Բանաստեղծություններ - Սոհրաբ Սեփեհրի
Բովանդակություն
ՄԵՆՈՒԹՅԱՆ ՆՈՒՐԲ ՃԵՆԱՊԱԿԻՆ ՍՈՀՐԱԲ ՍԵՓԵՀՐԻ
Պարսկական «ժամանակակից պոեզիայի» թերեւս ամենաինքնատիպ բանաստեղծներից է Սոհրաբ Սեփեհրին։ Վերջին հիսուն տարիների ընթացքում Իրանի գրականության ու արվեստի ամենաճանաչված դեմքերից մեկը, որի պոեզիան ու գեղանկարչությունը, հատկապես հեղինակի մահից հետո, դուրս եկան համաշխարհային արվեստի ասպարեզ։
Լինելով նաեւ տաղանդավոր գեղանկարիչ Ս. Սեփեհրին փնտրում էր բնապաշտական ու սուֆիստական շքեղ երեւույթների ու վիճակների անզուգական տոնահանդեսը, որն իր լավագույն դրսեւորումն է գտել «Կանաչ ծավալ», «Մենք ոչինչ, մենք հայացք» ժողովածուներում եւ «Ջրի ոտնաձայնը», «ճամփորդը» պոեմներում։ Ս. Սեփեհրին ծնվել է 1928թ. Իրանի Քաշան քաղաքում։
Ս. Սեփեհրիի կենդանության օորք թե՞ պարսկերեն եւ թե այլ լեզուներով հիսունից ավելի հոդվածներ գրվեցին պոեզիայի բնագավառում նրա անուրանալի ձեռքբերումների մասին։ «Ջրի ոտնաձայնը» գրքով կարելի է ասել, որ սկսվում է հեղինակի երկրորդ ստեղծագործական շրջանը։ Նրա լեզուն եւ մտորումները դառնում են առավել պայծառ եւ ինքնատիպ։ Համարյա հենց այս նույն շրջանում Ֆ. Ֆարրոխզադը հասավ իր «Սի այլ ծնունդ»ին (Ֆ. Ֆարրոխզադի 4ևրդ ժողովածուն)։ Այն տարբերությամբ, որ Ֆորուղի նվաճումները ձեռք էին բերվում մեծ թռիչքներով, մեծ տագնապներով ու ջղաձգությամբ, իսկ Սեփեհրին իր գագաթին մոտենում էր բացարձակ մենության, խաղաղության եւ տեսանող ու քննախույզ հայացքով։ 1977թ. «Ութ գիրք» վերտառությամբ լույս են տեսնում Սեփեհրիի ամբողջական ստեղծագործությունները։
«Ջրի ոտնաձանը» եւ «ճամփորդը» կազմում են «Ութ գրքի» հինգերորդ եւ վեցերորդ գրքերը։
Սեփեհրին սիրում էր ճամփորդել։ Եղել է Բրազիլիայում, Ֆրանսիայում, Հնդկաստանում, Աֆղանստանում, Գերմանիայում, Անգլիայում, իսպանիայում, Հոլանդիայում, Եգիպտոսում եւ այլուր։ Ֆրանսիայում, Բրազիլիայում, ԱՍՆում, Շվեդիայում եւ Իրանի տարբեր քաղաքներում ունեցել է անհատական ցուցահանդեսներ։
Խորապես տիրապետելով անգլերենին, ֆրանսերենին, ինչպես նաեւ որոշ չափով ճապոներենին, նա կարողացավ բնագրով ծանոթանալ համաշխարհային գրականության լավագույն նմուշներին։ Ս. Սեփեհրիի թարգմանությամբ պարսկերեն լույս է տեսել նորվեգացի բանաստեղծ Ռիշարդ Բիլինգերի (R. Bilinger), ամերիկացի Վիլյամ Կարլոս Վիլյամզի (W Carlos Williams), Փիեռ Րեւերդիի (P. Revedy), ինչպես նաեւ ճապոնացի եւ չին բանաստեղծների ստեղծագործությունները։
Ս. Սեփեհրիի բանաստեղծություններն ու պոեմները կենդանության օրոք եւ հետո բազմիցս թարգմանվել են գերմաներեն, իսպաներեն, անգլերեն, իտալերեն, արաբերեն, ֆրանսերեն, լեհերեն, թուրքերեն...
