Changes
/* Յոթերորդ գլուխ */
Մանկական անմեղ շուրթերից դուրս եկած այս օրհնությունը առաջինն էր, որ հայցվում էր Օլիվերի համար, և նա իր հետագա կյանքի բոլոր զրկանքների ու մաքառումների, նեղությունների ու փոփոխությունների ընթացքում երբեք չմոռացավ։
==Ութերորդ գլուխ==
Օլիվերը գնում է Լոնդոն։ Ճանապարհին նա հանդիպում է մի տարօրինակ փոքրիկ ջենթլմենի։
Բավական ճանապարհ անցնելուց հետո արահետը վերջացավ, և Օլիվերը նորից դուրս եկավ կենտրոնական պողոտա։ Արդեն ժամը ութն էր։ Թեպետ նա հինգ մղոն հեռացել էր քաղաքից, այնուամենայնիվ շարունակում էր վազել։ Վախենում էր, որ կարող են հետապնդել իրեն և հետ դարձնել։ Վերջապես, մի մղոնաքարի կողքին նստեց ու առաջին անգամ սկսեց մտածել, թե ուր պետք է գնա և որտեղ պետք է ապրի։
Այսպես խորհրդածելիս Օլիվեր Թվիստի հայացքը հանկարծ հանդիպեց մղոնաքարի վրա խոշոր տառերով գրված մի տեղեկության, այն մասին, թե այդտեղից մինչև Լոնդոն յոթանասուն մղոն է։ Քաղաքի անունը երեխայի մտաքում արթնացրեց մտքերի մի նոր շարան։ Լոնդոն․ մե՜ծ, հսկա՜ քաղաք։ Ոչ ոք, նույնիսկ միստր Բամբըլը, չէր կարող նրան այնտեղ գտնել։ Հաճախ աղքատանոցի ծերունիներից լսել էր, որ խելացի երեխաները երբեք թշվառության չեն մատնվի Լոնդոնում։ Այդ հսկա քաղաքում ապրուստի այնպիսի միջոցներ կային, որ նրանք, ովքեր ապրել են գավառներում, երևակայել անգամ չեն կարող։ Անտուն ու անտեր մի տղայի համար այդ մեծ քաղաքը միակ փրկությունն էր, այլապես նա անպայման կմեռներ փողոցում, եթե օգնություն չհասներ։ Այս մտքերով տարված՝ նա հանկարծ վեր թռավ տեղից և նորից ճանապարհ ընկավ։
Լոնդոնի և իր միջև եղած տարածությունը ևս չորս մղոնով նվազել էր, երբ հիշեց, թե որքան դժվարությունների պետք է հանդիպի մինչև տեղ հասնելը։ Այս նկատառումներից ճնշված, նա քայլերը դանդաղեցրեց և սկսեց մտածել, թե ինչ միջոցներով կարող է հասնել իր նպատակին։ Կապոցում ուներ մի կտոր հաց, մի հնամաշ շապիկ և երկու զույգ կարկատած գուլպա։ Գրպանում ուներ նաև մի պեննի՝ Սովերբերրիի նվերը, որ նա ստացել էր ինչ֊որ հուղարկավորության ժամանակ իր պաշտոնը արտակարգ լավ կատարելու համար։ «Մի մաքուր շապիկ ունենալը մեծ սփոփանք է», մտածեց Օլիվերը, «ինչպես նաև երկու զույգ կարկատած գուլպա և մի պեննի ունենալը, բայց դրանք ոչնչով չեն օգնի վաթսունհինգ մղոն ճանապարհ կտրելու համար, այն էլ ձմռանը»։ Սակայն շատ մարդկանց նման Օլիվերի միտքը ևս հակամետ էր դժվարություններ թվարկելու, քան դրանք հաղթահարելու համար որևէ գործնական միջոցի մասին մտածելու։ Հետևաբար, բավական երկար և ապարդյուն խորհրդածելուց հետո, փոքրիկ կապոցը մեկ ուսից մյուսը տեղափոխեց և շարունակեց առաջ գնալ։
Այդ օրը Օլիվերը քսան մղոն ճանապարհ անցավ և ամբողջ ժամանակ ոչինչ չտարավ բերանը, բացի այդ մի կտոր չոր հացից, որ ուներ կապոցում, և մի քանի ումպ ջրից, որ խնդրել էր ճամփեզրյա խրճիչների բնակիչներից։ Երբ գիշերը վրա հասավ, նա սողոսկեց մարգագետնում գտնվող ծղոտի մի դեզի տակ և որոշեց մինչև առավոտ մնալ այնտեղ։ Սկզբում նա սարսափեց, որովհետև քամին թախծոտ վայնասունով հեծեծում էր ամայի դաշտերում, ցուրտն ու քաղցը տանջում էին նրան․ նա երբեք իրեն այդքան միայնակ չէր զգացել։ Այնուամենայնիվ, չափազանց հոգնած լինելով, նա շուտով քնեց՝ մոռանալով իր տառապանքները։
Առավոտյան երբ զարթնեց, մարմինը ցրտից փայտացել և անզգայացել էր, որ առաջին իսկ պատահած գյուղում ստիպված եղավ իր ունեցած պեննին փոխանակել մի կտոր հացի հետ։ Դեռ տաներկու մղոն չէր անցել, երբ նորից մութն ընկավ։ Նրա ոտների վրա ուռուցքներ էին առաջացել, և սրունքները ուժասպառությունից դողդողում էին։
Ցուրտ ու խոնավ դաշտում մի գիշեր և անցկացնելուց հետո նրա դրությունը ավելի վատթարացավ։ Հաջորդ առավոտ, երբ ճանապարհ ընկավ հազիվ էր քարշ գալիս։
Մի սեպաձև բլրի ստորոտում նա մի կառք տեսավ, որի ուղևորներից ողորմություն խնդրեց։ Բայց շատ քչերն ուշք դարձրին նրան, և այն քչերն էլ առաջարկեցին, որ նա սպասեր մինչև իրենք կհասնեին բլրի գագաթը, ապա ինքը վազելով կհավասարվեր նրանց կառքին ու կստանար կես պեննի պարգև։ Խեղճ Օլիվերը ճիգ արեց հետ չմնալ կառքից, բայց ուժը չպատեց, որովհետև շատ հոգնած էր և ոտքերը ցավում էին։ Ուղևորները այդ բանը նկատելով, կես պեննիները հետ դրին իրենց գրպանները, նրան անվանելով ծույլ շան լակոտ, որ արժանի չէ ոչ մի պարգևի։ Եվ կառքը աղմուկով հեռացավ՝ իր հետև թողնելով փոշու մի ամպ միայն։
Որոշ գյուղերում ամրացված էին գունավոր հսկա ցուցանակներ՝ զգուշացնելով բոլորին, որ այդ շրջանում մուրացողը բանտ կնետվի։ Օլիվերը դրանից շատ էր վախենում և շտապում էր հեռանալ այդ վայրերից։ Մի շարք այլ գյուղերում նա կանգնում էր պանդոկների առաջ, աղերսալի հայացքներ նետելով անցորդների վրա, իսկ դրա հետևանքը ընդհանրապես լինում էր այն, որ պանդոկի տիրուհին հրամայում էր ծառայողներից որևէ մեկին՝ վտարել այդ տարօրինակ տղային, քանի որ նա համոզված էր, թե սա այնտեղ եկած կլիներ անպայման գողության համար։ Երբ օգնության համար դիմում էր որևէ ագարակատիրոջ տուն, տասից ինը դեպքերում սպառնում էին շներ արձակել նրա վրա, և երբ քիթը խոթում էր որևէ մի խանութից ներս, նրանք խոսում էին բիդըլի մասին, իսկ դա Օլիվերին այնպիսի սարսափ էր պատճառում, որ նա իսկույն չքանում էր այդտեղից։
