Changes
/* Գլուխ երեսունմեկերորդ */
Ես բաժանվեցի նրանից, ուղղություն վերցնելով դեպի այդ շրջանը։ Ետ չէի նայում, չնայած զգում էի, որ նա հետևում է ինձ։ Բայց չգիտեի, որ կարող եմ նրան շատ շուտ հոգնեցնել։ Առանց կանգ առնելու գնացի մի ամբողջ մղոն։ Ապա անտառի միջով ետ դարձա դեպի Ֆելփսի ագարակը։ Մտադիր էի իսկույն գործի անցնել, առանց դեսուդեն ընկնելու։ Ուզում էի, որ Ջիմը փակեր իմ բերանը, մինչև այս խարդախները հեռանային։ Այլևս դրանց հետ գործ ունենալու ցանկություն չունեի։ Արդեն կշտացել էի և այժմ ուզում էի գլուխս ազատել դրանցից։
==Գլուխ երեսուներկուերորդ==
Երբ հասա այդ կալվածքը, ամենուրեք խաղաղ էր, ինչպես կիրակի օրերը, շոգ ու արևոտ։ Աշխատող մարդիկ գնացել էին դաշտ։ Օդում նվաղուն բզզում էին բզեզներն ու ճանճերը, և դա առաջացնում էր ամայության ու տխրության զգացում։ Թվում էր, թե ամեն ինչ մեռած է։ Իսկ եթե զեփյուռը մեղմ փչում էր, և տերևները դողդողում էին, մարդու համակում էր սոսկալի մի զգացում․ թվում էր, թե ոգիներն են շշնջում, հոգիներն այն մարդկանց, ովքեր մեռել էին շատ տարիներ առաջ։ Միշտ մտածում ես, թե քո մասին են խոսում։ Ընդհանրապես դա մարդկանց մեջ մեռած լինելու ցանկություն է առաջացնում, որով և ամեն ինչ վերջանում է։
Ֆելփսի ագարակն այն փոքրիկ, աննշան պլանտացիաներից էր, որոնք բոլորն էլ նման են իրար։ Երկու ակրանոց<ref>Հողային չափ, 4047 ք․ մ․։</ref> բակը շրջափակված էր ձողերով։ Ցանկապատն անցնելու համար սանդուղք էին պատրաստել փայտի կոճղերից․ դրանք սղոցել էին տարբեր բարձրությամբ և շարել իրար կողքի այնպես, որ կարծես տարբեր երկարության տակառներ լինեին։ Կանայք այդ սանդուղքն օգտագործում էին նաև ձի հեծնելիս։ Ընդարձակ բակում տեղ֊տեղ երևում էին կծղած խոտեր, բայց մեծ մասամբ հողը մերկ էր ու հարթ, նման հին գլխարկի, որի մազմզուկը մաշվել թափվել է։ Բակում երևում էր կրկնակի կոճղերից կառուցված մի մեծ տուն, որտեղ ապրում էին սպիտակամորթները։ Գերանները հղկված էին, և արանքները լցված կավով կամ կրով։ Երևում էր, որ այս կավե շերտերը շատ վաղուց էին սպիտակեցրել։ Կլոր, չտաշած գերաններից պատրաստած խոհանոց, մեծ, լայն, կողքերը բաց, բայց վերևից ծածկված միջանցքով միանում էր տանը։ Խոհանոցի ետևում կոճղերից պատրաստել էին ապխտանոց։ Կար երեք փոքրիկ խրճիթ՝ նեգրերի համար։ Դրանք շարված էին իրար կողի ապխտանոցից այն կողմ։ Ահա մի փոքրիկ հյուղակ, բոլորովին առանձին՝ ցանկապատին կպած, իսկ մյուս կողմի վրա՝ մի քանի տուն։ Հյուղակի կողքին կար մոխիր հավաքելու տեղ, ինչպես և օճառ եփելու կաթսա։ Խոհանոցի դռան մոտ կար նստարան, կողքին մի ջրաման և մի ջրդդում։ Արևի տակ քնել էր մի որսաշուն։ Կային և այլ շներ՝ այս ու այն կողմ քնած։ Անկյունում կային ստվերախիտ երեք ծառ, ցանկապատի մոտ՝ հաղարջի թփուտներ, ցանկապատից դուրս՝ մի բանջարանոց և ձմերուկի մարդ։ Այնուհետև սկսվում էր բամբակի դաշտը, իսկ դաշտից այն կողմ՝ անտառը։
