Changes
/* Գլուխ իններորդ */
― Կմտածեմ ասածներիդ մասին, ― ասաց կինը։ ― Դե արդեն գնանք։ Ուշացանք։ ― Հետո բարձրացնելով ձայնը կանչեց․ ― Անգլիացի։ Ingle's! Արի՛։ Գնացինք։
==Գլուխ տասներորդ==
― Եկեք հանգստանանք, ― ասաց Պիլարը Ռոբերտ Ջորդանին։ ― Մարիա, նստի՛ր, հանգստանում ենք։
― Պետք է գնանք, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Տեղ հասնենք, հետո կհանգստանանք։ Ես պետք է տեսնեմ այդ մարդուն։
― Կտեսնես, ― ասաց կինը։ ― Շտապելու կարիք չկա։ Նստի՛ր, Մարիա։
― Գնանք, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Վերևում կհանգստանանք։
― Ես հիմա եմ հանգստանալու, ― ասաց կինը և նստեց առվակի եզրին։ Աղջիկը նստեց նրա կողքին հավամրգիի մացառուտում, արևի շողերն ընկան մազերի վրա։ Ռոբերտ Ջորդանը մնաց կանգնած և սկսեց նայել լեռնալանջի արոտը կտրող֊իջնող գետակին, որի մեջ երևի կարմրախայտ լիներ։ Նրա կանգնած տեղում հավամրգիի մացառուտներ էին։ Ավելի ներքևում՝ դեղին ձարխոտն էր բարձրացել գորշավուն ժայռերի արանքներում, հետո արդեն սկսվում էր սոճիների սև գիծը։
― Այստեղից մինչև Էլ Սորդոյի մոտ ինչքա՞ն կլինի, ― հարցրեց նա։
― Հեռու չէ, ― ասաց կինը։ ― Դիմացի բաց տարածությունը կանցնենք, կիջնենք ձորը, հետո կբարձրանանք ու կմտնենք անտառ, այդտեղ է, առվակի գլխին։ Դե նստիր, մոռացիր մի պահ քո այդ լուրջ գործերը։
― Ուզում էի տեսնել նրան ու պրծնել այս մի գործից։
― Ես էլ ուզում եմ ոտներս լվանալ, ― ասաց կինը և հանեց պարանե ներբանով կոշիկները, բրդյա հաստ գուլպաներն ու աջ ոտը մտցրեց առվակի մեջ։
― Աստված իմ, այս ինչ սառն է։
― Ձիով պիտի գնայինք, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Սա շատ լավ եղավ։ Սա ինձ շատ էր պետք, ― ասաց կինը։ ― Քեզ ի՞նչ պատահեց։
― Ոչինչ, պարզապես շտապում եմ։
― Եթե միայն դա է, ուրեմն հանգստացիր։ Ժամանակ շատ կա։ Այս ի՜նչ հոյակապ օր է, և ինչ լավ է, որ պրծել եմ սոճիներից։ Դու չես կարող պատկերացնել, թե ոնց եմ հոգնել ես այդ սոճիներից։ Դու սոճիներից չե՞ս հոգնել, guapa:
― Ես սիում եմ սոճիները, ― ասաց աղջիկը։
― Դրանց ի՞նչ ես սիրում։
― Սիրում եմ բույրը, սիրում եմ, երբ քայլելիս ոտներիս տակ զգում եմ ասեղնատերևները, սիրում եմ, երբ բարձր կատարների մեջ վազվզում է քամին և ծառերը ճռճռում են։
― Քեզ ամեն ինչ դուր է գալիս, դու ամեն ինչ սիրում ես, ― ասաց Պիլարը։ ― Երնեկ քեզ առնող մարդուն, դու գանձ ես, մնում է միայն որ լավ ճաշ եփել իմանաս։ Բայց, այնուամենայնիվ, սոճու անտառը տաղտուկ է։ Դու հաճարենու անտառ չես տեսել, ոչ էլ կաղնու կամ շագանակենու։ Այ դրանք են անտառ։ Այդ անտառներում ոչ մի ծառ մյուսին նման չէ, այնտեղ ինքնություն կա, գեղեցկություն։ Սոճու անտառը տաղտուկ է։ Ի՞նչ կասես, Ingles:
― Ես էլ եմ սոճին սիրում։
― Pero, venga,<ref>Դուք ի՞նչ է (իապ․)։</ref> ― ասաց Պիլարը, ― խոսքը մեկ եք արե՞լ։ Սիրելը դե ես էլ եմ սիրում, բայց արդեն մի տարի է, որ միայն ու միայն սոճի ենք տեսնում։ Հոգնեցի։ Լեռներից էլ եմ հոգնել, լեռներում միայն երկու ուղղություն կա՝ ներքև ու վերև, իսկ ներքև գնալ նշանակում է դուրս գալ ճանապարհ և ընկնել ֆաշիստների քաղաքները։
― Սեգովիա գնո՞ւմ ես երբևէ։
― Que va: Ա՞յս դեմքով։ Սա հիշվող դեմք է։ Կուզենայի՞ր տգեղ լինել, գեղեցկուհի, ― ասաց Մարիային։
― Դու տգեղ չես։
― Vamos, տգեղ չեմ։ Ի ծնե տգեղ եմ։ Ամբողջ կյանքս տգեղ եմ եղել։ Դու, Ingles, դու, որ բոլորովին չես ճանաչում կանանց, դու գիտե՞ս, թե ինչ է զգում տգեղ կինը։ Գիտե՞ս, թե ինչ բան է ամբողջ կյանքդ տգեղ լինել, իսկ ներքուստ քեզ գեղեցիկ զգալ։ Շատ տարօրինակ է։ ― Նա մյուս ոտքը մտցրեց առվակի մեջ ու նորից ետ քաշեց։ ― Ախ աստված իմ, այս ինչ սառն է։ Պոչգցուկին նայեք, ― ասաց ու ցույց տվեց գորշ թռչնակը, որ ցատկոտում էր առվի հոսանքում ընկած գլաքարի վրա։ ― Ոչ մի բանի պետք չէ։ Ո՛չ երգում է, ո՛չ էլ ուտելու է։ Թողնես միայն պոչը վեր ու վար անի։ Մի հատ սիգարետ տուր, Ingles, ― ասաց, վերցրեց սիգարետը, վառեց վերնաշապկի գրպանից հանած հրահանով, ծխացրեց ու նայեց Մարիային և Ռոբերտ Ջորդանին։
― Շատ հետաքրքիր է կյանքը, ― ասաց ու քթածակերից բաց թողեց ծուխը։ ― Լավ տղամարդ կարող էի լինել, բայց տեղովս մեկ կին եմ, այն էլ ուզածիդ չափ տգեղ։ Եվ, չնայած դրան, քանի֊քանի տղամարդ է սիրել ինձ, իսկ քանի֊քանիսին էլ ես եմ սիրել։ Հետաքրքիր է։ Լսի՛ր, Ingles, հետաքրքիր բան եմ ասում։ Նայի՛ր, լավ նայիր ինձ։ Տեսնում ես, չէ՞, ինչքան տգեղ եմ։ Մոտիկից, ուշադիր նայիր, Ingles:
― Դու տգեղ չես։
― Que no? Մի ստիր։ Թե՞, ― լիաթոք ծիծաղեց, ― թե՞ դու էլ արդեն հմայվեցիր։ Լա՛վ, լա՛վ, կատակ եմ անում։ Հիմա ինչ էլ ասեք, ես տգեղ եմ։ Բայց տես, թե ինչեր են պատահում։ Մի օր էլ տեսնում ես, որ մի մարդ սիրահարվել է քեզ։ Աչքերը կապվել են, կուրացել է, և քանի դեռ այդ զգացումը տևում է, նա էլ է կուրացած, դու էլ։ Բայց մեկ էլ, չգիտես ինչպես, ինչ պատճառով, այդ մարդն հանկարծ տեսնում է, որ դու տգեղ ես, այսինքն ոնց որ իրականում, նա այլևս կույր չէ, հետո քո աչքերն էլ են բացվում, և դու էլ ես տեսնում, որ տգեղ ես, ու կորցնում ես քո տղամարդուն, կորցնում ես գեղեցիկ լինելու զգացողությունդ։ Հասկանո՞ւմ ես, guapa, ― ասաց ու շոյեց աղջկա ուսը։
― Ոչ, ― ասաց Մարիան, ― որովհետև դու տգեղ չես։
― Ջանա գլխով դատել և ոչ թե սրտով ու լսի՛ր ինձ, ― ասաց Պիլարը։ ― Ես քեզ շատ հետաքրքիր բաներ եմ պատմում։ Իսկ քեզ, Ingles, չե՞ն հետաքրքրում սրանք։
― Հետաքրքրում են։ Բայց պետք է գնալ։
― Que va, գնա՛։ Ես ինձ շատ լավ եմ զգում այստեղ։ Հետո, ― շարունակեց նա՝ աշակերտներին նոր դասը պատմող ուսուցչի նման դիմելով Ռոբերտ Ջորդանին, ― անցնում է որոշ ժամանակ և քո մեջ, նույնիսկ ինձ նման տգեղ կնոջ մեջ, այո, ինձ նման, որ էլ դրանից դենը չի կարող տգեղ լինել, որոշ ժամանակ անցնելուց հետո այդ զգացողությունը, թե գեղեցիկ ես, սկսում է նորից կամաց֊կամաց ծիլ տալ, աճել։ Աճում է ոնց որ կաղամբը։ Իսկ հետո, երբ այդ զգացողությունն արդեն աճել֊մեծացել է, մի նոր տղամարդ է հայտնվում, նրան թվում է, թե դու գեղեցիկ ես, և նորից նույն պատմությունը։ Հիմա մտածում եմ, որ արդեն վերջնականապես անցած բան է դա, բայց ինչ իմանաս, գուցեև լինի։ Քո բախտը բերել է, guapa, որ տգեղ չես։
― Բայց ոչ, ես տգեղ եմ, ― պնդեց Մարիան։
― Իրեն հարցրու, ― ասաց Պիլարը։ ― Ոտներդ էլ առուն չմտցնես։ Կմրսես։
― Եթե Ռոբերտոն ասում է, որ պետք է գնանք, ուրեմն գնանք, ― ասաց Մարիան։
― Ասում ես, էլի, ― ասաց Պիլարը։ ― Լավ իմացիր՝ ես այս գործով նույնքան շահագրգռված եմ, ինչքան որ Ռոբերտոն, և ասում եմ, որ ժամանակ շատ կա ու մենք կարող ենք մի լավ հանգստանալ։ Եվ բացի այդ, ես ուզում եմ խոսել։ Ամբողջ քաղաքակրթությունից այդ մի բանն է հիմա մեզ մնացել։ Ուրիշ ի՞նչ զվարճություն կա։ Այս պատմածներս քեզ չե՞ն հետաքրքրում, Ingles:
― Հիանալի ես խոսում։ Բայց կան բաներ, որ ինձ ավելի են հետաքրքրում, քան այդ գեղեցկության ու տգեղության մասին խոսակցությունները։
― Ի՞նչ է հետաքրքրում քեզ, ասա այդ մասին խոսենք։
― Երբ պատերազմն սկսվեց որտե՞ղ էիր։
― Իմ քաղաքում։
― Ավիլայո՞ւմ։
― Que va, Ավիլայում։
― Պաբլոն ասաց, որ Ավիլայից է։
― Ստել է։ Ուզեցել է ցույց տալ, որ մեծ քաղաքից է։ Ա՛յ, սա էր մեր քաղաքը, ― ասաց անունը։
― Իսկ ի՞նչ իրադարձություններ տեղի ունեցան այնտեղ։
― Շատ իրադարձություններ, ― ասաց կինը։ ― Շատ։ Բոլորն էլ այլանդակ։ Նույնիսկ պանծալիները։
― Դրանց մասին պատմիր, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Դաժան են, ― ասաց կինը։ ― Աղջկա մոտ այդ բաները չեմ պատմի։
― Պատմի՛ր, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Իսկ աղջիկը թող չլսի, եթե իրեն պետք չէ լսել։
― Ես կլսեմ, ― ասաց Մարիան և ձեռքը դրեց Ռոբերտ Ջորդանի ձեռքի վրա։ ― Այնպիսի բան չկա, որ ես չկարողանամ լսել։
― Խոսքը քո կարողանալ֊չկարողանալու մասին չէ, ― ասաց Պիլարը։ ― Խոսքն այն մասին է, որ այդ պատմությունները լսելուց հետո կսկսես սարսափելի երազներ տեսնել։
― Պատմությունն ինչ է, որ վատ երազ տեսնեմ, ― ասաց Մարիան։ ― Այն բոլորից հետո, ինչ տեսա, կարող ես ամեն ինչ պատմել։ Մի մտահոգվիր, վատ երազներ չեմ տեսնի։
― Կարող է Ingles֊ը տեսնել։
― Փորձի՛ր, տե՛ս։
― Իսկապես, Ingles, ես կատակ չեմ անում։ Դու եղե՞լ ես որևէ փոքրիկ քաղաքում պատերազմի առաջին օրերին։
― Ոչ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Ուրեմն դու ոչինչ չես տեսել։ Դու հիմա ես տեսնում Պաբլոյին, որ փլատակ է դարձել, բայց դու պիտի տեսնեիր, թե ինչ էր Պաբլոն այն օրերին։
― Պատմիր այդ օրերի մասին։
― Ո՛չ։ Չեմ պատմի։
― Պատմի՛ր։
― Լավ։ Կպատմեմ։ Թող այդպես լինի։ Կպատմեմ ոնց որ եղել է, իսկությունը։ Իսկ դու, guapa, եթե զգաս, որ էլ չես դիմանում, ասա։
― Եթե չդիմացա, չեմ լսի, ― ասաց Մարիան, ― բայց ինչ էլ լինի, ավելի սարսափելի չի լինի, քան այն, ինչ տեսել եմ։
― Ինձ թվում է, որ կլինի, ― ասաց կինը։ ― Մի հատ էլ սիգարետ տուր, Ingles և vamonos:<ref>Գնանք։ Այստեղ՝ սկսենք (իսպ․)։</ref>
Աղջիկը նստել էր առվակի ափին և հենվել հավամրգիի մացառին, Ռոբերտ Ջորդանը մեկնվել էր խոտերին, գլխի տակ հավամրգիի մի խուրձ էր դրել։ Նա ձեռքը երկարեց, գտավ Մարիայինը, բռնեց ու սկսեց տանել հավամրգիի տերևների վրայով։ Աղջիկը ձեռքը ետ քաշեց, հետո դրեց Ռոբերտ Ջորդանի ձեռքի վրա և սկսեցին լսել Պիլարին։
― Վաղ առավոտյան էր, որ զորանոցի civil֊ները անձնատուր եղան, ― սկսեց պատմել Պիլարը։