Արդարև, եթե չլիներ մի բարեսիրտ պահակ և մի մարդասեր պառավ լեդի, Օլիվերի տանջանքները վերջ կգտնեին ճիշտ այնպես, ինչպես իր մոր տանջանքներն էին վերացել։ Այլ խոսքով, նա արքայական մեծ ճանապարհին անպայման մահացած կլիներ։ Բայց պահակը նրան մի քիչ հաց ու պանիր տվեց, իսկ պառավ լեդին, որը չգիտես աշխարհի որ ծայրամասում նավաբեկությունից ազատված, ոտաբոբիկ թափառող մի թոռ ուներ, գթաց անտեր որբուկին և, չնայած այն բանին, որ ինքը ևս շատ համեստ պայմաններում էր ապրում, մեծապես օգնեց և խրախուսեց նրան։ Պառավ լեդիի սփոփիչ խոսքերը և կարեկցական արցունքները ավելի խոր հուզեցին նրա հոգին, քան թե այն բոլոր տառապանքները ու վշտերը, որ նա կրել էր մինչ այդ։
Իր ծննդավայրից հեռանալու յոթերորդ օրն էր, երբ Օլիվերը կաղեկաղ, հազիվ քարշ գալով, առավոտ վաղ մտավ Բարնետ կոչված փոքրիկ քաղաքը։ Լուսամուտների փեղկերը դեռևս փակ էին, իսկ փողոցները ամայի։ Կյանքի առօրյան դեռ չէր սկսվել։ Արևը հորիզոնից բարձրանում էր իր ամբողջ շքեղությամբ, բայց նրա լույսը տղայի լքված ու ողորմելի վիճակը ավելի բացահայտ դարձրեց, մինչ նա արյունածոր և փոշեթաթախ ոտքերով նստել էր մի տան շեմքին։
Փեղկերը աստիճանաբար բացվեվին․ երթևեկությունն սկսվեց։ Անցորդներից ոմանք կանգ առան և մի քանի րոպե սևեռուն նայեցին Օլիվերին, կամ շտապ անցնելիս շուռ եկան, հարևանցիորեն նայեցին ու հեռացան․ բայց ոչ ոք չսփոփեց նրան և կամ նեղություն չքաշեց հարցնելու, թե ինչպես է նա այդտեղ եկել։ Մուրալու տրամադրություն չուներ ու այդպես էլ անշարժ մնաց իր տեղում։
Օլիվերը, աստիճանների վրա այսպես կուչ եկած, անփութորեն իր շուրջն էր դիտում, զարմանալով, թե որքան շատ գինետներ կային այս քաղաքում (Բարնետում յուրաքանչյուր տանը հաջորդում է մեծ կամ փոքր մի գինետուն), և ապշած մտածելով այն մասին, թե փողոցում հանգիստ երթևեկող կառքերը ինչպես կարող էին ընդամենը մի քանի ժամում կտրել֊անցնել այն տարածությունը, որ մանկական քայլերով ինքը հազիվ էր գլուխ բերել յոթ տանջալի օրվա ընթացքում, ի հայտ բերելով իր տարիքին անհամապատասխան վճռականություն և գերբնական ուժ, երբ հանկարծ նրա ուշադրությունը գրավեց մի տղա, որ մի քանի րոպե առաջ իր մոտով անտարբեր անցած լինելով, այժմ նորից վերադարձել և դեմի մայթից ուշի ուշով իրեն էր հետևում։ Սկզբում նա շատ մեծ նշանակություն չտվեց դրան, բայց տղան այնքան երկար ու սևեռուն նայեց, որ Օլիվերը գլուխը բարձրացրեց և ինքն էլ փոխադարձաբար, սևեռուն նայեց նրան։ Սրա վրա տղան անցավ այս կողմը և մոտենալով Օլիվերին՝ ասաց․
― Բարև, ա՛յ տղա, ի՞նչ դժբախտություն է պատահել քեզ։
Այս հարցը տվող փոքրիկ տղան գրեթե հասակակից էր նրան, բայց այնքան տարօրինակ տեսք ուներ, որ Օլիվերը կյանքում չէր հանդիպել այդպիսի մեկին։ Նրա քիթը տափակ էր, ճակատը լայն, ընդհանուր տեսքը համարյա գռեհիկ և չափազանց կեղտոտ, այնուամենայնիվ, նա ուներ հարուստ մարդու շարժուձև։ Տարիքի համեմատ հասակը կարճ էր, ոտքերը աղեղնաձև էին, աչքերը մանր, տգեղ ու ծակող։ Գլխարկը գլխի վրա այնքան թեթև էր գրված, որ ամեն րոպե անպայման վայր կընկներ, եթե նրա տերը չունենար գլուխը ճարպկությամբ ցնցելու մի յուրահատուկ ձև, որը դարձյալ նախկին տեղն էր բերում գլխարկը։ Նա հագել էր մեծ մարդու պիջակ, որը համարյա կրունկներին էր հասնում։ Թեղանիքները մինչև արմունկը ծալված էին, ըստ երևույթին, ձեռքերը թավշկա տաբատի գրպանների մեջ ավելի ազատ խրելու հետին նպատակով, քանի որ նա իր ձեռքերը միշտ գրպաններում էր պահում։ Կարճ ասած՝ թեթևամիտ, սնապարծ և հոխորտացող մի փոքրիկ ջեմթլմեն էր նա, և նրա հասակը, իր կիսամաշ կոշիկներով մեկտեղ, հասնում էր միայն չորս ոտք ու վեց մատնաչափ բարձրության։
― Բարև, ա՛յ տղա, ի՞նչ դժաբխտություն է պատահել քեզ, ― հարցրեց այդ տարօրինակ փոքրիկ ջենթլմենը Օլիվերին։
― Ես շատ քաղցած եմ և հոգնած, ― պատասխամեց Օլիվերը։ Խոսելիս նրա աչքերում արցունքի լճեր գոյացան։ ― Շատ երկար ճանապարհ եմ քայլել։ Յոթ օր է, որ քայլում եմ։
― Յոթ օր է, որ քայլո՜ւմ ես, ― ասաց փոքրիկ ջենթլմենը։ ― Օ՜հ, հասկացա։ Կտուցի հրամանով, հա՞։ Բայց ― ավելացրեց՝ նկատելով Օլիվերի շշմած հայացքը, ― երևի չես էլ իմանա, թե ինչ բան է կտուցը, իմ թափառաշրջիկ ընկեր։
Օլիվերը հեզությամբ պատասխանեց, թե որքան ինքը գիտե, խոսքը թռչունի բերանի մասին է, որին կտուց են ասում։
― Օ՜յ, աստվա՜ծ իմ, ինչպիսի՜ խակություն, ― բացականչեց փոքրիկ ջենթլմենը։ ― Լսի՛ր, ուրեմն, կտուցը դատավորեն է, իսկ երբ կտուցի հրամանով ես շարժվում, գնում ես ոչ թե ուղիղ առաջ, այլ միշտ դեպի վեր։ Միշտ դեպի օղակն ես բարձրանում և երբեք ներքև չես իջնում։ Անիվի վրա եղե՞լ ես։
― Ի՞նչ անիվ, ― հարցրեց Օլիվերը։
― Ւնչ անի՞վ․ այն անիվը, որ շատ քիչ տեղ է գրավում և կարող է նույնիսկ քարե սափորի մեջ պտտվել։ Այդ անիվը լավ է աշխատում այն ժամանակ, երբ մարդիկ վատ են ապրում, քանի որ լավ ապրելու դեպքում, անիվի համար աշխատող ձեռքեր չեն ճարվի։ Բայց լսի՛ր, ― շարունակեց փոքրիկ ջենթլմենը, ― քեզ կերակրել է հարկավոր, և դու կկերակրվես։ Ինքս էլ այս րոպեիս ծանծաղուտում եմ, միայն մի շիլլինգ ու կես պեննի կա մոտս, բայց քանի որ բանը այդտեղ հասավ, ոչինչ, ես քսակս շռայլորեն բաց կանեմ քեզ համար։ Ապա՛, վե՛ր կաց տեսնեմ։ Ա՛՛յ, այդպես։ Դե՛, շարժվիր։
Փոքրիկ ջենթլմենը Օլիվերին օգնեց որ վեր կենա, և նրան տարավ մոտակա նպարեղենի խանութը, որտեղ նա գնեց բավականաչափ երշիկ և կես նկանակ հաց։ Զարմանալի հնարքով նկանակի միջուկից մի մասը դուրս քաշեց և փոշուց պահպանելու նպատակով երշիկը տեղավորեց գոյացած խոռոչի մեջ։ Հետո հացը առնելով իր թևի տակ, նրան առաջնորդեց փոքրիկ գինետներից մեկի առանձնասենյակը։ Այստեղ, խորհրդավոր պատանու կարգադրությամբ, մի բաժակ գարեջուր բերվեց, և Օլիվերը, անսալով իր նոր ընկերոջ հրահանգին, կերավ իր առաջ դրված ուտելիքը։ Մինչ նա ագահորեն լափում էր հացն ու երշիկը, տարօրինակ տղան մերթ ընդ մերթ զննող հայացքով դիտում էր նրան։