Ես պտտվեցի պարսպի շուրջը և մոխրակույտի վրա բարձրանալով՝ իջա բակը։ Շարժվեցի դեպի խոհանոցը։ Մի քանի քայլ էի անցել, երբ լսեցի ճախարակի անվի բարձրացող ու իջնող խուլ, ողբաձայն մրմունջը։ Այնքան տխուր էր այդ ձայնը, որ ես ցանկացա մեռնել։
Շարունակեցի շարժվել առաջ, առանց պատկերացնելու անելիքս, հույս դնելով միայն նախախնամության վրա։ Աստծո օգնությամբ հարկ եղած դեպքում մի բան կանեմ։ Մինչ այդ հաճախ էի նկատել, որ նախախնամությունը միշտ էլ օգնել է, երբ ինքս նրան չեմ խանգարել։
Ճանապարհի կեսն անցել էի, երբ մի շուն, ապա մի ուրիշը վրա տվին։ Կանգ առա ու նայեցի նրանց՝ առանց տեղիցս շարժվելու։ Մեկ էլ որ հաչեցին, քառորդ րոպե չանցած ես, շրջապատված շներով, նման էի անվակենտրոնի, իսկ դրանք կարծես անվաճաղեր լինեին։ Տասնհինգ շնից կազմված օղակը շրջապատել էր ինձ, վզերն ու քթները դուրս պրծած՝ հաչում ու կաղկանձում էին։ Գալիս էին և նորերը։ Պետք էր տեսնել, թե ինչպես դրանք թռչում են ցանկապատերի վրայով, վրա տալիս անկյուններից ու բոլոր կողմերից։
Մի նեգր կին, գրտնակը ձեռքին, դուրս վազեց խոհանոցից, և բղավեց․ «Կորե՛ք, Վա՛գր, Սփո՛թ, հեռացե՛ք, սը՛ր»։ Նա նախ մեկին և ապա մյուսին գրտնակով խփեց։ Շները կաղկանձելով հեռացան, մնացածները հետևեցին նրանց։ Հաջորդ վայրկյանին նրանց կեսը ետ եկավ և շրջապատեց ինձ։ Պոչները շարժելով ուզում էին ինձ հետ բարեկամանալ։ Շունը երբեք վնաս չի տա մարդուն։
Կնոջ ետևից եկան մի փոքրիկ նեգր աղջիկ և երկու փոքրիկ նեգր տղա, որոնց հագին քաթանե շապիկներից բացի, ոչինչ չկար։ Նրանք մոր զգեստից կախված գաղտագողի նայում էին ինձ փոքրերին հատուկ ամաչկոտությամբ։ Ահա դուրս վազեց նաև քառասունհինգ֊հիսուն տարեկան սպիտակամորթ մի կին՝ գլխաբաց և իլիկը ձեռքին։ Մորն էին հետևում փոքրիկ, սպիտակ երեխաները։ Սրանք էլ վարվեցին այնպես, ինչպես փոքրիկ նեգրերը։ Այդ կինն այնպես էր ծիծաղում, որ հազիվ էր կարողանում ոտքի վրա կանգնել։ Նա ասաց․
― Դո՜ւ ես, վերջապես եկա՞ր, հա՞։
Առանց երկար֊բարակ մտածելու վրա բերեցի․
― Այո, տիկին։
Նա ինձ գրկեց ու ամուր սեղմեց իր կրծքին, ապա բռնեց ձեռքերս, երկար֊երկար ցնցեց։ Աչքերը լցվեցին արցունքներով, և տաք շիթերը գլորվեցին այտերն ի վար։ Նա գրկելուց ու ցնցելուց չէր հագենում և անընդհատ ասում էր․
