Changes
/* Խորը շնչեցեք՝ դուք հուզված եք */
Եվ Վիկտոր Միխայլովիչը միջանցուկ բակերով, ամեն րոպե շուրջը նայելով, կամպանյոններին առաջնորդեց Պերելեշինյան նրբանցքում գտվող գուշակուհու տունը։
==«Սրի և խոփի միությունը==
Երբ կինը պառավում է, նրա հետ կարող են բազում անախորժություններ պատահել․ կարող են ատամները թափվել, մազերը նոսրանալ ու սպիտակել, շնչարգելություն առաջանալ, կարող է գիրանալ, կարող է անասելի նիհարել, բայց նրա ձայնը չի փոխվի։ Այն կմնա ճիշտ այնպես, ինչպես եղել է գիմնազիստկա, հարսնացու, կամ մի ջահել թեթևսոլիկ սիրուհին եղած օրերին։
Այդ իսկ պատճառով, երբ Պոլեսովը դուռը բախեց և Ելենա Ստանիսլավովնան հարցրեց՝ «ո՞վ է», ― Վորոբյանինովը ցնցվեց։ Նրա սիրուհու ձայնը նույնն էր, ինչ իննսունինը թվականին, փարիզյան ցուցահանդեսի բացման նախօրյակին։ Բայց սենյակ մտնելուց և կոպերը լույսից սեղմելուց հետո, Իպոլիտ Մատվեևիչը տեսավ, որ երբեմնի գեղեցկությունից հետք անգամ չի մնացել։
― Ինչպես փոխվե՜լ եք, ― ասաց նա ակամայից։
Պառավը փարվեց նրա վզին։
― Շնորհակալություն, ― ասաց նա, ― ես գիտեմ, թե ինչ ռիսկ եք արել ինձ մոտ գալով։ Դուք նույն մեծահոգի ասպետն եք մնացել։ Ես ձեզ չեմ հարցնում, թե ինչո՞ւ եք եկել Փարիզից։ Տեսնում եք, ես հետաքրքրասեր չեմ։
― Բայց ես ամենևին Փարիզից չեմ գալիս, ― շփոթված ասաց Վորոբյանինովը։
― Ես ու իմ կոլեգան ժամանել ենք Բեռլինից, ― ուղղեց Օստապը, սեղմելով Իպոլիտ Մատվեևիչի արմունկը, ― այդ մասին խորհուրդ չի տրվում բարձրաձայն ասել։
Ա՛հ, այնպես ուրախ եմ ձեզ տեսնելուս համար, ― ճչաց գուշակուհին։ ― Համեցեք այստեղ, այս սենյակը․․․ Իսկ դուք, Վիկտոր Միխայլովիչ, ներեցեք, միգուցե անցնեք մի կես ժամ հետո՞։
― Օ՜, նկատեց Օստապը։ ― Առաջին տեսակցությո՜ւն։ Դժվարին րոպենե՜ր։ Թույլ տվեք ինձ ևս հեռանալ։ Դուք թույլ կտա՞ք ձեզ հետ, սիրելի Վիկտոր Միխայլովիչ։
Փականակագործը ուրախությունից դողաց։ Երկուսով գնացին Պոլեսովի բնակարանը, որտեղ Օստապը, նստելով Պերելեշինյան նրբանցքի N 5 տան դարբասի բեկորների վրա, շվարած մոտորատեր միայնակ֊տնայնագործի առջև սկսեց զարգացնել ֆանտաստիկ գաղափարներ, որոնք հակում էին հայրենիքի փրկությանը։
Մի ժամ անց նրանք վերադարձան և ծերերին գտան միանգամայն թալկացած։
― Իսկ դուք հիշո՞ւմ եք, Ելենա Ստանիսլավովնա, ― ասում էր Իպոլիտ Մատվեևիչը։
― Իսկ դուք հիշո՞ւմ եք, Իպոլիտ Մատվեևիչ, ― ասում էր Ելենա Ստանիսլավովնան։
«Կարծես հասել է ընթրիքի հոգեբանական մոմենտը», ― անցավ Օստապի մտքով։ Եվ, ընդհատելով քաղաքային վարչության ընտրությունները վերհիշող Իպոլիտ Մատվեևիչին, ասաց․
― Բեռլինում մի շատ տարօրինակ սովորություն կա․ այնտեղ այնքան ուշ են ուտում, որ դժվար է հասկանալ՝ վաղ ընթրի՞ք է դա, թե ուշացած ճաշ։
Ելենա Ստանիսլավովնան սթափվեց, ճագարի հայացքը հեռացրեց Վորոբյանինովից և քարշ գալով գնաց խոհանոց։
― Իսկ հիմա գործե՛լ, գործե՛լ, և գործե՛լ, ― ասաց Օստապը, ձայնը ցածրացնելով լիակատար անլեգալության աստիճանի։
Նա բռնեց Պոլեսովի ձեռքը։