― Լոնդո՞ն ես գնում, ― ասաց տարօրինակ տղան, երբ Օլիվերը վերջապես ճաշն ավարտեց։
― Այո՛։
― Ապրելու տեղ ունե՞ս։
― Չունեմ։
― Դրա՞մ։
― Չունեմ։
Տարօրինակ տղան սուլեց և ձեռքերը խրեց գրպանները այնքան, ինչքան պիջակի թևքերը թույլատրում էին անել այդ։
― Դու Լոնդոնո՞ւմ ես ապրում, ― հարցրեց Օլիվերը։
― Տանը լինելու դեպքում, այո՛, ― պատասխանեց տղան։ ― Երևի այս գիշեր կցանկանայիր քնելու տեղ ունենալ, այդպես չէ՞։
― Այն էլ ինչպե՜ս, ― պատասխանեց Օլիվերը։ ― Գյուղից դուրս եկած օրից դեռևս ծածկի տակ քնած չկամ։
― Դրա համար արժե՞ լաց լինել, ― ասաց փոքրիկ ջենթլմենը։ ― Ես այս գիշեր պետք է անպայման Լոնդոնում լինեմ․ այնտեղ ես ճանաչում եմ մի հարգելի ծեր ջենթլմենի, որը քեզ ձրի օթևան կտրամադրի և փոխարենը ոչինչ չի պահանջի, իհարկե, եթե նրա մոտիկ մարդկանցից մեկը ծանոթացնի քեզ։ Իսկ նա մի՞թե ինձ չի ճանաչում։ Իհարկե՛ ոչ։ Բոլորովի՛ն ոչ։ Անշո՛ւշտ ոչ։
Փոքրիկ ջենթլմենը ժպտաց, կարծես ակնարկելու համար, թե զրույցի վերջին մասը զվարթ հեգնանք էր, և գարեջրի մնացորդն ըմպեց։
Պատսպարանի այդ անսպասելի առաջարկը այնքան հրապուրիչ էր, որ մերժելը սնմտություն կլիներ, մանավանդ, երբ այս առաջարկին անմիջապես հաջորդեց այն վստահեցուցիչ պարագան, թե հիշյալ ծերունի ջենթլմենը Օլիվերին իսկույն կապահովեր նաև համապատասխան աշխատանքով։ Սույն խոսակցությունը աստիճանաբար ստացավ ավելի ընկերական, մտերիմ բնույթ, որի ընթացքում Օլիվերը իմացավ, որ իր բարեկամի անունը Ջեկ Դոքինզ էր, և որ նա վերոհիշյալ ջենթլմենի սերն ու համակրանքն էր վայելում։
Միստր Դոքինզի արտաքին երևույթից դատելով կարելի էր մտածել, թե նրա խնամակալը գուցե այնքան էլ մեծ հոգածություն չէր ցուցաբերում իր պաշտպանյալների նկատմամբ։ Բայց, քանի որ տղան բավականին թեթևաբարո և սանձարձակ խոսելակերպ ուներ և երդվում էր, որ իր մտերիմ ընկերների շրջապատում ավելի շատ ճանաչված էր «Հնարամիտ Ստահակ» կեղծանունով, Օլիվերը եզրակացրեց, որ այդպիսի շվայտ ու անպատասխանատու նկարագրի տեր մեկի հանդեպ ցույց տրված խնամքները իզուր էին շռայլված։ Այս տպավորության տակ նա ներքուստ որոշեց հնարավոր եղածի չափ կարճ ժամանակում ծեր ջենթլմենի նպաստավոր կարծիքին արժանանալ։ Եվ եթե գտներ, որ Ստահակը անուղղելի էր, որը ավելի քան հավանական էր, այդ դեպքում նրա հետ իր ծանոթությունը շարունակելու պատվից միանգամ ընդմիշտ կհրաժարվեր։
Քանի որ Ջեկ Դոքինզը համաձայն չէր, որ գիշերը վրա հասնելուց առաջ Լոնդոն մտնեին, ուստի գրեթե ժամը տասնմեկն էր, երբ հասան Այլինգտոնի ուղեփակը։ Հետո «Հրեշտակ»֊ից անցնելով մտան Սուրբ Ջոնսի պողոտան, այնտեղից ինչ֊որ նեղ փողոցով դուրս եկան Սետլերս Ուելս թատրոնի մոտ, ապա անցան Էքսմաուտ փողոցն ու Քափիս Րովը և հասան ինչ֊որ աղքատանոցի թաղ։ Այնտեղից նրանք ուղղվեցին դեպի այն թաղամասը, որը ժամանակին Հոկլի֊ին֊տը֊հոլլ անունն էր կրում։ Այնուհետև Փոքրիկ Սաֆրոնի բլուրով հասան Մեծ Սաֆրոնի բլուրը․ այստեղ Ստահակը արագացրեց իր քայլերը և հրահանգեց Օլիվերին կրնկակոխ հետևել իրեն։
Չնայած Օլիվերի ուշադրությունը կենտրոնացած էր իր առաջնորդի վրա, այնուամենայնիվ, ճանապարհին նա մերթ ընդ մերթ թռուցիկ ակնարկներ էր նետում շուրջը։ Դրանից ավելի կեղտոտ և ավելի թշվառ վայր նա երբեք տեսած չկար։ Փողոցը շատ նեղ էր․ցեխոտ, և օդը հագեցած գարշահոտություններով։ Թաղամասում կային բազմաթիվ փոքր խանութներ, բայց առևտրի ապրանքը կարծես միայն անթիվ ու անհամար երեխաներնեին, որոնք, նույնիսկ գիշերվա այդ ժամին, տներից ներս ու դուրս էին սողոսկում, կամ թե ճիչեր էին արձակում ներսից։ Այս ընդհանուր քաոսային տեսարանաում բարգավաճ տեսք ունեցող միակ վայրերը գինետներն էին, որտեղ իռլանդացի ամենաընկած դասակարգի մարդիկ իրենց ամբողջ ուժով բանավիճում ու հակաճառում էին։ Գլխավոր պողոտայից ճյուղավորվող ճամփաների և ծածկված բակերի արանքից երևում էին բազմաթիվ տներ, որտեղ հարբած կանայք և տղամարդիկ ուղղակի թավալվում էին կեղտի մեջ։ Որոշ տներից զգուշությամբ դուրս էիմ գալիս հաղթանդամ, վատ արտաքինով մարդիկ, որոնք, ըստ երևույթին, այնքան էլ բարի նպատակներ չէին հետապնդում։
Այս բոլորը այնքան վատ ազդեցին Օլիվերի վրա, որ նա սկսեց մտածել, թե արդյոք ավելի լավ չէ՞ր լինի, եթե փախչեր, երբ նրանք հասան բլրի ստորոտը։ Նրա առաջնորդը տղայի թևից բռնեց, հրելով բաց արավ մի դուռ Ֆիլս Լեյնի մոտ և նրան ներս քաշելով՝ դուռը իր հետևից ծածկեց։
― Ո՞վ է, ― Ստահակի սուլոցին ի պատախան լսվեց մի ձայն ներքևից։
― Սրիկայություն և հաջողություն, ― եղավ պատասխանը։
Ըստ երևույթին, սա ինչ֊որ պայմանական խոսք կամ նշանաբան էր, որ հայտնում էր, թե ամեն ինչ կարգին է, քանի որ միջանցքի հեռավոր ծայրում, պատի վրա մի աղոտ մոմի լույս պլպլաց, և խոհանոց տանող հին սանդուղքի կոտրած բազրիքի հետևից մի տղամարդու գլուխ երկարեց դուրս։
― Տեսնում եմ երկուսով եք, ― ասաց մարդը, ճրագը բարձրացնելով և ձեռքով աչքը ստվերելով։ ― Այդ մյուսն ո՞վ է։
― Մի նոր ընկեր է, ― պատասխանեց Ջեկ Դոքինզը, Օլիվերին առաջ հրելով։
― Որտեղի՞ց է եկել։
― Դեռահասների երկրից։ Ֆեգինը վերևո՞ւմ է։
― Այո՛, թաշկինակներն է ջոկում։ Դե՛, գնացե՛ք վերև։
Եվ ճրագն ու գլուխը անհայտացան։
Օլիվերը, մի ձեռքով մթության մեջ խարխափելով, մյուսով իր ուղեկցի ձեռքից ամուր բռնած, մեծ դժվարությամբ բարձրացավ մութ ու ջարդված սանդուղքներով։ Իսկ իր առաջնորդը, հեշտությամբ բարձրանալով, ցույց տվեց, որ լավ ծանոթ էր շրջապատին։ Ապա բաց արավ տան հետևի մասում գտնվող ինչ֊որ սենյակի դուռը և Օլիվերին քաշեց ներս։
