Փորձեմ ավելի պարզ բացատրել։
Զիլբերովիչը զանգում էր ինձ ոչ թե իր դեմքից, (սեփական դեմք նա երբեք չի ունեցել), այլ ուրիշ մարդու հանձնարարությամբ։ Այդ ուրիշին ես ենթակա չէի ոչ ծառայողական առումով, ոչ նյութականապես, նրա վերաբերմունքը իմ նկատմամբ չէր կարող ազդել իմ գործերի վրա։
Եթե ես նրան վերաբերվեի ակնածանքով և այդ պատճառով պատրաստ լինեի կատարել նրա բոլոր պահանջները, դա էլ այդպես չէր։ Ավելին, նրա համոզվածությունը, որ նա տիրում է վերջնական ճշմարտությանը, իմ աչքերում նրան դարձնում էր կոմիկական։