― Պառավը չի՞ խաբի։ Հուսալի՞ կին է։
Պոլեսովը ձեռքերը խաչեց կրծքին, ինչպես աղոթելիս։
― Ձեր քաղաքական դավանա՞նքը։
― Մի՛շտ, ― խանդավառ պատասխանեց Պոլեսովը։
― Դուք, հուսով եմ, կիրիլական եք։
― Ճի՛շտ այդպես։
Պոլեսովը լարի պես ձգվեց։
― Ռուսաստանը ձեզ չի՛ մոռանա, ― բղավեց Օստապը։
Իպոլիտ Մատվեևիչը, ձեռքին քաղցր կարկանդակ բռնած, տարակուսանքով լսում էր Օստապին, բայց նրան պահել չէր լինի։ Նա տրանսի մեջ էր։ Մեծ կոմբինատորը միջակից բարձր շանտաժից առաջ զգում էր ոգևորություն, արբեցուցիչ վիճակ։ Նա հովազի պես անց ու դարձ էր անում սենյակում։
Այդ գրգռված վիճակում գտավ նրան Ելենա Ստանիսլավովնան, որը խոհանոցից դժվարությամբ քարշ էր տալիս ինքնաեռը։ Օստապը քաղաքավարի կերպով նետվեց դեպի նա, վերցրեց ինքնաեռը և դրեց սեղանին։ Ինքնաեռը սուլեց։ Օստապը որոշեց գործել։
― Մադա՛մ, ― ասաց նա, ― մենք երջանիկ ենք հանձին ձեզ տեսնելու․․․
Նա չգիտեր, թե ումն է երջանիկ տեսնելու հանձին Ելենա Ստանիսլավովնայի։ Ստիպված էր նորից սկսել։ Ցարական ռեժիմի բոլոր փքուն դարձվածքներից գլխում պտտվում էր միայն մի ինչ֊որ «ողորմածաբար հաճեց հրամայել»։ Բայց դա տեղին չէր։ Ուստի և սկսեց գործնականորեն։
― Խի՛ատ գաղտնի։ Պետական գաղտնիք է։
Օստապը ձեռքով ցույց տվեց Վորոբյանինովին․
― Ո՞վ է, ձեր կարծիքով, այս հուժկու ծերուկը։ Մի ասեք, դուք այդ չեք կարող իմանալ։ Սա մտքի հսկա է, ռուսական դեմոկրատիայի հայրը և կայսեր մոտ կանգնած անձնավորություն։
Իպոլիտ Մատվեևիչը ոտքի ելավ իր պարթև հասակով և շփոթված նայեց շուրջը։ Նա ոչինչ չէր հասկանում, բայց փորձից գիտենալով, որ Օստապ Բենդերը երբեք զուր չի խոսում, լռեց։ Տեղի ունեցածը դող էր առաջացրել Պոլեսովի մեջ։ Նա կանգնել էր մորուքը առաստաղին ցցած, հանդիսավոր երթով անցնելու պատրաստ մարդու կեցվածքով։ Ելենա Ստանիսլավովնան նստեց աթոռին, ահուդողով Օստապին նայելով։
― Մերոնք քաղաքում շա՞տ են, ― հարցրեց Օստապը կարճ ու կտրուկ։ ― Ինչպիսի՞ն է տրամադրությունը։
― Բացակայության առկայության դեպքում․․․ ― ասաց Վիկտոր Միխայլովիչը և սկսեց խառնաշփոթ բացատրել իր գլխին եկածները։ Այստեղ կար և՛ N5 տան դռնապանը, իր մասին մեծ կարծիք ունեցող այդ գյադան, և՛ երեք ութերորդական դյույմի պլաշկան, և տրամվայը և նման բաներ։
― Լա՛վ, ― որոտաց Օստապը։ ― Ելենա Ստանիսլավովնա։ Ձեր օգնությամբ մենք ուզում ենք կապվել քաղաքի լավագույն մարդկանց հետ, որոնց չար ճակատագիրը ընդհատակ է քշել։ Ո՞ւմ կարելի է հրավիրել ձեզ մոտ։
― Ում կարելի է հրավիրե՞լ։ Գուցե Մաքսիմ Պետրովիչի՞ն իր կնոջ հետ։
― Առանց կնոջ, ― ուղղեց Օստապը, ― առանց կնոջ։ Դուք միակ հաճելի բացառությունն եք լինելու։ Էլ ո՞ւմ։
Քննարկմանը, որին գործուն մասնակցություն բերեց և Վիկտոր Միխայլովիչը, պարզվեց, որ կարելի է հրավիրել նույն Մաքսիմ Պետրովիչ Չարուշնիկովին՝ քաղաքային դումայի նախկին իրավասուին, իսկ այժմ հրաշալի կերպով սովաշխատողների շարքը դասվածին, «Բիստրոուպակի» տեր Դյադևին, Օդեսյան բուբլիկների «Մոսկովյան օղաբլիթ» արտելի նախագահ Կիսլյարսկուն և երկու անազգանուն, բայց միանգամայն հուսալի երիտասարդների։
