Changes
/* Գլուխ քսանութերորդ */
Ճանապարհը բաց է։ Եթե չհաշվենք հատակի «ուղեփակոցը»։
==Գլուխ քսանիններորդ==
― Չենք վհատվում, ― զեկուցեց Պաթը օդամուղով իջեցված միկրոֆոնի միջով։ ― Իհարկե, մենք տրտմեցինք, երբ փոշեգնացը նորից նստեց ու կապը ձեզ հետ խանգարվեց։ Բայց այժմ արդեն պարզ է, որ շուտով կհանեք մեզ այստեղից։ Լսում ենք, թե ինչպես է աղմկում շերեփը, ինչպես եք դուրս տալիս փոշին, ու գիտենք՝ դուք այստեղ եք։ Մենք երբեք չենք մոռանա այն ամենը, ինչ դուք արեցիք մեզ համար, ― ավելացրեց նա հուզված։ ― Ինչ էլ որ պատահի, մենք ուզում ենք շնորհակալություն հայտնել ձեզ։ Մենք չենք կասկածում․ դուք արիք ամեն հնարավոր բան։ Իսկ այժմ միկրոֆոնը տալիս եմ մյուսին, արդեն շատ ուղերձներ են կուտակվել։ Հուսով եմ, որ այս վերջին հաղորդումն է «Սելենից»։
Միկրոֆոնը միսսիս Ուիլյամսին հանձնելով, Պաթը հանկարծ զգաց, որ եզրափակիչ ֆրազը, թերևս, այնքան էլ հաջող չստացվեց, այն երկակի կարելի է հասկանալ։ Ասենք ոչ, այժմ, երբ փրկությունը այսքան մոտ է, անհաջողությունների հնարավորությունը բացառվում է։ Նրանք այնքան են դիմացել, որ նոր ձախորդություններ պարզապես չպետք է լինեն։
Եվ, այնուամենայնիվ, նա գիտեր․ վերջին էտապը ամենադժվարն ու վտանգավորն է լինելու։ Արդեն մի քանի ժամ շարունակ, ― երբ գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը նրանց պատմեց իր պլանի մասին, ― նրանք նորից ու նորից անդրադառնում էին դրան։ Ասենք այլևս ինչի՞ մասին կարելի էր խոսել, երբ թռչող պնակների թեման միահամուռ հակահարվածի հանդիպեց։
Կարելի էր բարձրաձայն ընթերցանությամբ զբաղվել, բայց չգիտես ինչու «Շեյնը» և «Նարիջն ու խնձորը» այլևս չէին հետաքրքրում նրանց։ Ամեն ոք կարող էր մտածել սոսկ փրկարար գործողությունների ու այն նոր կյանքի մասին, որ նրանց սպասում էր նորից մարդկությանը միախառնվելուց հետո։
Վերևից լսվեց մի խուլ, ծանր թրխկոց, որը մի բան կարող էր նշանակել․ շերեփը հատակին առավ, հորում փոշի չկա։ Կեսսոնը կարելի էր միացնել իգլուի հետ ու օդ մղել։
«XIX» իգլուի հատակին բաց էին արել մի անցք, որը ճիշտ համընկնում էր կեսսոնի վերևի շրջանակին։ Մեկ ժամից ավելի տևեց իգլուն խնամքով հարմարեցնելն ու օդով լցնելը․ միակցման հուսալիությունից էր կախված ոչ միայն «Սելենի» ուղևորների, այլև փրկարարների կյանքը։
Ամենամանրախնդիր ստուգումից հետո միայն գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը սկաֆանդրը հանեց ու մոտեցավ բացված անցքին, ձեռքում պահած մի հզոր լամպ։ Ջրհորն ասես անտակ լիներ, իսկ մինչդեռ մինչև հատակը ընդամենը տանսյոթ մետր էր։ Նույնիսկ լուսնային ձգողության պայմաններում ցած գցած առարկան ընդամենը հինգ վայրկյանում հատակին կհասներ․․․
