Changes
/* Հոտերի մասին */
Եվ հետո, հնարավո՞ր է, որ ոչ լրիվ երկու տասնյակ դարերի ընթացքում քրիստոնեական բնավորությունը, անգամ խարույկը, խաչը և կացինը արհամարհած վեհաշուք հերոսությունից, իջներ այն աստիճանի խղճուկ քնքշակեցության, որ խոնարհվեր և նվաղեր անախորժ հոտի առջև։ Մենք չենք կարող դրան հավատալ, հակառակ հարգարժան դոկտորի ու նրա բարեկամների օրինակին։
==Կարևոր նամակագրություն==
Պարոն Մարկ Տվենի (Սան Ֆրանցիսկո) և նորին բարեկրոնություն աստվածաբանության դոկտոր, եպիսկոպոս Բերկուտի (Նյու Յորք), նորին բարեկրոնություն Ֆիլիպս Բրուքսի (Ֆիլադելֆիա) և նորին բարեկրոնություն դոկտոր Քանինգսի (Չիկագո) միջև՝ Գթության տաճարի վանահոր թափուր պաշտոնը զբաղեցնելու վերաբերյալ։
Ես արդեն վաղուց խորին հետաքրքրությամբ հետևում էի վերոհիշյալ հարգարժան հոգևորականներին, ավելի ճիշտ՝ նրանցից որևէ մեկին, Գթության տաճար անունը կրող սանֆրանցիսկյան հիանալի եկեղեցում քարոզչի պաշտոնում նշանակելու փորձերին։ Իսկ երբ տեսա, որ եկեղեցական խորհրդի բոլոր ջանքերը ոչ մի արդյունք չեն տալիս, պարտք համարեցի միջամտել և իմ սեփական ազդեցությամբ (ինչպիսին էլ որ այն կա) պաշտպանել նրանց ազնիվ գործը։ Ըստ որում չէի հաճոյանում եկեղեցական խորհրդի առջև ու որևէ անձնական նպատակ չէի հետապնդում, ինչի մասին բավականաչափ պարզ վկայում է այն փաստը, որ ես Գթության տաճարի ծխականների թվում չկամ, այդ մասին երբեք չեմ զրուցել եկեղեցական խորհրդի հետ և նույնիսկ չեմ էլ ակնարկել քահանաներին գրելու իմ ցանկության մասին։ Այն, ինչ արել եմ, արել եմ բարի կամքով, առանց որևէ մեկի խնդրանքի․ իմ գործողությունները թելադրված են բացառապես այլասիրական մղումներով և Գթասրտության տաճարի ծխականների նկատմամբ իմ համակրանքով։ Իմ ծառայությունների համար ես պարգևներ չեմ սպասում, ինձ հարկավոր է միայն մաքուր խիղճ, հանգիստ գիտակցություն, որ ես լավագույն ձևով եմ կատարել պարտքս։
:::::::::::::::::::::::::::Մ․ Տ․
Իմ և նորին բարեկրոնություն դոկտոր Բերկուտի միջև կատարվել է հետևյալ նամակափոխանակությունը։
Իմ նամակը նորին բարեկրոնություն Բերկուտին․
::::::::::«Սան Ֆրանցիսկո, մարտ 1865 թ․
Թանկագին դոկտոր․
Ինձ հայտնի է դարձել, որ Դուք Գթության տաճարի եկեղեցական խորհրդին հեռագրել եք Ձեր Սան Ֆրանցիսկո գալու և վանահոր պաշտոնից հրաժարվելու մասին, չհամաձայնելով Ձեզ առաջարկված պայմաններին՝ տարեկան 7000 դոլար․ այդ կապակցությամբ ես որոշեցի անձամբ դիմել Ձեզ նամակով։ Որպես գաղտնիք ասեմ Ձեզ (սա հրապարակման համար չէ, թող ոչ ոք չիմանա)․ հավաքեք ձեր իրերը և շտապեք այստեղ, ես ամեն բան կկարգավորեմ լավագույն ձևով։ Խորհրուրդը խորամանկ է, նա հասկացել է, որ 7000 դոլարը Ձեզ չի բավարարի, բայց մտածել