― Դու այնքան էլ մորդ նման չես, որքան ենթադրում էի, բայց դա ի՞նչ նշանակություն ունի։ Որքա՜ն ուրախ եմ, որ տեսնում եմ քեզ։ Սիրելիս, սիրելիս, քիչ է մնում՝ ուտեմ քեզ։ Երեխաներ, սա ձեր մորաքրոջ որդի Թոմն է, բարևեցեք։
Բայց երեխաները կախեցին գլուխները, մատները դրեցին բերանները և թաքնեվեցին նրա ետևում։ Կինը շարունակեց․
― Լիզա՛, շտապի՛ր, տաք նախաճաշ բեր, շո՛ւտ։ Նավում նախաճաշե՞լ ես։
Ասացի, որ նախաճաշել եմ։ Նա ձեռքս բռնած ինձ տարավ տուն, երեխաները հետևեցին մեզ։ Տանը նա ինձ նստեցրեց մեջտեղը ճեղքված ծղոտե մի աթոռի, երկու ձեռքերս բռնած՝ ասաց․
― Հիմա կարող եմ կուշտ նայել քեզ։ Աստվա՜ծ իմ, քանի՜ տարի եմ երազել քեզ տեսնել, և վերջապես այդ օրը հասավ։ Երկու օր է, նույնիսկ ավելի, որ սպասում էինք քեզ։ Ինչո՞ւ ուշացար․ նավը ծանծաղո՞ւտն ընկավ, ի՞նչ է։
― Այո, տիկին, նավը․․․
― Մի ասա, «այո տիկին», ասա մորաքույր Սալլի․․․ Որտե՞ղ նավը ծանծաղուտն ընկավ։
Չգիտեի, թե ինչ ասեմ․ ի՞նչ իմանայի՝ նավը գետի հոսանքո՞վ պիտի բարձրանար, թե՞ ցած իջներ։ Բայց ես բնազդով հաճախ էի առաջնորդվում, և բնազդս հուշեց, որ նավը պետք է Նոր Օռլեանից գետն ի վեր եկած լինի։ Դա էլ ինձ շատ չօգնեց․ չգիտեի այդ ճանապարհի վրա եղած ծանծաղուտների անունները։ Զգում էի, որ պետք է մի ծանծաղուտ հնարեմ կամ ասեմ, թե մոռացել եմ այդ տեղի անունը, ուր նավը նստեց, կամ․․․ հանկարծ գլխումս մի միտք ծագեց, և ես շարունակեցի․
― Հարցը ծանծաղուտ ընկնելը չէ, դա մեզ շատ չուշացրեց։ Շոգենավի մի գլանի գլուխը պայթեց։
― Ողորմա՜ծ տեր, մարդ վնասվե՞ց։
― Բարեբախտություն է, որովհետև երբեմն մարդիկ էլ են վնասվում։ Երկու տարի առաջ ջրօրհնեքին, երբ հորեղբայր Սայլասը, Նոր Օռլեանից գալիս էր «Լալլի Ռուք» նավով, գլանի գլուխը պայթեց, և մի մարդ դարձավ հաշմանդամ։ Երևի հետագայում մեռավ։ Այդ մարդը բապտիստ էր։ Հորեղբայրդ՝ Սայլասը, ծանոթ էր Բատոն֊Ռուժում ապրող մի ընտանիքի, որը լավ էր ճանաչում այդ մարդու ազգականներին։ Այո, լավ եմ հիշում․ նա մեռավ։ Սկսվեց մարմնի մասերի անզգայացում, և ստիպված եղան անդամահատել։ Բայց դա չփրկեց նրան։ Այո, անզգայացում․․․ ամբողջ մարմինը կապտեց, և նա մեռավ փառավոր հարության հույսով։ Ասում են, սարսափելի էր նայելը։ Հորեղբայրդ ամեն օր գնում էր քաղաք՝ քեզ բերելու։ Այսօր էլ է գնացել, մոտ մեկ ժամ առաջ։ Հիմա ուր որ է կգա։ Պետք է որ ճանապարհին հանդիպեիք․․․ չհանդիպեցի՞ք։ Ծերունի է․․․
― Ոչ, ոչ ոքի չհանդիպեցի, մորաքույր Սալլի։ Նավն ափին մոտեցավ լուսաբացին։ Ճամպրուկս թողեցի նավամատույցում և գնացի քաղաք շրջելու։ Մի փոքր էլ դաշտերում զբոսնեցի, որ ժամանակ անցնի, և շատ կանուխ չգամ այստեղ։ Այնպես որ այլ ճանապարհով եկա այստեղ։