― Զորանոցը գրոհո՞վ առաք, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Դեռևս մթով Պաբլոն զորանոցը պաշարեց, հեռախոսալարերը կտրեց, պատի տակ պայթուցիկ դրեց ու ձայն տվեց guardia civil֊ին, որ անձնատուր լինեն։ Նրանք հրաժարվեցին։ Լուսաբացին Պաբլոն պայթեցրեց պատը։ Սկսեցինք կրակել։ Երկու civiles սպանվեցին, չորսը վիրավորվեցին, չորս հոգի էլ անձնատուր եղան։
Բոլորս պառկել էինք, մի մասս տանիքներին, մի մասս գետնին, ոմանք պատերի վրա, շենքերի քիվերին։ Լույսը նոր էր բացվել, պայթյունից հետո փոշին բռնել էր օդն ու չէր նստում, որովհետև քամի չկար, որ քշեր֊տաներ, բոլորս կրակում էինք, հրացանները լցնում էինք ու փուլ եկած պատի միջով կրակում էինք զորանոցի վրա, ծխի ուղղությամբ, կրակում էինք, քանի դեռ զորանոցից կրակոցներ էին լսվում, հետո ներսից մեկը ձայն տվեց, ասաց, որ էլ չկրակենք, և չորս civiles ձեռները բարձրացրած դուրս եկան։ Զորանոցի տանիքի մեծ մասն ու մի պատը փուլ էին եկել, և նրանք դուրս եկան, որ անձնատուր լինեն։
― Ներսում դեռ մարդ կա՞, ― գոռաց Պաբլոն։
― Վիրավոր են։
― Հսկե՛ք սրանց, ― ասաց Պաբլոն իր տղերքից չորս հոգու, որ մոտեցել էին։ ― Կանգնե՛ք այդտեղ։ Պատի տակ, ― ասաց նա civil֊ներին։ Կանգնեցին նրանք պատի տակ, կեղտոտ էին, փոշոտ, ծխից սևացած, նրանց դիմաց կանգնեցին հսկողները, հրացաններն ուղղած իրենց, իսկ Պաբլոն մյուս տղաների հետ գնաց զորանոց՝ վիրավորներին վերջացնելու։
Վերջացրեցին։ Ոչ կրակոց կար, ոչ էլ վիրավորների տնքոցն ու լացի ձայներն էին գալիս։ Պաբլոն իր տղերքի հետ դուրս եկավ, հրացանը գցել էր ուսին, ձեռքին մաուզեր ատրճանակ կար։
― Տե՛ս, Պիլար, ― ասաց, ― սպայի ձեռքին էր, անձնասպան էր եղել։ Ատրճանակից երբեք չեմ կրակել։ Դո՛ւ, ― դարձավ գվարդիականներից մեկին, ― ցույց տուր տեսնեմ ոնց են կրակում սրանից։ Չէ՛, ցույց մի տուր, ասա՛։
Մինչ զորանոցում գնդակահարում էին վիրավորներին, չորս գվարդիականները քրտնակալած ու լուռ կանգնել էին պատի տակ։ Բոլորն էլ բարձրահասակ էին, guardia civilneri դեմքով, այսինքն ճիշտ ոնց որ իմը, միայն թե մազակալած էին, որովհետև այդ առավոտ չէին հասցրել սափրվել։ Եվ այդպես լուռ կանգնել էին պատի տակ։
― Դո՛ւ, ― ասաց Պաբլոն ամենից ավելի մոտիկ կանգնածին, ― ասա, թե ոնց եմ սա գործի դնելու։
― Ապահովիչը հրիր ցած, ― ասաց մարդը խռպոտ ձայնով, ― փողատուփը ետ քաշիր ու բաց թող, որ չխկա։
― Փողատուփը ո՞րն է, ― հարցրեց Պաբլոն ու նայեց civil֊ներին։ ― Փողատուփն ի՞նչ է։
― Վերևի պահեստատուփը։
Պաբլոն փողատուփը ետ քաշեց, բայց այն ինչ֊որ բանի դեմ առավ։
― Այս ի՞նչ եղավ, ― ասաց նա։ ― Չի գնում, խաբեցիր, հա՞։
― Մի քիչ էլ քաշիր ու կամաց բաց թող, ― ասաց civil֊ը։ Ես այդպիսի ձայն չէի լսել։ Ավելի գորշ էր, քան անարև առավոտը։
Պաբլոն քաշեց փողատուփը, ոնց որ ասել էր գվարդիականը, և բաց թողեց։ Լսվեց չխկոցը։ Անճոռնի ատրճանակ էր, փոքր, կլոր կոթով, երկար ու կարծես տափակած փողով։ Գվարդիականները լուռ նայում էին Պաբլոյին։
― Ի՞նչ ես անելու մեզ, ― հարցրեց մեկը։
― Գնդակահարելու ենք, ― ասաց Պաբլոն։
― Ե՞րբ, ― հարցրեց նույն մարդը նույն գորշ ձայնով։
― Հիմա, ― ասաց Պաբլոն։
― Որտե՞ղ, ― հարցրեց մարդը։
― Այստեղ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Այստեղ։ Հիմա։ Այստեղ և հիմա։ Որևէ ասելու բան ունե՞ք։
― Nada, ― ասաց գվարդիականը։ ― Ոչ մի բան։ Բայց դա գարշելի բան է։
― Դու էլ ես գարշելի բան, ― ասաց Պաբլոն։ ― Դո՛ւ, գյուղացիների դահիճ։ Դու քո հարազատ մորն էլ կսպանես։
― Ես երբեք և ոչ մեկին չեմ սպանել, ― ասաց civil֊ը։ ― Եվ մորս էլ չհիշես։
― Ցույց տուր տեսնենք, թե ոնց պետք է մեռնել։ Մինչև հիմա միայն սպանել ես իմացել։
― Նախատելու կարիք չկա, ― ասաց մի ուրիշ civil: ― Մենք մեռնել գիտենք։
― Չոքե՛ք ու երեսներդ արեք պատին, ― ասաց Պաբլոն։ Գվարդիականները նայեցին իրար։ ― Չոքե՛ք, ասացի, ― գոռաց Պաբլոն։ ― Ծնկի եկեք։
― Ի՞նչ ես կարծում, Պակո, ― հարցրեց գվարդիականներից մեկը իրենցից ամենաբարձրահասակին, որը Պաբլոյին ցույց էր տվել ատրճանակն օգտագործելու ձևը։ Պակոն կապրալի տարբերանշաններ ուներ, և չնայած որ լուսաբացին օդը դեռ բավական սառն էր, նա քրտինքի մեջ կորել էր։
― Կարելի է և չոքել, ― ասաց նա։ ― Ոչ մի նշանակություն չունի։
― Ավելի մոտիկ կլինենք հողին, ― ասաց մյուսը՝ փորձելով կատակել, բայց կատակի տրամադրություն չկար, բոլորն էլ չափից ավելի էին տագնապած, և ոչ մեկը չժպտաց։
― Ուրեմն եկեք ծնկի գանք, ― ասաց առաջին գվարդիականը, և նրանք անշնորհք շարժումներով, երեսները դեմ արած պատին, ձեռքները կողքներին՝ ծնկի եկան։ Պաբլոն թիկունքից մոտեցավ և կրակեց առաջինի ծոծրակին, հետո հերթով բոլորի ծոծրակներին, ատրճանակի փողը դեմ էր անում ու կրակում, և նրանք մեկ առ մեկ ընկնում էին։ Մինչև հիմա էլ ականջիս մեջ է ատրճանակի սուր, թեև խլացած ձայնը, աչքիս առջև են ատրճանակի ցնցվող փողն ու մարդկանց առաջ հակվող գլուխները։ Մեկն աներեր պահել էր գլուխը, երբ ատրճանակի փողն արդեն հպվել էր նրան, մյուսը հակել էր ու ճակատը սեղմել պատին։ Երրորդն ամբողջ մարմնով դողում էր, գլուխը ցնցվում էր։ Չորրորդը ձեռքերով փակել էր աչքերը։ Երբ չորսն էլ ընկել էին պատի տակ, Պաբլոն շրջվեց և ատրճանակը պահած եկավ դեպի մեր կողմը։
― Պահի՛ր, Պիլար, ― ասաց ինձ ու տվեց ատրճանակը։ ― Չգիտեմ, թե ոնց պիտի դնեմ ապահովիչի վրա։ ― Կանգնեց ու նայեց զորանոցի պատի տակ ընկած չորս գվարդիականներին։ Բոլորս էլ լուռ նայում էինք դիակներին։
Քաղաքը մեր ձեռքին էր։ Վաղ առավոտ էր տակավին, բոլորս էլ քաղցած էինք, նույնիսկ սուրճ չէինք խմել, ոտից գլուխ ծածկվել էինք պայթյունից առաջացած փոշով, կարծես կալոցին լինեինք, ատրճանակը ձեռքիս կանգնել էի, ծանրությունից ձեռքս կախ էր ընկել, և երբ նայեցի պատի տակ ընկած գվարդիականներին, սիրտս ճմլվեց։ Նրանք էլ մեզ պես էին, փոշոտ, կեղտոտ, բայց պառկել էին պատի տակ, իրենց արյունով թրջված գետնին։ Մենք այդտեղ էինք, երբ հեռավոր լեռների ետևից արևը դուրս եկավ, ճառագայթներն ընկան ճանապարհի վրա, մեզ վրա, հետո զորանոցի սպիտակ պատին։ Օդում կանգնած փոշին ոսկուն էր տալիս արևի շողերի մեջ։ Կողքիս կանգնած գյուղացին նայեց ինձ, հետո զորանոցի պատին, պատի տակ ընկածներին, բոլորիս, հետո արևին։
― Vaya,<ref>Ահա և(իսպ․)։</ref> ― ասաց, ― օրը բացվեց։
― Գնանք սուրճ խմենք, ― ասացի ես։
― Այո, Պիլար, ճիշտ ես, ― ասաց նա։
― Գնացինք քաղաք, Plaza:<ref>Հրապարակ (իսպ․)։</ref> Դրանք վերջիններն եղան։ Հետագայում էլ ոչ մեկին չգնդակահարեցին մեր քաղաքում։
― Իսկ մյուսներն ի՞նչ եղան, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Էլ ուրիշ ֆաշիստ չկա՞ր քաղաքում։
― Que va, ո՞նց թե չկար։ Քսան հոգուց ավելի։ Բայց ոչ մեկին չգնդակահարեցինք։
― Հապա ի՞նչ արեցիք։
― Շղթայածեծ անելով բերին, հասցրին անդունդի եզրին ու այնտեղից գցեցին ցած, գետի մեջ։
― Քսանի՞ն էլ։
― Կպատմեմ։ Հիմա։ Թեև ծանր է, բայց կպատմեմ։ Թող ինձ այլևս չվիճակվի այդպիսի բան տեսնել, շղթաներով անդունդի եզրին տրված այդպիսի մահացու ծեծ։
Մեր քաղաքը գետի բարձրադիր ափին է, անդունդի եզրին էլ Plaza֊ն է՝ հրապարակը, շատրվանով, բարձր ծառերով, ծառերի տակին էլ նստարաններ։ Տների պատշգամբները նայում են հրապարակին։ Վեց փողոց է բացվում հրապարակի վրա։ Հրապարակի երեք կողմը տներ են, տների առջևում կամարներ կան, և շոգ օրերին մարդիկ դրանց ստվերի տակ պատսպարվում են արևից։ Չորրորդ կողմը անդունդն է, եզրին ստվերոտ ծառուղի է, իսկ խորքում գետն է վազում։
Ամբողջ գործի կազմակերպումը Պաբլոն վերցրել էր իր ձեռքը, ինչպես զորանոցի գրոհի ժամանակ։ Բոլոր վեց փողոցներն էլ փակել էր սայլերով, ոնց որ capea֊ի՝ սիրողական ցլամարտի ժամանակ։ Ֆաշիստներին լցրել էր Ayuntamiento֊յի՝ քաղաքապետարանի դահլիճը։ Դա հրապարակի վրայի ամենամեծ շենքն էր, պատին ժամացույց կար, տակը կամարներ էին, հենց այդ կամարների տակ էլ ֆաշիստների ակումբն էր․ գործած աթոռներ ու սեղաններ էին դրել, գալիս էին այդտեղ խմում, զրուցում։ Սրճարանի էր նման, բայց ավելի կոկիկ էր։
― Ձերբակալության ժամանակ չդիմադրեցի՞ն։
― Պաբլոն նրանց ձերբակալեց գիշերը, նախքան զորանոցի վրա գրոհն սկսելը։ Մինչ այդ նա արդեն պաշարել էր զորանոցը։ Հենց որ գրոհն սկսվեց, բոլորին ձերբակալեցին, միանգամից։ Խելացի ձևով արվեց։ Պաբլոն իսկական կազմակերպիչ է։ Թե չէ մենք գրոհելու էինք զորանոցի վրա, իսկ թիկունքից ու կողքերից մեզ էին խփելու։
― Պաբոն շատ խելացի է, բայց շատ դաժան է։ Նա այդ ամենը նախօրոք ծրագրել էր, լավ նախապատրաստել։ Հիմա լսիր։ Զորանոցից հետո, երբ արդեն չորս գվարդիականները անձնատուր էին եղել ու Պաբլոն նրանց գնդակահարել էր պատի տակ, երբ մենք սուրճը խմել էինք ավտոբուսի առաջին կանգառի անկյունի սրճարանում, Պաբլոն սկսեց հրապարակի նախապատրաստությունը։ Փողոցները փակեց սայլերով, ոնց որ capea֊յի ժամանակ, բացի մեկից, այն, որ անդունդի վրա է բացվում։ Հետո քահանային հրամայեց, որ խոստովանեցնի ֆաշիստներին և անհրաժեշտ բոլոր ծեսերը կատարի։
― Ոտըտե՞ղ։
― Ասացի, Ayuntamiento֊յում։ Ամբոխը հավաքվել էր հրապարակում, և մինչ քահանան իր ծիսակատարությամբ էր զբաղված ներսում, դրսում մի քանի խուժաններ սկսեցին հիշոցներ տալ, բայց մարդկանց մեծ մասը շատ լուրջ էր իրեն պահում, արժանապատվությամբ։ Խուժանություն անողները խմածներն էին, զորանոցի գրավումն էին նշել, ասենք միշտ էլ լինում են այդպիսի անպետք բնավորության տեր մարդիկ, նրանց միայն խմելու առիթ լինի։