Գլխավորը դարձավ դեպի իր ընկերները։ Նրանք սկաֆանդրով էին, բայց հերմետիկ սաղավարտների պատուհանները բաց էին։ Եթե վթար պատահի, անմիջապես կարելի է դրանք փակել, ու փրկարարներին ոչինչ չի լինի։ Բայց Լոուրենսի վերջը կգա, «Սելենի» քսաներկու ուղևորներինը նույնպես։
― Խնդիրը ձեզ հայտնի է, ― ասաց նա։ ― Եթե հարկ լինի, որ ես արագորեն վեր բարձրանամ, բոլորդ միասին սանդուղքը դուրս քաշեք։ Հարցեր կա՞ն։
Հարցեր չկային, յուրաքանչյուրը լավ գիտեր, թե ինչ պետք է աներ։ Գլխով անելով փրկարարներին ու լսելով պատասխան միահամուռ «բարի ճանապարհը», Լոուրենսը սկսեց իջնել։
Ճանապարհի մեծ մասը նա պարզապես ընկնում էր, եբեմն կառչելով պարանե սանդուղքից՝ անկումը արգելափակելու համար։ Լուսնի վրա նման եղանակը միանգամայն անվտանգ է։ Միանգամա՞յն․․․ Գլխավոր ինժեները իր աչքով էր տեսել, թե ինչպես էին զոհվում մարդիկ, մոռանալով, որ նույնիսկ այստեղ ձգողական դաշտը տասից էլ պակաս վայրկյանում վայր ընկնող մարմնին հաղորդում է կյանքի համար վտանգավոր արագություն։
Դա հիշեցնում էր Ալիսի իջնելը Հրաշքների երկիրը, բայց դրանով էլ վերջանում էր նմանությունը Քերոլի գրքի հետ․ ընդսմին այնքան մոտ, որ վախից աչքերդ կկոցում էիր։ Թեթև մի հպում՝ նա հորի հատակում էր։
Լոուրենսը պպզեց մետաղե հարթակի վրա, որը շոգենավի լյուկի չափ էր, և ուշադիր զննեց այն։ Կափարիչի դռնակը, որը միշտ բաց էր, երբ ներդրուկը կեսսոնով ցած էր իջնում, այնքան էլ քիփ չէր փակվել, ու նրա արանքներով գորշ փոշի էր թափանցում։ Սարսափելի ոչինչ չկա։ Թեև եթե ներքևի ճնշման տակ դռնակը բացվի, դեպի ներս․․․ Այո, իսկ ի՞նչ կլինի այն ժամանակ։ Ինչպիսի՞ արագությամբ փոշին կեսսոնով կբարձրանա վեր։ Լոուրենսը վստահ էր, որ կարող է կանխել այն։
Ներքևում, ընդամենը մի քանի սանտիմետրի վրա՝ փոշեգնացի տանիքն է, երեսուն աստիճան թեքությամբ։ (Ա՛խ, այդ թեքվածքը)։ Հատվածի հորիզոնական օղագոտին հարկավոր է միացնել տանիքին, միացնել պինդ, որպեսզի փոշին չանցնի։
Որքան կարող էր Լոուրենսը դատել, ամեն ինչ նախատեսված է․ իզուր չէր, որ պլանի վրա աշխատել էին Երկրի ու Լուսնի լավագույն ինժեներները։ Նույնիսկ հաշվի է առնված, որ քանի նա այստեղ աշխատում է, «Սելենը» կարող է ևս մի քանի սանտիմետր նստվածք տալ։ Բայց տեսությունը մի բան է, գործնականը մի այլ՝ գլխավորը դա գիտեր սեփական փորձով։
Լոուրենսի ոտքի տակ մետաղյա սկավառակի վրա՝ եզերքով ցցված էին վեցը հեղույսներ։ Նա սկսեց մեկը մյուսի հետևից պտտել դրանք, ինչպես թմբկահարը իր գործիքը լարելիս։ Սկավառակի ներքևի կողմից ամրացրված էր գարմոնանման ծալված մի խողովակ, որն իր լայնքով գրեթե հավասար էր հորի տամագծին՝ հազիվ հազ մի մարդ կխցկվեր։ Գլխավոր ինժեները թուլացրեց հեղույսները և գարմոնանման ծալվածքը աստիճանաբար սկսեց բացվել, ստեղծելով մի ճկուն միջնորմ։
