Changes
/* Քսաներորդ գլուխ */
Նենսին, հազիվ նայելով տղային, վզին փաթաթելու համար հեռվից մի թաշկինակ նետեց նրան, իսկ Սայքսը մի լայն, հաստ թիկնոց տվեց, որ ուսերին գցի, և այդպես հարդարված՝ նա ձեռքը մեկնեց ավազակին։ Վերջինս մի րոպե կանգ առավ, սպառնական շարժումով վերարկուի գրպանը շոշափեց, ցույց տալու համար, որ այն նույն ատրճանակը իր մոտ է գտնվում, ապա ամուր բռնեց նրա ձեռքից և, Նենսիին հրաժեշտ տալով, ուղղվեց դեպի դուռը։
==Քսանմեկերորդ գլուխ==
Արշավանքը
Երբ նրանք փողոց դուրս եկան, ուժեղ քամի էր ու սաստիկ անձրև, և գորշ, լեռնացող ամպերը կանխագուշակում էին փոթորիկ։ Գիշերվա տեղատարափ անձրևը լցվել էր փողոցները, և ամենուրեք ջրի լճակներ էին գոյացել։ Ջրատար առուները հորդում էին։ Հորիզոնում ծավալվող դժգույն շողերը, որոնք գալիք օրվա մասին էին խոսում, ոչ թե ցրում էին տեսարանի մռայլությունը, այլ ավելի էին շեշտում, և նվաղուն լույսը ծառայում էր միայն է՛լ ավելի դալկացնելու դրսում վառվող լապտերների ցոլքը, առանց որևէ ջերմություն սփռելու ջրաթաթախ տանիքների ու ամայի փողոցների վրա։ Քաղաքի այդ մասում ոչ մի շարժում չէր նկատվում, տների լուսամուտները ամուր փակված էին, և փողոցները, որտեղից նրանք անցնում էին, լուռ էին ու թափուր։
Երբ հասան Բեթնել Գրին պողոտան, օրը համարյա լուսացել էր, և լապտերներից շատերը արդեն հանգել էին։ Մի քանի գյուղական սայլեր դանդաղորեն ընթանում էին դեպի Լոնդոն։ Երբեմն ցեխաթաթախ մի փոստակառք ճռնչալով՝ շտապ անցնում էր նրանց կողքով, և կառապանը, մտրակի մի հարված իջնեցնելով ծանրաշարժ սայլապանին, բողոքում էր նրա դեմ, որ երթևեկության կանոնները խախտելով և փողոցի սխալ կողմից գնալով՝ սահմանված ժամից քառորդ րոպե ուշ գրասենյակ հասնելու վտանգին էր ենթարկում իրեն։ Գազով լուսավորված գինետները արդեն բացվել էին։ Աստիճանանբար ուրիշ խանութներ ևս բացվեցին, և սկսեցին հատուկենտ մարդիկ երևալ։ Հետո եկան աշխատանքի գնացող բանվորների խմբեր, ապա գլուխներին ձկան տակառներ դրած տղամարդիկ և կանայք։ Նրանց հաջորդեցին բանջարեղեններով բեռնավորված իշասայլեր, անասուններով կամ հսկա մսակույտերով բեռնված երկանիվ կառքեր, կաթնավաճառ կանայք՝ դույլերով, և այսպես մարդկանց մի անվերջ շարան, որոնք զանազան մթերքներ առած, հազիվհազ ճամապարհ գտնելով, գնում էին դեպի արևելյան արվարձանները։ Երբ նրանք մոտեցան Սիթիին, աղմուկը և երթևեկությունը աստիճանաբար ավելացան, իսկ Շորդիչի ու Սմիթֆիլդի միջև գտնվող փողոցներով անցնելիս իրարանցումն ու ժխորը արդեն հասել էին իրենց գագաթնակետին։
Սան Սթրիթ և և Քրաուն Սթրիթ փողոցներով իջնելով և հանդիպակաց Ֆինսբերգի հրապարակը ճեղքելով, միստր Սայքսը թեքվեց Չիզվել փողոցով դեպի Բաբիկեն, անտեղից ընթացավ դեպի Լոնդոն Լեյն և ապա Սմիթֆիլդ։ Այս վերջին տեղից այնպիսի խլացուցիչ ու աններդաշնակ ձայների արձագանքներ լսվեցին, որ Օլիվեր Թվիստը բոլորովին ապշեց։
Շուկայական առավոտ էր։ Գետինը ծածկված էր գրեթե մինչև սրունքները հասնող կեղտով ու տիղմով։ Խոշոր եղջերավոր անասունների մարմիննրից շարունակ բարձրացող թանձր գոլորշին, միախառնվելով տների կատարներին նստած մառախուղի հետ, ծանր զանգվածով կախվել էր վերևից։ Ընդարձակ հրապարակի կենտրոնում գտնվող փարախները և էլի նույնքան թվով ժամանակավոր փարախներ, որ հնարավոր էր խցկել բաց տարածության մեջ, լիքն էին ոչխարներով և այլ եղջերավոր անասուններով։ Իսկ ակոսների եզրին, սյուներին կապված երևում էին եզների անվերջ շարաններ։ Գյուղացիներ, մսավաճառներ, խաշնարածներ, փերեզակներ, տղաներ, գողեր, անգործեր, ցածր խավի դատարկապորտներ, բոլորը շաղախվել էին մի զանգվածի մեջ։ Խաշնարածների