Changes
/* Գլուխ տասներեքերորդ */
― Այո, ― ասաց։ ― Երևում է, ճիշտ ես։
==Գլուխ տասնչորսերորդ==
Երբ հասան ճամբար, ձյունն արդեն տեղում էր, փաթիլները սոճիների արանքներով թափվում էին հատակին, սկզբում մեկումեջ, դանդաղ պտույտներով, հետո խոլաբար, առատորեն, երբ ցուրտ հողմը սուրաց֊եկավ լեռներից։ Ռոբերտ Ջորդանը կանգնել էր քարայրի դիմաց ու կատաղությամբ նայում էր։
― Լավ է թափում, ― ասաց Պաբլոն։ Նրա ձայնը խռպոտ էր, աչքերը կարմրած էին ու պղտոր։
― Գնչուն եկե՞լ է, ― հարցրեց նրան Ռոբերտ Ջորդանը։
― Ոչ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ոչ նա, ոչ ծերուկը։
― Կգա՞ս հետս՝ գնանք ճանապարհի վերևի պահակակետը։
― Չէ՛, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ես այս գործից հեռու եմ մնալու։
― Մենակ կգնամ, ոչինչ։
― Կմոլորվես, ուժեղ բուք է, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ես չէի գնա։
― Զառիթափով կիջնեմ, հետո ճամփեզրով կգնամ։
― Գնալը կգնաս, բայց նրանց չես գտնի, այս ձյունից հետո հիմա երկուսն էլ ճամփա ընկած գալիս են։
― Ծերուկը կսպասի։
― Չի սպասի, հիմա կգա, չի մնա ձյան տակ։
Պաբլոն նայում էր տեղացող ձյանը, որը քամու բերանն ընկած ծեծում էր քարայրի մուտքի տապճակը։
― Սրտովդ չէ՞։
Ռոբերտ Ջորդանը հայհոյեց, Պաբլոն նայեց նրան իր պղտոր աչքերով ու ծիծաղեց։
― Հարձակումդ ջուրն ընկավ, Ingles, ― ասաց նա։ ― Արի՛, արի ներս գնանք, շուտով տղաներդ էլ կհայտնվեն։
Քարայրում Մարիան օջախն էր վառում, Պիլարը ընթրիքի պատրաստությամբ էր զբաղված։ Օջախը ծխում էր, բայց երբ աղջիկը խառնեց կրակն ու սկսեց հովհարել մի քանի տակ ծալված լրագրով, փայտերը կպան, բոցը ձգվեց դեպի վեր՝ քարայրի կամարի միջի անցքը։
― Այս ձյո՞ւնն ինչ էր, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ի՞նչ ես կարծում, շա՞տ կգա։
Շա՜տ, ― ասաց Պաբլոն հրճվանքով։ Հետո դարձավ Պիլարին։ ― Քո սրտով էլ չէ, հա՞ կին։ Հիմա դու հրամանատար ես, պետք է որ քո սրտով չլինի։
― A mi que?<ref>Ինձ ի՞նչ (իսպ․)։</ref> ― ասաց Պիլարը ուսի վրայով։ Գալիս է, գա։
― Գինի խմիր, Ingles, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ես ամբողջ օրը գինի եմ խմել ու այս ձյանն սպասել։
― Լցրո՛ւ։
― Ձյան կենացը, ― ասաց Պաբլոն ու բաժակը ձեռքին ձգվեց առաջ։ Ռոբերտ Ջորդանը նայեց նրա աչքերին ու բաժակը չխկացրեց բաժակին։ Մշուշված աչքերով ոճրագործ սոդոմացի, ասաց մտքում։ Ես այս բաժակը քո ատամներին կշխկացնեի։ Հանգի՛ստ, հանգի՛ստ, ասաց ինքն իրեն։
― Շատ գեղեցիկ է ձյունը, ― ասաց Պաբլոն։ ― Երևի այս գիշեր դուրսը չես քնի։
Ախ այդպե՜ս, ուրեմն դա էլ է քեզ տանջում, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ Ա՜խ, Պաբլո՛, Պաբլո՛, դու այս ինչքան հոգսեր ունես։
― Ասում ես չքնե՞մ, ― հարցրեց հանգիստ։
― Չէ՛։ Շատ ցուրտ է, ― ասաց Պաբլոն։ ― Խոնավ է։
Դե դու իհարկե չգիտես, Պաբլո, թե ես ինչու եմ վաթսունհինգ դոլար վճարել այս հիմա արդեն մաշված ննջապարկի համար։ Դու չգիտես, թե քանի֊քանի գիշերներ եմ սրա մեջ անցկացրել ձյուների տակ։ Եթե այդ գիշերների համար թեկուզ մի֊մի դոլար վճարեի, գիտե՞ս, թե քանի վաթսունհինգ կլիներ հիմա։
― Ուրեմն ասում ես այստե՞ղ քնեմ, ― ասաց հանգիստ։
― Այո՛։
― Շնորհակալություն, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ես դրսում կքնեմ։
― Ձյան տա՞կ։
― Այո՛ (գրողը տանի այդ կարմիր, արյունով լցված խոզի աչքերդ, խոզի ստեներով խոզի մռութդ)։ Այո՛, ձյան տակ։ (Այդ նզովյալ, կործանարար, անսպասելի, ստոր, դավաճան, վիժվածք ձյան տակ)։
Նա վեր կացավ, մոտեցավ Մարիային, որը սոճու փայտի մի նոր կտոր էր դնում կրակին։
― Շատ գեղեցիկ է ձյունը, ― ասաց աղջկան։
― Բայց գործին կխանգարի, չէ՞, ― ասաց աղջիկը։ ― Չե՞ս անհանգստանում։
