք, ազնվազարմ դոն, ― ասաց նա։ ― Մենք, խեղճ զավակներս, անկարող ենք դիմադրել այսպիսի ուժի․․․ ― Նրա ձայնը ցածր էր ու խռպոտ։ ― Ավա՜ղ, ինձ մի բան է մնում միայն՝ բացել ամրոցի դարպասները և ներս թողնել հաղթողին․․․

Ամոթից ու կատաղությունից կրճտացնելով ատամները, Ռումատան էլ ավելի խոնարհվեց։ Դոնա Օկանան իջեցրեց հովհարն ու բացականչեց․

― Ազնվազարմ դոներ, զվարճացե՜ք։ Ես ու դոն Ռումատան հիմա կգանք։ Ես խոստացել եմ նրան ցույց տալ իմ նոր իրուկանյան գորգերը․․․

― Մեզ շատ չթողնեք մենակ, կախարդուհի, ― մկմկաց ծերուկներից մեկը։

― Գեղուհի՜, ― քաղցր ծոր տվեց մյուսը։ ― Փերի՜․․․

Գվարդիականները համերաշխորեն շրխկացրին թրերը։ «Հա՜, բերանի համը գիտի․․․» ― լսելի ասաց թագավորական անձը։ Դոնա Օկանան բռնեց Ռումատայի թևքից ու քարշ տվեց նրան իր հետևից։ Արդեն միջանցքում դոն Ռումատան լսեց, ինչպես դոն Սերան, ձայնի մեջ վիրավորվածություն, հայտարարեց․ «Չեմ հասկանում, թե ազնվազարմ դոնը ինչո՞ւ պիտի տեսնի իրուկանյան գորգերը․․․»։

Միջանցքի ծայրում դոնա Օկանան հանկարծ կանգ առավ, գրկեց Ռումատայի պարանոցը և խռպոտ տնքոցով, որը պիտի նշանակեր կրքի պոռտքում, համբուրեց նրա շրթունքները։ Ռումատայի շունչը կտրվեց։ Կեղտոտ մարմնի և էստերյան օծանելիքի գարշ հոտ փչեց փերուց․․․ Նրա շրթունքները տաք էին, թաց ու կպչուն կերած քաղցրավենիքից։

Ինքն իր վրա ճիգ գործադրելով, Ռումատան աշխատեց պատասխանել համբույրին, և դա, ըստ երևույթին հաջոցվեց նրան, որովհետև դոնա Օկանան նորից տնքաց ու, աչքերը փակ, ընկավ նրա գիրկը։ Դա տեևեց մի ամբողջ հավիտենականություն։ Գրողը տանի քեզ, պոռնիկ, մտածեց Ռումատան, ու ամուր գրկեց նրան։ Ինչ֊որ բան ճտտաց՝ կամ իրանակալը, կամ էլ՝ կողերը։ Գեղեցկուհին աղերսալի ճչած, զարմացած բացեց աչքերը ու թպրտաց, աշխատելով դուրս պրծնել նրա գրկից։ Ռումատան շտապեց հեռացնել ձեռքերը։

― Զզվանք․․․ ― Ծանր հևալով ու հիացած՝ ասաց Օկանան։ ― Քիչ մնաց փշրեիր կողերս․․․

― Ես այրվում եմ սիրուց, ― մեղավոր շշնջաց Ռումատան։

― Ես էլ։ Ես այնպես էի քեզ սպասում։ Շուտ գնանք․․․

Ինչ֊որ սառն ու մութ սենյակներով նա քարշ տվեց Ռումատային իր հետևից։ Ռումատան հանեց թաշկինակն ու թաքուն սրբեց բերանը։ Հիմա նա արդեն լրիվ անհույս էր համարում իր վիճակը։ Պետք է, մտածում էր նա։ Հետո ինչ, որ պետք է․․․ այստեղ խոսելով չես պրծնի․․․ Սուրբ Միկա, ախր ինչո՞ւ սրանց պալատում ապրողները երբեք չեն լողանում․․․ Համա կրքոտ է՜․․․ Գոնե դոն Ռեբան գա․․․ Դոնա Օկանան անխոս տանում էր նրան, համառորեն, ինչպես մրջյունն է քարշ տալիս սատկած թրթուրին․․․ Իրեն լրիվ ապուշի տեղ դրած Ռումատան ինչ֊որ հիմարություններ էր դուրս տալիս արագ ոտքերի ու կարմիր շրթունքների մասին։ Դոնա Օկանան միայն հռհռում էր։ Նա Ռումատային հրելով մտցրեց խիստ տաքացրած ննջասենյակը, որն իրոք ամբողջովին ծածկված էր գորգերով, նետվեց վիթխարի մահճակալին և, փռվելով բարձերի վրա, խոնավ ու տամուկ աչքերով նայեց նրան։ Ռումատան մեխվել մնացել էր։ Ննջասենյակից փայտոջիլի հոտ էր գալիս։

― Դու հոյակապ ես, ― շշնջաց դոնա Օկանան։ ― Դե արի ինձ մոտ։ Ես շատ երկար եմ սպասել այս օրվան․․․

Ռումատան աչքերը փակեց սրտխառնոցից։ Դեմքը խուտուտ տալով՝ ցած գլորվեցին քրտինքի կաթիլները։ Չեմ կարող, մտածեց նա։ Գրողի ծոցը կորչի այդ ինֆորմացիան․․․

Աղվես․․․ Կապիկ․․․ Սա հակաբնական է, կեղտ․․․ Կեղտը արյունից լավ է, բայց սա կեղտից էլ վատ է։

― Ի՞նչ ես մտածում ազնվազարմ դոն, ― ճղճղան ձայնով ճչաց դոնա Օկանան։ ― Դե շուտ եկեք, ես սպասում եմ։

― Գրո․․․ղը․․․ ― խռպոտած ասաց Ռումատան։

Դոնա Օկանան ցած թռավ մահճակալից և վազելով մոտեցավ նրան։

― Քեզ ի՞նչ պատահեց։ Հո հարբած չե՞ս։

― Չգիտեմ, ― հազիվ ասաց նա։ ― Օդ չկա։

― Հրամայե՞մ թասը բերեն։

― Ի՞նչ թաս։

― Դե ոչինչ, ոչինչ․․․ Կանցնի․․․ ― Անհամբերությունից դողացող մատներով նա սկսեց բացել Ռումատայի բաճկոնի կոճակները։ ― Դու հրաշք ես․․․ շնչակտուր լինելով մրմնջում էր նա։ ― Բայց դու երկչոտ ես, ոնց որ անփորձ․․․ Երբեք մտքովս չէր անցնի․․․ Ու դա հրաշալի է, երդվում եմ սուրբ Բարայով․․․

Ռումատան ստիպված եղավ բռնել նրա ձեռքը։ Նա նայում էր կնոջ վրա՝ վերևից ներքև, ու տեսնում էր լաքից փայլող, կեղտոտ մազերը, քրտնած, դիմափոշու գնդիկներով ծածկված նրա մերկ ու կլոր ուսերը, փոքրիկ կարմրած ականջները։ Գարշելի է, մտածեց նա։ Ոչ մի բան չի ստացվի։ Ու ափսոս, նա պիտի որ որոշ բաներ իմանա։ Դոն Ռեբան խոսում է քնի մեջ․․․ Նրան իր հետ տանում է զոհերի հարցաքննությանը, դոնա Օկանան շատ է սիրում հարցաքննությունները։ Չե՛մ կարող։