― Այդ դեպքում խնդրում եմ հիմա ևեթ դրանց հրավիրել փոքրիկ խորհրդակցության։ Մեծագույն գաղտնապահությամբ։
Խոսեց Պոլեսովը։
― Ես կվազեմ Մաքսիմ Պետրովիչի մոտ, Նիկեշայի և Վլադյաի ետևից, իսկ դուք, Ելենա Ստանիսլավովնա նեղություն կրեք և անցեք «Բիստրոուպակ» և Կիսլյարսկու ետևից։
Պոլեսովը սլացավ։ Գուշակուհին ակնածանքով նայեց Իպոլիտ Մատվեևիչին և նույնպես գնաց։
― Սա ի՞նչ է նշանակում, ― հարցրեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։
― Սա նշանակում է, ― պատասխանեց Օստապը, ― որ դուք հետամնաց մարդ եք։
― Ինչո՞ւ։
― Որովհետև։ Ներեցեք տափակ հարցիս համար, որքա՞ն փող ունեք։
― Ի՞նչ փող։
― Ամեն տեսակի։ Ներառյալ արծաթն ու պղինձը։
― Երեսունհինգ ռուբլի։
― Եվ այդ փողերով պատրաստվում էիք ծածկե՞լ մեր ձեռնարկության բոլոր ծախսերը։
Իպոլիտ Մատվեևիչը լուռ էր։
― Ահա թե ինչ, թանկագին պատրոն։ Ինձ թվում է, որ դուք ինձ հասկանում եք։ Դուք ստիպված եք մի ժամով լինելու մտքի տիտան և կայսեր մոտ կանգնած անձնավորություն։
― Ինչո՞ւ։
― Որովհետև մեզ շրջանառու կապիտալ է պետք։ Վաղը իմ հարսանիքն է։ Ես մուրացկան չեմ։ Ես ուզում եմ այդ նշանակալից օրը քեֆ անել։
― Իսկ ինչ պիտի անեմ ես, ― տնքաց Իպոլիտ Մատվեևիչը։
― Դուք պետք է լռեք։ Երբեմն, ծանրակշիռ երևալու համար, այտերդ ուռցրեք։
― Բայց չէ որ դա․․․ խաբեություն է․․․
― Ո՞վ է ասում այդ։ Այդ ասում է կոմս Տոլստո՞յը։ Թե՞ Դարվինը։ Ո՛չ։ Ես դա լսում եմ մի մարդու շուրթերից, որը դեռ երեկ պատրաստվում էր գիշերը մտնել Գրիցացուևայի բնակարանը և գողանալ խեղճ այրու կահույքը։ Երկար֊բարակ մի մտածեք։ Լռեցե՛ք։ Եվ չմոռանաք այտերն ուռեցնել։
― Ի՞նչ հարկ կա վտանգավոր գործի մեջ մտնելու։ Չէ՞ որ կարող են մատնել։
― Դրա համար մի անհանգստանաք։ Ես վատ շանսերի ետևից ընկնող չեմ։ Գործն այնպես կտարվի, որ ոչ ոք ոչինչ չի հասկանա։ Եկեք թեյ խմենք։
Մինչ կոնցեսիոներները թեյ կխմեին և կուտեին, իսկ թութակը կչրթեր արևածաղկի կճեպները, բնակարան մտան հյուրերը։
Նիկոշան և Վլադյան եկան Պոլեսովի հետ։ Վիկտոր Միխայլովիչը չէր համարձակվում երիտասարդներին ներկայացնել մտքի հսկային։ Նրանք նստեցին անկյունում և սկսեցին հետևել, թե ինչպես ռուսական դեմոկրատիայի հայրը հորթի սառը միս է ուտում։ Նիկեշան և Վլդյան միանգամայն հասունացած դմբոներ էին։ Նրանցից յուրաքանչյուրը երեսունի մոտ կլիներ։ Ըստ երևույթին նրանց շատ էր դուր եկել այն, որ իրենց նիստի են հրավիրել։
Քաղաքային դումայի նախկին իրավասու Չարուշնիկովը, մի գեր ծերուկ, երկար ժամանակ թափահարում էր Իպոլիտ Մատվեևիչի ձեռքը և նայում նրա աչքերին։ Օստապի հսկողության տակ քաղաքի հին բնակիչներն սկսեցին հիշողություններ փոխանակել։ Նրանց մի կուշտ խոսելու հնարավորություն տալուց հետո, Օստապը դիմեց Չարուշնիկովին․
― Դուք ո՞ր գնդում էիք ծառայում։
Չարուշնիկովը փնչացրեց։
― Ես․․․ ես, այսպես ասած, ընդհանրապես չեմ ծառայել, որովհետև, օժտված լինելով հասարակության վստահությամբ, անցնում էի ընտրություններով։
