Changes
Վերջում բոլորը, կամ գրեթե բոլորը, հաշտվեցին նրա հետ, որպեսզի չթողնեն խռովկան կամ չափազանց առաքինի մարդու տպավորություն։ Ես եւս։ Բայց ես այլեւս երբեք չկարողացա նրա հետ իսկական բարեկամություն անել՝ ո՛չ սրտով, ո՛չ խելքով։ Ամենից վատն այն է, երբ դու խելքով հասկանում ես, որ այլեւս չես կարող տվյալ մարդու բարեկամը լինել։ Բայց այստեղ ամեն ինչ նույնիսկ ավելի բարդ էր։
==Մահվան կնիքով նշված մարդը==
Այն երեկո, երբ ես Էզրայի մոտ ծանոթացա բանաստեղծ Էռնեստ Ուոլշի հետ, վերջինս մենակ չէր։ Նրա հետ ջրաքիսի մորթուց կարած, երկար թիկնոցներով երկու աղջիկ կար, իսկ տան առջեւ կանգնած էր «Կլարիջ» հյուրանոցի մեծ ու փայլուն լիմուզինը, որի ղեկի մոտ նստած էր շքազգեստով վարորդը։ Աղջիկները շիկահեր էին եւ Ամերիկայից Ուոլշի հետ նույն նավով էին եկել։ Նավը ժամանել էր նախօրյակին, եւ Ուոլշը նրանց բերել էր Էզրայի մոտ։
Էռնեստ Ուոլշը սեւահեր էր, ջղային, ավարտված իռլանդացի, որի պոետական արտաքինը նշված էր մահվան կնիքով, ինչպես նշված է լինում կինոֆիլմի հերոսը։ Նա զրուցում էր Էզրայի հետ, իսկ ես՝ աղջիկների, որոնք ինձ հարցրին, թե կարդացե՞լ եմ, արդյոք, պարոն Ուոլշի բանաստեղծությունները։ Ես դրանք չէի կարդացել, եւ աղջիկներից մեկը բացելով Հարիետ Մոնրոյի կողմից հրատարակվող կանաչ կազմով «Պոեզիա» հանդեսը, ինձ ցույց տվեց Ուոլշի բանաստեղծությունները։
— Նրան հազար երկու հարյուր դոլլար են վճարում հատին,— ասաց նա։
— Յուրաքանչյուր բանաստեղծությանը,— ասաց մյուսը։
Ես հիշեցի, որ այդ նույն հանդեսը լավագույն դեպքում ինձ տասներկու դոլլար էր տալիս էջին։
— Երեւում է, նա իրոք մեծ պոետ է,— ասացի։
— Նրան վճարում են ավելի, քան Էդի Գեստին,— ինձ հայտնեց առաջին աղջիկը,— նրան վճարում են նույնիսկ ավելի քան… էդ, ինչպե՞ս էր նրա անունը… դե, դուք գիտեք։
— Կիպլինգին,— ասաց նրա ընկերուհին։
— Նրան բոլորից շատ են տալիս,— ասաց առաջին աղջիկը։
— Դուք երկա՞ր եք մնալու Փարիզում,— հարցրի։
— Ինչպես ասեմ։ Առանձնապես ոչ։ Մենք այստեղ մեր բարեկամների հետ ենք։
— Մենք ժամանել ենք այդ նույն… Էդ ինչպես է կոչվում, նավով… դե, դուք գիտեք։ Այնտեղ ամենեւին մարդ չկար։ Հասկանալի է, պարոն Ուոլշից բացի։
— Նա, կարծեմ, թո՞ւղթ է խաղում,— հարցրի ես։
Աղջիկը հուսախաբված, բայց հասկացող հայացքով ինձ նայեց։
— Ոչ։ Պետք չէ, որ նա խաղա։ Նա կարիք չունի խաղալու, քանի որ կարողանում է գրել այդպիսի բանաստեղծություններ։
— Ո՞ր նավով եք մտադիր վերադառնալ։
— Դժվար է ասել։ Դա կախված է նավերի չվացուցակից։ Եվ ուրիշ շատ բանից։ Դուք է՞լ մտադիր եք մեկնել։
— Ոչ։ ԻՆձ համար այստեղ էլ վատ չէ։
— Սա բավականին աղքատ թաղամաս է, այդպես չէ՞։
— Այո։ Բայց այստեղ լավ է։ Ես գրում եմ սրճարանում եւ ճիարշավարան եմ հաճախում։
— Եվ դուք ձիարշավարան եք գնում ձեր ա՞յդ կոստյումով։
— Ոչ։ Սրանով ես սրճարան եմ գնում։
— Շատ հետաքրքիր է,— ասաց աղջիկներից մեկը,— ես կցանկանայի ծանոթանալ սրճարանի փարիզյան այդ կյանքին։ Իսկ դո՞ւ, սիրելիս։
— Ես նույնպես,— ասաց երկրորդ աղջիկը։
Ես նրանց ազգանունները գրեցի իմ ծոցատետրում եւ խոստացա զանգել «Կլարիջ» հյուրանոցը։ Աղջիկները հաճելի էին, եւ ես հրաժեշտ տվի նրանց, Ուոլշին ու Էզրային նույնպես։ Ուոլշը դեռեւս տաք֊տաք ինչ֊որ բան էր ասում Էզրային։
— Ուրեմն, չե՞ք մոռանա,— ասաց աղջիկներից ավելի բարձրահասակը։
— Ինչպե՜ս կարելի է,— պատասխանեցի ես ու կրկին սեղմեցի ե՛ւ մեկի, ե՛ւ մյուսի ձեռքը։
Որոշ ժամանակ անց, ես Էզրայից լսեցի, որ պոեզիայի ու մահվան կնիքով նշված երիտասարդ բանաստեղծների ոմն երկրպագուհիներ Ուոլշին դուրս են բերել «Կլարիջ» հյուրանոցից, նրա համար վճարելով, իսկ այնուհետեւ լսեցի, որ նա դրամական օգնություն է ստացել մի այլ աղբյուրից եւ մտադիր է դառնալ ինչ֊որ նոր եռամսյա հանդեսի հարակից խմբագիրը։
Այն ժամանակ Սկոֆիլդ Թեյերի հրատարակած «Դայլ» ամերիկյան գրական հանդեսը իր հեղինակներին կարծեմ հազար դոլլարի ամենամյա պարգեւ էր շնորհում գրական բարձր վարպետության համար։ Այն տարիներին դա նշանակալից գումար էր յուրաքանչյուր պրոֆեսիոնալ գրողի համար, էլ չխոսելով հեղինակության մասին, եւ մի քանի հոգի, միանգամայն արժանի կերպով, արդեն ստացել էին այդ պարգեւը։ Եվրոպայում այն տարիներին երկուսով կարելի էր օրական հինգ դոլլարով լավ ապրել եւ նույնիսկ ճանապարհորդել։