― Հը՞, ― զայրացած ասաց դոնա Օկանան։

― Հրաշալի գորգեր ունեք, ― բարձր ասաց Ռումատան։ ― Բայց իմ գնալու ժամանակն է։

Սկզբում դոնա Օկանան չհասկացավ, հետո դեմքն այլայլվեց։

― Ինչպե՞ս ես հանդգնում, ― շշնջաց նա, բայց Ռումատան արդեն թիակներով կպավ դռանը ու, դուրս թռնելով միջանցք, արագ քայլերով հեռացավ։ Վաղվանից էլ չեմ լվացվելու, մտածեց նա։ Այստեղ պետք է խոզ լինես, ոչ թե աստված։

― Կռտա՜ծ խոզ, ― նրա հետևից գոռաց դոնա Օկանան։ ― Փսլնքոտ ներքինի։ Քեզ ցից պիտի հանել․․․

Ռումատան մի պատուհան բացեց ու այնտեղից թռավ պարտեզ։ Որոշ ժամանակ կանգնած մնաց ծառի տակ, ագահորեն շնչելով սառը օդը։ Հետո հիշեց տխմար սպիտակ փետուրի մասին, պոկեց գլխից, կատաղորեն ճմրթեց և շպրտեց։ Պաշկան էլ չէր կարողանա, մտածեց նա։ Ոչ ոք էլ չէր կարողանա։ «Իսկ դու համոզվա՞ծ ես»։ ― «Այո, համոզված եմ»։ ― «Ուրեմն դուք մի կոպեկ էլ չարժեք»։ ― «Բայց սիրտս խառնեց»։ ― «Էքսպերիմենտը հաշվի չի առնում քո ապրումները։ Չես կարող՝ մի էլ սկսի»։ ― «Ես անասուն չեմ»։ ― «Եթե էքսպերիմենտը պահանջում է, պիտի անասուն դառնաս»։ ― «Էքսպերիմենտը չի կարող այդպիսի բան պահանջել»։ ― «Ինչպես տեսնում ես՝ կարող է»։ ― «Այդ դեպքում․․․»։ ― «Ի՞նչ այդ դեպքում»։ Ռումատան չգիտեր, թե ինչ պետք է լինի «այդ դեպքում»։ «Այդ դեպքում․․․ Այդ․․․Լավ, ընդունենք, որ ես վատ պատմաբան եմ։ ― Նա ուսերը ցնցեց։ ― Կաշխատեմ լավը դառնալ։ ― Կաշխատեմ խոզ դառնալ․․․»։

Արդեն կեսգիշեր էր, երբ նա տուն եկավ։ Առանց շորերը հանելու, միայն ճարմանդներն ու կոճակները քանդելով, փռվեց հյուրասենյակի բազմոցի վրա և մեռածի պես քնեց։

Նա արթնացավ Ունոյի կատաղի գոռգոռոցից ու բարեհոգի, թավաձայն ոռնոցից․

― Կորի, գայլի ճուտ, ճամփա՛ տուր, ականջդ կկտրեմ․․․

― Ախր ես ձեզ ասում եմ, չէ՞, որ նրանք քնած են․․․

― Փը՛շտ, ոտքի տակ մի՛ ընկնի․․․

― Ինձ կարգադրել են չթողնել, ասում եմ ձեզ։

Դուռը բացվեց, և հյուրասենյակ ընկավ գազանի պես վիթխարի, կարմրաթուշ, սպիտակ ատամնաշարով ու ցցված բեղերով բարոն Պամպա դոն Բաուն։ Նա գլխին թեք դրել էր թավշե բերետ և հագել էր շքեղ մորեգույն թիկնոց, որի տակից աղոտ փայլփլում էր պղնձե զրահը։ Նրա հետևիվց կախ էր ընկել Ունոն՝ ամուր կառչաց բարոնի անդրավարտիքից։

― Բարո՜ն, ― բացականչեց Ռումատան, բազմոցից իջեցնելով ոտքերը։ ― Ինչպե՞ս եք հայտնվել այստեղ, սիրելիս։ Ունո, հանգիստ թող բարոնին։

― Չտեսնված համառ տղա է, ― որոտաց Բարոնը, գրկաբաց մոտենալով Ռումատային։ ― Նրանից մարդ դուրս կգա։ Քանիսո՞վ կտաս նրան․․․ Լավ, այդ մասին հետո․․․ Թողեք գրկեմ ձեզ։

Նրանք գրկախառնվեցին։ Բարոնից փչում էր փոշոտ ճանապարհի, ձիու քրտինքի և տարբեր գինիների փնջի իրար խառնված հոտը։

― Ես տեսնում եմ, որ դուք էլ եք միանգամայն սթափ, բարեկամս, ― վշտացած ասաց նա։ ― Ասենք, դուք երբեք չեք խմում։ Բախտավոր մարդ եք։

― Նստեք, սիրելիս, ― ասաց Ռումատան։ ― Ունո՜։ Էստորյան բեր, ու շուտ։

Բարոնը վեր բարձրացրեց վիթխարի ափը։

― Ոչ մի կաթիլ։

― Ոչ մի կաթիլ էստորյա՞ն։ Ունո՜, էստորյան մի՛ բեր, իրուկանյան բեր։

― Ընդհանրապես ոչ մի գինի․․․ ― դառնացած ասաց բարոնը։ ― Ես չեմ խմում։

Ռումատան նստեց։

― Ի՞նչ է պատահել, ― տագնապած հարցրեց նա։ ― Հո հիվանդ չե՞ք։

― Առողջ եմ ցուլի պես։ Բայց այդ անիծյալ ընտանեկան տեսարանները․․․ Կարճ ասաց, ես խռովել եմ բարոնուհուց ու եկել եմ այստեղ․․․

― Խռովե՞լ եք։ Դո՞ւք։ Դե լա՜վ, բարոն, ի՞նչ տարօրինակ կատակներ եք անում։

― Պատկերացրեք, ես էլ ոնց որ մշուշի մեջ լինեմ։ Հարյուր քսան մղոն կտրել եմ ոնց որ մշուշի մեջ․․․

― Բարեկամս, ― ասաց Ռումատան։ ― Հենց հիմա ձի կնստեք ու կճանապարհվեք Բաու։

― Բայց իմ ձին դեռ չի հանգստացել, ― առարկեց բարոնը։ ― Եվ հետո, ես ուզում եմ պատժել նրան։

― Ո՞մ։

― Բարոնուհուն, գրողը տանի։ Ես տղամա՞րդ եմ, թե չէ։ Դրա՜ն տեսեք, դժգոհ է խմած Պամպայից, դե թող հիմա տեսնի, թե նա չխմած ոնց է․․․ Ավելի լավ է այստեղ փտեմ, քան թե վերադառնամ դղյակ․․․

Ունոն մռայլ ասաց․

― Նրան ասեք, որ ականջս չոլորի․․․

― Դե կորի՛, գայլի ճուտ, ― բարեհոգաբար որոտաց բարոնը։ ― Հա, գարեջուր բեր։ Ես քրտնել եմ, ու հիմա պիտի կորցրած հեղուկս վերականգնեմ։

