Changes
— Է՜յ, դո՛ւ, ավազակի աղջիկ... Մենք դեռ կհանդիպենք։
Ամեն բան ավելի վատ եղավ, քան ենթադրում էր Ռոնին։ Մատիսն այնպես կատաղեց, որ նույնիսկ նրա ավազակները վախեցան։
Բայց սկզբում նրան ոչ ոք չհավատաց, և Մատիսը, գուցե կյանքում առաջին անգամ, նրա վրա զայրացավ։
— Ստեղծագործիր քեզ համար ինչ խելքիդ փչի, բայց այդպիսի հիմարություն չհամարձակվես հնարել։ Հենց այդ պետք է գլուխդ մտներ՝ Բորկայի ավազակները բնակություն են հաստատել Մատիսի ամրոցում։
— Չէ,— ասաց Ռոնին,— ես չեմ ստում։
Եվ նա նորից սկսեց պատմել՝ ինչ լսել էր Բիրկից։
— Սո՛ւտ է,— բղավեց Մատիսը։— Եվ Բորկան էլ որդի չունի։ Նա ընդհանրապես երեխա չունի։ Դա վաղուց բոլորին հայտնի է։
Ավազակները նստած էին լուռ, ոչ ոք չէր համարձակվում խախտել լռությունը։ Առաջինը Ֆյոսոկի լեզուն բացվեց.
— Դա, իհարկե, այդպես է, բայց և այնպես մարդիկ ասում են, թե նա տղա ունի։ Նրան Ունդիսան վախից ծնել է այն ամպրոպային գիշերը, հիշում եք, երբ հայտնվեց մեր Ռոնին։
Մատիսն այրեց նրան իր հրացայտ աչքով։
— Եվ ոչ մեկը ինձ այդ մասին մի խոսք չի՞ ասել։ Դե, ճիշտն ասեք, էլ ի՞նչ եք ինձնից թաքցնում։
Նա բոլոր ավազակներին չափեց վայրի հայացքով, ճանկեց սեղանից միանգամից երկու մեծ բաժակ գարեջուր և թափով շփեց, ամբողջ պատը ծածկելով սպիտակ փրփուրով։
— Ուրեմն ի՛նչ է դուրս գալիս՝ Բորկայի թուլան թափառում է իմ ամրոցում և դո՛ւ, Ռոնի՛, խոսո՞ւմ ես նրա հետ։
— Այդ նա էր ինձ հետ խոսում։
Ամբողջ երեկո ավազակները նստել կրակի մոտ՝ որոշում էին ինչ անել։ Ինչպես Բորկայի ավազակներին քշել հյուսիսային աշտարակից, ահա թե ինչի վրա էր գլուխ ջարդում Մատիսը։
Հաջորդ առավոտ Ռոնին արթնացավ լույսը բացվելու հետ։ Հայրն արդեն նստած էր սեղանի մոտ ու շիլա էր ուտում, բայց ափսեի շիլան համարյա չէր պակասում։ Նա մռայլ՝ գդալը մոտեցնում էր բերանին, բայց մոռանում էր, որ պետք է բերանը բացի, և շատ քիչ բան էր նրան հաջողվում կուլ տալ։ Ուշքի եկավ միայն այն ժամանակ, երբ դահլիճ խուժեց Պստիկ Կլիպը, որը Ստուրկասի և Տյոգեի հետ գիշերը պահակ էր կանգնել ամրոցը երկու մասի բաժանող անդունդի մոտ։
— Հե՜յ, Մատիս, շուտ արի, Բորկան քեզ է սպասում։ Կանգնած է մյուս կողմում և գժի նման գոռում է։ Ուզում է քեզ հետ խոսել։
— Ահա՜ թե ինչ, Բորկան ցանկանում է հետս խոսե՞լ։ Դժոխք ու կրակ... Ինչ կա որ, թող փորձի, բայց դրանից հետո հազիվ թե կարողանա վաղը մեկ ուրիշի հետ խոսել,— ասաց Մատիսը և այնպես սեղմեց ատամները, որ կրճտացին։ Եվ այստեղ բոլոր ավազակները դուրս թռան իրենց խուցերից, որ տեսնեն, թե դահլիճում ինչ է կատարվում։