է, որ Դուք ձեր գինը կնշանակեք և Ձեզ հետ հնարավոր կլինի սակարկել։ Հիմա արդեն ես ինքս կզբաղվեմ այդ գործով, գործի կդնեմ բոլոր քահանաներին, և արդյունքն այն կլինի, որ Դուք այստեղ կես տարում ավելի կվաստակեք, քան Նյու Յորքում ամբողջ տարվա ընթացքում։ Ես գիտեմ, թե դա ինչպես է արվում։ Ինձ հետ հաշվի է նստում տեղի հոգևորականությունը, հատկապես նորին բարեկրոնություն դոկտոր Վագսվորտը և նորին բարեկրոնություն պարոն Ստեբինսը․ ես նրանց փոխարեն քարոզներ եմ գրում (ասենք, այս բանը հասարակությանը հայտնի չէ և խնդրում եմ սա չտարածել), և ես կարող եմ ցանկացած պահին նրանց դրդել, որ նրանք բոլորը հավելում պահանջեն։
Դուք այս տեղից գոհ կլինեք։ Այն շատ ավելի հրապուրիչ է, քան ձեզ հայտնի մյուս բոլոր տեղերը։ Նախ, այստեղ գործունեության վիթխարի ասպարեզ կա, մեղսագործներ՝ ինչքան ուզեք։ Բավական է ցանցը գցեք, և Ձեր որսն ապահովված է․ ուղղակի զարմանալի է, ամենատաղտուկ, տափակ քարոզը Ձեզ մոտ կբերի ամենաքիչը վեց֊յոթ զղջացողների։ Հավատացեք, Ձեզ սպասվում է չափազանց աշխույժ գործունեություն Ձեր կողմից գործադրվելիք շատ համեստ ջանքերի դեպքում։ Բերեմ այսպիսի օրինակ․ մի անգամ ես թխեցի մի զառանցական, անիմաստ քարոզ (հազիվ թե Դուք երբևիցե այդպիսին լսած լինեք) եպիսկոպոսական եկեղեցու քահանայի համար, և նա միանգամից որսաց տասնյոթ մեղսագործների։ Հետո ես այդ քարոզը մի փոքր վերափոխեցի, որպեսզի մեթոդականների համար պիտանի լիներ, և նորին բարեկրոնություն Թոմասը որսաց ևս տասնմեկ մեղսագործների։ Առանց երկար֊բարակ մտածելու ես նորից հապճեպորեն որոշ բաներ փոփոխեցի և տեղնուտեղը Ստեբինսը իր ունիտարական հավատին բերեց մի քանի մարդու։ Ես չծուլացա, քարոզը մեկ անգամ էլ վերափոխեցի, և դոկտոր Վադսվորտը այն օգտագործեց նույնպիսի հաջողությամբ, ինչպես որ այդ ժանրի իմ լավագույն ստեղծագործությունները։ Եվ այդպես այդ քարոզը ճանապարհորդեց եկեղեցուց եկեղեցի, ամեն անգամ փոխելով զգեստը, որպեսզի համապատասխաներ հերթական կրոնական կլիմային, մինչև որ, վերջապես, շրջեց ամբողջ քաղաքը։ Քարոզի գործողության ժամանակամիջոցում մենք որսացինք ընդհանուր առմամբ հարյուր տասնութ ամենազզվելի մեղսագործների, որոնք ուղիղ ճանապարհով գլորվում էին դժոխք։
Աշխատանքն այստեղ հեշտ է, և դա դուք անմիջապես կտեսնեք․ ծխականներից մեկը հայտարարում է, թե որ օրհներգն է լինելու, մյուսը աղոթքն է կարդում, երրորդը՝ մի գլուխ ավետարանից, իսկ Ձեզ միայն մնում է քարոզել և պատարագ կարդալ, ավելի ճիշտ՝ ոչ թե կարդալ, այլ երգել։ Այստեղ ընդունված է պատարագը կաթոլիկական ձևով երգել․ ի դեպ, դա ավելի շատ լավ ու ավելի հաճելի է, քան երբ կարդում են։ Երգելը թող ձեզ չվախեցնի, կսովորեք մի հասարակ եղանակ, որի համար պահանջվում