Մոտ կես ժամ բարոնը վերականգնում էր կորցրած հեղուկը ու մի թրթև հարբեց։ Կումերի արանքում նա Ռումատային պատմեց իր անախորժությունների մասին։ Մի քանի անգամ անիծեց «հարբեցող հարևաններին, որոնցից պրծում չկա»։ Գալիս են առավոտ շուտ, իբր թե որսի նպատակով, իսկ հետո չես հասցնում շունչ քաշես, երբ դրանք արդեն լակած են ու սկսում են ջարդուփշուր անել կահույքը։ Նրանք լցվում են ամբողջ դղյակը, չորս կողմը կեղտոտում, նեղացնում սպասավորներին, ծեծում ու համշում են շներին և նողկալի օրինակ ծառայում պատանի բարոններին․․․ Հետո նրանք գնում են իրենց տները, իսկ դու, կոնծելուց հալից ընկած, մեն֊մենակ ես մնում բարոնուհու հետ․․․»։

Իր պատմության վերջում բարոնը այնքան հուզվեց, որ քիչ էր մնում էստորյան ուզեր, բայց զսպեց իրեն ու ասաց․

― Ռումատա, բարեկամս, գնանք այստեղից։ Դուք շատ հարուստ մառաններ ունեք․․․ Գնանաք․․․

― Բայց ո՞ւր գնանք․․․

― Միևնույն է։ Ուր ուզեք։ Թեկուզ «Գորշ ուրախություն»․․․

― Հը՜մ, ― ասաց Ռումատան։ ― Իսկ ի՞նչ պիտի անենք «Գորշ ուրախությունում»։

Բարոնը մի որոշ ժամանակ լուռ մնաց, կատաղած քաշքշելով բեղը։

― Ո՞նց թե ինչ պիտի անենք, ― վերջապես ասաց նա։ ― Նույնիսկ տարօրինակ է․․․ Ուղղակի կնստենք, կխոսենք․․․

― «Գորշ ուրախությունո՞ւմ», ― կասկածանքով հարցրեց Ռումատան։

― Այո։ Ես ձեզ հասկանում եմ, ― ասաց բարոնը։ ― Դա սոսկալի է։ Բայց և այնպես գնանք։ Այստեղ անընդհատ էստորյան եմ ուզում․․․

― Ձիս բերեք, ― ասաց Ռումատան ու գնաց աշխատասենյակից հաղորդիչը վերցնելու։

Մի քանի րոպե հետո նրանք, հեծած իրենց նժույգները, կողք֊կողքի գնում էին նեղլիկ փողոցով, որն ընկղմված էր թանձր խավարի մեջ։ Բարոնը, որ մի քիչ աշխուժացել էր, բարձրաձայն պատմում էր, թե երկու օր առաջ ի՜նչ վարազ էին սպանել։ Թե ի՜նչ զարմանալի հատկություններ ունի պատանի բարոնետը, թե ինչ հրաշք է կատարվել սուրբ Տուկեի վանքում, որտեղ վանահոր ազդրից ծնվել է վեցմատնանի տղա․․․ Ընդսմին բարոնը չէր մոռանում զվարճանալու մասին․ մերթ ընդ մերթ ոռնում էր գայլի պես ու մտրակով թխկթխկացնում փակ դռները։

Երբ նրանք մոտեցան «Գորշ ուրախությանը», բարոնը ձին կանգնեցրեց ու մտքերի մեջ ընկավ։ Ռումատան սպասում էր։ Վառ լուսավորված էին գինետան կեղտոտ պատուհանները, սմբակներով դոփդոփում էին սյուներից կապված ձիերը, ծուլորեն լեզվակռիվ էին տալիս պատուհանների տակ նստարաններին նստած շպարված աղջիկները, երկու ծառա, ճգնելով, դռնից ներս էին հրում բորակի հետքերով պատված վիթխարի տակառը։

Բարոնը տխուր ասաց․

― Մենակ․․․ Սոսկալի բան է, գիշերը դեռ նոր է սկսվում, ու դու մենակ ես։ Եվ նա էլ այնտեղ է մենակ․․․

― Այդպես մի՛ վշտացեք, բարեկամս, ― ասաց Ռումատան։ ― Չէ որ բարոնետը նրա հետ է, իսկ ես էլ ձեզ հետ եմ։

― Դա բոլորովին ուրիշ բան է, ― ասաց բարոնը։ ― Դուք ոչինչ չեք հասկանում, բարեկամս։ Դուք շատ եք երիտասարդ և թեթևամիտ․․․ Դուք, երևի, նույնիսկ հաճույք եք ստանում այս պոռնիկներին նայելուց․․․

― Իսկ ի՞նչ վատ բան կա դրանում, ― առարկեց Ռումատան, հետաքրքրությմաբ նայելով բարոնին։ ― Իմ կարծիքով, սրանք շատ լավիկն են։

Բարոնն օրորեց գլուխը և կծու հեգնանքով քմծիծաղեց։

― Այն մեկի քամակը, որ կանգնած է, ― ասաց նա բարձրաձայն, ― կախ է ընկած․․․ Իսկ այն մեկը, որ հիմա մազերն է սանրում, ընդհանրապես քամակ չունի․․․ Սրանք կովեր են, բարեկամս, լավագույն դեպքում՝ կովեր։ Ապա հիշեք բարոնուհուն։ Նրա ձեռքերը, նրա նազանքը․․․Կեցվածքը հիշեք, բարեկամս․․․

― Այո, ― համաձայնեց Ռումատան։ ― Բարոնուհին աննման է։ Գնանք այստեղից։

― Ո՞ւր, ― տրտում ասաց բարոնը։ ― Եվ ինչո՞ւ։ ― Հանկարծ նրա դեմքին վճռականություն հայտնվեց։ ― Ոչ, սիրելիս, ես այստեղից ոչ մի տեղ չեմ գնա։ Իսկ դուք՝ ոնց կուզեք։

Նա իջավ ձիուց։ ― Թեև ես շատ կնեղանայի, եթե դուք ինձ մենակ թողնեք։

― Հասկանալի է, որ ես պետք է ձեզ հետ մնամ, ― ասաց Ռումատան։ ― Բայց․․․ ― Ոչ մի «բայց» ― ասաց բարոնը։

Նրանք սանձերը նետեցին վազքով իրենց մոտեցող ծառաներին ու հպարտ անցնելով պոռնիկների կողքով, մտան դահլիճ։ Այստեղ շնչելու օդ չկար։ Ճրագների կրակները դժվարությամբ էին իրենց համար ճանապարհ բացում գոլորշիների մշուշի միջով, ինչպես շատ մեծ և շատ կեղտոտ բաղնիքում։ Երկար սեղանների մոտ դրված նստարաններին նստած խմում էին, ուտում, ծիծաղում ու լաց էին լինում, գռեհիկ երգեր էին երգում համազգեստների կոճակներն արձակած, քրտնած զինվորները, մերկ մարմնի վրա խայտաբղետ բաճկոններ հագած ծովային շրջմորլիկները, գրեթե կիսամերկ կանայք, կացինները ծնկների արանքը դրած գորշ գրոհայիններն ու ցնցոտիներ հագած արհեստավորները։ Ձախ կողմից մշուշի մեջ նշմարվում էր վաճառասեղանը, որտեղ վիթխարի տակառներից էլ բարձր սարքված հատուկ տեղում նստած պանդոկապանը ղեկավարում էր ճարպիկ ու խարդախ ծառաների պարսը, իսկ աջ կողմից շողշողում էր դահլիճի մաքուր կեսը տանող դուռը․ այնտեղ հավաքվում էին ազնվազարմ դոները, պատվարժան վաճառականներն ու գորշ սպաները։

