Changes
/* Վերադառնալով Ղարաբաղի խնդրին */
===Վերադառնալով Ղարաբաղի խնդրին===
Հայաստանի քաղաքականությունն ավելի քան լեցուն է պարադոքսներով ու հակասական երեւույթներով։երևույթներով։
Լ․ Տեր֊Պետրոսյանն Տեր֊Պետրոսայնն ստիպված եղավ հրաժարական տալ, քանի որ իբրեւ իբրև բանակցությունների հիմք էր ընդունել մի փաստաթուղթ, որը Ղաբաբաղին Ղարաբաղին չէր ապահովում իր անկախ կարգավիճակի ճւսնաչ– մամբճանաչմամբ, սակայն նաեւ նաև չէր կանխորոշում տարածքի ապագա կարգավի– ճակրկարգավիճակը, նաեւ նաև չէր ճանաչում Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, բացառում էր Ղարաբաղի համար անցանկալի կարգավիճակի պարտադրման նպատակով ուժի կիրառումը, եւ և հնարավորություն էր րնձեոում ընձեռում ապագայում որեւէ որևէ լուծման, ներառյալ անկախության համար։ Մինչդեռ՝ Մինչդեռ 1998֊ին Նախագահ Քոչաբյանն Քոչարյանն ու Քոչարյանի հետ գործակցող Լ․ Տեր֊Պետբոսյանի Տեր֊Պետրոսյանի ավանդական րնդդիմությու– նը իբրեւ ընդդիմությունը իբրև բանակցությունների հիմք ընդունեցին մի փաստաթուղթ, որը Ղարաբաղը տեղադրում է Ադրբեջանի հետ մի «ընդհանուր պետության» մեջ, մի բանաձեւբանաձև, որը հեշտությամբ կարելի է ընկալել իբրեւ իբրև Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ճանաչման ձեւ։ձև։
Քաղաքական որոշ կուսակցություններ մերժել էին ճանաչել 1995֊ի Սահմանադրության Սահմանադրական հանրաքվեի, Ազգային ժողովի եւ և 1996֊ի նախագահական ընտրությունների օրինականությունը։ Երբ Լ․ Տեր֊Պետ– րոսյանը Տեր֊Պետրոսյանը հեռացավ, նույն այդ կուսակցությունները հանկարծ օրինականություն շնորհեցին նույն այդ Սահմանադրությանը, Ազգային ժո– ղովին եւ ժողովին և այդ Սահմանադրության համաձայն ընտրված պաշտոնյաներին։ Սիեւնույն Միևնույն ժամանակ, երկու կուսակցություն՝ Ազգային ժողովրդավարական միությունը (ԱԺՍԱԺՄ) եւ և Հայ հեղափոխական դաշնակցությունը (ՀՅԴ), որոնք պնդում էին, որ օրենքները հարգվեն, ի– րենց իրենց իրավունք էին վերապահում խախտել դրանք եւ և խախտել անպատիժ։
Լ․ Տեր֊Պետրոսյանի քաղաքականությունը համարվում էր «արեւ– մըտամետ»«արևմտամետ», չնայած գերազանց հարաբերություններ էին զարգացվել զարգացել Իրանի ու Ռուսաստանի հետ՝ ներառյալ վերջինիս հետ երբեւէ երբևէ եղած աոաջին առաջին Բարեկամության ու համագործակցության մեծ պայմանագիրը։ Լ․ Տեր֊Պետրոսյանի հրաժարականից հետո երկու եբկրների երկրների հետ լարված դիվանագիտական հարաբերությունները գնահատվում են իբրեւ իբրև «գերազանց» հարաբերություններ եւ իբրեւ և իբրև ազգային շահերի վրա հիմնված առողջ արտաքին քաղաքականության վկայություն։
Լավ սվտփանք կփներսփոփանք կլիներ, եթե ի վերջո ժամանակը ցույց տար, որ այս պարադոքսներն ու հակասական երեւույթները երևույթները սովորական ներքաղաքական պայքար են մատնանշում, որի դեպքում կաբելի կարելի է գայթակղվել այն բացատրությամբ, թե իշխանության գալուց հետո կուսակցություններն ու քաղաքական գործիչները գործում են ավեփ ավելի զգուշորեն ու պատասխանատվությամբ։ Թեեւ Թեև դա կարող է ճիշտ լի– նելորոշ լինել որոշ կուսակցությունների ու գործիչների առնչությամբ, մյուսների պարագայում այնպիսի հիմնախնդիրնեբի հիմնախնդիրների հարաբերականացումը, ինչպիսիք Ղարաբաղի, անվտանգության, արտաքին քաղաքականության, Սահմանադրության ու ժողովրդավարության խնդիրներն են, արդեն բարձրացնում է արժեքների ու նպատակների հիերաբ– ^ խիայի հիերարխիայի հարցը։ Ի վերջո, ի՞նչն է կարեւոր կարևոր գործող անձանց համար։ Ի՞նչ է այն աշխարհը, ուր այս փոփոխություններն ու հակասական երեւույթներն երևույթներն իմաստ են ստանում։
Նույնիսկ եթե կուսակցության կամ քաղաքական գործիչների նպատակը իշխանության հասնելն է, ինչպե՞ս է յուրաքանչյուրը տեսնում այն պետության դերը, որը նա ցանկանում է առաջնորդել։ Եվ, ի վերջո, ի՞նչ տեղ է գրավում Ղարաբաղն այս ամենի մեջ։ Օ՞րն Ո՞րն է Ղարաբաղի պրոբլեմը, կամ ո՞րն է այն պրոբլեմը, որ յուրաքանչյուր9()կուսակցություն կամ քաղաքական գործիչ վարձում փորձում է լուծել Ղարաբաղի միջոցով։
===Պրագմատիկներ և անրջողներ===
