Changes
/* Գլուխ առաջին. Նորանոր հանդիպումներ */
— Ուզում ես ասել, որ Պանդուխտի նախնիները Անդրծովյան Տիրակալնե՞րն են,— սեփական ականջներին չհավատալով բացականչեց Ֆրոդոն: — Նշանակում է, նրանց տոհմը մինչև հիմա չի՞ մարել: Իսկ ես նրան պարզապես թափառականի մեկն էի համարում:
— Թափառակա՞ն,— բացականչեց Գենդալֆը: — Դե ուրեմն իմացիր. Դունադանները Արևմուտքի մարդկանց մեծ ցեղի հյուսիսային սերունդներն են: Նրանք անցյալում էլ էին ինձ օգնում, իսկ ապագայում մեզ բոլորիս հարկավոր կլինի նրանց օգնությունը, քանզի մենք բարեհաջող հասանք ՌիվենդելԱզատք, բայց Մատանուն վիճակված չէ այստեղ հանգչել:
— Ըստ երևույթին, այդպես է,— համաձայնեց Ֆրոդոն: — Բայց ես միայն մի ցանկություն ունեի՝ ինչքան հնարավոր է արագ ընկնել այստեղ... Եվ հույս ունեմ, որ այլևս ինձ հարկ չի լինի ճանապահը շարունակել: Մի ամբողջ ամիս անցկացրել եմ օտարության մեջ, ճամփաներին, և հիմա լրիվ կշտացած եմ դրանից: Այժմ ուզում եմ ինչպես հարկն է հանգստանալ: — Ֆրոդոն լռեց և աչքերը փակեց: Բայց մի քիչ լռելուց հետո նորից խոսեց: — Ես մտքում հաշվեցի և, ըստ իս, ստացվեց, որ այսօր միայն հոկտեմբերի քսանմեկն է: Որովհետև մենք գետանցումին մոտեցանք քսանին:
— Գետանցումի մոտ, երբ հետ նայեցի,— ոչ շատ վստահ հիշեց Ֆրոդոն,— ինձ թվաց, թե Սև Հեծյալների կողքին սպիտակ շողշողուն կերպարանք տեսա: Ուրեմն ես Գլորֆինդելի՞ն տեսա, այո՞:
— Այո՛,— հաստատեց հրաշագործը: — Գլորֆինդելը զորեղ Առաջնածիններից մեկն է, էլֆ իշխան՝ արքայական տոհմից: Այո, Ռիվենդելում Ազատքում ուժեր կգտնվեն, որոնք ընդունակ կլինեն ժամանակավորապես դիմադրել Թշնամուն, ուրիշ վայրերում էլ այդպիսի ուժեր կան, նույնիսկ ձեզ մոտ, Հոբիթստանում, թեև՝ բոլորովին այլ տիպի... Բայց եթե իրադարձությունների ընթացքը չփոխվի, վերջին ազատ ամրոցները կվերածվեն Սև զորքերի ծովերով շրջապատված կղզյակների... Իսկ առայժմ,— նա ընդհատեց ինքն իրեն, վեր կացավ, և նրա մորուքը խրոխտ տնկվեց,— մենք պետք է խաղաղ արիություն պահպանենք: Մի քանի օր հետո դու լրիվ կապաքինվես, եթե ես այսօր իմ խոսակցություններով քեզ մահվան դուռը չհասցնեմ: Այստեղ, ՌիվենդելումԱզատքում, քեզ ոչինչ չի սպառնում... Առժամանակ: Այնպես որ մի անհանգստացիր:
— Որտեղի՞ց ինձ արիություն, որ խաղաղություն պահպանեմ,— ձեռքը թափ տվեց Ֆրոդոն: — Մի խոսքով, ես առայժմ այդ մասին չեմ անհանգստանում: Պատմիր ինձ, խնդրեմ, իմ բարեկամների մասին, և այն ժամանակ արդեն իսկապես կխաղաղվեմ: Չգիտեմ ինչու, քունս տանում է, բայց մինչև չպատմես, թե նրանց ինչ է եղել, չեմ կարողանա քնել:
Գլոյնն ուշադիր նայեց Ֆրոդոյին:
— Եթե դեռ չես լսել, ապա ավելի լավ է այդ մասին առայժմ չխոսենք,— ասաց նա: — Նրանք Էլրոնդը մտադիր են է Խորհուրդ հրավիրել, և այնտեղ, ես այդպես եմ կարծում, մենք շատ բան կիմանանք: Իսկ հիմա... — Գլոինը նորից քթի տակ ծիծաղեց,— ավելի լավ չի՞ լինի որևէ ուրիշ բանի մասին խոսենք:
— Ես համոզված եմ,— աշխուժորեն պատմում էր Գլոինը,— որ Դեյլից Ազատք Ռիվենդել հին ճանապարհով կարելի է ապահով ճանապարհորդել միայն Գրիմբեորնի ռազմիկների շնորհիվ: Նրանք պահպանում են Բարձր Լեռնանցքը և Ծանծաղուտը՝ Զառիվայրի ծանծաղուտը՝ Քարրոքի մոտ: Բայց Ցավոք սրտի, նրանց մաքսերը բարձր են և նրանք, առաջվա նման, պես թզուկներին չեն խնայում,— գլուխն օրորելով ավելացրեց Գլոինը: — Դրա փոխարեն նրանց մեջ դույզն իսկ մի կաթիլ անգամ նենգություն չկա, իսկ դա այսօր շատ արժե: Բայց բոլորից լավ մեզ վերաբերվում են Դեյլում, Լճափի թագավորությունը հիմնադրած մարդիկ: Այժմ այնտեղ կառավարում է Բարդ Նետաձիգի թոռը, Բեյնի ավագ որդին՝ Բրանդ թագավորը: Նա հմուտ կառավար է, և նրա թագավորությունը տարածվում է Երկար լճի Էսգարոթ քաղաքից մինչև հեռավոր հարավ ու արևելք:
— Իսկ ինչպե՞ս է քո ժողովուրդը,— նրան հարցրեց Ֆրոդոն:
— Մեզ մոտ բազում իրադարձություններ են տեղի ունեցել,— պատասխանեց Գլոինը,— և՛ լավ, և՛ վատ: Բայց լավը, պատկերացրեքպատկերացրու, այնուամենայնիվ ավելի շատ է. մինչև այժմ մշտապես մեր բախտը բերել է: Թեպետ մենք էլ, հասկանալի է, զգում ենք չարագուշակ ամպի սև շունչը, որ կախվել է ողջ Միջերկրի վրա: Եթե ուզում ես, մեր մասին ավելի մանրամասն կպատմեմ քեզ: Բայց հենց հոգնես, իսկույն ընդհատիր ինձ: Թզուկին, ասում են, չես զսպի, երբ խոսում է իր դարբնոցից:
Եվ Գլոինը մանրամասն սկսեց պատմել թզուկների Սարամիջի Թագավորության ճակատագրի մասին: Նա ուշադիր ու զգայուն ունկնդրի էր հանդիպել. Ֆրոդոն նրան չընդհատեց, ցույց չտվեց, որ հոգնել է, ոչ մի անգամ խոսելու փորձ չարեց, չնայած արդեն քառորդ ժամ հետո դադարեց լսածի իմաստը հասկանալ՝ խճճվելով տարօրինակ շատ երկրների ու անունների մեջ, որոնց մասին կյանքում չէր լսել: Նրան ուրախացրեց Դաինի մասին լուրը, որն առաջվա պես կառավարում էր Սարամիջի Թագավորությունը: Նա երկու հարյուր հիսունմեկ տարեկան էր, համընդհանուր