Խողովակի մի ծայրը թեք տանիքից բաժանված էր քառասուն սանտիմետրով, մյուսը՝ ինչ֊որ միլիմետրերով։ Լոուրենսը ամենից շատ վախենում էր, որ փոշին հնարավորություն չէր տա գարմոնին բացվելու, սակայն հեղույսները հեշտությամբ էին հաղթահարում արտաքին դիմադրությունը։
Վերջ, այլևս չի գնում։ Այժմ միջնորմի ներքևի շրջանակը միացված է փոշեգնացի տանիքի հետ, իսկ ռեզինե միջնադիրը ապահովում է միացման հերմետիկությունը։ (Արդյո՞ք ապահովում է, այժմ նա կստուգի․․․)
Լոուրենսը ակամա վերև նայեց, ստուգելով նահանջի ճանապարհը։ Վառ լամպից այն դին (որ կախված էր երկու մետրի վրա), կատարյալ խավար էր, բայց պարանե սանդուղքի առկայությունը հանգստացրեց նրան։
― Միջնորմը իջեցվա՛ծ է, ― բղավեց նա անտեսանելի օգնականներին։ ― Կարծես լավ է նստած։ Կափարիչը բաց եմ անում։
Մի փոքր անփութություն՝ ու հորը լուսնափոշով կհեղեղվի։ Ու արդեն դուրս չես տա․․․ Դանդաղ, զգուշությամբ Լոուրենսը անջատեց այն դռնակը, որի միջով թափանցում էր փոշին, երբ ներդրակը իջեցնում էին։ Ժայթքում չեղավ, հարմոնը հուսալիորեն զսպում էր Ծովի ճմշումը։
Լոուրենսը ձեռքը ընկղմեց փոշու բարակ շերտի մեջ ու մատներով շոշափեց «Սելենի» տանիքը։ Նա շատ հազվադեպ էր զգացել այդպիսի երջանկություն։ Նա փոշեգնացին հասավ։ Հավանաբար, հին ժամանակներում նման ապրումներ է ունեցել ոսկի փնտրողը, երբ փոսի հատակին նստած նայել է առաջին փայլուն հատիկներին․․․
Լոուրենսը երեք անգամ թակեց տանիքը․ իսկույն հաջորդեց պատասխանը։ Ինչ խոսք, Մորզեի այբուբենը պետք չի, երբ կողքիդ միկրոֆոն կա, բայց գլխավորը շատ լավ էր հասկանում, թե իր թակոցը ինչքան կոգևորի «Սելենի» ուղևորներին։ Հիմա նրանք հաստատ գիտեն՝ փրկությունից նրանց բաժանում են հաշված սանտիմետրեր։
Սակայն հարկավոր է սկզբից վերացնել մի քանի խոչընդոտներ։ Դրանցից առաջինը՝ մետաղե հարթակը, որը և Լոուրենսի ոտքերի տակ գտնվող մխոցի հատակն է։ Նա իր գործն արեց, թույլ չտվեց, որպեսզի լուսնափոշին թափանցի, երբ հորը դատարկում էին։ Այժմ մարդկանց փոշեգնացից դուրս բերելու համար, այն պետք է հեռացնել։ Եվ ընդսմին չվնասել միջնորմը, որը տեղադրելիս այն օգնեց։
Մխոցի հատակը հանովի էր՝ բավական էր թուլացնել եզրերի ութը հեղույսները։ Լոուրենսը մի քանի րոպեում գործը գլուխ բերեց ու պարանը կապեց սկավառակին։
― Վիրա՛։<ref>Բարձրացրո՛ւ։</ref>