Սենյակի պատերն ու ձեղունը կեղտի և հնության պատճառով ամբողջապես սևացել էին։ Բուխարու առաջ կար եղևնու փայտից մի սեղան, որի վրա դրված էին գարեջրի շշի բերանին կպցրած մի մոմ, երկու֊երեք կլայեկած թաս, մի նկանակ հաց, կարագ և մի ափսե։ Տապակի մեջ, որ առասանով ամրացրած էր բուխարուն, տապակվում էին մի քանի երշիկ։ Պատառաքաղը ձեռքին, բուխարու մոտ ճաշի պատրաստմանը հետևում էր շատ ծեր, զառամյալ մի Հրեա, որի գարշելի ու սրիկայական դեմքն սքողված էր շիկակարմիր ու թնճկոտած մազերի զանգվածով։ Նա հագել էր բամբակյա, ճարպակուր մի սենեկազգեստ, և այնպես էր երևում, որ նրա ուշադրությունը բաժանված էր տապակի ու ինչ֊որ կախիչի միջև, որի վրա մեծ թվով մետաքսյա թաշկինակներ կային։ Հին պարկերից պատրաստված մի քանի կոշտ խշտյակներ անխնամ գցված էին հատակին՝ իրար կողք կողքի։ Սեղանի շուրջը Ստահակին համարյա հասակակից չորս֊հինգ տղա նստած ծխում էին կավե երկար ծխամորճերից և խմում էին միջին տարիքի մարդկանց հատուկ լրջությամբ։ Նրանք բոլորը հավաքվեցին իրենց ընկերոջ շուրջը, երբ նա ինչ֊որ բաներ փսփսաց Հրեայի ականջին, ապա շուռ գալով՝ նշանակալից ժպտացին Օլիվերին։ Նույն արեց նաև Հրեան, պատառաքաղը ձեռքին։
― Ահա իմ ընկերը, Օլիվեր Թվիստը, Ֆեգին, ― ասաց Ջեկ Դոքինզը։
Հրեան նորից բազմանշանակ ժպտաց, խոր գլուխ տվեց Օլիվերին և սեղմելով նրա ձեռքը՝ հույս հայտնեց, որ շուտով նրա հետ ավելի մոտիկից ծանոթանալու պատվին կարժանանա։
Փոքրիկ ջենթլմենները՝ ծխամորճները բերաններին բոլորվեցին նրա շուրջը և ամուր սեղմեցին նրա երկու ձեռքերը, մանավանդ այն ձեռքը, որ կապոցն էր բռնել։ Փոքրիկ ջենթլմեններից մեկը օգնելու մեծ պատրաստականությամբ կախեց նրա կեպին, իսկ մեկ ուրիշը, առավել հոգատարություն ցուցաբերելով, ձեռքերը խրեց նրա գրպանները դատարկելու տաղտուկից։ Այդ քաղաքավարի վերաբերմունքը կարող էր դեռ երկար շարունակվել, եթե Հրեան ձեռքի պատառաքաղով չխփեր այդ փոքրիկ ջենթլմենների գլուխներին և ուսերին, ազդարարելով նրանց վերջ տալ այդ հյուրասիրությանը։
― Մենք շատ ուրախ ենք, որ ծանոթացանք քեզ հետ, Օլիվեր, չափազանց ուրախ, ― ասաց Հրեան։ ― Ստահակ, երշիկները վերցրու և կրակին մոտ Օլիվերի համար մի տաշտ դիր։ Ա՛հ, աչքերդ թաշկինակներին ես հառել, սիրելիս։ Բավական շատ են, չէ՞։ Մենք հենց նոր ենք ջոկել դրանք և պատրաստել լվացքի համար։ Ահա և բոլորը, Օլիվեր։ Ահա և բոլորը։ Հա՛, հա՛, հա՛։
Ճառի այս վերջին մասում զվարթ ջենտլմենի խոստումնալից աշակերտները ցնծագին աղաղակներ բարձրացրին և ուրախ տրամադրությամբ գնացին ընթրելու։
Օլիվերը կերավ իր բաժին ճաշը, այնուհետև Հրեան մի բաժակ ջրախառն տաք ջին տվեց նրան և ասաց, որ պետք է իսկույն խմել, քանի որ ընպանակը հարյավոր էր նաև մի ուրիշ ջենթլմենի։ Օլիվերը ենթարկվեց հրամանին։ Դրանից անմիջապես հետո նա տարտամորեն զգաց, որ իրեն պառկեցրին խշտյակներից մեկի վրա, ապա սուզվեց խոր քնի մեջ։
==Իններորդ գլուխ==
Որտեղ ընթեցողը ավելի մոտիկից է ծանոթանում հաճելի ծերունի ջենթլմենի և նրա խոստումնալից աշակերտների հետ
Հաջորդ առավոտ, երբ Օլիվերը զարթնեց խոր ու երկարատև քնից, արևը վաղուց արդեն ծագել էր։ Տանը ոչ ոք չկար բացի ծեր Հրեայից, որը սրճամանը կրակի վրա դրած՝ նախաճաշի համար սուրճ էր պատրաստում։ Նա երկաթյա գդալով խառնում էր սուրճը և մեղմորեն սուլում ինչ֊որ եղանակ։ Այդ բոլորի ընթացքում, սակայն, նա երբեմն կանգ էր առնում, լարում էր լսողությունը և, երբ ներքևից որևէ անհանգստացնող աղմուկ չէր լսում, հանդարտվելով շարունակում էր իր զբաղմունքը։
Չնայած Օլիվերը զարթնել էր, այնուամենայնիվ գտնվում էր այն անրջային վիճակում, երբ մարդ գրեթե անգիտակ է իր շուրջը կատարվածին, և մի քանի րոպեում երազում է այնքան, որքան չէր երազի, եթե նույնիսկ հինգ երկար գիշեր քնած լիներ կատարյալ անզգայության մեջ։ Նման պահերին մահկանացուն հազիվ թե կարողանա գիտակցել իր մտքի գործունեությունը և պատկերացում ունենա նրա զորության մասին, թե նա ինչպես, ազատվելով մարմնական կաշկանդումից և արհամարհելով ժամանակ ու տարածություն, դուրս է սլանում երկրի սահմաններից։
Ահա մոտավորապես այդ վիճակումն էր Օլիվերը այդ պահին։ Նա Հրեային տեսնում էր կիսափակ աչքերով, լսում էր նրա ցածրաձայն շվշվոցը և սրճամանի կողերին խփվող գդալի չխկչխկոցը, բայց միևնույն ժամանակ նրա միտքը զբաղված էր վերհիշելով բոլոր այն մարդկանց, որ նա երբևէ ճանաչել էր։
Երբ սուրճը պատրաստվեց, Հրեան սրճամանը կրակի վրայից վերցրեց, մի քանի րոպե անվճռական դիրքով կանգնեց, կարծես չիմանալով ինչ անել, ապա շուռ եկավ, Օլիվերին նայեց և ձայն տվեց նրան։ Տղան չպատասխանեց։ Ըստ երևույթին քնած էր։
Երբ համոզվեց, որ քնած է, Հրեան անշշուկ գնաց դեպի դուռը և փականքով ամրացրեց։ Ապա նա, ինչպես թվաց Օլիվերին հատակի վրա գտնվող ինչ֊որ գաղտնի բացվածքից մի արկղիկ դուրս քաշելով՝ զգուշությամբ դրեց սեղանի վրա։ Հրեայի աչքերը փայլեցին, երբ բաց արավ արկղիկի կափարիչը և մեջը նայեց։ Մի հին աթոռ քաշելով սեղանի մոտ՝ նստեց ու միջից վերցրեց մի հրաշալի ոսկե ժամացույց, որ պսպղում էր ադամանդներից։
― Աա՜, ― ասաց Հրեան՝ ուսերը թոթվելով և ամբողջ դեմքը զարհուրելի մի ժպիտով ծամածռելով։ ― Ճարպի՛կ շներ, ճարպի՛կ շներ։ Մինչև վերջ հավատարիմ։ Այդպես էլ նրանք ծեր կղերականին չասացին, թե որտեղ էին այս գոհարեղենները։ Երբեք չմատնեցին ծերունի Ֆեգինին։ ― Եվ ինչո՞ւ պետք է մատնեին։ Հո կախաղանի օղակը չէր թուլանալու նրանց վզի շուրջը, կամ մահապատիժը չէր կանխվելու։ Իհա՛րկե ոչ։ Հրաշալի՜ տղաներ, հրաշալի՜ տղաներ։