― Դուք ազնվակա՞ն եք։
― Այո։ Եղել եմ։
― Հուսով եմ, որ դուք հիմա է՞լ նույնն եք մնացել։ Դիմացե՛ք։ Անհրաժեշտ կլինի ձեր օգնությունը։ Պոլեսովը ձեզ ասե՞լ է։ Արտասահմանը մեզ կօգնի։ Մնում է հասարակական կարծիքը։ Կազմակերպության լիակատար գաղտնապահություն։ Ուշադրությո՛ւն։
Օստապը Պոլեսովին քշեց Նիկեշայի և Վլադյայի մոտից և անկեղծ խստությամբ հարցրեց․
― Ո՞ր գնդում եք ծառայել։ Հարկ կլինի ծառայել հայրենիքին։ Դուք ազնվականնե՞ր եք։ Շատ լավ։ Արևմուտքը մեզ կօգնի։ Դիմացե՛ք։ Ավանդների, այսինքն կազմակերպության լիակատար գաղտնապահությո՛ւն։ Ուշադրությո՛ւն։
Օստապը ոգեևորվեց։ Գործն ասես կարգավորվում էր։ Նա մի կողմ տարավ Ելենա Ստանիսլավնովնայի ներկայացրած «Բիստրոուպակի» տիրոջը, առաջարկեց նրան դիմանալ, իմացավ՝ որ գնդումն է ծառայել և խոստացավ արտասահմանի օժանդակություն և կազմակերպության լիակատար գաղտնապահություն։ «Բիստրոուպակի» տիրոջ առաջին զգացած ցանկությունն էր, որքան հնարավոր է շուտ փախչել դավադրական այդ բնակարանից։ Նա իր ֆիրման բավականին պատկառելի էր համարում նման ռիսկոտ գործի մեջ մտնելու համար։ Բայց ոտքից գլուխ չափելով Օստապի ճարպիկ կերպարանքը, նա տատանվեց և սկսեց խորհել։ «Հանկարծ ու․․․ Ասենք, ամեն բան կախված է նրանից, թե ինչ համեմունքներով է մատուցվելու այդ ամենը»։
Մտերմական զրույցը թեյասեղանի շուրջը աշխուժացավ։ Հաղորդակից եղածները սրբորեն պահպանում էին գաղտնիքը և խոսում քաղաքային նորությունների մասին։
Վերջինը եկավ քաղաքացի Կիսլյարսկին, որը ազնվական չլինելով և գվարդիական գնդերում բնավ չծառայելով, Օստապի հետ կարճ խոսակցությունից հետո անմիջապես պարզեց իր համար իրերի դրությունը։
― Դիմացե՛ք, ― ասաց Օստապը խրատական ձևով։
― Կիսլյարսկին խոստացավ։
― Դուք, իբրև մասնավոր կապիտալի ներկայացուցիչ, չպետք է խուլ մնաք ժողովրդի հառաչանքների հանդեպ։
Կիսլյարսկին կարեկցանքով տխրեց։
― Դուք գիտե՞ք, թե ով է այդ նստածը, ― հարցրեց Օստապը, ցույց տալով Իպոլիտ Մատվեևիչին։
― Ինչպես չէ, ― պատասխանեց Կիսլյարսկին, ― դա պարոն Վորոբյանինովն է։
― Սա, ― ասաց Օստապը, ― մտքի հսկա է, ռուսական դեմոկրատիայի հայրը, կայսեր մոտ կանգնած անձնավորություն։
«Լավագույն դեպքում՝ երկու տարի մեկուսացումով, ― մտածեց Կիսլյարսկին, դողդողալ սկսելով։ ― Ինչո՞ւ եկա այստեղ»։
― Սրի և խոփի գաղտնի միություն, ― չարագուշակորեն շշնջաց Օստապը։
«Տասը տարի», ― անցավ Կիսլյարսկու մտքով։
― Ասենք, դուք կարող եք գնալ, բայց զգուշացնում եմ, մեր ձեռքերը երկար են։
«Ես քեզ ցույց կտամ, շուն շանորդի, ― մտածեց Օստապը։ ― Հարյուր ռուբլուց որ պակաս տաս, ես քեզ բաց թողնողը չեմ»։
Կիսլյարսկին դարձավ մարմարյա։ Դեռ այսօր նա այնպես հանգիստ ու համով ճաշում էր, ուտում էր հավի բդեր, բուլյոն և ոչինչ չգիտեր «սրի ու խոփի» սարսափելի միության մասին։ Նա մնաց․ «երկար ձեռքերը» տհաճ տպավորություն թողեցին նրա վրա։
