Changes
— Համաձայն եմ, համաձայն եմ։ Որ այդքան հիմար է, կապենք։
==«Առ ու փախիր» ճայակը==
Եվ այսպես Քեռի Ֆեոդորն ապրեց գյուղում։ Գյուղացիները սիրեցին նրան։ Որովհետեւ երբեք պարապ֊սարապ չէր նստում, ամբողջ ժամանակ գործ էր անում կամ էլ խաղում էր։ Իսկ հետո հոգսերը ավելացան։ Մարդիկ իմացան, որ Քեռի Ֆեոդորը կենդանիներ է սիրում, եւ սկսեցին նրա համար տարբեր կենդանիներ բերել։ Երամից ետ մնացած թռչուն լիներ, թե մոլորված նապաստակ, անմիջապես բռնում բերում էին Քեռի Ֆեոդորի մոտ։ Իսկ նա խնամում էր, բուժում ու ազատ արձակում։
Մի անգամ նրանց մոտ մի ճայակ հայտնվեց։ Աչքերը ոնց որ կոճակներ, կտուցը հաստլիկ։ Շատ զայրացկոտ ճայակ էր։
Քեռի Ֆեոդորը կերակրեց նրան եւ նստեցրեց պահարանի գլխին։ Անունը դրեցին «Առ ու փախիր»․ ինչ աչքովն ընկներ՝ թռցնում էր, քարշ տալիս պահարանի վրա։ Նույնիսկ զարթուցիչն էր քարշ տվել պահարանի վրա։ Նրա մոտից ոչ մի բան հնարավոր չէր ետ վերցնել։ Անմիջապես թեւերը տարածում էր, ֆշշացնում ու կտցահարում։ Պահարանի վրա մի ամբողջ պահեստ էր գոյացել։ Հետո մի քիչ մեծացավ, կազդուրվեց եւ սկսեց պատուհանից դուրս թռչել։ Բայց երեկոյան անպայման վերադառնում էր։ Եվ ոչ դատարկ ձեռքով։ Կամ պահարանի բանալի էր բերում, կամ բացիչ, կամ երեխայի հագուստ։ Մի անգամ նույնիսկ ծծակ էր բերել։ Երեւի դրսում մանկասայլակի մեջ քնած երեխայից էր թռցրել։ Քեռի Ֆեոդորը շատ էր վախենում ճայակի համար․ վատ մարդիկ կարող էին հրացանով սպանել նրան կամ փայտով խփել։
Իսկ կատուն որոշեց ճայակին գործի դնել։
— Ի՞նչ ենք անտեղի կերակրում սրան։ Թող մի օգուտ էլ ինքը տա։
Եվ սկսեց ճայակին խոսել սովորեցնել։ Ամբողջ օրերով նստում էր կողքին եւ ասում․
— Ո՞վ է, ո՞վ է, ո՞վ է։
Շարիկը հարցնում է․
— Ինչ է, բան ու գործ չունե՞ս։ Ավելի լավ է մի երգ սովորեցնես, կամ էլ ոտանավոր։
Կատուն պատասխանում է․
— Ես էլ կարող եմ երգել։ Բայց դրանից օգուտ չկա։
— Իսկ քո «ով»֊ից ի՞նչ օգուտ կա։
— Կա։ Կգնանք անտառ ցախ հավաքելու, իսկ տանը ոչ ոք չի մնա։ Ուզածդ մարդը կարող է մտնել տուն եւ մի որեւէ բան տանել։ Բայց եթե մարդ գա, դուռը թակի, ճայակը հարցնի․ «Ո՞վ է», թակողը կմտածի, որ տանը մարդ կա, եւ ոչինչ չի գողանա։ Պա՞րզ է։
— Բայց ինքդ էիր ասում, որ մեր տանը գողանալու բան չկա,— ասում է Շարիկը։— Դու նույնիսկ ինձ չէիր ուզում վերցնել։
— Էդ առաջ էր, որ ոչինչ չունեինք,— բացատրում է կատուն,— իսկ հիմա մենք գանձ ենք գտել։
Շարիկը համաձայնում է ու ինքն էլ կատվի հետ միասին սկսում է սովորեցնել ճայակին։ Մի ամբողջ շաբաթ չարչարվեցին, վերջապես ճայակը սովորեց։ Հենց որ մեկը թակում էր դուռը կամ թփթփացնում արտասանդուղքի վրա, ճայակն անմիջապես հարցնում էր․
— Ո՞վ է, ո՞վ է։ Այդ ո՞վ է։
Ահա թե դրա հետեւանքն ինչ եղավ։ Մի անգամ Քեռի Ֆեոդորը, Շարիկը եւ կատուն գնացին սունկ հավաքելու։ Տանը ճայակից բացի ոչ ոք չկար։ Գալիս է փոստատար Պեչկինը։ Դուռը թակում է եւ լսում․
— Ո՞վ է։
Նա ասում է․
— Ես եմ, փոստատար Պեչկինը։ «Մուրզիլկա» ամսագիրն եմ բերել։
Ճայակը նորից է հարցնում։
— Ո՞վ է։
Փոստատարը նորից ասում է․
— Ես եմ, փոստատար Պեչկինը։ «Մուրզիլկա» ամսագիրն եմ բերել։
Սակայն դուռը ոչ ոք չի բացում։ Փոստատարը նորից է թակում եւ նորից լսում․
— Ո՞վ է, Այդ ո՞վ է։
— Ո՞վ պիտի լինի, ես եմ, Փոստատար Պեչկինը։ «Մուրզիլկա» ամսագիրն եմ բերել։
Եվ ամբողջ օրն այդպես շարունակ։
— Թըխկ—թըխկ։
— Ո՞վ է։
— Ես եմ, փոստատար Պեչկինը, «Մուրզիլկա» ամսագիրն եմ բերել։
— Թըխկ—թըխկ։
— Ո՞վ է։
— Ես եմ, փոստատար Պեչկինը։ «Մուրզիլա» ամսագիրն եմ բերել։
Ի վերջո, Պեչկինը վատ է զգում։ Հալից ընկնում է։ Նա նստում է արտասանդուղքին եւ ինքն է սկսում հարցնել․
— Ո՞վ է։
Իսկ ճայակը պատասխանում է․
— Ես եմ, փոստատար Պեչկինը։ «Մուրզիլկա» ամսագիրն եմ բերել։
Պեչկինը նորից է հարցնում։
— Ո՞վ է։
Ճայակը նորից պատասխանում է․
— Ես եմ, փոստատար Պեչկինը։ «Մուրզիլկա» ամսագիրն եմ բերել։
Իսկ երբ Քեռի Ֆեոդորը, Մատրոսկինն ու Շարիկը տուն վերադարձան, շատ զարմացան։ Փոստատարը, արտասանդուղքին նստած, անընդհատ նույն բանն էր կրկնում․ «Ո՞վ է» հա «ո՞վ է»։
Իսկ տնից միեւնույն բանն էր լսվում․
— Ես եմ, փոստատար Պեչկինը։ «Մուրզիլկա» ամսագիրն եմ բերել։
Փոստատարին հազիվհազ ուշքի բերեցին եւ թեյ խմեցրին։ Իսկ նա երբ իմացավ, թե ինչն ինչոց է, չնեղացավ։ Միայն ձեռքը թափ տվեց ու երկու հատ կոնֆետ դրեց գրպանը։