Այսպես քրթմնջալով, Հրեան ժամացույցը դրեց իր տեղը ու նույն արկղիկից դուրս բերեց վեց այլ ժամացույցներ և նույն ագահությամբ և հաճույքով զննեց դրանք։ Ժամացույցներից բացի, նա արկղից առանձին առանձին դուրս բերեց խիստ թանկարժեք, պսպղուն քարերով մատանիներ, զարդասեղներ, ապարանջաններ և այլ զանազան զարդեղեններ, որոնք բոլորը հմտորեն պատրաստված արվեստի նմուշներ էին, և որոնց անունն անգամ Օլիվերը երբեք լսած չկար։
Այդ բոլորը վերստին արկղիկի մեջ տեղավորելուց հետո Հրեան հանեց մի ուրիշ զարդ, այնքան փոքրիկ, որ տեղավորվում էր բռի մեջ։ Դրա վրա ինչ֊որ մանրատառ մակագրություն կար, որովհետև Հրեան զարդը դրեց սեղանին և ձեռքով ստվերելով՝ ուշադրությամբ երկար զննեց։ Ի վերջո թաքցրեց և ինքնագոհ հենվեց աթոռին ու քրթմնջաց․
Ի՜նչ հրաշալի բան է գլխատելը։ Մեռած մարդիկ երբե՛ք չեն զգում, մեռածները երբե՛ք երևան չեն հանում տգեղ պատմություններ։ Ա՜հ, որքա՜ն հրաշալի է մահապատիժը այս արհեստի համար։ Բոլոր հինգն էլ մի գծի վրա շարվեցին․ ոչ մեկը կենդանի չմնաց որպեսզի մեղսակիցներին մատնի։
Հրեան իր սև, փայլուն աչքերով սևեռուն մի կետի էր նայում։ Այդ բառերն ասելիս նրա հայացքը հանկարծ ընկավ Օլիվերի դեմքին։ Տղան լուռ զարմանքով և լարված ուշադրությամբ իրեն էր հետևում։ Չնայած հայացքների փոխանակումը տևեց միայն մի ակնթարթ, այնուամենայնիվ, դա բավական էր Հրեային համոզելու, որ իրեն նկատել են։ Նա չխկոցով փակեց արկղի կափարիչը և սեղանի վրայից վերցնելով հացի դանակը՝ մոլեգնած վեր թռավ տեղից։ Այսուհանդերձ, սաստիկ դողում էր, քանի որ Օլիվերը, հակառակ իր սարսափած վիճակին, տեսավ, թե դանակը ինչպես էր երերում նրա ձեռքի մեջ։
― Սա ի՞նչ բան է, ― գոռաց Հրեան։ ― Ինչո՞ւ ես ինձ դարանում։ Ինչո՞ւ ես զարթնել։ Ի՞նչ ես տեսել։ Խոսի՛ր, լակո՛տ։ Շո՛ւտ արա, խոսի՛ր, եթե կյանքը թանկ է քեզ համար։
― Այլևս չէի կարող քնել, տեր իմ, ― պատասխանեց Օլիվերը հեզորեն։ ― Ներեցեք ինձ, եթե ձեզ անհանգստացրել եմ։
― Հո մի ժամ առաջ արթուն չէիր, ― կատաղած գոռաց հրեան։
― Ո՛չ, ո՛չ, արթուն չէի, ― պատասխանեց Օլիվերը։
― Իսկապե՞ս, ― սպառնալից որոտաց Հրեան, առաջվանից ավելի կատաղի մոլուցքով։
― Երդվում եմ, տեր իմ, ― պատասխանեց Օլիվերը թախանձանքով։ ― Իսկապես արթնացած չէի, տեր իմ։
― Լա՛վ, լա՛վ, սիրելիս, ― ասաց Հրեան միանգամից, երբ իր նախկին խոսելակերպին վերադառնալով և դանակի հետ փոքր֊ինչ խաղալուց հետո՝ դրեց սեղանին, ասես կամենալով ստեղծել այն տպավորությունը, թե իբր կատակի համար էր վերցրել։ ― Անշուշտ, ես գիտեմ, սիրելիս։ Ես միայն փորձեցի վախեցնել քեզ։ Դո՛ւ քաջ տղա ես։ Հա՜, հա՛, դու քաջ տղա ես, Օլիվեր։ ― Հրեան քրքջալով ձեռքերը շփեց իրար, այնուամենայնիվ անհանգստությամբ նայեց արկղին։
― Այս գեղեցիկ բաներից որևէ մեկը տեսա՞ր, սիրելիս, ― փոքր վարանումից հետո ձեռքը արկղի վրա դնելով ասաց Հրեան։
― Այո, տեր իմ, ― պատասխանեց Օլիվերը։
Ա՜հ, ― ասաց Հրեան գունատվելով։ Դրանք, դրանք իմն են, Օլիվեր, իմ փոքր հարստությունը։ Իմ ծերության տարիների միակ ապավենը։ Մարդիկ ինձ ագահ են անվանում, միայն ագահ և ուրիշ ոչինչ։
Օլիվերը եզրակացրեց, որ ծերունի ջենթլմենը իրոք պետք է ագահ լիներ, որպեսզի այդքան ժամացույցներ ունենալով հանդերձ, բնակվեր այդքան կեղտոտ մի վայրում։ Բայց մտածելով, որ գուցե Ստահակի և մյուս տղաների նկատմամբ նրա ունեցած հոգատարությունը բավական մեծ ծախսերի հետ է կապված, պարզապես ակնածալից նայեց նրան և հարցրեց, թե արդյոք չի՞ կարելի վեր կենալ։
― Իհարկե կարելի է, սիրելիս, ― պատասխանեց ծերունի ջենթլմենը։ ― Դռան հետևի անկյունում ջրամանը լիքը ջուր կա։ Բեր այստեղ, սիրելիս, ես քեզ աման կտամ՝ մեջը կլավցվես։
Օլիվերը վեր կացավ, գնաց սենյակի մյուս ծայրը և կռացավ, որ ջրամանը բարձրացնի։ Երբ շուռ եկավ, արկղը արդեն անհետացել էր։
Նա հազիվ էր լվացվել, կարգի էր բերել ամեն ինչ և Հրեայի ցուցումով ջուրը լուսամուտից դուրս թափել, երբ Ստահակը վերադարձավ։ Նրան ընկերակցում էր մի շատ աշխույժ երիտասարդ, որին Օլիվերը նախորդ երեկո տեսել էր ծխելիս, և որին այժմ պաշտոնապես ներկայացրին իրեն Չարլի Բեյթս անունով։ Սուրճն արդեն պատրաստ լինելով, Ստահակը դուրս հանեց գլխարկի մեջ դրած տաք հացն ու երշիկը, որ իր հետ էր բերել, և նրանք չորսով նստեցին նախաճաշելու։
― Ուրեմն, ― ասաց Հրեան, խորամանկ մի հայացք նետելով Օլիվերի կողմը և խոսքն ուղղելով Ստահակին, ― հույս ունեմ, որ դուք այս առավոտ լավ աշխատեցիք, սիրելիներս։
― Այն էլ ինչպե՜ս, ― պատասխանեց Ստահակը։
― Սատանաների պես, ― ավելացրեց Չարլի Բեյթսը։
― Հրաշալի տղաներ եք, հրաշալի տղաներ, ― ասաց Հրեան։ ― Դու ի՞նչ ես բերել, Ստահակ։
― Երկու դրամապանակ, ― պատասխանեց փոքրիկ ջենթլմենը։
― Լի՞քն են, ― հարցրեց Հրեան անձկությամբ։
― Բավականին, ― պատասխանեց Ստահակը, Ֆեգինին հանձնելով երկու դրամապանակ, որոնցից մեկը կանաչ էր, մյուսը՝ կարմիր։
― Կարող էին ավելի ծանր լինել, ― ասաց Հրեան մեջն ուշադիր զննելուց հետո, բայց շատ կոկիկ ու խնամքով են պատրաստված։ Հմուտ արհեստավորի գործ է, այնպես չէ՞, Օլիվեր։
― Շատ հմուտ, ― պատասխանեց Օլիվերը։
― Իսկ դո՞ւ ինչ ես բերել, սիրելիս, ― դիմեց Ֆեգինը Չարլզ Բեյթսին։
― Սրբիչներ, ― պատասխանեց Բեյթսը գրպանից չորս թաշկինակ հանելով։
― Վատ չէ, ― ասաց Հրեան դրանց մանրազնին նայելուց հետո, ― շատ ընտիր թաշկինակներ են, շա՜տ։ Միայն թե տառերը լավ չեն գործված, Չարլի, հետևաբար, հարկավոր է ասեղով քանդել դրանք։ Մենք Օլիվերին կսովորեցնենք թե ինչպես պետք է անել։ Լսիր, Օլիվե՛ր, ուզո՞ւմ ես սովորել։ Հա՛, հա՛, հա՛։
― Ձեր կամքն է, տեր իմ, ― ասաց Օլիվերը։
― Կցանկանայի՞ր Չարլի Բեյթսի նման հեշտությամբ թաշկինակ սարքելու ձևն իմանալ, սիրելիս, ― հարցրեց Հրեան։
― Մեծ հաճույքով, սըր, եթե միայն դուք ցույց տայիք, թե ինչպես են սարքում, ― պատասխանեց Օլիվերը։