― Մինչ քահանան իր ծեսն էր կատարում, Պաբլոն հրապարակում հավաքվածներին կանգնեցրեց երկու շարքով, ոնց որ պարան ձգելու խաղերին են շարվում, կամ հեծանվամրցումների ժամանակ են կանգնում փողոցի երկու կողմերում՝ մի նեղ միջանցք թողնելով հեծանվորդին, մեկ էլ ոնց որ այն ժամանակ, երբ թափորը սրբապատկերներ է տանում։ Երկու մետր լայնությամբ միջանցք էր, որ ամբողջ հրապարակով ձգվում էր մինչև անդունդը։ Պաբլոն այնպես էր արել, որ դուրս եկողը իր առաջ երկու ամուր շարքով կանգնած իրեն սպասող մարդկանց էր տեսնելու։
Շարքերում կանգնածները ցորեն կալսելու շղթաներով էին զինված։ Շարքերի արանքում ընկած տարածությունը մի շղթայաչափ էր։ Մարդկանց մի մասը շղթա չուներ։ Մեծ մասը ուներ։ Գնել էին դոն Գիլյերմո Մարտինիից, որը ֆաշիստ էր և գյուղատնտեսական գործիքների խանութ ուներ։ Նրանք, ովքեր շղթաներ չունեին, զինվել էին հովվի մահակներով, խթաններով ու փայտյա եղաններով։ Մի քանիսի ձեռքին փայտյա հոսելիներ կային, ինչով որ կալսած ցորենը հարդից են զատում քամուն տալով։ Մի քանի հոգի էլ մանգաղներով էին եկել։ Պաբլոն նրանց կանգնեցրեց շարքերի ծայրին, անդունդի հենց եզրին։
Շարքերն հանգիստ կանգնել էին։ Օրը պայծառ էր, այսօրվա նման․ շատ բարձրից ամպեր էին անցնում, ոնց որ հիմա, փոշի չկար, որովհետև գիշերը առատ ցող էր նստել, ծառերի ստվերներն ընկել էին շարքերում կանգնած մարդկանց վրա, լսվում էր առյուծի բերանից շատրվանի գուռի մեջ թափվող ջրի ձայնը։ Մեր քաղաքի կանայք կժերով ջրի էին գալիս այդտեղ։
Միայն Ayuntamiento֊յի մոտ, որտեղ քահանան իր ծեսն էր կատարում, աղմուկ էր, հայհոյում էին, դա էլ այն անպետքներն էին, որ ասացի, խմել ու խռնվել էին պատուհանների տակ և ինչ կեղտոտ խոսքեր ասես թափվում էին ֆաշիստների վրա լուսամուտների երկաթե ճաղերի արանքից, զզվելի կատակներ էին անում։ Շարքերում կանգնած մարդկանց մեծ մասը հանգիստ սպասում էր։ Լսեցի, որ մեկն ասաց․ «Տեսնես կանա՞յք էլ են լինելու»։ Կողքինն էլ ասաց․ «Աստված տա չլինեն»։
Հետո մեկն ասաց․
― Ա՛յ, Պաբլոյի կինն այստեղ է։ Լսի՛ր, Պիլա՛ր, կանայք լինելո՞ւ են։
Նայեցի այդ մարդուն։ Կիրակնօրյա հագուստով, քրտնքի մեջ կորած մի գյուղացի էր։
― Ոչ, Խոակին։ Կին չկա։ Մենք կանանց չենք սպանում։ Ինչո՞ւ սպանենք կանանց։
― Փառք քեզ աստված, որ կանայք չկան, ― ասաց նա։ ― Իսկ ե՞րբ են սկսելու։
― Հենց որ քահանան վերջացնի, ― ասացի։
― Իսկ քահանայի՞ն։
― Չգիտեմ, ― ասացի և տեսա, որ գյուղացու դեմքը ձգվեց, ճակատը քրտինքով պատվեց․․․
― Երբեք մարդ չեմ սպանել, ― ասաց։
― Դե ուրեմն հիմա կսովորես, ― ասաց կողքի գյուղացին։ ― Բայց չեմ կարծում, որ սրանով կարելի է մեկ հարվածով սպանել, ― ասաց ու տարակուսանքով նայեց երկու ձեռքով պահած շղթային։
― Համն էլ դրա մեջ է, ― ասաց մի ուրիշ գյուղացի։ ― Հարվածներ շատ կլինեն։
― Նրանք Վալլադոլիդը գրավել են։ Գրավել են Ավիլան, ― ասաց մեկը։ ― Ճանապարհին իմացա։
― Նրանք այս քաղաքը երբեք չեն գրավի։ Այս քաղաքը մերն է։ Մենք նրանց կանխեցինք, ― ասացի ես։ ― Պաբլոն այն մարդը չէ, որ նստի ու սպասի, թե երբ են իրեն խփելու։
― Պաբլոն կարող մարդ է, ― ասաց մեկ ուրիշը։ ― Բայց որ civil֊ներին մենակ սպանեց, եսասիրություն էր։ Ճիշր չե՞մ, Պիլար։
― Ճիշր ես, ― ասացի ես։ ― Հիմա այս մեկին բոլորդ էլ կմասնակցեք։
― Այո, ― ասաց նա։ ― Այս մեկը լավ է կազմակերպված։ Բայց այս ի՞նչ բան է, որ պատերազմի մասին ոչ մի լուր չկա։
― Զորանոցի վրա գրոհելուց առաջ Պաբլոն հեռախոսալարերը կտրեց։ Դեռ չեն վերանորոգել։
― Հա, ուրեմն այդ է, որ ոչ մի բան չենք լսում, ― ասաց նա։ ― Ես էլ առավոտյան ճանապարհաշինության վարպետից իմացա նորությունները։
― Իսկ ինչո՞ւ այս ձևով ենք անում, Պիլար, ― հարցրեց։
― Փամփուշտները խնայելու համար, ― ասացի ես։ ― Բացի այդ, այս ձևով, ամեն մարդ հավասարապես պատասխանատվության իր բաժինը կունենա։
― Որ այդպես է թող սկսեն։ Թող սկսեն։
Ես նայեցի նրան և տեսա, որ լալիս է։
― Ինչո՞ւ ես լալիս, Խոակին, ― հարցրեցի։ ― Մի՛ լար, ի՞նչ կա լալու։
― Չեմ կարող։ Պիլար, ո՞նց չլամ, ― ասաց նա։ ― Ախր ես երբեք մարդ չեմ սպանել։
Եթե հեղափոխության առաջին օրը դու չես եղել փոքրիկ մի գյուղաքաղաքում, որտեղ բոլորը բոլորին ճանաչում են ու ճանաչել են միշտ, ուրեմն դու ոչ մի բան չես տեսել։ Շարքերում կանգնած մարդկանց մեծ մասը այդ օրն էլ հրապարակ էր շտապել ամենօրյա, աշխատանքային շորերով, իսկ ոմանք, չիմանալով թե ինչպես պետք է վարվեն հեղափոխության առաջին օրը, հագել էին իրենց կիրակնօրյա կամ տոնական օրերի հագուստը, և հիմա, երբ տեսնում էին իրենց կողքին հին շորերով կանգնած մարդկանց, մանավանդ նրանց, ովքեր զորանոցի գրոհին էին մասնակցել, ամաչում էին իրենց հագ ու կապից։ Բայց բաճկոնները չէին հանում, վախենում էին, որ կկորցնեն, որ խուժանները կգողանան, դրա համար էլ արևի տակ քրտնքի մեջ կորած անհամբեր սպասում էին, որ ինչ սկսվելու է, շուտ սկսվի։
Հետո քամի բարձրացավ, և փոշին բռնեց չորս կողմը, որովհետև գետինը չորացել էր մարդկանց ոտների տակ։ Կիրակնօրյա մուգ կապույտ բաճկոնով մի մարդ «Agua! Agua! գոռաց։ Հրապարակի պահակը վերցրեց ռետինե խողովակը, ― այդ տեղերն ամեն առավոտ ջրելը նրա պարտականությունն էր, ― հրապարակի կողքերից սկսեց ջրել, հետո անցավ կենտրոն։ Շարքերը ետ֊ետ քաշվեցին, որպեսզի իրենց կանգնած տեղի փոշին էլ մաքրվի։ Խողովակը ոլորվում էր, կամար֊կամար լինում, ջուրը շողշողում էր արևի տակ, իսկ մարդիկ հենվել էին իրենց շղթաների կոթերին, մահակներին, փայտյա եղաններին ու նայում էին, թե ոնց է ջուրը սրբում֊մաքրում հատակը։ Գետինը լավ թացացավ, փոշին նստեց։ Շարքերը նորից եկան֊կանգնեցին իրենց տեղերում։ Մեկ էլ մի գյուղացի գոռաց․
― Ե՞րբ են բերելու այդ ֆաշիստներին։ Ե՞րբ է վերջանալու դրանց խոստովանությունը։
― Շուտով, ― գոռաց Պաբլոն Ayuntamiento֊յի դռնից ― շուտով դուրս կգան։ ― Պաբլոյի ձայնը խզված էր, որովհետև զորանոցի գրոհի ժամանակ սարսափելի ծուխ էր ու ինքն էլ շատ էր գոռգոռացել։
― Իսկ ի՞նչն է ուշացման պատճառը, ― հարցրեց ինչ֊որ մեկը։
― Մեղքերն են խոստովանում, ― գոռաց Պաբլոն։
― Պարզ է, քսան հոգի, ― ասաց մի մարդ։
― Ավելի, ― ասաց մեկ ուրիշը։
― Քսան հոգին բավական մեղք կունենան խոստովանելու։
― Այո, բայց ինձ թվում է, որ դրանք ուզում են ժամանակ շահել։ Մարդ այս վիճակում մե՞ղք կհիշի։ Թե հիշի էլ՝ հազիվ ամենամեծը։
― Մենք այսօր կթակենք ու քամուն կտանք ֆաշիստներին, և հարդի միջից դուրս կգա pueblo<ref>Ժողովուրդ (իսպ․)։</ref>֊յի ազատությունը։
― Բայց պետք է այնպես գործենք, որ արժանի լինենք այդ ազատության, ― ասաց մեկ ուրիշն ու դարձավ ինձ․ ― Պիլար, ե՞րբ է լինելու միտինգը։
― Սրանից անմիջապես հետո, ― ասացի ես։ ― Հենց այստեղ, Ayuntamiento֊յի շենքում։
Guardia civil֊ի եռանկյուն, լաքած կաշվից մի գլխարկ էի դրել գլխիս, հենց այնպես, զվարճանալու համար, ատրճանակն էլ կախել էի մեջքիս կապած պարանից, ապահովիչը ետ քաշել ու մատս պահել շնիկի վրա։ Գվարդիական էի խաղում։ Սկզբում հաճելի էր թվում ինձ այդ խաղը, հետո ձանձրացա, իսկ հետագայում զղջացի, որ գլխարկի փոխարեն ատրճանակի պատյանը չեմ վերցրել։ Շարքերում կանգնածներից մեկն ասաց․
― Պիլար, աղջիկս, ինձ թվում է, որ անճաշակ բան ես արել այդ գլխարկը դնելով։ Guardia civil֊ի նման բաներին արդեն վերջ ենք տվել։
― Որ այդպես է, ― ասացի, ― կհանեմ, ― և հանեցի։
― Ինձ տուր, ― ասաց։ ― Ես կոչնչացնեմ։
Մենք շարքերի հեռավոր ծայրում էինք, քարափի եզրի ծառուղու մոտ, նա վերցրեց գլխարկն ու շպրտեց դեպի անդունդը, այնպես, ինչպես նախրապաններն են քար գցում հեռու գնացած եզների վրա, որպեսզի ետ՝ նախիր դարձնեն, և գլխարկը փոքրացավ, փոքրացավ ու արևի տակ շողշողալով գնաց դեպի գետը։ Շրջվեցի դեպի հրապարակ․ մարդիկ լցվել էին պատշգամբները, նայում էին պատուհաններից, Ayuntamiento֊յի դռնից մինչև անդունդը ձգվել էին մարդկանց զույգ շարքերը, քաղաքապետարանի շենքի պատուհանների տակ խռնված ամբոխը աղմկում էր, մեկ էլ մի բացականչություն լսվեց՝ «եկավ, առաջինը եկավ»։ Դոն Բենիտո Գարսիան էր, քաղաքապետը, նա դուրս եկավ գլխաբաց և ծանրաքայլ իջավ դարպասի աստիճաններով։ Ոչ ոք չէր դիպչում նրան։ Նա քայլում էր շարքերի արանքով, իսկ շղթաները ձեռքներին կանգնած մարդիկ ձեռք չէին տալիս նրան։ Անցավ առաջին երկուսի առաջով, չորսի, ութի, տասի, և ոչ մեկը ձեռք չէր տալիս։ Գլուխը բարձր պահած, չաղ, գորշ դեմքով, աչքերն ուղիղ դիմացը հառած, ― բայց հետո սկսեց այս ու այն կողմ պտտել, ― նա հաստատ քայլերով անցնում էր շարքերի արանքով, և ոչ մեկը ձեռք չէր տալիս։ Մեկ էլ մի պատշգամբից ինչ֊որ մեկը գոռաց․ «Que pasa, cobardes? Ի՞նչ եք կանգնել, վախկոտներ»։ Իսկ դոն Բենիտոն շարունակում էր քայլել շարքերի արանքով և ոչ ոք ոչ մի բան։ Այդ պահին աչքս ընկավ մեկի վրա, ինձնից երեք մարդ այն կողմ էր կանգնած, դեմքը ծամածռվել էր, շրթունքներն առել էր ատամների տակ, շղթան այնքան ամուր էր սեղմել, որ ձեռքերն սպիտակել էին։ Այդ մարդը նայում էր մոտեցող դոն Բենիտոյին, իսկ սա գալիս էր, և ոչ մեկը ոչինչ չէր անում։ Երբ դոն Բենիտոն մոտեցավ այդ մարդուն, սա բարձրացրեց ձեռքի շղթան, այնպես բարձրացրեց, որ կողքինին էլ կպավա, և իջեցրեց դոն Բենիտոյի գլխին, դոն Բենիտոն նայեց նրան, նա նորից խփեց, «Առ քեզ, cabron<ref>Հայհոյական խոսք, տառացիորեն՝ այծ (իսպ․)։</ref>» գոռաց ու խփեց, հետո էլի խփեց, այս անգամ դեմքին, դոն Բենիտոն ձեռքով ծածկեց դեմքը, ուրիշներն էլ սկսեցին խփել, խփեցին մինչև որ ընկավ, հետո այն մարդը, որն առաջինն էր խփել, կանչեց մյուսներին, որ օգնեն իրեն, բռնեց դոն Բենիտոյի շապկի օձիքից, մյուսները՝ թևքերից և հրապարակով, ծառուղիով երեսնիվայր քարշ տալով տարան ու քարափից գլորեցին անդունդի միջով վազող գետը։ Իսկ այն մարդը, որ առաջինն էր հարվածել, չոքել էր քարափի ծայրին, նայում էր ցած ու կրկնում․ «Cabron! Cabron! Ա՜խ Cabron!»։ Նա դոն Բենիտոյի վարձակալն էր եղել, նրանք երկար ժամանակ իրար հետ լեզու չէին գտնում։ Գետափին գտնվող իր մի հողակտորը դոն Բենիտոն այս մարդուց վերցրել էր և մի ուրիշին էր վարձով տվել։ Այա մարդը տարիներ շարունակ ատել էր դոն Բենիտոյին։ Հիմա նստել էր քարափի գլխին ու նայում էր ցած։ Նա այլևս չմոտեցավ շարքերին։