հարգանք ու սեր էր վայելում, իսկ թզուկների հարստությունը մշտապես բազմապատկվում էր: Նրա արշավանքի տասը մասնակիցներից յոթըՖրոդոն իմացավ նաև, որ կռվել էին Հինգ Զորաց ճակատամարտում, ողջ մնացած տասը թզուկներից յոթն ապրում էին են Սարամիջի Թագավորությունում: Դրանք էին Դվալինը, Գլոինը, Դորին, Նորին, Բիֆուրը, Բոֆուրը և գիրուկ Բոմբուրը: Բոմբուրն այժմ այնքան է չաղացել, որ չի կարող բազմոցից տեղափոխվել սեղանի մոտ՝ ճաշկերույթից առաջ վեց երիտասարդ թզուկ գրկում են նրան ու տանում սեղանի մոտ:
— Իսկ ի՞նչ է պատահել մնացած երեքին՝ Օինին, Օրիին և Բալինին,— հարցրեց Ֆրոդոն:
— Մենք այդ չգիտենք: Ճիշտն ասած, Բալինի ճակատագիրը գլխավորն է այն առեղծվածներից, որոնք ես հույս ունեմ բացահայտել Ռիվենդելի տերերի օգնությամբ Բայց հիմա այդ մասին չեմ ուզում հիշել: Արի որևէ ուրախ բանի մասին խոսենք... Եվ Գլոինն սկսեց նկարագրել կատարված աշխատանքները, որոնցով իրավացիորեն հպարտանում էին թզուկները: — Մենք հազվագյուտ ոսկեձեռիկ վարպետներ ունենք և մեծ գործեր ենք արել,— ասում էր նա,—— բայց մեր զինագործներն, այնուամենայնիվ, զիջում են հներին: Շատ հին գաղտնիքներ կորել են: Թզուկների պատրաստած զենքուզրահը մինչև հիմա փառաբանվում է ողջ Միջերկրում, սակայն մինչև վիշապի լեռը գրավելը թզուկների վահաններն ու օղազրահներն ավելի ամուր էին ստացվում, իսկ թրերն ու դաշույններն՝ ավելի սուր, քան հիմա: Իսկ այ հողի պարգևների հանույթի ու շինարարության մեջ մեր նախնիներին գերազանցել ենք: Այ որ տեսնեիր Դեյլի ջրատարը, Ֆրոդո, և մեր լեռները, և լճակները, և մեր գունավոր սալիկներով սալարկված ճանապարհները, քարանձավային դահլիճները, ծառանման կամարներով թունել-փողոցները, որ բացել ենք Մենավոր Լեռան ընդերքում, կամ պատշգամբներն ու աշտարակները, որ կանգնեցրել ենք լանջերին... Այն ժամանակ ակնառու կհամոզվեիր, որ Սարամիջի Թագավորությունում ժամանակն իզուր չեն վատնել: — Ես անպայման կայցելեմ ձեզ... Եթե ինձ հաջողվի,— խոստացավ Ֆրոդոն: — Պատկերացնում եմ, ինչպես կզարմանար Բիլբոն, եթե տեսներ այդ բոլոր փոփոխությունները...Նա հաճախ էր պատմում, թե ինչ ավերածություններ է այնտեղ պատճառել Սմաուգը:
— Երևի նրան շատ էիր սիրում,— ասաց Գլոինը և, Ֆրոդոյին նայելով, չարաճճիորեն ժպտաց:
— Ա՜յն էլ ինչպես,— կրակոտ բացականչեց հոբիթը: — Ախ Ախր նույնիսկ մեկ վայրկյան նրան տեսնելու համար աշխարհի բոլոր հրաշքները կտայի...