Այս պատասխանը Բեյթսին այնքան զվարճալի թվաց, որ նա դարձյալ քրքրջաց, որի հետևանքով չկարողացավ սուրճը կուլ տալ և քիչ էր մնում խեղդվեր։
― Աստվա՜ծ իմ, նա դեռ որքան խակ է, ― իր անքաղաքավարի վարմունքը արդարացնելու համար ասաց Չարլին, երբ մի քիչ հանգստացավ։
Ստահակը ոչինչ չասաց․ նա միայն Օլիվերի մազերը շոյեց այնպես, որ ընկան նրա աչքերի վրա, և ավելացրեց, որ ժամանակի ընթացքում ավելի փորձառու կդառնա։ Ապա ծեր ջենթլմենը, տեսնելով, որ Օլիվերը շիկնում է, նյութը փոխեց՝ հարցնելով, թե գլխատմանը շա՞տ բազմություն կար այս առավոտ։ Այդ բանը Օլիվերին ավելի զարմանք պատճառեց, որովհետև տղաների պատասխաններից պարզ երևում էր, որ երկուսն էլ այնտեղ էին եղել, և նա ավելի ու ավելի զարմացավ, թե նրանք ինչպես էին հնարավորություն ունեցել այդքան կարճ ժամանակվա ընթացքում այդքան շատ գործ տեսնել։
Երբ նախաճաշը վերջացավ, զվարթ ծեր ջենթլմենը, և երկու տղաները մի շատ հետաքրքիր ու անսովոր խաղ ցուցադրեցին, որը կատարվեց հետևյալ ձևով։ Զվարթ ծեր ջենթլմենը տաբատի մի գրպանը քթախոտի մի տուփ դրեց, մյուս գրպանը՝ մի ծոցատետր, բաճկոնի գրպանը՝ մի ժամացույց, որի շխթան վզից էր կախված, շապկի կրծքին ամրացրեց կեղծ֊ադամանդյա մի զարդասեղ, ապա վերարկուն լավ կոճկելուց և ակնոցի տուփն ու թաշկինակը վերարկուի գրպաններում տեղավորելուց հետո, գավազանը ձեռքին սկսեց սենյակի մի ծայրից մյուսը ճեմել, նման այն ծերունի ջենթլմեններին, որոնց օրվա բոլոր ժամերին կարելի է տեսնել փողոցներում շրջագայելիս։ Նա կանգ էր առնում մեկ բուխարու և մերթ դռան մոտ, ձևացնելով թե բոլորովին տարված է ցուցափեղկերը դիտելով։ Այդ դիրքում նա շարունակ շուրջն էր նայում, իբր թե գողերից զգուշանալով և գրպանները առանձին֊առանձին շոշափում, ստուգելու, թե արդյոք ոչինչ չի՞ կորցրել։ Նա այս բոլորը անում էր այնքան բնական ու միաժամանակ այնքան զվարճալի ձևով, որ Օլիվերը ծիծաղից թուլացավ, և աչքերից արցունքներ հոսեցին։
Ամբողջ ժամանակ երկու տղաները նրան շատ մոտիկից էին հետևում և ամեն անգամ, երբ նա շրջվում էր, այնքան ճարպկությամբ անհայտանում էին, որ անկարելի էր նրանց շարժումներին հետևել։ Վերջապես, Ստահակը, իբր թե պատահաբար, նրա ոտքը կոխեց, մինչ Չարլի Բեյթսը ձևացրեց, թե նրա վրա ընկավ, և հենց այդ մի րոպեի ընթացքում շշմեցուցիչ արագությամբ նրանք Հրեայից վերցրին քթախոտի տուփը, ծոցատետրը, ժամացույցը, շղթան, զարդասեղը, թաշկինակը, և նույնիսկ ակնոցի տուփը։ Եթե ծեր ջենթլմենը զգում էր, թե որևէ ձեռք մտել էր գրպաններից մեկնումեկը, նա բարձրաձայն ասում էր, թե որ գրպանն է, և խաղը վերսկսվում էր։
Երբ այդ խաղն արդեն բազմիցս կրկնվել էր, փոքրիկ ջենթլմեններին այցելության եկան երկու լեդիներ, որոնցից մեկը կոչվում էր Բեթ, իսկ մյուսը՝ Նենսի։ Այս լեդիները ճոխ մազեր ունեին, թեպետ ոչ այնքան կոկիկ սանրվածք, և հագած էին կեղտոտ կոշիկներ ու գուլպաներ։ Նրանք գուցե շատ գեղեցիկ չէին, բայց նրանց այտերի գույնը բավականաչափ վառ էր։ Երկուսն էլ կենսախինդ աղջիկներ էին երևում, և նրանց չափազանց անկաշկանդ շարժուձևերից ու խոսելու հաճելի եղանակից Օլիվերը եզրակացրեց, որ նրաք հաճելի աղջիկներ էին իսկապես։ Եվ անկասկած այդպես էր։
Այս հյուրերը երկար մնացին, և երբ լեդիներից մեկը գանգատվեց, թե ինչ֊որ սառնություն է զգում իր ներսում, ոգելից խմիչքներ մատուցեցին, որից հետո խոսակցությունն ստացավ շատ աշխույժ բնույթ։ Վերջապես, Չարլի Բեյթսը իր կարծիքը հայտնելով ասաց, թե ժամանակն էր «սմբակը պայտելու»։ Օլիվերին թվաց, թե դա ֆրանսերենով նշանակում էր զբոսնել, քանի որ դրանից անմիջապես հետո Ստահակը, Չարլի Բեյթսը և երկու փոքրիկ լեդիները դուրս եկան, նախապես ծախսելու համար դրամ ստանալով ազնիվ ծերունի Հրեայից։
― Հաճելի կյանք է, այնպես չէ՞, սիրելիս, ― ասաց Ֆեգինը։ ― Նրանք գնացին զբոսնելու։
― Իսկ իրենց գործն ավարտե՞լ են, տեր իմ, ― հարցրեց Օլիվերը։
― Այո, ― ասաց Հրեան, ― այսուհանդերձ, եթե դրսում գտնված միջոցին մի բան պատահի, վստահ եղիր, ձեռքից բաց չեն թողնի։ Նրանք թող քեզ օրինակ ծառայեն, սիրելիս։ Նրանք թող քեզ օրինակ ծառայեն։ ― Նա իր խոսքերը ավելի ազդու դարձնելու համար ունելիով խփեց օջախին։ ― Կատարիր այն ամենը, ինչ պատվիրում են քեզ և բոլոր հարցերի շուրջ նրանցից խորհուրդ վերցրու, մանավանդ Ստահակից, սիրելիս։ Հետագայում նա հայտնի մարդ կդառնա։ Նա անպայման հայտնի մարդ կդառնա և քեզ էլ նշանավոր կդարձնի, եթե նրան հետևես։ Թաշկինակս երևո՞ւմ է իմ գրպանից կախված, սիրելիս, ― ասաց Հրեան հանկարծ կանգ առնելով։
― Երևում է, տեր իմ, ― ասաց Օլիվերը։
― Հապա փորձի՛ր․․․ կարո՞ղ ես այնպես թռցնել թաշկինակը, որ ես ոչինչ չիմանամ։ Դու առավոտյան տեսա՞ր, թե նրանք ինչպես էին դա անում։
Օլիվերը մի ձեռքով գրպանի ծայրը ներքևից բռնեց ճիշտ այնպես, ինչպես Ստահակն էր բռնել, և մյուսով թաշկինակը թեթևորեն դուրս քաշեց։
― Հանեցի՞ր, ― բացականչեց Հրեան։
― Ձեռքիս մեջ է, ― ասաց Օլիվերը թաշկինակը ցույց տալով։
― Շատ ուշիմ տղա ես, սիրելիս, ասաց զվարճաբան ծեր ջենթլմենը՝ Օլիվերի գլուխը շոյելով։ ― Ավելի ճարպիկ երեխա կյանքումս չեմ տեսել։ Ահա քեզ մի շիլլինգ։ Եթե այսպես շարունակես, դարուս ամենահայտնի մարդը կդառնաս։ Իսկ այժմ արի քեզ ցույց տամ, թե ինչ ձևով են ասեղնագործված տառերը հեռացնում թաշկինակներից։
Օլիվերը երկար մտածեց, թե խաղի ձևով ծեր ջենթլմենի գրպանից թաշկինակ թռցնելը ինչ կապ ուներ հայտնի դառնալու հետ։ Բայց մտածելով, որ Հրեան տարիքով իրենից մեծ լինելով՝ անշուշտ ավելի շատ բան գիտեր, լուռ հետևեց նրան դեպի սեղանը և շուտով խորասուզվեց իր նոր աշխատանքի ուսումնասիրության մեջ։
==Տասներորդ գլուխ==