սուլոցը, շների հաչոցը, եզների բառաչը, ոչխարների մայունը, խոզերի խռնչյունը, փերեզակների կանչերը, բոլոր կողմերից լսվեղ ճիչերն ու անեծքները, յուրաքանչյուր գինետնից դուրս հորդող որոտային ձայներն ու զանգակների զնգոցները, կռիվները, խճողումը, հրմշտուքը, քաշքշուկը, ծեծվուտքը, հիշոցներն ու աղաղակները, ահռելի ու աններդաշնակ ժխորը, որ արձագանք էր տալիս շուկայի ամեն մի անկյունից, և խաժամուժի միջից շարունակ դես֊դեն վազող չլվացված, չսափրված, պիղծ ու կեղտոտ մարդկանց կերպարանքները այնպիսի շփոթ ու խառնակ տեսարան էին ներկայացնում, որ բոլորովին շշմեցուցիչ էր։
Միստր Սայքսը, Օլիվերին քարշ տալով իր հետևից, արմունկով ճանապարհ բաց արեց և անցավ բազմության ամենախճողված մասով։ Նա համարյա ուշք չդարձրց այն բազմաթիվ պստկերներին ու ձայներին, որոնք այդքան մեծ զարմանք էին պատճառում Օլիվերին։ Նա միայն մի քանի անգամ գլխով բարևեց մի շարք ծանոթների և, մերժելով նրանց խմիչքով հյուրասիրվելու հրավերները, հաստատորեն շարունակեց իր ճամփան, մինչև ժխորը բոլորովին անլսելի դարձավ և նրանք Հոզյեր Լեյնով հասան Հոլբորն։
― Այժմ, լակո՛տ, ― ասաց Սայքսը՝ նայելով Ս․ Անդրեաս եկեղեցու ժամացույցին, ― ժամը գրեթե յոթն է։ Դու պետք է ավելի արագ քայլես։ Դե՛, ի՞նչ ես դանդաղում, անպե՛տք ծույլ։
Խոսելիս միստր Սայքսը իր փոքրիկ ուղեկցի ձեռքը ցնցեց, և Օլիվերը ավազակի հետ միասին ընթանալու համար ստիպված եղավ համարյա վազել նրա կողքով։
Նրանք շարունակեցին այս ընթացքով քայլել մինչև Անցան Հայդ Պարկ Քորները։ Քենսիգթոնի ճանապարհին էին, երբ Սայքսը դանդաղեցրեց իր քայլերը։ Հետևից գալիս էր ինչ֊որ դատարկ սայլ, որի վրա գրված էր «Հաունսլո»։ Երբ սայլը հավասարվեց նրանց, Սայքսը հնարավոր եղածի չափ քաղաքավարություն կեղծելով՝ սայլապանին հարցրեց, թե արդյոք չէ՞ր կարող նրանց տանել մինչև Այլվերթ։
― Բարձրացե՛ք, ― ասաց մարդը։ ― Այդ ձեր տղա՞ն է։
― Այո՛, իմ տղան է, ― պատասխանեց Սայքսը՝ խստությամբ Օլիվերին նայելով և ձեռքը սպառնական դնելով այն գրպանի մեջ, որտեղ ատրճանակն էր գտնվում։
― Քո հայրը շատ արագ է քայլում, այնպես չէ՞, տղաս, ― հարցրեց սայլապանը տեսնելով, որ Օլիվերը շնչասպառ էր։
― Բոլորովին, ― պատասխանեց Սայքսը ընդմիջելով, ― նա սովոր է դրան։ Դե՛, ձեռքս բռնիր, Նեդ, և վեր բարձրացիր։
Այս ասելով՝ ավազակը Օլիվերին սայլի վրա բարձրացրեց։ Սայլապանը, մատնացույց անելով պարկերի մի կույտ, ասաց տղային, որ պառկի դրանց վրա ու հանգստանա։
Անցնելով բազմաթիվ մղոնաքարերի կողքից, Օլիվերը ավելի ու ավելի զարմացավ և սկսեց մտածել, թե իր ուղեկիցը արդյոք ո՞ւր էր ծրագրում տանել իրեն։ Քենսինգթոն, Համմերսմիթ, Չիզվիք, Քյու Բրիջ, Բրենդֆորդ, բոլորը անցել էին և դեռևս շարունակում էին գնալ այնքան համառորեն, ասես հենց նոր էին սկսել իրենց ճանապարհորդությունը։ Վերջապես հասան «Կառք և ձիեր» կոչված մի պանդոկ, որից մի քիչ այն կողմ խճուղին ճյուղավորվում էր, և այստեղ սայլը կանգ առավ։
Սայքսը, ամբողջ ժամանակ Օլիվերի ձեռքից բռնած, ծայրահեղ արագությամբ ցած իջավ սայլից և, ահռելի մի հայացք գցելով նրա վրա, մյուս ձեռքը նշանակալից դրեց գրպանը։
― Գնաս բարով, ա՛յ տղա, ― ասաց մարդը։
― Նա կամակորի մեկն է, ― պատասխանեց Սայքսը, մի լավ ցնցելով տղային, ― կամակորի մեկն է, մի իսկական լակոտ։ Ուշդրություն մի՛ դարձնի նրան։
― Ի՜մ ինչ գործն է։ Հիանալի օր է, վերջ ի վերջո, ― ասաց մարդը և բարձրանալով իր սայլը՝ քշեց֊գնաց։
Սայքսը սպասեց մինչև սայլը բոլորովին անհետացավ, Օլիվերին ասաց, որ այժմ կարող է շուրջը դիտել, եթե ցանկանում է և շարունակեցին իրենց ճանապարհը։