― Վերջ ի վերջո ինչո՞ւ մենք չպիտի խմենք, ― ջղագրգիռ նետեց բարոն Պամպան, բռնեց Ռումատայի թևքից և սեղանների միջև ընկած նեղ արանքով նետվեց դեպի վաճառասեղանը, իր զրահի եզրազարդի փշերով քերծելով նստածների մեջքները։ Հասնելով վաճառասեղանին, պանդոկապանի ձեռքից խլեց պատկառելի շերեփը, որով նա գինին լցնում էր գավաթների մեջ, անխոս խմեց պարունակությունըը և հայտարարեց, որ հիմա արդեն ամեն ինչ կորած է և միայն մի բան է մնում՝ կարգին քեֆ անել։ Հետո շրջվեց պանդոկապետի կողմն ու բարձրաձայն հարցրեց, թե այս պանդոկում կա՞ մի այնպիսի տեղ, որտեղ ազնվազարմ դոները կարող են համեստորեն և պատշաճ կերպով ժամանակ անց կացնել, առանց նեղվելու ամեն տեսակ խուժանի, թափթփուկների և գողերի հարևանությունից։ Պանդոկապանը հավատացրեց նրան, որ հենց իր պանդոկում կա այդպիցի տեղ։

― Հրաշալի է, ― ասաց բարոնը և մի քանի ոսկի նետեց նրան։ ― Ինձ ու այս դոնի համար կբերեք ամենալավ բաները, և թող մեզ սպասարկի ոչ թե մի թեթևսոլիկ սիրուն, այլ հարգարժան տարիքոտ կին։

Պանդոկապանն ինքը ուղեկցեց ազնվազարմ դոներին մաքուր մասը։ Այստեղ քիչ մարդ կար։ Անկյունում մռայլ ուրախանում էին մի խումբ գորշ սպաներ՝ նեղլիկ համազգեստով չորս լեյտենանտ և երկու կապիտան, որոնք հագել էին թագի պահպանության մինիստրության նշանաքուղերով կարճ թիկնոցներ։ Նրանք փոքր կումերով գարեջուր էին խմում և պրպտուն հայացքները ոչ մի վարկյան չէին կտրում դռնից։

Բարոնը փլվեց ազատ սեղանի մոտ դրված աթոռին, խեթ֊խեթ նայեց գորշ սպաներին ու փնթփնթաց․ «Այստեղ էլ թափթփուկներից պրծում չկա․․․»։ Բայց հենց այդ պահին գոգնոց հագած մի մարմնեղ կին մատուցեց առաջին կերակրատեսակը։ Բարոնը փնչացրեց, գոտու տակից դուրս քաշեց դաշույնը և ձեռնամուխ եղավ կերուխումին։ Նա լուռ սկսեց խժռել եղջերվամսի խոշոր կտորները, աղ դրած կաղկամորթները, ծովային խեցգետինները, սալաթի խրձերն ու մայոնեզները, այս ամենը թրջելով գինու, գարեջրի, տնական գարեջրի և գինեխառն գարեջրի հեղեղով։ Անփող դոները մեկ֊մեկ, երկու֊երկու սկսեցին հավաքվել նրա սեղանի մոտ, ու բարոնը նրանց դիմավորում էր ձեռքի աշխույժ թափահարումով և խուլ կռնչոցով։

Հանկարծ նա դադարեց ուտել, չռած աչքերով նայեց Ռումատային ու որոտաց ահեղաձայն․

― Ես վաղուց չէի եղել Արկանարում, իմ ազնիվ բարեկամ։ Ու պիտի անկեղծորեն ասեմ քեզ, որ ինչ֊որ բան այստեղ ինձ դուր չի գալիս։

― Հատկապես ի՞նչը, բարոն, ― հետաքրքրությամբ հարցրեց Ռումատան՝ կրծելով ճտի թևը։

Անփող դոների դեմքերին հարգալից ուշադրություն հայտնվեց։

― Ասեք ինձ, բարեկամս, ― ասաց բարոնը, յուղոտ մատները սրբելով թիկնոցի փեշով։ ― Ասացեք, ազնվազարմ դոներ։ Մեր նորին մեծություն թագավորի մայրաքաղաքում ե՞րբ է եղել այսպիսի բան, որ կայսրության հնագույն տոհմերի ժառանգներն ամեն քայլափոխին հանդիպեն քոսոտ խանութպանների ու մսագործների։

Անփող դոներն իրար նայեցին ու կամաց֊կամաց սկսեցին հետ֊հետ գնալ։ Ռումատան հայացքը գցեց այն անկյունը, որտեղ նստած էին գորշերը։ Այնտեղ հիմա չէին խմում ու նայում էին բարոնին։

― Ես ձեզ կասեմ, թե բանն ինչ է, ազնվազարմ դոներ, ― շարունակեց Պամպան։ ― Դրա պատճառն այն է, որ դուք այստեղ վախեցել եք։ Դուք դրանց դիմանում եք։ Այ, հենց դու վախենում ես, ― գոռաց նա, հայացքը գամելով ամենից մոտ կանգնած անփող դոնին։ Վերջինս դեմքը ծամածռեց և, հազիվհազ ժպտալով, հեռացավ։ ― Վախկոտնե՜ր, ― գոռաց բարոնը։ նրա բեղերը ցցվել էին։

Սակայն անփող դոներից ոչ մի բան դուրս չի գա։ Նրանք կռիվ չէին ուզում, նրանք միայն ուզում էին խմել և ուտել։

Այդժամ բարոնը ոտքը դրեց աթոռին, աջ բեղը ոլորեց բռունցքով ու, հայացքը գցելով անկյունում նստած գորշ սպաների կողմը, հայտարարեց․

― Իսկ ես ոչ ոքից չեմ վախենում։ Ու սատկացնում եմ ձեռքս ընկած գորշ ստահակներին։

― Ի՞նչ է բլբլում այդ գարեջրի տակառը, ― բարձրաձայն հարցրեց երկարուկ դեմքով գորշ կապիտանը։

Բարոնը գոհունակությամբ ժպտաց։ Նա շրխկոցով վեր կացավ սեղանի մոտից ու ծանրումեծ բարձրացավ աթոռի վրա։ Ռումատան հոնքերը խոժոռելով, ձեռնամուխ եղավ մսի երկրորդ կտորն ուտելուն։

