Changes
/* Գլուխ տասնչորսերորդ */
― Լավ կլինի, ― ասում է Բաբաբոն։ ― Շնորհավորում եմ ձեզ, թանկագին Ախ֊ախ։ Ուրեմն դուք կարող եք ամուսնանալ։ Դուք հիմա աշխարհի ամենահարուստ մարդն եք, Ախ֊ախ։
==Գլուխ տասնհինգերորդ==
Մեքենավարը
Բաբախին թաղում են, հետո տանը հանդիսավոր կատարում նրա հիշատակի մեծարումը։
Ախ֊ախն սկսում է եռանդով պատրաստվել հարսանիքին։ Նորապսակների ծովափ գնալու պատրաստության հոգսերով զբաղվում են ընդամենը կես տարի։ Թագավորն ու պետական մինիստր Բաբաոն բավականին հաճախ են այցի գալիս փեսացուին, որպեսզի օգնեն նրան իրենց խորհուրդներով և միաժամանակ փող պարտք վերցնեն։ Եվ ահա հասնում է մեկնելու օրը։
Ախ֊ախը արքայադուստր Ալ Վարդի հետ միասին գնում է կայարան, ուր կանգնած է լինում հատուկ գնացք, որը պետք է նրանց ծովափ տանի։ Այնտեղ, Բյուրեղապակյա պալատում էին նրանք կատարելու իրենց հարսանիքը։ Երիտասարդների հետ միասին գնում են նաև թագավորը, թագաժառանգը և քույրիկ Էյույը։ Հրեշին հրամայում են ուղեկցել հարսանեկան շքերթը, նրա վրա են դնում նաև բարձր անձնավորություններին հսկելու պարտականությունը։ Բացի այդ, հարսանեկան շքախմբի մեջ մտնում էին երկու հազար ծառաներ և ութ հարյուր խոհարարներ։ Նրանց հետ միասին չի կարողանում ծովափ գնալ միայն Կվիսը, որը տանը ինչ֊որ գործեր ուներ կատարելու․ քաղաքում են մնում նաև արյան արքայորդին և Բաբաոն, որոնք զբաղված են լինում պետական խիստ կարևոր գործերով։
Հարյուրավոր բարձրաստիճան անձնավորություններ գալիս են ճանապարհելու Ախ֊ախին և նրա հարսնացուին հարսանեկան ճանապարհորդության։ Նրանց մեջ էին, իհարկե, Բաբաոն արյան արքայորդու և Պիպի հետ միասին։ Կայարանում աշխուժություն էր տիրում։
― Զգույշ կլինեք, ճանապարհները բավականին վտանգավոր են։ Մենք գաղտնի տեղեկություններ ունենք, որ չքավորները իրենց շատ վատ են պահում, ― բարի երթ է մաղթում երիտասարդներին Պետական մինիստր Բաբաոն։ ― Ցանկանում եմ ձեզ երջանիկ ճանապարհորդություն։
― Ոչինչ, չէ՞ որ մեզ հետ է Հրեշը։ Գլխովս կերաշխավորեմ, որ մեզ կուղեկցի հաջողությունը, ― անհոգ ժպտում է թագավորը, իսկ Բաբաոն Ախ֊ախի ուսին խփելով, հրաժեշտ տալիս ասում է․
― Շնորհավորում եմ ձեզ մոտալուտ հարսանիքի առթիվ։ Թանկագին Ախ֊ախ։ Ես միշտ եղել եմ և կլինեմ ձեր ամենաանձնվեր բարեկամը։
― Ես էլ ձեզ երբեք չեմ մոռանա, ― երախտագիտությամբ նայում է նրան Ախ֊ախը։
Մեկնողներին է մոտենում արյան արքայորդին։
― Ես շատ եմ օգնել ձեզ, թանկագին Ախ֊ախ։ Խնդրում եմ ինձ էլ չմոռանաք, ձեր արյան արքայորդուն՝ լինում է չի լինում մի թագավոր է լինում այդ թագավորը ունենում է երեք տղա երբ թագավորը ծերանում է հրամայում է իր որդիներին գնալ արկածներ որոնելու տղաները քաջարի ասպետներ են լինում և երբ նրանք վերադառնում են թագավորը շատ է ուրախանում այստեղ էլ հեքիաթը վերջանում է։ Խնդրեմ, թանկագին Ախ֊ախ։