Մինչդեռ ճաշկերույթն ավարտին էր մոտենում: Էլրոնդն ու Արվենը սեղանից վեր կենալով, ուղղվեցին դեպի Խրախճանքի դահլիճի սրահի ելքը, իսկ հյուրերը բարեպաշտորեն հետևեցին նրանցհետևից դուրս եկան մնացածները: Նրանք անցան լայնարձակ միջանցքը և տանտերերի հետևից մտան հաջորդ դահլիճըսրահը, որը լուսավորված էր հուրհրատող բուխարու լույսով: Ֆրոդոն նայեց շուրջն ու մոտեցավ Գենդալֆին:
— Էլֆերն այս դահլիճն սրահն անվանում են Բուխարու դահլիճԴահլիճ,— ցածր ասաց նրան հրաշագործը: — Այժմ Այստեղ դու բազմաթիվ երգեր ու հետաքրքիր պատմություններ կլսես... Եթե չքնես՝ այստեղ կլսես՝ եթե չքնես: Այստեղ տիրող մթնոլորտը լավ օրոր է ասում: Այստեղ բուխարիկում Բուխարու կրակը միշտ մշտապես վառ են պահում, այն և՛ տաքացնում է, և՛ լուսավորում է դահլիճը, բայց սովորական օրերին դահլիճը մշտապես դատարկ է, շատ քչերն են գալիս՝ հանգստանալու և լռության մեջ խորհելու համար:
Երբ Էլրոնդը գրավեց իր սովորական տեղը, էլֆ գուսաններն աշուղներն սկսեցին երգել ու վին հնչեցնել, և մեղմ երաժշտություն տարածվեց: Դահլիճն աստիճանաբար լցվեց հյուրերովլցվում էր, և Ֆրոդոն, ուրախ-ուրախ շուրջը նայելով, տեսնում հիացմունքով դիտում էր էլֆերի զարմանալիորեն իրարից տարբեր, բայց միատեսակ ուրախ ու աշխույժ դեմքերգեղեցիկ դեմքերը, որոնց վրա ոսկեգույն արտացոլվում էր հսկայական բուխարիկում պարող վառ կրակը: Բուխարու կողքի Հանկարծ Ֆրոդոն բուխարու մոտ՝ փորագրանախշ սյան մոտ Ֆրոդոն տակ դրված աթոռակին նստած մի միայնակ կերպարանք նկատեց և կարեկցանքով մտածեց, որ հիվանդ է տեսնում. նա նստած էր գլուխը կրծքին կախած, այնպես որ դեմքը չէր երևում, իսկ կողքը դրված էր մի ջրի գավաթ և մի կտոր կծած հաց: Խեղճ«Խեղճ, չի կարողացել գնալ խրախճանքի,— մտածեց Ֆրոդոն... — բայց Բայց մի՞թե այստեղ հիվանդանում են...»
Շուտով երգասացների աշուղների վիները լռեցին, իսկ և Էլրոնդը վեր կացավ ու մոտեցավ բուխարուն:
— Արթնացիր, իմ փոքրիկ բարեկամ,— ասաց նա: Ապա շրջվեց դեպի Ֆրոդոն , նշան արեց նրան մոտենալ ու ավելացրեցասաց. — Պատրաստվիր, Ֆրոդո: Ինձ թվում է մոտենում է պահը, որի մասին վաղուց ես երազում:
— Բիլբո՜,— ուրախ գոռաց Ֆրոդոն:
— Բարև, փոքրի՜կսՖրոդո, փոքրիկս,— արձագանքեց Բիլբոն: — Ահա և վերջապես դու այստեղ ես: Ես գիտեի, որ դու կկարողանաս հասնել Ռիվենդելմի օր դա տեղի կունենա: Այսօրվա տոնը քեզ է նվիրված, և դու լիովին վաստակել ես այդ պատիվը: Հուսով եմԻնչ կասես, ճաշը քեզ դու՞ր եկավ:
— Իհարկե դուր եկավ... — բացականչեց Ֆրոդոն: — Բայց ասա՛, իսկ դու ինչու՞ չեկարդու չկայիր... Եվ ինչու՞ մինչև հիմա ես քեզ չեմ տեսել...
— Որովհետև դու քնած էիր,— պատասխանեց Բիլբոն: — Իսկ ես ամեն օր այցելում էի քեզ ու Սեմի հետ նստում մահճակալիդ մոտ: Ինչ վերաբերվում է տոնին, ապա ես վերջին ժամանակներս հազվադեպ եմ խնջույքների մասնակցում քեֆերին՝ ես բազում ավելի կարևոր գործեր : Առանց դրանց էլ զբաղվելու շատ բան ունեմ:
— Իսկ ի՞նչ ես անում...