է ոչ ավելի լսողություն ու երաժշտական կրթություն, քան մեզ մոտ՝ Նյու Յորքում «Սոսնձով ծրարներ, երկու դյուժինը չո՜֊որս ցենտ» բղավելու համար։ Ինձ դուր է գալիս, երբ պատարագ են մատուցում։ Թեև մեղեդին մի քիչ միօրինակ է, բայց արդյունքը մեկ էլ տեսար հիանալի է։ Բոլորը հո գիտեն, որ սուրբ հայր Կիպը լսողություն չունի, բայց նրան ուղարկեցին Եվրոպա՝ երգեցողություն սովորելու։ Այսպիսով, կրկնում եմ, այստեղ համարյա թե ոչինչ չկա անելու, քարոզ և պատարգ՝ ահա ձեր ամբողջ պարտականությունը և, մեր մեջ ասած, դոկտոր, եթե Դուք կարողանաք օգտագործել հանրաճանաչ, ծանոթ երգերի եղանակները, ապա գրեթե հաստատապես այստեղ ցնցող տպավորություն կգործեք։ Թվում է, որ ես կարող եմ հանգիստ այդ բանը Ձեզ խոստանալ։ Չեմ տարակուսում, որ եթե Դուք կարողանաք հաճելի բազմազանություն մտցնել պատարագի եղանակի մեջ, դա ավելի շուտ կգրավի հավատացյալների ուշադրությունը, քան Ձեր ուրիշ շատ տաղանդները։
Քարոզ կարդալը այստեղ հեշտից էլ հեշտ է։ Հետներդ մի տակառ ձեր հին, գործածությունից դուրս եկած քարոզներից վերցրեք․ այստեղ ամեն բան կանցնի։
Գրեցեք ինձ մի քանի տող, Բերկուտ, թեև ես Ձեզ հետ ծանոթ չեմ և միայն լսել եմ, թե Ձեր մասին ինչ են ասում, այնուամենայնիվ, ես համակրում եմ Ձեզ։ Ռոճիկի մասին մի անհանգստացեք, ես ամեն բան կհաջողացնեմ։ Ասենք, մեր նամակագրության մասին եկեղեցական խորհուրդը թող չիմանա։ Բանն այն է, որ ես տաճարի ծխականների թվին չեմ պատկանում, և խորհրդի համար կարող է անհասկանալի թվալ, թե հանուն ինչի եմ այսպես ջանում, բայց հավատացնում եմ Ձեզ, որ հիմա բնավ զբաղված չեմ, և դա ինձ համար ոչ թե չարչարանք է, այլ բավականություն։ Ես միայն մի բան եմ ուզում՝ որ Դուք ստանաք այն, ինչը Ձեզ պատշաճ է։ Ես կհասնեմ դրան։ Ամեն բան փառավոր ձևով գլուխ կբերեմ, ընկած֊ելած մարդ եմ, բոլոր ծակուծուկերը գիտեմ, թեպետ տեսքիցս դատելով, այդ բանը գուցե և չես ասի։ Ու թեև ես չեմ պատկանում այսպես կոչված ընտրյալների թվին, շատ եմ հետաքրքրվում նման գործերով և մտադիր չեմ մի կողմ քաշվել ու անտարբեր դիտել, թե ինչպես են ճգնում Ձեզ հրապուրել 7000 դոլար խղճուկ գումարով։ Ես պատասխանեցի խորհրդին, իբր թե, Ձեր անունից, որ դուք համաձայն չեք 18 000 դոլարից պակաս գումարի, քանի որ ձեր քաղաքում կարող եք ստանալ 25 000 դոլար։ Ես նաև ակնարկել եմ խորհրդին, որ պայմանավորվել եմ գրել ձեր քարոզները․ ինձ թվում է, որ դա լավ տպավորություն կգործի․ ինչպես գիտեք, այստեղ ամեն մի մանրուք դեր է խաղում։ Այդպես ուրեմն, պատրաստվեք ճանապարհվելու․ ես չեմ կասկածում, որ ամեն բան լավ կլինի։ Կարող եք անգամ վերնաշապիկներ չբերել, իմ ունեցածը երկուսիս էլ կբավականացնի։ Ես ագահ մարդ չեմ, դրանում Դուք կհամոզվեք․ ես