― Que va, ― ասաց։ ― Անհանգստանալը վնասակար է։ Ընթրիքը ե՞րբ պատրաստ կլինի։
― Այդպես էլ մտածում էի, որ ախորժակդ բացված պիտի լինի, ― ասաց Պիլարը։ ― Մի կտոր պանիր կուտե՞ս։
― Շնորհակալություն, ― ասաց, և կինը առաստաղից կախված զամբյուղից մի մեծ գլուխ պանիր հանեց, դանակով մի հաստ շերտ կտրեց ու մեկնեց նրան։ Նա վերցրեց և կանգնած տեղն էլ սկսեց ուտել։ Համեղ պանիր էր, միայն թե այծի հոտը զգացվում էր։
― Մարիա՛, ― նստած տեղից ասաց Պաբլոն։
― Ի՞նչ է, ― հարցրեց աղջիկը։
― Սեղանը սրբի՛ր, Մարիա, ― ասաց Պաբլոն և քմծիծաղելով նայեց Ռոբերտ Ջորդանին։
― Թափել ես, սրբիր, ― ասաց Պիլարը։ ― Նախ ծնոտդ սրբիր, շապիկդ, հետո էլ սեղանը կսրբես։
― Մարիա՛, ― գոռաց Պաբլոն։
― Ուշադրություն մի՛ դարձրու։ Հարբած է, ― ասաց Պիլարը։
― Մարիա՛, ― գոռաց Պաբլոն։ ― Ձյունը դեռ գալիս է, գեղեցիկ է ձյունը։
Նա որտեղի՞ց իմանա, թե դա ինչ ննջապարկ է, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ Որտեղի՞ց իմանաս, խոզի մանր աչքերով ապուշ, ես այդ ննջապարկի համար վաթսունհինգ դոլար եմ վճարել Վուդզի գործակատարներին։ Տեսնես գնչուն ե՞րբ է գալու։ Գա, որ գնամ ծերուկի ետևից։ Կարելի է մենակ էլ գնալ, բայց վախենում եմ չգտնեմ։ Ախր չգիտեմ որտեղ է դարան մտել։
― Ձնագնդի չե՞ս ուզում խաղալ, ― ասաց Պաբլոյին։ ― Արի ձնագնդի խաղանք։
― Ի՞նչ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Այդ ի՞նչ ես ուզում ասել։
― Ոչինչ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Թամբերդ լա՞վ ես ծածկել։
― Այո։
Հետո Ռոբերտ Ջորդանն անգլերեն ասաց․
― Հիմա արդեն ստիպված ես լինելու ձիերիդ գարի, վարսակ տալու կամ էլ պիտի թողնես, որ գնան ձյանը քացի տալով կեր ճարեն։
― Ի՞նչ։
― Ոչինչ։ Քո գործն է, դո՛ւ մտածիր, բարեկամս։ Ինձ ձի պետք չէ, ես այստեղից ոտքով եմ ետ դառնալու։
― Ինչո՞ւ ես անգլերեն խոսում, ― ասաց Պաբլոն։
― Չգիտեմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Երբեմն որ շատ եմ հոգնած լինում, սկսում եմ անգլերեն խոսել։ Կամ էլ երբ վրդովվում եմ, երբ դեմ եմ առնում պատին ու գործս առաջ չի գնում, անգլերեն եմ խոսում, որպեսզի լսեմ հնչյունները։ Դրանք ինձ հանգստացնում են։ Փորձի՛ր մեկ֊մեկ։
― Այդ ի՞նչ ես ասում, Ingles, ― ասաց Պիլարը։ ― Ոնց որ շատ հետաքրքրական է, բայց բան չեմ հասկանում։
― Ոչինչ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Անգլերեն ասացի, «ոչինչ»։
― Դե լավ, իսպաներեն խոսիր, ― ասաց Պիլարը։ ― Իսպաներենն ավելի կարճ է, ավելի պարզ։
― Անշուշտ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
Բայց աստված իմ, մտածեց նա, դուք, դուք՝ Պաբլո, Պիլար, Մարիա և երկու եղբայրներ, որ նստել եք կողք֊կողքի քարայրի անկյունում, իսկ ես մոռացել եմ ձեր անունները, սակայն պիտի հիշեմ, դուք գիտե՞ք, թե ինչպես եմ ես երբեմն հոգնում այս ամենից։ Այս ամենից, և ձեզանից, և ինձանից, և պատերազմից, և ինչո՞ւ, ինչո՞ւ պիտի հիմա ձյուն գար։ Ախր դա շատ ստոր բան էր։ Չէ, ի՞նչ ստոր, ստորը քիչ է։ Բայց փաստ է, ձյունն իջնում է, ի՞նչ կարող ես անել, պիտի համակերպվես։ Դե վերջ տուր այդ դերասանություններիդ ու քեզ հավաքիր, ոնց որ քիչ առաջ հավաքեցիր, և պատրաստվիր, որ հենց գնչուն գա, գնաս ծերունու ետևից։ Բայց այս ամսի՞ն էլ ձյուն։ Դե վերջ տուր, ասաց ինքն իրեն։ Վերջ տուր ու վերցրու բաժակդ։ Այս է քո բաժակը։ Ինչպե՞ս էր ասված բաժակի մասին։ Այո, կամ պիտի հիշողությունդ ուժեղացնես, կամ էլ մեջբերումներ չանես, որովհետև եթե չհիշեցիր, պտտվելու է ուղեղիդ մեջ մոռացված անունի նման, ու պրծնում չես ունենալու։ Ինչպե՞ս էր ասված բաժակի մասին։
― Մի բաժակ գինի լցրու, խնդրեմ, ― ասաց իսպաներեն Պաբլոյին։ ― Լավ ձյուն եկավ, չէ՞։