― Հավատացեք, թանկագին արքայորդի, ես ձեզ չեմ մոռանա։
Այս ասելով, Ախ֊ախը բազմությունը ճեղքելով մտնում է վագոն։
Դա հատուկ գնացք էր․ բացի Ախ֊ախից և նրան ուղեկցող անձերից, կողմնակի ոչ մի ուղևոր տոմս չէր ստացել կայարանի տոմսարկղից։ Առաջին կարգի մարդատար վագոնին կցում են քսան բեռնատար վագոն, որոնք մինչև բերանը բարձված էին Ախ֊ախի և նրա հարսնացուի իրերով։
Բայց չգիտես ինչու շոգեքարշը դեռ չէին միացնում։ Այն դանդաղ մանևրում էր հարևան գծերի վրա, սպասելով ազդանշանի։ Ջահել մեքենավարը, գլուխը պատուհանից հանած, ձեռքով թափահարում է մի փոքր այն կողմ կանգնած տարեց մի բանվորի։
― Հա՛, այդ դո՞ւ ես, Սյաո Լին, ― ժպտում է նրան բանվորը։ ― Ողջույն։
― Բարև ձեզ, քեռի։ Ինչպե՞ս է ձեր առողջությունը։
― Գիտե՞ս, Սյաո Լին, թե ինչ բեռ ես տեղափոխում այսօր։ Մի մսագունդ է, մարդ չէ։
― Ուրիշ կերպ չի էլ կարող լինել։ Ինձ արդեն ասել են, բայց ես ինքս չեմ տեսել, ― պատասխանում է Սյաո Լինը և շուռ գալիս դեպի սիրունատես աղջիկը, որը շոգեքարշի հնոցի քարածուխն էր խառնում։ ― Իսկ դու տեսա՞ր նրան, Ցյաո֊ցյաո։
― Ոչ, Սյաո Լին, ― պատասխանում է աղջիկը։ ― Ես միայն լսել եմ, որ իբր այդ հաստ տղամարդը կշռում է ամենաքիչը կես տոննա․․․
Այդ ժամանակ շոգեքարշն անցնում է այն վագոնի պատուհանի մոտով, որտեղ Ախ֊ախն էր, և նա լսում է, որ ինչ֊որ մեկը բարձրաձայն ասում է․ «Սյաո Լին»։
«Սյաո Լին, ― Ախ֊ախը դժվարությամբ կնճռում է իր ճարպոտած ճակատը։ ― Սյաո Լին․․․ Այդ անունը կարծես թե ծանոթ է ինձ»։
Բայց ո՞վ է այդ Սյաո Լինը և որտե՞ղ է նա նրան հանդիպել, Ախ֊ախը չի կարողանում հիշել։
Նա ընդհանրապես ոչինչ չի հիշում այն օրվանից, երբ երիտասարդ պարոն է դառնում Բաբախի տանը։ Պարզապես նա անհրաժեշտություն չի զգում իր հիշողությունը ծանրաբեռնել, քանի որ նրա փոխարեն ամեն ինչ անում են ուրիշները։ Եվ հիմա էլ ստիպել իրեն որևէ բան հիշել, նրա համար դա այնքան էլ հեշտ բան չէր։
«Սյաո Լին․․․»։
Սակայն այդ անունը չգիտես ինչու հանգիստ չի տալիս Ախ֊ախին։ Հանկարծ նրան թվում է, որ իբր այդ անունը ինչ֊որ կապ ունի իր՝ Ախ֊ախի հետ, աշխարհի ամենահարուստ մարդու հետ։
«Ի՞նչ կապ», ― հարցնում է նա ինքն իրեն, բայց այդ հարցին էլ չի կարողանում պատասխանել։ Հիշողությունը հրաժարվում է նրան ենթարկվելուց, և մի րոպեից հետո Ախ֊ախը արդեն խռմփացնում է, երազում անորոշ մրթմրթալով․ «Սյաո Լին․․․ Սյաո Լին․․․»։
Պարոն Պիպը, որ նստած է լինում նույն կուպեում, Ախ֊ախի դիմաց, կասկածանքով լսում է այդ տարօրինակ մրթմրթոցը։
― Ի՞նչ է պատահել քեզ։ Դու այդ ի՞նչ Սյաո Լին էիր կանչում երազիդ մեջ, ― արթնացնում է նա իր բարեկամին։