― Հե՜յ, լսեք, գորշ սրիկանե՜ր, ― այնպես ահեղաձայն գոռած բարոնը, ասես սպաները մի մղոն հեռու էին նրանից։ ― Գիտե՞ք, որ երեք օր առաջ ես՝ բարոն Պամպա դոն Բաուս, ձերոնց մի լավ․․․լավ ծեծ տվի։ Դուք հասկանո՞ւմ եք, բարեկամս, ― առաստաղի տակից դիմեց նա Ռումատային, ― ես ու հայր Կաբանին, ուրեմն, երեկոյան խմում էինք իմ դղյակում։ Հանկարծ վազելով գալիս է իմ ախոռապանս ու հայտնում, որ գորշերի հրոսակախումբը տակնուվրա է անում «Ոսկե պայտ» պանդոկը։ Իմ պանդոկը, իմ հայրենի հողում։ Ես հրամայում եմ՝ «Ձի հեծնե՛լ», ու սլանում եմ այնտեղ։ Երդվում եմ խցաններովս, որ նրանք մեծ ոհմակով էին, մի քսան հոգի․․․ Նրանք ճանկել էին երեք հոգու, կոնծել էին խոզերի պես ու սկսել․․․ Դե այդ խանութպանները խմել չեն կարողանում․․․ ու սկսել են բոլորին ծեծել, ջարդուփշուր անել։ Ես բռնեցի մեկի ոտքից, ու սկսվեց․․․ Ես նրանց հետևից ընկած քշեցի մինչև Ծանր թրերը․․․ Արյունը, դուք ինձ չեք հավատա, հասնում էր մինչև ծնկներս, իսկ կացիններին հաշիվ չկար․․․

Բարոնի պատմությունն այստեղ ընդհատվեց։ Երկարուկ դեմքով կապիտանը թափ տվեց ձեռքը, և ծանր նետադանակը զրնգաց՝ դիպչելով բարոնի կրծքի զրահին։

― Վաղուց պիտի դա արած լինեիր, ― ասաց բարոնը ու պատյանից դուրս քաշեց վիթխարի երկսայր սուրը։

Հիմա արդեն բոլորը ոտքի վրա էին։ Անփող դոները կծկվել էին պատերի տակ։ Ջահել ազնվականները բարձրացել էին սեղանների վրա, որ ավելի լավ տեսնեն։ Գորշերը, դաշույններն առաջ մեկնած, կիսաշրջան կազմեցին ու շարժվեցին բարոնի վրա։ Միայն Ռումատան էր նստած մնացել, մտածելով, թե բարոնի ո՞ր կողմից վեր կենա, որ չընկնի նրա թրի տակ։

Լայն շեղբը չարագուշակ ֆշշում էր, շողշողուն շրջաններ գծելով բարոնի գլխավերևում։ Բարոնն ուղղակի աներևակայելի էր։ Նա ասես բեռնատար ուղղաթիռ լիներ, դռդռացող պտուտակով․․․

Գորշերը երեք կողմից շրջապատելով նրան, անվճռական կանգ առան։ Նրանցից մեկը պատահաբար մեջքով կանգնեց Ռումատայի դեմ, և Ռումատան, ձգվելով սեղանի վրայով, բռնեց նրա օձիքից, շպրտեց ուտելիքի թերմածքով ափսեների վրա ու ափի կողքով շրխկացրեց նրա ականջից ներքև։ Գորշը փակեց աչքերն ու սսկվեց։ Բարոնը գոռաց․

― Մորթե՛ք դրան, ազնվազարմ Ռումատա, իսկ ես կկոտորեմ մնացածներին։

Նա դրանց բոլորին կսպանի, դժգոհ մտածեց Ռումատան։

― Լսեք, ― ասաց նա գորշերին։ ― Եկեք չփչացնենք մեր բոլորի ուրախ երեկոն։ Դուք մեզ չեք դիմանա։ Զենքերդ վայր գցեք ու չքվեք այստեղից։

― Չէ՜ մի, ― բարկացած առարկեց բարոնը։ ― Ես կռվել եմ ուզում։ Թող նրանք կռվեն։ Դե կռվեք, գրողի տարածներ։

Այս խոսքերն ասելով՝ նա շարժվեց գորշերի վրա, էլ ավելի ուժգին պտտեցնելով թուրը։ Գորշերը նահանջում էին, գունատվելով աչքի առաջ։ Երևում էր, որ նրանք կյանքում բեռնատար ուղղաթիռ տեսած չկային։ Ռումատան ոստնեց սեղանի վրայով։

― Սպասիր բարեկամս, ― ինչո՞ւ պիտի մենք կռվենք այս մարդկանց հետ։ Ձեզ դուր չի՞ գալիս, որ նրանք այստեղ են։ Էհ, թող գնան։

― Մենք առանց զենքի չենք գնա, ― մռայլ հայտնեց լեյտենանտներից մեկը։ ― Մեզ դրա համար կպատժեն։ Ես հիմա պարեկային խմբում եմ։

― Գրողի ծոցը գնացեք ձեր զենքերով, ― թույլ տվեց Ռումատան։ ― Դաշույններդ դրեք պատյանների մեջ, ձեռքներդ՝ ծոծրակներիդ ու մեկ֊մեկ դուրս եկեք։ Եվ ոչ մի ստորություն։ Թե չէ, ոսկորներդ կջարդեմ։

― Ո՞նց գնանք, ― սրտնեղած ասաց երկարուկ դեմքով կապիտանը։ ― Այս դոնը փակել է մեր ճամփան։

― Ու կփակեմ, ― համառեց բարոնը։

Ջահել ազնվականները ծաղրալից հռհռացին։

― Դե լավ, ― ասաց Ռումատան։ ― Ես բարոնին կբռնեմ, իսկ դուք փախեք, դեհ, շուտ, ես երկար չեմ կարող պահել նրան․․․ Հե՜յ, հեռացեք դռան մոտից․․․ Բարոն, ― ասաց նա, գրկելով Պամպայի ընդարձակ կոտկատեղը, ― ինձ թվում է, որ դուք մի կարևոր հանգմանք մոռացել եք, բարեկամս։ Չէ որ այս փառապանծ սուրը ձեր նախնիներն օգտագործել են միայն ազնիվ մարտում, քանզի ասված է․ «Սուրդ մի՛ մերկացրու պանդոկում»։

Թուրը թափահարող բարոնի դեմքին մտահոգություն հայտնվեց։

― Բայց ես ուրիշ թուր չունեմ, ― անվճռական ասաց նա։

― Առավել ևս, ― ազդեցիկ ասաց Ռումատան։

― Դուք այդպե՞ս եք կարծում։ ― Բարոնը դեռևս տատանվում էր։

― Ախր դուք ինձանից լավ գիտեք դա․․․

― Այո, ― ասաց բարոնը։ ― Դուք ճիշտ եք։ ― Նա նայեց վերև՝ կատաղորեն պտտվող իր դաստակին։ ― Դուք չեք հավատա, սիրելի Ռումատա, բայց ես երեք֊չորս ժամ կարող եմ այսպես․․․ ու բոլորովին չեմ հոգնում․․․ Էհ, ինչո՞ւ նա հիմա ինձ չի տեսնում։

― Ես կպատմեմ նրան, ― խոստացավ Ռումատան։

Բարոնը հոգոց հանեց ու իջեցրեց թուրը։ Գորշերը կծկվելով, ծլկեցին նրա կողքով։ Բարոնը հայացքով ուղեկցեց նրանց։

― Չգիտեմ, չգիտեմ, ― կասկածանքով ասաց նա։ ― Ինչ եք կարծում, ճիշտ արեցի՞, որ քամակներին շրխկացրի։

― Շատ ճիշտ արեցիք, ― համոզիչ տոնով ասաց Ռումատան։

― Ինչ արած, ― ասաց բարոնը, թուրը դնելով պատյանը։ ― Դե որ մեզ չհաջողվեց կռվել, ապա մենք կերուխումի իրավունք ունենք։