Հարբածը նայեց նրան ու քմծիծաղեց, հետո գլխով արեց ու նորից քմծիծաղեց։
― Ոչ մի հարձակում։ Ոչ մի aviones:<ref>Ինքնաթիռներ (իսպ․)։</ref> Ոչ մի կամուրջ։ Միայն ու միայն ձյուն։
― Ի՞նչ ես կարծում, կնստի՞, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը՝ տեղավորվելով Պաբլոյի կողքին։ ― Ամբողջ ամառը կգա, չէ՞, Պաբլո, բարեկամս։
― Ամբողջ ամառը՝ չէ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Այս գիշեր և վաղը։
― Ինչո՞ւ ես այդպես համոզված։
― Այստեղ բուքը երկու տեսակ է լինում, ― ասաց Պաբլոն ծանր, խոսքերը կշռադատելով։ ― Մեկը Պիրենեյներից է փչում։ Դա ահավոր սառն է։ Հիմա դրա ժամանակը չէ։ Ավելի շուտ է լինում։
― Դե ինչ արած, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Էլի բան է։
― Այս բուքը Կանտարրիկոյից է փչում, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ծովից։ Սա ուժեղ է լինում և առատ ձյուն է բերում։
― Իսկ դու այդ բոլորը որտեղի՞ց գիտես, բարեկամս, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը։
Հիմա երբ կատաղությունն անցել էր, նրան համակել էր արբեցողության մի զգացողություն, որը նա ունենում էր հողմերի ժամանակ, բոլոր՝ ձյունաբքի, մրրիկի, հասարակածային փոթորկի, լեռներում սուրացող ամառվա ամպրոպաբեր հողմի ժամանակ։ Դա մի յուրահատուկ զգացողություն էր։ Մարտի ժամանակ էլ քամի է բարձրանում, բայց դա տաք քամի է․ տաք ու չոր, բերանդ չորանում է։ Շնչահեղձ ես լինում։ Տաք ու փոշոտ։ Մարտի հետ ծնվում է, մարտի հետ մեռնում։ Լավ ծանոթ էր այդ քամուն։
Ձյունահողմը լրիվ հակապատկերն է այդ քամու։ Ձյունահողմի ժամանակ գալիս կիպ կանգնում ես վայրի կենդանիների կողքին, և նրանք չեն վախենում քեզնից։ Կենդանիները գնում են ու չգիտեն, թե ուր, պատահում է այծամը գալիս֊ապաստանում է խրճիթիդ պատի տակ, պատահում է ձիդ հեծած գնում ես ու դեմ ես առնում իշայծամին, իսկ նա ձիուդ դնում է իր նման մի իշայծամի տեղ ու վազելով մոտենում։ Ձյունահողմի ժամանակ, գրեթե միշտ, այնպիսի զգացողություն ես ունենում, թե թշնամի գոյություն չունի։ Ձյունահողմը կարող է նաև փոթորկի նման ուժեղ լինել, բայց միշտ պարուրված է սպիտակ մի մաքրությամբ, ամեն ինչ սպիտակ է հագնում, ամեն ինչ փոխվում, և երբ հողմը դադարում է, տիրում է սպիտակ մի անդորր։ Ահա այդպիսի ձյունահողմ է հիմա։ Վայելի՛ր։ Քանդեց֊թողեց ամեն ինչ, բայց դե ի՞նչ անենք, կարող ես վայելել։
― Arroyero<ref>Ձիապան, ջորեպան (իսպ․)։</ref> եմ եղել երկար ժամանակ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Սայլերով բեռներ էինք տեղափոխում սարերում մինչև բեռնատար մեքենաների հայտնվելը։ Այդ աշխատանքի ընթացքում էլ սկսեցի գլուխ հանել եղանակից։
― Իսկ ինչպե՞ս եղավ, որ հանրապետականներին հարեցիր։
― Ես միշտ էլ ձախակողմյան եմ եղել, ― ասաց Պաբլոն։ ― Մենք աստուրիացիների հետ շատ էինք շփվում, իսկ նրանք քաղաքականապես շատ զարգացած են։ Ես միշտ էլ հանրապետական եմ եղել։
― Իսկ պատերազմի նախօրյակին ի՞նչ էիր անում։
― Աշխատում էի ձիավաճառի մոտ, Սարագոսայում։ Ցլամարտի կազմակերպիչներին ու բանակին ձի էր վաճառում։ Այդտեղ էլ հանդիպեցի Պիլարին, նա այն ժամանակ մատադոր Ֆինիտո դե Պալենսիայի հետ էր։
Պաբլոն այդ բանն ասաց ակնհայտ հպարտությամբ։
― Այնքան էլ լավ մատադոր չէր, ― ասաց եղբայրներից մեկը նայելով Պիլարին, որը կանգնել էր օջախի դիմաց՝ մեջքով դեպի նրանց։
― Չէ՞ր, ― ասաց Պիլարը շրջվելով ու նայելով նրան։ ― Լավ մատադոր չէ՞ր։
