Changes

— Ոչ, ոչ, ոչ,համառորեն կրկնեց Բորմենտալը,– — բարի եղեք, հագցրեք։

— էս Էս ի՞նչ է, Աստված վկա,– — գռմռաց դժգոհ Շարիկովը։

— Շնորհակալ եմ, դոկտոր,- — սիրալիր ասաց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը,– — թե չէ, արդեն հոգնել եմ դիտողություն անելուց։

-— Եվ՝ պատառաքաղով, խնդրում եմ,– — ավելացրեց Բորմենտալը։

— Ես Էլ էլ օղի կխմեմ,— հայտարարեց նա հարցական։

— Իսկ հերիք չէ՞,- — տեղեկացավ Բորմենտալը,– — վերջին ժամանակներս շատ եք վրա պրծնում օղուն։

― Ըհը, ձեզ մոտ ամեն ինչ շքերթի պես Էէ,— սկսեց խոսել նա,— անձեռոցիկն՝ Էստեղէստեղ, փողկապն՝ Էստեղէստեղ, ու «կներեք», ու «խնդրեմ», «մերսի», իսկ Էնպեսէնպես, որ իսկականից լինի, էդ մեկը՝ չէ։ Չարչարում եք ձեզ, ոնց որ ցարական ռեժիմի ժամանակ։

— Ստաժը,— կրկնեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը և դառնացած ճոճեց գլուխը,- — այստեղ արդեն ոչինչ չես կարող անել։ Կլիմը...

— Չեմ ուզում, ավելի լավ Է է օղի խմեմ։– խմեմ։— Դեմքը յուղոտվածի պես Էրէր, ճակատին քրտինք Էր էր հայտնվել, նա զվարթացել Էր։ էր։ Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչն Էլ Էր էլ էր քիչ բարիացել խմիչքից հետո։ Աչքերը պարզվել Էինէին, նա բարեհաճ նայում Էր էր Շարիկովին, որն անձեռոցիկով նստած Էրէր, ինչպես ճանճը թթվասերի վրա։ Իսկ Բորմենտալը, խմիչքից հետո,դրսևորեց գործունեության հակում։

— Դե՛-հ, ի՞նչ ձեռնարկենք ձեզ հետ այս երեկո,տեղեկացավ նա Շարիկովից։

— Ամեն օր կրկե՞ս, — բավականին բարեհոգությամբ ասաց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը,— իմ կարծիքով, բավական ձանձրալի Է։ է։ Ձեր տեղը գոնե մեկ անգամ թատրոն կգնայի։

— Ես թատրոն գնացողը չեմ,– — դժկամությամբ պատասխանեց Շարիկովը և խաչակնքեց բերանը։

— Զինա,— տագնապած բղավեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը,— օղին տար, աղջիկս, այլևս պետք չէ։ Իսկ ի՞նչ եք կարդում։- կարդում։— Նրա գլխում հանկարծ մի պատկեր շողաց. անմարդաբնակ կղզի, գազանի մորթիով ու գդակով մարդ։– մարդ։— «Պետք է լինի Ռոբինզոնը...»։

— էդԷդ... ոնց էր... Էնգելսի նամակագրությունը էդ... անունն ինչ էր սատանայի... Կաուտսկու հետ։

― Երկուսի հետ էլ– էլ,— պատասխանեց Շարիկովը։

― Դուք եղանա՞կն էլ գիտեք,– — հարցրեց հետաքրքրված Բորմենտալը։

― էստեղ Էստեղ էլ ի՞նչ եղանակ,— օղուց հետո ավելի զրուցասեր դարձած բացատրեց Շարիկովը,— հասարակ բան է։ Թե չէ ի՞նչ. մեկը յոթը սենյակներում է նստած, քառասուն հատ շալվար ունի, մյուսը դեսուդեն ընկած, աղբամաններից ուտելու բան է ման գալիս։

― Յոթը սենյակ ասելով, դուք, իհարկե, ի՞նձ էիք ակնարկում,- — հպարտությամբ աչքերը կկոցած՝ հարցրեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը։ Շարիկովը կծկվեց ու լուռ մնաց։

― Երեսունինն հոգու,– — իսկույն պատասխանեց Բորմենտալը։

― Լա՜վ գործ է,– — վախեցած պատասխանեց Շարիկովը,– — էդ ինչի՞ համար։

― Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչ,– — տագնապած բացականչեց Բորմենտալը։

— Շարիկով, նախանցյալ օրը դուք մի տիկնոջ եք կծել սանդոխքի սանդուխքի վրա,— վրա պրծավ Բորմենտալը։