Օլիվերը ավելի մոտիկից է ծանոթանում իր նոր ընկերների հետ և շատ թանկ գնով փորձառություն է ձեռք բերում։ Կարճ, բայց շատ կարևոր մի գլուխ այս պատմության մեջ
Օլիվերը երկար ժամանակ փակված մնաց Հրեայի սենյակում, որտեղ զբաղվում էր թաշկինակների վրայից ասեղնագործված տառերը մաքրելու գործով (իսկ նման թաշկինակներ մեծ քանակությամբ էին տուն բերվում) և երբեմն էլ մասնակցելով արդեն իսկ նկարագրված խաղին, որը Հրեան և երկու տղաները հետևողականորեն ցուցադրում էին ամեն առավոտ։
Վերջապես, մաքուր օդի պակասից հյուծվելով, նա սկսեց ոչ մի առիթ բաց չթողնել ծեր ջենթլմենից խնդրելու, որ իրեն էլ մյուս երկու տղաների հետ ուղարկի աշխատանքի։ Օլիվերը առավել ևս մտահոգվում էր գործի լծվելու նաև այն պատճառով, որ նա արդեն ծանոթ էր ծերունի ջենթլմենի բնավորության դաժան գծերին։ Որովհետև, եթե պատահեր, որ Ստահակն ու Չարլի Բեյթսը գիշերները ձեռնունայն տուն վերադառնային, նա երկար ու խստորեն քարոզաբանում էր ծույլ ու անգործունյա լինելուց առաջ եկած դժբախտությունների մասին և, ժրաջան կյանքի անհրաժեշտությունը զգացնելու նպատակով, տղանիերին ուղարկում էր քնելու առանց ընթրիքի։ Մի անգամ, արդարև, նա այնքան առաջ գնաց, որ աստիճաններից ցած գլորեց նրանց, բայց սա իր առաքինությունները արտահայտելու բացառիկ ձև էր։
Վերջապես, մի առավոտ Օլիվերը ստացավ աշխատանքի գնալու վաղուց երազած թույլտվությունը։ Վերջին մի քանի օրվա ընթացքում թաշկինակներ չէին եղել տառերը քանդելու համար, և ճաշերի քանակը կարծես պակասել էր։ Գուցե այս բոլորի պատճառով էր, որ ծեր ջենթլմենը իր հավանությունը տվեց։ Բայց ինչ պատճառով էլ որ լիներ, նա տղային հանձնեց Չարլզ Բեյթսի ու նրա բարեկամ Ստահակի խիստ հսկողությանը և ուղարկեց աշխատանքի։
Երեք տղաները դուրս եկան տանից։ Ստահակը իե թեզանիքները ծալել և գլխարկը ըստ սովորականի դրել էր գլխի կատարին։ Չարլի Բեյթսը ձեռքերը գրպաններում, սքլտալով քայլում էր մյուս կողմից, իսկ Օլիվերը այդ երկուսի միջև ինքն իրեն հարց էր տալիս, թե արդյոք ո՞ւր էին գնում, և նրանց ճարտար արվեստի ո՞ր ճյուղն էր սովորելու առաջին անգամ։
Նրանք այնքան դանդաղ էին քայլում, որ Օլիվերը սկսեց մտածել, թե իր ընկերները երևի ուզում են ծեր ջենթլմենին խաբել և բոլորովին աշխատանքի չգնալ։ Ստահակը փոքր տղաների գլխից գդակներ թռցնելու և հեռուն շպրտելու մի վատ հակում ուներ, մինչդեռ Չառլի Բեյթսը, սեփականության իրավունքների վերաբերյալ շատ տարտամ պատկերացում ունենալու պատճառով, առվի եզրին գտնվող կրպակներից խնձոր և սոխ գողանալով՝ լցնում էր իր գրպանները, որոնք այնքան մեծ տարողություն ունեին, կարծես ամբողջ կոստյումը գրպաններից էր կազմված։ Այս բաները բոլորովին դուր չեկան Օլիվերին։ Նա հազիվ էր հանգել այն մտքին, որ իսկույն վերադառնար տուն, երբ հանկարծ նրա ուշադրությունը կենտրոնացավ Ստահակի վրա, որը շատ խորհրդավոր տեսք էր ընդունել։
Նրանք հենց նոր էին դուրս գալիս մի նեղ բակից, որը գտնվում էր Քլըրքնվելի ընդարձակ հրապարակներից մեկի մոտ և բառերի տարօրինակ աղավաղումով դեռևս կոչվում էր «Կանաչ», երբ Ստահակը հանկարծակի կանգ առավ և մատը շուրթին դնելով՝ չափազանց զգույշ իր ընկերներին վերստին քաշեց դեպի բակը։
― Ի՞նչ պատահեց, ― հարցրեց Օլիվերը։
― Հանգի՜ստ, ― պատասխանեց Ստահակը, ― տենո՞ւմ ես գրքերի կրպակի առաջ կանգնած այն ծերունուն։
― Փողոցի մյուս կողմում գտնվող ծեր ջենթլմենի մասի՞ն է խոսքը, ― ասաց Օլիվերը։ ― Այո՛, տեսնում եմ։
― Մեր փնտրածն է, ― ասաց Ստահակը։
― Հասուն պտուղ է, ― հաստատեց Վարպետ Չարլի Բեյթսը։
Օլիվերը շատ մեծ զարմանքով նայեց տղաներին, բայց սրանք խեղճին թույլ չտվեցին հարցեր տալու, քանի որ գաղտագողի անցնելով հանդիպակաց կողմը, կծկվեցին այն ծեր ջենթլմենի հետևը, որի վրա հրավիրել էին նրա ուշադրությունը։ Օլիվերը մի քիչ քայլեց նրանց հետևից, ապա չիմանալով ինչ անել, կանգնեց և լուռ զարմանքով դիտեց նրանց։
Ծերունի ջենթլմենը շատ պատկառելի անձնավորություն էր․ նա գլուխը հարդարել էր պուդրայով և դրել էր ոսկյա շրջանակով ակնոց։ Հագել էր սև թավշյա օձիքով կանաչ պիջակ, սպիտակ տաբատ, և թևի տակ ուներ հիանալի հնդկեղեգյա մի գավազան։ Կրպակից ինչ֊որ գիրք էր վերցրել և կանգնած կարդում էր՝ այնպես խորասուզված, ասես իր սեփական առանձնասենյակում բազկաթոռի մեջ ընկողմանած լիներ։ Շատ հավանական է, որ այդպես էլ երևակայում էր իրեն, քանի որ նրա կենտրոնացած վիճակից պարզ երևում էր, որ ո՛չ կրպակն էր տեսնում, ո՛չ փողոցը, ո՛չ տղաներին, ոչ էլ, մի խոսքով, որևէ այլ բան, բացի գրքից, որը կլանված և մեծ հետաքրքրությամբ կարդում էր նա, մի էջի վերջավորությանը հասնելուց հետո խնամքով բացելով հաջորդ էջը, ապա նորից սկսելով առաջին տողից։
Որքա՜ն մեծ եղավ Օլիվերի սարսափն ու շփոթությունը, երբ մի քանի քայլ հեռվում կանգնած, նա շատ լայն բացված աչքերով տեսավ, թե ինչպես Ստահակն իր ձեռքը ճարպկորեն մտցրեց ծերունի ջենթլմենի գրպանը, մի թաշկինակ դուրս քաշեց այնտեղից և ինչպես հանձնելով Չարլի Բեյթսին՝ երկուսով իսկույն աներևութացան։
Մի ակնթարթում և՛ թաշկինակների, և՛ ժամացույցների, և՛ գոհարեղենների, և՛ Հրեայի բովանդակ առեղծվածը լուծվեց տղայի մտքում։ Կատարված արարքը սարսափով համակեց նրա ողջ էությունը, և նրան թվաց, թե բոցավառ կրակի մեջ է ընկել։ Շփոթված ու ահաբեկ մի րոպե կանգ առավ, ապա իր արածին անգիտակ՝ սկսեց խելակորույս վազել։
Այս բոլորը կատարվեց մի ակնթարթում։ Հենց այն միջոցին, երբ Օլիվերն սկսեց վազել, ծերունի ջենթլմենը, ձեռքը գրպանը տանելով և թաշկինակը չգտնելով, հանկարծակի շուռ եկավ․ տեսնելով, որ տղան փախչում է կայծակնային արագությամբ, նա շատ բնականաբար, եզրակացրեց, թե փախչողը գողն է․ հետևաբար, ամբողջ ուժով գոռալով՝ «Գողին բռնեցե՛ք», ինքը ևս, գիրքը ձեռքին, վազեց նրա հետևից։