― Իսկ ո՞ւմ մոտ թողեցիր ճամպրուկը։
― Ոչ ոքի։
― Ինչպե՞ս թե, տղաս, կգողանան։
― Որտեղ թաքցրել եմ, այնտեղից չեն գողանա, ― ասացի ես։
― Ինչպե՞ս այդքան վաղ նավի վրա նախաճաշեցիր։
Բավական նուրբ հարց էր, բայց ես պատասխանեցի․
― Նավապետը տեսավ ինձ մի կողմ կանգնած և ասաց, որ լավ կլինի նախքան ափ դուրս գալը մի բան ուտեմ։ Ինձ տարավ նավաստիների սենյակը՝ սպաների նախաճաշին և ինձ տվեց այն ամենը, ինչ ուզում էի։
Ես այնքան էի հուզվել, որ չէի կարողանում կարգին լսել նրա ասածները։ Ամբողջ ժամանակ ուշքս ու միտքս երեխաների կողմն էր։ Ուզում էի նրանց մի կողմ տանել, որոշ գաղտնիքներ կորզել, իմանալ, թե ես ով եմ։ Բայց դա հնարավոր չեղավ։ Միսիս Ֆելփսը շարունակեց իր հարց ու պատասխանը։ Շուտով նույնիսկ դող անցավ մարմնովս, երբ նա ասաց․
― Ամբողջ ժամանակ այսպես խոսում ենք, բայց դու ոչինչ չասացիր քրոջս կամ մյուսների մասին։ Հիմա ես կլռեմ, իսկ դու պատմիր ձերոնց մասին։ Ամեն ինչ պատմիր, բոլորի մասին, ամեն ինչ ասա, ինչպե՞ս են ձերոնք, ի՞նչ են անում, ի՞նչ ասացին, որ ինձ ասես․ ամեն մի մանրամասնություն, որ կարող ես մտաբերել։
Տեսա, որ բռնվեցի, այն էլ ինչպե՜ս։ Մինչև այժմ նախախնամությունն իմ կողմն էր, բայց այժմ խոր թաղվեցի տիղմի մեջ։ Զգացի, որ այլևս միտք չուներ շարունակել․ պետք է ձեռքերս վեր բարձրացնեի։ Ինքս ինձ ասացի․ ահա նորից պետք է սիրտ անեմ և ասեմ ճշմարտությունը։ Բերանս բաց արի, որ խոսեմ, բայց նա հանկարծ բռնեց ինձ ու քշեց մահճակալի ետևը, ասելով․
― Ահա, գալիս է։ Ցածրացիր, գլուխդ չերևա․ ա՛յ, այդպես լավ է․ չես երևում։ Ձայն չհանես, թե եկել ես։ Նրա հետ խաղ եմ խաղալու։ Երեխաներ, ոչինչ չասեք։
Տեսա, որ դժվար կացության մեջ եմ ընկել։ Բայց անհանգստանալն անօգուտ էր, ոչինչ չէր մնում անելու, բացի լուռ սպասելուց և որոտ ու կայծակին պատրաստ լինելուց։
Ես հազիվ նշմարեցի ծեր ջենտլմենին, երբ նա ներս մտավ։ Այնուհետև մահճակալը թույլ չէր տալիս տեսնել նրան։ Միսիս Ֆելփսը ընդառաջ վազեց և հարցրեց․
― Եկա՞վ։
― Ոչ, ― պատասխանեց ամուսինը։
― Աստվա՜ծ իմ, ― բացականչեց միսիս Ֆելփսը, ― ի՞նչ կարող է պատահած լինել։
― Չեմ կարող պատկերացնել, ― ասաց ջենտլմենը, ― պետք է ասեմ, որ դա սարսափելի անհանգստացնում է ինձ։
― Անհանգստացնո՜ւմ, ― ասաց կինը, ― ես պատրաստ եմ խելագարվելու։ Պետք է որ նա եկած լինի, երևի ճանապարհին չես նկատել։ Հաստատ գիտեմ։ Սիրտս ասում է, որ այդպես պետք է լինի։
― Ի՞նչ ես ասում, Սալլի, ես ճանապարհին չէի կարող չհանդիպել նրան, դու հո գիտես։
― Աստվա՜ծ իմ, աստվա՜ծ իմ, ի՞նչ կասի քույրս։ Պետք է տղան եկած լիներ։ Չես հանդիպել։ Նա․․․