Դոն Բենիտոյից հետո ոչ ոք չէր ուզում դուրս գալ։ Հրապարակում բոլորը լուռ սպասում էին երկրորդին։ Մեկ էլ մի հարբած բարձր ձայնով կանչեց․
Que salga el toro! Ցուլը բաց թողեք։
Մեկ ուրիշն էլ Ayuntamiento֊յի պատուհանի մոտից բղավեց․
― Չեմ ուզում դուրս գալ։ Աղոթում են։
Մի հարբած էլ մյուս կողմից գոռաց․
― Դուրս քշեք դրանց։ Դուրս արեք։ Աղոթքի ժամը պրծավ։ Բայց ոչ ոք դուրս չէր գալիս, հետո դռների մեջ երևաց մեկը։
Դոն Ֆեդերիկո Գոնսալեսն էր, մի թունդ ֆաշիստ, որը նպարեղենի խանութ ուներ և ջրաղաց։ Բարձրահասակ, նիհար մարդ էր, մազերը գլխի մի կողմից սանրել֊բերել էր մյուս կողմը, որպեսզի ճաղատը ծածկի։ Գիշերանոցով էր, հավաքել֊մտցրել էր շարլվարի մեջ, բոբիկ էր։ Անկողնից հանել, ձերբակալել ու բերել էին։ Գալիս էր Պաբլոյի առաջն ընկած, ձեռքերը բարձրացրել էր, իսկ Պաբլոն հրացանի փողը դեմ էր արել նրա մեջքին։ Երբ հասան շարքերին, Պաբլոն նրան թողեց և վերադարձավ դեպի Ayuntamiento: Դոն Ֆեդերիկոն կանգ առավ, աչքերն հառեց վերև, ձեռքերը բարձրացրեց, կարծես երկնքից փրկություն էր սպասում։
― Ոտքեր չունի, որ քայլի, ― ասաց մեկը։
― Ի՞նչ եղավ, դոն Ֆեդերիկո։ Չե՞ս կարողանում քայլել, ― գոռաց մեկը։ Դոն Ֆեդերիկոն ձեռքերը բարձրացրել ու կանգնել էր, շրթունքներն էին միայն շարժվում։
― Շարժվի՜ր, ― գոռաց Պաբլոն աստիճանների վրայից։ ― Քայլի՛ր։
Դոն Ֆեդերիկոն կանգնել էր և չէր կարողանում շարժվել։ Հարբածներից մեկը շղթայի կոթով խփեց մեջքին, դոն Ֆեդերիկոն կամակոր ձիու նման տրտինգ տվեց, բայց մնաց տեղում կանգնած, ձեռքերը բարձրացրած և աչքերն ուղղած երկինք։
Կողքիս կանգնած մի գյուղացի դարձավ ինձ․
― Ամոթ է, չէ՞։ Ես այդ մարդու դեմ բան չունեմ, բայց վերջ պետք է տալ այս ներկայացմանը, ― ասաց ու շարքերի արանքով մոտեցավ դոն Ֆեդերիկոյին։ ― Թույլ տուր, ― ասաց ու ձեռքի մահակը թափով իջեցրեց նրա գլխին։ Դոն Ֆեդերիկոն ձեռքերով ծածկեց ճաղատը, ցանցառ մազերը դուրս էին պրծել մատների բացվածքներից, նա սկսեց վազել շարքերի արանքով, շղթաների հարվածներն իջնում էին թիկունքին, ուսերին։ Ընկավ։ Շարքերի վերջին կանգնածները քարշ տալով տարան ու գցեցին անդունդը։ Այդպես էլ ոչ մի անգամ, Ayuntamiento֊յից դուրս գալուց մինչև ընկնելը, նա բերանը չբացեց։ Բայց արի ու տես, որ քայլել չէր կարողանում։ Ոտքերն իրեն չէին ենթարկվում։
Դոն Ֆեդերիկոյից հետո անդունդի գլխին սկսեցին հավաքվել ամենից ավելի դաժանները, ես թողեցի ու հեռացա այդտեղից, մոտեցա Ayuntamiento֊յի պատուհանին, երկու հարբածներ էին կանգնած, մի կողմ հրեցի դրանց ու նայեցի ներս։ Ayuntamiento֊յի դահլիճում նրանք կիսաշրջան կազմած ծնկի էին եկել ու աղոթում էին։ Նրանց հետ աղոթում էր և քահանան։ Նա էլ էր ծնկի եկել։ Պաբլոն, «Cuatro Dedos»՝ «Չորս մատ» մականունով կոշկակարը, որն այն ժամանակ միշտ Պաբլոյի հետ էր լինում, և էլի երկու հոգի հրացանները նրանց վրա պահած կանգնել էին այդտեղ։
― Ո՞վ է հիմա գնալու, ― հարցրեց Պաբլոն քահանային։ Քահանան շարունակեց աղոթել և ոչինչ չպատասխանեց։
― Լսի՛ր, քեզ հետ եմ, ― ասաց Պաբլոն քահանային խռպոտած ձայնով։ ― Ո՞վ է հիմա գնալու։ Ո՞վ է պատրաստ։
Քահանան չէր պատասխանում նրան և շարունակում էր աղոթել, նա իրեն այնպես էր պահում, կարծես Պաբլոն այնտեղ չլիներ։ Ես տեսա, որ Պաբլոն սկսում է կատաղել։
― Թույլ տուր բոլորս միասին գնանք, ― ասաց Պաբլոյին կալվածատեր դոն Ռիկարդո Մոնտալվոն, որն ընդհատել էր աղոթքն ու գլուխը բարձրացրել։
― Qur va, ― ասաց Պաբլոն։ ― Մեկ֊մեկ, ա՛յ, դո՛ւ, դուրս արի, դու արդեն պատրաստ ես։
― Ես կգնամ, ― ասաց դոն Ռիկարդոն։ ― Ես պատրաստ եմ, սրանից ավելի էլ ո՞ւր։ ― Նա խոսում էր, իսկ քահանան օրհնում էր նրան, հետո, երբ նա կանգնեց, քահանան խաչը մեկնեց, որ նա համբուրի։ Դոն Ռիկարդոն համբուրեց խաչը և դարձավ Պաբլոյին։
― Ես երբեք այսքան պատրաստ չեմ եղել, ― ասաց նա։ ― Քեզ հետ եմ, քոսոտ cabron, գնանք։
Դոն Ռիկարդոն կարճահասակ էր, մազերը մոխրագույն էին։ Վիզը հաստ էր։ Հագի վերնաշապիկը օձիք չուներ։ Միշտ ձիու վրա էր եղել, դրանից էլ ոտքերը ծուռ էին։
― Մնաք բարով, ― ասաց չոքածներին։ ― Մի՛ տխրեք։ Մեռնելը դատարկ բան է։ Վատն այն է, որ այս canalla<ref>Խաժամուժ (իսպ․)։</ref>֊ների ձեռքով ենք մեռնում։ Ինձ ձեռք չտաս, ― ասաց Պաբլոյին։ ― Հեռու տար այդ հրացանդ։
Այդ կարճահասակ, մոխրագույն մազերով ու մոխրագույն մանր աչքերով հաստ, կատաղած մարդը դուրս եկավ Ayuntamiento֊յի դռնից։ Նա նայեց երկու շարքով կանգնած գյուղացիներին ու թքեց հատակին։ Թքեց իսկական թքով, մի բան, որ հազվադեպ է լինում նման հանգամանքներում, դու դա կիմանաս, Ingles, և ասաց․
― Arriba Espana:<ref>Կեցցե Իսպանիան (իսպ․)։</ref> Անկցի ձեր այդ ըսենց ու ընենց Հանրապետությունը, ես ձեր հայրերի ծծած կաթը։
Նրան շատ արագ սպանեցին, որովհետև հայհոյել էր իրենց, հենց որ մոտեցավ շարքերին, սկսեցին բահերով խփել, նա փորձում էր գլուխը բարձր պահել, իսկ նրանք խփում էին, հարվածում էին մանգաղներով, խփեցին, մինչև որ ընկավ, հետո մի մեծ խմբով վերցրին ու տարան գցեցին անդունդը։ Հիմա նրանց ձեռներին, հագուստների վրա արյուն կար։ Հիմա նրանք հասկացան, որ դուրս եկողներն իրոք թշնամիներ են և պետք է սպանվեն։
Քանի դեռ դոն Ռիկարդոն դուրս չէր եկել ու այդպես կատաղած հայհոյել, շարքերում եղողներից շատերը, համոզված եմ, շատ բան կտային, որ շարքում կանգնած չլինեին։ Եվ երբ այդ ժամանակ մեկնումեկն ասեր թե՝ «Եկեք ներենք մնացածներին, նրանք իրենց դասն արդեն առան», համոզված եմ, մեծ մասը կհամաձայներ։
Բայց դոն Ռիկարդոն իր այդ խիզախությամբ վատ ծառայություն մատուցեց մնացածներին։ Որովհետև շարքերում կանգնած ժողովուրդը ծառս եղավ, և եթե մարդիկ մինչև այդ կարծում էին, որ դա ինչ֊որ պարտականություն է, որ պետք է կատարեն ու կատարում էին առանց որևէ բավականության, հիմա արդեն կատաղել էին, և դա շատ ակնհայտ էր։
― Քահանային դուրս բերեք, որպեսզի գործն արագանա, ― գոռաց մեկը։
― Քահանային բերեք։
― Երեք ավազակ արդեն եկել են, հիմա քահանային բերեք։
― Երկու ավազակ, ― ասաց գոռացողին մի կարճահասակ գյուղացի։ ― Երկու ավազակ էին Մեր Տիրոջ հետ։
― Ո՞ւմ տիրոջ, ― ասաց բարկությունից կարմրատակած երեսով մարդը։
― Մեր Տիրոջ, ոնց որ ընդունված է ասել։
― Նա իմ տերը չէ, թեկուզ հենց այնպես, խոսքի համար, ― ասաց մյուսը։ ― Եվ լավ կանես բերանդ փակես, եթե չես ուզում շարքերի միջով քայլել։
― Ես քեզնից պակաս հանրապետական չեմ, ― ասաց կարճահասակ գյուղացին։ ― Ես դոն Ռիկարդոյի բերանին խփեցի։ Դոն Ֆեդերիկոյի թիկունքին։ Դոն Բենիտոյին վրիպեցի։ Իսկ «Մեր Տերը» ընդունված խոսք է, և նրա հետ էլ երկու ավազակ են եղել։
― Տո քեզ պես հանրապետականին, ես քո ծծած կաթը։ Սրա խոսելուն նայեք, դոն այսինչ, դոն այնինչ։
― Այստեղ նրանց այդպես են ասել։
― Բայց ոչ ես։ Ես այդ cabron֊ներին։ Քո տիրոջը․․․ է՜, եկա՜վ, մեկն էլ եկա՜վ։
Ահա այդ ժամանակ մենք ականատես եղանք մի խայտառակ տեսարանի։ Ayuntamiento֊յի դռնից դուրս եկավ Դոն Ֆաուստինո Ռիվերոն՝ դոն Սելեստինո Ռիվերայի ավագ որդին։ Բարձրահասակ էր, մազերը խարտյաշ էին ու ետ սանրած։ Գրպանում միշտ սանր էր պահում, ամբողջ օրը աղջիկների էր սիրահետում, վախկոտ էր, և ամբողջ կյանքում երազել էր սիրող ցլամարտիկ դառնալ։ Մոտիկություն էր անում գնչուների, ցլամարտիկների ու ցլավաճառների հետ, անդալուզիական տարազ էր հագնում, բայց վախկոտ էր, և բոլորը ձեռ էին առնում նրան։ Մի անգամ հայտարարեցին, որ դոն Ֆաուստինոն սիրողական ցլամարտի է մասնակցելու և հասույթը տրվելու է Ավիլայի ծերանոցին։ Ասացին, որ անդալուզիական ձևով՝ ձի հեծած է սպանելու ցուլին։ Երկար ժամանակ մարզվել էր, բայց երբ տեսել էր, թե խոստացված փոքր, թույլ ցլի փոխարեն ինչպիսին են դուրս բերել իր դեմ, ասել էր հիվանդ է, ոմանք նույնիսկ պնդում են, թե երեք մատը կոխել էր կոկորդը, որպեսզի ետ տա։
Հիմա երբ երևաց, ամեն մեկն սկսեց մի բան գոռալ շարքերից։
― Hola, դոն Ֆաուստինո, այնպես արա, որ ետ չտաս։
― Լսի՛ր, դոն Ֆաուստինո, ասում են անդունդում գեղեցիկ աղջիկներ կան։
― Դոն Ֆաուստինո, մի րոպե սպասիր, հիմա քեզ մի այնպիսի ցուլ բերենք, այն մեկից էլ մեծ։
― Լսի՛ր, դոն Ֆաուստինո, ― գոռաց մեկը, դու մահվան մասին լսած կա՞ս։
Դոն Ֆաուստինոն կանգնած էր դեռ խիզախ կեցվածքով։ Քաջաբար դուրս գալու պահի ոգևորությունը տակավին չէր անցել։ Դա այն նույն ոգևորությունն էր, որով մի ժամանակ էլ ցլամարտի հայտարարությունն էր արել և հավատացել էր, որ կարող է սիրող֊մատադոր դառնալ։ Հիմա, դոն Ռիկարդոյի օրինակով, նա քաջ֊քաջ կանգնել էր և արհամարհանքով դեմքն էր ծամածռում։ Բայց խոսել չէր կարողանում։
― Դե արի, դոն Ֆաուստինո, ― կանչեց մեկը շարքերի միջից։ ― Մոտ արի, դոն Ֆաուստինո։ Արի տես, ամենամեծ ցուլն ենք բերել քեզ համար։
Դոն Ֆաուստինոն կանգնել ու նայում էր շուրջը, իսկ ես նայում էի նրան և մտածում, որ շարքերում ոչ մի հոգի չի գտնվի, որ խղճա նրան։ Նա դեռ շարունակում էր պահպանել խիզախ ու խրոխտ կեցվածքը։ Բայց ժամանակն անցնում էր, իսկ նա կարող էր առաջ գնալ միայն մեկ ուղղությամբ։
― Դոն Ֆաուստինո, ― կանչեց մեկը։ ― Այդ ինչի՞ ես սպասում, դոն Ֆաուստինո։
― Ուզում է ետ տալ, ― ասաց մեկ ուրիշը, և շարքերը ծիծաղեցին։
