Changes
Ռավիկն իսկույն տեսավ, որ կինը պոռնիկ չէ։ Եվ ոչ էլ հարբած։ Նա կնոջ թևը առաջվա նման չէր սեղմում այլևս։ Կինը այդ չէր զգում և, եթե ուզենար, հեշտությամբ կարող էր ազատվել նրա ձեռքից։
Ռավիկը փոքբ֊ինչ փոքր֊ինչ սպասեց։
— Իսկապես, ո՞ւր եք գնում։ Գիշեր, մենակ, Փարիզում,— հանգիստ հարցրեց նա ևս մի անգամ ու բաց թողեց կնոջ ձեռքը։
Դա շոֆերական գարեջրատուն էր։ Նստած էին տաքսու մի քանի վարորդ և մի քանի պոռնիկ։ Վարորդները թղթախաղով էին զբաղված։ Պոռնիկները աբսենտ էին խմում։ նրանք Նրանք վայրկենական հայացքով կնոջը չափեցին։ հետո Հետո անտարբեր շրջեցին հայացքները։ Պոռնիկներից տարիքով ամենամեծը բարձրաձայն հորանջեց, մյուսն սկսեց ծուլորեն ներկել շրթունքները։ Միջանցքի խորքում գազազած կռիսայի դեմքով կրտսեր քելները քարե սալիկներին թեփ էր ցանում ու սրբում հատակը։ Ռավիկը կնոջ հետ նստեց մուտքից ոչ հեռու գտնվող մի սեղանի մոտ։ Այդպես ավելի հարմար էր։ Ցանկացած րոպեին կարող էր գնալ։ Նա նույնիսկ վերարկուն չհանեց։
— Ի՞նչ եք ուզում խմել,— հարցրեց նա։
— Կարմիր քստիկներ,— ասաց նա։— Եվ պորտապարուհի։ Ինչպես երևում է, թուրքական նավատորմում է ծառայել։
Կինը ձեռքերը դրեց սեղանին։ նա Նա դա այնպես արեց, կարծես այլևս այնտեղից չէր վերցնելու։ Ձեռքերը սառն էին, բայց դա ոչնչի մասին դեռ չէր խոսում։ Ասենք, ձեռքերն այնքան էլ սառը չէին։ Ռավիկը նկատեց, որ նրա աջ ձեռքի միջին մատի եղունգը ջարդվել է, ըստ երևույթին, ընկել և տեղը դեռ խարտոցված չէ։ Լաքը տեղ-տեղ թափվել էր։
Քելները բերեց բաժակներն, ու մի տուփ սիգարետ։
Նա վճռել էր, որ ինքը գնա հակառակ ուղղությամբ։
— Չդիտեմ։ Չգիտեմ։ Որևէ կողմ։
— Իսկ որտե՞ղ եք ապրում։
— Ոչ, ոչ...— Ռավիկին մի պահ հուզեց այս խոնարհ պատրաստակամությունը։— Մնացեք այստեղ։ Դուք կարող եք քնել։ Ես մի երկու ժամով պետք է գնամ, ստույգ չգիտեմ՝ ինչքան ժամանակով։ Դուք մնացեք այստեղ։
Ռավիկը հագավ վերարկուն։ Մտքում մի կասկած ծագեց։ Բայց նա իսկույն վանեց այն ու մոռացության մատնեց։ Այս ինը կինը գողության չի անի։ Սա այն տիպերից չէ։ Այսպիսիներին ինքը շատ լավ է ճանաչում, ճանաչում։ Ասենք, ինչ կա, որ ինչ էլ գողանա։
Ռավիկն արդեն դռան մոտ էր, երբ կինը հարցրեց.
— Ինչպես երևում է, դուք ուզում եք ձեր կյանքը հարմարավետ դարձնել։
— Այն Ժամանակ ժամանակ ուրիշ ձևով կհայհոյեի,— բացատրեց տաքսու վարորդը և թեքվեց դեպի Ֆոշ ավենյուն։— Ավելի համոզված։ Հասկանալի՞ է։
— Ոչ, Ոչ։ Խաչմերուկներում մի քիչ դանդաղ գնացեք։
— Չասեք էլ, դանդաղ եմ գնալու։ Անիծյալ փողոցները կարծես յուղած լինեն։ Բայց ինչո՞ւ եք ինձ հարցնում, եթե ասածս չեք լսում։