— Նստում ու խորհում եմ: Դա արտակարգ կարևոր գործ էՎերջերս հաճախ եմ դրանով զբաղվում: Ես վաղուց եմ նկատել, որ Բուխարու դահլիճը Դահլիճն աշխարհի ամենալավագույն տեղն է խոհերի համար... Եթե որևէ մեկը քեզ դրանից չի կտրում,— ավելացրեց նա նա՝ Էլրոնդին խեթ նայելով: Ֆրոդոն նկատեց, և որ նրա աչքերը բոլորովին էլ քնկոտ չէին: — «Արթնացիր...»: Ես քնած չէի, հարգելի Էլրոնդ: Դուք չափազանց արագ վերջացրիք խնջույքն ու կտրեցիք ինձ իմ կարևորագույն խոհերից: Երբ դուք եկաք, ես երգ էի հորինում և լարված մտածում էի վերջին տողերը՝ դրանք տողերը, որոնք, չգիտես ինչու, չեն համընկնում: Իսկ հիմա, հավանաբար, էլ երբեք չեն համընկնի: Էլֆերն այնպիսի հրաշալի երգեր ունենՀենց սկսեն երգել, որ սեփական երգերիս մասին մոռանում եմեղածն էլ գլխիցս կթռչի: Ինձ մի հույս է մնացել՝ Դունադանի օգնությունը: Ի դեպ, ու՞ր է նա...
— Մենք անպայման նրան կգտնենք,— ժպտալով հոբիթին, հոբիթին՝ խոստացավ Էլրոնդը: — Դուք կառանձնանաք որևէ տեղ, մի անկյունում, ու դու կավարտես քո կարևոր խոհերը, իսկ հետո մեզ համար նոր երգ կերգես, որպեսզի կարողանանք համեմատել մեր երգերի հետ:
Ֆրոդոն նստեց իր ավագ ընկերոջ մոտԲիլբոյի կողքին, իսկ քիչ անց նրանց կողքին տեղավորվեց միացավ Սեմը: Սկսեցին աշխուժորեն զրուցել՝ ուշադրություն չդարձնելով տոնական աղմուկին ու էլֆերի զարմանալիորեն մեղեդիկ երգերին: Բայց Բիլբոն քիչ նորություններ ուներ: Նա Հոբիթստանից դուրս էր եկել ու գնացել ուր աչքը կտրերոտքերը կտանեին, և պարզվել էր, որ աչքը ոտքերը հենց Ազատք է Ռիվենդել են բերել նրան, ու նա ցանկացել էր ապրել էլֆերի մոտ:
— Ես այստեղ հասա առանց արկածի,— պատմում էր նա,— և մի քիչ հանգստանալուց հետո ճանապարհվեցի իմ բարեկամ թզուկների մոտ: Դա իմ վերջին ճանապարհորդությունն էր: Ծերուկ Բալինը չկար, ու ես զղջացի, որ եկել եմ թզուկների մոտայնտեղ ամեն ինչ փոխվել էր: Ինձ նորից ձգեց Ազատքը Ռիվենդելը ևես, վերադառնալով, հաստատվեցի այստեղ: Չէ՞ որ ես պետք է ավարտեի գիրքս: Դե երբեմն մեկ էլ երգեր եմ հորինում, իսկ էլֆերն էլ շատ հազվադեպ էլֆերը ժամանակ առ ժամանակ երգում են դրանք երգում՝ , բայց կասկածում եմ, որ միայն ինձ հաճույք պատճառելու համար. համար՝ էլֆերի երգերն անհամեմատ լավն են: Ես հաճախ նստում եմ բուխարու դահլիճում և խորհում աշխարհի, մեր ժամանակի մասին... Բայց գիտես, ժամանակն այստեղ կարծես թե չի էլ անցնում, ասես կանգնած է ու էլֆերի վրա ոչ մի իշխանություն չունի... Ազատք Ոչ մի եղել է կամ լինելու է, միայն՝ կա: Զարմանալի վայր է: Ռիվենդել են հասնում բոլոր կարևոր նորությունները, բայց և ես ոչինչ չեմ լսել Հոբիթստանի մասինամեն ինչից տեղյակ եմ, միայն Հոբիթստանից լուր չունեմ: Գենդալֆը հաճախ էր է լինում Ազատքումայստեղ, սակայն նրանից շատ բան չես իմանա. նա նույնիսկ ավելի ծածկամիտ է դարձել, քան առաջ: Ճիշտ է, որոշ տեղեկություններ ինձ Դունադանը հայտնեց: Դժվար է