Բռնելով դեռևս ուշակորույս ընկած գորշ լեյտենանտի ոտքերից, բարոնը ցած քաշեց նրան սեղանից ու բամբ ձայնով գոռաց․

― Հե՜յ, տիրուհի։ Խմիչք ու ուտելիք բեր։

Նրանց մոտեցան ջահել ազնվականներն ու հարգալից շնորհավորեցին հաղթանակը։

― Եղածը մի բան չէր, ― բարեհոգաբար նկատեց բարոնը։ ― Վեց քոսոտ ստահակ, վախկոտ, ոնց որ բոլոր խանութպանները։ «Ոսկե պայտում» ես դրանցից քսան հոգու սատկացրի․․․ Բախտս բերել էր, ― դիմեց նա Ռումատային, ― որ այն ժամանակ այս մարտական թուրը չէր ձեռքիս։ Ես կարող էի մոռանալ ու թուրս մերկացնել։ Ու թեպետ «Ոսկե պայտը» պանդոկ չէ, այլ սոսկ միայն գինետուն․․․

― Ոմանք հենց այդպես էլ ասում են՝ «Սուրդ պատյանից մի հանիր գինետանը», ― ասաց Ռումատան։

Տիրուհին մսով լի նոր սկուտեղներ և գինու սափորներ բերեց։ Բարոնը թևքերը քշտեց ու գործի անցավ։

― Ի դեպ, ― ասաց Ռումատան։ ― Ովքե՞ր էին այն երեք գերիները, որոնց ազատեցիք «Ոսկե պայտում»։

― Ազատեցի՞, ― բարոնը դադարեց ծամել ու հայացքը հարեց Ռումատային։ ― Բայց, իմ ազնվազարմ բարեկամ, ես երևի այնքան էլ ճիշտ չեմ արտայատվել։ Ես ոչ ոքի չեմ ազատել։ Չէ՞ որ նրանք ձերբակալված էին, իսկ դա պետական գործ է․․․ Ինչո՞ւ պիտի ես նրանց ազատեի։ Ինչ֊որ մի դոն էր, երևի, վախկոտի մեկը, մի ծեր ուսյալ ու ծառան․․․ Նա վեր քաշեց ուսերը։

― Այո, իհարկե, ― տխուր ասաց Ռումատան։

Բարոնը հանկարծ կաս֊կարմիր կտրեց ու սարսափելի չռեց աչքերը։

― Ի՞նչ։ Նորի՞ց, ― ոռնաց նա։

Ռումատան հետ նայեց։ Դռան մոտ կանգնած էր դոն Ռիպատը։ Բարոնը շրջվեց, շուռ տալով աթոռներն ու ցած գցելով ափսեները։ Դոն Ռիպատը նշանակալիորեն նայեց Ռումատայի աչքերին ու դուրս եկավ։

― Ներողություն եմ խնդրում, բարոն, ― ասաց Ռումատան, վեր կենալով տեղից։ ― Արքունական ծառայություն․․․

― Ա՜․․․ ա՜, ― հիասթափված փնթփնթաց բարոնը։ ― Կարեկցում եմ․․․ Ոչ մի դեպքում չէի ծառայի․․․

Դոն Ռիպատը սպասում էր դռան հետևում։

― Ի՞նչ նորություն կա, ― հարցրեց Ռումատան։

― Երկու ժամ առաջ, ― գործնականորեն հաղորդեց դոն Ռիպատը, ― Թագի պահպանության մինիստր դոն Ռեբայի հրամանով ձերբակալեցի և Ուրախ Աշտարակ տարա դոնա Օկանային։

― Այդպես, ― ասաց Ռումատան։

― Մեկ ժամ առաջ Դոնա Օկանան մահացավ, չդիմանալով կրակով խոշտանգվելուն։

― Այդպե՜ս, ― ասաց Ռումատան։

Պաշտոնապես նրան մեղադրեցին լրտեսության մեջ։

Բայց․․․ ― Դոն Ռիպատը կմկմաց ու աչքերը գցեց հատակին։ ― Ես կարծում եմ․․․ Ինձ թվում է․․․

― Հասկանում եմ, ― ասաց Ռումատան։

Դոն Ռիպատը մեղավոր աչքերով նայեց նրան։

― Ես անզոր էի․․․ ― սկսեց նա։

― Դա ձեր գործը չէ, ― խռպոտ ձայնով ասաց Ռումատան։

Դոն Ռիպատի աչքերը նորից դարձան անկենդան։ Ռումատան գլխով հրաժեշտ տվեց նրան ու վերադարձավ բարոնի մոտ։ Բարոնը մաքրազարդել էր լցոնված սիպեներով սկուտեղը։

― Էստորական լցրեք, ― ասաց Ռումատան։ Ու թող էլի բերեն։ ― Նա հազաց։ ― Պիտի քեֆ անենք։ Գրո՜ղը տանի, քեֆ պիտի անենք․․․

Երբ Ռումատան ուշքի եկավ, զգաց, որ կանգնած է ինչ֊որ ամայի վայրում։ Արդեն բացվում էր թուխպ օրը, հեռվում ինչ֊որ տեղ խռպոտ ձայներով կանչում էին աքլոր֊ժամացույցները։ Կռռում էին մի տհաճ կույտի վերևում պտտվող ագռավները, և շուրջը խոնավ նեխահոտ էր փչում։ Գլխի մշուշն արագ ցնդում էր, վրա էր հասնում ընկալումների գերհստակության և որոշակիության ծանոթ զգացումը, լեզվի վրա դուրեկանորեն հալվում էր անանուխի դառնությունը։ Սոսկալի ցավում էին աջ ձեռքի մատները։ Ռումատան բռունցքը մոտեցրեց աչքերին։ Հոդերի մաշկը պլոկված էր, իսկ ափի մեջ սեղմված էր կասպարամիդի դատարկ սրվակը (հակաալկոհոլային թունավորման այդ հզոր դեղամիջոցը Երկիրը միշտ տալիս էր հետամնաց մոլորակներում աշխատող իր հետախույզներին)։ Երևում է, արդեն այստեղ, այս ամայի տեղում, երբ դեռ չէր ընկել խոզային վիճակի մեջ, Ռումատան առանց գիտակցելու, գրեթե բնազդորեն, բերանն էր լցրել սրվակի պարունակությունը։

Տեղանքը ծանոթ էր, հենց դիմացը սևին էր տալիս հրդեհված աստղադիտարանի աշտարակը, իսկ ձախ կողմում աղջամուղջի միջից նշամարվում էին մինարեթներ հիշեցնող թագավորական պալատի պահակային աշտարակները։ Ռումատան խոր շնչեց խոնավ ու պաղ օդը և քայլերն ուղղեց դեպի տուն։

