Ուզում ես, ուզում ես, ուզում ես…
հեղինակ՝ Դոնալդ Բիսեթ |
Արեւի ճառագայթներն ընկել էին այգու հեռավոր անկյունում աճող ծառին, զեփյուռը խաղում էր նրա ճյուղերի հետ, իսկ տերեւները շշնջում էին․
— Ուզում ես, ուզում ես, ուզում ես…
Դա կախարդական ծառ էր։ Բավական էր կանգնել այդ ծառի տակ ու մտքում մի բան ցանկանալ, եւ այդ ցանկությունը տեղնուտեղը հայտնվում էր։
Իսկ կախարդական ծառից քիչ հեռու գտնվող տանն ապրում էր հաստլիկ մի ծերուկ։ Նրա անունը Ուիլյամ Քեդոգեն Սմիթ էր։ Գյուղի կրպակում նա օճառի արեւտուր էր անում եւ չէր կարողանում հանդուրժել երեխաներին, տղաներին եւ նույնիսկ՝ աղջիկներին։
Մի անգամ նա կանգնեց կախարդական ծառի տակ եւ ասաց․
— Ուզում եմ, որ բոլոր հարեւան աղջիկներն ու տղաները հայտնվեն Լուսնի վրա։
Դեռ խոսքը չէր ավարտել, երբ բոլոր աղջիկներն ու տղաները հայտնվեցին Լուսնի վրա։
Լուսնի վրա ցուրտ էր ու անհրապույր, եւ ամենափոքր երեխաները նույնիսկ լաց եղան։ Բայց մայրիկները շատ հեռու էին, եւ ոչ ոք չկար, որպեսզի նրանց մխիթարեր։
Հենց որ երեխաներն անհետացան, կախարդական ծառի վրա նստած ծռչուններն անմիջապես լռեցին, իսկ կեռնեխը՝ միստր Սմիթի աչքերի մեջ նայելով, ասաց․
— Ուզում եմ, որ բոլոր երեխաները վերադառնան։
ԲԱյց միստր Քեդոգեն Սմիթն ընդհատեց նրան․
— Ոչ, ուզում եմ, որ նրանք մնան Լուսնի վրա։
Կեռնեխը դարձյալ ասաց․
— Ուզում եմ, որ նրանք վերադառնան։
Երեխաները արդեն շփոթվեցին․ նրանք չէին հասկանում, թե որտեղ պետք է լինեն՝ Լուսնի՞, թե՞ Երկրի վրա։
Միստր Սմիթը ոտքը խփեց գետնին ու ասաց․
— Ուզում եմ, որ՝…
Բայց դեռ չէր հասցրել խոսքն ավարտել, երբ կեռնեխն ասաց․
— Ուզում եմ, որ միստր Սմիթը դառնա բարի մարդ։
Եվ միստր Սմիթը «Ուզում եմ, որ բոլոր երեխաները մնան Լուսնի վրա» ասելու փոխարեն, հանկարծ միտքը փոխեց, քորեց ծոծրակն ու ասաց․
— Ուզում եմ, որ բոլոր երեխաները այսօր երեկոյան հյուր լինեն ինձ։ Ես նրանց կհյուրասիրեմ թխվածքով, նարնջի դոնդողով եւ մրգահյութով։ Ես այլեւս օճառ չեմ վաճառի։ Փոխարենը հրուշակեղենի խանութ կբանամ։ Եվ ոչ ոքի թույլ չեմ տա, որ ինձ ասեն Ուիլյան Քեդոգեն Սմիթ, թող ուղղակի Սմիթ ասեն… Ուռա, ուռա, ուռա…
Նա երեք անգամ գլուխկոնծի տվեց, ու ծառի վրա նորից երգեցին թռչունները։