Մի փոքր գեր մարդը ստիպված կլիներ մինչև սկավառակը բարձրանցելը՝ ինքը վեր բարձրանալու սանդուղքներով․ նրան կողքի դարձրեց, ինքը սեղմվեց հորի պատին, ու բաց թողեց սկավառակը։ Մնաս բարով, պաշտպանության վերջին բնագիծ․․․ Նա հայացքով ճանապարհեց այն։ Այժմ հորը ոչնչով չի կարելի ծածկել, եթե միջնորմը խախտվի ու լուսնափոշին խուժի ներս։
― Դույլ, ― խնդրեց գլխավորը։
Այն արդեն իջնում էր։
«Քառասուն տարի առաջ, ― ինքն իրեն ասաց Լոուրենսը։ ― Կալիֆոռնիայի լողափին ես խաղ էի անում փոքրիկ բահով ու դույլով, բերդեր էի կառուցում ավազից։ Այժմ ես՝ Ըրթսայդի գլխավոր ինժեներս, լուսնափոշի եմ փորում, որը շատ ավելի լուրջ զբաղմունք է, և ողջ մարդկությունը սպասում է, թե ինչ է ստացվելու դրանից»։
Առաջին դույլը բարձրացավ, ու տանիքի մի մասը երևաց։ Շատ քիչ փոշի էր մնացել, ևս երկու դույլ՝ ու Լոուրենսի առջև փայլեց նավիրանի ալյումինե մաշկը։ Այն կուչ էր եկել չափազանց ծանրաբեռնվածությունից, ու գլխավոր ինժեները հեշտությամբ միայն ձեռքերով պոկեց այն։ Երևաց ֆիբերգլասը։ Իսկ հետո՞։ Ամենևին դժվար չի անցք բացել էլեկտրական սղոցով։ Ու բոլորին կործանել․ փոշեգնացի կրկնակի նավիրանի վրա արդեն մի քանի անցքեր են բացվել, ու որմիկների մեջ ընկած ամբողջ տարածությունը լցված է լուսնափոշով։ Ճնշումը մեծ է, միայն մի անցք ծակիր, և փոշին կխփի շատրվանի պես։ «Սելեն» թափանցելու համար մի կերպ պետք է կաշկանդել այդ խարդախ շերտը։
Լոուրենսը մի անգամ էլ թակեց տանիքը։ Այդպես էլ կա, խուլ ձայն է գալիս, պատճառը փոշու շերտն է։ Բայց այս արդեն անսպասելի էր․ ներքևից ի պատասխան լսվեց տագնապալի հաճախակի թակոց։
Վերևից ընկերները դեռ չէին հասցրել հայտնել գլխավորին, թե ինչ էր պատահել «Սելենի» մեջ, երբ նա ինքը հասկացավ․ Ծարավի ծովը վերջին փորձն էր անում իր զոհերին ձեռքից բաց չթողնելու համար։
Երեք հանգամանք նպաստեցին այն բանին, որ հենց Կարլ Յուխանսոնը նկատեց փորձանքը․ նա ատոմագետ֊ինժեներ էր, լավ հոտառություն ուներ և նստած էր փոշեգնացի վերջնամասում։ Յոխանսոնը մի քանի վայրկյան հոտոտեց, ապա անցարանի մոտ նստած հարևանին ասաց «ներեցե՛ք», վեր կացավ ու առանց շտապելու գնաց զուգարան։ Նա անտեղի չէր ուզում վախեցնել մարդկանց, այն էլ հիմա, երբ փրկությունը այդքան մոտ էր։ Բայց իր բազմամյա աշխատանքի ընթացքում ինժեներ Կարլ Յոխանսոնը շատ հաճախ էր համոզվել, թե ինչով էր սպառնում այրվող մեկուսիչի հոտը։
Նա զուգարանում մնաց ուղիղ տասներկու վայրկյան, դուրս եկավ այնտեղից ու շտապ (բայց զգույշ, որպեսզի ոչ ոքի չվախեցնի) քայլեց դեպի Պաթ Հարրիսը, որը զրուցում էր կոմոդորի հետ։
― Նավապե՛տ, ― ցածր, բայց վճռական ձայնով նա ընդհատեց նրանց։ ― Նավում հրդեհ է սկսվել։ Ստուգեցեք զուգարանում։ Ես դեռ ոչ ոքի չեմ ասել։