Նրանք թեքվեցին դեպի ձախ, պանդոկից քիչ այն կողմ, ապա՝ դեպի աջ և երկար քայլեցին։ Ճանապարհի երկայնքով ձգվել էին ընդարձակ պարտեզներ և շքեղ տներ, բայց նրանք ոչ մի տեղ կանգ չառան (բացառությամբ մի ինչ֊որ կրպակի, որտեղ մի քիչ գարեջուր խմեցին), և բավական քայլելուց հետո վերջապես հասան մի փոքրիկ քաղաք։ Քաղաքում Օլիվերը տեսավ, որ տներից մեկի վրա մեծ, գեղեցիկ տառերով գրված էր «Հեմփթոն»։
Մի քանի ժամ դաշտերում թափառելուց հետո քաղաք վերադարձան և մտնելով ջնջված ցուցատախտակով մի խարխուլ պանդոկ, նստեցին խոհանոցի օջախի առաջ և ճաշի պատվեր տվեցին։
Խոհանոցը խարխլված մի սենյակ էր, որի ցածր առաստաղի մի մասից մյուսը մի հաստ գերան էր դրված։ Կրակի մոտ կային բարձր թիկնակներով նստարաններ, որոնց վրա աշխատանքային շապիկներով մի քանի կոպիտ մարդիկ նստած խմում էին ու ծխում։ Նրանք Օլիվերին համարյա չնկատեցին, իսկ Սայքսին շատ քիչ ուշադրություն դարձրին, և քանի որ Սայքսն էլ իր հերթին նրանցով չհետաքրքրվեց, հետևաբար, նա և իր փոքրիկ ուղեկիցը նստեցին մի անկյունում, առանց շատ նեղվելու այդ խմբի ներկայությունից։
Ընթրելուց հետո նրանք այնքան մնացին այնտեղ, մինչ միստր Սայքսը երեք֊չորս գլանակ ծխեց, որ Օլիվերին թվաց, թե էլ ոչ մի տեղ չէին գնալու։ Առավոտ վաղ զարթնելուց և երկար քայլելուց հոգնած, նա սկզբում մի քիչ մրափեց, բայց շուտով ծխախոտի ծուխը և հոգնաբեկությունը հաղթահարեցին նրան, և նա ընկղմվեց խոր քնի մեջ։
Բոլորովին մութ էր, երբ Սայքսը մշտելով արթնացրեց նրան։ Հազիվ սթափվելով, երբ շուրջը նայեց, տեսավ, որ այդ արժանավոր ջենթլմենը շատ մտերմորեն խոսում էր ինչ֊որ բանվորի հետ, և երկուսով գարեջուր էին խմում։
― Ուրեմն Ներքին Հելլիֆորդ եք գնում, այդպե՞ս է, ― հարցրեց Սայքսը։
― Այո՛, ― պատասխանեց մարդը, որը խմիչքի հետևանքով իրեն մի քիչ ավելի վատ, թե ավելի լավ էր զգում, նայած պարագային։ ― Իմ ձին այժմ ծանրաբեռնված էլ չէ, ինչպես առավոտյան, երբ գալիս էինք, հետևաբար մեզ շատ շուտով տեղ կհասցնի։ Դե՛, ձիուս կենացը։ Ուռա՜, ինչ հրաշալի ձի ունեմ։
― Դու կարո՞ղ ես ինձ և տղայիս տանել մինչև այնտեղ, ― հարցրեց Սայքսը, գարեջուրը հրելով դեպի իր նոր բարեկամը։
― Եթե հենց հիմա գնում եք, կարող եմ, ― պատասխանեց մարդը, գարեջուրը խմելիս իր զրուցակցին նայելով։ ― Իսկ դուք Հելլիֆո՞րդ եք գնում։
― Շեփփերթոն, ― պատասխանեց Սայքսը։
― Ես իսկ և իսկ այն մարդն եմ, որը կարող է ձեզ օգտակար լինել, ― պատասխանեց մարդը։ ― Բոլորը վճարվա՞ծ է, Բեքի։
― Այո՛, մյուս ջենթլմենը վճարեց, ― պատասխանեց սպասարկող աղջիկը։
― Վա՛հ, ― ասաց մարդը հարբածի լրջությամբ, ― այդ արդեն չեղավ, գիտե՜ք։
― Իսկ ինչո՞ւ չեղավ, ― առարկեց Սայքսը։ ― Քանի որ դու մեր գործը հեշտացնելու ես, ես էլ փոխարենը մի քանի փայնթ խմիչքով կհյուրասիրեմ քեզ, ի՛նչ կա որ։
Անծանոթը այս առարկության մասին մի պահ խորհրդածելուց հետո, հանկարծ Սայքսի ձեռքը բռնեց և ասաց, որ շատ սքանչելի մարդ է, իսկ Սայքսը, պատասխանելով նրան, ասաց, որ երևի կատակում է, քանի որ, եթե հարբած չլիներ, լուրջ տվյալներ կունենար հավատալու, որ ինքն այդպիսին էր։
Մի քանի հաճոյախոսություններ ևս փոխանակելուց հետո նրանք խմեցին բարի գիշեր մաղթեցին ու դուրս եկան։ Սպասարկող աղջիկը, ամաններն ու բաժակները ձեռքին, գնաց մինչև դուռը՝ տեսնելու, թե ինչպես են ուղևորվում։
Ձին, որի կենացը խմել էին նրա բացակայությամբ, սայլին լծված՝ պատրաստ սպասում էր դրսում։ Օլիվերը և Սայքսը, առանց ավելորդ ձևականությունների, նստեցին սայլի մեջ, իսկ ձիու տերը պանդոկի ձիապանին ու ամբողջ աշխարհին քարոզ կարդալուց հետո, որ իր ձիու նմանը չկա, ինքը ևս բարձրացավ սայլը։