― Դոն Ֆաուստինո, ― կանչեց մի գյուղացի, ― եթե քեզ հաճելի է, ետ տուր, մի՛ քաշվիր։ Ես չեմ զզվում։
Դոն Ֆաուստինոն նայեց մարդկանց շարքերին, որ հրապարակով ձգվում էին մինչև քարափը, հետո նայեց քարափին, քարափի ետևում բացվող դատարկությանն ու արագ շրջվեց և գնաց դեպի Ayuntamiento֊յի մուտքը։
Շարքերը քրքրջացին, իսկ մեկը զիլ ձայնով գոռաց․
― Այդ ո՞ւր ես գնում, դոն Ֆաուստինո։ Ո՞ւր ես գնում։
― Գնում է սիրտը թափի, ― բացականչեց մեկ ուրիշը և նորից բոլորը ծիծաղեցին։
Քիչ անց դոն Ֆաուստինոն նորից երևաց։ Պաբլոն հրացանը մեջքին դեմ արած քշում էր նրան դեպի շարքերը։ Նախկին խրոխտ կեցվածքից ոչինչ չէր մնացել։ Շարքերի տեսքից կեցվածքն էլ էր չքացել, պահվածքն էլ, և հիմա Պաբլոն գցել էր նրան առաջն ու քշում էր, կարծես փողոցն ավլելիս լիներ։ Դոն Ֆաուստինոն հիմա արդեն խաչակնքում էր ու աղոթում, հետո ձեռքերը տարավ աչքերին և սկսեց աստիճաններից իջնել։
― Թողեք գնա, ― կանչեց մեկը։ ― Ձեռք չտաք։ ― Շարքերում կանգնածները հասկացան և ոչ ոք ձեռք չտվեց դոն Ֆաուստինոյին, ու նա, ցնցվող ձեռքերով աչքերը պահած և բերանը բաց ու խուփ անելով, քայլեց շարքերի միջով։
Ոչ ոք ձեռք չտվեց նրան, ոչ ոք ոչ մի խոսք չասաց։ Երբ ճանապարհի կեսը կտրել էր արդեն, չկարողացավ այլևս քայլել և ընկավ ծնկների վրա։
Ոչ ոք չխփեց նրան։ Ես քայլում էի շարքի կողքով ու հետևում էի նրան։ Մի գյուղացի կռացավ, օգնեց, որ ոտի կանգնի, և ասաց․
― Վեր կաց, դոն Ֆաուստինո, վեր կաց քայլիր։ Ցուլը դեռ չի եկել։
Դոն Ֆաուստինոն չէր կարողանում քայլել առանց օգնության։ Սև շապիկ հագած մի գյուղացի մոտեցավ նրան, սև շապիկով ու նախրապանի կոշիկներով մի ուրիշ գյուղացի էլ մյուս կողմից եկավ մոտիկ, բռնեցին դոն Ֆաուստինոյի թևերից ու սկսեցին քայլել նրան հետ շարքերի միջով։ Դոն Ֆաուստինոն անցնում էր շարքերի միջով, ձեռքերով փակել էր աչքերը, բերանն անընդհատ բաց ու խուփ էր անում, և արևի տակ շողշողում էին սղալած խարտյաշ մազերը։ Շարքերում կանգնած գյուղացիները այսպիսի խոսքեր էին ասում․ «Դոն Ֆաուստինո, buen provecho»։ Դոն Ֆաուստինո, բարի ախորժակ», «Դոն Ֆաուստինո, A sus ordenes։ Դոն Ֆաուստինո, հրամանքդ», «Դոն Ֆաուստինո, երկնքում այնքան գեղեցիկ աղջիկներ կան», մեկն էլ, որը նույնպես ձախողակ ցլամարտիկ էր եղել, ասաց․ «Դոն Ֆաուստինո, matador, a sus ordenes: Դոն Ֆաուստինո, մատադոր, հրամանքդ»։ Եվ երկու կողքերից ամուր պահած տանում էին դոմ Ֆաուստինոյին շարքերի միջով, իսկ նա ձեռքերով ծածկել էր աչքերը։ Բայց կարծում եմ, որ նա մատների արանքից նայում էր, որովհետև, երբ մոտեցան քարափին, նա նորից չոքեց, հետո պառկեց գետնին և ձեռքերով կառչեց հողին, խոտերին և գոռում էր․ «Ո՛չ։ Ո՛չ։ Ո՛չ։ Մի՛ արեք։ Խնդրում եմ։ Ո՛չ։ Խնդրում եմ։ Խնդրում եմ։ Ո՛չ։ Ո՛չ»։
Երկու գյուղացիները, որ թևերը մտած տանում էին նրան, և անդունդի եզրին հավաքվածներից մի քանի հոգի՝ առավել դաժանները, պպզեցին նրա ետևն ու քացով տվեցին֊գցեցին անդունդը, ոչ մի ծեծ չտվին, միայն մի բարձր ճչոց լսվեց, երբ ընկնում էր։
Դրանից հետո ես հասկացա, որ շարքերում կանգնած մարդիկ դարձել են դաժան, և դրա պատճառը նախ դոն Ռիկարդոյի հայհոյանքներն եղան, հետո էլ դոն Ֆաուստինոյի վախկոտությունը։
― Հաջորդին ուղարկեք, ― կանչեց մի գյուղացի, իսկ մեկ ուրիշ գյուղացի խփելով նրա ուսին ասաց․
― Ա՜յ, դոն Ֆաուստինո։ Ի՜նչ բան էր, է՛հ։ Ա՜յ, դոն Ֆաուստինո։
― Հիմա նա արդեն հանդիպել է ցուլին, ― ասաց մյուսը։ ― Հիմա սիրտ թափելն էլ չի օգնի։
― Կյանքումս, ― ասաց մյուս գյուղացին, ― կյանքումս այսպիսի բան, ոնց որ դոն Ֆաուստինոն, չեմ տեսել։
― Համբերի՛ր, դեռ ուրիշներ էլ կան, ― ասաց մյուս գյուղացին։ ― Դու չգիտես, թե դեռ ինչեր ենք տեսնելու։
― Կարող է հսկաներ էլ տեսնենք, թզուկներ էլ, ― ասաց առաջին գյուղացին, ― կարող է նեգրեր էլ լինեն, Աֆրիկայից բերած տեսակ֊տեսակ գազաններ էլ․ բայց դոն Ֆաուստինոյի նման բան էլ չի լինի, ինձ համար չի լինի, չի էլ եղել։ Բայց թող ուղարկեն։ Դե ուղարկե՛ք։ Հաջորդին ուղարկեք։
Հարբեցողները ֆաշիստների ակումբի բարը թալանել էին ու հիմա անիսոնի օղու և կոնյակի շշերը ձեռքից ձեռք էին փոխանցում, խմում էին, ոնց որ գինի խմես, շարքերում կանգնածներից շատերը նույնպես մի քիչ հարբած էին դոն Բենիտոյի, դոն Ֆեդերիկոյի, դոն Ռիկարդոյի և հատկապես դոն Ֆաուստինոյի հետ տեղի ունեցածից հետո։ Նրանք, ովքեր շշի խմիչք չէին ուզում, խմում էին տկերից, ինձ էլ մի տիկ փոխանցեցին, ել էլ մի լավ ումպ արեցի, շատ ծարավ էի, այնքան հաճելի էր, երբ սառը գինին կաշվե bota֊յից կոկորդովս սկսեց վար իջնել։
― Մարդ որ սպանում է, շատ է ծարավում, ― ասաց գինու տիկը տվող մարդը։
― Que va, ― ասացի, ― դու սպանե՞լ ես։
― Մենք չորս հոգու սպանեցինք, ― ասաց հպարտ֊հպարտ։ ― Civil֊ներին էլ չեմ հաշվում։ Իսկ ճի՞շտ է, Պիլար, որ մի civil֊ի դու ես սպանել։
― Ոչ, ― ասացի ես։ ― Երբ պատը փուլ եկավ, բոլորի հետ ես էլ կրակեցի ծխի ուղղությամբ։ Այդքան մի բան։
― Իսկ ատրճանակը որտեղի՞ց ես ձեռք գցել, Պիլար։
― Պաբլոն է տվել։ Civil֊ներին սպանելուց հետո տվեց ինձ։
― Այս ատրճանակո՞վ սպաեց։
― Հենց սրանով, ―ասացի։ ― Հետո էլ տվեց ինձ։
― Կարելի՞ է տեսնել, Պիլար։
― Ինչո՞ւ չէ, բարեկամ, ― ասացի ու մեջքիս կապած պարանի տակից հանեցի ատրճանակն ու մեկնեցի իրեն։
Ես մտածում էի, թե ինչու նոր մարդ չի գալիս, և այդ պահին հայտնվեց դոն Գիլյերլո Մարտինը։ Նրա խանութից էին մարդիկ վերցրել կալսաշղթաները, հովվի մահակներն ու փայտե եղանները։ Դոն Գիլյերմոն ֆաշիստ էր, բայց մարդիկ նրա դեմ ոչինչ չունեին։
Ճիշտ է, նա կալսաշղթաներ պատրաստողներին ցածր էր վճարում, բայց նաև էժան էլ ծախում էր, և եթե որևէ մեկը չցանկանար դոն Գիլյերմոյի խանութից գնել, կարող էր ինքը պատրաստել շատ չնչին փող ծախսելով՝ փայտի ու կաշվի համար։ Ա՛յ, մարդկանց հետ խոսել չգիտեր, կոպիտ էր, և շատ մոլեռանդ ֆաշիստ էր։ Ակումբի անդամ էր, ամեն օր, կեսօրին ու երեկոյան գալիս նստում էր ակումբի եղեգնյա աթոռներից մեկի վրա և «El debate» էր կարդում, կոշիկներն էր մաքրել տալիս, վերմուտ էր խմում ու զելտերյան ջուր, բոված նուշ էր ուտում, չորացրած խեցգետին ու խամսա։ Բայց այս բաների համար մարդ չեն սպանում, և համոզված եմ, եթե մինչ այդ դոն Ռիկարդո Մոնտալվոյի հայհոյանքները լսած ու դոն Ֆաուստինոյի արգահատելի ներկայացումը տեսած չլինեին ու դրանից էլ ավելի գրգռված ու հարբած, մեկնումեկը անպայման վեր կկենար ու կգոռար՝ «Եկե՛ք, ժողովուրդ, թողնենք դոն Գիլյերմոյին՝ թող իր համար հանգիստ գնա։ Շղթաներն առել ենք՝ հերիք է, թող գնա»։ Ախր մեր քաղաքի մարդիկ ինչքան դաժան են, նույնքան էլ բարի են և ի բնե արդարության ըմբռնում ունեն, ձգտում են շիտակ գործ անել։ Բայց դաժանությունը ու գինովությունը արդեն մտել էին նրանց մեջ, շարքերում կանգնած մարդիկ հարբել էին, կամ էլ հարբելու վրա էին, մի խոսքով, այն չէին, ինչ որ դոն Բենիտոյի դուրս գալու պահին։ Ես խմել սիրում եմ, և հազիվ թե մեկնումեկը ինձանից ավելի լավ գնահատի գինու պատճառած բավականությունը, բայց Իսպանիայում, ես չգիտեմ, թե ուրիշ երկրներում ինչպես է, Իսպանիայում գինովությունը, հատկապես եթե դա միայն գինու հետևանք չէ, եթե դրան ուրիշ տարրեր էլ են խառնվել, սարսափելի այլանդակ բանի է վերածվում, մարդիկ այնպիսի բաներ են անում, որ երբեք չէին անի։ Ձեր երկրում, Ingles, այդպես չէ՞։
― Այդպես է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Երբ ես յոթ տարեկան էի, մի անգամ մորս հետ հարսանիք էի գնացել Օհայո նահանգում, ես մի աղջկա հետ զույգ կազմած հարսանեկան ծաղիկներն էի տանելու․․․
― Դո՞ւ տարար, ― հարցրեց Մարիան։ ― Ինչ լա՜վ է։
― Այդ քաղաքում մի նեգրի կախեցին փողոցի լամպի սյունից ու վառեցին։ Լամպը ճախարակի վրա էր, սկզբում փորձում էին այդ մեխանիզմով բարձրացնել նեգրին, բայց պոկվեց․․․
― Նեգրի՞ն, ― ասաց Մարիան։ ― Ի՜նչ բարբարոսություն։
― Հարբա՞ծ էին, ― հարցրեց Պիլարը։ ― Այնպես էին հարբած, որ նեգրին վառո՞ւմ էին։
― Չգիտեմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ես պատուհանից էի նայում, մեր շենքը այդ սյունի հետ սուր անկյուն էր կազմում, վարագույրն էլ իջեցրած էր։ Փողոցում լիքը ժողովուրդ էր, և երբ երկրորդ անգամ բարձրացրին նեգրին․․․
― Եթե ընդամենը յոթ տարեկան ես եղել և այդ ամենը տեսել ես պատուհանից, ուրեմն հաստատ չես կարող ասել հարբած են եղել թե ոչ, ― ասաց Պիլարը։
― Ուրեմն, երբ երկրորդ անգամ բարձրացրին նեգրին, մայրս ինձ մի կողմ հրեց պատուհանից, և ես այլևս ոչինչ չտեսա, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Բայց այդ օրվա դեպքը ինձ համար ապացույց է, որ հարբածը իմ երկրում էլ նույնքան այլանդակ ու դաժան է, ինչքան ձեր երկրում։
― Դու շատ փոքր ես եղել, ընդամենը յոթ տարեկան, ― ասաց Մարիան։ ― Յոթը տարեկան հասակում այդպիսի բաներ տեսնել։ Ես միայն կրկեսում եմ նեգր տեսել։ Եթե մարոկցիներին նեգր չհաշվենք։
― Նրանցից ոմանք նեգր են, ոմանք՝ ոչ, ― ասաց Պիլարը։ ― Ես նրանց մասին շատ բան կարող եմ պատմել։
― Ես ավելի շատ կարող եմ պատմել, ― ասաց Մարիան։ ― Ինձանից շատ չես պատմի։
― Լավ, ուրիշ բանից խոսենք, ― ասաց Պիլարը։ ― Կարիք չկա տխուր խոսակցությունների։ Հա, որտե՞ղ էինք։
― Ասում էիր, որ շարքերում կանգնածներն արդեն հարբած էին, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Շարունակիր։