― Քաղաքացինե՛ր, ― ասաց Օստապը, բացելով նիստը։ ― Կյանքն իր օրենքներն է թելադրում, իր դաժան օրենքները։ Ես չեմ ասի մեր ժողովի նպատակի մասին, այն ձեզ հայտնի է։ Սուրբ նպատակ է։ Ամեն տեղից մենք հառաչանքներ ենք լսում։ Մեր ընդարձակ երկրի բոլոր կողմերից օգնություն են աղերսում։ Մենք պետք է օգնության ձեռք մեկնենք և կմեկնենք։ Ձեզանից ոմանք ծառայում և հաց ու կարագ են ուտում, մյուսները զբաղվում են տարավայր զբաղմունքով և խավյարով բուտերբրոդ են ուտում։ Թե մեկը և թե մյուսները քնում են իրենց անկողիններում և ծածկվում են տաք վերմակներով։ Միայն փոքրիկ երեխաներն են, որ գտնվում են առանց խնամքի։ Այդ փողոցի ծաղիկները, կամ, ինչպես արտահայտվում են մտավոր աշխատանքի պրոլետարները, ասֆալտի ծաղիկները ավելի լավ բախտի են արժանի։ Մենք, պարոնայք երդվյալ ատենակալներ, պետք է օգնենք նրանց։ Եվ մենք, պարոնայք երդվյալ ատենակալներ, կօգնենք նրանց։
Մեծ կոմբինատորի ճառը տարբեր զգացմունքներ առաջացրեց ունկնդիրների մեջ։
Պոլեսովը չհասկացավ իր նոր ընկերոջը՝ երիտասարդ գվարդիականին։
«Ի՞նչ երեխաներ, ― մտածեց նա։ ― Ինչո՞ւ երեխաներ»։
Իպոլիտ Մատվեևիչը նույնիսկ չէր էլ աշխատում որևէ բան հասկանալ։ Նա վաղուց արդեն ձեռք էր քաշել ամեն ինչից և լուռ նստել էր, այտերը ուռցնելով։
Ելենա Ստաիսլավովնան տխրեց։
Նիկեշան և Վլադյան նվիրվածորեն նայում էին Օստապի երկնագույն ժիլետին։
«Բիստրոուպակի» տերը անասելի գոհ էր։
«Գեղեցիկ է կազմված, ― որոշեց նա, ― այդ սոուսի տակ փող էլ կարելի է տալ։ Հաջողության դեպքում՝ պատիվ։ Բան դուրս չեկավ՝ ես բանից բեխաբար եմ։ Օգնել եմ երեխաներին՝ և ուրիշ ոչինչ»։
Չարուշնիկովը նշանակալից հայացք փոխանակեց Դյադևի հետ և, լիովին գնահատելով զեկուցողի կոնսպիտատիվ ճարպկությունը, շարունակեց հացի գնդակներ գլորել սեղանի վրա։
Կիսլյարսկին յոթերորդ երկնքումն էր։
«Ոսկի գլուխ է», ― մտածում էր նա։ Նրան թվում էր, թե ինքը ոչ մի ժամանակ այդպես ուժգին չի սիրել անապաստան երեխաներին, ինչպես այդ երեկո։
― Ինկերնե՛ր, ― շարունակեց Օստապը։ ― Անհապաղ օգնություն է հարկավոր։ Մենք պետք է պոկենք երեխաներին փողոցի կառչուն ճանկերից, և մենք կպոկե՛նք նրանց։ Օգնե՛նք երեխաներին։ Հիշե՛նք, որ երեխաները կյանքի ծաղիկներն են։ Ես ձեզ հրավիրում եմ իսկույն ևեթ մուծումներ կատարել և օգնել երեխաներին, միայն երեխաներին և ուրիշ ոչ ոքի։ Դուք ինձ հասկանո՞ւմ եք։
Օստապը կողքի գրպանից հանեց անդորագրերի գրքույկը։
― Խնդրում եմ մուծումներ կատարել։ Իպոլիտ Մատվեևիչը կհաստատի իմ լիազորությունները։
Իպոլիտ Մատվեևիչը փքվեց և գլուխը կախեց։ Այս դեպքում ոչ խելահաս Նիկեշան ու Վլադյան և դեսուդեն ընկնող փականակագործն անգամ հասկացան Օստապի այլաբանությունների գաղտնի էությունը։
― Ավագության կարգով, պարոնայք, ― ասաց Օստապը, ― կսկսենք հարգարժան Մաքսիմ Պետրովիչից։
Մաքսիմ Պետրովիչը տեղում շուռումուռ եկավ և զոռով մի երեսուն ռուբլի տվեց։
― Լավ օրեր գան՝ ավելին կտամ, ― հայտարարեց նա։
― Շուտով վրա կհասնեն լավ օրերը, ― ասաց Օստապը։ ― Ասենք դա չի վերաբերում անապաստան երեխաներին, որոնց ես ներկա մոմենտում ներկայացնում եմ։