Պաթը իսկույն վեր թռավ տեղից։ Հանստենը վազեց նրա ետևից։ Տիեզերքում կամ ծովի վրա «հրդեհ» բառը լսելիս չեն շաղակրատում։ Մանավանդ, որ Յուխանսոնը այնպիսի մեկը չէր, որպեսզի կեղծ խուճապ առաջացներ։ Նա Պաթ Հարրիսի նման աշխատում էր Լուսնային ադմինիստրացիայի տեխնիկական բաժնում․ իզուր չէր կոմոդորը նրան մտցրել «պատժիչ ջոկատի» մեջ։
Զուգարանը ոչնչով չէր տարբերվում ամեն մի ցամաքային, ծովային, օդային կամ տիեզերական ոչ մեծ նավի նույնանման սենյակից․ առանց տեղից վեր կենալու կարելի էր ձեռքով հասնել ուզածդ պատին։ Բացի ետևի պատից, որից կախված էր լվացարանը, ֆիբերգլասը տաքությունից փուչիկ֊փուչիկ էր լինում ու պայթում․․․
― Մեկ րոպե հետո կրակը այստեղ կլինի, բղավեց կոմոդորը։ ― Բայց հրդեհը որտեղի՞ց։
Պաթը արդեն դուրս էր եկել։ Նա գրեթե իսկույն վերադարձավ, թևի տակ դրած բերելով երկու կրակմարիչներ։
― Կոմոդոր, ― ասաց Պաթ Հարրիսը, ― խնդրում եմ զեկուցեք վերև։ Ասացեք, որ մեզ մնացել է ընդամենը մի քանի րոպե։ Ես այստեղ կլինեմ, կդիմավորեմ կրակը։
Հանստենը ենթարկվեց։ Պաթը լսում էր, թե ինչպես է նա զեկուցում Լոուրենսին, ու անմիջապես իրարանցում սկսվեց խցիկում։ Զուգարանի դուռը բացվեց, ներս մտավ դոկտոր Մըքենզին։
― Ես կարո՞ղ եմ օգնել ձեզ, ― հարցրեց գիտնականը։
― Վախենամ ոչ, ― պատասխանեց Պաթը՝ պատրաստ բռնած կրակմարիչը։
Տարօրինակ զգացում՝ ասես այս ամենը տեղի է ունենում ոչ թե կյանքում, այլ երազի և իրականության սահմանագծում։ Երկյուղ չկար, այն ամենից հետո, ինչ նա ապրել էր, այլևս չէր կարողանում հուզվել, ամեն ինչ անում էր մի տեսակ անտարբեր։
― Որտեղի՞ց կրակը, ― կոմոդորի հարցը կրկնեց Մըքենզին։ Եվ ավելացրեց․ ի՞նչ կա այդ միջնորմից այն կողմ։
― Էներգիայի հիմնական աղբյուրն է։ Քսան հզոր էլեմենտներ։
― Ինչպիսի՞ն է պաշարը։
― Երբ մենք դուրս եկանք, հինգ հազար կիլովատ ժամ էր։ Մնացել է հավանաբար, կեսը։
― Ամեն ինչ պարզ է։ Ինչ֊որ տեղ կարճ միացում է տվել։ Ըստ երևույթին, էլեմենտները այրվում են կաբելը վնասվելուց հետո։
Կարծես ճիշտ է, թեկուզ այն պատճառով, որ «Սելենի» վրա էներգիայի այլ աղբյուր չի եղել։ Ճիշտ է, հրակայուն նյութերը, որոնցից պատրաստված էր փոշեգնացը, սովորական կրակից չեն հրկիզվում։ Բայց, եթե էներգիայի ողջ պաշարը, որ նախատեսված է բազմաժամյա շարժման համար՝ առավելագույն արագությամբ վերածվի ջերմության, փորձանքից չի կարելի խուսափել․․․
Բայց չէ որ դա անհնարի՞ն է։ Դրա համար էլ ավտոմատ անջատիչներ կան, որոնք պետք է գործեն նման ծանրաբեռնվածության դեպքում։ Միգուցե նրանք շարքից դո՞ւրս են եկել։ Մըքենզին իրեն նետեց օդասահանքի խցիկը և համոզվեց, որ անջատիչները գործել են։
― Բոլոր շղթաները անջատված են, ― ասաց նա Պաթին։ ― Հոսանք չկա։ Բան չեմ հասկանում։