Բայց երևելի ձին, նախքան ճանապարհվելը, գլուխը արհամարհական ճոճեց օդի մեջ, ճամփին պատահած գինետների լուսամուտներին խփվեց և, բազմաթիվ այլ շահատակություններ անելուց և մի պահ հետևի ոտքերի վրա խրոխտաբար կանգնելուց հետո, վերջապես սկսեց քառասմբակ արշավել և այս հերոսական ձևով դուրս եկավ քաղաքից։
Խավար գիշեր էր։ Գետից և շրջակայքի ճահիճներից բարձրացող խոնավ մշուշը տարածվում էր ամայի դաշտերի վրա։ Խայթող ցուրտ էր միաժամանակ, և ամեն ինչ մռայլ էր ու տխուր։ Նրանք լուռ էին, որովհետև կառապանի քունը տանում էր, իսկ Սայքսը խոսելու ցանկություն չուներ։ Օլիվերը շփոթված սահմռկած, կծկվել֊նստել էր սայլի մի անկյունում։ Նրան այնպես էր թվում, որ ծառերի արանքներում ինչ֊որ խորհրդավոր ստվերներ էին պարում, և ահավոր հանդիսավորությամբ ետ ու առաջ շարժվող ճյուղերը ասես դիվային խրախճանքի մեջ էին տեսարանի ամայությունից։
Սանբերի եկեղեցու մոտով անցնելիս յոթը խփեց։ Փողոցի հանդիպակաց կողմից լաստավարի պատուհանից լույսը թափանցում էր դուրս և, ձգվելով ճամփի երկայնքին, ավելի թախծոտ տեսք էր տալիս խավարի մեջ ուրվագծված ինչ֊որ գորշ կարմրածառի, որի տակ շիրիմներ կային։ Ու շատ հեռվից լսվում էր գահավիժող ջրի խուլ խշշոց, և հնամենի ծառի տերևները գիշերվա զեփյուռից մեղմորեն օրորվում էին։ Ասես քաղցրալուր մեղեդի լիներ ննջեցյալների անդորության համար։
Անցնելով Սանբերին, նրանք դարձայլ ամայի խճուղի դուրս եկան։ Մի քանի մղոն ևս գնալուց հետո սայլը կանգ առավ։ Սայքսը իջավ ցած, բռնեց Օլիվերի ձեռքից և նրանք նորից սկսեցին քայլել։
Շեփփերթոնում նրանք ոչ մեկի տունը չգնացին, ինչպես հոգնաբեկ տղան ակնկալում էր։ Ցեխի և խավարի միջով, մթին կածաններով և տափաստանային մութ բացատներով երկար քայլելուց հետո վերջապես ինչ֊որ քաղաքի լույսեր երևացին։ Ուշադիր դեպի առաջ նայելով, Օլիվերը տեսավ, որ գետը ճիշտ իրենց ներքևումն էր, և որ իրենք ինչ֊որ կամրջի են մոտենում։
Սայքսը դեռևս համառորեն շարունակում էր քայլել, մինչև հասան կամրջին, ապա հանկարծ թեքվելով դեպի ձախ՝ սկսեց գետի եզերքով առաջանալ։
― Ջո՜ւրը, ― մտածեց Օլիվերը, վախից թուլանալով։ ― Ինձ սպանելու համար է բերել այս ամայի վայրը։
Նա պատրաստվում էր ծունկի գալ և իր մատաղ կյանքի համար շնորհ հայցել ավազակից, երբ վերջինը կանգ առավ խարխուլ ու մենավոր մի տան առջև, որի ավերված մուտքի յուրաքանչյուր կողմում կար մի լուսամուտ։ Թաձր խավարի մեջ թաղված և բոլորովին փլատակ այդ տունը անմարդաբնակ էր թվում։ Բայց Սայքսը, դեռևս ամուր բռնած Օլիվերի ձեռքից, մոտեցավ ծանր արտագավթին և նիգը քաշեց։ Դուռը անաղմուկ բացվեց, ու նրանք երկուսով ներս գնացին։
==Քսաներկուերորդ գլուխ==
Կողոպուտը
― Հալլո՜, ― լսվեց մի թավ, խռպոտ ձայն, հենց որ միջանցք մտան։
― Ի՞նչ ես այդքան աղմկում, ― ասաց Սայքսը, դռան նիգը ամրացնելով։ ― Մի ճրագ բեր, Թո՛բի։
― Աա՜, ընկե՜րս, ― լսվեց նույն ձայնը։ ― Մի ճրագ բեր, Բարնի, մի ճրագ։ Ջենթլմենին ներս առաջնորդիր, Բա՛րնի, և մանավանդ զարթնիր, եթե, իհարկե համգիստդ չի՛ խանգարվի։
Թվաց, թե այս բառերն արտասանողը մի բան շպրտեց քնածի վրա, նրան արթնացնելու համար, որոտվհետև ինչ֊որ փայտյա իր ուժգին թըմփաց հատակին, և լսվեցին անհասկանալի քրթմնջոցներ, ասես մեկը խոսելիս լիներ կես֊քուն, կես֊արթուն վիճակում։
― Լսո՞մ ես, ― գառաց նույն ձայնը։ ― Ահա Բիլլ Սայքսը միջանցքումն է, և նրան հյուրասիրող չկա, իսկ դու այնքան խորն ես քնել, ասես ճաշիդ հետ ափիոն ես ընդունել։ Լրիվ սթափվելո՞ւ ես, թե այս երկաթե մոմակալն էլ գործի դնեմ։
Ի պատասխան այս հարցի, կիսամաշ կոշիկներ հագած մի զույգ ոտքեր սահեցին սենյակի մերկ հատակի վրայով, և աջ կողմում գտնվող ինչ֊որ դռնից երևաց նախ մի աղոտ մոմի լույս, ապա կերպարանքը այն մարդու, որը նախապես նկարագրված է որպես քթից խոսելու տկարությամբ տառապող մարդ, և որը Սաֆրոն Հիլլի գինետանը պաշտոնավարում էր որպես մատուցող։