հավատալ, որ իմ Մատանին այդքան տագնապ է պատճառել Միջերկրին... Եվ Գենդալֆն էլ այդքան ուշ է գաղտնիքը բացել... Ախր ես կարող էի Մատանին էլֆերի մոտ բերել շատ տարիներ առաջ, և առանց որևէ դժվարության: Երբ ինձ ասացին, թե որքան վտանգավոր է այդ Մատանին, ես որոշեցի, որ պետք է ճանապարհվեմ տուն, այն քեզանից վերցնեմ բերեմ Ռիվենդել, բայց ոչ ոք այդ մասին լսել չցանկացավ: Էլրոնդն ու Գենդալֆը հաստատ համոզված են, որ թշնամին ինձ ամեն տեղ փնտրել է: Ես հիշում եմ, Գենդալֆն ինձ մի անգամ ասաց. «Մատանին այժմ նոր պահապան ունի, Բիլբո: Եվ եթե վերադառնա քեզ մոտ, մենք ահռելի աղետներից խուսափել չենք կարողանա»: Գենդալֆը հաճախ է հանելուկներով խոսում: Բայց նա խոստացել է հոգ տանել քո մասին, և ես էլ վստահեցի նրա խոստմանը: Եվ ահա դու այստեղ ես, ողջ ու առողջ... — Բիլբոն հանկարծ կանգ առավ ու տարօրինակ նայեց Ֆրոդոյին:
— Քեզ մո՞տ է,— շշուկով հարցրեց նա: — Գիտե՞ս, այսքան շշմեցուցիչ իրադարձություններից հետո ես ուզում եմ մեկ անգամ էլ տեսնել այն:
— Ինձ մոտ է,— դանդաղ պատասխանեց Ֆրոդոն: Նա ինքն էլ չէր հասկանում, թե ինչու բոլորովին չէր ուզում Մատանին հանել գրպանից: — Այնպես Ինչպես կար, այնպես էլ մնացել է, ինչպես որ կար,— բարեկամից շրջվելով, ավելացրեց նա:
— Իսկ ես այնուամենայնիվ ուզում եմ տեսնել:
Դեռ այն ժամանակխնջույքից առաջ, երբ Ֆրոդոն հագնվում էր, Մատանին հայտնաբերեց կրծքի վրա՝ ըստ երևույթին ինչ-որ մեկը մեկն իր քնած ժամանակ Մատանին գրպանից հանել էր , անցկացրել շղթային ու շղթայով գցել էր վիզը: Շղթան շատ բարակ էր, բայց դիմացկուն... Ֆրոդոն դժկամությամբ հանեց Մատանին: Հենց որ Բիլբոն ձեռքը մեկնեց Մատանուն, բայց հանկարծ Ֆրոդոն վախեցած ու զայրացած ընկրկեց: Տհաճ զարմանքով նա հանկարծ նկատեց, որ իր բարեկամ առջև բոլորովին էլ Բիլբոն չքացավ ինչ-որ տեղ. նրա առջև նստած չէ: Նրանց միջև ասես ստվեր տարածվեց, իսկ ստվերի կողմից Ֆրոդոյին էր նայում կնճռապատ մի գաճաճ, որի աչքերը աչքերն ընչաքաղց փայլում էին, իսկ ոսկրոտ ձեռքերը ձեռքերն ագահությունից դողում էին: Նա ցանկություն ունեցավ խփել ինքնակոչին:
Քաղցրածոր երաժշտությունը հանկարծ ծվծվաց հեռացավ ու մարեց՝ Ֆրոդոյի ակնջներում ականջներում արյունը խշշում էր: Բիլբոն սարսուռով նայեց նրան ու ձեռքով տենդագին ծածկեց աչքերը:
— Այժմ ես հասկանում եմԵս ամեն ինչ հասկացա,— շշնջաց նա: — Պահիր Մատանին և, եթե կարող ես, ներիր ինձ: Ներիր այդ ծանր բեռան համար: Ներիր այն ամենի համար, որ դեռ սպասում է քեզ... Մի՞թե արկածները երբեք վերջ չեն ունենալու: Մի՞թե երբևէ սկսված ամեն մի պատմություն անպայման ինչ-որ մեկը պետք է շարունակի... Ըստ երևույթին, այդպես է: Իսկ իմ գի՞րքը: Հազիվ թե ինձ վիճակված է վիճակվի ավարտել այն... Բայց եկ մեկս մյուսիս չտանջենքարի այդ մասին առայժմ չխոսենք: Խնդրում եմ, ինձ պատմիր մեր Հոբիթստանի մասին՝ ուրիշ ոչնչի մասին մտածել չեմ ուզում...