— Արագ վերջացրեք ձեր շիլան,— հրամայեց Մատիսն իր մարդկանց։— Եվ գնանք։ Մենք պետք է բռնենք այդ վայրի ցուլի կոտոշներից ու անդունդը գցենք։
Ռոնին վայրկենապես հագնվեց։ Որպեսզի հագնի հորթի չդաբաղած կաշվից կարած բաճկոնակն ու շալվարը, շատ ժամանակ պետք չի։ Մինչև ձյան գալը նա ման էր գալիս ոտաբոբիկ։ Չէր սիրում երկարաճիտ կոշիկ հագնել կամ կապել կոշիկները։ Առավել ևս չարեց այդ բանն այս առավոտ, երբ պետք էր շտապել։
«Ահա թե ինչպիսին է նա»,— մտածեց Ռոնին, տեսնելով Բորկային, որը ոտքերը հեռու֊հեռու դրած ու մեծ բերանը ծռած՝ ժպտալով կանգնել էր իր մարդկանց առաջ։ «Լավ է, որ նա այնպես բարձրահասակ ու բարեկազմ չէ, ինչպես Մատիսը»,— մտածեց Ռոնին։ Բայց Բորկան, ակնհայտորեն շատ ուժեղ էր, ոչինչ չես կարող ասել։ Հասակը, ճիշտ է, այն չէր, բայց ինչ լայնաթիկունք էր ու պինդ։ Նրա կարմիր մազերը անհնազանդ ցցվել էին այս ու այն կողմ։ Նրա կողքին կանգնած էր նույնպիսի կարմրագլուխ մեկը ևս, բայց նրա մազերը հավասար պառկած էին, և հեռվից թվում էր, թե նա պղնձե սաղավարտով էր։ Այո, հոր կողքին կանգնած էր Բիրկը, և ամեն բանից երևում էր, որ այն, ինչ այստեղ կատարվում էր, նրա սրտովն էր։ Նա թաքուն Ռոնիին գլխով ողջունեց, ասես իրենք հին ընկերներ են։ Այ քեզ մեծամիտ։ Ինչ է փչել խելքին, Բորկայի թուլա...
— Լավ է, Մատիս, որ այդքան շուտ եկար,— ասաց Բորկան։
Մատիսը մռայլ նայեց իր թշնամուն։
— Ես ավելի շուտ կգայի, բայց մի գործ ինձ ուշացրեց։
— Այդ ի՞նչ գործ է,— քաղաքավարի հետաքրքրվեց Բորկան։
— Պատկերացրու, մի բանաստեղծություն, որը ես հնարեցի առավոտ վաղ։ Կոչվում է «Մեռած Բորկայի հուղարկավորության ողբը»։ Գուցե դա, թեկուզ փոքր, մխիթարություն կլինի Ունդիսայի համար, երբ այրիանա։
Բորկան կարծում էր, թե Մատիսն իսկույն իր հետ բանակցություններ կսկսի և աղմուկ չի բարձրացնի այն բանի համար, որ ինքը բնակություն է հաստատել հյուսիսային աշտարակում։ Բայց, ավաղ, նրան դառն հիասթափություն էր սպասում։
— Այնուամենայնիվ, լսիր ինձ, Մատիս,— նորից սկսեց Բորկան։— Մեր անտառում մենք այլևս չէինք կարող մնալ, որովհետև զինվորները հետապնդում էին մեզ գոմաղբի ճանճերի պես։ Իսկ ես որևէ տեղ պետք է պատսպարվեի երեխայիս, կնոջս ու ավազակներիս հետ։
— Այդ բոլորը հասկանալ կարելի է, բայց, ոչ այս, ոչ այն՝ զավթել ուրիշի բնակավայրը, առանց տիրոջից թույլտվություն խնդրելու՝ այդպես չեն վարվում մարդիկ, որոնք գոնե մի կաթիլ խիղճ ունեն։
— Բավական տարօրինակ խոսքեր են ավազակի համար,— բացականչեց Բորկան։— Մի՞թե դու չես վերցնում այն ամենը, ինչ ուզում ես, ոչ ոքից թույլտվություն չհարցնելով։
— Հը՛մ֊հը՛մ,— փնչացրեց Մատիսը։
Ակնհայտ էր, որ նա չգիտեր ինչ պատասխանի, թեև Ռոնին չէր էլ հասկանում՝ ինչու հայրն այդպես կորցրեց իրեն։ Հետաքրքիր է, մտածեց նա, ի՞նչ է վերցնում Մատիսը ոչ ոքից թույլտվություն չխնդրելով։ Հարկավոր է անպայման պարզել։
— Ի դեպ,— ասաց Մատիսը որոշ ժամանակ լռելուց հետո,— հետաքրքիր է, այնուամենայնիվ, իմանալ, ինչպես եք հայտնվել իմ աշտարակում, որ այդ նույն ճանապարհով էլ ձեզ դուրս շպրտեմ։
— Դե ի՛նչ, փորձի՛ր,— պատասխանեց Բորկան։— Ուզում ես իմանալ, ինչպե՞ս ենք մտել այնտեղ։ Մենք, հասկանում ես, մի տղա ունենք, որը երկար, ամուր պարանի օգնությամբ կարող է բարձրանալ ամենաբարձր պատը։
Եվ նա խառնեց Բիրկի մազերը, իսկ Բիրկն, ի պատասխան, ժպտաց։
— Եվ, ահա, այս տղան վերևում ամրացրեց պարանը, ու մենք բոլորս նրանով վեր մագլցեցինք, իսկ հետո շատ հանգիստ մտանք աշտարակը և այնտեղ հյուսեցինք ավազակների հարմարավետ մի բույն...
— Կամ մենք ստիպված կլինենք երգել «Մեռած Բորկայի հուղարկավորության ողբը», կամ դու քո ամբողջ խուժանի հետ կկորչես մեր աշտարակից նույն ճանապարհով, որով թափանցել ես այնտեղ,— ասաց Մատիսը։
— Չեմ կասկածում, որ մեզնից մեկնումեկի համար կերգեն «հուղարկավորության ողբը»,— ասաց Բորկան,— բայց հյուսիսային աշտարակից ես ոչ մի տեղ չեմ գնա։
— Դեռ կտեսնենք,— ասաց Մատիսը։
Նրա բոլոր ավազակները միահամուռ հավանություն արտահայտեցին և իսկույն ճանկեցին իրենց զենքերը, բայց Բորկայի ավազակներն էլ զինված էին, իսկ անդունդի եզրին այդպիսի ընդհարումը լավ չէր կարող վերջանալ, դա հասկանում էին և՛ Մատիսը, և՛ Բորկան։ Այդ պատճառով էլ, մի անգամ էլ հայհոյելով միմյանց, նրանք առժամանակ ցրվեցին։
Երբ Մատիսը վերադարձավ իր քարե դահլիճը, նրա տեսքը բոլորովին էլ հաղթանակած չէր, այնպես, ինչպես իր ավազակներինը։ Ճաղատ Պերը աչքով արեց եկածներին և ժպտաց՝ լայն բացելով անատամ բերանը։
— Հը, ո՞նց է վայրի ցուլը, որին կոտոշներից բռնած ուզում էիր անդունդը գցել։ Ի՞նչ եղավ։ Երևի այնպիսի դղրդոց հնչեց, որ ամրոցը վախից ցնցվեց։
— Շիլադ կուլ տուր, ծերուկ, և լռիր, իսկ ցուլի հոգսը թող ինձ,— ասաց Մատիսը,— ժամանակը կգա, և ես նրա հախից կգամ։
[[Կատեգորիա:Արձակ]]
[[Category: Մանկական]]
[[Կատեգորիա:Հեքիաթ]]