― Հարբած էին ասելը ճիշտ չէր լինի, ― ասաց Պիլարը, ― որովհետև մինչև իսկական հարբածությունը դեռ երկար ճանապարհ կար։ Բայց արդեն փոխվել էին, այդ փոփոխությունը շատ լավ զգացվում էր, երբ դոն Գիլյերմոն դուրս եկավ և կանգնեց աստիճանների գլխին։ Կարճատես, ալեխառն մազերով, միջահասակ դոն Գիլյերմոն՝ հագին մի շապիկ, որի օձիքը չկար, բայց ճարմանդը մնացել էր օղակի մեջ, կանգնեց, խաչ հանեց, հետո հազիվ առաջը տեսնելով, որովհետև ակնոցը չէր կարողացել վերցնել, սկսեց հանդարտ առաջ գնալ, նրա տեսքը խղճահարություն էր շարժում, բայց ինչ֊որ մեկը շարքերում կանգնածներից գոռաց․
― Այս կողմ, դոն Գիլյերմո, այս կողմ արի։ Այս ուղղությամբ։ Այստեղ բոլորիս մոտ էլ քո ապրանքներն են։
Դոն Ֆաուստինոյին որ այդպես հաջող ձեռ էին առել, համն ընկել էր բերանները, և հիմա արդեն չէին տեսնում, որ դոն Գիլյեմոն ուրիշ է, և եթե պետք է նրան սպանել, ապա պիտի սպանել արագ ու արժանապատվությունը պահելով։
― Դոն Գիլյերմո, ― կանչեց մեկը, ― ուզո՞ւմ ես առանձնատներիցդ ակնոցդ բերենք։
Դոն Գիլյերմոն առանձնատուն չուներ, նա հարուստ չէր, իսկ ֆաշիստ էր դարձել, որովհետև սնոբ էր, բացի այդ, նա դրանով նաև ինչ֊որ չափով իրեն մխիթարված էր զգում՝ թե ինչ անենք, որ ընդամենը փայտե գործիքների մի խանութ է ունեցածը։ Ֆաշիստ էր դարձել նաև այն պատճառով, որ կինը մոլեռանդ հավատացյալ էր և նրա սիրուց ինքն էլ իրեն պարտադրված էր զգում հավատացյալ լինելու։ Ապրում էր հրապարակից երեք տուն ներքև գտնվող շենքի բնակարաններից մեկում, և մինչ նա կանգնած կարճատես աչքերով նայում էր շարքերին, զույգ շարքին, որոնց միջև գիտեր որ պարտավոր է անցնել, նրա բնակարանի պատշգամբից մի կին ճչաց։ Իր կինն էր, որը պատշգաբից տեսնում էր իրեն։
― Գիլյերմո՛, ― կանչում էր կինը։ ― Գիլյերմո՛։ Սպասի՛ր, ես էլ եմ գալիս քեզ հետ։
Դոն Գիլյերմոն գլուխը շրջեց ձայնի ուղղությամբ։ Չէր կարողանում կնոջը տեսնել։ Փորձեց ինչ֊որ բան ասել, չկարողացավ։ Հետո ձեռքով արեց կնոջ ձայնի ուղղությամբ ու սկսեց քայլել շարքերի միջով։
― Գիլյերմո՛, ― կանչում էր կինը, ― Գիլյերմո՛, ա՜խ։ Գիլյերմո՛։ ― Նա կառչել էր պատշգամբի բազիրքից ու ամբողջ մարմնով ետ ու առաջ էր ընկնում։ ― Գիլյերմո՛։
Դոն Գիլյերմոն նորից ձեռքով արեց ձայնի ուղղությամբ ու քայլեց շարքերի միջով՝ գլուխը բարձր պահած, և հնարավոր չէր իմանալ, թե նա ինչ է զգում, եթե դեմքի գույնը չմատներ նրան։
Այդ պահին մի հարբած, կնոջ լացակումած ճիչի տնազն անելով, «Գիլյերմո՛» գոռաց։ Դոն Գիլյերմոն կույր֊կույր վրա քշեց, արցունքն իջնում էր այտերով, իսկ այդ մարդը շղթայով խփեց նրա երեսին, ու դոն Գիլյերմոն նստեց հարվածի ուժգնությունից, նստեց ու լացեց, բայց վախից չէր, որ լալիս էր։ Հարբածները խփում էին ու խփում, մեկը ցատկեց, նստեց ուսերին ու սկսեց շշով հարվածել։ Այդ տեսարանից հետո շատերը թողեցին ու դուրս եկան շարքերից, նրանց տեղը հարբածները բռնեցին, նրանք, որ մինչ այդ Ayuntamiento֊յի պատուհանների տակ բարբաջում ու կեղտոտ֊կեղտոտ դուրս էին տալիս։
Երբ Պաբլոն guardia civil֊ներին գնդակահարեց, ես շատ ծանր ապրումներ ունեցա։ Շատ ստոր բան էր, բայց այն ժամանակ ես մտածեցի, որ եթե պետք է, որ այսպես լինի, ուրեմն պետք է այսպես լինի, և, ի վերջո, այնտեղ դաժանություն չկար, միայն այն էր, որ մարդկանց կյանքն էր խլվում, բայց այս վերջին տարիներին մենք բոլորս էլ արդեն հասկացանք, որ չնայած դա ստոր բան է, բայց անհրաժեշտություն է, եթե ուզում ենք հաղթել ու պահպանել Հանրապետությունը։
Սկզբում, երբ հրապարակը փակեցին և շարքերը կազմեցին, ևս հիացած էի Պաբլոյի մտահղացումով և պատկերացնում էի, թե ինչ ֆանտաստիկական բան է լինելու, որ ամեն ինչ արվելու է ճաշակով և ոչ մի զզվանք առաջացնող բան չի լինի։ Եվ իսկապես, եթե ֆաշիստները պետք է մահապատժի ենթարկվեն, ապա ճիշտն այն կլիներ, որ բոլորն էլ մասնակցեին դրան, և ես ինքս էլ ուզում էի բոլորի նման մասնակցել դրան, որպեսզի իրավունք ունենայի հետագայում, երբ քաղաքը մերը դառնար, օգուտներից էլ բաժին վերցնելու։ Բայց դոն Գիլյերմոյից հետո ամոթ ու նողկանք զգացի, մանավանդ երբ հարբածներն ու խուժանները եկան֊լցվեցին շարքերը, իսկ մյուս մարդիկ որպես բողոքի նշան հեռացան։ Չուզեցի այլևս շարքերում մնալ, հեռացա, կտրեցի֊անցա հրապարակը և նստեցի նստարանին, մի մեծ ծառի ստվերի տակ։
Շարքերից դուրս եկած երկու գյուղացի զրուցելով անցնում էին կողքովս, մեկը դարձավ ինձ ու հարցրեց․
― Ի՞նչ է եղել, Պիլար։
― Ոչինչ, բարեկամս, ― ասացի։
― Մի բան եղել է, ― ասաց նա։ ― Խոսի՛ր, ի՞նչ ունես։
― Ինձ թվում է, որ կուշտ ու կռուշտ եմ այս ամենից, ― ասացի ես։
― Մենք էլ, ― միաբերան ասացին նրանք ու նստեցին նստարանին։ Մեկի ձեռքին գինու տիկ կար, երկարեց ինձ։
― Վերցրո՛ւ, ողողի՛ր բերանդ, ― ասաց, իսկ մյուսը, երևի, շարունակեց իրենց կիսատ խոսակցությունը։
― Ամենից վատն այն է, ― ասաց նա, ― որ այս բանը մեր գլխին դժբախտություն է բերելու։ Ես չեմ հավատում, որ այսպիսի բաները, ոնց որ դոն Գիլյերմոն այդ ձևով սպանելը, հենց այնպես կանցնի, ո՛չ, մեր գլխին դժբախտություն է գալու։
Հետո մյուսը խոսեց։
― Եթե անհրաժեշտ է բոլորին սպանելը, ― ասաց նա, ― թեև ես չեմ կարծում, որ անհրաժեշտ է, ապա թող պարզապես սպանեն, առանց ծաղրուծանակի։
― Ֆաուստինոյին որ ծաղրուծանակով սպանեցին, դեռ կարելի է արդարացնել, ― ասաց մյուսը, ― որովհետև նա միշտ էլ խեղկատակի մեկն էր, երբեք լուրջ մարդ չի եղել։ Բայց դոն Գիլյերմոյի պես լուրջ մարդուն ծաղրելը անարդար բան էր։
― Ես կուշտ ու կռուշտ եմ, ― ասացի և ճիշտ էի ասում, զգում էի, որ ներսս տակնուվրա է լինում, արտինքը տալիս է վրաս, սիրտս խառնում է, կարծես նեխած ձուկ կուլ տված լինեի։
― Վե՛րջ, ― ասաց գյուղացիներից մեկը, ― սրանից հետո էլ ոչ մի բանի չենք մասնակցի։ Հետաքրքիր է, տեսնես մյուս քաղաքներում ի՞նչ է լինում։
― Հեռախոսալարերը դեռ չեն վերանորոգել, ― ասացի։ ― Դա լավ չէ, պետք է մի բան անեն։
― Անպայման, ― ասաց նա։ ― Երևի ճիշտը քաղաքի պաշտպանությունը կազմակերպելն է, և ոչ թե մարդկանց կոտորելը, այն էլ այսպես դանդաղ ու դաժան ձևով։
― Ես գնամ Պաբլոյի հետ խոսեմ, ― ասացի ես ու վեր կացա նստարանից և կամարաշարի տակով գնացի դեպի Ayuntamiento֊յի դուռը։ Այդտեղից ձգվում էին շարքերը, բայց դրանք արդեն խառնվել էին, ինչքան հարբած կար, լցվել էր այդտեղ։ Հրապարակում երկու հարբած կռնակի վրա ընկել էին գետնին, ձեռքերին մի շիշ կար, մեկ մեկն էր շիշը գլխին քաշում, մեկ՝ մյուսը։ Մեկի վզին կարմիր ու սև թաշկինակ էր կապված։ Սա ամեն անգամ, որ մի կում էր անում, գոռում էր՝ «Viva la Anarguia»։<ref>Կեցցե անարխիան(իսպ․)։</ref> Մյուսը «Viva la Libertad»<ref>Կեցցե ազատությունը (իսպ․)։</ref> էր գոռում ու ոտները վեր ու վար գցում, հետն էլ մի ձեռքով կարմիր ու սև թաշկինակն էր թափահարում, մյուսով՝ շիշը։
Մի գյուղացի, որը շարքերից հեռացել էր ու եկել կանգնել էր կամարաշարի ստվերին, զզվանքով նայեց նրանց ու ասաց․
― Ճիշտ կանեին, եթե «Կեցցե հարբեցողությունը» գոռային։ Սրանք միայն դրան են հավատում։
― Սրանք դրան էլ չեն հավատում, ― ասաց մի ուրիշ գյուղացի։ ― Սրանք ոչ մի բան չեն հասկանում և ոչ մի բանի չեն հավատում։
Ճիշտ այդ պահին հարբածներից մեկը ոտքի կանգնեց և երկու ձեռքերը գլխավերևում թափ տալով գոռաց․
― Կեցցե անարխիան, կեցցե ազատությունը, ես Հանրապետության կաթի մեջ։
Մյուս հարբածը, որը դեռ պառկած էր կռնակի վրա, բռնեց գոռգոռացողի կրնկից ու տապալեց, սկսեցին իրար հետ թավալ գալ գետնին, հետո նստեցին, տապալողը թևը գցեց գոռգոռացողի վզովը, շիշը երկարեց նրան, համբուրեց նրա վզի կարմիր ու սև թաշկինակը և սկսեցին փոխնիփոխ խմել շշից։
Այդ պահին գոռգոռոցներ լսվեցին շարքերից, կամարաշարից չէր երևում, թե ով է գալիս, որովհետև Ayuntamiento֊յի առջև այնպես էին խռնվել, որ դուրս եկողի դեմքը ծածկվել էր։ Միայն այնքան տեսա, որ Պաբլոն ու Cuatro Dedos֊ը մեկին առաջները գցած հրացաններով քշում էին։ Իսկ թե ո՞ւմ, չէր երևում, դրա համար էլ գնացի դռան կողմը, որտեղ շարքերն առաջ էին եկել ու խռնվել։
Հիմա արդեն միայն հրմշտոց էր, ֆաշիստների սրճարանի բոլոր սեղաններն ու աթոռները շուռ էին տրված, բացի մի սեղանից, որի վրա մի հարբած էր պառկած՝ գլուխը կախ ընկած և բերանը բաց։ Մի աթոռ վերցրեցի, հենվեցի կամարաշարի սյուներից մեկին ու բարձրացա վրան։ Հիմա ամբոխի գլխների վրայով ամեն ինչ տեսնում էի։
Պաբլոն ու Cuatro Dedos֊ը դոն Անաստասիո Ռիվասին էին քշում։ Մոլի ֆաշիստ էր, և մեր քաղաքի ամենաչաղ մարդն էր։ Հացահատիկի առևտուր էր անում, մի քանի ապահովագրական ընկերությունների գործակալ էր, բացի այդ վաշխով փող էր տալիս և մեծ տոկոսներ էր վերցնում։ Աթոռի վրա կանգնած ես տեսնում էի, թե ինչպես նա աստիճաններով իջավ ու գնաց դեպի շարքերը։ Վերնաշապկի օձիքի տակից չաղ վիզը դուրս էր պրծել, ճաղատ գլուխը փայլում էր արևի տակ։ Շարքերի միջով նա չանցավ։ Մի գոռոց բարձրացավ, առանձին գոռգոռոցներ չէին, ընդհանուր, միասնական գոռոց էր։ Այլանդակ աղմուկ էր, հարբած շարքերը ճչում էին, բոլորը գոռում էին, և բոլորը միասին խուժեցին դոն Անաստասիոյի վրա, նա գլուխն առավ ձեռքերի մեջ ու ընկավ գետին։ Ես նրան արդեն չէի տեսնում, որովհետև բոլորը թափվել էին վրան։ Երբ ետ քաշվեցին, դոն Անաստասիոն մեռած էր, գլուխը ջախջախել էին կամարաշարի հատակի սալերին խփելով։ Շարքեր այլևս չկային, խաժամուժ էր միայն։
― Ներս գնանք, ― սկսեցին գոռգոռալ։ ― Գնանք մենք դուրս բերենք դրանց։
― Շատ ծանր է, չեմ կարողանում քարշ տալ, ― ասաց մի մարդ դոն Անաստասիոյի դիակի համար։ ― Ի՞նչ անեմ, թող այստեղ էլ մնա։
― Պե՞տք է որ այդ թափանի տակառը մեկ էլ մինչև քարափ քարշ տանք։ Թող այստեղ էլ պառկի։
― Ներս գնանք ու հենց այնտեղ էլ վերջ տանք դրանց, ― գոռաց մեկը։ ― Գնացինք։ Գնացինք ներս։
― Ի՞նչ ենք ամբողջ օրն սպասում արևի տակ, ― բղավեց մեկ ուրիշը։ ― Վեր կացեք։ Գնանք ներս։