կհագնեմ ձեր կոստյումները, իսկ Դուք խնդրեմ վերցրեք իմը․ կապրենք ինչպես եղբայրներ։ Եթե ինձ մեկը դուր եկավ, ուրեմն՝ դուր եկավ․ ես պատրաստ եմ նրա համար անցնել հրի ու ջրի միջով։ Իմ բոլոր բարեկամները նույնպես կսիրեն Ձեզ և կընդունեն որպես հին ծանոթի։ Ես Ձեզ կներկայացնեմ նրանց բոլորին, նրանց հետ Ձեզ համար լավ կլինի։ Նրանք հուսալի մարդիկ են։ Բավական կլինի, որ Դուք որևէ մեկին մատնացույց անեք որպես անհամակրելի անձնավորության, և նրանք մի ակնթարթում նրան կմորթեն։
Շտապեցեք մեզ մոտ, Ձերդ բարեկրոնություն։ Ես ձեզ կդիմավորեմ և կբերեմ ուղիղ իմ տունը։ Ապրեք ինձ մոտ որքան Ձեր սիրտը կուզի, ես ձեզանից ոչ մի ցենտ չեմ վերցնի։
::::::::::::::::::::::Մարկ Տվեն»։
Բերկուտի պատասխանը․
::::::::::Նյու Յորք, ապրիլ 1865 թ․
Իմ սիրելի Մարկ։
Թեև ես առաջ Ձեր մասին չէի լսել, բայց Ձեր սիրալիր նամակն ստանալուց հետո ինձ թվաց, որ մենք միմյանց հետ ծանոթ ենք արդեն մի ամբողջ հավիտենություն։ Որքա՜ն լավ եք դուք հասկանում մեզ՝ տերունական անդաստանի մաճկալներիս, որքա՜ն եք համակրում գոյության համար մեր պայքարին։ Թող աստված օրհնի Ձեզ Ձեր երկրային գործերի համար։ Ձեզ պարգև է սպասում այն աշխարհում։ Շատ եմ ափսոսում, որ չեմ կարող գալ Ձեզ մոտ․ հիմա ես հասկացա, թե ազնիվ աշխատավորի համար ինչպիսի երջանկություն է Սան Ֆրանցիսկոյում աշխատելը։ Բայց ճակատագիրը այլ կերպ է վճռել, և ես ենթարկվում եմ պատշաճ հնազանդությամբ։ Ես մտադրություն չունեի վերջնականապես հրաժարվելու Ձեր տեղից, այլ ուզում էի միայն, մեղսագործների լեզվով արտահայտված, մի փոքր բարձրացնել իմ գինը։ Այդպիսի մտադրությունն օրինական է և արդարացի, որովհետև բանը միայն ինձ չի վերաբերում, այլև նաև նրանց, ում կյանքն ու բարեկեցությունը ինձանից է կախված։ Գուցե դուք հիշեք, թե ես մի անգամ ինչպես պատասխանեցի եկեղեցական խորհրդին, որին խնդիրք էի ներկայացրել իմ ռոճիկը ավելացնելու մասին՝ նկատի ունենալով ընտանիքիս բազմանդամությունը, իսկ խորհուրդը մերժեց, վկայակոչելով ավետարանը՝ իբր նախախնամությունը կհոգա երկնային թռչնակների, մատղաշ ճտերի մասին։ Իսկ ես ուրախ անկաշկանդությամբ պատասխանեցի, թե երիտասարդ բերկուտիկների մասին այդպիսի բան ոչ մի տեղ չի ասված։ Ես այն ժամանակ շատ ուրախ էի իմ հնարամտության համար և բազմիցս հիշել եմ այդ, երբ հոգիս տխուր է եղել և ամբողջ աշխարհը մռայլ ու անուրախ է թվացել, նույնիսկ հիմա էլ հաճույքով եմ հիշում դա։