Օջախի դիմաց կանգնած, այստեղ՝ քարայրում, նա այժմ տեսնում էր կարճահասակ, թուխ, ակիրք դեմքով, տխուր աչքերով, փոս ընկած այտերով Ֆինիտոյին, որի սև ու թաց խոպոպիկով ծածկված ճակատին մատադորի նեղ գլխարկը ուրիշներին աննկատելի կարմիր հետք էր թողել։ Տեսնում էր հիմա նրան՝ կանգնած, դիմացը հինգ տարեկան մի ցուլ, որը եղջյուրները մխրճել էր ձիու կողերի մեջ ու հեծյալի հետ բարձրացնում էր վեր, ավելի վեր, սրախողխող վիզը պրկած բարձրացնում էր դարձյալ ու միշտ վեր, մինչև որ ձին շառաչով դիտապաստ ընկավ, հեծյալը խփվեց ցանկապատին, իսկ ցուլը հզոր վիզը երկարած, նետվեց առաջ, որպեսզի վերջ տա նաև նրան՝ ֆլանելի ծանր կտորը փայտի վրա փաթաթելիս, կտորը, որ ծանրացել էր արյունով՝ ցուլի գլխին, ուսերին, փայլփալցող թաց ծոծրակին ու մեջքին քսվելիս, երբ մկանների մեջ մխրճված banderilla֊ները զրնգացնելով պահում էր մատադորի վրա։ Նա տեսնում էր ցուլի եղջյուրներից հինգ քայլ հեռու կանգնած Ֆինիտոյի կիսադեմը, տեսնում էր ցուլը՝ անշարժ ու սպառնալից, և Ֆինիտոն դանդաղ բարձրացնում է սուրը, բարձրացնում է մինչև ուսը և սայրն ուղղում այն կետին, որը նա տակավին չի տեսնում, որովհետև ցուլի գլուխը ավելի բարձր է, քան իր աչքերը։ Հիմա նա ձախ ձեռքի թաց, ծանրացած կտորի շարժումով նա կստիպի, որ ցուլն իջեցնի գլուխը։ Բայց առայժմ դեռ օրորվում է կրունկների վրա և ուղղում սրի սայրը՝ ցուլի ճաքած եղջյուրի դեմ կանգնած։ Իսկ ցուլը, աչքերը սևեռած կտորին, հևում է։
Պիլարը տեսավ նրան, հիմա արդեն շատ պարզ, լսեց նրա բարակ, ջինջ ձայնը, երբ նա գլուխը շրջեց դեպի առաջին շարքում, կարմիր ցանկապատի ետևը նստածներին ու ասաց․ «Տեսնենք կկարողանանք, ա՛յ այսպես սպանել»։
Պիլարը լսեց նրա ձայնը, հետո տեսավ, թե ինչպես նրա ծունկ ծալվեց, և նա գնաց դեպի եղջյուրները, որոնք կտորի մոգական շարժումով հակվել էին բարակ, թուխ դաստակի տարուբերումների հետ մեկ ցած, մեկ աջ, մեկ ձախ էին գնում, մինչև որ սուրը մխրճվեց ցուլի փոշով պատված ծոծրակի մեջ։
Նա տեսավ սրի դանդաղ ու անվերադարձ հեռացող փայլը, որը կարծես ցուլն ինքն էր տենչում կլանել, պոկել մարդու ձեռքից, տեսավ, թե ինչպես թուխ բռունցքը դեմ առավ ձգված կաշվին ու կարճահասակ մարդը, որը մինչ այդ ոչ մի վայրկյան հայացքը չէր կտրել այն կետից, ուր խրվում էր սուրը, եղջյուրների դեմ պրկված իրանը թուլացրեց, օրորվելով հեռացավ և, ձախ ձեռքի մեջ փայտին ամրացված կտորը պահած, աջ ձեռքը բարձրացրած, կանգնեց ու նայեց մեռնող ցուլին։
Պիլարը տեսավ Ֆինիտոյին, նա կանգնել էր և հայացքով հետևում էր ցուլին, որը փորձում էր կանգուն մնալ, հետևում էր ցուլին, որը ճոճվում էր ինչպես ծառը տապալվելուց առաջ, հետևում էր ցուլին, որը ճգնում էր ոտներն անսայթաք պահել հողի մեջ․ կարճահասակ մարդը, ձեռքը հաղթական բարձրացրած օդում, նայում էր։ Պիլարը գիտեր, որ Ֆինիտոն ծանր մի բեռ ուսերից գցած մարդու թեթևության զգացումով է համակվում հիմա՝ նայելով մեռնող ցուլին, թեթևություն, որ գալիս էր այն գիտակցությունից, թե այդ եղջյուրները չեն խրվել իր մարմնի մեջ, այլ սոսկ անցել են կողքով, որ ողջ առողջ դուրս է եկել այս ամենի միջից, և մինչ նա ավելի ու ավելի էր համակվում թեթևության այդ զգացումով, ցուլն այլևս չդիմացավ ու տապալվեց, դիտապաստ փռվեց՝ չորս ոտներն օդում։ Պիլարը տեսավ, թե ինչպես կարճահասակ, թուխ մարդը հոգնած ու անժպիտ քայելց դեպի ցանկապատը։
Նա գիտեր, որ Ֆինիտոն հիմա վազել չի կարող, եթե դա անհրաժեշտ լինի թեկուզ կյանքը փրկելու համար, և Պիլարը նայում էր Ֆինիտոյին, իսկ նա դանդաղ առաջանում է դեպի ցանկապատը, սրբիչով սրբում է բերանը, նայում վերև՝ իրեն, գլխով անում, դեմքը սրբում, հետո սկսում է հաղթական պտույտը հրապարակում։
Նա քայլում է դանդաղ, ոտքերը քաշ տալով, ժպտում է մարդկանց, խոնարհվում, ժպտում, ետևից գալիս են օգնականները, նրանք կռանում, վերցնում են սիգարները, հանդիսականների գլխարկները նորից ետ նրանց են գցում, իսկ ինքը քայլում է ու ժպտում իր տխուր աչքերով և երթը գալիս֊ավարտում է Պիլարի դիմաց։ Հիմա նա նորից սրբիչը տարել է բերանին ու նստել փայտե ցանկապատի վրա։
