Changes

Նա մագլցում էր, մագքցում մագլցում էր ու մագքցում մագլցում և ճանապարհին քթի տակ երգում էր այս երգը, որ տեղնուտեղը ինքն էր հորինել։ Ահա սա․

               :::Թե արջուկները լինեին մեղու,

               :::Նրանց մտքով երբեք չէր անցնի,

               :::Եվ տունը այսքան բարձր ու հեռու

               :::Նրանք երբեք չէին կառուցի։:

:::Եվ այդ ժամանակ, եթե, իհարկե,

               Եվ այդ ժամանակ, եթե, իհարկե:::Մեղուները լինեին արջուկ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Մեղուները լինեին արջուկ, &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Արջուկների շատ պետքն էր, ի՞նչ է, &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Գալ ու մագլցել այսպիսի բարձունք։:<br>

— Եվ այս բոլորը նրա պատճառով, — վերջապես խոստովանեց նա, երբ մի երեք անգամ ևս գլուխկոնծի տվեց, ինչպես պետքն է ծանոթացավ ցածի ճյուղերի հետ և սահուն վայրէջք կատարեց մասրենու փշոտ թփերի մեջ, — այս բոլորը նրա համար, որ ես շա՛տ եմ մեղր սիրում։ Մայրա՜կ…Մայրի՜կ…

Հենց նախորդ օրը երեկոյան Քրիպտոֆեր Քրիստոֆեր Ռոբինը հյուր էր գնացել իր բարեկամի՝ Դնչիկի մոտ, և այնտեղ բոլոր հյուրերին փուչիկներ էին նվիրել։ Քրիստոֆեր Ռոբինին բաժին էր ընկել մի մեծ, շատ մեծ, կանաչ փուչիկ, իսկ Ճագարի Ազգականներից ու Ծանոթներից մեկի համար մի շատ մեծ, պարզապես հսկայական կապույտ փուչիկ էին պատրաստել։ Բայց այդ Ազգականն ու Ծանոթը բուչիկը փուչիկը չվերցրեց, որովհետև դեևս դեռևս այնքան փոքր էր, որ նրան երեկույթի չէին բերել, և Քրիստոֆեր Ռոբինը ստիպված եղավ երկու փուչիկն էլ ինքը վերցնել՝ թե կանաչը, թե կապույտը։

Վինի֊Թուխը նախ և առաջ մատեցավ մոտեցավ մի ծանոթ ջրափոսի և ինչպես պետքն է թավալվեց ցեխաջրում, որպեսզի բոլորովին֊բոլորովին սևանա, նմանվի իսկական ամպիկի։ Հետո սկսեցին փուչիկը լցնել օդով, և երբ փուչիկն այնքան ուռեց , որ թվում էր՝ հիմա֊հիմա կպայթի, Քրիստոֆեր Ռոբինը հանկարծ բաց թողեց թելը։ Եվ հենց որ նա թելը բաց թողեց, Վինի֊Թուխը փուչիկի հետ սլացավ երկինք ու կախվեց օդում, ճիշտ և ճիշտ մեղուների ծառի դիմաց, միայն մի քիչ հեռու։

— Դու նման ես արջի, որը թռջում թռչում է փուչիկից կախված։

― Գուցե նրանք մտածում ենմեն, թե դու ուզում ես գողանա՞լ իրենց մեղրը։

― Որ այդպես է, շատ եմ խնդրում, գնա տուն, բեր հովանոցդ և այստեղ գլխիդ պահած հետ ու առաջ քայլիր։ Շարունակ նայիր ինձ ու ասա․ «Ա՛յ֊ա՛յ֊ա՛յ, կարծես թե անձրև անձրեւ է գալու»։ Ես կարծում եմ որ այդ ժամանակ մեղուները մեզ կհավատան։

― Դե լավ, ոչինչ, նա երևի քեզ տեսնում է։ Իսկ հիմա բաց արա հովանոցը և գլխիդ պահած այստեղ հետ ու առաջ քայլիր։ Շարունակ նայիր ինձ ու ասա․ «Ա՛յ֊ա՛յ֊ա՛յ, կարծես թե անձև անձրև է գալու», իսկ ես կերգեմ Ամպիկի երգը, որը, երևի, երգում են բոլոր ամպիկները երկնքում… Դե, սկսի՛ր։

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ես Ամպիկ եմ, Ամպիկ, Ամպիկ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ոչ թե փոքրիկ թուխ արջուկ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ա՜խ, ինչ լավ է լինել Ամպիկ

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ու սավառնել երկնքում։

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ա՜խ, երկնքում կապույտ֊կապո՜ւյտ

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Եվ հարմար է, և խաղաղ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Դրա համար Ամպիկների

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Երգը թեթև է, ուրախ։