― Բիստր Սա՜յքս, ― ճշմարիտ, թե կեղծված ուրախությամբ բացականչեց Բարնին, ― հաբեցե՜ք, սըր հաբեցե՜ք։
― Է՛յ, նախ դու անցիր, ― ասաց Սայքսը՝ Օլիվերին իրենից առաջ ներս հրելով։ ― Արա՛գ շարժվիր, թե չէ հիմի ոտքերդ կտրորեմ։
Դանդաղաշարժության համար Օլիվերի հասցեին մի հայհոյանք քրթմնջալով՝ Սայքսը տղային հրեց առաջ, և նրանք մտան ինչ֊որ ցածր, մթին սենյակ։ Սենյակում կային երեք ջարդված աթոռ, մի սեղան և մխացող կրակի մոտ մի չափազանց հին բազմոց, որի վրա ամբողջ հասակով մեկ տարածված էր ոտքերը գլխից շատ ավելի բարձր դրած մի մարդ և կավե երկայն ծխամորճ էր ծխում։ Նա հագել էր մետաղյա խոշոր կոճակներով ծխախոտագույն բարեձև պիջակ, նարնջագույն վզկապ, խայտաբղետ բաճկոն և գորշ գույնի տաբատ։ Միստր Քրեքիթը (որովհետև այդ նա էր), ո՛չ գլխի և ո՛չ էլ դեմքի վրա մեծ քանակությամբ մազեր չուներ, բայց այն քիչը, որ ուներ, կարմրավուն էր և կախված էր ուսերին կլորավուն խոպոպներով, որոնց մեջ նա, ժամանակ առ ժամանակ, խրում էր հասարակ, խոշոր մատանիներով զարդարված շատ կեղտոտ մատները։ Միջահասակից փոքր֊ինչ բարձր էր նա, և կարծես թե սրունքները այնքան էլ ամուր չէին, բայց այս պարագան բոլորովին չէր խանգարում հիանալու իր երկարավիզ կոշիկներով, որոնք, այնպես ինչպես դրվել էին բարձր դիրքով, առիթ էին տալիս նրան մեծ բավականությամբ դիտելու դրանք։
― Բի՜լլ, տղա՜ս, ― ասաց այս անձնավորությունը՝ գլուխը շրջելով դեպի դուռը, ― ուրախ եմ քեզ տեսնելու համար։ Արդեն սկսել էին մտածել, որ հրաժարվել ես գործից․ այդ դեպքում ես պետք է մենակ ձեռնարկեի։ Հալլո՜։
Միստր Թոբի Քրեքիթը, Օլիվերին նկատելով, զարմանքի այս բացականչությամբ իսկույն նստած դիրք ունդունեց և անհամբեր հարցեց, թե ո՛վ է։
― Այս տղան։ Միայն այս տղան, ― աթոռը կրակին մոտեցնելով՝ պատասխանեց Սայքսը։
― Բիստր Ֆեգինի լակոտդերից բեկը, ― բացականչեց Բարնին նշանակալի ժպտալով։
― Ֆեգինի, հա՞, ― ձայնեց Թոբին՝ Օլիվերին նայելով։ ― Եկեղեցում պառավ լեդիների գրպանների համար որքան հարմար տղա է նա։ Դեմքի անմեղ արտահայտությունը մեծամեծ հաջողությունների կարող է հասցնել նրան։
― Դե՛, դե՛, բավական է, ― ընդհատեց Սայքսը նեղսրտությամբ և կռանալով՝ ինչ֊որ բաներ փսփսաց ընկերոջ ականջին, որի վրա միստր Քրեքիթը շռնդալից ծիծաղեց և երկար ու սևեռուն հայացքով, զարմացած նայեց Օլիվերին։
― Այժմ, ― ասաց Սայքսը, դարձյալ իր տեղը նստելով, ― քանի դեռ սպասում ենք, մեզ ուտելու և խմելու բան տվեք, որպեսզի աշխուժանանք, կամ, համենայն դեպս, գոնե ես աշխուժանամ։ Մոտեցի՛ր կրակին և հանգստացիր, լակո՛տ, որովհետև մեզ հետ նորից դուրս ես գալու այս գիշեր, թեև այս անգամ շատ հեռու չենք գնալու։
Օլիվերը լուռ զարմանքով ու ահաբեկված նայեց Սայքսին և, ցածր աթոռակը մոտեցնելով, ցավող գլուխը ձեռքերի մեջ առած նստեց, հազիվ կռահելով, թե որտեղ է գտնվում կամ ինչ է կատարվում իր շուրջը։
― Դե՛, մեր գործի հաջողության կենացը, ― ասաց Թոբին, երբ երիտասարդ հրեան մի շիշ խմիչք դրեց սեղանին։ Ի պատիվ այս կենացի, նա վեր կացավ տեղից, ծխամորճը զգուշությամբ մի անկյունում դատարկելով՝ մոտեցավ սեղանին և մի բաժակ խմիչք լցնելով, միանգամից կուլ տվեց։ Նույնը արեց և միստր Սայքսը։
― Այս մի ումպն էլ տղայի համար, ― ասաց Թոբին, գինու բաժակի կեսը լցնելով։ ― Դե՛, կոնծի՛ր, անմեղությո՛ւն։
― Իսկապես, ― ասաց Օլիվերը, ողբալի տեսքով մարդու դեմքին նայելով, ― իսկապես ե՜ս․․․
― Դե, կոնծի՛ր, ― ձայնեց Թոբին։ ― Դու կարծում ես, ես չգիտե՞մ ինչն է լավ քեզ համար։ Բի՛լլ, ասա՜ թող խմի։
― Լավ կանես, որ իսկույն կոնծես, ― ասաց Սայքսը, ձեռքը խփելով գրպանին։ ― Գրողը տանի, սա ավելի մեծ փորձանք է մեր գլխին, քան ստահակների մի ամբողջ բանակ։ Դե՛, խմի՛ր, կամակոր սատանի ճուտ, խմի՛ր։
Օլիվերը, երկու մարդկանց սպառնալից շարժուձևերից սարսափած, արագությամբ կուլ տվեց բաժակի պարունակությունը և անմիջապես սկսեց սաստիկ հազալ։ Այս երևույթը մեծապես զվարճացրեց Թոբի Քրեքիթին ու Բարնիին, և նույնիսկ խոժոռադեմ միստր Սայքսը թեթև ժպտաց։
Երբ Սայքսը իր ստամոքսը լցնելու գործը ավարտեց (Օլիվերը ոչինչ չկարողացավ ուտել, բացի մի կտոր հացից, որ նա հարկադրանքով կուլ տվեց), երկու մարդիկ կարճ ժամանակով մրափելու համար, ընկողմանեցին աթոռների վրա։ Օլիվերը մնաց իր տեղում, իսկ Բարնին, փաթաթվելով մի ծածկոցի մեջ, հենց կրակի մոտ պառկեց հատակին։
Եվ նրանք այսպես միառժամանակ քնեցին, կամ ձևացրին, թե քնեցին։ Բացի Բարնիից, որը մի քանի անգամ վեր կացավ կրակը նորոգելու, ուրիշ ոչ մեկը չշարժվեց տեղից։ Օլիվերին պատեց ծանր թմբիր, և նրան այնպես թվաց, որ մոլորված քայլում է մթին կածաններով, կամ թափառում եկեղեցու մռայլ գերեզմանատան մեջ, կամ վերապրում է օրվա դեպքերը, երբ Թոբի Քրեքիթը, հանկարծ տեղից վեր ցատկելով և ասելով, որ ժամը մեկն անց կեսն է, արթնացրեց նրան։
Մի ակնթարթում մյուս երկուսը վեր թռան իրենց տեղից և սկսեցին պատրաստություններ տեսնել։ Սայքսը և ընկերը իրենց վիզն ու կզակը փաթաթեցին երկայն, սև շարֆերով և վերարկուները հագան։ Բարնին մի ինչ֊որ պահարան բացելով, դուրս բերեց մի շարք իրեր և հալճեպով կոխեց գրպանները։
― Ինձ համար «հաչոցներ» են հարկավոր, Բարնի, ― ասաց Քրեքիթը։
― Վերցրու, ― պատասխանեց Բարնին՝ պահարանից մի զույգ ատրճանակ դուրս բերելով։ ― Ի՛նքդ ես լցրել դրանք։
― Լավ, ― ասաց Թոբին, ատրճանակները գրպանում թաքցնելով։ ― Իսկ մյուս զենքերը որտե՞ղ են։
― Ինձ մոտ են, ― պատասխանեց Սայքսը։
― Աքցաններ, կեղծ բանալիներ, գայլիկոններ, լապտերներ, բոլորը վերցրե՞լ ենք, ոչինչ չե՞նք մոռացել, ― վերարկուի քղանցի ներսի կողմում գտնվող օղակին ինչ֊որ լծակ ամրացնելով, հարցրեց Թոբին։
― Ամեն ինչ վերցված է, ― ասաց ընկերը։ ― Բա՛րնի, այդ մահակները բեր այստեղ․ արդեն ժամանակն է։
Բարնին, ձեռքում գտնվող հաստ գավազաններից մեկը Սայքսին, իսկ մյուսը Թոբիին հանձնելով, սկսեց Օլիվերի թիկնոցը հագցնել ու կոճկել։
― Օ՛ն, ուրեմն, ― ասաց Սայքսը՝ ձեռքը մեկնելով։
Օլիվերը, որն այս անսովոր վարժությունից, հեղձուձիչ օդից ու հարկադրաբար խմած ըմպելիքի ազդեցությունից բոլորովին շշմած էր, ձեռքը մեքենաբար երկարեց Սայքսին։
― Մյուս ձեռքից էլ դու բռնի, Թս՛բի, ― ասաց Սայքսը։ ― Բա՛րնի, իմացիր, դրսում ինչպես է դրությունը։
Բարնին գնաց դեպի դուռը և վերադառնալով հայտարարեց, թե անհանգստանալու ոչինչ չկար։ Այս հավաստիացումից հետո երկու ավազակները, Օլիվերին իրենց մեջտեղն առած, դուրս եկան տանից։ Բարնին, դռները ապահով փակելուց հետո, առաջվա նման փաթաթվեց ծածկոցի մեջ ու շուտով քնեց։
Խավարը սաստիկ թանձրացել էր, մշուշը շատ ավելի խտացել էր, քան գիշերվա սկզբնական ժամերին, և մթնոլորտը այնքան խոնավ էր, որ թեև չէր անձրևում, այնուամենայնիվ տանից դուրս գալուց մի քանի րոպե հետո չորս կողմը ծփացող սառը խոնավությունից Օլիվերի մազերն ու հոնքերը փայտացան։ Կամուրջը անցնելով՝ նրանք ուղղվեցին դեպի այն լույսերը, որ նա առաջ տեսել էր։ Արդեն շատ ճանապարհ չէր մնացել և քանի որ բավականին արագ էին քայլում, նրանք շուտով հասան Չերթսի։
― Ուղիղ քաղաքի միջով անցիր, ― շշնջաց Սայքսը, ― գիշերվա այս ժամին մեզ խանգարող չի լինի։