― Մի՞թե դու գիտես այդ անունը, ― հարցնում է Ախ֊ախը։
Պիպը գլխով է անում։
― Ոչ միայն անունը, այլ հենց իրեն Սյաո Լինին եմ ճանաչում։ Այդ էր պակաս, որ այդ անպիտանին չճանաչեի։ Պատկերացնում ես, մի անգամ «Չան Չան֊թեց» ֆիրմայի պահեստից մեծ քանակությամբ ապրանք էր գողացել և սկսել էր ուղղակի փողոցում վաճառել։ Նրան դատեց պարոն Բաբաոն։ Պատմում են, որ Չորսանգամ Չորս Առաջինի և Չորսանգամ Չորս Երկրորդի սպանությունը Սյաո Լինի և նրա ընկերների ձեռքի գործն է։ Ճիշտ է, մենք դեռևս մեր տրամադրության տակ չունենք բավականին ծանրակշիռ ապացույցներ, բայց ես համոզված եմ, որ քո հոր մահվան մեջ էլ նրա մատը խառն է։
Երկու Չորսանգամ Չորսի և հոր սպանության մասին յուրաքանչյուր հիշեցումը Ախ֊ախի մեջ դող էր առաջացնում։
― Բը՜րր․․․ մի՞թե չի կարելի մեկընդմիշտ վերջ տալ նրան։ Չէ՞ որ նա մեր կատաղի թշնամին է։
Նույն այդ ժամանակ կառամատույցում աղմուկ֊աղաղակ է սկսվում։ Բոլորից բարձր բղավում է կարմրաքիթ թագաժառանգը։
Վագոնում ոչ ոք դրա վրա ուշադրություն չի դարձնում։ Երևի թագաժառանգը, ըստ իր սովորության, թռցրել է որևէ բերանբաց անցորդի գլխարկը, և տուժած մարդը աղմուկ է բաձրացրել։ Այդպիսի դեպքերը սովորական էին և ոչ ոքի չէին զարմացնում։ Սակայն պատուհանի տակ լսվող աղմուկը գնալով ավելի կատաղի էր դառնում։ Շուտով վեճի մեջ է մտնում ինքը՝ կայարանապետը։
― Դե, բավական է, ― բղավում է նա՝ երկու ձեռքերը թափահարելով գլխից վեր և պահանջում էր, որ բազմությունը հանգստանա։ ― Եթե նորին մեծությունը ասում է, որ բան չի դուրս գա, ուրեմն չի դուրս գա։
― Իսկ դու հարցրու թագավորին, ― պահանջում են մարդիկ։
Շարունակելով ձեռքերը թափահարել, կայարանապետը վազում է թագավորին գտնելու։
― Ձերդ մեծություն, ինքներդ դատեք, ― սկսում է աղաչել նա։ ― Հասկանում եք, ծովափում հիմա սով է, և այստեղ սովյալների համար չորս վագոն մթերք են հավաքել։ Պահանջում են, որ բեռը շտապ կարգով ուղարկվի նշանակված տեղը։ Ո՞վ է պահանջում։ Այնտեղ մի մեծ բազմություն է հավաքվել։ «Կցեք, ― բղավում են , ― այդ վագոնները ձեր գնացքին, ձերդ մեծություն, առանց որևէ առարկության»։ ― «Բայց չե՞ որ գնացքն առանց այն էլ շատ է ծանրաբեռնված, ― բացատրում եմ նրանց, ― չի կարելի»։ Իսկ մեքենավար ասում է․ «Այդ դեպքում առաջ ուղարկիր ապրանքատար գնացքը, իսկ սա հետո կուղարկես։ Առաջին հերթին, ― ասում է, ― պետք է ուղարկել մթերքը»։ Դրան խելացի պատասխանեց նորին մեծության թագաժառանգը, ասելով՝ «Չի ստացվի։ Չի ստացվի»։ Եվ ահա սկսվեց աղմուկ աղաղակը։ Խնդրում եմ, ձերդ մեծություն, բացատրեք այդ աղմկարարներին, թե ինչը ինչոց է։
Բայց թագավորը չի ուզում բացատրել այդ ճվճվաններին։