Հիմա, օջախի դիմաց կանգնած, Պիլարն այս ամենը նորից տեսավ։
― Ասում ես լավ մատադոր չէր, հա՞, ― ասաց նա։ ― Այս ի՞նչ մարդիկ են շուրջս, ո՞ւմ հետ են օրերս անցնում։
― Լավ մատադոր էր, ― ասաց Պաբլոն։ ― Նրան միայն հասակն էր խանգարում։
― Երևի նաև թաքախտավոր էր, ― ասաց Պրիմիտիվոն։
― Թոքախտավո՞ր, ― ասաց Պիլարը։ ― Իսկ ո՞վ լիներ նրա տեղը, որ այդպիսի կյանքից հետո թոքախտով չհիվանդանար։ Այս երկրում աղքատը ո՞նց կարող է փող ձեռք բերել, կամ պիտի Խուան Մարչի նման ոճրագործ դառնա, կամ ցլամարտիկ, կամ էլ օպերային տենոր։ Ո՞նց թոքախտավոր չլիներ։ Այս երկրում բուրժույներն այնքան են ուտում, որ ստամոքս չի մնում, առանց սոդայի ապրել չեն կարողանում, իսկ աղքատը ծնված օրից մինչև մեռնելը չգիտի էլ, թե ինչ բան է կուշտ փորով հաց ուտելը։ Թոքախտավո՜ր էր։ Ճանապարհորդները երրորդ կարգի վագոններում առանց տոմսի, թաքնվիր հսկիչներից նստարանների տակ՝ փոշու, թարմ ու չորացած թքի, կեղտակույտերի կողքին ու թոքախտավոր մի լինի։ Չես լինի, բա ո՞նց, եթե ցուլի եղջյուրները կուրծդ սղկեն։
― Պարզ է, ― ասաց Պրիմիտիվոն, ― իմ ասածն էլ այդ էր, ասացի թոքախտավոր էր։
― Իհարկե թոքախտավոր էր, ― ասաց Պիլարը՝ փայտյա խոշոր գդալը թափահարելով օդում։ ― Նրա հասակը կարճ էր, ձայնը՝ բարակ, նա ուղղակի սարսափում էր ցուլերից։ Ես այդպիսի մարդ չեմ տեսել, մարտից առաջ վախից դողում էր, մարտի ժամանակ ոչ մի վախ։ Իսկ դո՞ւ, ― ասաց Պաբլոյին, ―այո՛, դո՛ւ, վախենում ես, որ կմեռնես։ Մե՜ծ բան։ Բայց Ֆինիտոն՝ միշտ վախը սրտում, մարտի հրապարակում առյուծ էր։
― Նրա համբավը տարածված էր, բոլորն ասում էին, որ խիզախ ցլամարտիկ է, ― ասաց երկրորդ եղբայրը։
― Նա շատ էր վախենում, ես այդպիսի մարդ չեմ տեսել, ― ասաց Պիլարը։ ― Նա տանը ոչ մի ցուլի գլուխ չէր պահում։ Մի անգամ, Վալլադոլիդում էր, տոնավաճառի օրերին, այնքան գեղեցիկ սպանեց Պաբլո Ռոմերոյի ցուլին․․․
― Ես դա հիշում եմ, ― ասաց առաջին եղբայրը։ ― Ներկա էի։ Դեղնավուն ցուլ էր, դուրս ընկած ճակատով, եղջյուրները երկար։ Երեսուն arrobas<ref>Իսպանական կշռաչափ, հավասար է 11,5 կգ։</ref>֊ից ավելի կլիներ։ Դա վերջին ցուլն էր, որ նա սպանեց Վալլադոլիդում։
― Ճիշտ է, ― ասաց Պիլարը։ ― Այ դրանից հետո ցլամարտասերները «Կոլոն» սրճարանում Ֆինիտոյի պատվին բանկետ կազմակերպեցին, նրանք իրենց ակումբը կոչել էին Ֆինիտոյի անունով և որոշել էին այդ օրը սպանված ցուլի գլխի խրտվիլակը նվիրել նրան։ Գլուխը կախված էր պատից, բայց կտորով ծածկված էր։ Ես էի այնտեղ, Պաստորան էր, նա ինձնից էլ տգեղ է, Նինա դե Լոս Պեյնեսն էր, կային ուրիշ գնչուներ էլ և առաջնակարգ անառակ կանայք։ Ճիշտ է, բանկետը շատ մեծ չէր, բայց թափով էր, նույնիսկ կատաղի։ Մի վեճ էլ եղավ՝ Պաստորայի ու անառակ կանանցից ամենից ավելի աչքի ընկնողներից մեկի միջև, մաքուր վարք ու բարքի շուրջը։ Ես, լուռ ու երջանիկ, նստել էի Ֆինիտոյի կողքին, և հանկարծ նկատեցի, որ նա չի ուզում նայել ցուլի գլխին, իսկ դա ծածկված էր բոսորագույն կտորով, ոնց որ չարչարանաց օրերին մեր նախկին տեը աստուծո պատկերը։
Ֆինիտոն շատ քիչ էր ուտում, որովհետև Սարագոսայում, վերջին մարտի ժամանակ, երբ մոտեցել էր ցուլին սպանելու, ուժեղ palotago էր ստացել, հարված եղջյուրի կողքով, և երկար ժամանակ գիտակցությունը կորցրել էր, դրանից հետո ստամոքսը ուտելիք չէր ընդունում, արյուն էր թքում, ու բանկետի ամբողջ ընթացքին թաշկինակը բերանից չէր հեռացնում։ Բայց ես ի՞նչ էի ուզում պատմել։
― Ցուլի գլխի մասին, ― ասաց Պրիմիտիվոն։ ― Խրտվիլակի։