Խաժամուժն սկսեց շտապել դեպի կամարաշարը։ Ճչում էին, հրմշտում իրար, հիմա արդեն գազանի նման աղմկում էին ու գոռում անընդհատ․ «Բացե՛ք։ Դռները բացե՛ք»։ Երբ շարքերը խառնվել էին, Պաբլոն Ayuntamiento֊յի դռները ներսից փակել էր։
Աթոռին կանգնած ես նայում էի, թե ինչ է կատարվում Ayuntamiento֊յի ներսում։ Այնտեղ ամեն ինչ առաջվա նման էր։ Քահանան կանգնել էր, մյուսները կիսաշրջան կազմած նրա դիմաց ծնկաչոք աղոթում էին։ Պաբլոն նստել էր սեղանին, քաղաքապետի բազկաթոռի դեմուդեմը, ոտները կախվել էին սեղանից, հրացանը գցել էր թիկունքին, սիգարետ էր ծխում։ Cuatro Dedos֊ը նստել էր քաղաքապետի բազկաթոռին, ոտքը դրել էր սեղանին ու ծխում էր։ Պահակները հրացանները ձեռքներին նստել էին սենյակի տարբեր անկյուններում դրված աթոռների վրա։ Մուտքի դռան բանալին Պաբլոյի կողքին էր, սեղանի վրա։
Խաժամուժը մի հանգի գոռում էր, ոնց որ երգ ասեր՝ «Բացե՛ք։ Բացե՛ք։ Բացե՛ք»։ Իսկ Պաբլոն նստել էր իր համար, կարծես չէր էլ լսում։ Հետո քահանային մի բան ասաց, բայց խաժամուժի աղմուկից ոչինչ չլսեցի։
Քահանան էլի առաջվա նման ոչինչ չպատասխանեց ու շարունակեց իր աղոթքը։ Հրմշտում էին ինձ ամեն կողմից, ես էլ աթոռը ոտքիս հետ քարշ էի տալիս, բերին֊կպցրին պատին, տեսա պատուհանի առաջն եմ, կառչեցի ճաղերից։ Մեկ էլ մի հարբած թռավ֊կանգնեց աթոռի վրա, ձեռքերը թևերիս վրայով գցեց ու բռնեց լուսամուտի երկու կողքի ճաղերից։
― Ի՞նչ ես անում, աթոռը կջարդվի, ― ասացի։
― Ջարդվում է ջարդվի, ― ասաց։ ― Դու դրանց նայիր, դրանց։ Տես ոնց են աղոթում։
Շնչում են ուղիղ ծոծրակիս, վրայից նույն հոտն էր փչում, ինչ ամբողջ խաժամուժից՝ թթված գինու ու փսխուկի, հետո ձգվեց, ուսերիս վրայով բերանը մոտեցրեց ճաղերին ու սկսեց գոռգոռալ․ «Բացե՛ք․ բացե՛ք»։ Ինձ թվում էր, որ ամբողջ խաժամուժն է կանգնած թիկունքիս, կարծես երազում լինեի ու սատանան լիներ թիկունքիս։
Հիմա արդեն այնպես էին սեղմվել դռան դեմ, որ առջևում կանգնածները ճզմվում էին, այդ պահին սև շապիկով մի հսկա, հարբած, վզին կարմիր ու սև մի թաշկինակ կապած եկավ ու իրեն գցեց խռնված ամբոխի վրա ու ընկավ, հետո բարձրացավ ու նորից իրեն գցեց նրանց թիկունքին ու բացականչեց․ «Կեցցեմ ես, կեցցե անարխիան»։ Հայացքով հետևում էի նրան։ Դռան մոտից հեռացավ, գնաց նստեց հատակին, մի շիշ հանեց ու սկսեց խմել, մեկ էլ նկատեց դոն Անաստասիոյին, որը երեսնիվայր դեռ պառկած էր սալահատակին և բոլորը տրորելով անցնում֊դառնում էին վրայով։ Հարբածը վեր կացավ, մոտեցավ դոն Անաստասիոյին, կռացավ վրան ու սկսեց շշի օղին լցնել նրա գլխին, շորերին, հետո գրպանից լուցկու մի տուփ հանեց և վառեց, որպեսզի կրակ տա դիակը։ Մի քանի անգամ փորձեց, բայց լուցկիներն հանգում էին, որովհետև ուժեղ քամի էր բարձրացել։ Հարբած հսկան նստեց դոն Անաստասիոյի կողքին, գլուխը թափ տալով սկսեց խմել շշից և երբեմն֊երբեմն թփթփացնել մեռածի ուսերը։
Այդ ամբողջ ժամանակ խաժամուժը գոռում էր, որ դռները բացեն։ Իմ աթոռին կանգնած մարդը ամուր կառչել էր ճաղերից ու ոռնում էր ականջիս տակ, փչում վրաս։ Ես հայացքս շրջեցի դոն Անաստասիոյին կրակ տալ փորձող հարբածից ու նորից նայեցի, թե ինչ է կատարվում Ayuntamiento֊յում։ Ամեն ինչ նույնն էր։ Շարունակում էին աղոթել, բոլորը ծնկաչոք, շապիկների կոճակները քանդած, մի քանիսը գլուխները հակած, մյուսները՝ հայացքներն ուղղած վերև՝ քահանային, իսկ քահանան, արագ֊արագ, բայց ընգծված արտասանելով աղոթքի բառերը, նայում էր նրանց գլխի վրայով ինչ֊որ տեղ, Պաբլոն նստել էր սեղանին, աղոթողների թիկունքին, սիգարետը վառած, հրացանը ուսից կախ գցած, ճոճում էր ոտներն ու դռան բանալու հետ խաղում։
Քիչ անց Պաբլոն կռացավ և նորից ինչ֊որ բան ասաց քահանային, բայց գոռգոռոցի պատճառով ոչինչ չկարողացա լսել։ Քահանան չպատասխանեց նրան և շարունակեց աղոթքը։ Հետո կիսաշրջան կազմած աղոթողներից մեկը վեր կացավ, որ դուրս գա։ Դոն Խոսե Կաստրոն էր, որին բոլորը դոն Պեպե էին ասում, համոզված ֆաշիստ էր, ձիերի առևտրով էր զբաղվում։ Փոքրամարմին դոն Պեպեն թեև սափրված չէր ու հագին էլ զոլավոր շալվարի մեջ մտցրած պիժամա էր, կոկիկ տեսք ուներ։ Քահանան օրհնեց նրան, նա համբուրեց խաչը, նայեց Պաբլոյին ու գլխով ցույց տվեց դուռը։
Պաբլոն գլուխը թափ տվեց և շարունակեց ծխել։ Դոն Պեպեն ինչ֊որ բան ասաց Պաբլոյին, բայց ես չլսեցի։ Պաբլոն չպատասխանեց։ Նա պարզապես նայեց դռան կողմն ու գլուխը թափ տվեց։
Դոն Պեպեն աչքերը հառեց դռանը, ես հասկացա, որ նա չգիտեր, որ դուռը կողպված է։ Պաբլոն նրան ցույց տվեց բանալին, նա մի պահ ուշադիր նայեց դրան, հետո շրջվեց և գնաց նորից ծնկի եկավ։ Ես տեսա, որ հիմա էր քահանան զարմացած նայեց Պաբլոյին, իսկ Պաբլոն քմծիծաղեց ու ցույց տվեց բանալին, քահանան երևի հասկացավ արդեն, որ դուռը կողպված է և գլուխը թափ տվեց, ո՛չ, պարզապես գլուխը կախեց և շարունակեց աղոթել։
Չեմ հասկանում, թե այդ ինչպես էր եղել, որ նրանք չէին իմացել դռան կողպելը։ Մի՞թե այդքան տարված էին իրենց աղոթքով ու մտքերով։ Բայց երևի հիմա հասկացել էին, պետք է որ այդ գոռգոռոցներից հասկացած լինեին, որ արդեն ամեն ինչ փոխվել է։ Սակայն շարունակում էին մնալ ոնց որ առաջ։
Գոռգոռոցներն այնպես էին ուժեղացել, որ ոչինչ չէր լսվում, իմ աթոռին կանգնած հարբածն այնքան ցնցեց ճաղերն ու «բացեք, բացեք» բղավեց, որ ձայնը քաշվեց։
Պաբլոն նորից ինչ֊որ բան ասաց քահանային, քահանան դարձյալ չպատասխանեց։ Պաբլոն հրացանը ուսից ցած առավ և կոթով թփթփացրեց քահանայի ուսին։ Քահանան ուշադրություն չդարձրեց, Պաբլոն գլուխը թափ տվեց, հետո շրջվեց և ուսի վրայով ինչ֊որ բան ասաց Cuatro Dedos֊ին, սա էլ պահակներին, և բոլորը միասին գնացին ու հրացանները պահած կանգնեցին սենյակի հեռավոր անկյունում։
Պաբլոն Cuatre Dedos֊ին դարձյալ ինչ֊որ բան ասաց, և ես տեսա, որ նա երկու սեղան ու մի քանի նստարան քաշեց ու դրեց իրենց առաջը և սենյակի անկյունում պատնեշի նման մի բան սարքվեց։ Պաբլոն կռացավ այդ պատնեշի վրայով և հրացանով նորից թփթփացրեց քահանայի ուսին։ Քահանան այս անգամ էլ ուշադրություն չդարձրեց, բայց դոն Պեպեն նայեց Պաբլոյին։ Պաբլոն նրան գլխի շարժումով ցույց տվեց բանալին։ Դոն Պեպեն հասկացավ և գլուխը կախեց ու սկսեց արագ֊արագ աղոթել։
Պաբլոն ոտը բարձրացրեց, թռավ սեղանի վրայից, գնաց նստեց քաղաքապետի աթոռին և սկսեց սիգարետ փաթաթել։ Փաթաթում էր ու նայում ֆաշիստներին և քահանային, որոնք շարունակում էին աղոթել։ Նրա դեմքի արտահայտությունից հնարավոր չէր իմանալ, թե ինչ է մտածում։ Բանալին դրել էր դիմացը, սեղանին։ Երկաթե, մեծ բանալի էր, մոտ մեկ ոտնաչափ։ Պահակներին ինչ֊որ բան ասաց Պաբլոն, չկարողացա լսել, պահակներից մեկը գնաց դռան մոտ։ Ֆաշիստներն աղոթում էին, հիմա արդեն ավելի ու ավելի արագ։ Ես հասկացա, որ նրանց համար ամեն ինչ պարզ է դարձել։
Պաբլոն քահանային մի բան ասաց, բայց քահանան չպատասխանեց։ Պաբլոն ձգվեց, վերցրեց բանալին ու գցեց դռան մոտ կանգնած պահակին։ Պահակը օդում բռնեց բանալին, և Պաբլոն ժպտաց նրան։ Պահակը բանալին մտցրեց կողպեքի անցքի մեջ, պտտեցրեց, ետ քաշեց դուռն ու կանգնեց ետևը։ Ամբոխը ներս խուժեց։
Ներս խուժեցին, և այդ պահին իմ աթոռին կանգնած հարբածը գլուխը երկարեց ու սկսեց գոռալ․ «Տվե՛ք, տվե՛ք, տվե՛ք»։ Սպանե՛ք դրանց։ Սպանե՛ք։ Փետո՛վ, գլխների՛ն։ Սպանե՛ք»։ Հետո թևերով ինձ մի կողմ հրեց, և ես այլևս ոչինչ չէի կարողանում տեսնել։
Արմունկով խփեցի փորին ու ասացի․ «Հարբածի մեկը, սա ո՞ւմ աթոռն է։ Թող ես էլ տեսնեմ։
Բայց սա երկու ձեռքով բռնել էր ճաղերը, ցնցում էր ու գոռում․ «Սպանեք դրանց։ Փետով, փետով։ Այդպես։ Տվեք։ Սպանեք դրանց։ Cabrones: Cabrones: Cabrones»։
Նորից արմունկով ուժեղ խփեցի ու ասացի․ «Cabron: Հարբեցող։ Թող ես էլ տեսնեմ։
Մեկ էլ երկու ձեռքը դրեց գլխիս, ամբողջ ծանրությամբ ընկավ վրաս, որպեսզի ինձ հրի֊գցի ցած ու ավելի լավ տեսնի, և շարունակեց գոռալ․ «Տվե՛ք դրանց։ Այդպե՛ս։ Փետո՛վ»։
«Այ քեզ տվեք ասացի և ուժեղ խփեցի այն տեղին, որտեղի ցավից խեղճանում են, և խեղճացավ, ձեռները քաշեց գլխիս վրայից, բռնեց խփածս տեղն ու ասաց․ «No hay derecho, mujer: Իրավունք չունես այդպիսի բան անելու, կին»։ Իսկ ես ճաղերի արանքից ներս նայեցի։ Լիքը մարդ էր սրահում, ճոճում էին մահակները, խփում էին շղթաներով, հարվածներ էին, որ թափում էին, փայտե սպիտակ եղանները խրում էին ու հասներ, դրանք արդեն կարմրել էին, սուր ծայրերը ջարդոտվել էին, ամբողջ սրահում նույն բանն էր կատարվում, իսկ Պաբլոն նստել էր իր հսկայական բազկաթոռին, հրացանը դրել էր ծնկներին ու դիտում էր, և ամբոխը գոռում էր, խփում, խոցում, մորթում, հրդեհի բոցերի մեջ ընկած ձիերի նման վրնջում։ Տեսա քահանային, փեշերն հավաքած բարձրանում էր մի նստարանի վրա, իսկ նրանք մանգաղներով ընկել էին ետևից, մեկը բռնեց փեշից, մի ճիչ լսվեց, հետո էլի մի ճիչ, և ես տեսա, որ երկու հոգի ետևից մանգաղներով մորթոտում են նրան, երրորդը բռնել էր փարաջայի փեշից, իսկ քահանան ձեռքերը երկարել է և փորձում է դիմացի բազկաթոռի թիկնակից կառչել։ Այդ պահին ոտիս տակի աթոռը ջարդվեց, և ես ու կողքիս հարբածը ընկանք մայթին, որից գինու և փսխուկի հոտ էր փչում, իսկ հարբածը մատը թափ տալով վրաս ասում էր․ «No hay derecho, mujer, no Hay derecho: Դու կարող էիր ինձ հաշմանդամ դարձնել»։ Մարդիկ մեզ տրորելով գնում էին Ayuntamiento, ես տեսնում էի միայն դեպի դուռը շարժվող սրունքներ և դեմս նստած հարբածին, որը զույգ ձեռքերով բռնել էր խփծս տեղը։