Ֆրոդոն թեթևացած պահեց Մատանին, և ստվերն անհետացավ, ասես չէր եղել: Լույսն ու երաժշտությունը վերադարձան: Նրա առջև նորից նստած էր հին բարեկամը, զրնգուն ու մեղեդիկ հնչում էին բամբիռները, իսկ հաճելի ու սիրելի հյուրերի էլֆերի դեմքերին խաղում էին կրակի ուրախ ցոլքերը: Բիլբոն կախարդված լսում էր Ֆրոդոյինու ուրախանում. Հոբիթստանից ամեն տեսակ լուր, տեղեկություն, լիներ դա տնկված ծառի, թե ինչ-որ մի երեխայի չարաճճիությունների մասին, նրան չտեսնված հաճույք էին պատճառում: Չորս նահանգների կյանքով տարված հոբիթները չնկատեցին լայն կանաչ թիկնոցով մարդուն, որն անաղմուկ մոտեցել էր նրանց ու բարի ժպիտով նայում էր: Վերջապես Բիլբոն տեսավ նրան:
— Ահա և Դունադանը:
— Պանդու՜խտ,— զարմացած բացականչեց Ֆրոդոն: — Պարզվում է, որ դու շատ անուններ ունես:
— Այդ անունը ես չէի լսել,— միջամտեց Բիլբոն: — Ինչու՞ Պանդուխտ:
— Իսկ ինչու՞ Դունադան,— հարցրեց Ֆրոդոն:
— Արագորնին այդպես մեծարում են էլֆերը,— բացատրեց նրան Բիլբոն: — Դու նրանց լեզուն մոռացե՞լ ես: Հապա, վերհիշիր իմ դասերը՝ դուն-դունդասերը: Դուն-ադան — Արևմտյան Ասպետնշանակում է արևմուտքի մարդ, այսինքն՝ նումենորցի: Ի դեպԹեպետ, հիմա դասերի ժամանակը չէ: — Բիլբոն նայեց Արագորնին: — Որտե՞ղ էիր, Դունադան,— հարցրեց նա: — Եվ այդ ինչու՞ խրախճանքին չկայիր: Օրիորդ Արվենն այնտեղ էր:
— Գիտեմ,— ասաց նա: Բայց իմ ժամանակը ուրախությունների համար հաճախ չի բավականացնում: Անսպասելիորեն վերադարձան Էլլադանը և Էլրոհիրը: Պետք է նրանց հետ զրուցեի, կարևոր լուրեր են բերել: — Այո-ոո, հասկանում եմ, բարեկամս,— ասաց Բիլբոն: — Բայց հիմա, երբ դու գիտես նրանց նորությունները, մի քիչ ժամանակ կգտնե՞ս մեզ համար: Արանց Առանց քո օգնության գործը գլուխ չի գա: Էլրոնդն ասաց, որ տոնախմբության ավարտին ուզում է մի նոր երգ լսել, իսկ ես վերջին տողերը չեմ կարողանում գլուխ բերել: Եկ գնանք մի խաղաղ անկյուն ու փորձենք երկուսով ավարտել իմ երգը:
— Գնանք,— ժպտալով համաձայնեց Արագորնը:
Բիլբոն ու Արագորնը գնացին ինչ-որ տեղ, և Ֆրոդոն բոլորովին մենակ մնաց, որովհետև Սեմն այդ ժամանակ քնած քնել էր: Նա իրեն մենակ ու լքված զգաց, չնայած շուրջը շատ էլֆեր կային: բայց Բայց նրանք, Ֆրոդոյի վրա ուշադրություն չդարձնելով, ինքնամոռաց լսում էին գուսանների աշուղների երգը: Շուտով Եվ Ֆրոդոն ստիպված ինքն էլ սկսեց ունկնդրել: Էլֆական մեղեդու գեղեցկությունը և կիսածանոթ լեզվի բառերի երաժշտությունը կարճ ժամանակով լռեցկախարդեցին նրան, իսկ բայց իմաստը չէր կարողանում որսալ, չնայած Բիլբոն Ռիվենդել մեկնելուց առաջ զարմիկին սովորեցրել էր էլֆերի լեզուն: Նրան թվում էր, թե երաժշտությունն ու բառերը ձեռք են բերում հեռավոր աշխարհների ուրվագծեր, որոնց գոյության մասին ինքը նույնիսկ չէր պատկերացնում: Բուխարու կրակի կայծկլտուն անդրադարձումները վերածվեցին ոսկեգույն մեգի, որը թանձրանում էր ինչ-որ տեղ աշխարհի եզրին հառաչող Ծովի վրա: Իրականությունն իր տեղը զիջեց հմայքին, և Ֆրոդոն զգաց, որ իր գլխավերևում խշշում են անվերջանալի գետի ոսկե և արծաթե ալիքները: Օդը խառնվեց ջրին, Ֆրոդոյի սիրտը լցվեց պայծառ երաժշտությամբ ու այդ քաղցր բեռի ծանրության տակ արագ ընկղմվեց երազների թաքավորության խորքերը: Հմայվածությունը դարձավ քուն, որի մեջ հոբիթի շուջը փրփրում էին դեռևս երբեք չտեսած երազների մեծաշուք ալիքները: Իսկ հետո նոր երգ հնչեցալիքները հանկարծ ձայն ստացան, բառերի հնչյուններում կռահելի դարձավ իմաստը, և այն ժամանակ Ֆրոդոն էլ սկսեց ունկնդրելհասկացավ, որ Բիլբոյին է լսում. <poem>Էարենդիլը ծովային էր, Որ Արվերնիէն ժամանեց,Նիմբրեթիլի ափերին Անտառ կտրեց, նավ սարքեց.Առագաստներն արծաթաթել Եվ կայմերին կրակներ,Իսկ առջևից նավը նրա Հպարտ կարապի տեսք ուներ: Օղազրահ ընտրեց նա իր համար Հին թագավորների զինանոցից,Եվ վահան, որը ռուներով ծածկեց, Որ պաշտպանեն հարվածներից:Աղեղը նրա պատրաստված էր վիշապի եղջյուրներից,Իսկ նետերը կտրված էին Սև ծառի ճյուղերից.Գոտուց կախված էր քաղքեդոնե պատյանը,Իսկ մեջը դրված էր պողպատե թուրը,Գլխին սաղավարտ էր՝ արծվի փետուրովիսկ կրծքին՝ զմրուխտ:Եվ Էարենդիլը լողաց դեպի արևմուտք:
Հոբիթն աչքերը բաց արեց բացեց ու շուջը նայեց: Դահլիճի կենտրոնում տեսավ Բիլբոյին: Ժպտացող էլֆերը միահամուռ ծափահարեցին: Երբ էլֆերի ծափահարությունները լռեցին, Բիլբոն մոտեցավ Ֆրոդոյին ու հարցրեց.
— Իսկ քեզ դու՞ր եկավ իմ նոր երգը:
