Changes

Քանի դեռ գնացքը չկար՝ մեր դիմաց տեսնում էինք կիսակառույց շինության ավերակները։ Չոր, երկինք ցցված որբացած սյուներ։ Նայում ենք գնացքին։ Բեռնատար վագոնների ընթացքի տեսարանը, մեր մեջքին Վարդենիս քաղաքի նախկին օդանավակայանն է։ Իսկ օդանավակայանի ավերակներն, անկեղծ ասած, բնավ պատմական տեսք չունեն։ (Մեր աչքը կրթված է միջնադարյան եկեղեցիների ավերակներով)։ Բայց հենց դրանց համար ենք եկել։

Մայրաքաղաքի պարապ արվեստագետներ, որոնք իրենք իրենց համար ինչ֊որ բաներ են հորինում, եւ հետո ուզում են, որ մյուսները հաստատեն դրանք։ Իսկ Վարդենիսում մարդիկ մոռացել են օդանավակայանի մասին, ոչինչ չգիտեն, ոչինչ չեն հիշում, ու շվարողը, զարմացողը մենք ենք։ Ի՞նչպես։ Այո, մարդիկ այստեղից օդ են բարձրացել փոքրիկ սովետական ուղղաթիռներով եւ օդանավերով։ Դա շա՜տ վաղուց էր, մոտավորապես 50 տարի առաջ։ Մենք ծնված չէինք կամ օրորոցում էինք։ Մեր դիմաց հիմա օդանավակայանի վազքուղին խոնավ է, հող է, սեւ, գյուղատնտեսական նշանակության հող։ Հողի մասին մտքի նոր թռիչքնե՞ր։ Կամ հողի նախկին նշանակության հանդեպ նոր վերաբերմո՞ւնք։ Մենք հուզված ենք, որովհետեւ մոտեցել ենք եւ գտնվում ենք մոռացված նշանակությունների տարածքում։ Ուզում ենք այս անցյալն ապրել նորովի։ Գրո՛ղը տանի, այս պատմությունը ոչ մի տեղ չի կորել, պարզապես դրա մասին աշխարհում ոչ ոք չի մտածում։ Հուզվելու կարիք չկա։ Լուսանկարային մեխանիկական հայացք եւ վե՛րջ։

Օդանավակայանի վարչական շենքում մեռյալ դատարկությունը երկշերտ է՝ սովետական եւ հետսովետական։ Գավառի օդանավակայանը՝ օդանավերով, հետո գոմը՝ կենդանիներով, հետո՝ մենք մեր ստվերներով, ուրվականների պես թափառում ենք շենքում։ Մեր խցիկներն աշխատում են, անխոնջ արտադրում, վերաներկայում են, իսկ ներկան աղետալի է, եւ խցիկների համար սովորական։ Օդում ճոճվող մետաղական կառուցվածքները տիեզերական տրամադրություն են ստեղծում, ֆիլմային միջավայր, մենք տարվում ենք, բայց… ուշքի պետք է գանք։ Գավառ քաղաքի մարդիկ՝ հայտնի ցրտի եւ օղու հանդեպ իրենց դիմացկունությամբ, իրենց կարտոֆիլով ու բարբառով, որ ժամանակին դարձել են օդային ճանապարհների սպառողներ, սովետական արդիականության նախագծի մասնակից, եւ ընդամենը։ Բայց մենք նրանց վերագրում ենք քաղաքական հավակնություններ։ Եւ հետո կասենք, թե չունենք որեւէ հանձնարարական։

Ավերակներն անբաժան են մեր կյանքից։ Դրանք ամենուր են՝ հետ, առաջ, աջ թե ձախ։ Հայաստանի տեղական ավիաուղիների կյանքը տեւել է ավելի կարճ, քան կտեւի դրա ավերակների կյանքը։ Ավերակների կյանքի անորոշ տեւողությունը որեւէ նոր տեսողություն չի առաջարկում։ Մենք մեր կյանքը տեղավորում ենք այդ անորոշության արանքում մի տեղ։ Ավերակների շուրջ, ազատված տարածքների հաշվին, մեր շուրջ կառուցվում են նոր հնաոճ ամրոցներ։ Դրանք խեղդում են մեզ եւ ետ են մղում դեպի ավերակներ։ Դեպի երկինք նայող, անտանիք, հսկա, ներքին տարածության հաշվին ազատություն ստացած ավերակներ։ Մեռած մարմիններ, որոնցում տեղավորվում է մեր ձրիակեր երեւակայությունը, արվեստագետի մեր արարչագործությունը։ Եւ արվեստագետին սահմանված է այդքանը․

պետք է ընդունել։

✻✻✻