Դեյզիի ճանապարհորդությունը դեպի Ավստրալիա

հեղինակ՝ Դոնալդ Բիսեթ թարգմանիչ՝ Կարեն Ա․ Սիմոնյան աղբյուր՝ «Մոռացված ծննդյան օրը»

Կար֊չկար, աշխարհում մի թույլ փիղ կար։ Անունն էլ՝ Դեյզի։ Ամեն օր, ճաշից հետո, եթե միայն անձրեւ չէր գալիս, նա հարմարվում էր վիթխարի կաղնու տակ, որ մի քիչ ննջի։

Ու երազում տեսնում էր, որ իբր պառկած է մի մեծ, շատ մեծ ու փափլիկ փետուրե անկողնում։

— Շատ կուզենայի իսկական փետուրե անկողին ունենալ,— մի անգամ ասաց նա ծիծեռնակներին, որոնք նստած էին կաղնու ճյուղերին։— Մի լավ կքնեի, հետո էլ վեր կկենայի ու կմեկնեի Ավստրալիա՝ տատիկիս մոտ։

— Դու շատ ծույլ ես, Դեյզի,— ասացին ծիծեռնակները։ —Ավելի լավ է՝ մի քիչ էլ քնիր։

— Իսկ եթե խլուրդը իմ այգում թունել փորեր մինչեւ Ավստրալիա՞… Ինչ լավ բան կլիներ,— շարունակեց երազել Դեյզին։

Եվ Էրնեստը (այդպես էր խլուրդի անունը) խնդրեց, որ թունել փորի։

— Ինչ հիմա՜րն ես, Դեյզի,— ասաց Էրնեստը (նա խելացի խլուրդ էր)։— Չէ՞ որ Ավստրալիան գտնվում է երկրագնդի հակառակ կողմում։ Մինչեւ այնտեղ փորելը անհնարին բան է։ Շատ հեռու է։ Ավելի լավ է՝ ցատկես։

— Ցատկե՞մ,— զարմացավ Դեյզին։

— Իհարկե,— ասաց Էրնեստը։— Եթե դու շատ բարձր ցատկես ու տասներկու ժամ շարունակ ցած չիջնես, այդ ընթացքում Երկիրը կես պտույտ կկատարի եւ Ավստրալիան ինքը կգա ճիշտ քո տակ։ Դու այդ պահին վայրէջք կկատարես ու կգնաս տատիկիդ հյուր։

— Չէ,— ասաց Դեյզին։— Ա Յ Դ Ք Ա Ն բարձր ցատկել չեմ կարողանա։ Եթե նույնիսկ մորեխը ինձ ցատկել սովորեցնի։

— Ուրեմն, կնճիթդ մտցրու գետնի մեջ ու փչիր,— ասաց Էրնեստը։— Գուցե այդ դեպքում հրթիռի պես կկարողանաս թռչել։

— Ուժեղ փչել չեմ կարողանում,— ասաց Դեյզին։— Այ, եթե իսկապես հրթիռ ունենայի… Հոպ՝ արդեն երկնքում ես, հոպ՝ նորից գետնի վրա, բայց արդեն Ավստրալիայում։ Այդ ձեւով գուցե կհամաձայնեի։

— Ի՜նչ ես ասում,— զարմացավ Էրնեստը։— Այդ ո՞վ փղին հրթիռ կնստեցնի։ Ավելի լավ է՝ ինքդ փորձիր թռչել հրթիռի պես։ Եվ գիտեմ, թե ինչպես պետք է սովորես ուժեղ փչել։ Դրա համար հարկավոր է մի տակառ թշշան հանքային ջուր խմել։ Եթե խմես, քո ներսում այնպիսի թըշ֊շշշ֊շոց կսկսվի, այնպիսի բըլդ֊բբբլդոց, այնպիսի սսսսվոց, ինչպես լինում է իսկական հրթիռի մեջ։

— Այդ մեկը կարող եմ,— ասաց Դեյզին։

Եվ նա մի տակառ թշշան հանքային ջուր խմեց։ Եվ տեղնուտեղը նրա ներսում այնպիսի թըշ֊շշշ֊շոց սկսվեց, այնպիսի բըլդ֊բբբլդոց, այնպիսի սսսսվոց, որ նա անմիջապես կնճիթը մտցրեց գետնի մեջ, ամուր բռնեց հովանոցն ու սուրաց դեպի երկինք, հասավ գրեթե լուսնին։ Հետո հովանոցը բացեց ու սկսեց փափուկ վայրէջքը։

Եվ մինչ նա ցած էր իջնում, Երկիրը շարունակում էր պտտվել, ուստի եւ Դեյզին վայրէջք կատարեց Ավստրալիայում։

Այստեղ նրան չտեսնված ջերմությամբ դիմավորեցին։

— Ինչ խելացի փիղ է,— ասում էին բոլորը։— Հիանալի միջոց է գտել տոմսակի դրամը խնայելու համար։ Դու արժանի ես պարգեւի։ Ի՞նչ կուզենայիր։

— Օհ, խնդրում եմ, եթե կարելի է, փետուրե անկողին,— ասաց Դեյզին։— Մի քիչ պառկեմ֊քնեմ, հետո միայն կգնամ տատիկին հյուր։

Ու, վերջապես, Դեյզին ստացավ իր երազած փետուրե անկողինը։

— Տեսեք,— ասաց նա ավստրալիացի ծիծեռնակներին։— Ես հիմա իսկական փետուրե անկողին ունեմ։

— Մեծ բան է,— ասացին ծիծեռնակները։— Մենք էլ ունենք։— Եվ գլուխները թաքցնելով իրենց փափլիկ փետուրների մեջ, քնեցին։