― Ի՞նչ պիտի ասեմ ես նրանց, ― հրաժարվում է նա։ ― Երկաթուղային ճանապարհները Ախ֊ախի սեփականությունն են, նրան է պատկանում այս գնացքը։ Ե՞ս եմ այստեղ տերը, ինչ է։
Կայարանապետին ոչինչ չէր մնում անելու, քան դիմել Ախ֊ախին, որպեսզի նա թույլ տա վերջին չորս վագոնը անջատել և դրանք ուղարկել հաջորդ գնացքի հետ։
Կայարանապետի այս խոսքերը լսում է շոգեքարշի մեքենավարը, որը այդ ժամանակ իր պատուհանից դուրս էր կախվել՝ նայելու Ախ֊ախի զարդարված գնացքը։
― Ծովափի գյուղացիները արդեն կերել են բոլոր ծառերի կեղևները, այդ բանը հայտնի՞ է ձեզ, ― դաժանորեն ասում է նա։ ― Մթերքը պետք է ուղարկել առանց դանդաղելու։
Մեքենավարի ձայնը Ախ֊ախին շատ ծանոթ է թվում։ «Ո՞վ է սա, ― մտածում է նա։ ― Ո՞ւմ է հիշեցնում այդ ձայնը»։ Շոգեքարշի մեքենավարը, ինչպես արդեն գլխի եք ընկնում, Լին Փոքրն էր։ Բայց այս անգամ էլ Ախ֊ախը չի հիշում նրան։
Խոսակցությանը միջամտում է թագաժառանգը․
― Սրան տեսեք, ինչ մի կարևոր բան է։ Ոչինչ էլ չի պատահի, որ մթերքով բեռնավորված վագոնները մի քիչ ուշ գնան։ Ավելի քան կարևոր է ժամանակին մեր բեռները տեղ հասցնել։ Դուք պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչ վագոններ են նրանք ուզում անջատել։ Նրանց մեջ արքայադուստր Ալ Վարդի ամբողջ արդուզարդն է, օծանելիքները, հոտավետ դիմափոշիները․․․ Երևակայեցեք միայն, թե ինչ կարող է տեղի ունենալ, եթե բեռները մեզ հետ չլինեն։ Ո՛չ, ո՛չ, ոչ մի դեպքում։
Այս անգամ արքայադուստր Ալ Վարդը, հակառակ իր սովորության շատ ուշադիր ականջ է դնում իր շուրջը կատարվող խոսակցությանը։
― Ախ, գե֊գե֊գե֊գե֊գե֊գե֊գե֊գե֊գեղեցիկ զարդե՜րս։ Օծանելիքնե՜րս։ Դիմափոշի՜ս․․․ ― Ճչում է նա և իսկույն ուշաթափվում։
Նրա ուշաթափությունը, ինչպես միշտ, վտանգավոր էր։ Բոլորը հուզվում են, սկսում են բղավել, բժիշկներ կանչել։ Քսան բժիշկ խմբվում են արքայադստեր շուրջը, ամեն հնարավոր բան անում, որպեսզի նրան ուշքի բերեն։
Արքայադստեր վրա կախված վտանգը վերադարձնում է Ախ֊ախի խոսելու ունակությունը։
― Արգելում եմ արքայադստեր օծանելիքների ու դիմափոշու վագոնները գնացքից անջատել, ― հրամայում է նա։
Կայարանապետը կրկնում է հրամանը Լին Փոքրին։
― Կրտրականապես արգելում եմ գնացքից անջատել արքայադստեր օծանելիքների ու դիմափոշու վագոնները։ Հասկանալի՞ է։
― Դա քո՞ հրամանն է, ― հարցնում են կայարանապետին Լին Փոքրն ու Ցյաո֊ցյաոն։ ― Ուրեմն մթերքներով բեռնված վագոնները չե՞ն գնալու։
― Դա ձեզ ամենից քիչ է վերաբերում, ― գոռում է կայարանապետը և շուռ է գալիս, որ գնա իր սենյակը։
― Ո՛չ։ Նախ մի հարցի պատասխանիր, ― նրա հետևից հասնում է Ցյաո֊ցյաոն։ ― Ո՞րն է քեզ համար ավելի կարևոր՝ օծանելիքն ու դիմափոշի՞ն, թե՞ սովյալների մթերքը։