Ութ ռուբլի տվեցին Նիկեշան և Վլադյան։
― Քիչ է, երիտասարդներ։
Երիտասարդները կարմրեցին։
Պոլեսովը վազեց տուն և բերեց հիսուն ռուբլի։
― Բրավո՛, հուսար, ― ասաց Օստապը։ ― Մոտորատեր միայնակ հուսարի համար առաջին անգամ այդքանն էլ բավական է։ Ի՞նչ կասի վաճառականությունը։
Դյադևն ու Կիսլյարսկին երկար֊բարակ սակարկեցին և տրտնջացին հավասարարական հարկերից։ Օստապն անդրդվելի էր։
― Իպոլիտ Մատվեևիչի ներկայությամբ այդ խոսակցություններն ավելորդ են։
Իպոլիտ Մատվեևիչը գլուխը կախեց։ Վաճառականները երեխաների օգտին նվիրաբերեցին երկու հարյուրական ռուբլի։
― Ընդամենը, ― բարձրաձայն հայտարարեց Օստապը, ― չորս հարյուր ուսունութ ռուբլի։ Է՜խ, տասներկու ռուբլի է պակասում կլոր հաշվի համար։
Ելենա Ստանիսլավովնան, որը երկար ժամանակ դիմանում էր, գնաց ննջարան և ռեդիկյուլով բերեց պահանջվող տասներկու ռուբլին։
Նիստի մնացած մասը սվաղվեց և պակաս հանդիսավոր բնույթ ուներ։ Ելենա Ստանիսլավովնան բոլորովին փափկեց։ Հյուրերը հետզհետե ցրվում էին, հարգալիր հրաժեշտ տալով կազմակերպիչներին։
― Հետևյալ նիստի մասին հատուկ ծանուցում կլինի, ― ասում էր Օստապը հրաժեշտ տալիս, ― խստագույն գաղտնապահություն։ Երեխաների օգնության գործը պետք է խիստ գաղտնի պահել․․․ Ի դեպ, դուք անձնապես շահագրգռված պետք է լինեք դրանում։
Այդ խոսքերի ժամանակ Կիսլյարսկու մոտ ցանկություն առաջացավ ևս հիսուն ռուբլի տալու և այլևս ոչ մի նիստի չգալու։ Նա հազիվ էր իրեն պահում այդ պոռթկումից։
― Դե, ― ասաց Օստապը, ― շարժվենք առաջ։ Դուք, Իպոլիտ Մատվեևիչ, հույս ունեմ կօգտվեք Ելենա Ստանիսլավովնայի հյուրընկալությունից և կգիշերեք նրա մոտ։ Ի դեպ, գաղտնապահության համար էլ մեզ օգտկար է առժամանակ բաժանվել։ Իսկ ես գնացի։
Իպոլիտ Մատվեևիչը հուսահատ աչքով էր անում Օստապին, բայց վերջինս չնկատելու տվեց և դուրս եկավ փողոց։
Մի թաղամաս անցնելուց հետո նա հիշեց, որ գրպանում ունի ազնվորեն վաստակած հինգ հարյուր ռուբլի։
― Կառապա՛ն, ― բղավեց նա։ ― Տա՛ր ինձ «Ֆենիկս»։
― Էդ կարելի է, ― ասաց կառապանը։
Նա առանց շտելու Օստապին հասցրեց մինչև փակ ռեստորանը։
― Սա ինչ բան է։ Փա՞կ է։
― Մայիսի մեկի պատճառով։
― Վա՛յ ես դրանց։ Որքան ասես փող կա, բայց քեֆ անելու տեղ չկա։ Դե քշի՛ր ուրեմն Պլեխանովի փողոցը։ Գիտե՞ս։
Օստապը որոշեց գնալ իր հարսնացուի մոտ։
― Իսկ առաջ ո՞նց էր կոչվում էդ փողոցը, ― հարցրեց կառապանը։
― Չգիտեմ։
― Բա ո՞ւր գնանք։ Ես էլ չգիտեմ։
Այնուհանդերձ Օստապը հրամայեց գնալ և որոնել։
Մեկ ու կես ժամի չափ նրանք պտտեցին ամայի քաղաքում, հարձուփորձ անելով գիշերային պահակներին և միլիցիոներներին։ Մի միլիցիոներ երկար տքնեց և վերջապես հաղորդեց, թե Պլեխանովի փողոցը կա֊չկա նախկին Գուբերնատորսկին է։
― Հա՜, Գուբերնատորսկին։ Ես Գուբերնատորսկին լավ գիտեմ։ Քսանհինգ տարի է մարդ եմ տանում Գուբերնատորսկի փողոցը։
― Դե, քշի՛ր, ուրեմն։
Եկան Գուբերնատորսկի, բայց պարզվեց, որ դա Պլեխանովի փողոցը չէ, այլ Կարլ Մարքսի։
Գազազած Օստապը վերսկսեց Պլեխանովի անվան կորած փողոցի որոնումները։ Բայց չգտավ։
