Changes
Բայց Մուռկա կովը նրանց հոգսը ավելացրեց։
==Գլուխ ութերորդ — Գայլուկը ծաղկում է==
Մուռկա կովը հիմար էր եւ երես առած։ Բայց կաթ շատ էր տալիս։ Օր օրի վրա ավելի ու ավելի շատ։ Բոլոր դույլերը, բոլոր բանկաները լիքն էին կաթով։ Նույնիսկ ակվարիումն էր կաթով լցված։ Ձկները մեջը լող էին տալիս։
Մի անգամ Քեռի Ֆեոդորն արթնանում է ու տեսնում, որ լվացարանի մեջ ոչ թե ջուր է լցրած, այլ թթված կաթ։ Նա կանչում է կատվին եւ ասում․
— Էս ի՞նչ ես անում։ Հիմա ինչպե՞ս պետք է լվացվենք։
Կատուն մռայլ պատասխանում է․
— Գետում էլ կարելի է լվացվել։
— Հա, բա ձմռա՞նը։ Էլի՞ գետում լվացվենք։
— Ձմռանը կարելի է բոլորովին չլվացվել։ Չորս կողմը ձյուն է, չես կեղտոտվի։ Իսկ ընդհանրապես ոմանք իրենց երեսը լեզվով են լվանում։
— Ոմանք մկներ էլ են ուտում,— ասում է Քեռի Ֆեոդորը։— Իսկ լվացարանի մեջ այլեւս թթված կաթ չտեսնեմ։
Կատուն մտածում է եւ ասում․
— Լավ։ Ես հորթուկ կպահեմ։ Թթված կաթը թող խմի։
Իսկ ճաշին դարձյան նորություններ կային։ Եվ նորից Մուռկայի հետ կապված։ Դաշտից, չգիտես ինչու, ետեւի ոտքերի վրա է գալիս։ Բերանում էլ՝ մի ծաղիկ։ Ձեռքերը կանթած գալիս է իր համար ու երգում․
<poem>
<i>Հիշում եմ ես, ջահել էի դեռ,
Մեր բանակը արշավում էր ինչ֊որ տեղ …</i>
</poem>
Միայն թե բառերը չէր կարողանում արտասանել, ասում էր․
<poem>
<i>Մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մո՜ւ,
<i>Մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մո՜ւ…
</i>
</poem>
Ու գլխի վրա էլ գլխարկի պես ամպ էր նստել։ Շարիկը հարցնում է․
— Ինչո՞ւ է այդպես ուրախացել։ Տո՞ն է, ինչ է, նրա համար։
— Ի՞նչ տոն,— ասում է Քեռի Ֆեոդորը։
— Գուցե ծննդյան օրն է։ Կամ կեֆիրի օր է։ Կամ գուցե կովերի Նոր տարին է։
— Ի՞նչ գործ ունի այստեէ Նոր տարին,— ասում է Մատրոսկինը։ Ուղղակի մոլեխինգ է կերել կամ էլ գայլուկ։
Իսկ կովը վազեց ու, շրըխկ, զարկեց պատին։ Հազիվհազ կարողացան գոմը մտցնել։ Մատրոսկինը գնաց կթելու։ Դուրս եկավ հինգ րոպեից հետո, բայց նրա հետ էլ էր ինչ֊որ տարօրինակ բան կատարվել։ Մատրոսկան այնպես էր հագել, կարծես գոգնոց լիներ առջեւից կապած, կովկիթն էլ սաղավարտի պես դրել էր գլխին։ Եվ ինչ֊որ անմիտ մի բան էր երգում․
<poem><i>
Նավաստի եմ ե՜ս,
Զբոսնում եմ, տե՜ս,
Օր֊օրի, ամեն օ՜ր,
Ալիքներին շորո՜ր։
</i></poem>
Երեւում է, ուրախ կաթ է խմել։ Շարիկը Քեռի Ֆեոդորին ասում է․
— Կովը գժվել էր, քիչ է, հիմա էլ կատուլ է խելքը թռցրել։ «Շտապ օգնություն» պետք է կանչել։
— Մի քիչ էլ սպասենք,— ասում է Քեռի Ֆեոդորը։— Գուցե խելքի են գալիս։
Ի՞նչ խելքի գալ։ Մուռկան գոմում Օգինսկու պոլոնեզն է բառաչում․
<poem><i>
Մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մո՜ւ։
Մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մու֊մո՜ւ։
</i></poem>
Իսկ կատուն սկսեց ինչ֊որ ավելի տարօրինակ բան երգել․
<poem><i>
Մայրիկն ուներ երկու հավք,
Երկու սիրուն, ուրախ սա՜գ,
Մեկը մոխրագույն, մյուսն սպիտակ․
Պետյան ու Մարուսյա՜ն։
</poem></i>
Եվ ինքն էլ գլուխը, շը՛խկ, խփեց պատին։
Այստեղ արդեն Քեռի Ֆեոդորն էլ անհանգստացավ․
— Շարիկ, վերցրու այս երկու կոպեկանոցը եւ «շտապ օգնություն» կանչիր։
Շարիկը վազեց զանգահարելու, իսկ կովն ու կատուն քիչ֊քիչ սկսեցին ուշքի գալ։ Երգելն ու բառաչելը դադարեցրին։ Կատուն բռնեց գլուխն ու ասաց․
