Changes
Վաճառական մը կը վայլե՞, եղբայր:
Քիչ մը համբերեր թող, փաթլամիշ չպիտի ըլլար յա…
: ***
Շաբաթ օր է, պիտի ածիլվի Գասպար աղան:
Սափրիչի մը խանութը կերթա:
— Սանկ շատ մը կածիլե՞ս ինձի և մազերս ալ կը կտրե՞ս:
— Ի՞նչու չէ:
Գասպար աղան կը նստի աթոռին վրա:
Սափրիչն ատենական գործողությունները կատարելեն ետքը կը սապոնե յուր նոր հաճախորդն և կը դիմե յուր զենքերուն:
— Քեզի սա կաղաչեմ, որ ածելիդ սուր ըլլա, որովհետև իմ մորուքս քիչ մը սերթ է, վերջը դուն ալ կը չարչարվիս, ես ալ:
— Հանգիստ եղեք, — կը պատասխանե սափրիչն` սուր ածելի մը ընտրելու երևույթն ունենալով:
— Գիտնալու եք, որ բերտահ ալ չեմ ուզեր, սանկ վրայեն թեթև կերպով անցնելու, ձգելու է:
— Ճանըմ, հոգ մ’ընեք, սափրիչ կա, սափրիչ ալ կա, — կըսե սափրիչն և ածելիով սպառազինյալ կը մոտենա Գասպար աղային:
— Շատ աղեկ:
— Գլուխդ սանկ դիր, նայիմ:
— Դրինք:
Գործողությունը կսկսի, որուն անմիջապես կը հաջորդե արյունահեղությունը:
— Կտրեցիր, եղբայրս, կամաց ըրե քիչ մը:
— Պզտիկ չիպան մը կար հոն, ան արյունեցավ:
— Ասդին ալ կտրվեցավ:
— Հոն ալ մազը ծուռ բուսեր էր:
— Ծնոտիս վրա՞ն հապա…
— Ծնոտդ կերկի բռնեցիր տե, անկից եղավ: Մի վախնար դուն, ես զանոնք հիմա քիչ մը բամբակով կը սխմեմ:
— Վազ անցա, պապամ, հոգիս ցավեցավ, երեսս կրակի պես կէրի կոր:
— Սանկ թեթև բերտահ մ’ընեմ ու երեսդ անուշահոտ քացախով լվամ նե, կանցնի, բան չմնար:
— Չեմ ուզեր բերտահ, չեմ ուզեր, լմնցուր:
— Առանց բերտահի չըլլար:
— Ճանըմ, գլուխն իմս չէ՞ մի:
— Գլուխդ քուկդ է, բայց ամեն խանութ պատիվ մ’ունի, ածիլվելու մազեր կան տակավին երեսիդ վրա ասդին անդին: Ասանկ ձգելն մեզի անպատվություն է: Դուն սանկ դիր գլուխդ և հանգիստ եղիր:
— Պե ճանըմ, զոռով զիս տանջե՞լ կուզես, ի՞նչ ըսել է սա, ես քու խաղալի՞քդ եմ, պատիվդ պաշտպանելու համար իմ երե՞սս ընտրեցիր ասպարեզ. դահիճի պես գլուխս տնկվեր, կեցեր ես:
— Բարկացած կերևաք կոր, անոր համար չեմ ուզեր պատասխանել. միայն կաղաչեմ, որ քիչ մը համբերեք, ու լըմնցնենք սա գործը:
Սափրիչը կը հաջողի նստեցնել Գասպար աղան, որ գլուխն սափրիչին տրամադրության տակ դրած` անոր ածելիին քերծվածներուն վանկերը կը համրե ակռաները սեղմելով:
Բայց վերջապես համբերությունը կհատնի և հանկարծ աթոռեն կը ցատկե`
— Հերիք պե, մա՛րդ, հերիք, արյան մեջ ձգեցիր երեսս` ըսելով:
— Լմնցավ, լմնցավ, — կը պատասխանե սափրիչն և պարզ ջուրով կը լվա Գասպար աղային երեսը:
— Էո՜ֆ, Էո՜ֆ...
— Տես դադրեցավ արյունը, չորս տեղեն միայն կը բխի կոր, ան ալ քիչ մը բուտրայով կանցունենք հիմա:
— Ըրե՜, եղբայր, ինչ որ պիտի ընես, լմնցուր, վերջացա, այ մարդ վերջացա. պիթիմ, պե ատա՛մ, պիթիմ:
— Չեմ ուրանա, թե մորուքդ քիչ մը սերթ է:
— Առաջուց ըսինք ձեզի, էֆենտիմ:
Սափրիչն յուր բոլոր ուժն կսպառե բրնձի փոշիով դադրեցնել արյունահեղությունը և չհաջողիր:
— Հարյուր տրամի մոտ արյուն հանեցիր, պե ատամ:
— Ծո՛, սա շիշեն տուր:
Աշակերտը սրվակ մը կը բերե պարունակությունն դժոխային քարե պատրաստված բաղադրություն մ’ըլլալու էր, որովհետև ամեն անգամ, որ փետուրի մը ծայրով կը քսեր այն ջուրեն Գասպար աղային երեսը, Գասպար աղան դժոխային ցավեր կզգար և վեր-վեր կը ցատկեր:
— Ահա լմնցավ, սիրտդ հանգիստ ըլլա, — ըսավ սափրիչը Գասպար աղային` սրվակն աշակերտին դարձնելով:
— Շնորհակալ եմ, շնորհակալ եմ, - պատասխանեց Գասպար աղան:
— Հիմա մազերդ:
— Չէ, չէ, չեմ ուզեր, մազերս թող մնան` — ըսելն, հինգնոց մը նետելն ու դուրս ելնելն մեկ ըրավ Գասպար աղան:
— Այս չափ ալ աքսի մարդ բնավ տեսած չունիմ, — մռմռաց ինքն իրեն սափրիչը:
— Իսկ Գասպար աղան ինքզինքն փողոցի մեջ գտնելուն պես հառաչեց ու ողբաց սա պես.
— Աս ի՜նչ թոաֆ աշխարհ է, գլուխնուս պիլե տեր չենք կրնար կոր ըլլալ…
: ***