Ս. Սեփեհրին կարճ ապրեց։ Ծանր հիվանդությունը նրան գամում է անկողնում. 1980թ. 52 տարեկան հասակում Իրանի «Փարս» հիվանդանոցում վախճանվում է պարսկական ժամանակակից պոեզիայի եւ արվեստի պայծառ դեմքերից մեկը...
Մշտապես
Երեկո,
Մի քանի սարյակ
Հեռացան եղեւնու հիշողության առանցքից,
Տեղում մնաց ծառի մարմնական բարությունը
Իմ ուսերին թափելով պարկեշտության արեւածագը։
Խոսիր, ով գիշերային ժամադրավայրերի կին,
Հենց այս բարեհաճ ճյուղերի տակ քամու
Իմ ձեռքին հանձնիր մանկությունը իմ։
Այս սեւ մշտապեսների կենտրոնում
Խոսի՛ր, ով գեղագույն կատարելության քույր,
Իմ արյունը լցրու մտքի մեղմությամբ,
Բացահայտիր զարկերակն իմ
Սիրո շնչի կոշտության վրա։
Բացարձակ, մաքուր հողերի վրա
Քայլիր մինչ
Առասպելների այգու պայծառությունը։
ճաճանչափայլ խաղողի պահերի եզրին
Խոսի՛ր, բեդվինական խոսքի հուրի՛,
Իմ տրտմությունը մաքրիր
Բառ ու բանի հեռու գետաբերանին,
Եվ տկարության բոլոր աղի ավազներում
Տարածիր կոկորդը ջրի։
Հետո,
Երեկ գիշերվա քաղցր կոպը
Փռիր
Չալեկոծված գազոնների ըմբռնման վրա։
ԸՆԿԵՐ[1]
«I should be glad of another death» T.S.Eliot [2]
Մեծ Էր,
Եվ բնակիչն Էր այսօրվա, Եվ բոլոր բաց հորիզոնների ազգակիցն Էր, Եվ ինչ լավ Էր ըմբռնում հող ու ջրի տոնայնությունը։ Ձայնը
Իրականության հուզաթախիծ ձեւն ուներ Եվ կոպերը Մեզ ցույց Էին տալիս Տարրերի զարկերակի ընթացքը։ Եվ ձեռքերը Թերթեցին
Մեծահոգության մաքուր օդը, Եվ բարության գաղթարշավը Մեր կողմն ուղղեց։ Նման Էր իր մենակեցությանը,
Եվ հայելու համար մեկնաբանեց
Իր ժամանակի ամենասիրահարված կորությունները, Եվ նա վարքագծով անձրեւի,
Լի էր թարմությունների կրկնությամբ,
Եվ նա ծառի ոճով
Տարածվում էր առողջության մեջ լույսի։
Ինչևոր մանուկ շարունակ կանչում էր քամուն, Խոսքի թելը շարունակ շղթայում էր ջրի սողնակին։
Մի գիշեր մեզ համար
Քնքշության կանաչ երկրպագությունը
Կատարեց այնպես արագ,
Որ մենք շոշափեցինք հողի հարթության
Զգացումը հուզական։
Եվ թարմացանք ինչպես
Մի դույլ ջրի առոգանություն։
Եվ տեսանք անգամներ,
Թե ինչպես զամբյուղով գնում էր
Մի ողկույզ ավետիս քաղելու համար։
Բայց չեղավ երբեք,
Որ նստի պարզորոշության դիմացը աղավնիների,
Եվ գնաց մինչեւ ափը ՈՉՆՉԻ
Եվ պառկեց համբերանքի ետեւը լույսերի,
Եվ չմտածեց անգամ
Դռների հուզված արտասանության արանքում
Մի խնձոր ուտելու համար
Որքան միայնակ ենք մենք։
Ծանոթագրություններ
|
Այս ստեղծագործությունը դեռ ամբողջովին տեղադրված չէ Գրապահարանում |