Չնայած աղետալի վիճակին, Պաթը չկարողացավ զսպել ժպիտը։ Այս մինչև ուղն ու ծուծը գիտնական Մըքենզին էլ նույնիսկ մեռնելիս պետք է հարցնի, թե ինչը ինչոց է։ Խարույկի վրա խորովվելիս էլ (իսկ նրանց նման մի բան էր սպառնում) դահիճներից հարցնում է, թե ինչի փայտ են դրանք․․․
Ծալովի դուռը բացվեց, ներս մտավ Հանստենը։
― Լոուրենսը խոստանում է տասը րոպեում լյուկ բաց անել, ― ասաց նա։ ― Կդիմանա՞ միջնորմը։
― Ո՞վ գիտի, ― պատասխանեց Պաթը։ ― Այն կարող է մեկ ժամ դիմանալ, իսկ կարող է և թափվել մի քանի վայրկյանից։ Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ինչպիսի արագությամբ է տարածվում կրակը։
― Մի՞թե ավտոմատ կրակմարիչներ չկան։
― Նրանք այնտեղ հարկավոր չեն, սովորաբար միջնորմի ետևում վակուում է, ավելի լավ կրակմարիչ չես հնարի։
― Դե, իհարկե, ― բացականչեց Մըքենզին։ ― Մի՞թե չեք հասկանում։ Տանիքը ծակելիս փոշի է թափանցել ներս, միջնորմների միջև, ու փակել է էլեկտրական բոլոր շղթաները։
Մըքենզին ճիշտ է։ Արտաքին միջավայրի հետ հաղորդակցություն ունեցող բոլոր հատվածները, այժմ ողողված են լուսնափոշով։ Այն ներս է խուժել տանիքի անցքերով, լցվել է պատերի միջև ընկած տարածությունը, աստիճանաբար կուտակվել է ուժային հարմարանքների շուրջը։ Լուսնափոշու մեջ բավականին մետեորային երկաթ կա, այն լավ հաղորդիչ է՝ ու սկսվել է հրագործությունը․ կայծեր, վոլտյան աղեղներ, հազար ու հազար էլեկտրական խարույկներ։
― Եթե ջուր ցանենք պատին, ― ասաց կոմոդորը, ― կօգնի՞, թե՞ ֆիբերգլասը կճաքի։
― Եկեք փորձենք, ― առաջարկեց Մըքենզին։ ― Միայն մի քիչ զգույշ։
Նա ծորակից ջուր լցրեց պլաստմասսայի բաժակի մեջ (ջուրն արդեն տաքացել էր) ու հարցական նայեց ընկերներին։ Ոչ ոք չէր առարկում, ու ֆիզիկոսը մի քանի կաթիլ ցանեց փուչիկակալած պատին։
Մի այնպիսի տրաքոց լսվեց, որ Մըքենզին իսկույն դադարեցրեց իր փորձը։ Խիստ վտանգավոր է․․․ Եթե միջնորմը երկաթից լիներ, այդպիսի եղանակը ձեռք կտար, բայց այս պլաստմասսան վատ է անցկացնում ջերմությունը, նա չի դիմանա ջերմային լարմանը։
― Մենք ոչինչ չենք կարող անել այս դեպքում, ― եզրակացրեց կոմոդորը։ ― Կրակմարիչներն էլ չեն փրկի։ Ավելի լավ է դուրս գանք ու հատվածը փակենք։ Դուռը կարող է միջնորմ ծառայել, մենք որոշ ժամանակ կշահենք։
Պաթը տատանվում էր։ Խցում անտանելի շոգ էր, բայց նահանջելը վախկոտություն էր թվում նրան։ Թեև ընդհանուր առմամբ, Հանստենի փաստարկները համոզիչ են․ եթե այստեղ մնաս, թերևս ծխից խեղդվես, հենց որ կրակը լափի ֆիբերգլասը։
― Լավ, գնանք, ― համաձայնեց նա։ ― Ու բարիկադանման մի բան սարքենք դրսից։
Արդյոք կհասցնե՞ն․․․ Պաթ Հարրիսը պարզ լսում էր, թե ինչպես է չարգուշակորեն պայթում պատը, որը դիմանում էր ամենակուլ կրակի ճնշմանը։