Բայց միայն ծերունի ջենթլմենը չէր, որ աղմուկ բարձրացրեց։ Ստահակը և Վարպետ Բեյթսը, չցանկանալով փողոցն ի վար վազել ու մարդկանց ուշադրությունը իրենց վրա հրավիրել, թաքնվել էին հենց առաջին պատահած անկյունային շենքի մուտքում։ Սակայն այժմ, երբ աղմուկը լսեցին և տեսան Օլիվերին փախչելիս, կռահեցին եղելությունը և զգուշությամբ դուրս գալով իրենց թաքստոցից՝ իրենք էլ սկսեցին գոռալ․ «Գողին բռնեցե՜ք» և իբրև պարկեշտ քաղաքացիներ, միացան հետապնդողների խմբին։
Չնայած Օլիվերը փիլիսոփաների հսկողության տակ էր մեծացել, այսուհանդերձ նա տեսականորեն ծանոթ չէր այն գեղեցիկ նշանաբանին, որ ինքնապաշտպանությունը բնության առաջին օրենքն է։ Եթե նա այդ իմանար, գուցե այս ճակատագրական դիպվածին նախապատրաստված լիներ։ Բայց քանի որ երեխան այդ հասունությունը չուներ, նա ավելի ևս ահաբեկվեց այս երևույթից և սկսեց քամու պես սուրալ։ Իսկ ծերունի ջենթլմենը և երկու տղաները բարձրագոչ աղաղակներով հետևեցին նրան։
«Գողին բռնեցե՜ք, գողին բռնեցե՜ք»։ Ինչ֊որ կախարդանք կա այս բառերի մեջ․ խանութպանը թողնում է իր վաճառասեղանը, կառապանը՝ իր կառքը, մսավաճառը ցած է գցում իր ափսեն, հացավաճառը՝ իր զամբյուղը, կաթնավաճառը՝ իր դույլը, ցրիչը՝ իր կապոցները, դպրոցականը՝ իր քարեգնդիկները, քարտաշը՝ իր մուրճը, երեխան՝ իր գնդախաղը, և բոլորը միասին վազում են խառնիխուռն, հապճեպ, խուճապահար, սրան֊նրան հրելով, գոռգոռալով, խաչմերուկներում անցորդներին ոտքի տակ գցելով, շներին ոտքի հանելով, հավերին ապշեցնելով։ Եվ փողոցները, բակերն ու հրապարակները թնդում են այս բառերից։
«Գողին բռնեցե՜ք, գողին բռնեցե՜ք»։ Այս կանչին արձագանքում են հարյուրավոր ձայներ և ամբոխը ամեն խաչմերուկում ավելի ու ավելի է ստվարանում։ Վազում են առաջ՝ ճղփացնելով ցեխը և դղրդացնելով սալահատակը։ Բացվում են լուսամուտնրը, դուրս են թափվում մարդիկ, առաջ է շարժվում ամբոխը։ Հանդիսատեսները լքում են «Փանչին» իր արկածախնդրությունների ամենահետաքրքրական պահին և միանալով մարդկային հոսանքին՝ ուժեղացնում են կանչը․ «Գողին բռնեցե՜ք, գողին բռնեցե՜ք»։
«Գողին բռնեցե՜ք, գողին բռնեցե՜ք»։ Մարդու հոգում խորապես արմատավորված է որևէ բան հալածելու կիրքը։ Ահա մի թշվառ, շնչակտուր երեխա, սարսափ կա նրա հայացքի մեջ, տագնապ՝ նրա աչքերում, երբ դեմքը ողողված է քրտինքի մեծ կաթիլներով, գերագույն ճիգ է գործադրում հալածողներից խույս տալու համար, իսկ ամբոխը, րոպե առ րոպե ավելի մոտենալով, երեխայի նվազող ուժը ողջունում է ցնծության աղաղակներով՝ «Գողին բռնեցե՜ք։ Այո՛, բնեցե՜ք նրան, ի սեր աստծո, հանուն գթասրտության»։
Բռնեցին վերջապես։ Մի դիպուկ հարված, և ահա նա փռված է մայթի վրա, իսկ ամբոխը անձկությամբ հավաքվում է նրա շուրջը։ Յուրաքանքյուր նոր հասնող հրմշտում, աղմկում և վիճում է, ցանկանալով գոնե մի անգամ տեսնել նրան։ «Մի կողմ կագնեցե՛ք», «Թողե՛ք թող շունչ առնի», «Դատարկ բան է, նա չարժե դրան»։ «Իսկ որտե՞ղ է ջենթլմենը», «Ահա փողոցով ցած է իջնում», «Ջենթլմենի համար ճանապարհ բա՛ց արեք», «Այս տղա՞ն էր, սըր»։ «Այո»։
Օլիվերը արյունլվա շրթներով, ցեխի ու փոշու մեջ թափախված, պառկած էր սալահատակին և վայրագորեն նայում էր իրեն շրջապատող անհամար դեմքերին, երբ հալածող մարդկանցից ամենաառաջինը ծերունի ջենթլմենին քաշքշելով ու հրմշտելով բերեց տղայի մոտ։
― Այո, ― ասաց ջենթլմենը, ― վախենում եմ, որ սա է այդ տղան։
― Վախենո՜ւմ եք, ― մի մրմունջ բարձրացավ բազմության միջից։ Լա՜վ էր․․․
― Խե՜ղճ տղա, ― ասաց ջենթլմենը, ― վիրավորվել է։
― Այդ ե՛ս եմ արել, սըր, ― ասաց մի հաղթանդամ, բայց անճարակ մարդ՝ առաջ գալով․ ― Բռունցքով այնպես տվեցի բերնին, որ տեղից չկարողացավ շարժվել։ Ե՛ս բռնեցի նրան, սըր։
Մարդը անիմաստ ժպտաց, իբրև հարգանքի նշան գլխարկը հանեց և այնպիսի տեսք ընդունեց, կարծես իր քաջագործության համար վարձատրություն էր ակնկալում։ Ծերունի ջենթլմենը, սակայն, խորշանքով լի մի հայացք գցեց նրա վրա և մտահոգ շուրջը նայեց, ասես հենց ինքն էլ էր մտածում փախչելու մասին։ Շատ հավանական է, այդպես էլ կաներ և առիթ կտար մի նոր հետապնդման, եթե ոստիկանական մի աստիճանավոր (որը նման դեպքերում սովորաբար վերջինն է հասնում) այդ րոպեին բազմության միջից հայտնվելով՝ չբռներ Օլիվերի օձիքից։
― Վե՛ր կաց, անպիտա՛ն, ― ասաց մարդը կոպտությամբ։
― Այդ ե՛ս չէի, տե՛ր իմ, իսկապես, իսկապես ես չէի։ Ուրիշ երկու տղաներ էին, ― ասաց Օլիվերը ձեռքերը պաղատագին իրար միացնելով և շուրջը նայելով։ ― Նրանք այստեղ մոտերքը պետք է լինեն։
― Օ ո՛չ, նրանք այստեղ չեն, ― ասաց ոստիկանը հեգնանքով, բայց դա համապատասխանում էր ճշմարտությանը, քանի որ Ստահակը և Չարլի Բեյթսը մտել էին առաջին հարմար բակը և այնտեղ թաքնվել։ ― Վե՛ր կաց։
― Կոպտությամբ մի վարվեք նրա հետ, ― ասաց ծերունի ջենթլմենը կարեկցությամբ։
― Ո՛չ, կոպիտ չեմ վարվի, ― պատասխանեց ոստիկանը և, հաստատելու համար իր ասածը, այնպես քաշեց երեխայի պիջակից, որ դա համարյա դուրս եկավ նրա հագից։ ― Ե՛կ, ես քեզ լավ եմ ճանաչում։ Դերասանությունը չի փրկի քեզ։ Ի վերջո պիտի կանգնե՞ս ոտքերիդ վրա թե չէ, փոքրի՛կ սատանա։
Օլիվերը, մեծ ճիգ գործադրելով, հազիվ բարձրացավ տեղից։ Ոստիկանը պինդ բռնած օձիքից, սաստիկ արագությամբ նրան քարշ տվեց փողոցներով։ Ծերունի ջենթլմենը քայլում էր ոստիկանի կողքից, իսկ նրանք, ովքեր կարողացել էին ավելի առաջ անցնել, մերթ ընդ մերթ ետ դառնալով՝ նայում էին Օլիվերին։ Եվ այսպես, տղաների հաղթական աղաղակների տակ, ամբոխը շարժվեց առաջ։