Կրկնում եմ, ես ամենևին չեի ուզում, որ որոշումս ընկալվե որպես վերջնական, բայց հանգամանքներն իմ փոխարեն լուծեցին հարցը։ Ես հրաժարվեցի Բալթիմորի իմ ծխից, որտեղ ինձ շատ լավ էին վարձատրում, և մեկնեցի Նյու Յորք, տեսնելու, թե այնտեղ ինչ վիճակում են եկեղեցական գործերը։ Եվ պատկերացրեք, հաջողություն ունեցա իմ բոլոր սպասելիքներից ավելի։ Ես ընտրեցի իմ հին քարոզներից լավագույնները, որ վաղուց բոլորի կողմից մոռացված էին, և շաբաթական մեկ անգամ դրանցից որևէ մեկը կարդում էի տեղի Ավետման եկեղեցում։ Այդ պահին քարոզների ոգին վերակենդանացավ ու խոսեց, թափանցելով հավատացյալների սրտերը որպես հին թունդ գինի, որը նոր ուժ է ներարկում հոգնած մարմնի մեջ։ Հաջողությունն արտակարգ էր։ Իսկ երբ դրան գումարվեց Սան Ֆրանցիսկոյից ստացված հրավերը, որն ավելի քան ժամանակին էր, իմ վարկը բոլորովին բարձրացավ։ Բոլորը միանգամից գնահատեցին իմ արժանիքները։ Մի եկեղեցական համայնքի ներկայացուցիչներ ինձ առաջարկեցին տարեկան 10 000 դոլար, ինչպես նաև որոշեցին ինձ համար գնել քաղաքի վերին մասում գտնվող ս․ Գևորգ մեծ նահատակի եկեղեցին կամ կառուցել նոր տաճար, ինչպես ինքս կամենամ։ Թանկագին Մարկ, այս եղանակով ես պայմանավորվել եմ նրանց հետ, որովհետև գիտեմ, որ փոքր թռչուններից ոչ մեկը չի ընկնի երկրի վրա առանց մեր Հոր կամքի․ ասենք, ինչ էլ որ պատահի, ես չեմ կորչի, քանի դեռ բամբակի գինը պահպանվում է ներկայիս բարձր մակարդակի վրա։ Հասկանում եք, ես մասամբ կապված եմ բամբակի հետ, և դա մեկն է այն պատճառներից, թե ինչու սիրտ չեմ անում մեկնել Նյու Յորքից։ Ես բամբակի մեջ որոշ կապիտալ եմ ներդրել, գործը առայժմ նոր է, և տիրոջ աչքն անհրաժեշտ է։
Սակայն ժամանակը թռչում է, Մարկ, ինչ կարող ես անել, ես արդեն պետք է ավարտեմ իմ ուղերձը։ «Մնա՜ս բարով, մնա՜ս բարով»։ Բայց ես այդպիսի բարեկամին երբեք չեմ մոռանա։
Ձեր անկեղծ հետաքրքրությունն իմ գործերի նկատմամբ, Ձեր հիանալի հնարամտությունը, որը ձեզ թելադրեց գրել եկեղեցական խորհրդին, որպեսզի ստիպեք նրան քսակը բանալ, Ձեր հանճարեղ ճարտարամտությունը, որով դուք Ձեր նամակները ներկայացրել եք որպես իմը և, ձգտելով իմ նկատմամբ լավ տրամադրել եկեղեցական խորհուրդը, հայտարարել եք, թե մտադիր եք իմ փոխարեն քարոզներ գրել, Ձեր արքայական առատաձեռնությունը, որով դուք ինձ առաջարկեցիք հագնել Ձեր վերնաշապիկները և ընդհանուր դարձնել մյուս զգեստները, որոնք պատկանում են մեզանից յուրաքանչյուրին, Ձեր սրտագին խոստումը, որ Ձեր բարեկամները ինձ կսիրեն և ինձ ցույց կտան այդչափ բացառիկ ծառայություններ, Ձեր սքանչելի առանձնատունը բաժանելու սիրալիր հրավերը՝ այս ամենը իմ մեջ առաջացնում է ոչ անտեղի, ամենանուրբ զգացումներ, և առաջացնում է ոչ անտեղի, ամենաթանկագին Մարկ։ Ես հավիտյան կաղոթեմ Ձեզ համար և Ձեր հիշատակը կպահեմ իմ երախտապարտ ու զգացված սրտում։
Կրկին ընդունեք, տաղանդավոր բարեկամս, երախտագիտության ջերմ խոսքեր և լավագույն ցանկություններ Ձեր խոնարհ ծառայից՝
:::::նորին բարեկրթություն դոկտոր Բերկուտից.
