Ես սիբիրցի եմ

Այդ երբվանի՞ց է սովորույթ դառել՝

«Ապրողին տանջե՛լ, մեռածին՝ սիրե՜լ․․․» ―

Մարդիկ հոգսի տակ կքո՜ւմ են, հարբո՜ւմ,

Իրար ետեւից․․․ դագաղում պառկում,

Երկու քաղցր խոսք լսելու համար․

(Ասված ո՛չ նրանց՝ պատմությա՛ն համար․․․)

Ո՞վ Մայակովսկուն մահվան դուռ հրեց,

Ո՞վ ատրճանակն ափի մեջ դրեց,

Մինչ, ապրե՜ր, գուցե իր երգի պես սեգ,

Եթե․․․ գոնե մի քնքուշ խո՜սք լսեր․․․

Նա, ով ապրո՛ւմ է՝ գլխացավա՜նք է,

Եւ մեռածի՜նն է լոկ սերն ու փառքը․․․