Այգաբացը դալկորեն լուսավորեց հարուստ տառապյալի դեմքը, որն այնպես էլ չկարողացավ զվարճանալ։
― Տա՛ր ինձ «Սորբոն», ― բղավեց նա։ ― Ի՜նչ կառապան ես։ Պլեխանովին էլ չգիտես։
Այրի Գրիցացուևայի ապարանքը շողշողում էր։ Հարսանյաց սեղանի գլխին նստել էր մարյաժային թագավորը՝ տաճկահպատակի որդին։ Նա էլեգանտ էր ու հարբած։ Հյուրերը աղմկում էին։
Նորահարսն արդեն ջահել չէր։ Առնվազն երեսունհինգ տարեկան կլիներ։ Բնությունը առատորեն էր օժտել նրան։ Այստեղ ամեն ինչ կար․ ձմերկուկանման կուրծք, քիթը՝ կացնի գլուխ, նախշուն այտեր և հզոր ծոծրակ։ Նոր ամուսնուն նա պաշտում էր և շատ վախենում նրանից։ Ուստի և նրան կոչում էր ոչ թե անունով կամ հայրանունով, որն այնպես էլ մինչև վերջը չիմացավ, այլ ազգանունով՝ ընկեր Բենդեր։
Իպոլիտ Մատվեևիչը կրկին նստել էր նվիրական աթոռին։ Հարսանյաց ընթրիքի ողջ ժամանակամիջոցում նա ցատկոտում էր աթոռի վրա, որպեսզի կոշտություն զգա։ Երբեմն այդ հաջողվում էր նրան։ Այդ ժամանակ բոլոր ներկա եղողները դուր էին գալիս նրան և նա կատաղիորեն սկսում էր գոռալ՝ «գո՜րկո»։
Օստապը շարունակ ճառեր, բաժակաճառեր և ողջունաճառեր էր արտասանում։ Խմեցին ժողովրդական լուսավորության և Ուզբեկիստանի ոռոգման կենացը։ Դրանից հետո հյուրերն սկսեցին ցրվել։ Իպոլիտ Մատվեևիչը ոտքը կախ գցեց նախասրահում և շշնջաց Բենդերին․
― Ուրեմն չձգձգեք։ Նրանք այնտեղ են։
― Դուք շահամոլ եք, ― պատասխանեց հարբած Օստապը, ― սպասեցեք ինձ հյուրանոցում։ Ոչ մի տեղ չգնաք։ Ես ամեն րոպե կարող եմ գալ։ Վճարեցեք հյուրանոցի հաշիվները։ Որպեսզի ամեն ինչ պատրաստ լինի։ Ադյո, ֆելդմարշալ։ Բարի գիշեր ցանկացեք ինձ։
Իպոլիտ Մատվեևիչը ցանկացավ և գնաց «Սորբոն» հուզվելու։
Առավոտյան ժամը հինգին հայտնվեց Օստապը աթոռով։ Իպոլիտ Մատվեևիչը խիստ ազդվեց։ Օստապն աթոռը դրեց սենյակի մեջտեղը և նստեց վրան։
― Այդ ինչպե՞ս հաջողվեց ձեզ, ― ասաց, վերջապես, Վորոբյանինովը։
― Շատ հասարակ, ընտանեվարի։ Այրին քնել և երազ էր տեսնում։ Մեղք էր արթնացնել։ «Արշալույսին մի արթնացրու դու նրան»։ Ավա՜ղ։ Ստիպված եղա սիրածիս երկտող թողնել․ «Զեկուցումով մեկնում եմ Նովոխոպերսկ։ Ճաշին մի սպասի։ Քո Ալվըլիկ»։ Իսկ աթոռը չանթեցի ճաշասենյակից։ Առավոտվա այս ժամերին տրամվայ չի լինում ― ճանապարհին հանգստանում էի աթոռի վրա։
Իպոլիտ Մատվեևիչը գռմռոցով նետվեց դեպի աթոռը։
― Կամաց, ― ասաց Օստապը, ― պետք է գործել անաղմուկ։
Նա գրպանից հանեց տափակբերան աքցանը և աշխատանքը եռաց․
― Դուք դուռը փակեցի՞ք, ― հարցրեց Օստապը։
Դեն հրելով անհամբեր Վորոբյանինովին, Օստապը խնամքով բացեց աթոռը, ջանալով չփչացնել անգլիական ծաղկավոր չիթը։
― Այսպիսի կտոր հիմա չկա, սա պետք է պահպանել։ Ապրանքի սով է, ինչ արած։
Այդ ամենը խիստ ջղայնացրեց Իպոլիտ Մատվեևիչին։
― Պատրաստ է, ― կամացուկ ասաց Օստապը։
Նա փոքր֊ինչ բարձրացրեց ծածկույթը և երկու ձեռքով սկսեց որոնել զսպանակների արանքում։ Ճակատի վրա նշմարվեց արյունատար երակը։