Այդպես վերջացավ ֆաշիստների կոտորածը մեր քաղաքում, և ես ուրախ եմ, որ այդ հարբածի պատճառով այդքանը միայն տեսա։ Հարբածի արածը լավություն դուրս եկավ, որովհետև այն, ինչ կատարվեց Ayuntamiento֊յում, տեսնելու բան չէր։
Բայց այն մյուս հարբածը սրանից էլ այլանդակ էր։ Աթոռի ջարդվելուց հետո, երբ վեր կացանք, մարդիկ դեռ դեպի Ayuntamiento էին վազում, իսկ հրապարակում այն կարմիր ու սև վզկապով հարբածը նորից սկսել էր դոն Անաստասիոյի վրա ինչ֊որ բան լցնել։ Գլուխը մեկ այս, մեկ այն կողմ էր ընկնում, հազիվ էր կարողանում նստած մնալ, բայց էլի շարունակում էր օղին լցնել ու լուցկիները վառել, լցնել ու լուցկիները վառել։ Մոտեցա դրան ու ասացի․
― Ի՞նչ ես անում, անամո՛թ։
― Nada, mujer, nada, ― ասաց։ ― Ինձ մենակ թող։ Այդ պահին, չգիտեմ ոնց եղավ, գուցե ես էի պատճառը, որ քամու դեմը կտրել էի, լուցկին չհանգավ։ Դոն Անաստասիոյի շապիկը բռնկվեց, կապույտ բոցը ուսի տակից և թիկունքով բարձրացավ դեպի վիզը։ Հարբածը գլուխը բարձրացրեց ու ամեհի ձայնով գոռաց․ «Մեռածներին վառում են։ Մեռածներին վառում են»։
― Ո՞վ, ― ասաց մեկը։
― Որտե՞ղ, ― բացականչեց մեկ ուրիշը։
― Այստեղ, ― բառաչեց հարբածը։ ― Հենց այստեղ։ Ինչ֊որ մեկը շղթան բարձրացրեց և հարվածեց ուղիղ հարբածի գլխին։ Սա ընկավ կռնակի վրա, նայեց խփողին, հետո փակեց աչքերը, ձեռքերը խաչեց կրծքի վրա և պառկեց դոն Անաստասիոյի կողքին, կարծես քուն մտած լիներ։ Այդպես էլ մինչև իրիկուն պառկած մնաց այդտեղ։ Երեկոյան, երբ սկսեցին Ayuntamiento֊ն մաքրել, դոն Անաստասիոյին էլ դրեցին սայլակի վրա ու մյուսների հետ տարան քարափից ցած գցեցին։ Քաղաքի համար շատ ավելի օգտակար կլիներ, եթե այդ հարբեցողներից մի քասն֊երեսուն հոգու, հատկապես այդ կարմիր ու սև վզկապավորներին, անդունդը գցեին։ Եթե մեկ էլ հեղափոխություն լինի, ես կարծում եմ, որ դրանց առաջին իսկ օրը պետք է ոչնչացնել։ Բայց այն ժամանակ մենք այդ բանը չգիտեինք։ Հետագայում էինք իմանալու։
Այդ գիշեր մենք չգիտենք, թե դեռ ինչեր են լինելու։ Ayuntamiento֊յի կոտորածից հետո էլ ոչ մեկին չսպանեցին, բայց միտինգն էլ չկայացավ, որովհետև հարբածները չափից դուրս շատ էին։ Հնարավոր չէր կարգուկանոն հաստատել, միտինգը հետաձգեցինք հաջորդ օրվան։
Այդ գիշեր Պաբլոյի հետ քնեցի։ Ես սա քեզ պետք չէ որ ասեի, guapa, բայց մյուս կողմից էլ լավ է, որ դու ամեն ինչ իմանաս, և, վերջապես, ինչ որ ասում եմ, ճշմարտություն է։ Այս մեկը լավ լսիր, Ingles: Սա շատ հետաքրքիր է։
Այդպես, ուրեմն, այդ իրիկուն նստած ընթրում էինք, և շատ հետաքրքիր վիճակ էր։ Այնպես էր, ոնց որ փոթորկից, հեղեղից կամ կռվից հետո։ Բոլորը հոգնած էին, ոչ մեկը չէր ուզում խոսել։ Ես էլ լավ չէի, կարծես դատարկված լինեի, ամոթ էի զգում, թվում էր, թե սխալ եմ գործել, ճնշվում էի, այնպիսի զգացողություն ունեի, որ ահա, ուր որ է, աղետը վրա է հասնելու։ Այս առավոտ էլ, երբ ինքնաթիռներն անցան, նույն բանն զգացի։ Եվ, իրոք, երեք օրից հետո աղետը վրա հասավ։
Պաբլոն ընթրելիս շատ քիչ խոսեց։
― Դուր եկա՞վ քեզ, Պիլար, ― հարցրեց վերջապես ուլի տապակած միսը ծամելով։ Ընթրում էինք ավտոբուսների վերջին կանգառի մոտ գտնվող պանդոկում, սենյակը լեփ֊լեցուն էր, մարդիկ երգում էին, մատուցողները դժվարությամբ էին գլուխ հանում։
― Ո՛չ, ― ասացի։ ― Եթե դոն Ֆաուստինոյին մի կողմ դնենք, մնացածը դուր չեկավ։
― Ինձ դուր եկավ, ― ասաց նա։
― Ամեն ի՞նչ։
― Ամեն ինչ, ― ասաց ու հացի մի մեծ կտոր կտրեց դանակով և սկսեց սրբել սոուսը։ ― Ամեն ինչ, բացի քահանայից։
― Ո՞նց թե, քահանայի հետ արածները քեզ դուր չեկա՞ն։ ― Ախր ես գիտեի, որ նա քահանաներին ավելի շատ է ատում, քան ֆաշիստներին։
― Հիասթափեցրեց ինձ այդ քահանան, ― տխուր ասաց Պաբլոն։
Մեր շուրջն այնքան բարձր էին երգում, որ մենք համարյա գոռում էինք իրար լսելու համար։
― Ինչո՞ւ։
― Շատ վատ մեռավ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Արժանապատվությունը չպահպանեց։
― Ո՞նց էր արժանապատվությունը պահպանելու, երբ խաժամուժն ընկել էր ետևից, ― ասացի ես։ ― Բայց կարծեմ մինչև այդ պահը նա մեծ արժանապատվությամբ էր իրեն պահում։ Դրանից ավելի արժանապատվությամբ առհասարակ դժվար է ասել, թե որևէ մեկը կկարողանար իրեն պահել։
― Ճիշտ ես, ― ասաց Պաբլոն։ ― Բայց վերջին րոպեին վախեցավ։
― Իսկ ո՞վ չէր վախենա, ― ասացի ես։ ― Տեսա՞, թե ինչերով էին ընկել ետևից։
― Ինչո՞ւ չտեսա, ― ասաց Պաբլոն։ ― Բայց դարձյալ ասում եմ՝ վատ մեռավ։
― Այդպիսի հանգամանքներում ով էլ լինի, վատ կմեռնի, ― ասացի ես։ ― Դուր չի եկել։ Փո՞ղ էիր տվել, որ դժգոհում ես։ Դե իմացի՛ր, այն, ինչ կատարվեց Ayuntamiento֊յում, նողկալի էր։
― Այո, ― ասաց Պաբլոն։ ― Անկարգություններ եղան։ Բայց նա քահանա էր։ Նա պետք է օրինակ ծառայեր։
― Իսկ ինձ թվում էր, թե դու ատում ես քահանաներին։
― Այո, ատում եմ, ― ասաց Պաբլոն և մի կտոր էլ հաց կտրեց։ ― Բայց նա իսպանացի քահանա էր։ Իսպանացի քահանան պետք է լավ մեռնի։
― Ես կարծում եմ, որ բավական լավ մեռավ, ― ասացի ես։ ― Այն վիճակում, որ նա էր գտնվում, ինչ ձևականությունների մասին է խոսքը։
― Ո՛չ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Նա ինձ շատ հիասթափեցրեց։ Ես ամբողջ օրը քահանայի մահվանն էի սպասել։ Ես մտածում էի, որ բոլորից հետո նա է անցնելու շարքերի միջով։ Ինչպիսի անհամբերությամբ էի սպասում այդ տեսարանին։ Ո՜նց էի պատկերացնում։ Ախր ես երբեք չէի տեսել, թե ինչպես է մեռնում քահանան։
― Ժամանակ շատ կա, ― ասացի չարախնդալով։ ― Պատերազմի առաջին օրն էր դա։
― Ո՛չ, ― ասաց նա։ ― Հիասթափվեցի։
― Երևի, ― ասացի ես, ― սրանից հետո այլևս աստծուն չես հավատա։
― Չես հասկանում դու, Պիլար, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ախր նա իսպանացի քահանա էր։
― Ի՞նչ մի ժողովուրդ են որ իսպանացիները, ― ասացի ես։ Ի՜նչ մի հպարտանալու ժողովուրդ են, հը՞, Ingles: Ի՞նչ ժողովուրդ են։
― Պետք է վեր կենանք, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ Նայեց արևին։ ― Շուտով կեսօր է։
― Այո՛, ― ասաց Պիլարը։ ― Հիմա կգնանք։ Բայց մի բան էլ պատմեմ Պաբլոյի մասին։ Այդ գիշեր նա ասաց․
― Պիլա՛ր, արի այս գիշեր ոչ մի բան չանենք։
― Լավ, ― ասացի։ ― Իմ էլ սրտով է։
― Ինձ թվում է, որ այսքան մարդ սպանելուց հետո անպարկեշտ բան կլինի։
― Que va, ― ասացի։ ― Ի՜նչ սուրբն ես։ Կարծում ես իզո՞ւր եմ այդքան տարի ցլամարտիկների հետ ապրել, կարծում ես չգիտե՞մ, թե նրանք corrida֊յից հետո ինչ վիճակում են լինում։
― Ճի՞շտ ես ասում, Պիլար, ― հարցրեց նա։
― Երբևէ ստե՞լ եմ քեզ, ― ասացի։
― Ճիշտ ես, Պիլար, ես այս գիշեր բոլորովին տղամարդ չեմ։ Մի՛ մեղադրիր։
― Չէ, hombre, չեմ մեղադրում, ― ասացի նրան։ ― Բայց, Պաբլո՛, ամեն օր մարդ սպանելու կարիք չկա։
Նա այդ գիշեր քնեց մանկան քնով, շատ ուշ արթնացրեցի նրան, երբ արդեն լավ լուսացել էր, իսկ ես չկարողացա քնել, վեր կացա, նստեցի բազկաթոռին ու պատուհանից դուրս նայեցի։ Լուսնի լույսի տակ ես տեսնում էի, փայլփլող ծառերը և նրանց մութ ստվերները գետնի վրա, նստարանները, հատակին ընկած շշերի շողշողացող կտորտանքները, իսկ ավելի հեռվում՝ քարափը, որտեղից բոլորին ցած էին գցել։ Ոչ մի ձայն չէր լսվում, բացի շատրվանի ջրի գլգլոցից։ Ես նստել էի այդտեղ ու մտածում էի, որ վատ ենք սկսել։
Պատուհանը բաց էր, հրապարակի վերևի կողմից՝ Ֆոնդայից, կանացի լացի ձայն լսեցի։ Դուրս եկա պատշգամբ, բոբիկ ոտներով կանգնեցի երկաթյա հատակին, հրապարակի բոլոր շենքերի ճակատները լուսավորված էին լուսնի լույսով, ձայնը գալիս էր դոն Գիլյելմոյի տան պատշգամբից։ Կինն էր, ծնկի էր եկել պատշգամբի հատակին ու լալիս էր։
Վերադարձա սենյակ, նստեցի և փորձեցի ազատվել մտքերից։ Դա իմ կյանքի ամենավատ օրն էր։ Հետագայում մի ուրիշն էլ եղավ։
― Իսկ դա ե՞րբ եղավ, ― հարցրեց Մարիան։
― Երեք օր հետո, երբ ֆաշիստները գրավեցին քաղաքը։
― Մի՛ պատմիր դրա մասին, ― ասաց Մարիան։ ― Չեմ ուզում լսել։ Այս մեկը բավական է։ Այս մեկն էլ արդեն չափից շատ էր։
― Ասացի, չէ՞, կարիք չկար, որ դու լսեիր, ― ասաց Պիլարը։ ― Տեսնո՞ւմ ես, ես չէի ուզում, որ դու լսես։ Հիմա վատ երազներ ես տեսնելու։
― Ոչ, չեմ տեսնի, ― ասաց Մարիան։ ― Բայց այլևս չեմ ուզում լսել։
― Ես ուզում եմ, որ ինձ պատմես, հետո, երբ ժամանակ լինի, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Կպատմեմ, ― ասաց Պիլարը։ ― Բայց Մարիային պետք չէ։
― Չեմ ուզում լսել, ― աղիողորմ ձայնով ասաց Մարիան։ ― Խնդրում եմ, Պիլար։ Եթե ես ներկա լինեմ, մի՛ պատմիր, որովհետև կլսեմ, կլսեմ հակառակ իմ կամքին։
Աղջկա շրթունքները դողդողում էին, և Ռոբերտ Ջորդանին թվաց, թե նա լաց է լինելու։
― Խնդրում եմ, Պիլար, մի՛ պատմիր։
― Մի՛ անհանգստանա, խուզած աղջիկ, ― ասաց Պիլարը։ ― Մի՛ անհանգստանա։ Կպատմեմ Ingles֊ին, երբ որ առիթ լինի։
― Բայց ես ուզում եմ միշտ նրա կողքին լինել, ― ասաց Մարիան։ ― Պիլար, մի՛ պատմիր, երբե՛ք չպատմես։
― Երբ դու գործ անելիս կլինես, այն ժամանակ էլ կպատմեմ։
― Ո՛չ։ Ո՛չ։ Խնդրում եմ։ Եկեք դրա մասին երբեք չխոսենք, ― ասաց Մարիան։
― Քանի որ մեր արածները պատմեցի, նրանցն էլ պիտի պատմեմ, թե չէ անարդար բան կլինի, ― ասաց Պիլարը։ ― Բայց դու չես լսի։ Երբե՛ք։
― Ի՞նչ է, ոչ մի հաճելի բան չկա՞, որ խոսենք, ― ասաց Մարիան։ ― Միշտ սարսափների՞ց ենք խոսելու։
― Այսօր կեսօրից հետո դու և Ingles֊ը, երկուսով, կարող եք խոսել ինչ ցանկանաք։
― Ուրեմն թող այդ կեսօրից հետոն շուտ գա, ― ասաց Մարիան։ ― Թող թևեր առնի գա։
― Կգա, ― ասաց Պիլարը։ ― Թևեր կառնի կթռչի֊կգա, նույն ձևով էլ կգնա, վաղվա օրն էլ կթռչի, վաղվա օրն էլ։
― Այս կեսօրից հետո, ― ասաց Մարիան։ ― Այս կեսօրից հետո։ Թող շուտ գա այս կեսօրից հետոն։