Կայարանապետը որոշում է ուշադրություն չդարձնել աղջկա վրա։ Բայց Ցյաո֊ցյաոն ոչ մի քայլ չի հեռանում նրանից։
― Իսկ ձեր ի՞նչ գործն է, ― գոռգոռում է կայարանապետը, համբերությունից դուրս գալով։ ― Ենթարկվեցեք հրամանին։ Կատարեք ինչ որ ձեզ հրամայում են։
― Որ այդպես է, ― հանգիստ ասում է Լին Փոքրը, ― ուրեմն գնացքը չենք տանի։ Եթե դու ստիպում ես, որ մթերքի փոխարեն մենք տանենք այս անարժեք բանը, չենք աշխատի։
― Այո՛, չենք աշխատի, ― Լին Փոքրին պաշտպանում է Ցյաո֊ցյաոն, ― մենք կտանենք միայն մթերքը։
Այս ասելով, Լին Փոքրն ու Ցյաո֊ցյաոն վճռական քայլերով գնում են դեպի շոգեքարշը, անջատում են գնացքից, քշում են ուրիշ գծի վրա և բաց են թողնում գոլորշին։ Նրանք չեն էլ մտածում վերադառնալ զարդարված գնացքի մոտ։
«Հը՜մ, ― ինքն իրեն փնթփնթում է պետը և գնում դիսպետչերական։ ― Ըստ երևույթին, առանց պատժելու չի կարելի յոլա գնալ։ Դու դեռ լաց կլինես, Այաո Լին։ Ոչինչ, ուրիշները կտանեն»։
Եվ նա կարգադրում է ուրիշ մեքենավար գտնել ավելի հեշտ համոզվող։
Բայց մյուս շոգեքարշի մեքենավարներն էլ Լին Փոքրի պես կտրականապես հրաժարվում են տանել հարսանեկան գնացքը։
― Ա՛յ քեզ բան։ Ի՞նչ անենք հիմա։ Ինչպե՞ս վարվենք, ― իրեն կորցնում է կայարանապետը, անօգնական նայելով Պիպին։
― Դատարկ բաներ են, ― ասում է Պիպը։ ― Ինչ֊ինչ, բայց փող երիտասարդ պարոնը շատ ունի։ Չեմ կարծում, որ մի քիչ փող աշխատել ցանկացող չգտնվի։
Իսկույն կախում են հսկայական մի հայտարարություն։ Այնտեղ ասված է լինում, որ այն մեքենավարը, որը կհամաձայնի գնացքը տանել, կստանա աշխատավարձի հավելում և կտրվի միանվագ նպաստ՝ հիսուն ոսկու չափով։
Անցնում է մի ժամ։ Երկու։ Մեքենավարներից ոչ ոք չի երևում։
Ախ֊ախը զայրանում է․
― Անպիտաններ։ Ես նրանց փո֊ոշի կդարձնեմ։ Կանչեցեք Հրեշին, թող նրանց խժռի, սատանան տանի։
Թագաժառանգը առաջինն է գնահատում Ախ֊ախի տաղանդավոր միտքը։
― Ա՛յ դա ճիշտ է։ Պետք չէ նրանց նկատմամբ մեղմ լինել։ Գնում եմ Հրեշին արթնացնեմ։ Նա, երևի, արդեն պառկել է քնելու ապրանքատար վագոնի տանիքին։
Բայց թագաժառանգը չի հասցնում կատարել իր մտադրությունը։ Դեպի ապրանքատար վագոն գնալիս ճանապարհին նրան բռնում է իր երիտասարդ կինը՝ քույրիկ Էյույը․
― Խելքդ գլխի՞դ է, հիմար։ Ո՞վ կաշխատի մեզ համար, եթե նա բոլորին խժռի։
― Հապա ի՞նչ անել։
Արքայադուստր Ալ Վարդը, որ ընդամենը մի քանի րոպե առաջ էր ուշքի բերվել, նորից է ուշաթափվում։ Դարձյալ սկսվում է իրարանցումը։ Շքախումբը ոտքահան է լինում բժիշկների փնտրելով։ Բարձրաստիճան անձինք ետ ու առաջ են վազում կառամատույցում և պահանջում շուտով ճանապարհ գցել գնացքը։ Աներևակայելի խառնաշփոթություն է տիրում։