Բարոն Պամպան չտեսնաված քեֆ արեց այդ գիշեր։ Անփող դոների ուղեկցությամբ, որոնք շատ արագ կորցրին մարդկային կերպարանքը, նա մի վիթխարի շրջան գործեց՝ մտնելով արկանարյան բոլոր գինետները, ու գինուն տալով ամեն ինչ, նույնիսկ շքեղ գոտին, սպառելով աներևակայելի քանակությամբ խմիչք ու խորտիկներ, և ճանապարհին մոտ ութ անգամ կռվի բռնվեց։ Համենայն դեպս, Ռումատան հստակ հիշում էր ութ կռիվները, որոնց ինքը խառնվել էր, ճգնելով բաժանել կռվողներին, որ գործը չհասնի սպանության։ Ուրիշ բան նա այլևս չէր հիշում, ամեն ինչ թաղված էր մշուշի մեջ։ Այդ մշուշից մերթ հառնում էին ատամների մեջ դաշույնն խրած գիշատիչ մռութներ, մեկ վերջին անփող դոնի անհեթեթ վշտահար դեմքը, որին բարոն Պամպան փորձում էր ստրկության վաճառել նավահանգստում, մերթ՝ մեծքթանի փրփրած իրուկանցուն, որը կատաղած պահանջում էր վերադարձնել իր ձիերը․․․

Սկզբում Ռումատան դեռ մնում էր որպես հետախույզ։ Բարոնին հավասար խմում էր իրուկանյան, էստորական, սոանայն, արկանարյան, սակայն ամեն անգամ նոր տեսակի գինու անցնելուց առաջ թաքուն կասպարամիդի մի հաբ էր դնում բերանը։ Նա դեռ պահպանում էր սթափությունը և, ըստ սովորության, նկատում էր խաչմերուկներում ու կամուրջների մոտ խմբված գորշ գրոհային պարեկներին, սոանյան ճանապարհի վրա գտնվող հեծայլ բարբարոսների ուղեկալը, որտեղ բարոնին հաստատ կգնդակահարեին, եթե Ռումատան չիմանար բարբարոսների լեզուն։ Նա հստակ հիշում էր, ինչպես ապշեց այն մտքից, երբ գլխի ընկավ, որ Հայրենասիրական դպրոցի առաջ անշարժ կանգնած կնգուղավոր, սև սքեմներով դիվային զինվորների շարքը վանքի դրուժինան է։ Եկեղեցին ի՞նչ գործ ունի այստեղ, մտածեց նա։ Այդ ո՞ր օրվանից է Արկանարում եկեղեցին միջամտում աշխարհիկ գործերին։

Նա դանդաղ էր հարբում, բայց և այնպես հարբեց միանգամից, և երբ մի պահ սթափվելով իր դիմաց տեսավ կտոր֊կտոր արված կաղնե սեղանը ինչ֊որ անծանոթ սենյակում, ձեռքում բռնած սուրը և իրեն ծափահարող անփող դոներին, մտածեց, որ տուն գնալու ժամանակն է։ Բայց արդեն ուշ էր։ Կատաղության և ամեն մարդկայինից ազատագրվելու նողկալի ու անպատկառ բերկրանքի ալիքն արդեն կլանել էր նրան։ Նա դեռևս մնում էր երկրացի մարդ, հետախույզ, ժառանգը կրակի ու երկաթի մարդկանց, որոնք հանուն վեհ նպատակի չէին խնայում ոչ իրենց, ոչ էլ ուրիշներին։ Նա չկարողացավ դառնալ Ռումատա Էստորացի, քսաներորդ սերունդը ռազմաշունչ նախնիների, որոնք հռչակված էին իրենց կողոպուտներով և հարբեցողութնամբ։ Բայց նա այլևս կոմունար էլ չէր։ Նա այլևս ոչ մի պարտականություն չուներ Էքսպերիմենտի հանդեպ։ Նրան մտահոգում էին սոսկ իր հանդեպ ունեցած պարտականությունները։ Նա այլևս ոչ մի կասկած չուներ։ Ամեն ինչ պարզ էր նրան, բացարձակապես ամեն ինչ։ Նա հաստատ գիտեր, թե ով է այս ամենի մեղավորը, և հաստատ գիտեր, թե ինքն ինչու է ուզում սրակոտոր անել, ողջակիզել, նիզակներով ու եղաններով պալատի աստիճաններից ներքև շպրտել ոռնացող ամբոխին։

Ռումատան ցնցվեց ու պատյանից հանեց թուրը։ Սայրերը բթացած էին, բայց՝ մաքուր։ Նա հիշում էր, որ մարտի էր բռնվել ինչ֊որ մեկի հետ, բայց ո՞մ։ Ու ինչպե՞ս էր վերջացել․․․

․․․ Ձիերը ծախել էին ու կոնծել։ Անփող դոները չքվել էին։ Ռումատան բարոնին իր տուն էր բերել (դա էլ էր հիշում)։ Պամպա դոն Բաուն առույգ էր, միանգամայն սթափ ու պատրաստ շարունակելու խրախճանքը․ պարզապես չէր կարողանում ոտքի վրա մնալ։ Բացի այդ, նա չգիտես ինչու կարծում էր, որ հենց նոր է հրաժեշտ տվել սիրելի տիկնոջն ու հիմա արշավանքի է դուրս եկել իր ոխերիմ թշնամի բարոն Կասկայի դեմ, որը ծայրաստիճան լկտիացել է։ («Դուք ասեք, սիրելիս, այդ սրիկան իր ազդրից վեցմատնանի տղա է ծնել ու անունը դրել Պամպա․․․»)։ «Արևը մայր է մտնում, ― հայտարարեց նա, նայելով մայրամուտ պատկերող գոբելենին։ ― Մենք կարող էինք մինչև լույս ուրախանալ այս գիշեր, իմ ազնիվ դոներ, բայց ռազմի սխրանքները պահանջում են քնել։ Արշավի ընթացքում ոչ մի կաթիլ գինի։ Եվ բարոնուհին էլ է դրան դեմ»։

Ի՞նչ։ Անկողի՞ն։ Ի՞նչ անկողին բաց դաշտում։ Մեր անկողինը մարտական նժույգի սթարն է։ Այս խոսքերն ասելով՝ նա պատից պոկեց տարաբախտ գոբելենը, փաթաթվեց մինչև գլուխը և շրխկոցով փռվեց անկյունում դրված աշտանակի տակ։ Ռումատան Ունոյին հրամայեց մի դույլ թթվաջուր դնել նրա կողքը։ «Համա լակել եք», ― մռթմռթաց Ունոն։ «Լռիր, հիմար, ― ասաց այն ժամանակ Ռումատան և․․․ Հետո ինչ որ բան եղավ։ Ինչ որ շատ գարշելի բան, որը ամբողջ քաղաքով մեկ քշեց նրան, հասցրեց այս ամայի դաշտը։ Ինչ֊որ շա՛տ֊շա՛տ սոսկալի, ամոթալի բան․․․

Նա հիշեց, երբ արդեն մոտենում էր տանը և, հիշելով, կանգ առավ։

․․․ Մի կողմ շպրտելով Ունոյին, աստիճաններով բարձրացավ ու մտավ նրա մոտ որպես տեր, ու լաուսամփոփի լույսի տակ տեսավ աղջկա սպիտակ դեմքը, սարսափից և զզվանքից խոշորացած աչքերը, և այդ աչքերում տեսավ ինքն իրեն՝ օրորվող, ոտքի վրա չկանգնող, կախ ընկած փսլնքոտ շրթունքով, քերծված բռունցքներով, կեղտոտ հագուստով, տեսավ երակներում կապույտ արյուն հոսող լկտի ու ստոր ստահակին, և այդ հայացքը հետ շպրտեց նրան դեպի սանդուխք, ներքև, միջանցք, մութ փողոց և հեռու, ավելի հեռու, ինչքան հնարավոր է հեռո՛ւ, հեռո՛ւ․․․