— Դուք կանգնած եք զարգացման ամենաստորին աստիճանի վրա,— ավելի բարձր բղավեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը,— դուք դեռևս նոր֊նոր ձևավորվող, մտավոր առումով մի թույլ արարած, ձեր բոլոր արարքները զուտ գազանային են, և դուք, համալսարանական կրթութլուն կրթություն ստացած երկու մարդու ներկայությամբ, թույլ եք տալիս ձեզ, միանգամայն անտանելի սանձարձակության ինչ-ինչ խորհուրդներ տալ տիեզերական չափերի և էլի տիեզերական ապուշության, թե ինչպես բաժանել ամեն ինչ, և նույն ժամանակ ատամի փոշի եք խժռում։

— Ուրեմն, այսպես,- — դղրդում էր Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը,– — օղ արեք ձեր ականջին... ի դեպ, ինչո՞ւ եք վրայից հանել ցինկի քսուքը... որ դուք պետք է լռեք և լսեք, թե ինչ են ձեզ ասում։ Սովորել ու ջանալ սոցիալական հասարակության գեթ փոքր֊ինչ տանելի անգամ դառնալ։ Իմիջիայլոց, ո՞ր սրիկան է այդ գրքույկը ձեզ տվել։

― Ձեզ որ լսենք, ամենքը սրիկա են,— վախեցած պատասխանեց Շարիկովը՝ շշմած երկու կողմից հարձակումից՛.հարձակումից։

— Ես կռահում եմ,– — չարացած ու կարմրատակած բացականչեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը։

— Հետո՞ ինչ... հա, ՇվոնդերՆ Շվոնդերն է տվել։ Նա սրիկա չէ։ Որպեսզի զարգանամ:

— Տեսնում եմ, ինչպես եք զարգացել Կաուտսկուց հետո,– — ծղրտան ու դեղնելով՝ բղավեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը։ Այստեղ նա մոլեգնած սեղմեց պատի վրայի զանգը։- զանգը։— Այսօրվա դեպքը լավագույնս ցուցադրում է դա։ Զինա՛։

— Զինա՛,- — բղավեց Բորմենտալը։

— Զինա՛,– — գոռաց վախեցած Շարիկովը։

— Ընդունարանում,— հնազանդորեն պատասխանեց Շարիկովը,– — արջասպի պես կանաչ։

— Դե, հիմա վառել,— հուսահատ բղավեց Շարիկովը,– — պետական է, գրադարանի գիրք է։

— Նամակագրություն է կոչվում... ի՞նչ էր։ էնգելսի Էնգելսի և այդ գրողի տարածի... Գցեք վառարանը։

— Ես այդ Շվոնդերին առաջին պատահած ծառից կկախեի, ազնիվ խոսք,– — բացականչեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը՝ մոլեգնած կծելով հնդուհավի թևը,– — զարմանալի մի աղբ է նստած տանը, թարախի պես։ Քիչ է դե, որ զանազան տխմար պասկվիլներ է գրում թերթերում...

— Ձեզ ոչ ոք չի էլ առաջարկում։ Ձեզ կարգին պահեք։ ԴոկաորԴոկտոր, խնդրեմ։

— էԷ, էնտեղ ում ասես, որ չեն թողնում,— երկիմաստ պատասխանեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը,— ի՞նչ կա նրանց մոտ։

— Ի՞նչ ասել Է է այդ Յուսսեմսը,— կասկածանքով հարցեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը։

— Աստված գիտե դրանց, առաջին անգամ Է է բառը հանդիպում։

— Ուրեմն, Նիկիտինի մոտ նայեք։ Անհրաժեշտ Էէ, որ ամեն ինչ հստակ լինի։

— Էդպե՜ս֊սս։ Ի՞նչ կասեք փղերի վերաբերյալ, թանկագին Շարիկով,– — անվստահ հարցրեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը։

Տասը րոպե անց, Իվան Առնոլդովիչը և Շարիկովը, բադակտուց գլխարկներով և դրապե վերարկուներով, օձիքները բարձրացրած, գնացին կրկես։ Բնակարանում լուռ֊լուռ էր։ Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչն իր աշխատասենյակում էր։ Նա վառեց կանաչ լուսամփոփով լամպը, ինչից վիթխարի աշխատասենյակը շատ խաղաղ դարձավ, և նա սկսեց էափչփել չափչփել աշխատասենյակը։

Ոչ ոք ոչինչ չպատասխանեց դրան։ Բնակարանում դադարել Էին րոլոր էին բոլոր ձայները։ Օբուխովո նրբանցքում ժամը տասնմեկին, էնչպես ինչպես հայտնի է, մեղմվում է երթևեկը։ Հազվադեպ հնչում էր ուշացած մի անցորդի հեռավոր ոտնաձայները, որոնք կտկտում էին վարագույրից այն կողմ ու մարում։ Աշխատասենյակում Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչի մատների տակ նրբաձայն զնգում էր ռեպետիրը փոքր գրպանում։ Պրոֆեսորն անհամբերությամբ սպասում էր դոկտոր Բորմենտալի և Շարիկովի վերադարձին։