Աղմուկն արթնացնում է Հրեշին։ Նա շուռ է գալիս մյուս կողքին․ վագոնները դիպչում են թափարգելակներին և դղրդում։
Եվ այստեղ Պիպը գլխի է ընկնում, թե ինչ անի։
― Վեր կաց, շուտ արա, ― սկսում է արթնացնել Հրեշին։ ― Գնա և վախեցրու այդ ճղճղաններին։ Վախեցրու, թե կուտես նրան, ով աշխատանքի չի դուրս գա։ Իսկ ով կլսի, նա պարգև կստանա՝ հիսուն ոսկի։
Ցրտից կծկվելով, Հրեշը քունը գլխին գնում է հրամանը կատարելու։ Վագոններում անհամբերությամբ սպասում են, թե ինչ կլինի։
Անցնում է էլի մի երեք ժամ։ Հրեշը վերադառնում է առանց ոչինչ անելու։
― Գործերը վատ են։ Ոչ ոք չի ուզում գնալ։ Ես նույնիսկ չգիտեմ, թե որտեղ են նրանք։
Կայարանապետի ճակատը ծածկվում է սառը քրտինքով։
― Ի՞նչ անել, պարոն Ախ֊ախ։ Գուցե, այնուամենայնիվ, անջատենք դիմափոշու և օծանելիքի վագոնները, և դրանք փոխարինենք մթերքների վագոններով։ Հը՞։ Գուցե հարցնե՞նք արքայադստերը․․․
Արքայադուստր Ալ Վարդը, որը հիմա շարունակ զգաստ վիճակում էր, հանկարծ զայրացած գոռում է․
― Գե֊գե֊գե֊գե֊գե֊գե։ Դուք բոլորովին չեք հարգում ի֊ի֊ի֊ինձ։ Չեք հար֊գ֊ու֊ու֊մ․․․
Վախեցած Ախ֊ախը ծառաներին նշան է անում, և նրանք չոքում են արքայադստեր առաջ։
― Ո՞վ կհանդգնի չհարգել ձեզ, թանկագին արքայադուստր Ալ Վարդ։ Ձեր բեռները սուրբ են, անձեռնմխելի, և ոչ ոք դրանց անգամ մատով դիպչելու իրավունք չունի։ Հանգստացեք, թանկագին արքայադուստր, պետք չէ այլևս ուշաթափվել։
Արքայադուստր Ալ Վարդը մի փոքր մտածում է և համաձայնում․
― Լավ, ես համաձայն եմ։ Գե֊գե֊գե֊գե֊գե, այլևս չեմ ա֊ա֊ա֊անի։
― Շնորհակալություն, գեղեցիկ արքայադուստր։
Ախ֊ախի սիրտը մի քիչ թեթևանում է։ Բայց գլխավոր հարցը դեռ մնում է չլուծված։ Բոլորն ինչ֊որ հույսով նայում են Պիպին։
― Ես միշտ ասում էի, որ այդ Սյաո֊Լինը անպիտանի մեկն է, ― ասում է Պիպը։ ― Հը՞, չէ՞ի ասում։
― Բայց չէ՞ որ բոլորը չեն, որ անպիտան են, ― բացականչում է Ախ֊ախը, բայց իսկույն մոռանում է, թե ինչ է ուզում ասել։
Շատ երկար մտածելուց հետո, վերջապես հիշում է։ ― Հրե՛շը։ Ահա մեր հույսը։
Այդ գնահատականից շոյված՝ Հրեշը խոնարհվում է մինչև գետին․
― Դուք միանգամայն ճիշտ եք, իմ պարոն։ Ես ձեր ամենահավատարիմ ստրուկն եմ։
Ախ֊ախը ծառաներին ազդանշան է տալիս, որ կարող է միայն մի բան նշանակել․
«Հրամայեք Հրեշին մտածելու, ինչպես ճանապարհել գնացքը»։
― Լսում եմ և հանձն առնում։ Հիմա կճանապարհեմ, ― պատասխանում է Հրեշը։
Բայց մի բան է ասելը և ուրիշ բան է իսկապես ճանապարհելը։ Հրեշը, ինչպես դուք գիտեք, շոգեքարշ վարել չգիտեր․ դրա համար անհրաժեշտ են հատուկ գիտելիքներ, և, բացի այդ, հարսանեկան գնացքին ընդհանրապես շոգեքարշ չկար կցված։ Սակայն Հրեշը, ճիշտն ասած, սարսափելի ուժ ուներ, որի վրա և ըստ երևույթին հույս էր դրել։ Թևքերը վեր քշտելով, նա մեկնողներին հրավիրում է նստել վագոնները, իսկ ինքը գնում է դեպի վերջին վագոնը։ Նա ուսով թեթևակի հրելով գնացքը, կարծես ուժը փորձելով, ավելի վստահ է սեղմում։ Գնացքը դղրդալով պոկվում է տեղից։