— Ա՜յ թե կաթ է տալիս մեր կովը։ Վերցնես այդ կաթը խտացնես ու կռվի ժամանակ թշնամու բանակին ուղարկես, որ բոլոր զինվորները խելագարվեն ու խրամատներից դուրս թռչեն։
Այդ պահին նրանց է մոտենում փոստատար Պեչկինը։ Կարմրատակած եւ ուրախ։
— Լսեցեք, թե ինչ հոդված եմ կարդացել թերթում։ Մի տղայի մասին։ Աչքերը շագանակագույն են, իսկ մազերն առջեւից այնպես են ցցված, կարծես կովը լիզած լինի։ Բոյն էլ մեկ մետր քսան սանտիմետր է։
— Հետո ի՜նչ,— ասում է կատուն։— Քի՞չ կան այդպիսի տղաներ։
— Կարող է եւ քիչ չեն,— պատասխանում է փոստատարը,— բայց այդ տղան տնից հեռացել է։ Իսկ ծնողներն անհանգստանում են, թե ինչ է պատահել նրան։ Նույնիսկ պարգեւ են խոստացել գտնողին։ Գուցե հեծանիվ տան։ Իսկ ինձ, փոստը բաժանելու համար, ուղղակի շատ է պետք հեծանիվը։ Ես նույնիսկ մետր եմ բերել․ պետք է ձեր տիրոջ բոյը չափեմ։
Շարիկը հենց որ լսեց, սիրտը բռնեց։ Հիմա Պեչկինը Քեռի Ֆեոդորի բոյը կչափի ու նրան տուն կտանի, իսկ ի՞նչ կանեն ինքն ու կատուն։ Կորած են։
Իսկ կատուն իրեն չի կորցնում եւ ասում է․
— Չափել միշտ կարելի է։ Նախ մի քիչ կաթ խմեք։ Նոր եմ կթել կովը։ Իմ Մուռկային։
Փոստատարը համաձայնում է․
Հաճույքով կխմեմ։ Շատ օգտակար բան է։ Այդ մասին նույնիսկ թերթերում են գրում։ Տվեք ինձ ամենամեծ գավաթը։
Կատուն տուն վազեց ու շտապ բերեց ամենամեծ գավաթը։ Կաթը լցրեց ու տվեց Պեչկինին։ Հենց որ Պեչկինը խմեց կաթը, աչքերը չռեց ու սկսեց երգել։ Ո՜նց է երգում։
<poem><i>
Երբ կառապան էի փոստում,
Ջահել էի եւ ուժեղ։
</i></poem>
Եվ գլուխը տվեց պատին՝ շրը՛խկ։
Իսկ ճայակը տնից հարցնում է․
— Ո՞վ է։ Այդ ո՞վ է։
Փոստատարը պատասխանում է․
— Ես եմ, փոստատար Պեչկինը։ Մետր եմ բերել։ Պետք է ձեր կաթը չափեմ։ Տվեք ինձ ամենամեծ գավաթը։
Այդ պահին եկավ «շտապ օգնությունը»։ Երկու սանիտար դուրս եկան եւ հարցնում են․
— Ձեզնից ո՞վ է խելքը թռցրել։
Պեչկինը պատասխանում է․
— Տունն է խելքը թռցրել։ Ինձ վրա է հարձակվում։
Սանիտարները վերցրին նրան եւ տարան դեպի մեքենան։ Եվ ասացին․
— Գայլուկը հիմա ծաղկում է։ Շատերն են գժվում։ Հատկապես կովերը։
Երբ նրանք գնացին, Քեռի Ֆեոդորը կատվին ասաց․
— Այդ կաթը մի տեղ թափիր։ Որ էլ փորձանքի չգանք։
Կատուն ափսոսում է կաթը թափի։ Իբր մեքենային ոչինչ չի պատահի։ Տրակտորները չեն գժվում։ Եվ ամբողջ կաթը լցնում է բաքի մեջ։ Ուղղակի դույլից։
Միտյան կանգնեց, կանգնեց, հետո դռդռացրեց եւ սլացավ կատվի վրա։ Կատուն դույլը շպրտեց եւ շտապ ծառը մագլցեց։ Իսկ Միտյան սկսեց դույլով ֆուտբոլ խաղալ։ Այնքան խաղաց, մինչեւ դույլը լավաշ դարձրեց։ Այ թե ինչպիսին է այդ ինժեներ Տյապկինի մոդելը։
Հետո էլ գնաց գյուղում չարություն անելու։ Մոլախոտերի բուկն էր լցնում, հավերի ետեւից էր ընկնում։ Հազար ու մի երգեր դռդռացնում։ Իսկ վերջում էլ մտավ ջուրը լողանալու։ Քիչ էր մնում խեղդվեր։ Հազիվ դուրս եկավ ջրից, ամաչում էր։ Մոտեցավ տանն ու կանգնեց իր տեղում։ Ոչ մեկի վրա չէր նայում։ Ինքն իրեն հայհոյում էր։
Քեռի Ֆեոդորը շատ բարկացավ Մատրոսկինի վրա եւ անկյուն կանգնեցրեց։
— Մյուս անգամ կանես այն, ինչ քեզ ասում են։
Շարիկը ծիծաղեց կատվի վրա։
Բայց Քեռի Ֆեոդորն ասաց․
— Լա՛վ, լա՛վ։ Անկյուն կանգնած մարդու վրա չեն ծիծաղի։
— Իհարկե, Մատրոսկինը կատու էր, ոչ թե մարդ։ Բայց, միեւնույն է, Քեռի Ֆեոդորի համար նա մարդ էր։
Իսկ կովին էլի արկածներ պատահեցին։ Այն էլ ոչ քիչ։