Վարպետորեն է գրում, չէ՞։
Բայց երբ եպիսկոպոսը անթույլատրելի արտահայտություններ է գործածում և անպարկեշտորեն խոստովանում է, թե ինչ֊որ քայլեր է ձեռնարկում «իր գինը բարձրացնելու» նպատակով, արդյոք, նա զարմանալի ճարպկությամբ պատասխանատվությունն իր ուսերից չի՞ դնում խոնարհ մեղսագործի ուսերին։
Եվ տեսեք, որ օր ծերության նրա խելքը տարել է այդ տխմար սրամտությունը թռչնակների մասին։ Եթե նա ամբողջ ժամանակ մտաբերի այն և այդ պատճառով էլ իրեն երևակայի որպես հազվագյուտ խելացի մարդ, մեկ էլ տեսար իր համար պահանջեց ռոճիկ, որ կսնանկացնի ամեն մի եկեղեցու։ Բայց, եթե դա նրան այդքան դուր է գալիս և նա իր կատակը իրոք սքանչելի է համարում, չեմ փորձի ցրել նրա պատրանքները, չեմ զրկի նրան ուրախությունից։ Ի միջի այլոց, դա ինձ հիշեցրեց «Հարպես» հանդեսի խմբագրի՝ մի երեք տարի առաջ տպագրված հոդվածը, որում նա ընթերցողներին խնդրում էր ներողամիտ լինել իրենց տաղանդներ երևակայող՝ խղճուկ գրչակների անմեղ սնապարծության նկատմամբ։ Սեփական երկերը նրանց թվում են աննման, ասում է խմբագիրը, և ավելացնում․ «Իսկ մի՞թե խեղճ Մարտին Ֆարկուար Տապերը տարված չէ իր գռեհկություններով, երևակայելով, թե դա պոեզիա է»։ Հենց այդ է, որ կա։ Թող եպիսկոպոսն էլ տարվի իր հորինած կատակով և երևակայի, թե դա երգիծանքի աղն է։
Բայց հետաքրքիր է իմանալ, թե այդ ինչ խորհրդավոր եկեղեցի է ս․ Գևորգ մեծ նահատակի եկեղեցին։ Ասենք, եպիսկոպոսը մտադիր չէ լիովին վստահելու անգամ ս․ Գևորգ մեծ նահատակին և վտանգի ենթարկելու իր ձագուկների բարեկեցությունը, նա խելամտորեն կողմնորոշվում է դեպի բամբակը։ Թերևս, նա իրավացի է։ Հույսդ աստծու վրա դիր, բայց ինքդ մի սխալվիր։
Իսկ դուք ի՞նչ կարծիքի եք նրա նամակի եզրափակիչ մասի վերաբերյալ։ Ձեզ չի՞ թվում, որ նա չափն անցել է, ինչպես նման դեպքերում ասում են մեղսագործները։ Մի՞թե դուք հավատացիք, որ այդ ճռճռան խոսքերի հետևում անկեղծություն է թաքնված։ Հավատացիք, այո՞։ Իսկ ես չգիտեմ, այնքա՜ն ուժեղ են ածականները, չափազանց ուժեղ․ դրանցում ես երբեմն նշմարում եմ ծաղրի ինչ֊որ թեթև երանգ։ Բայց ոչ, հազիվ թե։ Հավանաբար, նա իրոք սիրեց ինձ։ Իսկ եթե ես համոզվեմ, որ սուրբ հայր երգիծաբանը սրամտության վարժություններ է կատարում ինձ հետ, ես կյանքումս էլ երբեք նրան չեմ գրի։ Նա ասում է, թե ինձ «այն աշխարհում պարգև է սպասում», ոչ, սա արդեն բնավ ինձ համար չէ։
Բայց նա խոստանում է աղոթել ինձ համար։ Դե, ինչ, իմ անձի համար չկա ավելի օգտակար մի բան, և նա, թերևս, չգտնի ավելի շնորհակալ մեղսագործ, քան ես եմ։ Ըստ երևույթին, ես կընկնեմ «այլ մեղսագործներ» խորագրի տակ․ իհարկե, ես ավելի լավ չեմ ցանկացած ուրիշ մեղսագործից և իրավունք չունեմ հավակնելու հատուկ ուշադրության։ Նախ նրանք աղոթում են իրենց միաբանության համար, և գիտեք, չափազանց եռանդագին, հետո՝ ավելի չափավորված կրքով, ուրիշ կրոնների համար, հետո՝ ավելի չափավորված կրքով, ուրիշ կրոնների համար, հետո՝ իրենց միաբանության մերձավոր ազգականների, հետո՝ հեռու ազգականների, հետո՝ համայնքի, հետո՝ իրենց նահանգի, հետո՝ պետական գործիչների, հետո՝ Միացյալ Նահանգների, հետո՝ Հյուսիսային Ամերիկայի, հետո՝ ամբողջ ամերիկյան