Թոբին հավանություն տվեց, և նրանք արագաքայլ անցան այդ փոքրիկ գյուղաքաղաքի կենտրոնական փողոցով, որը այդ ուշ ժամին բոլորովին ամայի էր։ Մերթ ընդ մերթ որևէ ննջասենյակի լուսամուտից մի աղոտ լույս էր պլպլում, և երբեմն շների խռպոտ հաչոցները խզում էին գիշերվա լռությունը, բայց փողոցներում ոչ ոք չկար։ Քաղաքը բոլորովին դատարկվել էր, հենց որ եկեղեցու զանգակը խփել էր ժամը երկուսը։
Արագացնելով իրենց քայլերը, նրանք թեքվեցին դեպի ձախ և մատովորապես քառորդ մղոն քայլելուց հետո, կանգ առան մեկուսացած ու պարսպապատ մի տան առջև։ Թոբի Քրեքիթը, առանց մի րոպե իսկ հանգստանալու մի ակնթարթում մագլցեց այդ պարիսպն ի վեր։
― Տղային բարձրացրո՛ւ, ես կբռնեմ նրան, ― ասաց Թոբին։
Օլիվերը տակավին ժամանակ չէր ունեցել շուրջը նայելու, երբ Սայքսը նրան գրկելով դրեց պարսպի մյուս կողմը։ Մի քանի րոպե, և Թոբի Քրեքիքթի հետ նա արդեն պառկած էր խոտերին։ Սայքսը անմիջապես միացավ նրանց, և նրանք մեծ զգուշությամբ ու գաղտագողի սկսեցին առաջանալ դեպի տունը։
Վշտից ու սարսափից համարյա խելակորույս Օլիվերը առաջին անգամ գլխի ընկավ, որ այս արշավանքի նպատակը գողությունն էր, կողոպուտը և գուցե նույնիսկ մարդասպանությունը։ Նա ձեռքերը սեղմեց իրար ու զարհուրած մի ճիչ արձակեց։ Աչքերը հանկարծ մթագնեցին, կապարագույն դեմքը ծածկվեց սառը քրտինքով, ոտքերը թուլացան, և նա ընկավ ծնկների վրա։
― Վե՛ր կաց, ― մրմնջաց Սայքսը՝ զայրույթից դողալով և ատրճանակը գրպանից դուրս քաշելով։ ― Վե՛ր կաց, թե չէ հիմա ուղեղդ ցրիվ կտամ խոտերի վրա։
― Օ՜հ, աստծու սիրուն, թողե՛ք ինձ գնամ, ― ճչաց Օլիվերը, ― թողե՛ք փախչեմ և մեռնեմ դաշտերում։ Էլ երբեք Լոնդոնի մոտերքը չեմ գա, երբե՜ք, երբե՜ք։ Օ՜հ, խնդրում եմ, գթացե՛ք ինձ և մի՛ ստիպեք, որ գողություն անեմ։ Երկնքում գտնվող բոլոր պայծառ հրեշտակների անունով խնդրում եմ ձեզնից, գթացե՛ք ինձ։
Մարդը, որին ուղղված էին այս աղերսները, ահռելի մի հայհոյանք արձակեց և, ատրճանակը պատրաստած, այն է՝ ուզում էր կրակել, երբ Թոբին զենքը խլեց նրանից և ձեռքով ծածկելով տղայի բերանը՝ նրան դեպի տուն քարշ տվեց։
― Հանդա՜րտ, ― գոչեց մարդը, ― այդպիսի բաների տեղը չէ։ Համարձակվիր մի բառ էլ արտասանել, և քո հաշիվը իմ ձեռքով կմաքրեմ՝ գլուխդ երկուսի ճեղքելով։ Այդ առանց աղմուկի է լինում և նույնքան վստահելի միջոց է, որքան մյուսը, նամանավանդ՝ ավելի բարեկիրթ։ Դե՛, Բիլլ, փեղկերը բաց արա։ Այժմ նա բավականին սրտապնդված է, հավատացնում եմ։ Ես տեսել եմ նրանից ավելի հասակով մարդկանց, որոնք այսպիսի ցուրտ գիշերով ավելի լավ վիճակում չեն եղել։
Անասելի անեծքներ տեղալով Ֆեգինի գլխին, որ նման հանձնարարության համար Օլիվերին էր ուղարկել, Սայքսը սկսեց ուժով, բայց համարյա անձայն, լծակը աշխատեցնել։ Փոքր անց, Թոբիի միացյալ օգնությամբ, փեղկը հաջողությամբ բացվեց։
Դա տան հետևի մասում, միջանցքի մյուս ծայրում գտնվող ինչ֊որ լվացարանի կամ գարեջուր պատրաստելու սենյակի փոքրիկ վանդակապատ լուսամուտն էր, որ սարքված էր գետնից հինգ ու կես ոտք բարձրությամբ։ Անցքը այնքան փոքր էր, որ բնակիչները գուցե չէին էլ մտածել, որ արժեր ավելի ամուր կերպով պաշտպանել, այնուամենայնիվ, Օլիվերի մեծության մի տղա կարող էր հեշտությամբ ներս մտնել այդտեղից։ Մի քիչ ջանք թափելուց հետո միստր Սայքսի ճարտարությամբ վանդակորմի ագույցը նույնպես տեղի տվեց, և լուսամուտը լայն բացվեց նրանց առջև։
― Այժմ լսիր ինձ, սատանի՛ ճուտ, ― շշնջաց Սայքսը, գրպանից հանելով գողերին հատուկ մի աղոտ լապտեր և լույսը կենտրոնացնելոբվ ուղիղ Օլիվերի դեմքին, ― ես հիմա քեզ այս լուսամուտից ներս կմտցնեմ, վերցրու այս ճրագը, աստիճաններով կամաց բարձրացիր, փոքրիկ գավթի միջով անցնելով գնա դեպի փողոց բացվող դուռը և բաց արա, որ ներս մտնենք։