― Սիրտս մի՛ կոտրիր։ Առանց այդ էլ սիրտս կոտրված է։ Չգիտեմ, ինչ ասեմ։ Ուղղակի շվարել եմ, խոստովանում եմ։ Ոչ մի հույս չունեմ, թե կգա․ չէր կարող պատահել, որ նա գար, և ես չհանդիպեի։ Սարսափելի է, Սալլի, սարսափելի․ անպայման նավին մի բան է պատահել։
― Օ՜յ, Սայլաս, նայի՛ր այն կողմ, ճանապարհին, ինչ֊որ մեկը գալիս է, չէ՞։ Ծերունին շարժվեց դեպի մահճակալի գլխավերևի պատուհանը, և դա հնարավորություն տվեց միսիս Ֆելփսին արագ կռանալ և ինձ դուրս քաշել։ Ես դուրս եկա։ Երբ միստր Ֆելփսը շուռ եկավ, կինը կանգնած շողշողում ու ծիծաղում էր։ Ես, շվարած ու քրտնքի մեջ կորած, կանգնել էի մի կողմ։ Ծեր ջենտլմենը, աչքերը հառած, հարցրեց․
― Ո՞վ է դա։
― Քո կարծիքով ո՞վ կարող է լինել։
― Չգիտեմ։ Ո՞վ է։
― Թոմ Սոյերն է։
Ազնիվ խոսք, քիչ էր մնում ամոթից գետինը մտնեի։ Բայց ժամանակ չեղավ հասկանալու, թե ի՛նչ պետք է անել։ Ծերունին բռնեց իմ ձեռքն ու երկար թոթվեց, և ամբողջ ժամանակ ինչպե՜ս էր պարում կինը, ծիծաղում ու լաց լինում։ Այնուհետև ինչպե՜ս էին նրանք հարցեր տեղում գլխիս Սիդի, Մերիի ու մյուս ազգականների մասին։
Եթե նրանք ցնծության մեջ էին, ապա նրանց ուրախությունն իմ ուրախության հետ համեմատ ոչինչ էր։ Կարծես նորից ծնվեցի։ Այնքա՜ն ուրախ էի, որ իմացա, թե ով եմ ես։ Նրանք ինձ երկու ժամ չարչարեցին։ Վերջապես, երբ իմ ծնոտն այնքան հոգնեց, որ հազիվ թե այլևս կարողանար շարժվել, ստիպված եղա այնքան բան պատմել մեր ընտանիքի, այսինքն՝ Թոմ Սոյերի ընտանիքի մասին, որ կբավականացներ վեց այդպիսի ընտանիքի։ Պատմեցի, թե ինչպես Սպիտակ գետի գետաբերանում մենք պայթեցրինք մի շոգեկաթսա, և կարգի բերելը մեզանից երեք օր խլեց։ Գործը շատ հարթ գնաց և շատ լավ տպավորություն թողեց, քանի որ նրանք այդ գործից ոչինչ չէին հասկանում, միայն գիտեին, որ կաթսան կարգի բերելու համար երեք օր է պահանջվում։ Եթե ասեի, թե սողնակի գլուխը պայթեց, նույնպես նպատակիս հասած կլինեի։
― Այժմ ես ինձ մի կողմից շատ հանգիստ էի զգում, մյուս կողմից՝ շատ անհանգիստ։ Հանգիստ ու դուրեկան էր լինել Թոմ Սոյեր, և այդպես հանգիստ ու դուրեկան մնաց, մինչև լսեցի գետով իջնող շոգենավի հևոցը։ Ինքս ինձ ասացի․ «Չլինի՞ հանկարծ Թոմ Սոյերը դրանով գա, և հանկարծ մտնի այս սենյակը, և իմ անունը տա, նախքան ես կկարողանամ աչքով անել ու հասկացնել, որ լուռ մնա։
Ինչ որ է, ես չէի կարող այդպիսի բան թույլ տալ․ դա բոլորովին ձեռնտու չէր, պետք է գնայի և ճանապարհին սպասեի նրան։ Ասացի, որ մտադիր եմ գնալ քաղաք և բերել ճամպրուկս։ Ծեր ջենտլմենն ուզում էր ինձ հետ գալ, բայց ես ասացի, որ կարիք չկա, ինքս կարող եմ ձին քշել և չեմ ուզում նեղություն տալ։