մայրցամաքի, հետո՝ Անգլիայի, Իռլանդիայի և Շոտլանդիայի, Ֆրանսիայի, Գերմանիայի և Իտալիայի, Ռուսաստանի, Պրուսիայի և Ավստրիայի, հետո՝ Նորվեգիայի, Շվեդիայի և Տիմբուկտուի բնակիչների, Սատուռնի, Յուպիտերի և Նյու Ջերսիի բնակիչների համար, վերջում աղոթքի մեջ հիշատակում են նեգրերին, հնդիկներին, թուրքերին և չինացիներին, իսկ երբ գթասրտության շատրվանը վերջնականապես սպառվում և չորանում է մոխրի դույլի նման, նրանք մնացած փոշին դույլի հատակից թափ են տալիս մեզ՝ թշվառներիս, «այլ մեղսագործներիս» վրա։
Այնքան էլ արդարացի չէ, ճի՞շտ է։ Համարվելով ընդհանուր առմամբ, երիցական, ես երիցական գլխավոր եկեղեցիներից մեկի ծխականների թվին եմ պատկանում, և այդ պատճառով էլ երբեմն ստիպված եմ լինում բարեպաշտի տեսքով կանգնել, աչքերս ցած հառած և ձեռքերս դրած առջևի նստարանի թիկնակին, որոշ ժամանակ կենտրոնացած լսում եմ, այնուհետև սկսում եմ ոտնփոխ անել, ձեռքերս դնում եմ մեջքիս, ուղղում եմ իրանս և հանդիսավոր տեսք եմ ընդունում, այնուհետև ձեռքերս խաչում եմ կրծքիս, ճկում եմ վիզս և սկսում հայացքով նայել առաջ, հետո գաղտնաբար նայում եմ քահանային, հայացքս ուղղում եմ հասարակությանը, ցրված տեսք եմ ընդունում, և հանկարծ ինձ որսում եմ այն բանի վրա, որ հաշվում եմ, թե եկեղեցում քանի ժանյակավոր կապագլխարկ կա և քանի ճաղատ գլուխ, հետո սկսում եմ հետաքրքրվել, թե ներկա գտնվողների որ մասն է դանթում և որ մասը՝ զգաստ ունկնդրում քարոզը, հետո ծուլորեն ընկնում եմ ենթադրությունների մեջ, թե ապակու վրայով վեր սողացող և շարունակ ցած սահող դզզան ճանճը երբևիցե կհասնի՞ իր նպատակին, ի վերջո, այդ էլ է ձանձրացնում, և ես սուզվում եմ թախծոտ նինջի մեջ, բայց հենց այդ ժամանակ քահանան հասնում է իմ գերատեսչությանը և ինձ կրկին սթափեցնում է ու դժբախտ «այլ մեղսագործների» հասցեին ասված բարի խոսքով իմ մեջ վերածնում հույսը։
Իսկ երբեմն էլ մենք լիովին մոռացված ենք լինում և ձեռնունայն հեռանում ենք․ այդպիսի դեպքերում հիշում եմ հասարակ ընտանիքի մի փոքրիկ տղայի, որը սաստիկ սիրում էր տաք բլիթներ։ Մի անգամ նրանց մոտ հյուր կար, և մայրը տղային ասաց, որ նա կստանա ընթրիքից հետո մնացած բոլոր բլիթները, եթե չմոտենա սեղանին և իրեն պահի հանգիստ ու օրինակելի։ Տղան հետևում էր հյուրին, որն ախորժակով կուլ էր տալիս բլիթները, մինչև որ կանխազգացումը նրա հոգում վերաճեց աղետի զգացողության, և նա գոչեց․ «Ահա, ես այդպես էլ գիտեի։ Ես հենց սկզբից էլ գիտեի, որ այդպես է լինելու։ Տեղիցս վեր չկենամ, եթե նա հենց հիմա չի խժռում վերջին բլիթը»։
Բայց ես չեմ գանգատվում․ ախր շատ հազվադեպ են հնդիկները, թուրքերը և չինացիները որպես պարգև ստանում բոլոր բլիթները և մեզ՝ «այլ մեղսագործներիս» սոված են թողնում։ Ճիշտ է, նրանք հաճախ երկար են նստում սեղանի շուրջը, և մենք բավականին հոգնում ենք մեր հերթին սպասելով։ Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե պակասեցվի պերճախոսությունը։ Ի՞նչ կլինի, եթե առանձին օրհնություն հայցվի միայն իր միաբանության և իր համայնքների համար, իսկ հետո ջերմորեն աղոթել մնացած բոլորի համար, ամբողջ տիեզերքի համար միանգամից։ Լավ չէր լինի՞ իբրև օրինակ ընդունել «Հայր մեր» աղոթքի հասարակությունը, հակիրճությունը, գեղեցկությունն ու պարզությունը։ Բայց ես կարծես թե թափանցում եմ իմ իրավասությանը չվերաբերող ոլորտներ։
Ֆիլադելֆիա՝ նորին բարեկրոնություն Ֆիլիպս Բրուքսին և Չիկագո՝ նորին բարեկրոնություն Քամինգսին գրածս նամակները այստեղ գալու և Գթության տաճարի վանահոր պաշտոնը ստանձնելու հրավերով ու ամենայն օգնություն ցույց տալու խոստումով հանդերձ կհրապարակվեն եկող շաբաթ, նշված անձանց պատասխանների հետ միասին։
::::::::::::::::::::::::Մարկ Տվեն
:::::::::::::: * * *
Անցյալ շաբաթ խոստացել էի «Կալիֆոնիենի» այս համարում հրապարակել իմ նամակագրությունը նորին բարեկրոնություն Բրոիքսի հետ, որն ապրում է Ֆիլադելֆիայում, և նորին բարեկրոնություն դոկտոր Քամինգսի հետ, որն ապրում է Չիկագոյում, բայց հիմա հարկադրված եմ խնդրել ընթերցողներին, որ ինձ ազատեն այդ խոստումից։ Ես հենց նոր հարգարժան հոգևորականներից հեռագրեր ստացա, որոնցով նրանք պնդում են, թե ես աննրբանկատորեն կվարվեմ, եթե տպագրեմ իրենց նամակները։ Այդ պնդումները հաստատված են այնպիսի ծանրակշիռ, համոզիչ ու անվիճելի փաստարկներով, որ թեև առաջ դա ինձ չէր թվում աննրբանկատություն, այժմ ես խոստովանում եմ, որ իսկապես աննրբանկատություն կլիներ նրանց նամակները տպագրելը։ Դա մի առանձին օգուտ չէր բերի, իսկ վնասը շատ մեծ կլիներ, քանի որ այդ բանը հասարակության մեջ կառաջացներ հիվանդագին հետաքրքրություն հոգևորականության մասնավոր գործերի նկատմամբ։ Զետեղում եմ երկու հեռագիրն էլ բառացի։
:::Ֆիլադելֆիա, ուրբաթ, 12 մայիսի։
Պարոն Միկ Տվայն,<ref>Ներողություն եմ խնդրում չարաբստիկ հեռագրատան համար, այն միշտ աղավաղում է անուններն ու ազգանունները։ ― Ծան․ հեղինակի։</ref> ասում են, որ դուք հրապարակել եք եպիսկոպոս Բերկուտի նամակը։ Դուք կկործանեք հոգևորականությանը։ Իմը չհամարձակվեք տպագրել, ուշքի եկեք, թողեք ձեր մտադրությունը, հիմարություն մի՛ արեք, առաջարկում եմ հինգ հարյուր դոլար։
::::::::::::::::::Ֆիլիպս Բrուքս։
Թեև ես հասկանում եմ, որ իմ պարտքն է գաղտնի պահել Բրուքսի նամակը, այնուամենայնիվ, պետք է հայտարարեմ ի գիտություն հասարակության, որ Բրուքսը Ֆիլադելֆիայի եկեղեցում ավելի շատ փող է ստնում, այդ պատճառով էլ հնարավոր չի համարում այստեղ գալ։ Բացի այդ, նա նավթի սպեկուլայցիայով է զբաղված։
::::::::::::Մ․ Տ․
Նորին բարեկրոնություն դոկտոր Քամինգից ստացված հեռագիրը․
:::Չիկագո, հինգշաբթի, 11 մայիսի
Պարոն Մկ Սվայն։ Մի՞թե այնքան հիմար եք, որ տպագրել եք եպիսկոպոս Բերկուտի նամակը։ Ա՜յ քեզ սատանայություն։ Իմը չտպագրեք, հիմարություն մի՛ արեք, Մայկ։ Պատրաստ եմ վճարել հինգ կամ վեց հարյուր դոլար։
::::::::Քամինգս
Ես հասկացա, որ աննրբանկատություն է դոկտոր Քամինքսի նամակի հրապարակումը, բայց, այնուամենայնիվ, ավելորդ չէ նշել, որ նա նույնպես այնտեղ ավելի շատ է վաստակում, այդ պատճառով էլ չի ցանկանում գալ Կալիֆոռնիա։ Բայց այդ, նա Չիկագոյում հացահատիկի սպեկուլյացիայով է զբաղված։
Վախենամ, որ ես շտապեցի եպիսկոպոս Բերկուտի նամակի տպագրության հարցում։ Անչափ ափսոսում եմ դրա համար։ Այժմ արդեն չեմ սպասում, թե նա ինձ կառաջարկի իր ծանրակշիռ փաստարկը։