― Հա, ― ասաց Պիլարը։ ― Ճիշտ է։ Բայց մինչ այդ պետք է որոշ մանրամասնություններ պատմեմ, որպեսզի հասկանաք, թե ինչն ինչոց է։ Ֆինիտոն ուրախ մարդ չէր, դա արդեն ասել եմ։ Ավելին՝ մռայլ մարդ էր, ես նրա ծիծաղելը չեմ հիշում, չէր ծիծաղում թեկուզ երբ միայն երկուսով էինք կան նույնիսկ երբ շատ ծիծաղելի բաներ էին լինում։ Ահավոր լրջությամբ էր վերաբերում ամեն ինչին։ Համարյա Ֆերնանդոյի չափ լուրջ էր։ Բայց այդ բանկետը իր պատվին էր, այն էլ իր երկրպագուներն էին տալիս, aficionados, Ֆինիտոյի ակումբի անդամները, և նա պարտավոր էր, գոնե առերևույթ, ուրախ լինել, սիրալիր, զվարթ։ Ու նա բանկետի ամբողջ ընթացքում ժպտում էր, սիրալիր խոսքեր էր ասում, և միայն ես էի տեսնում, թե ինչ վիճակում է։ Երեք թաշկինակ ուներ, երեքն էլ արյունով լցվեցին, և նա շատ ցածր ձայնով դարձավ ու ասաց ինձ՝ «Պիլար, էլ չեմ դիմանում, երևի գնամ»։
― Գնանք, ― ասացի, որովհետև տեսա, որ շատ է տանջվում։ Աղմուկն արդեն այնքան էր ուժեղացել, որ խլացնում էր։
― Չէ՛, չեմ կարող գնալ, ― ասաց Ֆինիտոն։ ― Վերջին հաշվով այս ակումբն իմ անունն է կրում, և ես պարտավոր եմ մնալ։
― Բայց եթե հիվանդ ես, պետք է գնալ, ― ասացի ես։
― Չէ՛, ― ասաց։ ― Կմնամ։ Մի քիչ մանսանիլլա լցրու։
Ես մտածում էի, որ խելոք բան չէ նրան խմիչք տալը, որովհետև ոչինչ չէր կերել, բացի այդ ստամոքսը հիվանդ էր։ Բայց երևի հնարավոր չէր այլևս այդ քեֆին ու աղմուկին առանց ուտել֊խմելու նստելը։ Սկսեց խմել։ Մեկ, երկու, տեսնեմ շիշը դատարկել է։ Թաշկինակները շարքից դուրս էին եկել, սկսեց անձեռոցիկը թաշկինակի տեղ օգտագործել։
Բանկետը հասել էր ոգևորության գագաթնակետին, ակումբի անդամներից մի քանիսը անառակ կանանցից նիհարներին նստեցրել էին ուսերին ու սկսել էին տողանցել սեղանի շուրջը։ Պաստորային համոզեցին երգել։ Էլ Նինո Ռիկարդոն կիթառ էր նվագում։ Այնքան հուզիչ էր, իսկական քեֆ էր, թեև բոլորը հարբած էին, բայց հրաշալի էր, սրտագին։ Ես ուրիշ նման բանկետ չէմ հիշում, իսկական անդալուզիական գնչուական խրախճանք։ Իսկ ծածկոցը դեռ չէին իջեցրել ցուլի գլխից, դեռ ձգում էին քեֆը, բանկետի աղը դա էր լինելու։
Ես էլ էի քեֆ անում, ծափ էի տալիս Ռիկարդոյի նվագի տակ, և այնքան էի ոգևորված Նինա դե դե Լոս Պեյնեսին երգել տալու գործով, որ չէի նկատել, թե ինչպես Ֆինիտոն թքոտած իր անձեռոցիկը գցել է ու իմն է արդեն գործածում։ Նա հիմա իրար ետևից լցնում էր մանսանիլլան ու խմում, աչքերը փայլում էին, բոլորին ուրախ ժպտում էր ու գլխով անում։ Չէր խոսում, որովհետև անձեռոցիկը շուտ֊շուտ տանում էր բերանին։ Ցույց էր տալիս, որ շատ ուրախ էր, շատ գոհ, վերջին հաշվով չէ՞ որ դա էին նրանք ուզում իրենից։
Բանկետը շարունակվում էր, իսկ Ռաֆայել Էլ Գալլոյի նախկին իմպրեսարիոն, որ նստած էր կողքիս, ինձ պատմում էր մի դեպք, որն այսպես ավարտվեց․ « Եվ մի օր էլ Ռաֆայելը գալիս է մոտս ու ասում․ ― Դու իմ ամենալավ ընկերն ես, աշխարհի ամենաազնիվ մարդը։ Ես քեզ սիրում եմ ոնց որ հարազատ եղբորս և ուզում եմ մի բան նվիրել։ ― Ասաց, հանեց մի ադամանդակուռ քորոց, տվեց ու երկու թուշս համբուրեց։ Երկուսս էլ հուզվեցինք։ Հետո Ռաֆայել Էլ Գալլոն շարժվեց դեպի սրճարանի դուռը։ Ես դարձա Ռետանային, որը նույնպես մեր սեղանի շուրջն էր նստած, ու ասացի․ ― Այդ կեղտոտ գնչուն մի ուրիշ իմպրեսարիոյի հետ պայմանագիր է կնքել։
― Այդ որտեղի՞ց հանեցիր, ― ասաց Ռենատան։
― Այս տասը տարի է իրար հետ ենք, ոչ մի անգամ նա ինձ ոչ մի բան չի նվիրել։ Ա՛յ թե որտեղից հանեցի։
Այդպես էլ եղավ։ Էլ Գալլոն թողեց ինձ ու գնաց ուրիշ իմպրեսարիոյի մոտ։