― Վերևում մի փականք կա, որին չես կարող հասնել, ― ընդմիջեց Թոբին։ ― Գավթում գտնվող աթոռներից մեկի վրա բարձացիր։ Երեքն են այնտեղ, Բիլլ, և դրանց վրա կա բավականին խոշոր, կապույտ մի եղջույր, ոսկյա եղան, որոնք գեր լեդիի զենքերն են։
― Ձայնդ կտրիր, չե՞ս կարող մի քիչ ցածր խոսել, ― ասաց Սայքսը՝ սպառնական մի հայացք գցելով զրուցակցի վրա։ ― Սենյակի դուռը բաց է, հա՞։
― Բոլորովին բաց է, ― իրեն գահցնելու համար աչքի ծայրով ներս նայելուց հետո պատասխանեց Թոբին։ ― Եվ զվարճալին այն է, որ նրանք դուռը միշտ բաց են թողնում, որպեսզի շունը, որն այդտեղ է պառկում, միջանցքի երկայնքով կարողանա ազատ ման գալ արթուն պահերին։ Բայց Բարնին ինչպես չքացրեց նրան այս գիշեր։ Հա՛, հա՛։ Բարնին շատ հիանալի անհետացրեց նրան այս գիշեր։
Չնայած միստր Քրեքիթը խոսում էր հազիվ լսելի փսփսուքով և ծիծաղում առանց աղմուկ հանելու, այնուամենայնիվ, Սայքսը տիրաբար հրամայեց նրան լռել և գործի անցնել։ Թոբին, հրամանին ենթարկվելով, կանթեղը գրպանից հանեց ու դրեց գետնին, ապա, մեջքը իբրև սանդուղք ծառայեցնելու համար գլուխը ամուր հենեց պատին ու ձեռքերը պահեվ ծնկներին, որից հետո Սայքսը իսկույն բարձրացավ Թոբիի վրա և նախ Օլիվերի ոտքերը լուսամուտից ներս անցկացնելով՝ առանց օձիքը բաց թողնելու, անաղմուկ կանգնեցրեց նրան սենյակի հատակին։
― Վերցրո՛ւ այս լապտերը, ― ներս նայելով ասաց Սայքսը։ ― Քո առջև գտնվող աստիճանները տեսնո՞ւմ ես։
Օլիվերը, կարծես անդենական աշխարհից եկած ձայնով, շշնջաց՝ «այո»։ Սայքսը, ատրճանակի ծայրով փողոցի դուռը մատնացույց անելով, նորից զգուշացրեց նրան, որ միջանցքի երկայնքով գնդակահարվելու վտանգին ենթակա էր, և եթե վարաներ հրահանգվածը կատարելու, նույն րոպեին անկենդան կփռվեր գետնին։
― Մի վայրկյանի գործ է, ― դարձյալ հազիվ լսելի ձայով ասաց Սայքսը։ ― Հենց որ քեզ բաց թողեցի, իսկույն կվերջացնես։ Ապա՛, լսե՜ք։
― Ի՞նչ պատահեց, ― շշնջաց մյուսը։
Նրանք ուշադրությամբ ականջ դրին։
― Ոչինչ չկա, ― ասաց Սայքսը՝ Օլիվերի օձիքը բաց թողնելով։ ― Դե՛, շարժվի՛ր։
Այն մի քանի րոպեների ընթացքում, երբ տղան իր ցրված միտքը կենտրոնացրեց, հաստատորեն որոշեց, թեկուզ իր կյանքի գնով, միջանցքից ուղիղ դեպի վեր վազել և տան բնակիչներին ազդարարել սպասվող վտանգի մասին։ Այս մտքով համակված, նա իսկույն առաջ շարժվեց, բայց գաղտագողի։
― Ե՛տ դարձիր, ― հանկարծ գոռաց Սայքսը բարձրաձայն։ ― Ե՛տ, ե՛տ։
Երբ Սայքսի ձայնը և նրան հաջորդող ինչ֊որ ճիչ մեռելային լռությունը խզեցին, տղան, ահաբեկված, ձեռքի լապտերը վայր գցեց և չգիտեր՝ առաջ գնար, թե փախչեր։
Ճիչը կրկնվեց, ինչ֊որ լույս պլպլաց, երկու կիսամերկ, սարսափահար մարդկանց կերպարանք սահեց իր աչքերի առջևով, ինչ֊որ բան փայլատակեց, ինչ֊որ աղմուկ լսվեց, ինչ֊որ ծուխ բարձրացավ, լսվեց ինչ֊որ խլացուցիչ կրակոց, թե որտեղից՝ չիմացավ, և նա ետ֊ետ գնաց։
Սայքսը մի րոպեով անհետացել էր, բայց վերստին հայտնվեց, նախկին կրակոցների ծուխը դեռևս չցնդած՝ բռնեց Օլիվերի օձիքից, ինքն էլ իր հերթին կրակեց նահանջող մարդկանց վրա և տղային քաշեց վերև։
― Ավելի ամուր փաթաթվիր վզիս, ― լուսամուտի միջով նրան դուրս բերելիս ասաց Սայքսը։ ― Հե՜յ, մի շարֆ տվեք, տղային վիրավորել են, շուտ արեք։ Արյունը ինչպես է հոսում վրայից։
Ապա Օլիվերը լսեց մի ինչ֊որ զանգի ձայն, զենքերի կրակոցներ, մարդկանց աղաղակներ և զգաց, որ իրեն արագորեն տանում են անհարթ գետնի վրայով։ Այնուհետև աղմուկը հեռվում տարածվեց դառնալով խուլ ու շփոթ, և երեխայի սիրտը սողոսկեց մի ցուրտ, մահաբեր սարսուռ։ Եվ նա այլևս ոչինչ չտեսավ ու ոչինչ չլսեց։