― Դե՞, ― կրկնում էր Իպոլիտ Մատվեևիչը տարբեր երանգներով․ ― դե՞մ դե՞։
― Դե և դե, ― պատասխանում էր Օստապը գրգռված, ― մեկ շանս տասնմեկի դիմաց։ Եվ այդ շանսը․․․
Նա մի լավ պրտեց աթոռի ներսը և վերջացրեց․
― Եվ այդ շանսը առայժմ մերը չէ։
Նա ոտքի ելավ ամբողջ հասակով մեկ և սկսեց մաքրել ծնկները։ Իպոլիտ Մատվեևիչը նետվեց դեպի աթոռը։
Ադամանդները չկային։ Իպոլիտ Մատվեևիչի թևերը թուլացան ու կախվեցին։ Բայց Օստապը առաջվա պես կայտառ էր։
― Այժմ մեր շանսերն ավելացան։
Նա անցուդարձ էր անում սենյակում։
― Ոչինչ։ Այս աթոռը այրու վրա ավելի թանկ նստեց, քան մեզ վրա։
Օստապը կողքի գրպանից հանեց մի ոսկե բրոշկա՝ ապակու կտորներով, ոսկյա ուռուցիկ ապարանջան, կես դյուժին ոսկեջրած գդալներ և թեյքամիչ։
Իպոլիտ Մատվեևիչը վշտից նույնիսկ գլխի չընկավ, որ ինքը սովորական գողության մասնակից է դարձել։
― Գռեհիկ բան է, ― նկատեց Օստապը, ― բայց համաձայնեք, որ ես չէի կարող լքել իմ սիրած կնոջը, ոչ մի հիշողություն չվերցնելով նրանից։ Սակայն չարժե ժամանակ կորցնել։ Սա դեռ սկիզբն է միայն։ Վերջը Մոսկվայում է։ Իսկ կահույքի թանգարանը ― դա քեզ համար այրի չէ, այնտեղ ավելի դժվար կլինի։
Ընկերակիցները աթոռի կտորտանքները ճխտեցին մահճակալի տակ և, փողերը հաշվելուց հետո (երեխաների օգտին տրված նվիրաբերությունների հետ միասին դուրս եկավ հինգ հարյուր երեսունհինգ ռուբլի), գնացին կայարան՝ Մոսկվայի գնացքին հասցնելու։
Ստիպված էին ամբողջ քաղաքի միջով անցնել կառք նստած։
Կոոպերատիվային փողոցում նրանք տեսան Պոլեսովին, որը մայթով վազում էր խրտնած քարայծի պես։ Նրա ետևից ընկել էր Պերելեշինյան նրբանցի N 5 տան դռնապանը։ Թեքվելով անկյունը, կոնցեսիոներները կարողացան տեսնել, որ դռնապանը հասավ Վիկտոր Միխայլովիչին և սկսեց դնգսել նրան։ Պոլեսովը բղավում էր «հավա՜ր», և «գյադա՜»։
Մինչև գնացքի մեկնելը նստեցին զուգարանում, վախենալով հանդիպել սիրած կնոջը։
Գնացքը բարեկամներին տանում էր դեպի աղմկոտ կենտրոն։ Բարեկամները կպել էին պատուհանից։
Վագոններ սլանում էին Գուսիշչևի վրայով։
Հանկարծ Օստապը գոռաց և բռնեց Վորոբայնինովի բիցեպսից։
― Նայեցե՛ք, նայեցե՛ք, ― բղավեց նա։ ― Շո՛ւտ։ Ալխենը, շուն շանորդին․․․
Իպոլիտ Մատվեևիչը նայեց ներքև։ Հողաթմբի տակով պնդակազմ ու բեղավոր մի կտրիճ քարշ էր տալիս մի ձեռնասայլակ՝ բեռնված շիկավուն ֆիսհարմոնիայով և պատուհանի հինգ շրջանակներով։ Ձեռնասայլակը հրում էր ամոթխած դեմքով և մկնագույն տոլստովկայով մի քաղաքացի։
Արևը դուրս եկավ ամպի տակից։ Շողշողում էին եկեղեցիների խաչերը։
Օստապը քրքջալով, գլուխը դուրս հանեց պատուհանից և բղավեց․
― Պա՛շկա։ Սև շուկա՞ ես գնում։
Պաշա Էմիլևիչը բարձրացրեց գլուխը, բայց տեսավ միայն վերջին վագոնի բուֆերները և սկսեց ավելի ուժեղ աշխատել ոտքերով։
― Տեսա՞ք, ― ուրախ֊ուրախ հարցրեց Օստապը։ ― Լազա՜թ։ Ա՜յ աշխատում են մարդիկ։
Օստապը թփթփացրեց տխրադեմ Վորոբյանինովի մեջքին։
― Ոչի՛նչ, պապաշա։ Մի՛ վհատվեք։ Նիստը շարունակվում է։ Վաղը երեկոյան մենք Մոսկվայումն ենք։
==Ծանոթագրություններ==
<references/>