Այստեղ խոսակցությանը խառնվեց Պաստորան և ոչ թե Ռաֆայելին պաշտպանելու համար, նա Ռաֆայելի մասին այնպիսի վատ բաներ էր ասել, որ դրանից ավել հնարավոր էլ չէր, այլ «կեղտոտ գնչու» արտահայտության համար։ Նա այնպես էր կատաղել, այնպիսի խոսքեր էր ասում, որ իմպրեսարիոյի թուքը բերանում ցամաքել էր։ Ես սկսեցի հանգստացնել Պաստորային, մի ուրիշ gitana էլ սկսեց ինձ հանգստացնել, և այնպիսի մի ժխոր եղավ, որ ոչ մի բան չէր հասկացվում, միայն մի բառ էր, որ որոշակի լսվում էր՝ «պոռնիկ», մնացածը հնարավոր չէր տարբերել։ Երբ ամեն ինչ հանդարտվեց, երեքս էլ՝ այդ խոսակցության խառնվածներս, գլուխներս կախել ու մեր առջևի բաժակներին էինք նայում, հետո ես նկատեցի Ֆինիտոյի սարսափահար դեմքը, նա նայում էր բոսորագույն կտորով ծածկված ցլի գլխին։
Այդ պահին ակումբի նախագահն սկսեց իր ճառը, դրանից հետո ծածկոցը վերցվելու էր։ Ճառին ուղեկցում էին ծափեր, «Ole»֊ներ, դափում էին սեղաններին։ Ես հետևում էի Ֆինիտոյին՝ նա անձեռոցիկը տարել էր բերանը, իր անձեռոցիկը, ոչ թե իմը, կուչ էր եկել բազկաթոռի մեջ և սարսափահար նայում էր դիմացի պատից կախված ծածկված գլխին։
Երբ ճառն արդեն ավարտվում էր, Ֆինիտոն սկսեց գլուխը թափ տալ, նա ավելի ու ավելի էր կուչ գալիս, կարծես ուզում էր սուզվել֊կորչել բազկաթոռի մեջ։
― Ի՞նչ եղավ, պստիկս, ― հարցրեցի նրան, ― նա նայեց ինձ, բայց չճանաչեց, գլուխն էր թափ տալիս միայն ու կրկնում․ «Ո՛չ։ Ո՛չ։ Ո՛չ»։
Նախագահն ավարտեց ճառը, ողջյունների աղմուկի տակ բարձրացավ֊կանգնեց աթոռի վրա, արձակեց կապն ու սկսեց ցած քաշել բոսոր ծածկոցը, ծայրը ասռեց եղջույրին, նորից բարձրացրեց ու հանեց։ Բացվեց ցուլի պատից կախված դեղնավուն գլուխը, աղեղնաձև սև եղջյուրների սպիտակ ծայրերը սուրսայր էին ինչպես խոզուկի փշերը, իսկ գլուխը կարծես կենդանի լիներ՝ ճակատը դուրս ընկած, ռունգերը լայն բացված, աչքերը փայլուն, հայացքն ուղիղ Ֆինիտոյին սևեռած։
Բոլորը գոռում էին, ծափահարում, իսկ Ֆինիտոն ավելի ու ավելի էր կուչ գալիս բազկաթոռի մեջ ու անընդհատ նույն բանն ասում՝ «Ո՛չ։ Ո՛չ», և երբ արդեն հանդարտվել էին, «Ո՛չ», ասաց բարձրաձայն, ու արյունը ժայթքեց բերանից, նա չհասցրեց անձեռոցիկը տանել բերանին, արյունը վազեց ծնոտի վրայով, իսկ նա նայում էր ցուլի գլխին ու ասում․ «Հա՛, հա՛, ամբողջ խաղաշրջանին՝ հա։ Փող վաստակելու համար՝ հա՛։ Կտոր հացի համար՝ հա՛։ Բայց ես այդ հացը չեմ կարողանում մարսել։ Հասկանո՞ւմ եք դուք։ Ստամոքսս չի գործում։ Իսկ հիմա ո՛չ։ Խաղաշրջանն ավարտվել է։ Հիմա այլևս ո՛չ։ Ո՛չ»։ Նա նայեց շուրջը՝ սեղանակիցներին, ապա ցուլի գլխին, նորից ասաց «ոչ» և անձեռոցիկը տարավ բերանին ու լուռ նստեց։ Այդքան լավ, ընկերական, սրտառուչ բանկետը այսպիսի անհաջող ավարտ ունեցավ։
― Դրանից հետո ինչքա՞ն ապրեց, ― հարցրեց Պրիմիտիվոն։
― Այդ ձմեռ մահացավ, ― ասաց Պիլարը։ ― Սարագոսայում եղջյուրի կողքով ստացած այն հարվածից հետո խելքը գլուխը չեկավ։ Այդ հարվածները ավելի վատ են, քան ուղիղները։ Դրանցից մարմնի ներսի մասերն են վնասվում և չէն էլ բուժվում։ Սարագոսայից հետո այդպիսի հարվածներ շատ էր ստանում, դրա համար էլ արդեն հաջողություն չուներ։ Հասակը որ կարճ էր, դժվար էր խուսափում հարվածներից։ Եղջյուրը գրեթե միշտ կողքով կպչում էր նրան։ Մեծ մասը, իհարկե, թույլ հարվածներ էին։
― Եթե այդքան կարճահասակ էր, ուրեմն մատադոր պիտի չդառնար, ― ասաց Պրիմիտիվոն։
Պիլարը նայեց Ռոբերտ Ջորդանին և գլուխը թափ տվեց։ Հետո, շարունակելով գլուխը թափ տալ, հակվեց երկաթյա խոշոր տապակի վրա։
Այս ինչ մարդիկ են, մտածեց նա։ Այս ինչ մարդիկ են այս իսպանացիները։ «Եթե այդքան կարճահասակ էր, ուրեմն մատադոր պիտի չդառնար»։ Իսկ ես լսում եմ դա ու լռում։ Չէ, էլ չեմ բարկանա։ Բացատրես, չբացատրես մեկ է սրանց համար։ Ավելի լավ է լռեմ։ Ինչ պա՜րզ է, երբ մարդ ոչինչ չգիտի։ Que sencillo! Հանգիստ կարող է կանգնել ու ասել՝ «Այնքան էլ լավ մատադոր չէր», կամ՝ «Թոքախտավոր էր»։ Բացատրում ես, հասկացնում, իսկ նա՝ «Եթե այդքան կարճահասակ էր, ուրեմն մատադոր պիտի չդառնար»։