Ատամներն իրար սեղմելով և զգալով, որ ներսում ամեն ինչ սառել է ու քարացել, նա զգուշորեն բացեց դուռը և ոտնաթաթերի վրա մտավ միջանցք։ Անկյունում, վիթխարի ծովային կաթնասունի նման խաղաղ քնած էր բարոնը։ «Ով է», ― բացականչեց Ունոն, որն աղեղնազենը ծնկներին դրած ննջում էր աթոռի վրա։ «Կամաց», ― շշուկով ասաց Ռումատան։ ― Գնանք խոհանոց։ Մի տակառ ջուր բեր, քացախ, նոր շորեր։ Շուտ»։

Նա երկար ու մոլեգին գուհունակությամբ լվացվում էր և մարմինը շփում քացախով, վրայից մաքրելով գիշերվա մրուրը։ Ունոն, որը սովորականին հակառակ լուռ էր, անընդհատ պտտվում էր նրա չորս կողմը։ Եվ միայն հետո, երբ դոնին օգնում էր հագնելու հետևին ճարմանդներ կպցրած անհեթեթ մանուշակագույն տարազը, մռայլ հայտնեց․

― Երբ գիշերը փախաք, Կիրան ներքև իջավ ու հարցրեց, թե դուք տուն եկե՞լ եք։ Նա երևի կարծել է, թե երազ է տեսել։ Ես նրան ասացի, որ ինչ երեկ գնացել եք հերթապահության, այդպես էլ չեք վերադարձել․․․

Ռումատան շրջվեց ու խոր շունչ քաշեց։ Ունոյի ասածը նրան չթեթևացրեց։ Ընդհակառակը։

― ․․․ Իսկ ես ամբողջ գիշեր զենքը ձեռքիս նստել եմ բարոնի մոտ, վախենում էի, որ զարթնի ու վերև քշի․․․

― Շնորհակալություն, պստիկ, ― ճիգ գործադրելով, ասաց Ռումատան։

Նա հագավ կոշիկները, դուրս եկավ միջանցք և կանգնեց սև, մետաղափայլ հայելու առաջ։ Կասպարամիդը անխափան էր գործում։ Հայելու մեջ երևում էր նրբագեղ, առինքնող արտաքինով դոնի դեմքը, որը փոքր֊ինչ դալուկ էր հոգնեցուցիչ գիշերային հերթապահությունից հետո։ Ոսկե ապարոշով ագուցված խոնավ մազերը գեղեցիկ ալիքներով իջնում էին ուսերին։ Ռումատան մեքենաբար ուղղեց քթարմատի վերևում գտնվող օբյեկտիվը։ Համա թե լավ ներկայացում տեսան այսօր Երկրում, մռայլ մտածեց նա։

Լույսն արդեն բացվել էր։ Արևը ներս ընկավ փոշոտ ապակիներից։ Շրխկոցով բացվեցին պատուհանների փեղկերը։ Դրսում իրար հետ խոսում էին քնատ մարդիկ։ «Ո՞նց եք քնել, եղբայր Կիրիս»։ ― «Փառք աստծո, հանգիստ էր, եղբայր Տիկա։ Գիշերն անցավ, և փառք տանք աստծուն»։ ― «Իսկ ինչ֊որ մեկը մեր պատուհաններն էր ջարդում։ Ասում են, ազնվազարմ դոն Ռումատան գիշերը զվարճանում էր»։ ― «Ասում են, որ նրանց տանը հյուր կա»։ ― «Հիմա մի՞թե զվաարճանում են։ Հիշում եմ, երիտասարդ թագավորի օրոք այնպես էին զվարճանում, որ չնկատեցին էլ, թե ինչպես քաղաքի կեսը հրդեհվեց»։ ― «Ինչ ասեմ, եղբայր Տիկա։ Փառք աստծու, որ մեր հարևանը կարգին դոն է։ Տարին մի անգամ է զվարճանում, այն էլ․․․»։

Ռումատան բարձրացավ վերև, բախեց աշխատասենյակի դուռը և ներս մտավ։ Կիրան երեկվա պես նստած էր բազկաթոռին։ Նա բարձրացրեց աչքերը և վախեցած ու տագնապով լի հայացքը հառեց Ռումատային։

― Բարի լույս, փոքրիկս, ― ասաց Ռումատան, մոտեցավ, համբուրեց նրա ձեռքերը և նստեց դիմացի բազկաթոռին։

Կիրան շարունակում էր զննել նրա դեմքը, հետո ասաց․

― Հոգնե՞լ ես։

― Հա, մի քիչ։ Ու հիմա նորից պիտի գնամ։

― Բան սարքե՞մ քեզ համար։

― Շնորհակալություն, պետք չէ։ Ունոն կպատրաստի։ Գուցե միայն օձիքիս օծանելիք․․․

Ռումատան զգում էր, որ իրենց միջև հառնում է կեղծիքի պատը։ Սկզբում բարակ, իսկ հետո ավելի ու ավելի հաստ ու ամուր պատը․․․ Եվ արդեն ընդմիշտ, ամբողջ կյանքում կմնա այդ պատը, դառնացած մտածեց Ռումատան։ Նա նստել էր աչքերը փակ, մինչ աղջիկը տարբեր օծանելիքներ էր քսում նրա շքեղ օձիքին, դեմքին, ճակատին, մազերին։ Հետո Կիրան ասաց․

― Դու նույնիսկ չես հարցնում, թե ես ինչպես եմ քնել։

― Հը, ինչպե՞ս ես քնել, փոքրիկս։

― Երազ եմ տեսել։ Սոսկալի երազ, հասկանո՞մ ես։

Պատը դարձավ ամրոցի պարիսպ։

― Նոր տեղում միշտ էլ այդպես է լինում, ― կեղծեց Ռումատան։ ― Համ էլ, երևի, բարոնը ներքևում աղմկում էր։

― Ասե՞մ նախաճաշը բերեն, ― հարցրեց Կիրան։

― Ասա։

― Իսկ առավոտյան դու ի՞նչ գինի ես սիրում։

Ռումատան բացեց աչքերը։

Ջուր եմ ուզում, ― ասաց նա։ ― Առավոտյան ես չեմ խմում։

Կիրան դուրս եկավ սենյակից, և Ռումատան լսեց, թե նա ինչպես հանգիստ ու զրնգուն ձայնով է խոսում Ունոյի հետ։ Հետո վերադարձավ սենյակ, նստեց նրա բազկաթոռի կողքին ու սկսեց պատմել երազը, իսկ Ռումատան լսում էր հոնքերը խոժոռելով և զգալով, թե ինչպես ամեն րոպե պատն ավելի է հաստանում ու անխորտակելի դառնում, և ինչպես է այդ պատն իրեն հեռացնում իր միակ, այս հրեշավոր աշխարհում իսկապես հարազատ իր միակ էակից։ Եվ այնժամ նա ամբողջ մարմնով ընդոստ զարնվեց այդ պատին․

― Կիրա, ― ասաց նա։ ― Դա երազ չի եղել։

Ու առանձնապես ոչ մի բան չպատահեց։

― Իմ խե՜ղճ Ռումատա, ― ասաց Կիրան։ ― Սպասիր, ես հիմա թթվաջուր կբերեմ․․․