― Հա՛, հա՛։ Հիանալի է, ― ուրախանում է թագաժառանգը։ ― Ա՜յ թե հրեշ է։ Կարող է գնացք քշել, տեսա՞ք։
Լսելով թագաժառանգի գովեստը, Հրեշը ավելի է գոռոզանում և նոր ուժով է սկսում հրել։ Գնացքը սլանում է գծերի վրայով, րոպե առ րոպե ավելացնելով արագությունը, սլանում է առանց շոգեքարշի։ Հրեշը գնացքը քշում է հարյուր կիլոմետր, մինչև վերջին վերելքը։ Այդ վերելքից հետո էլ սկսվում է ծովափնյա շրջանը, որի վարչական կետրոնն էր այն քաղաքը, որը քարտեզներում նշված էր որպես Ծովախորշի քաղաք։
Երբ գնացքը, դղրդացնելով անիվները, վերջապես բարձրանում է վերելքի գագաթը, Հրեշը հավաքում է իր ամբողջ ուժը և հրում է վերջին անգամ։ Եվ գնացքը առանց կանգ առնելու մրրիկի պես սլանում է դեպի ներքև։
― Վա՜յ, վա՜յ, ― ճչում է քույրիկ Էյույը։ ― Շուտ արեք, արգելակեք, այլապես մեզ աղետ է սպառնում։
Բայց վագոններում ուղեկցողներ չկային, իսկ բարձրաստիճան ուղևորները, իհարկե, գաղափար անգամ չունեին, թե ինչպես կանգնեցնել գնացքը։ Այդ բանը չգիտեր նաև Հրեշը։ Մինչև անգամ մտքովը չէր անցնում։ Տեսնելով, թե գնացքը ինչպես է ավելի ու ավելի արագ թռչում առաջ, նա նույնիսկ հիացած էր իր հնարամտությունից։
Գնացքը այնպես մեծ արագություն էր վերցրել, որ արդեն դժվար էր որոշել, գծերի վրայո՞վ է սլանում, թե՞ օդի միջոցով։
Երևում է ծովը։
Ախ֊ախին և թագավորին դիմավորելու համար ծովափնյա կայարանի կառամատույցում հավաքված բազմաթիվ հյուրերը՝ տեղական բարձր ազնվականությունը, աստիճանավորները, պաշտոնական անձինք, ոստիկանները, բոլորն էլ ապշած նայում են, թե ինչպես են իրենց աչքերի առաջ սլանում գնացքի վագոնները։ Հարկավոր է ինչ֊որ բան անել, փախչել․․․ Ուշ է։
Գնացքը կարծես թևերի վրա թռչելով, սուրում է նրանց կողքով։ Գծերը վերջանում են։ Վերջին անգամ ետ նայելով Ծովախորշերի քաղաքին, գնացքը սրընթաց վեր է թռչում և, շրըմփ, ընկնում ու սուզվում է ծովածոցի ջրերի մեջ։ Այդ ամենը կատարվում է մի վայրկյանում։
Ախ֊ախը արքայադուստր Ալ Վարդի հետ, և թագավորը թագաժառանգի հետ, և քույրիկ Էյույը, և պալատական բարձրաստիճան անձինք, և նրանց ժառանգները, բոլորն անհետանում են ջրի տակ։
Գլուխները կորցրած աստիճանավորները և ոստիկանները մնում են կառամատույցում կանգնած, վախենալով տեղից շարժվել։
Այդ միջոցին ծովածոցի մակերևույթի վրա երևում են պղպջակներ։ Դրանք անթիվ անհամար էին։ Արևի ճառագայթների տակ դրանք հեռվից կարծես սադափագույն ուլունքներ լինեին, որ առատ կերպով շաղ էին տվել ծովածոցի հարթ մակերեսին։