Օջախի վրա հակված նա հիմա նորից տեսավ Ֆինիտոյին, նա պառկել էր անկողնում, թուխ, մերկ, ազդրերին կոշտուկապուտ սպիներ, աջ կողքի ստորին կրծոսկրի տակից եղջյուրի հարվածից առաջացած վերքի խոր, սպիտակ հետքը ձգվում էր մինչև անոթը։ Նա տեսավ նրա թուխ դեմքը, գանգուր, սև մազերը, որ հիմա ետ էր տարել ճակատից, աչքերը փակ էին, իսկ ինքը նստել էր կողքին՝ մահճակալի վրա, ու շփում էր նրա սրունքները, մերսում, թուլացնում էր պրկված մկանները։
― Ո՞նց ես, ― հարցնում է նրան։ ― Ո՞նց են սրունքներդ, պստիկս։
― Շատ լավ, Պիլա՛ր, ― ասում է նա առանց աչքերը բացելու։
― Կուրծդ շփե՞մ։
― Չէ՛, Պիլար։ Ձեռք մի՛ տուր, խնդրում եմ։
― Իսկ սրունքնե՞րդ, վերևը։
― Չէ՛։ Այդ մասը շատ է ցավում։
― Քսուկով շփեմ, կտաքանան, ցավը կպակասի։
― Չէ՛, Պիլար։ Շնորհակալ եմ։ Ավելի լավ է ձեռք չտաս։
― Սպիրտով։
― Շփիր, բայց շատ թեթև։
― Վերջին ցուլին սպանելիս հրաշալի էիր, ― ասաց ինքը։
― Այո՛, լավ սպանեցի, ― ասաց նա։
Հետո, երբ շփել վերջացրել էր, ծածկեց սավանով ու պառկեց կողքին՝ մահճակալի վրա, իսկ նա թուխ ձեռքը հանեց մահճակալի տակից, դրեց իր վրա ու ասաց․ «Պիլար, դու կարգին կին ես»։ Դա, երևի, նրա երբևէ արած ամենահաջող սրախոսությունն էր, հետո սովորականի պես, ոնց որ ամեն մի մարտի հաջորդող գիշեր, նա քնեց, իսկ ինքը պառկեց կողքին, ձեռքն առավ ափերի մեջ ու ականջ դրեց շնչառության ձայնին։
Քնի մեջ վախից ցնցվում էր, մատները կծկվում էին իր ափերի մեջ, ճակատին հուլունք֊հուլունք քրտինք էր կապել, մեկ֊մեկ արթնանում էր, «Բան չկա», ասում էր ինքը, և նա նորից էր քնում։ Հինգ տարի այսպես ապրել էր նրա հետ և երբեք անհավատարիմ չէր եղել, համարյա երբեք, իսկ թաղումից հետո կապվել էր Պաբլոյի հետ, որն այն ժամանակ պիկադորների ձիերն էր մարտահրապարակ բերում և շատ էր նման այն ցուլերին, որոնց սպանելով Ֆինիտոն իր կյանքն սպառեց։ Բայց արի տես, որ ոչ ցուլի ուժը, ոչ էլ քաջությունը երկար չեն դիմանում։ Հիմա արդեն գիտի այդ բանը։ Իսկ ի՞նչն է երկար դիմանում։ Ես, մտածեց նա։ Ես երկար դիմացա։ Բայց ինչի՞ համար։
― Մարիա՛, ― ասաց նա։ ― Ուշադիր եղիր, այդ ի՞նչ ես անում։ Ճա՞շ ենք եփելու, թե՞ քաղաք ենք կրակի տալու։
Այդ պահին դռան մեջ երևաց գնչուն։ Ձյուն էր նստել վրան, կանգնած՝ հրացանը ձեռքին, նա սկսեց թափ տալ ոտքերը։
Ռոբերտ Ջորդանը վեր կացավ ու գնաց դեպի դուռը։
― Հետո՞, ― ասաց գնչուին։
― Մեծ կամրջի մոտ ժամապահները փոխվում են վեց ժամը մեկ, երկուական մարդ, ― ասաց գնչուն։ ― Ճանապարհաշինության վարպետի խրճիթում ութ հոգի են, մեկ էլ կապրալը։ Սա էլ քո ժամացույցը։
― Իսկ սղոցարա՞նը։
― Այնտեղ ծերուկն է։ Նա դրա մասին էլ կասի, ճանապարհի էլ։
― Դու ի՞նչ տեսար ճանապարհի վրա, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Ոչ մի արտակարգ բան։ Ոնց որ միշտ, մի քանի ավտոմեքենա։
Երևում էր գնչուն լավ սառել է, նրա սևաթույր դեմքի մաշկը ձգվել էր, ձեռքերը կարմրել էին։ Նա կանգնել էր քարայրի մուտքում, բաճկոնը հանել էր ու թափ էր տալիս։
― Ես սպասեցի, մինչև ժամապահները փոխվեցին, ― ասաց նա։ ― Մեկ կեսօրին փոխվեցին, մեկ էլ վեցին։ Ուշ֊ուշ են փոխվում։ Ինչ լավ է, որ բանակում չեմ։
― Հիմա գնանք ծերուկի ետևից, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը՝ հագնելով կաշվե բաճկոնը։
― Ես չէ, ― ասաց գնչուն։ ― Ես հիմա տաքանալու եմ ու հաց եմ ուտելու։ Սրանցից մեկնումեկին ես տեղը կբացատրեմ, թող քեզ տանի։ Հե՛յ, անբաններ, ― գոռաց սեղանի շուրջը նստածներին։ ― Ո՞վ է ուզում Ingles֊ին ծերուկի մոտ տանել։
― Ես կգնամ, ― ասաց Ֆերնանդոն ու վեր կացավ։ ― Ասա, որտե՞ղ է։
― Դե լսի՛ր, ― ասաց գնչուն։ ― Այստեղ․․․ ― և բացատրեց, թե ինչպես կարող են գտնել դարան մտած Անսելմոյին։
